15 Μαρ 2012

Ιμπεριαλισμός και Αραβικός κόσμος

Η αραβική εξέγερση, αυτό το κύμα λαϊκής οργής που απλώθηκε σε όλη την περιοχή, έβαλε τη στάμπα της στη νέα εποχή, άλλαξε δραματικά τις ισορροπίες, πανικόβαλε τους Δυτικούς και τους ανάγκασε σε νέους σχεδιασμούς -που ο στόχος τους όμως παραμένει ο ίδιος με τους παλιούς: Πώς ελέγχεται ο Αραβικός κόσμος, αυτή η “τρομερή πηγή στρατηγικής δύναμης, και ένα από τα μεγαλύτερα υλικά έπαθλα στην ιστορία».1

Είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια που πρέπει να αντιμετωπισθεί και η “περίεργη” αναστολή αναφορών για καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας, Υεμένης, Κατάρ που αποτέλεσαν κομμάτι της Αραβικής Άνοιξης, με μαζικότατες κινητοποιήσεις αλλά και ωμή βια από το κράτος. Και στα ίδια ακριβώς πλαίσια που πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση της τόσης δημοσιότητας, των τόσο δραματικών τοποθετήσεων και κροκοδείλιων δακρύων στις περιπτώσεις του Καντάφι και της Λιβύης, του Άσαντ και της Συρίας και του Αχματινετζάντ και του Ιράν. 
 
Στα σίγουρα δεν έχει κάποιος πολλά να πει για να υπερασπιστεί τον Καντάφι σαν άτομο, τον Άσαντ, τον Αχματινετζάντ, τους ανθρώπους γύρω τους, τους στρατούς τους, τους “φρουρούς της επανάστασης”, την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Στα σίγουρα όμως δεν είναι χειρότεροι από τους αντίστοιχους όλων των άλλων αραβικών καθεστώτων και ακόμα πιο σίγουρα δεν είναι αυτό που έκανε τη διάφορα για τους Δυτικούς και τα μέσα ενημέρωσής τους.


Η διαφορά έγκειται στην ιστορία των τελευταίων δεκαετιών που η κάθε μια από αυτές τις χώρες κουβαλά πίσω της και, πάνω από όλα, στο “καθεστώς” της οικονομίας που υπήρχε στην κάθε μια από αυτές.
Και στις τρεις περιπτώσεις, όσο και αν τα καθεστώτα υπολείπονταν από αυτό που η κουλτούρα των δυτικών μαζών θεωρεί δημοκρατικό και αποδεκτό, είχαν αντικαταστήσει πραγματικά αδίστακτα καθεστώτα τα οποία οι μάζες ανέτρεψαν με καθαρό ή όχι και τόσο καθαρό τρόπο. Και εγκαθίδρυσαν νέα στα οποία η Δύση είχε περιορισμένο μέχρι σχεδόν ανύπαρκτο ρόλο στην πετρελαϊκή βιομηχανία και στη λειτουργία των τραπεζών, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες αραβικές χώρες.


Εδώ έγκειται η ουσιαστική διαφορά, αυτή που καθορίζει την επίσημη δυτική προσέγγιση απέναντι στα καθεστώτα. Σε κάθε αναφορά των δυτικών πολιτικών και ΜΜΕ σε ανθρώπινα δικαιώματα, σε κάθε έμφασή τους για στήριξη της μιας πλευράς απέναντι στην άλλη σε κάθε μια ξεχωριστή αραβική χώρα, και ακόμα περισσότερο σε κάθε μαζική εκστρατεία για στήριξη της “Δημοκρατίας” στη συγκεκριμένη χώρα, πρέπει να αναζητείται το σχέδιο και ο προγραμματισμός για διατήρηση ή επιβολή ξανά του ελέγχου τους στην περιοχή.


Να λοιπόν γιατί την τηλεοπτική δαιμονοποίηση της Συρίας και του Ιράν αλλά και τη χωρίς αναστολές διαφήμιση των “δημοκρατικών στρατών” και των αγώνων απελευθέρωσης αυτών των χωρών, πρέπει κάποιος να τα αντιμετωπίζει με μεγάλη δυσπιστία. Και με ακόμα περισσότερη τα μέτρα ενάντια σε αυτές τις χώρες με πιο τρανταχτό το οικονομικό εμπάργκο κατά του Ιράν που, όπως στην περίπτωση του Ιράκ πιο παλιά αλλά και αλλού, πάνω από όλα πλήττει τα πλατιά λαϊκά στρωματά. Και λειτουργεί σαν ένας επιπρόσθετος παράγοντας, πέρα από το δεδομένο μίσος για τους ιμπεριαλιστές, που στεριώνει τα καθεστώτα και συσπειρώνει τις μάζες γύρω τους. Ενδυναμώνοντάς τα στο τέλος, αφαιρώντας από τις ίδιες τις μάζες τη δυνατότητα να διεκδικήσουν αλλαγές μια και φωνές αμφισβήτησης θα ταυτίζονται εύκολα με τις ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες. 
 
Σε αυτές τις ιμπεριαλιστικές συνωμοσίες δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι εντάσσονται και οι ανακοινώσεις αλλά και η γενικότερη δράση της Αραβικής Λίγκας (Arab League). Μέσα στο χρόνο που μας πέρασε αυτή η οργάνωση στην οποία αντιπροσωπεύονται 22 κράτη, με γενικά πολύ προβληματικό ιστορικό δημοκρατικής λειτουργίας αλλά και παροχής ωφελημάτων στις μάζες, ευθυγραμμίστηκε απόλυτα με προσπάθεια των Δυτικών να βρουν θέση στις νέες αραβικές ισορροπίες. Πράγμα που από μόνο του επισφραγίζει και τον τεράστιο βαθμό εμπλοκής τους στις εξελίξεις.


Ακόμα πιο προβληματικό είναι το ιστορικό αυτής της οργάνωσης σε ζητήματα υπεράσπισης οποιασδήποτε αρχής δημοκρατικής λειτουργίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν, από το 1945 που δημιουργήθηκε, και σε όλη την ιστορία των εγκλημάτων από φιλοδυτικούς δικτάτορες στην περιοχή, έχει να επιδείξει αποβολή από την οργάνωση μόνο δυο κρατών: Της Λιβύης τον Μάρτη του 2011 και της Συρίας τον Νοέμβριο του 2011.


Οι εξελίξεις στην περιοχή είναι δραματικές. Η πιθανότητα επίθεσης στο Ιράν από τους Αμερικανούς ή ακόμα και από μόνους τους Ισραηλινούς είναι ένας εφιάλτης που απομακρύνεται όμως ολοένα και περισσότερο από τη σφαίρα των απλών σχεδιασμών. Όσο και αν τρομάζουν τον μέσο άνθρωπο οι επιπτώσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος, όσο και αν φαίνεται παράλογο να αποτολμηθεί κάτι τέτοιο, αυτή θα είναι η λογική των εξελίξεων και αποφάσεων σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, που μέσα στην απόγνωσή του να κρατηθεί στη ζωή δεν θα διστάζει μπροστά σε οποιαδήποτε ωμότητα. 
 
Κάτω τα χέρια από τον αραβικό κόσμο, μπορεί να είναι η θέση κάθε εργαζόμενου. Τα κινήματα του οποίου μπορούν και πρέπει να βρουν συμπαραστάτες στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο εργατικό κίνημα και την Αριστερά, στους οποίους ανοικτά πρέπει να απευθυνθούν και με κάθε τρόπο να επιδιώξουν κοινά προγράμματα και δράση.


Σ.Β.
1 Αϊζενχάουερ, (Νόαμ Τσιομσκη, Power and Perspectives, σελ. 297)

Δεν υπάρχουν σχόλια: