Φεύγοντας από την Αμμόχωστο μετά την ακολουθία του Επιταφίου στον Άγιο Γεώργιο τον εξορινό ομολόγησα στους φίλους που ταξιδέψαμε μαζί πως αν έχανα αυτό το γεγονός δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου.
Δεν είμαι θρήσκος. Εδώ και πολλές δεκαετίες έχω ξεκαθαρίσει τη σχέση μου με τη θρησκεία και είναι απλά ανύπαρκτη. Όμως αυτό που έζησα την περασμένη Παρασκευή είναι ένα από τα πιο σημαντικά και συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων.
Χιλιάδες κόσμος ίσως και περισσότεροι από 4 – 5 χιλιάδες ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι βρέθηκαν στο ξωκλήσι στην εντός των τειχών περιοχή της Αμμοχώστου, που θα γινόταν η λειτουργία του Επιταφίου, για πρώτη φορά μετά από 57 χρόνια. Ελάχιστοι κατάφεραν να μπουν μέσα και οι περισσότεροι ήμασταν έξω και κουβεντιάζαμε. Όπως σχολίασε και ένας φίλος «ήταν ο εσπερινός με τη μεγαλύτερη συμμετοχή άθεων που έγινε ποτέ» και μάλλον έχει δίκαιο.
Εκεί βρίσκονταν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, που γνώρισα τα τελευταία τριάντα χρόνια που συμμετέχω στο κίνημα επαναπροσέγγισης. Ήταν μια μεγάλη συνάντηση όσων πιστέψαμε εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν από τους πολιτικούς μας, ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ότι μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε μαζί για την επανένωση, τη συμφιλίωση και τη συνεργασία για να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Θυμηθήκαμε τα πέτρινα χρόνια των συναντήσεων μας στη Πύλα, τους εξονυχιστικούς ελέγχους στα οδοφράγματα, τις δύσκολες διαδικασίες για να εξασφαλίσουμε τις πολύτιμες άδειες για επίσκεψη στην άλλη πλευρά. Ξέραμε πως αυτό που γινόταν σήμερα δεν ήταν τυχαίο. Είχαμε βάλει και μείς το λιθαράκι μας κτίζοντας αυτό το κίνημα επαναπροσέγγισης, και καλλιεργώντας την κουλτούρα της συνεργασίας της συμφιλίωσης και της επανένωσης.
Ζούσαμε ένα πανηγυρικό κλίμα χαράς και ευφορίας. Ακόμη και ο κόσμος που ήλθε για να ζήσει τη μυσταγωγία του Επιτάφιου από θρησκευτική κατάνυξη, είχε μια λάμψη στο πρόσωπο του λες και ζούσε την Ανάσταση του Χριστού και όχι τη κηδεία του.
Σε λίγο κάνει την εμφάνιση της η πομπή του Επιταφίου για την περιφορά του γύρο από την εκκλησία. Διακόπτουμε τις κουβέντες μας και ανοίγουμε δρόμο να περάσει. Μπροστά η χορωδία, με άψογη αρμονία, πίσω το ιερατείο και…. δεν πιστεύω στα μάτια μου, μαζί με τον επίσκοπο Κωνσταντίας, ο Μουφτής. Δίπλα – δίπλα, οι δυο τους με τα επίσημα αρχιερατικά τους άμφια, αυτά που επιβάλλει η θρησκεία του καθενός, και ακολουθεί ο Επιτάφιος και μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων, πιστών και μη πιστών.
Δεν άσκησα ποτέ επαγγελματικά τη δημοσιογραφία αλλά όσα είχα μάθει στη δημοσιογραφική σχολή και ένα μικρό δαιμόνιο που με τσέγγλιζε είχα έτοιμο τον πρωτοσέλιδο τίτλο και την φωτογραφία του εξώφυλλου για την αυριανή έκδοση των εφημερίδων. «Σαν να ήταν Ανάσταση» με μεγάλα γράμματα με outline, πάνω στη φωτογραφία που θα έπιανε τουλάχιστο τη μισή σελίδα. Το μήνυμα που έβγαζε αυτή η εικόνα, του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας, είναι πολύ πιο δυνατό και σημαντικό από τις δηλώσεις των πολιτικών που καλύπτουν συνήθως τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ήταν η πιο δυνατή εκδήλωση επαναπροσέγγισης των τελευταίων χρόνων με τη μαζική συμμετοχή των απλών ανθρώπων και ερχόταν σε μια κρίσιμη στιγμή. Ερχόταν για να τονίσει τη σημασία ακριβώς αυτής της δράσης από τα κάτω.
Βέβαια αν είχα την ευθύνη για τη δημοσιογραφική κάλυψη αυτής της εκπληκτικής εκδήλωσης δε θα μπορούσα να αποφύγω και ένα ένθετο με ένα ερώτημα. «Πότε θα δούμε και έναν ορθόδοξο Ιεράρχη να συμμετέχει μαζί με ένα Μουφτή σε μια ισλαμική προσευχή ή τελετή σε τζαμί;». Όπως δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ και τις αντιδράσεις από το πατριωτικό συνάφι που θα ξεσκίζονταν γιατί επιτρέψαμε να γίνει αυτή η ιεροσυλία στον Επιτάφιο. Δεν φτάνει που δεν χτύπησαν οι καμπάνες του επιταφίου, αφήσαμε ένα μουσουλμάνο να «μολύνει» τον εσπερινό του Επιτάφιου με την παρουσία του. Πόσο μάλλον που δεν ήταν μόνο ένας μουσουλμάνος μέσα στην εκκλησία αλλά πολλοί.
Όσο και αν δεν θέλω, μερικές φορές μου βγαίνει αυθόρμητα το επιφώνημα: Θεε μου πια, έλεος !!!. Βέβαια αν υπήρχε θεός θα τους είχε κοπανίσει από καιρό μια στο κεφάλι. Επειδή όμως δεν υπάρχει, κάποιος άλλος θα πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά.
Ντίνος Αγιομαμίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου