Οι δήθεν ρεαλιστές

ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΑΛΙΚΙΟΠΟΥΛΟΣ

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ 9/12/2013

Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Μ’ ένα κλικ μπορείτε να τις δείτε. Δεκάδες εκατοντάδες φωτογραφίες. Από την μια οι κρανοφόροι αστυνομικοί και από την άλλη τα ρημάδια της ζωής, άνθρωποι τσακισμένοι, φτωχοί, απελπισμένοι. Κρύβουν το πρόσωπο μέσα στα χέρια τους, κλαίνε, διαμαρτύρονται, εκλιπαρούν. Από το ξεκίνημα της κρίσης, πάνω από 350 χιλιάδες σπίτια έχουν τεθεί σε πλειστηριασμό στην Ισπανία και χιλιάδες οικογένειες έχουν βρεθεί στο δρόμο. Χαρτόκουτα με ρούχα, κάποιο κρεβάτι, ένα τραπέζι, ένα γερμένο πορτατιφ, μια κατσαρόλα, όλα σωρός στο δρόμο. Άνθρωποι  που δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα σπίτια που τους έδωσε η πρόνοια απαιτώντας το 30% του μισθού τους. Ποιού μισθού; Εκείνου που επικαλούνται οι φαύλοι ότι μπορεί να ζήσει οικογένεια, να πληρώσει λογαριασμούς, φαΐ, παιδιά, σχολεία, 500-600 ευρώ το μήνα. Εκείνου του μισθού που οι βολεμένοι και οι έχοντες θεωρούν ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα οικογένεια, δηλώνοντας πως άμα λάχει μπορούν να το κάνουν και οι ίδιοι.

Έτσι με μια άνεση που ξεπερνά τα όρια της πρόκλησης. Όσο πιο ψηλός είναι ο μισθός και τα εισοδήματα των φαύλων τόσο πιο άνετα ρίχνουν το όριο του μισθού με τον οποίο, τάχα, μπορούν να ζήσουν. Όσο πιο βολεμένοι και ανέγγιχτοι από την οικονομική κρίση, τόσο τους ακούς να παπαρολογούν με στόμφο υπέρ της τρόικας, υπέρ των μέτρων λιτότητας, υπέρ της ανάγκης να φέρουμε το νου μας και να πάψουμε να είμαστε σπάταλοι.

       Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Τους συναντάμε στις καθημερινές ασχολίες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις συνάξεις της παρέας. Κατά κανόνα το παίζουν ρεαλιστές. Αφού χρωστάμε, σου λένε, τι πρέπει να κάνουμε; Κατά κανόνα βολεύουν το σκεπτικό τους με αποδιοπομπαίους τράγους, κατακρίνουν με μένος την ανικανότητα  των πολιτικών, τις συντεχνίες που έδωσαν γη και ύδωρ στους δημόσιους υπαλλήλους. Κατά κανόνα βγάζουν τον εαυτό τους πάντα απ’ έξω από κάθε νοσηρότητα της κοινωνίας μας, ξεχνώντας ότι κι αυτοί στον ίδιο μύλο άλεθαν.   Στον ιδιωτικό τομέα συνήθως την αποφεύγουν να αναφερθούν, πέρα από κάποιους εξαψήφιους μισθούς  των γκόλντεν μπόις των τραπεζών. Συχνά πυκνά το παίζουν και προοδευτικοί. Τους έχει μείνει κουσούρι από πιο παλιά, τότε που ένα δυο φεγγάρια ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν πιο δίκαιο, να μην πεθαίνουν παιδιά από πείνα. Τώρα όμως μιλάμε για ένα νέο είδος «προοδευτικότητας», πιο λάιτ, πιο ευρωλιγούρικη, πιο νεοταξίτικη, πιο καθώς πρέπει. Μα ναι, να τους δεις πώς διαδηλώνουν κατά της βίας. Όχι καλέ, δεν μιλούν για τη βία που σε στέλνει στην ανεργία ή για τη βία της φτώχειας που σου τσακίζει την πλάτη, που σε τσαλακώνει στα αζήτητα της κοινωνίας. Ούτε για την βία που που σε ξεσπιτώνει και σε πετά στο δρόμο μαζί  με το κρεβάτι σου.

Αυτοί μιλούν για τη βία των άκρων. Και εφόσον υπάρχει το ένα άκρο, με κάτι βλαμμένους με μαύρες μπλούζες και στρατιωτικά άρβυλα, που έχουν βγάλει μαχαίρια, πρέπει να ανακαλύψουμε και στην ανάγκη να επινοήσουμε και το άλλο άκρο και να βάλουμε μέσα σύσσωμη την Αριστερά. Με αυτό τον τρόπο, εμείς θα είμαστε στη μέση, ακριβοδίκαιοι, νούσιμοι, νομοταγείς. Κάπως έτσι. Κάτι λάιτ προοδευτικοί. Ένα φεγγάρι αριστεροί, ύστερα «οικολόγοι» να αγωνιούν για τα δικαιώματα των κολεοπτέρων του Αμαζονίου και τώρα τροϊκολάγνοι του κερατά. Νεοφιλελεύθεροι μέχρι τα μπούνια. Υμνητές της αγίας «ελεύθερης» αγοράς, η οποία όπως λένε, πρέπει να αφεθεί απερίσπαστη να διορθώσει την οικονομική κρίση, φυσικά πάντα με την βοήθεια της τρόικας και με θεσμούς εποπτικούς όπου το κεφάλαιο θα ξεπεράσει τον παλιό κακό και  αγιογδύτικο εαυτό του και θα λειτουργεί σε έναν κόσμο όμορφο, ηθικό και κατά προσέγγιση έστω δίκαιο. Κι ύστερα ζήσανε καλά κι εμείς καλύτερα.

       Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Προκλητικοί, κυνικοί, έτσι όπως θα έλεγε κι ο Μπρεχτ, θεωρώντας ταπεινό να μιλούν για το φαί, απλούστατα γιατί έχουν ήδη φάει. Βεβαίως, να έρθετε, το απόγευμα θα διαδηλώσουμε για τα παρκινγκ των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Όχι καλέ, μην τρομάζετε, δεν αναφερθούμε καθόλου στα επιδόματα και σε θέματα κοινωνικής μέριμνας, αυτά τα επικαλούνται οι ανατρεπτικοί. Το βραδάκι θα πάμε στο κοκτέιλ πάρτι ενός νέου και πολλά υποσχόμενου αφηρημένου εικαστικού.

         Πάντα στο ίδιο τέμπο, πάντα στο ίδιο στιλ. Τελευταία, έχουν βγει στο μεϊντάνι υπερασπιζόμενοι μετά μανίας το ξεπούλημα των ημικρατικών οργανισμών. Η δική τους Ευρώπη αυτό επιτάσσει.

       Ευρώπη-Ισπανία 2013, κάτι φωτογραφίες στο διαδίκτυο από εξώσεις οικογενειών. Κάτι ανθρώπινες μορφές σκυφτές διπλωμένες, να κρατούν το κεφάλι τους ανάμεσα στα χέρια. Απελπισμένα βλέμματα, απεγνωσμένα στόματα. Το success story του νεοφιλελευθερισμού και από την άλλη πλευρά οι δήθεν. Και οι βολεμένοι, προς το παρόν.