Το Κοινό Ανακοινωθέν και η προϊστορία του. Επιτέλους, επανέναρξη των συνομιλιών!

του Σταύρου Τομπάζου

Λευκωσία, 13.2.2014. Προτού προλάβει να δει καλά-καλά το φως της δημοσιότητας το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου, τα απορριπτικά κόμματα στην Κύπρο, από  τη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ μέχρι και το κυπριακό παράρτημα της Χρυσής Αυγής (ΕΛΑΜ) έσπευσαν να το κατακεραυνώσουν.

Αυτή η άμεση αρνητική αντίδραση που δημιούργησε κρίση στη δεξιά συμμαχία ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, με ορατό πλέον το ενδεχόμενο αποχώρησης των υπουργών του ΔΗΚΟ από το κυβερνητικό σχήμα, αποδεικνύει ένα και μοναδικό πράγμα: ένα καθόλου ευκαταφρόνητο (ευτυχώς όμως μειοψηφικό) ποσοστό των Ελληνοκυπρίων προτιμά τη διχοτόμηση, διαμέσου της διατήρησης του υφιστάμενου στάτους κβο και της σταδιακής νομιμοποίησής του, από οποιαδήποτε επίλυση του προβλήματος στη βάση της ομοσπονδιακής επανένωσης της Κύπρου.

Αυτή η διαπίστωση προκύπτει αβίαστα από μια απλή ανάγνωση του Κοινού Ανακοινωθέντος, το οποίο καθορίζει το πλαίσιο λύσης του προβλήματος. Το Κοινό Ανακοινωθέν δεν αποκλίνει αρνητικά ούτε κατ’ ελάχιστον από τα ήδη συμφωνηθέντα σε προγενέστερους κύκλους συνομιλιών ή τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πιο συγκεκριμένα, καθορίζει τη φύση της ομοσπονδίας ως διζωνικής, δικοινοτικής με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων, όπως ακριβώς προβλέπεται από τα Ψηφίσματα 716 και 750 του Συμβουλίου Ασφαλείας του 1991 και 1992 αντίστοιχα. Το πρώτο καθορίζει την έννοια της «πολιτικής ισότητας» και το δεύτερο την έννοια της «διζωνικότητας». «Πολιτική ισότητα» δεν σημαίνει ίση αριθμητική εκπροσώπηση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στα όργανα του ομόσπονδου κράτους, αλλά αποτελεσματική εκπροσώπηση και των δύο πλευρών σ’ αυτά, έτσι που να αποκλείεται η επικυριαρχία της μιας πλευράς πάνω στην άλλη.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου 2006 με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, δεσμεύτηκε «για την επανένωση της Κύπρου με βάση μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και πολιτική ισότητα, όπως [αυτές οι έννοιες] καθορίζονται στα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας». Συνεπώς, ο τότε αδιαμφισβήτητος ηγέτης του ΔΗΚΟ και πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δέχθηκε να αρχίσει μια νέα διαδικασία επίλυσης του προβλήματος στη βάση μιας συμφωνίας που σε τίποτα δεν διαφέρει, ως προς τη φύση της επιδιωκόμενης ομοσπονδίας, από το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου. Ο σημερινός πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, μεθοδεύει την έξοδο των υπουργών του κόμματός του από την κυβέρνηση λόγω του περιεχομένου του Κοινού Ανακοινωθέντος.

Ωστόσο, το Κοινό Ανακοινωθέν όχι μόνο δεν υστερεί σχετικά με τη συμφωνία Τ. Παπαδόπουλου-Μ.Α. Ταλάτ της 8ης Ιουλίου, αλλά εμπεριέχει και δεσμεύσεις της τουρκοκυπριακής πλευράς που καταγράφονται ως διπλωματικές επιτυχίες του Δημήτρη Χριστόφια. Στην κοινή δήλωση Χριστόφια-Ταλάτ της 23ης Μαΐου 2008, πέρα από την επανάληψη του λεκτικού της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου σχετικά με τη φύση του ομόσπονδου κράτους, εξασφαλίζεται και η δέσμευση της τουρκοκυπριακής πλευράς για «μία και μόνη διεθνή προσωπικότητα» της ομοσπονδιακής, ενωμένης Κύπρου.

Επειδή το θέμα της «μίας και μόνης κυριαρχίας και ιθαγένειας» δεν συμπεριλήφθηκε στην κοινή δήλωση της 23ής Μαΐου 2008, ο Δ. Χριστόφιας πέτυχε να το εντάξει στη συμφωνία του με τον Ταλάτ της 1ης Ιουλίου του 2008.

Το Κοινό Ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου αποτελεί ουσιαστικά μια σύνοψη όχι μόνο της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2006, αλλά και των συμφωνιών της 23ης Μαΐου 2008 και 1ης Ιουλίου 2008, διότι συμπεριλαμβάνει τα θέματα της μιας και μόνης διεθνούς προσωπικότητας, κυριαρχίας και ιθαγένειας, ενώ απαγορεύει ρητά κάθε απόσχιση από το επιδιωκόμενο ομόσπονδο κράτος.

Επιπλέον, στο Κοινό Ανακοινωθέν γίνεται λόγος για «σεβασμό στις δημοκρατικές αρχές, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες» (κυκλοφορίας, εγκατάστασης και ιδιοκτησίας).

Το Κοινό Ανακοινωθέν κινείται, συνεπώς, στο πλαίσιο των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, που ερμηνεύονται με συγκλίνοντα τρόπο και από τις δύο πλευρές, ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή, πράγμα βέβαια που δεν εμποδίζει ούτε τον Αναστασιάδη ούτε τον Έρογλου να παρουσιάζουν ο καθένας με τον τρόπο  που θέλει το Κοινό Ανακοινωθέν στο δικό τους κοινό.

Η ουσία είναι ότι η επιδιωκόμενη λύση δεν είναι η διχοτόμηση ή η συνομοσπονδία δύο κρατών, αλλά η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων ή των δύο συνιστωσών πολιτειών της ενωμένης Κύπρου.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κανένας στον χώρο της Αριστεράς στην Κύπρο, κυριολεκτικά κανένας, δεν επιχειρηματολόγησε κατά της επανέναρξης των συνομιλιών στη βάση του Κοινού Ανακοινωθέντος. Η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα είναι ο δεδηλωμένος επιδιωκόμενος στόχος τόσο του ΑΚΕΛ όσο και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στον χώρο της τελευταίας, η εν λόγω ομοσπονδία δεν θεωρείται καν «οδυνηρός συμβιβασμός», αλλά ένα πολίτευμα που μπορεί να αποτελέσει ένα καθοριστικής σημασίας βήμα στην υπέρβαση μιας εθνοτικής διένεξης ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους που ταλανίζει την Κύπρο εδώ και δεκαετίες και προηγείται χρονικά ακόμη και της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960.

Το Κυπριακό δεν είναι μόνο πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Είναι ταυτόχρονα και ένα πρόβλημα εθνοτικής διένεξης που προηγείται της τουρκικής εισβολής του 1974, όπως καταδεικνύουν τα γεγονότα του 1958, 1963/1964, 1967 και 1974, ενώ η τουρκική εισβολή προσέθεσε μια νέα βαρύνουσα παράμετρο στο κυπριακό πρόβλημα.

Κάποιοι Έλληνες Αριστεροί ενοχλούνται από τη δραστήρια αμερικανική εμπλοκή στη διαδικασία για την έναρξη ενός νέου κύκλου συνομιλιών επίλυσης του Κυπριακού, η οποία εξυπηρετεί τα «ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα». Είναι όμως δυνατό να πιστεύει κανείς ότι το Κυπριακό θα λυθεί εκτός του πλαισίου του ΟΗΕ, στον οποίο οι ΗΠΑ παίζουν καθοριστικό ρόλο, ή χωρίς την εμπλοκή του λεγόμενου «διεθνούς παράγοντα»; Ποια είναι η κυριότερη συνιστώσα αυτού του διεθνούς παράγοντα; Μήπως το Αφγανιστάν;

Τι επιδιώκουν αλήθεια οι ΗΠΑ διαμέσου της επίλυσης του Κυπριακού; Η βασική τους επιδίωξη είναι απλή: να αποτρέψουν να μετατραπούν οι υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο, από απλή ενεργειακή πηγή σε αποσταθεροποιητικό μήλον της έριδας, σε μια περιοχή που ταλανίζεται ήδη από τις συγκρούσεις στη Συρία, την αστάθεια στην Αίγυπτο και το διαιωνιζόμενο παλαιστινιακό πρόβλημα. Ελάχιστα ενδιαφέρονται εάν η επίλυση του Κυπριακού θα είναι «δίκαιη» ή «άδικη» για την μια ή την άλλη κοινότητα, ενδιαφέρονται όμως να είναι κοινά αποδεκτή, διότι μόνο έτσι θα συμβάλει στη σταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Και σε ποιο σημείο, άραγε, η απομάκρυνση του ενδεχομένου «θερμών επεισοδίων» και της αποσταθεροποίησης της περιοχής είναι αντίθετη με τα συμφέροντα των Κύπριων, Ελλήνων, Τούρκων, Ισραηλινών ή Αράβων εργαζομένων;

Ο «αντιιμπεριαλιστικός» λόγος αποτελεί σε κάποιες περιπτώσεις μεταμφίεση του εθνικιστικού λόγου, δηλαδή υιοθέτηση μιας δεξιάς, εθνικιστικής αντίληψης εις βάρος μιας αριστερής, ταξικής, διεθνιστικής αντίληψης του κόσμου.

Τα εθνικά προβλήματα όπως το Κυπριακό, δεν λύνονται πραγματικά εκ των άνω με μια υπογραφή και συμφωνία βασισμένες στους εθνικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Η δουλειά της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής Αριστεράς δεν είναι να αντιταχθούν στην έναρξη των συνομιλιών, συμπλέοντας με τις πιο εθνικιστικές δυνάμεις των δύο πλευρών, αλλά αντίθετα η δημιουργία μιας νέας ομοσπονδιακής συνείδησης από τα κάτω, που θα σφυρηλατηθεί με τους κοινούς αγώνες των εργαζομένων, ανεξαρτήτως εθνικής συνείδησης για την υπεράσπιση και διεύρυνση του κοινωνικού και δημοκρατικού κεκτημένου. Το τελευταίο δεν απειλείται από τη διζωνική, διακοινοτική ομοσπονδία, απειλείται όμως από τις πολιτικές λιτότητας και τα μνημόνια της εργοδοσίας και της τρόικας.

Ο Σταύρος Τομπάζος διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου.

Κυβέρνηση και λοιποί υποκριτές: Κάτω τα χέρια από τους νεκρούς μας!

Κατάματα με την μεγαλύτερη επιτυχία της μεταναστευτικής της πολιτικής βρίσκεται η κυβέρνηση Αναστασιάδη ενώ η υπόλοιπη κοινωνία βλέπει  σοκαρισμένη.

Η λίστα είναι μεγάλη πέντε νεκροί στις κεντρικές φυλακές, δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας, τόσο στο κολαστήριο στην Λευκωσία όσο και στα κρατητήρια των μεταναστών στην Μενόγια. Και αυτά είναι μόνο ότι έφτασε στα κανάλια. Είναι σίγουρο ότι πολλά ακόμα θα μάθουμε στο επόμενο διάστημα.

Ένα πεντάχρονο αγοράκι να τρέχει στους δρόμους ψάχνοντας βοήθεια για την μητέρα του που πεθαίνει και αυτή να σβήνει χωρίς καμιά βοήθεια αφού κράτησε τα τελευταία ίχνη της αξιοπρέπεια της, αρνούμενη κάθε ιατρική βοήθεια από μια ρατσιστική κοινωνία αφού η γυναίκα ήταν σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει το παιδί της όταν αυτή θα έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο. Έμεινε να το προσέχει και το πλήρωσε με τη ζωή της.

Βρισκόμαστε τώρα μπροστά σε ένα κύμα υποκριτικής συμπάθειας και μια προσπάθεια να φορτωθεί το έγκλημα αυτό σε μερικούς «κακούς» λειτουργούς που δεν έκαναν το καθήκον τους σαν επαγγελματίες.

Από τον Αναστασιάδη και το ΔΗΣΥ μέχρι το ΕΥΡΩΚΟ ακόμα και το ΔΗΚΟ (αλήθεια είναι ακόμα ανοικτές οι πόρτες του για τον Κουλία;) εκφράζουν σήμερα με τον ένα ή άλλο τρόπο την λύπη τους.

Έρευνες πάνω στις έρευνες γίνονται να «μάθουμε» ποιοι ευθύνονται!

Αλήθεια ποιός θα ερευνήσει την πολιτική της κυβέρνησης για αποκοπές στα επιδόματα που στηρίζουν ντόπιους και μετανάστες  που τα χρειάζονται;

Είναι ντροπή για την Κύπρο, λέει ο πρόεδρος του κυβερνητικού κόμματος σύμφωνα με τον τύπο.

Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, με απύθμενο θράσος, όμοιο με εκείνο χιλίων πιθήκων, κλιμακώνοντας ένα ταξικό πόλεμο που αφήνει πίσω του νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, και στρατιές ανέργων και νεόπτωχων.

Για εμάς καθήκον είναι να απαντήσουμε στον πόλεμο αυτό, με τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις μας, να υπερασπιστούμε την κοινωνία μας και τους νεκρούς μας και ν' απαλλαγούμε από την υποκρισία και τις πολιτικές τους.

 Σταύρος Σιδεράς

Λιτότητα και Κοινωνικό Κράτος είναι έννοιες ασυμβίβαστες και η στήριξη της αντίθετης άποψης επί του συγκεκριμένου είναι υποκριτική και χυδαία

Από το ρατσισμό του Κουλία και του Βαρνάβα

στον κανιβαλισμό των ευρωπαϊστών των μνημονιακών πολιτικών

Τα κοινωνικά παντοπωλεία είναι απλώς ένας ήπιος πρόλογος που οδηγεί σε μια μαύρη εποχή

Η σαραντάχρονη γυναίκα που πρόσφατα ξεψύχησε στη Λάρνακα μπροστά στο πεντάχρονο παιδί της, έθεσε ακόμα μια φορά την κοινωνία μπροστά στις ευθύνες της. Πρόκειται για ένα γεγονός που εγγράφεται στη σειρά από μακάβρια γεγονότα που χτυπούν βάναυσα τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού. Όπως για παράδειγμα οι αυτοχειρίες και οι βιασμοί στις φυλακές. Την ώρα που γράφεται το κείμενο έχει δημοσιοποιηθεί μια ακόμα απόπειρα αυτοκτονίας στο κέντρο κράτησης της Μενόγειας.

Όλα αυτά και άλλα που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι αδιάψευστοι δείχτες που σηματοδοτούν την είσοδο για καλά στην εποχή των μνημονιακών συνθηκών διαβίωσης. Τα κοινωνικά παντοπωλεία είναι απλώς ένας ήπιος πρόλογος που οδηγεί, όπως βλέπουμε στην Ελλάδα και αλλού, σε μια μαύρη εποχή.

Ο ρατσισμός των κκ Κουλία, Βαρνάβα και άλλων, με τη συνεργασία της πλειοψηφίας των ΜΜΕ και τη συνένοχη σιωπή των περισσοτέρων πολιτικών ηγεσιών, απόκτησε ηγεμονική θέση στο δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια. Υπενθυμίζουμε ακόμα την πρόσφατη ρατσιστική παράκρουση του υπουργού Χάσικου σε ημερίδα μάλιστα του Ινστιτούτου Δημογραφίας και Μετανάστευσης. Όλα αυτά αποτέλεσαν την πολιτική προπαγάνδα που στήριξε τις μειώσεις κονδυλίων προς τις ευάλωτες ομάδες και την πολιτική της λιτότητας γενικά.

Η περίπτωση της κωλυσιεργίας στην παροχή κονδυλίων για εξειδικευμένα φάρμακα για τους θαλασσαιμικούς και τους ασθενείς που υποφέρουν με κατά πλάκας σκλήρυνση, καθώς και για άλλες ομάδες ασθενών όπως οι διαβητικοί, δείχνουν με αρκετή σαφήνεια ότι δεν είναι μόνο οι μετανάστες που κινδυνεύουν αλλά το σύνολο των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι μνημονιακές πολιτικές όχι μόνο δεν στοχεύουν στη στήριξη των ευάλωτων ομάδων αλλά αντίθετα τις παράγουν και τις πολλαπλασιάζουν. Λιτότητα και Κοινωνικό Κράτος είναι έννοιες ασυμβίβαστες και η στήριξη της αντίθετης άποψης επί του συγκεκριμένου είναι υποκριτική και χυδαία.

Οι εκδηλώσεις θυμού και οργής, τόσο μέσα στο λαό όσο και μέσα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αλλά και σε αρκετά ΜΜΕ, δημιουργούν βάσιμες ελπίδες ότι επιτέλους βρισκόμαστε μπροστά στην εκδήλωση κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων.

Ως ΕΡΑΣ, σας καλούμε να κάνουμε την οργή μας πολιτική αντίστασης και ανατροπής. Πρέπει να απαιτήσουμε αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω, και όχι προς τα πάνω όπως κάνει η δεξιά συγκυβέρνηση. Πρέπει με δύναμη να απαιτήσουμε άμεσα να γίνουν αποδεκτές οι πολιτικές ευθύνες αυτών των θανάτων, που στην ουσία αποτελούν δολοφονίες από τις αρμόδιες υπηρεσίες

Από τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες στον Νίκο Αναστασιάδη και τα 40 προσχέδια λύσης

Η γελοιότητα της πολιτικής ηγεσίας της Ε/Κυπριακής Δεξιάς

Από την πρώτη στιγμή της προεδρίας Αναστασιάδη φάνηκε με σαφήνεια η πολιτική κωλυσιεργίας που θα ακολουθούσε στο Κυπριακό. Σε πρώτη φάση πήρε "αναστολή" λόγω κρίσης και στη συνέχεια βάλθηκε να διορίζει διαμεσολαβητές και ομάδες εργασίας, στοχεύοντας σε χρονοβόρες διαδικασίες, όπως την Πηνελόπη που κεντούσε 40 να πούμε χρόνια το σάβανο του Οδυσσέα (και το ξεκεντούσε το βράδυ). Ενώ το παράθυρο για λύση του Κυπριακού κλείνει μέχρι τον Μάρτιο, ο Νίκος Αναστασιάδης φέρνει και ξαναφέρνει στο προσκήνιο μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Κατ' ακρίβεια, η συγκεκριμένη πολιτική ήταν σαφής από τη στιγμή που το ΔΗΚΟ εγκατέλειψε την κυβέρνηση Χριστόφια, οπότε ο Νίκος Αναστασιάδης άρχισε να μπλέκει μία δηκοδησυκή πολιτική. Το νέο προσωπείο Αναστασιάδη επιχειρούσε για αρκετό καιρό να διασκεδάσει με μεγάλη δόση αγαθότητας το κεντρο-φιλελεύθερο κομμάτι του ΔΗΣΥ που τώρα παραδέρνει σ' ένα πέλαγος αμηχανίας.

Ενώ σήμερα ο κύριος Αναστασιάδης προβάλλει ως κεντρικό αίτημα το διάλογο για λύση και όχι το διάλογο για το διάλογο, εξαντλεί τα περιθώρια της συζήτησης σε ένα διάλογο για την εξεύρεση βάσης των συνομιλιών (κοινό ανακοινωθέν). Έτσι αντί να έχουμε διάλογο για το διάλογο έχουμε «διάλογο για διάλογο» για τα προσχέδια κοινού ανακοινωθέντος. Έτσι σπαταλήθηκαν τρεις από τους έξι μήνες που αποτελούσαν το «παράθυρο ευκαιρίας», κατασκευάζοντας σαράντα προσχέδια για να γίνει ο διάλογος «ουσιαστικός». Και φυσικά τα σαράντα προσχέδια είναι πολύ πίσω από το σημείο που είχε φτάσει η διαπραγμάτευση  μεταξύ Χριστόφια–Ταλάτ, όπως πίσω είναι και από το έγγραφο των συγκλίσεων του Ντάουνερ. Για πολλοστή φορά στην ιστορία των δικοινοτικών συνομιλιών, η ελληνοκυπριακή πλευρά καταναλώνει περισσή ενέργεια στην εξόντωση των απεσταλμένων των Ηνωμένων Εθνών ή στην υπόσκαψη των Γενικών Γραμματέων του Οργανισμού. Για ακόμα μια φορά οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών «δεν αντιπροσωπεύουν ικανοποιητικά» τα ψηφίσματα και τις θέσεις του οργανισμού.

Ο Νίκος Αναστασιάδης επιστρέφει από την Αγγλία ανεμίζοντας ως «επιτυχία» τη δήλωση του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών ότι υποστηρίζει μία και μόνη κυριαρχία στο Κυπριακό. Καμώνεται πως ξεχνά όμως ότι, με βάση τη θέση αυτή, τόσο η Βρετανία όσο και ο ίδιος ο κύριος Αναστασιάδης υποστήριξαν το σχέδιο Ανάν. Για την ακρίβεια ο κύριος Αναστασιάδης πρέπει να εξηγήσει τους λόγους που εγκατέλειψε το σχέδιο Ανάν, τουλάχιστον όσον αφορά το θέμα της μίας κυριαρχίας. Εάν τον ικανοποιούσε τότε η αναφορά του σχεδίου στην κυριαρχία λογικά πρέπει να τον ικανοποιεί και τώρα. Γιατί σήμερα αναζητεί καινούριες βάσεις διαλόγου;

Φυσικά τίθεται μια σειρά ερωτημάτων από τα οποία κάποια μπορεί να θεωρηθούν και λογικά: όπως π.χ. μία αναμονή για να ξεκαθαρίσει η κρίση εξουσίας στην Τουρκία, όπως μία βολιδοσκόπηση τυχόν αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων λόγω της ανεύρεσης υδρογονανθράκων, ή όπως ακόμα μία αναμονή για να ξεκαθαρίσει η αστάθεια στη Συρία και την Αίγυπτο και, τέλος, μία αναμονή για να αξιολογηθεί η τυχόν αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της Κύπρου ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο της Δύσης. Εν πάση περιπτώσει, η σοβαρότερη εξήγηση είναι η καλλιέργεια χωριστικής συνείδησης στην ελληνοκυπριακή κοινότητα που κάνει δύσκολη οποιαδήποτε λύση προνοεί ειρηνική επανένωση και συνύπαρξη με τους τουρκοκύπριους. Εξάλλου η κυρίαρχη ιδεολογία μετά την εγκατάλειψη της ένωσης ήταν η επικυριαρχία των ελληνοκυπρίων επί των τουρκοκυπρίων.

Οι πολιτικές που περιγράψαμε διευκολύνουν και αναπτύσσουν την αρνητική θέση της τουρκικής κυβέρνησης και τρέφουν τη φοβία της τουρκοκυπριακής εθνικιστικής παράταξης προς τους ελληνοκύπριους.

Για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι οι πολιτικές ηγεσίες ήταν και είναι πάντα δημιουργοί και συντηρητές της κρίσης, δημιουργοί και συντηρητές της διακοινοτικής αντιπαράθεσης και δεν είναι σε θέση να την επιλύσουν. Η μοναδική ελπίδα για να πάρει το Κυπριακό διαφορετικό δρόμο από εκείνο που χάραξε το πραξικόπημα και η εισβολή, είναι η ανάπτυξη ενός διακοινοτικού-λαϊκού τρίτου πόλου που θα ανατρέψει τη χρησιμοποίηση του Κυπριακού ως οχήματος επιβολής των εξουσιών πάνω στις κοινότητες.

Κλείνοντας, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε επίσης ότι ο Νίκος Αναστασιάδης παραφουσκώνει τα όποια αποτελέσματα ισχυρίζεται ότι πέτυχε με την επίσκεψή του στο Λονδίνο, για να καλύψει το χάος που επικρατεί στην οικονομία, το διαφαινόμενο αδιέξοδο στο Κυπριακό και τις ζημιές που θα προκύψουν από αυτό, όπως επίσης και τη ντροπιαστική για τον κυπριακό λαό κατάσταση που επικρατεί στις φυλακές.

 

Κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στην κοινωνική κινητοποίηση της 14ης Δεκεμβρίου

10 Δεκεμβρίου 2013

Η ΕΡΑΣ καλεί όλους τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία σε μαζική συμμετοχή στη μεγάλη παγκύπρια κοινωνική κινητοποίηση που οργανώνεται από ένα ευρύ φάσμα εργατικών συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων το Σάββατο, 14/12/2013. Η κινητοποποίηση θα αρχίσει στις 10.00 π.μ με συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και θα συνεχίσει με πορεία προς το Προεδρικό Μέγαρο.

Είναι μεγάλης σημασίας να είναι μαζική αυτή η πρώτη οργανωμένη αντίδραση και αντίσταση του λαού και των εργαζομένων στις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας που οδηγούν, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, στην καταστροφή των οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας.  Πρέπει να είναι σαφές και δυνατό το μήνυμα ότι η πολιτική των κυβερνώντων δημιουργεί αγανάκτηση, πάνω στην οποία θα στηθεί λαϊκή αντίσταση.

Για το κίνημα και τον απλό εργαζόμενο δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Η επίθεση είναι ολομέτωπη και σε όλα τα επίπεδα. Μόλις χθες τέθηκε όρος από την Τρόικα για ποινικοποίηση των αστικών χρεών. Για να μπορούν να φυλακίσουν αυτούς από τους οποίους τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των τραπεζών στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία, καθιστώντας τους έτσι ανίκανους να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους. Οι ίδιοι που χωρίς καμιά εξουσιοδότηση έκλεψαν από τις καταθέσεις του κόσμου για να διασώσουν τις τράπεζες, ετοιμάζουν τώρα  νόμους για ποινικοποίηση της φτώχειας που προκάλεσαν.

Αυτή τους η πρόθεση είναι ακόμα μια ένδειξη της πολιτικής συνεχούς ψήφισης μέτρων και νομοσχεδίων που κάνουν ακόμα πιο εύκολο το δρόμο στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στο ξεσπίτωμα οικογενειών. Δεν πρέπει και δεν μπορούν να περάσουν τη θέλησή τους, που από καιρό τώρα έχει ξεπεράσει τα όρια της κατάφωρης αδικίας και φτάνει στη βαρβαρότητα.

Είναι μεγάλης σημασίας το κυπριακό κίνημα να ενώσει τη φωνή του μαζί με τα κινήματα  ευρωπαϊκών χωρών που ήδη αντιστέκονται στις πολιτικές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Στην χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα ανελέητη ταξική επίθεσή του πρέπει να προβάλουμε την ταξική ενότητα τόσο εθνικά όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι νεοφιλελεύθερες αλχημείες του Νίκου Αναστασιάδη

13 Δεκεμβρίου 2013

Δέκα μέτρα για αντιμετώπιση της ανεργίας ανακοίνωσε με βαρύγδουπο ύφος ο κ Αναστασιάδης. Τα δέκα μέτρα, ύψους 340 εκ ευρώ, στοχεύουν υποτίθεται στην αντιμετώπιση της ανεργίας και στη στήριξη των ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού και των επιχειρήσεων.

Η πρώτη παρατήρηση που οφείλουμε να σημειώσουμε είναι η εξόφθαλμη προσπάθεια παραπλάνησης των πολιτών ως προς το μέγεθος της λεγόμενης βοήθειας. Μια παραπλάνηση η οποία έγινε δυνατή μόνο με τη συνειδητή συμμετοχή των ΜΜΕ.  

Ο Νίκος Αναστασιάδης αναμειγνύει με τρόπο ανέντιμο και δημαγωγικό τα 300 εκ, που θα παραχωρηθούν στις απολύτως αναξιόπιστες εμπορικές τράπεζες για να δανειοδοτήσουν με το αζημίωτο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με άλλα 40 εκ που θα επιδοτήσουν την εργασία ή την εκπαίδευση νέων, ανέργων κυρίως. Είναι προφανές ότι τα 40 εκ είναι ένα ποσό απολύτως ανεπαρκές για το ύψος της ανεργίας που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και επειδή κατανοεί και ο ίδιος την ανεπάρκεια του ποσού, το προσθέτει με τα 300 εκ που θα δανείσει στις επιχειρήσεις, για να προβάλλει μια ανύπαρκτη κατ' ουσία κοινωνική πολιτική.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στο ποσό των 40 εκ προς ανέργους και μαθητευόμενους. Το ποσό της επιδότησης στηρίζει κατ' ουσία τη δημιουργία της γενιάς των Κυπρίων των 500 ευρώ. Με ύπουλο τρόπο πλήττεται ο θεσμός του κατώτατου μισθού. Μια στρατιά νέων ανθρώπων εξωθούνται σε μισθούς πείνας, δήθεν "προσωρινά". Στην ουσία όμως, αυτή είναι η πραγματική στόχευση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία ξανακτίζει μια οικονομία τριτοκοσμικού τύπου.

Επίσης είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων, ούτε σύστημα ελέγχου και αξιολόγησης.

Οι εργοδότες εξέφρασαν την ευαρέσκειά τους για τα μέτρα αλλά τόνισαν ότι δεν είναι αρκετά διότι χρειάζεται περαιτέρω αύξηση της ανταγωνιστικότητας της κυπριακής οικονομίας, δηλαδή περαιτέρω μείωση μισθών και εισοδημάτων των εργαζομένων. Πρόκειται για μια τάξη καπιταλιστών επαιτών, όπως τονίσαμε αρκετές φορές, οι οποίοι απομυζούν τους διαθέσιμους πόρους από την κοινωνία.

 

Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι λύση αλλά πισωγύρισμα

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση  των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών της CYTA, ΑΗΚ και της Αρχής Λιμένων σε πρώτο στάδιο και έπεται συνέχεια.

Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις Αναστασιάδη προς τους εργαζόμενους των ημικρατικών, ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα τον «οδικό χάρτη» για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ούτε οι υπουργοί του ΔΗΚΟ δεν αντέδρασαν όπως τους καλούσε ο Τρυφωνίδης ΓΓ της ΠΑΣΕ- ΑΤΗΚ και στέλεχος τους ΔΗΚΟ να μη εγκρίνουν τον «οδικό χάρτη» και να «γράψουν ιστορία». Η μόνη ιστορία που έγραψαν τόσο αυτοί όσο και η κυβέρνηση  Αναστασιάδη είναι αυτή της κοροϊδίας και της αναξιοπιστίας.

Ο εμπαιγμός των εργαζομένων άρχισε από τον περασμένο Απρίλη με το δεύτερο μνημόνιο το «αναθεωρημένο» όπως το λέει η κυβέρνηση, όπου προστέθηκε η δέσμευση να πάρουν το 1,4 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Από τότε εμπαίζει τους εργαζόμενους και την κοινωνία ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις φτάνει να βρεθεί το 1,4 δις.

Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία αντίδραση από το ΔΗΚΟ ή τους υπουργούς του ενώ οι οργανώσεις των εργαζομένων, πίστωναν τη κυβέρνηση με ειλικρίνεια.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έστω και την τελευταία στιμή, αντέδρασαν με στάση εργασίας όλες μαζί, με μόνη παραφωνία αυτή της ΣΕΚ στην Αρχή Λιμένων. Χαρακτηριστικό της οργής και του θυμού των εργαζομένων είναι το τεράστιο πανό που άνοιξαν οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ που έγραφε «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Από τη δεκαετία του ‘90 επί κυβέρνησης Κληρίδη  ο Συναγερμός προσπαθεί να περάσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ετοίμασε σχέδιο για τη CYTA που προνοούσε τη δημιουργία ιδιωτικής εταιρείας της  ΑΛΦΑ, που δεν πέρασε όμως εξαιτίας των αντιδράσεων που υπήρξαν.

Ιδιωτικοποιούν τα κέρδη- Κοινωνικοποιούν τα χρέη

Τριάντα  χρόνια οι ιδιωτικοποιήσεις παρουσιάζονται σαν πανάκεια που θα λύσει τα προβλήματα, της διαφθοράς, του χαμηλού κόστους των υπηρεσιών, της παραγωγικότητας, της γραφειοκρατίας και του δημόσιου χρέους. Έτσι θέλουν να  πουλήσουν κερδοφόρους τομείς όπως τη  CYTA , για να εξασφαλίσουν το 1,4 δις, που ζητά η τρόικα και να μειώσουν  το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

 Όμως αυτά είναι χοντρά ψέματα. Πως μπορεί να συμβεί αυτό όταν στερούν έσοδα από το κράτος, και τα παραχωρούν σε τιμή ευκαιρίας στους ιδιώτες και το κεφάλαιο. Οι οργανισμοί αυτοί κάθε χρόνο παραχωρούν 60 με 70 εκατομμύρια από το πλεόνασμα τους στο κράτος. Αν οι οργανισμοί αυτοί δεν δάνειζαν στο κράτος από 150 εκατομμύρια ο καθένας, τον προπερασμένο Ιούλιο, το κράτος θα προχωρούσε σε στάση πληρωμών.

 Αν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέτρο που φέρει ανάπτυξη όπως λέει ο Χάσικος γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια πριν το ζητήσει η  τρόικα. Γιατί στην Ελλάδα που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις δεν οδήγησε σε καμία ανάπτυξη ούτε μείωση του χρέους παρά μόνο σε μεγάλα φαγοπότια μίζες και αφαίμαξαν το ελληνικό λαό.

Χαρακτηριστικά η Ελλάδα το 2000 είχε δημόσιο χρέος 139 δις και το 2011 είχε φτάσει τα 360 δις και τώρα μετά το κούρεμα βρίσκεται στα 320 δις. Το χρέος δηλαδή τριπλασιάστηκε. Ξεπούλησαν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την ΑΓΕΤ, το 90% του ΟΤΕ, τον τραπεζικό τομέα, το λιμάνι του Πειραιά και την Ολυμπιακή. Μέχρι το 2004 είχαν ιδιωτικοποιήσει το 48,5% της ΔΕΗ,(ρεύμα) το 40% της ΕΥΔΑΠ(νερό), το 65% στα Ελληνικά Πετρέλαια, το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής και πολλά άλλα. Παρά τις εκποιήσεις και το ξεπούλημα, αυτό σε τίποτε δεν βοήθησε την οικονομία του τόπου, σε τίποτε δεν εμπόδισε την εκτίναξη του δημόσιου χρέους, δεν απέτρεψε την πτώχευση, δεν εμπόδισε την διαφθορά και τη διαπλοκή. Η Siemens  δεν ήταν κρατική αλλά ιδιωτική. Οι τράπεζες που είναι το σύμβολο της «ελεύθερης οικονομίας»  και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι ταυτόχρονα και το πιο χοντροκομμένο παράδειγμα της διαπλοκής και της διαφθοράς με τα χαρισμένα δάνεια, τις μίζες και τα μπόνους. Οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για διαφθορά και διαπλοκή.

Οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 80 με την Θάτσερ αλλά όπου  εφαρμόστηκαν δεν οδήγησαν ούτε σε ανάπτυξη ούτε σε μείωση του χρέους. Όπως και αν τις ονομάσουν αποκρατικοποίηση ή μετοχοποίηση οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η μετοχοποίηση με την συμμετοχή των εργαζομένων με «επενδύσεις» από τα ταμεία σύνταξης των εργαζομένων είναι μια απάτη. Οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν συνιδιοκτήτες αλλά θα «τσοντάρουν» με τα ταμεία σύνταξής τους τον στρατηγικό επενδυτή ο οποίος θα έχει τον έλεγχο του οργανισμού και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι μία απάτη που θα αφαιμάξει τα ταμεία σύνταξης, τις συντάξεις και τα εφάπαξ των εργαζομένων, προς όφελος του στρατηγικού επενδυτή.

Παράλληλα όταν τα πράγματα στριμώξουν θυμούνται το κράτος και την ανάγκη στήριξης τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λαϊκή όπου με την κρατικοποίηση της ουσιαστικά κοινωνικοποίησαν τις ζημίες της, δηλαδή φόρτωσαν τα χρέη της στο κόσμο. Τα ίδια έγιναν και στην Ισπανία με την Βάνκια που ήταν χρεωμένη με 30 δις και τις έδωσαν 40 δις τα οποία ουσιαστικά φόρτωσαν στις πλάτες του Ισπανικού λαού.  Την  ίδια ώρα η τράπεζα αυτή ξεσπιτώνει 400 χιλιάδες ισπανούς με τους πλειστηριασμούς των κατοικιών.

 Αυτό που ουσιαστικά θέλουν όπως και αν το ονομάζουν είναι να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και τα χρέη, δηλαδή να τα φορτώνουν στις πλάτες των εργαζομένων και  των απλών ανθρώπων και την ίδια ώρα  να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και το δημόσιο  πλούτο.

Πισωγύρισμα

Με τις ιδιωτικοποιήσεις θα πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων που κερδήθηκαν μέσα από αγώνες και θυσίες όλα τα προηγούμενα χρόνια όπως, συντάξεις, ταμεία προνοίας, κατάργηση των  συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση της μονιμότητας και επέκταση των εκτάκτων σε όλες τις θέσεις, με μισθούς πείνας.

Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις εκτός από τους εργαζόμενους θα κτυπήσουν ακόμα περισσότερο τους καταναλωτές με την αύξηση των τιμών και την μείωση των προσφερομένων υπηρεσιών. Αυτό συνέβη στις χώρες όπου προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα στη Λιθουανία όπου μετά την ασυγκράτητη αύξηση στο ηλεκτρικό ρεύμα το κράτος αναλαμβάνει ξανά σαν κύριος μέτοχος για να ελέγξει τις τιμές και να εκτονώσει τις αντιδράσεις. Στη Βουλγαρία μάλιστα λόγω τις αύξησης στο ηλεκτρικό ρεύμα οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και πορείες ανάγκασαν την κυβέρνηση σε παραίτηση.  Στην Αργεντινή η ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε εκτός από αύξηση στις τιμές και μείωση της ποιότητας του νερού. Τα ίδια στην Βρετανία με τους σιδηροδρόμους που οδήγησαν σε καθυστερήσεις στα δρομολόγια και την αύξηση των ατυχημάτων. Τα τελευταία χρόνια η CYTA επανειλημμένα ζήτησε να μειώσει το πάγιο ενοίκιο της τηλεφωνικής γραμμής και δεν της το επιτρέπει ο ρυθμιστής λόγω του ότι θέλουν να στηρίξουν τις ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες χρησιμοποιούν επιπλέον τα τηλεφωνικά κέντρα και το όλο το δίκτυο της CYTA με ψίχουλα.

Ο Αντωνίου εκπρόσωπος της ΟΕΒ δήλωνε πως «αφού θα φύγουν 350 εργαζόμενοι στην ΑΗΚ με το σχέδιο πρόωρης αφυπηρέτησης και ο οργανισμός θα συνεχίσει να εργάζεται χωρίς προβλήματα τότε γιατί ήταν στον οργανισμό αυτοί και γιατί τους πληρώναμε για τόσα χρόνια». Στην ΑΗΚ, στη CYTA και αλλού προσλήφθηκαν μαζικά εργαζόμενοι, όταν οι οργανισμοί επένδυαν εκατομμύρια, με χορηγίες τότε από το κράτος, για να δώσουν  ρεύμα, νερό, και τηλέφωνο στις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές στις πόλεις και τα χωρία. Κανένας ιδιώτης δεν θα έδινε γρόσι για να βάλει τηλέφωνο σε κάθε σπίτι σε απομακρυσμένα και απομονωμένα χωρία όπου ζούσαν κύρια ηλικιωμένοι. Σταθμοί, υπόγειο και εναέριο δίκτυο έγιναν από αυτούς τους εργαζόμενους. Δεν ήταν παραπανήσιοι αλλά απαραίτητοι για να γίνει όλη αυτή η ανάπτυξη. Σήμερα θέλουν να τους πετάξουν έξω αφού τους ξεζούμισαν και παρά το ότι οι περισσότεροι είναι με σοβαρά προβλήματα υγείας.   

Αντίσταση

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προχωρήσουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Πρέπει να απευθυνθούν στην κοινωνία και στους απλούς ανθρώπους, στους εργαζόμενους και να τους ενημερώσουν για το τι πραγματικά θα σημαίνει γι’ αυτούς αν περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ζητήσουν την συμπαράσταση τους.

Χρειάζεται ενωμένοι να δώσουν την μάχη αυτή και όχι να ζητά ο καθένας χωριστά εξαίρεση από τις Ιδιωτικοποιήσεις όπως ζητά ΑΗΚ. Τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι τραπεζίτες και η κρίση του συστήματος δεν θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα δεν αρκεί να φωνάξουμε μόνο «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ» αλλά και «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ» Να πληρώσει ο πλούτος και το κεφάλαιο.

Η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας» πραγματοποίησε το καλοκαίρι μια μαζική και μαχητική κινητοποίηση έξω από το Προεδρικό. Σήμερα και άλλοι κλάδοι δέχονται επίθεση όπως γιατροί και νοσοκόμοι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και τραπεζιτικοί. Τώρα άμεσα χρειάζεται όσο ποτέ μια δυναμική ενωτική συγκέντρωση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την πολιτική λιτότητας. Όλοι αυτοί οι κλάδοι των εργαζομένων μπορούν και πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα τους και να οργανώσουν μια πολύ μεγαλύτερη κινητοποίηση από αυτή του καλοκαιριού. Η 14^η του Δεκέμβρη είναι μια καλή ευκαιρία να δώσουν μια πρώτη απάντηση αλλά χρειάζεται συνέχεια και κλιμάκωση. Μόνο έτσι ανατρέπεται αυτή η αντεργατική πολιτική.  

Νίκος Αγιομαμίτης

Αντίσταση στα μνημόνια της χρεοκοπίας

Δεν υπάρχει έξοδος από το μνημόνιο χωρίς έξοδο από το ευρώ αλλά η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει και έξοδο από το μνημόνιο

Εννιά μήνες  μετά την υπογραφή του μνημονίου οι συνέπειες του γίνονται όλο και πιο έντονες. Η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων βλέπει τη ζωή του να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για τα μπράβο που εισπράττει από την τρόικα και την πρώτη αναβάθμιση από οίκο αξιολόγησης αλλά η ανεργία κοντεύει στο 20% ενώ στους νέους ηλικίας 18 – 35 ακουμπά σχεδόν το 50%. Οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 20% -25% στο δημόσιο και πολύ περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα. Οι συντάξεις το ίδιο, ενώ η επιβολή τελών στα νοσηλευτήρια κάνει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα δημόσια νοσοκομεία σχεδόν απαγορευτική ιδιαίτερα για αυτούς που την χρειάζονται περισσότερο, τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι περικοπές στην Υγεία και την Παιδεία δημιουργούν τεράστια προβλήματα στους εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς αλλά και στους μαθητές και φοιτητές, ενώ οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές αφήνουν εκτεθειμένες τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση επιμένει ότι ο μόνος δρόμος για έξοδο από το μνημόνιο είναι η πιστή και άμεση εφαρμογή του και ετοιμάζεται να ξεπουλήσει  τους πιο κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς,  ΑΤΗΚ, ΑΗΚ και Αρχή Λιμένων που αξίζουν πάνω από 8 δις συνολικά για να πάρουν 1.4 δις που ζητά η τρόικα. Έχουν συμπεριλάβει  ακόμη στο δεύτερο μνημόνιο (γιατί αυτό είναι το υποτιθέμενο «επικαιροποιημένο μνημόνιο») πρόνοια που απαγορεύει στη Βουλή να ψηφίσει νόμους που να εμποδίζουν τις εκποιήσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας για όσους δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν τα δάνεια τους.

Προβάλλουν το παράδειγμα της Ιρλανδίας που βγήκε από το μνημόνιο μετά την υλοποίηση των όρων του. Ξεχνούν να μας πουν όμως ότι αυτοί που βγήκαν από το μνημόνιο, είναι οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις και όχι οι εργαζόμενοι. Για αυτούς οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, οι φορολογίες, και πολλά άλλα έμειναν και θα χρειαστούν πολλά χρόνια και αγώνες για να τα πάρουν πίσω. Το ίδιο ισχύει και για μας. Ακόμη και αν βγει η «οικονομία» δηλαδή οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις από το μνημόνιο (που δεν ξέρουμε πόσες φορές θα χρειαστεί να «επικαιροποιηθεί» ακόμη για να γίνει αυτό) εμείς θα χρειαστούμε χρόνια και σκληρούς αγώνες για να ξανακερδίσουμε αυτά που μας πήραν.

Ποιοι ευθύνονται

Το μνημόνιο δεν είναι η σωτηρία μας όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Στη πραγματικότητα το μνημόνιο μας επιβλήθηκε από την τρόικα για να εξασφαλίσει ότι θα πάρουν πίσω αυτά που χρωστά το κράτος και οι τράπεζες στους ευρωπαίους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς. Το περασμένο καλοκαίρι η τρόικα έδωσε 3 δις σαν πρώτη δόση του δανείου. Από αυτά έπρεπε να πληρωθούν 450 εκατομμύρια σαν τόκοι περιόδου και 1,8 δις σε ληξιπρόθεσμα ομόλογα του δημοσίου. Κάποια από αυτά τα ομόλογα πληρώθηκαν και κάποια ανανεώθηκαν που σημαίνει ότι θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας. Το ίδιο έγινε αργότερα με άλλο 1,8 δις που δόθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση  των Συνεργατικών ιδρυμάτων. Είναι φανερό ότι τα λεφτά του δανείου δεν πάνε σε αναπτυξιακά έργα ή για «επανεκκίνηση» της οικονομίας όπως μας λένε αλλά πίσω στους δανειστές μας για να τους εξοφλήσουμε

Ποιοι ευθύνονται όμως για αυτά τα χρέη. «Μαζί τα φάγαμε» όπως είπε και ο διαβόητος Πάγκαλος και επαναλαμβάνουν και εδώ πολλοί συνοδοιπόροι του; Όχι βέβαια. Δεν φταίμε εμείς ούτε για τα δάνεια του κράτους και πολύ περισσότερο για τα χρέη των τραπεζιτών. Τα χρέη του κράτους δημιουργήθηκαν από τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα (S-300, TOR-M1 και  άλλα) και τις προμήθειες που έτρωγαν οι διάφοροι «πατριώτες» που μας «υπηρετούσαν» από τα κρατικά και πολιτειακά αξιώματα. Σύμφωνα με στοιχεία του (SIPRI), που είναι ο πιο έγκυρος οργανισμός παρακολούθησης των διεθνών στρατιωτικών δαπανών, από το 1988 μέχρι το 2012 η Κυπριακή Δημοκρατία είχε δαπανήσει γύρω στα 10,5 δις ευρώ. Ένα ποσό τεράστιο για το μέγεθος και τις αντοχές της κυπριακής οικονομίας.

Τα ελλείμματα δεν δημιουργήθηκαν από λεφτά που δόθηκαν για κοινωνικές παροχές ή για ενίσχυση του κράτους προνοίας. Αυτά ήταν ελάχιστα μπροστά στα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς  που τα έφαγαν, όπως και τις καταθέσεις του κόσμου, τζογάροντας στη φούσκα των ακινήτων, στα ελληνικά ομόλογα, στην επέκταση τους στις  χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κερδοσκοπώντας με επισφαλή δάνεια. Το ύψος των δανείων που είχαν χορηγήσει οι κυπριακές τράπεζες σύμφωνα με την International Herald Tribune της12 Απριλίου 2012, έφταναν τα 152 δις Ευρώ, ένα ποσό επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας. Επρόκειτο για μια φούσκα γιγαντιαίων διαστάσεων, συγκρινόμενη μόνο με εκείνη της Ισλανδίας ή της Ιρλανδίας, καθιστώντας αδύνατο για την κυβέρνηση Χριστόφια ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση να επιλύσει την κρίση με ίδια μέσα.

Και όμως τολμούν να μας λένε ότι φταίξαμε όλοι και ότι επωφεληθήκαμε όλοι. Μαζί φάγαμε τα 9,5 δις του ELA που πήραν Λαϊκή και Τράπεζα Κύπρου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Μαζί φάγαμε τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έδινε ο Βγενόπουλος στους φίλους του  σε Ελλάδα και Κύπρο χωρίς καμιά εξασφάλιση ή σαν δώρα για τις «εξυπηρετήσεις» που του έκαναν; Μαζί φάγαμε τα 6,2 δις που χρωστούν 20 μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς στις τράπεζες (που είναι το μεγαλύτερο μέρος από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών σήμερα); Στους δικούς μας λογαριασμούς στο εξωτερικό βρίσκονται τα δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια που φυγαδεύτηκαν λίγο πριν το κούρεμα ή ακόμη και μετά;

Αυτά είναι που χρειάζεται να πληρώσουν σήμερα και τα φορτώνουν στην πλάτη των εργαζομένων. Μας έχουν γυρίσει σε συνθήκες της δεκαετίας του ’60 και τολμούν ακόμη να μας λένε  ότι «θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία». Φυσικά για αυτούς είναι ευκαιρία να πατήσουν πάνω στην καταστροφή που οι ίδιοι προκάλεσαν για να βάλουν χέρι στους κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς και να πάρουν πίσω ότι κέρδισαν με θυσίες και αγώνες οι εργαζόμενοι τα τελευταία 60 χρόνια. Για μας τι ευκαιρία μπορεί να είναι να χάνεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου, να καταφεύγεις στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια;

Μόνο με την τραγωδία του ’74 μπορούν να συγκριθούν οι συνθήκες σήμερα. Μόνο που τότε ο κόσμος έχανε τα σπίτια του σε ένα πόλεμο, και το κράτος έκτιζε προσφυγικούς συνοικισμούς για να τον στεγάσει. Σήμερα κινδυνεύει να τα χάσει γιατί οι τράπεζες ετοιμάζονται να εκποιήσουν τα σπίτια χιλιάδων φτωχών ανθρώπων που χρωστούν μερικές χιλιάδες ευρώ, και δεν μπορούν πια να τα ξεπληρώσουν. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να το εμποδίσει αλλά συμφώνησε με την τρόικα ότι ούτε η Βουλή δεν θα μπορεί να ψηφίσει κάποιο νόμο για να προστατέψει αυτόν τον κόσμο.

Δεν είναι μονόδρομος

Αυτά σημαίνει η πιστή εφαρμογή του μνημονίου που ζητά η κυβέρνηση και οι απολογητές της. Ζητούν να σκύψουμε το κεφάλι, να τα δεχτούμε, όπως και όσα θα ακολουθήσουν, και να δουλέψουμε για να υλοποιήσουμε τις πρόνοιες του μνημονίου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οτιδήποτε άλλο μας λένε θα οδηγήσει σε χρεοκοπία.

Η οποιαδήποτε αμφισβήτηση αυτής της προοπτικής σκοντάφτει στο ερώτημα: που θα βρούμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε; Αυτό όμως είναι ένα πλασματικό ερώτημα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να λειτουργήσει το κράτος, η δημόσια υπηρεσία, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα ασφαλιστικά ταμεία  κλπ. Λεφτά για όλα αυτά υπάρχουν όπως υπήρχαν για δεκαετίες. Το κράτος παίρνει αρκετά από τις φορολογίες και τα τέλη που υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη. Οι προϋπολογισμοί τα τελευταία χρόνια είναι ελλειμματικοί όχι γιατί ξοδεύονται πολλά για αυτούς τους τομείς αλλά γιατί πληρώνονται τόκοι (που φτάνουν σχεδόν το 1 δις τον χρόνο) και δόσεις των δανείων που έγιναν για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες όπως το 1,8 δις που δόθηκε στη Λαϊκή το καλοκαίρι του 2012.

Κανείς όμως δεν ζητά από αυτούς που δημιούργησαν τα χρέη, τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς που έχουν στο εξωτερικό σε ασφαλείς λογαριασμούς δισεκατομμύρια να πληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν.

Η κυβέρνηση προτιμά να κρύβει ή στη καλύτερη περίπτωση να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και να επιμένει στα προγράμματα λιτότητας και περικοπών των κοινωνικών παροχών και στις ιδιωτικοποιήσεις.

Μα δεν είναι οι κρατικές επιχειρήσεις που προκάλεσαν την κρίση αλλά ιδιωτικοί οργανισμοί και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η Lehman Brothers στις ΗΠΑ από την κατάρρευση της οποίας ξεκίνησε το ντόμινο της κρίσης που έφτασε και στην Ευρώπη και την Κύπρο δεν είναι καμιά κρατική τράπεζα αλλά ένας ιδιωτικός κερδοσκοπικός οργανισμός που λειτουργούσε με τους νόμους της αγοράς. Το ίδιο είναι και οι κυπριακές τράπεζες που έπαιξαν με τους νόμους της αγοράς και της κερδοσκοπίας τα δισεκατομμύρια που καλείται σήμερα να πληρώσει ο κόσμος.

Παρ’ όλα αυτά οι απολογητές της αγοράς μας λένε ότι θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες γιατί στο μέλλον μπορεί να μην είναι, και ότι κάτω από ιδιωτικό καθεστώς θα αποδίδουν καλύτερα  και θα μειωθούν τα τέλη αυτών των υπηρεσιών. Η πραγματικότητα όμως μαρτυρά το αντίθετο. Στη Βουλγαρία μετά την ιδιωτικοποίηση της Αρχής Ηλεκτρισμού το ρεύμα ανέβηκε στα ύψη προκαλώντας τεράστιες αντιδράσεις ενώ στη Λιθουανία αναγκάστηκε το κράτος να ξαναπάρει τον έλεγχο της μετά την ασυγκράτητη αύξηση της τιμής του ρεύματος.

 Χρειάζεται ακόμη πολύ υποκρισία για να μας λένε ότι το πρόβλημα της δημόσιας υπηρεσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων είναι το υπεράριθμο προσωπικό. Δεν είναι υπεράριθμό το προσωπικό σε αυτούς τους τομείς, αντίθετα σε πολλές  περιπτώσεις υπάρχει έλλειψη προσωπικού όπως στα νοσοκομεία, τα σχολεία, ενώ οι ημικρατικοί οργανισμοί όπως η ΑΤΗΚ και η ΑΗΚ χρειάστηκαν προσωπικό για να κτίσουν τα δίκτυα παροχής των υπηρεσιών τους και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Κύπρου. Σήμερα θα πρέπει να τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες; Αν είναι όμως σε κάποιες περιπτώσεις υπεράριθμο το προσωπικό, πως έγινε αυτό; Η απάντηση είναι σε όλους γνωστή: επειδή η δημόσια υπηρεσία και οι ημικρατικοί οργανισμοί χρησιμοποιούνταν σαν το εργαλείο για εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε αρχικά από τις κυβερνήσεις του Μακάριου, έφτασε στο απόγειο της με τον Κυπριανού και συνεχίστηκε επάξια και από τον Κληρίδη. Εφαρμόζεται εδώ και 50 χρόνια και δεν προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας.

Η προσπάθεια να φορτώσουν τις ευθύνες για την κατάρρευση της οικονομίας στο κράτος ή στην καθυστέρηση να πάρει μέτρα η προηγούμενη κυβέρνηση έχει σαν στόχο να κρύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι ο τράπεζες και οι κερδοσκόποι της αγοράς.

Σίγουρα έκανε λάθη η Κυβέρνηση Χριστόφια, αλλά όχι αυτά για τα οποία την κατηγορούν Η διαδρομή της κυβέρνησης Χριστόφια ήταν συνεπής με τη διακήρυξη του ίδιου ότι δεν επρόκειτο να ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά να τον διαχειριστεί! Κι αυτό που έγινε ήταν, δυστυχώς για τους εργαζόμενους, να διαχειριστεί τον ελληνοκυπριακό καπιταλισμό κάτω από συνθήκες της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μετά τη δεκαετία του 1930. Παρόλο που έδωσε κοινωνικές παροχές δεν έθιξε τα δικαιώματα του κεφαλαίου ενώ σύρθηκε σε νεοφιλελεύθερες επιλογές, κάνοντας παραχωρήσεις (παγοποίηση ΑΤΑ, μειώσεις μισθών δημοσίων, προϋπολογισμός λιτότητας για το 2012), επιδοτώντας φοροαπαλλαγές, δίνοντας εγγυήσεις δισεκατομμυρίων στις τράπεζες για να αυξήσουν τη ρευστότητα μετατρέποντας την οικονομία από πλεονασματική σε ελλειμματική και υπογράφοντας ένα πιο «υποφερτό» μνημόνιο. Μια πολιτική που αφόπλισε τους εργαζόμενους από του να αποκρούσουν τις επιθέσεις της τρόικας και του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό και η υποκρισία και το θράσος σύσσωμης της δεξιάς και της άρχουσας τάξης είναι απύθμενο όταν σήμερα επιδίδονται σε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία για τις ευθύνες της «αριστερής κυβέρνησης» Χριστόφια. 

Και χρειάζεται ακόμη περισσότερο θράσος αυτοί που κρατικοποίησαν τις ζημιές των ιδιωτικών τραπεζών φορτώνοντας τις στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού να θέλουν σήμερα να ιδιωτικοποιήσουν τα κέρδη των δημοσίων επιχειρήσεων. Κέρδη που σε ένα μεγάλο βαθμό καταλήγουν σαν εισφορές στο κράτος.

Ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε.

Δυστυχώς τα κόμματα συμφωνούν με την κυβέρνηση ότι θα πρέπει να πληρωθούν αυτά τα χρέη παρά το ότι αναγνωρίζουν ότι δεν ευθύνεται ο κόσμος για αυτά. Εκεί που διαφωνούν είναι στο από πού θα βρεθούν τα λεφτά. Τα συγκυβερνώντα κόμματα θέλουν να τα πάρουν από τους εργαζόμενους και τους φτωχούς και μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο οδηγώντας στην εξαθλίωση τα πιο χαμηλά στρώματα του πληθυσμού. Η ΕΔΕΚ μιλά ενάντια στο μνημόνιο αλλά δεν έχει καμιά ουσιαστική αντιπρόταση. Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει έξοδο από το μνημόνιο με έξοδο από το ευρώ.

Παρά το ότι η πρόταση του ΑΚΕΛ κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση είναι ανεπαρκής, πάει μόνο μέχρι τα μισά του δρόμου. Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από το μνημόνιο χωρίς έξοδο από το ευρώ αλλά η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει αυτόματα και έξοδο από το μνημόνιο. Η έξοδος από το ευρώ σε μια προοπτική επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα και μια εθνική περιχαράκωση για να μπορούμε να ασκούμε πιο αποτελεσματική νομισματική πολιτική και να ελέγξουμε την υποτίμηση του νομίσματος, ακόμη και αν μπορούσε να γίνει «συντεταγμένα» και «ελεγχόμενα» όπως εισηγείται το ΑΚΕΛ, δηλαδή σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους της Ε.Ε., (πράγμα απίθανο), δεν θα μπορούσε να μας σώσει από τις συνέπειες μια μεγάλης υποτίμησης, που θα οδηγήσει σε περισσότερη φτώχεια και ανέχεια τους εργαζόμενους και γενικά τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας.

Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να έχει νόημα και αποτέλεσμα μόνο στην προοπτική υιοθέτησης ενός συνολικού προγράμματος με ριζοσπαστικά μέτρα.

·          Μέτρα ανυπακοής στους εκβιασμούς της τρόικα, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε., στη βάση μιας πολιτικής που να δηλώνει  ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε ανάγκη κανένα δάνειο, αρκεί να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών του χρέους. Δεν είναι δικό μας χρέος και δεν το πληρώνουμε, να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν.

·          Χρειάζεται ακόμη να  προχωρήσουμε σε άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από  εργατικό έλεγχο, για να εξυπηρετούν τις ανάγκες της ανάπτυξης και της κοινωνικής πρόνοιας,  και όχι των τραπεζιτών που ξεπλύθηκαν με ένα «συγνώμη κάναμε λάθος» και συνεχίζουν τον πόλεμο ενάντια στους φτωχούς.

·          Χρειάζεται να διασφαλιστεί ο κρατικός χαρακτήρας των βασικών τομέων της οικονομίας, υγεία, παιδεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμός, και να κρατικοποιηθούν όσοι έχουν παραχωρηθεί στους ιδιώτες όπως αεροδρόμια και συγκοινωνίες, με κοινωνικό έλεγχο για να αποτρέψουμε τα σκάνδαλα, τις μίζες και τη κακοδιαχείριση.

·          Χρειάζεται η άμεση φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησίας και η αύξηση του εταιρικού φόρου.

·          Χρειάζεται η δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών και της στρατιωτικής θητείας.

·          Θα πρέπει ακόμη το κράτος να οδηγήσει στα δικαστήρια τους υπεύθυνους που προκάλεσαν αυτή τη καταστροφή και όσους φυγάδευσαν κεφάλαια στο εξωτερικό και να τους αναγκάσει να πληρώσουν ή να δημεύσει τις περιουσίες τους.

Ολ’ αυτά είναι μέτρα που θα μπορούσαν να αποφέρουν άμεσα έσοδα για να λειτουργήσει το κράτος χωρίς να χρειάζεται να μειώσει τους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές ή να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις.

Μέσα στα πλαίσια αυτά η ρήξη με το ευρώ και την ίδια την Ε.Ε. είναι όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά και αναγκαία. Αν δεν είσαι αποφασισμένος για αυτή τη ρήξη τότε δεν υπάρχει προοπτική εξόδου από το μνημόνιο.

Εργατική αντίσταση και αλληλεγγύη

 Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί βέβαια να περιμένει κανείς ότι θα την προωθήσει ο Αναστασιάδης με τον Αβέρωφ και τον Παπαδόπουλο. Αυτοί είναι ταγμένοι με την άλλη πλευρά. Τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τους ευρωπαίους ομολόγους τους. Αυτοί είναι η εσωτερική  τρόικα. Το μνημόνιο δεν ήταν παρά η ευκαιρία να προωθήσουν ότι ζητούσαν τόσα χρόνια και δεν μπορούσαν να τα περάσουν εξαιτίας της αντίστασης των εργαζομένων και των συνδικάτων τους. Ούτε μπορεί να περιμένει κανείς από την Βουλή που ελέγχεται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι θα μπει φραγμός σε αυτά τα σχέδια.

Μια τέτοια πολιτική μπορεί να την επιβάλει μόνο ένα μαζικό και δυναμικό εργατικό κίνημα. Χρειάζεται ένας εργατικός ξεσηκωμός και αντίσταση στο μνημόνιο σε κάθε περίπτωση που πάει να εφαρμοστεί, στον τομέα της Υγείας, της Παιδείας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκποιήσεις και όλα τα άλλα.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν θα μας τσακίσει η Ε.Ε. το ΔΝΤ και οι μηχανισμοί που ελέγχουν; Δεν θα μας κόψουν τα φάρμακα, τα καύσιμα, και διάφορα άλλα προϊόντα και αγαθά που εισάγουμε από το εξωτερικό όπως μας απειλεί η κυβέρνηση και οι σύνδεσμοι των εργοδοτών; Δεν θα απομονωθούμε πολιτικά και θα χάσουμε την υποστήριξη της Ε.Ε.. Δεν θα αδυνατίσει η θέση μας στο κυπριακό;

Όλη αυτή η επιχειρηματολογία αγνοεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα, το κίνημα στην κάθε χώρα.  Οι κυβερνήσεις δεν είναι εύκολο πια να αποφασίζουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις αντιδράσεις του κόσμου μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. αναπτύσσονται κινήματα ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Κινήματα που έδειξαν μια εκπληκτική αντοχή αλλά και αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων σε άλλες χώρες που παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Η αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων στην Ελλάδα έκανε το σύνθημα «είμαστε όλοι Έλληνες» να ακούγεται από την Μαδρίτη και την Βαρκελώνη, μέχρι το Λονδίνο και το Παρίσι. Έφτασε ακόμη και μέσα στο Γερμανικό Κοινοβούλιο που το φώναξε βουλευτής της αριστεράς. Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε σε πολύ κόσμο σε ολόκληρη την Ευρώπη, η απόρριψη από την κυπριακή Βουλή της πρώτης συμφωνίας για το κούρεμα όλων των καταθέσεων, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Κύπρο, καταγράφηκε από πολλά διεθνή ΜΜΕ.

Πόσο εύκολο θα είναι για τις κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες της Ε.Ε. να συμμετέχουν σε μια πολιτική στραγγαλισμού ενός κινήματος που θα ανέτρεπε το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα προς όφελος των εργαζομένων; Οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ε.Ε. στηρίζονται πάνω σε πολύ αδύνατες πλειοψηφίες όπως στην Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία εξαιτίας των κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Είναι πιο πιθανό τα κινήματα σε αυτές τις χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα μιας χώρας που ανέτρεψε το μνημόνιο και την κυβέρνηση που προσπαθούσε να το επιβάλει παρά να στηρίξουν την κυβέρνηση τους για να στραγγαλίσει το κίνημα σε αυτή τη χώρα.

Αυτό δεν εκφράζει απλά ένα δικό μας ευσεβή πόθο αλλά μια ρεαλιστική προοπτική στις σημερινές συνθήκες κρίσης για αρκετές χώρες της ευρωζώνης και ιδιαίτερα την Ελλάδα, που μετά από αλλεπάλληλα  μνημόνια και χρόνια σκληρών αγώνων συνεχίζει να αντιστέκεται και η προοπτική να πέσει ο Σαμαράς και να κερδίσει τις εκλογές η αριστερά στοιχειώνει τα ευρωαφεντικά.

Όσο για το αν θα αδυνατήσει η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς στο κυπριακό. Αυτό εμάς δεν μας απασχολεί. Αυτό έχει σημασία μόνο για όσους θέλουν να επιβάλουν στους τουρκοκύπριους μια διευθέτηση του προβλήματος με τους δικούς τους όρους. Εμείς κτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με τους τουρκοκύπριους εργαζόμενους στη προοπτική ενός κοινού μετώπου δράσης με στόχο την προώθηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης και μιας δημοκρατικής διευθέτησης του κυπριακού μέσα από μια κοινά αποδεκτή συμφωνία. Πιστεύουμε ότι αυτό επιθυμεί και η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων στο νησί οι οποίοι ενδιαφέρονται να ξεφύγουν από τη μέγγενη του μνημονίου και ελπίζουν ότι μια ειρηνική διευθέτηση του κυπριακού θα βοηθήσει να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες για όλους τους κατοίκους του νησιού.

Υπάρχει αυτή η προοπτική;

Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια τέτοια προοπτική στη Κύπρο; Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα μαζικό, δυναμικό, δημοκρατικό εργατικό κίνημα; Χωρίς αυτό δεν μπορούμε να πετύχουμε καμιά ανατροπή του μνημονίου, ούτε να ελπίζουμε στην αλληλεγγύη των κινημάτων από την υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού.

Μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις των συνδικάτων αλλά και της επίσημης αριστεράς, του ΑΚΕΛ, με εξαίρεση την πρώτη περίοδο μετά την υπογραφή της πρώτης συμφωνίας Αναστασιάδη – Eurogroup  ήταν υποτονικές. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έγιναν και πολλά πράγματα. Η αντίσταση ήταν περισσότερο φραστική παρά ουσιαστική. Κάτι που ανησυχεί και απογοητεύει τον κόσμο. Όχι μόνο γιατί ήταν η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ που πέρασε τα μισά μνημονιακά νομοσχέδια, αλλά ακόμη και σαν αντιπολίτευση όταν χρειάστηκε να συγκρουστεί με τις πρόνοιες του μνημονίου για τον Συνεργατισμό έκανε πίσω μπροστά στο επιχείρημα ή ψηφίζετε ή δεν εκταμιεύεται η επόμενη δόση του δανείου. Οι αλλαγές που επικαλείται ότι έγιναν στο νομοσχέδιο ήταν μάλλον διακοσμητικές και δεν αναιρούν τους λόγους για τους οποίους αρχικά δεν ψήφισε το νομοσχέδιο, όπως τον  κίνδυνο να περάσει στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου ο Συνεργατισμός.

Υπήρξαν όμως και κάποιες πρωτοβουλίες και κινήσεις που προσπάθησαν να οργανώσουν και να συντονίσουν τη δράση των εργαζομένων και των συνδικάτων όπως η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας» που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ και που οργάνωσε μια αρκετά μαζική κινητοποίηση έξω από το Προεδρικό το περασμένο καλοκαίρι, που δυστυχώς έμεινε και αυτή χωρίς συνέχεια.  Σήμερα βλέπουμε και άλλες κινήσεις προς τη κατεύθυνση οργάνωσης της αντίστασης από τα κάτω, όπως το «Κίνημα ενάντια στις εκποιήσεις». Αρχίζουμε να βλέπουμε και κάποιες δυναμικές κινήσεις όπως τις στάσεις εργασίας από τους εργαζόμενους στην ΑΤΗΚ και την ΑΗΚ .

Σήμερα εμφανίζεται ένα νέο στρώμα εργαζομένων που ψάχνουν απαντήσεις προς τα αριστερά, που θέλουν να κοντράρουν τις πολιτικές λιτότητας και το μνημόνιο. Ένας κόσμος, κυρίως νεολαίοι, που δεν πείθεται από τα συνθήματα για εθνική ενότητα και λύσεις που θα τις δώσουμε όλοι μαζί, και αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή και τα θύματα της. Που ψάχνουν ταξικές απαντήσεις στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει το κεφάλαιο, που θέλουν να δώσουν τη κόντρα με το ρατσισμό και τη ξενοφοβία που έχει γίνει το προσφιλές καταφύγιο για τα κόμματα της συγκυβέρνησης με εξάρχωντα  πρωτοψάλτη τον Χάσικο. Είναι ένας κόσμος που κοιτάζει προς τη ριζοσπαστική αριστερά. Χρειάζεται και η ριζοσπαστική αριστερά να κοιτάξει προς το μέρος αυτού του κόσμου και να του δώσει προοπτική, με προτάσεις που να μπορούν να οδηγήσουν στη νίκη.

Το Σάββατο 14 του Δεκέμβρη έχει καλεστεί από 25 συνολικά οργανώσεις και συνδικάτα  μεγάλη κινητοποίηση με συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και πορεία στο Προεδρικό κάτω από το σύνθημα  «η κοινωνία αντιστέκεται» «όχι στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους». Είναι ίσως η πρώτη φορά που τόσες πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η ΠΕΟ η ΔΕΟΚ, η ΠΟΑΣ (ανεξάρτητα συνδικάτα), η ΠΟΒΕΚ των καταστηματαρχών, η ΟΕΛΜΕΚ  και η ΟΛΤΕΚ των καθηγητών, η ΠΟΕΔ των Δασκάλων, συντεχνίες των ημικρατικών και πολλοί άλλοι θα πορευτούν μαζί ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επέβαλε το μνημόνιο. 

Παρά το ότι δεν μπαίνει από όλους καθαρό το αίτημα για κατάργηση του μνημονίου, ουσιαστικά αυτή η εκδήλωση μπορεί να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν  πανεργατικό ξεσηκωμό που θα μπορέσει να βάλει σε αμφισβήτηση στην πράξη το μνημόνιο. Είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να οργανωθεί, να συντονιστεί και να κλιμακωθεί η συνέχεια με απεργίες, συλλαλητήρια ακόμη και καταλήψεις για να εμποδίσουμε την εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν κοινές συνελεύσεις όλων των συντεχνιών, για να ξεπεραστεί η διάσπαση στους χώρους δουλειάς και να πάρουν αποφάσεις για την συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.

Προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η Αριστερά αν θέλει να κτίσει ένα νικηφόρο κίνημα. Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί και η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις» που έδειξε ότι μπορεί να παίξει ένα συντονιστικό ρόλο. Προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε και να πιέσουμε όσοι θέλουμε να δούμε ένα νέο κίνημα να γεννιέται , η ΕΡΑΣ που στηρίζει και συμμετέχει σε αυτό τον εργατικό ξεσηκωμό όπως και η Εργατική Δημοκρατία που δίνει όλες της τις δυνάμεις για την επιτυχία του. 

 του Ντίνου Αγιομαμίτη της Εργατικής Δημοκρατίας