Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι λύση αλλά πισωγύρισμα

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση  των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών της CYTA, ΑΗΚ και της Αρχής Λιμένων σε πρώτο στάδιο και έπεται συνέχεια.

Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις Αναστασιάδη προς τους εργαζόμενους των ημικρατικών, ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα τον «οδικό χάρτη» για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ούτε οι υπουργοί του ΔΗΚΟ δεν αντέδρασαν όπως τους καλούσε ο Τρυφωνίδης ΓΓ της ΠΑΣΕ- ΑΤΗΚ και στέλεχος τους ΔΗΚΟ να μη εγκρίνουν τον «οδικό χάρτη» και να «γράψουν ιστορία». Η μόνη ιστορία που έγραψαν τόσο αυτοί όσο και η κυβέρνηση  Αναστασιάδη είναι αυτή της κοροϊδίας και της αναξιοπιστίας.

Ο εμπαιγμός των εργαζομένων άρχισε από τον περασμένο Απρίλη με το δεύτερο μνημόνιο το «αναθεωρημένο» όπως το λέει η κυβέρνηση, όπου προστέθηκε η δέσμευση να πάρουν το 1,4 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Από τότε εμπαίζει τους εργαζόμενους και την κοινωνία ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις φτάνει να βρεθεί το 1,4 δις.

Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία αντίδραση από το ΔΗΚΟ ή τους υπουργούς του ενώ οι οργανώσεις των εργαζομένων, πίστωναν τη κυβέρνηση με ειλικρίνεια.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έστω και την τελευταία στιμή, αντέδρασαν με στάση εργασίας όλες μαζί, με μόνη παραφωνία αυτή της ΣΕΚ στην Αρχή Λιμένων. Χαρακτηριστικό της οργής και του θυμού των εργαζομένων είναι το τεράστιο πανό που άνοιξαν οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ που έγραφε «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Από τη δεκαετία του ‘90 επί κυβέρνησης Κληρίδη  ο Συναγερμός προσπαθεί να περάσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ετοίμασε σχέδιο για τη CYTA που προνοούσε τη δημιουργία ιδιωτικής εταιρείας της  ΑΛΦΑ, που δεν πέρασε όμως εξαιτίας των αντιδράσεων που υπήρξαν.

Ιδιωτικοποιούν τα κέρδη- Κοινωνικοποιούν τα χρέη

Τριάντα  χρόνια οι ιδιωτικοποιήσεις παρουσιάζονται σαν πανάκεια που θα λύσει τα προβλήματα, της διαφθοράς, του χαμηλού κόστους των υπηρεσιών, της παραγωγικότητας, της γραφειοκρατίας και του δημόσιου χρέους. Έτσι θέλουν να  πουλήσουν κερδοφόρους τομείς όπως τη  CYTA , για να εξασφαλίσουν το 1,4 δις, που ζητά η τρόικα και να μειώσουν  το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

 Όμως αυτά είναι χοντρά ψέματα. Πως μπορεί να συμβεί αυτό όταν στερούν έσοδα από το κράτος, και τα παραχωρούν σε τιμή ευκαιρίας στους ιδιώτες και το κεφάλαιο. Οι οργανισμοί αυτοί κάθε χρόνο παραχωρούν 60 με 70 εκατομμύρια από το πλεόνασμα τους στο κράτος. Αν οι οργανισμοί αυτοί δεν δάνειζαν στο κράτος από 150 εκατομμύρια ο καθένας, τον προπερασμένο Ιούλιο, το κράτος θα προχωρούσε σε στάση πληρωμών.

 Αν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέτρο που φέρει ανάπτυξη όπως λέει ο Χάσικος γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια πριν το ζητήσει η  τρόικα. Γιατί στην Ελλάδα που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις δεν οδήγησε σε καμία ανάπτυξη ούτε μείωση του χρέους παρά μόνο σε μεγάλα φαγοπότια μίζες και αφαίμαξαν το ελληνικό λαό.

Χαρακτηριστικά η Ελλάδα το 2000 είχε δημόσιο χρέος 139 δις και το 2011 είχε φτάσει τα 360 δις και τώρα μετά το κούρεμα βρίσκεται στα 320 δις. Το χρέος δηλαδή τριπλασιάστηκε. Ξεπούλησαν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την ΑΓΕΤ, το 90% του ΟΤΕ, τον τραπεζικό τομέα, το λιμάνι του Πειραιά και την Ολυμπιακή. Μέχρι το 2004 είχαν ιδιωτικοποιήσει το 48,5% της ΔΕΗ,(ρεύμα) το 40% της ΕΥΔΑΠ(νερό), το 65% στα Ελληνικά Πετρέλαια, το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής και πολλά άλλα. Παρά τις εκποιήσεις και το ξεπούλημα, αυτό σε τίποτε δεν βοήθησε την οικονομία του τόπου, σε τίποτε δεν εμπόδισε την εκτίναξη του δημόσιου χρέους, δεν απέτρεψε την πτώχευση, δεν εμπόδισε την διαφθορά και τη διαπλοκή. Η Siemens  δεν ήταν κρατική αλλά ιδιωτική. Οι τράπεζες που είναι το σύμβολο της «ελεύθερης οικονομίας»  και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι ταυτόχρονα και το πιο χοντροκομμένο παράδειγμα της διαπλοκής και της διαφθοράς με τα χαρισμένα δάνεια, τις μίζες και τα μπόνους. Οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για διαφθορά και διαπλοκή.

Οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 80 με την Θάτσερ αλλά όπου  εφαρμόστηκαν δεν οδήγησαν ούτε σε ανάπτυξη ούτε σε μείωση του χρέους. Όπως και αν τις ονομάσουν αποκρατικοποίηση ή μετοχοποίηση οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η μετοχοποίηση με την συμμετοχή των εργαζομένων με «επενδύσεις» από τα ταμεία σύνταξης των εργαζομένων είναι μια απάτη. Οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν συνιδιοκτήτες αλλά θα «τσοντάρουν» με τα ταμεία σύνταξής τους τον στρατηγικό επενδυτή ο οποίος θα έχει τον έλεγχο του οργανισμού και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι μία απάτη που θα αφαιμάξει τα ταμεία σύνταξης, τις συντάξεις και τα εφάπαξ των εργαζομένων, προς όφελος του στρατηγικού επενδυτή.

Παράλληλα όταν τα πράγματα στριμώξουν θυμούνται το κράτος και την ανάγκη στήριξης τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λαϊκή όπου με την κρατικοποίηση της ουσιαστικά κοινωνικοποίησαν τις ζημίες της, δηλαδή φόρτωσαν τα χρέη της στο κόσμο. Τα ίδια έγιναν και στην Ισπανία με την Βάνκια που ήταν χρεωμένη με 30 δις και τις έδωσαν 40 δις τα οποία ουσιαστικά φόρτωσαν στις πλάτες του Ισπανικού λαού.  Την  ίδια ώρα η τράπεζα αυτή ξεσπιτώνει 400 χιλιάδες ισπανούς με τους πλειστηριασμούς των κατοικιών.

 Αυτό που ουσιαστικά θέλουν όπως και αν το ονομάζουν είναι να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και τα χρέη, δηλαδή να τα φορτώνουν στις πλάτες των εργαζομένων και  των απλών ανθρώπων και την ίδια ώρα  να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και το δημόσιο  πλούτο.

Πισωγύρισμα

Με τις ιδιωτικοποιήσεις θα πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων που κερδήθηκαν μέσα από αγώνες και θυσίες όλα τα προηγούμενα χρόνια όπως, συντάξεις, ταμεία προνοίας, κατάργηση των  συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση της μονιμότητας και επέκταση των εκτάκτων σε όλες τις θέσεις, με μισθούς πείνας.

Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις εκτός από τους εργαζόμενους θα κτυπήσουν ακόμα περισσότερο τους καταναλωτές με την αύξηση των τιμών και την μείωση των προσφερομένων υπηρεσιών. Αυτό συνέβη στις χώρες όπου προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα στη Λιθουανία όπου μετά την ασυγκράτητη αύξηση στο ηλεκτρικό ρεύμα το κράτος αναλαμβάνει ξανά σαν κύριος μέτοχος για να ελέγξει τις τιμές και να εκτονώσει τις αντιδράσεις. Στη Βουλγαρία μάλιστα λόγω τις αύξησης στο ηλεκτρικό ρεύμα οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και πορείες ανάγκασαν την κυβέρνηση σε παραίτηση.  Στην Αργεντινή η ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε εκτός από αύξηση στις τιμές και μείωση της ποιότητας του νερού. Τα ίδια στην Βρετανία με τους σιδηροδρόμους που οδήγησαν σε καθυστερήσεις στα δρομολόγια και την αύξηση των ατυχημάτων. Τα τελευταία χρόνια η CYTA επανειλημμένα ζήτησε να μειώσει το πάγιο ενοίκιο της τηλεφωνικής γραμμής και δεν της το επιτρέπει ο ρυθμιστής λόγω του ότι θέλουν να στηρίξουν τις ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες χρησιμοποιούν επιπλέον τα τηλεφωνικά κέντρα και το όλο το δίκτυο της CYTA με ψίχουλα.

Ο Αντωνίου εκπρόσωπος της ΟΕΒ δήλωνε πως «αφού θα φύγουν 350 εργαζόμενοι στην ΑΗΚ με το σχέδιο πρόωρης αφυπηρέτησης και ο οργανισμός θα συνεχίσει να εργάζεται χωρίς προβλήματα τότε γιατί ήταν στον οργανισμό αυτοί και γιατί τους πληρώναμε για τόσα χρόνια». Στην ΑΗΚ, στη CYTA και αλλού προσλήφθηκαν μαζικά εργαζόμενοι, όταν οι οργανισμοί επένδυαν εκατομμύρια, με χορηγίες τότε από το κράτος, για να δώσουν  ρεύμα, νερό, και τηλέφωνο στις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές στις πόλεις και τα χωρία. Κανένας ιδιώτης δεν θα έδινε γρόσι για να βάλει τηλέφωνο σε κάθε σπίτι σε απομακρυσμένα και απομονωμένα χωρία όπου ζούσαν κύρια ηλικιωμένοι. Σταθμοί, υπόγειο και εναέριο δίκτυο έγιναν από αυτούς τους εργαζόμενους. Δεν ήταν παραπανήσιοι αλλά απαραίτητοι για να γίνει όλη αυτή η ανάπτυξη. Σήμερα θέλουν να τους πετάξουν έξω αφού τους ξεζούμισαν και παρά το ότι οι περισσότεροι είναι με σοβαρά προβλήματα υγείας.   

Αντίσταση

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προχωρήσουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Πρέπει να απευθυνθούν στην κοινωνία και στους απλούς ανθρώπους, στους εργαζόμενους και να τους ενημερώσουν για το τι πραγματικά θα σημαίνει γι’ αυτούς αν περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ζητήσουν την συμπαράσταση τους.

Χρειάζεται ενωμένοι να δώσουν την μάχη αυτή και όχι να ζητά ο καθένας χωριστά εξαίρεση από τις Ιδιωτικοποιήσεις όπως ζητά ΑΗΚ. Τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι τραπεζίτες και η κρίση του συστήματος δεν θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα δεν αρκεί να φωνάξουμε μόνο «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ» αλλά και «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ» Να πληρώσει ο πλούτος και το κεφάλαιο.

Η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας» πραγματοποίησε το καλοκαίρι μια μαζική και μαχητική κινητοποίηση έξω από το Προεδρικό. Σήμερα και άλλοι κλάδοι δέχονται επίθεση όπως γιατροί και νοσοκόμοι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και τραπεζιτικοί. Τώρα άμεσα χρειάζεται όσο ποτέ μια δυναμική ενωτική συγκέντρωση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την πολιτική λιτότητας. Όλοι αυτοί οι κλάδοι των εργαζομένων μπορούν και πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα τους και να οργανώσουν μια πολύ μεγαλύτερη κινητοποίηση από αυτή του καλοκαιριού. Η 14^η του Δεκέμβρη είναι μια καλή ευκαιρία να δώσουν μια πρώτη απάντηση αλλά χρειάζεται συνέχεια και κλιμάκωση. Μόνο έτσι ανατρέπεται αυτή η αντεργατική πολιτική.  

Νίκος Αγιομαμίτης