« Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει» ; ή η Ριζοσπαστική Αριστερά μπροστά στην αλήθεια των εκλογών;

Το αποτέλεσμα του β’ γύρου των προεδρικών εκλογών ήταν αναμενόμενο. Η νίκη του υποψήφιου της παραδοσιακής Δεξιάς οριστικοποιήθηκε με την αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ να χαράξουν μια ελπιδοφόρα πορεία στην εποχή της κρίσης. Το ύψος των ποσοστών των δύο υποψηφίων δεν ξενίζει. Ανέκαθεν στο β’ γύρο έχουμε σχεδόν «μοίρασμα» της κοινωνίας , παρά τις όποιες συνεργασίες των κομμάτων γίνονται. Στις δυο πλευρές υπάρχουν τα δυο μεγάλα κόμματα και απ’ εκεί και πέρα, συσπειρώνονται μαζί τους άλλα κομμάτια της κοινωνίας βάσει καταβολών, συμφερόντων, εσωκομματικών τακτικισμών. Αρκετές φορές στο παρελθόν είχαμε πολύ μεγάλα ποσοστά του υποψηφίου του ΑΚΕΛ μόνο με τη δική του κομματική στήριξη. Να θυμίσουμε τον Βασιλείου και τον Ιακώβου, οι οποίοι πήραν μεγαλύτερα ποσοστά από τον Μαλά. Η αποχή πολλών αριστερών ψηφοφόρων σαν αποτέλεσμα της απογοήτευσης και της διαφωνίας των επιλογών της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, είναι αυτή που περιόρισε περαιτέρω τα ποσοστά του Μαλά και έδωσε συγχρόνως ένα φαινομενικά ψηλό ποσοστό στον Αναστασιάδη.

Στην πραγματικότητα είχαμε εκλογές με τα κλασικά «κυπριακά» χαρακτηριστικά. Στη γενικότητα, ο κόσμος δεν έκανε την επιλογή του στη βάση μεγάλων και κρίσιμων ζητημάτων (μνημόνιο, κυπριακό), αλλά στη βάση των επιλογών του κόμματός του και στα αριστερά ή δεξιά αντανακλαστικά του. Και στις δυο πλευρές φυσικά υπάρχουν οι κοινωνικές ομάδες εκείνες, οι οποίες συνειδητά επέλεξαν το συγκεκριμένο υποψήφιο, ξέροντας ότι θα ευκολυνθούν στην πορεία εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν το στοιχείο αυτό κυρίαρχο στις εκλογές. Το μεγάλο κεφάλαιο και η ισχυρή εργοδοσία σαφώς επέλεξε Αναστασιάδη. Τον Αναστασιάδη όμως επέλεξαν και παρά πολλοί εργαζόμενοι και μάλιστα αυτοί που την επόμενη περίοδο θα κτυπηθούν από τις μνημονιακές πολιτικές (κυβερνητικοί, υπάλληλοι ημικρατικών οργανισμών κλπ).Οι εργαζόμενοι είναι κατανεμημένοι και στα δυο στρατόπεδα. Οι εκλογές αυτές απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν σαν εκλογές «ταξικής συνειδητοποίησης». Εξάλλου, και οι δύο υποψήφιοι φρόντισαν να περιορίσουν το εύρος της οικονομικής και κοινωνικής τους πολιτικής στα πλαίσια τού «πιο υποφερτού μνημονίου». Κανείς δεν μίλησε ενάντια στα μνημόνια και ως εκ τούτου, οδηγήθηκε η κοινωνία στην αποδοχή τους σαν μια φυσιολογική εξέλιξη.

Η ευφορία που παρατηρείται στην ηγεσία του ΑΚΕΛ σε σχέση με τα ποσοστά είναι αποτέλεσμα των χαμηλών προσδοκιών της και των στενών κομματικών οριζόντων της. Η αποτυχία των ανθρώπων αυτών να εμπνεύσουν και να δώσουν προοπτική στους εργαζόμενους, στη νεολαία ,στην κοινωνία, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως κόμμα, τους οδηγεί σε μια φετιχιστική αντιμετώπιση των ποσοστών. Τα ποσοστά που πήρε ο Μαλάς χρησιμοποιούνται με ένα στρεβλό τρόπο ώστε να αποκρύψουν την αποτυχία τους και να τονώσουν τη δική τους υπόσταση. Η παραπλανητική εικόνα που θέλει η ηγεσία του ΑΚΕΛ να παρουσιάσει μετά τις εκλογές, εξυπηρετεί αυτήν και την κομματική γραφειοκρατία. Η πραγματικότητα είναι ότι η Αριστερά, μέσω του ΑΚΕΛ, απέτυχε να πρωτοπορήσει, ύψωσε λευκή σημαία και παρέδωσε τη διακυβέρνηση στη Δεξιά.

Το ποσοστό που πήρε ο Μαλάς δεν εκφράζει μια ενιαία κοινωνική και πολιτική τάση. Οι πιο πολλοί ψηφοφόροι του ακολούθησαν την κομματική επιλογή. Άλλοι, γιατί δεν είχαν κάτι καλύτερο να επιλέξουν, άλλοι για να μη βγει ο Αναστασιάδης και ο Συναγερμός. Αρκετοί, σαφώς γιατί έχουν ισχυρά ιδεολογικά αντανακλαστικά και ταξική συνείδηση. Ο Μαλάς ψηφίστηκε στο β’ γύρο όμως και από πολλούς άλλους. Ακελικούς με οπισθοδρομικά χαρακτηριστικά που επέλεξαν τον Λιλλήκα στον α’ γύρο, ευάλωτοι στο λαϊκισμό, στον εθνικισμό και στο ρατσισμό. Εδεκίτες , Δηκοϊκούς και διάφορους κεντρώους , που είτε έχουν κάποιες αριστερές καταβολές, είτε έχουν μια αντισυναγερμική, αντιγριβική συνείδηση που παραπέμπει στην εποχή της σύγκρουσης Μακαρίου-Γρίβα, πραξικοπήματος, αντίστασης κλπ. , αλλά που εκφράζουν όλοι αυτοί συγχρόνως, τη μακαριακή εκδοχή του Ε/Κ εθνικισμού ή στην καλύτερη περίπτωση ένα έντονο «πατριωτισμό». Εθνικιστές που ελέγχονται από τη φράξια του Ν.Παπαδόπουλου μέσα στο ΔΗΚΟ και που επέλεξαν Μαλά για να «κοντράρουν» τη γραμμή Κάρογιαν υπέρ Αναστασιάδη. Ψήφισαν Μαλά άνθρωποι με κριτήρια τοπικά (Παφίτες)και προσωπικά, είτε λόγω του ίδιου του υποψήφιου, είτε λόγω προσωπικών συμφερόντων ένεκα της διακυβέρνησης.

Μπαίνοντας στην εποχή των μνημονίων, της φτωχοποίησης, της ανεργίας, των κοινωνικών ανισοτήτων, των περιορισμών των ατομικών δικαιωμάτων, η κοινωνία φαντάζει απροετοίμαστη. Η ταξική συνειδητοποίηση είναι στα σπάργανα. Δεν διαφαίνεται σε καμιά από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις η διάθεση να καθοδηγήσουν αγώνες για ζητήματα εργασίας και κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα πιο «ξύπνια» στοιχεία αυτής της κοινωνίας, είτε παραμένουν αδρανή στις παρυφές του ΑΚΕΛ, είτε αντιστέκονται στην ανεπάρκειά του , επιλέγοντας να απέχουν. Μια μεγάλη μάζα του πληθυσμού, νέοι μορφωμένοι κυρίως, κατανέμονται πολιτικά εδώ και κει, με ένα απροσδιόριστο και θολό τρόπο. Η επερχόμενη κοινωνική αναστάτωση θα τους αναγκάσει σε πιο συνειδητές επιλογές. Η Αριστερά, όπως εκφράζεται μέσω του ΑΚΕΛ, αδυνατεί να βάλει αποφασιστικά το στίγμα της στη νέα εποχή. Το πιο πιθανό είναι ότι η ηγεσία του και ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, θα αντιμετωπίσουν το αποτέλεσμα των εκλογών, όχι σαν μια ευκαιρία να προσανατολιστούν προς την κατεύθυνση να κερδίσουν την κοινωνία με μια νέα ριζοσπαστική πολιτική, αλλά σαν μια ευκαιρία να πάνε πίσω, σε πιο «ασφαλείς» δρόμους των «παλιών καλών καιρών», των συνεργασιών με τη δήθεν δημοκρατική Δεξιά και τις «πατριωτικές δυνάμεις», των συμβιβασμών, της λιγότερης ιδεολογίας και του ανύπαρκτου οράματος.

Μάριος Θρασυβούλου

Η διάθεση για αντίσταση στο μνημόνιο είναι εδώ. του Ντίνου Αγιομαμίτη

Τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών μπορεί να δείχνουν μια άνετη επικράτηση του Νίκου Αναστασιάδη με 57,48% έναντι του Σταύρου Μαλά που υποστηρίχτηκε από το ΑΚΕΛ και πήρε 42,52%, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ούτε τόσο άνετη ήταν, ούτε τόσο ισχυρή είναι η εντολή που πήρε για να εφαρμόσει τις πολιτικές που εξάγγελλε προεκλογικά.

Κατ’ αρχήν το 57,48% που πήρε αντιπροσωπεύει 4000 ψήφους λιγότερες από όσες πήρε ο Χριστόφιας στις εκλογές του 2008 που εκλέγηκε με 53,37% και αυτό εξαιτίας της αύξησης της αποχής και του λευκού. Το δεύτερο αξιοσημείωτο είναι ότι οι ψηφοφόροι του Λιλήκα που έμεινε έξω από τον δεύτερο γύρο των εκλογών με το 24,92% που πήρε την πρώτη Κυριακή των εκλογών δεν ακολούθησαν την γραμμή που πρότεινε ο Λιλήκας και η ΕΔΕΚ για λευκό - άκυρο και ουσιαστικά ψήφισαν Μαλά (ένας στους δύο) λιγότεροι (ένας στους τρείς) τον Αναστασιάδη και μόλις ένας στους τέσσερεις έριξαν λευκό ή άκυρο.

Το 42,52% του Μαλά είναι πολύ πιο ψηλό απ’ ότι του έδιναν οι δημοσκοπήσεις για τον δεύτερο γύρο 28-29% και σίγουρα πολύ πιο ψηλό απ’ ότι περίμενε ο Αναστασιάδης, οι φίλοι του του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που τον στήριξαν ανοικτά και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι τραπεζίτες. Είναι κακά μαντάτα γι’ αυτούς που περίμεναν ότι με μια θριαμβευτική εκλογή Αναστασιάδη θα άνοιγε ο δρόμος για ένα πιο σκληρό μνημόνιο, για ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών για πιο σκληρή στάση στο κυπριακό και περισσότερους ρατσιστικούς περιορισμούς για τους μετανάστες.

Σίγουρα δείχνει μια δεξιά στροφή της ελληνοκυπριακής κοινωνίας σε σχέση με την αριστερή μετατόπιση που οδήγησε στην εκλογή Χριστόφια το 2008 αλλά για πρώτη φορά καταγράφει και μια μείωση της δεξιάς μετατόπισης που κορυφώθηκε με την έκρηξη στο Μαρί και την οικονομική κρίση που οδήγησε 60 χιλιάδες ελληνοκύπριους στην ανεργία, 200,000 να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και κατάργηση των κοινωνικών παροχών.

Η εκπληκτική αύξηση των ποσοστών του Μαλά κατά 16% μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εκλογών παρά το ότι κανένα κόμμα, καμιά οργάνωση, κανένας άλλος δεν υποστήριξε την υποψηφιότητα του δείχνει ότι στην ουσία ο κόσμος αυτός ψήφισε ενάντια στον Αναστασιάδη και το κόμμα του που είναι γνωστό ότι υποστηρίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις, περισσότερη λιτότητα και πιο δεξιές επιλογές στη διεθνή πολιτική σκακιέρα και που προσεγγίζουν τις θέσεις του ΕΛΑΜ – Χρυσή Αυγή στο μεταναστευτικό και τους τουρκοκύπριους. Ήδη εξάγγειλε την αίτηση για ένταξη στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» που ουσιαστικά είναι προθάλαμος του ΝΑΤΟ.

Είναι φανερό ότι δεν θα υπάρξει περίοδος χάριτος για τον Αναστασιάδη. Η προσπάθεια του να φορτώσει όλα τα προβλήματα στην διακυβέρνηση Χριστόφια και να αθωώσει τους τραπεζίτες δεν θα τον πάει μακριά. Ο κόσμος είναι ήδη σε απόγνωση. Η αγανάκτηση του έχει εκφραστεί αρκετές φορές με δυναμικό τρόπο μπουκάροντας μέσα στο υπουργείο οικονομικών και τη Βουλή. Η αδυναμία του Αναστασιάδη να υλοποιήσει τις υποσχέσεις για γρήγορη έξοδο από την κρίση, μείωση της ανεργίας και βελτίωση της ζωής των απλών ανθρώπων θα τον φέρει πολύ σύντομα αντιμέτωπο με αρκετούς που την Κυριακή το βράδυ πανηγύριζαν.

Από την άλλη οι ηττημένοι της Κυριακής δεν είναι με το κεφάλι σκυμμένο γιατί τα ποσοστά που πήρε ο υποψήφιος της αριστεράς ήταν ανέλπιστα ψηλά και έδειξαν ότι η αριστερά δεν είναι και τόσο απομονωμένη όπως πίστευε αυτά τα τελευταία δυο χρόνια και ότι υπάρχει ένας κόσμος που έχει τη διάθεση να αντισταθεί.

Αυτός ο κόσμος είναι το ακροατήριο για όλους εμάς που στηρίξαμε τον υποψήφιο της αριστεράς αλλά κρατήσαμε με συνέπεια μια αντιμνημονιακή στάση και παλεύουμε κόντρα στο ρατσισμό και την φασιστική απειλή και για ένα ειρηνικό και αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό στο κυπριακό. Μαζί με αυτό τον κόσμο μπορούμε να κτίσουμε το κίνημα που θα ανατρέψει το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας του Αναστασιάδη.

Ντίνος Αγιομαμίτης

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΙΣΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΧΩΡΟΥ

Την Κυριακή, στις 3 Φεβρουαρίου 2013, η Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ) άνοιξε τις πύλες ενός νέου πολυπολιτισμικού χώρου στην καρδιά της Παλιάς Λευκωσίας, με στόχο να συμβάλει στην προώθηση των αρχών της ισότητας, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης. Η κίνηση αυτή είναι μια προσπάθεια που αποσκοπεί να αναδείξει και ταυτόχρονα να φέρει κοντά τους διαφορετικούς πολιτισμούς, που συνθέτουν την κυπριακή κοινωνία.

Ο πολυχώρος αυτός αποτελεί ένα κοινωνικό και πολιτισμικό κέντρο, το οποίο διαθέτει χώρους συνεδριάσεων, προβολών, ηλεκτρονικών υπολογιστών και καφετέριας, με την απαιτούμενη υλικοτεχνική υποδομή.

Η δημιουργία του αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στον καθημερινό αγώνα ενάντια στα φαινόμενα του ρατσισμού, του εθνικισμού και του φασισμού, τα οποία η πολυεπίπεδη οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση φέρνει στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής του τόπου μας.

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ), ως εκφραστής της ριζοσπαστικής αριστεράς, στηρίζει και ενισχύει τέτοιου είδους προσπάθειες, οι οποίες αντιμάχονται το ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό στην απλή καθημερινή μας ζωή. Παράλληλα, η ΕΡΑΣ απευθύνει κάλεσμα σε όσες και όσους νιώθουν την αντίστοιχη ανάγκη προώθησης των αρχών της ισότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της αλληλεγγύης να υποστηρίξουν αυτή τη τόσο αξιόλογη πρωτοβουλία με όλες τους τις δυνάμεις.

Η ΕΡΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΜΟΛΟΤΟΦ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΜ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΔΕΥΤΕΡΑ, 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

Η ΕΡΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΜΟΛΟΤΟΦ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ

ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΑΙΜΟΝΟΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΑΜ

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) καταδικάζει τη νέα δολοφονική επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον Αιγύπτιων μεταναστών, η οποία σημειώθηκε την Παρασκευή, 22 Φεβρουαρίου, στο Τραχώνι της Λεμεσού. Πρόκειται για τη δεύτερη εμπρηστική επίθεση με βόμβες μολότοφ εναντίον μεταναστών και προσφύγων που διαμένουν στη Λεμεσό, μετά την φασιστική επίθεση εναντίον του Πολιτιστικού Κέντρου του Κουρδιστάν «Θεόφιλος», η οποία σημειώθηκε το βράδυ της Παρασκευής, 15 Φεβρουαρίου, στο κέντρο της πόλης. [1]

Αυτή τη φορά, όμως, ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι ενώ αρχικά δημοσιογραφικές πηγές ανέφεραν ότι η αστυνομική έρευνα εστιάζεται σε «ομάδα άλλων αλλοδαπών», στη συνέχεια οι ίδιες δημοσιογραφικές πηγές ανέφεραν ότι η αστυνομική έρευνα επικεντρώνεται πλέον σε «ομάδα νεαρών ατόμων». [2] Παρόλα αυτά, η νεοφασιστική οργάνωση του ΕΛΑΜ επέλεξε να ακολουθήσει τη γνωστή επικοινωνιακή τακτική της δαιμονοποίησης των μεταναστών και των προσφύγων που διαμένουν στην Κύπρο, επιχειρώντας μέσω σχετικής ανακοίνωσης της να μετατρέψει τα θύματα των φασιστικών επιθέσεων σε θύτες, παραβλέποντας μάλιστα το γεγονός ότι η αστυνομική έρευνα τελικά δεν στρέφεται εναντίον ξένων μεταναστών, αλλά νεαρών Κυπρίων. [3]

Η ΕΡΑΣ στέκεται ως αντιφασιστικό ανάχωμα απέναντι στη φασιστική προπαγάνδα του ΕΛΑΜ, καθώς επίσης και σε κάθε εθνικιστικό και ρατσιστικό ιδεολόγημα και παραλήρημα, επισημαίνοντας τα ακόλουθα:

· Η "έξαρση της εγκληματικότητας" δεν είναι αποτέλεσμα της "αυξανόμενης ροής μετανάστευσης", αλλά των αυταρχικών ιδεών και των απάνθρωπων σχέσεων εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ·

· Η "κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας" δεν οφείλεται στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, αλλά στη δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στους εμπορικούς πολέμους, στις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, τις χρηματοπιστωτικές καταρρεύσεις και τις πολιτικές αναταραχές της δεκαετίας του 1930, δηλαδή της περιόδου εκείνης που αναδείχθηκαν οι θεωρίες του ολοκληρωτισμού και τα καθεστώτα του φασισμού στα ευρωπαϊκά κράτη, ως απάντηση στις κοινωνικές διεκδικήσεις και τους εργατικούς αγώνες των λαών της Ευρώπης ·

·  Η "δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας" δεν οφείλεται στους "ξένους και αλλοδαπούς", αλλά στις εθνικιστικές και ρατσιστικές συμμορίες που ξεπροβάλλουν μέσα από τα ίδια τα σπλάχνα της κυπριακής ακροδεξιάς, με πιο σημαντικό παράδειγμα το νεοφασιστικό ΕΛΑΜ.

Ως ΕΡΑΣ, θεωρούμε ότι χρειάζεται μεγάλα κότσια να τα βάλει κάποιος με το κεφάλαιο και την εξουσία, αλλά δεν χρειάζεται παρά μόνο ένα ζευγάρι μπράτσα και περισσό θράσος, για να τα βάλει με έναν καταταλαιπωρημένο εργάτη, από την Κύπρο ή την Ελλάδα, το Κουρδιστάν ή την Τουρκία, την Αίγυπτο ή το Λίβανο, την Ινδία ή το Μπαγκλαντές, τη Ρωσία ή την Κίνα.

Για άλλη μια φορά, ως ΕΡΑΣ καταδικάζουμε με τον πιο έντονο τρόπο τις φασιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και προσφύγων που διαμένουν στη χώρα μας και εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας για την αποθράσυνση φασιστικών ατόμων και ομάδων, που εντείνουν τις επιθέσεις μίσους εναντίον συνανθρώπων μας, με πρόσχημα τη διαφορετικότητα τους. Επιπλέον, εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση της προς όλες τις κοινότητες μεταναστών και προσφύγων στην Κύπρο, οι οποίες βρίσκονται, πλέον, υπό τη μόνιμη απειλή και στοχοποίηση συγκεκριμένων φασιστικών συμμοριών. Τέλος, καλούμε τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιδείξουν μηδενική ανοχή σε κάθε φασιστική επίθεση και δεσμευόμαστε όπως εντείνουμε τις προσπάθειες μας για δημιουργία ενός μαζικού αντιφασιστικού μετώπου δράσης.

Ούτε στη Λεμεσό, ούτε πουθενά, δεν θα περάσει ο φασισμός σε καμία γειτονιά!

Σημειώσεις προς συντάκτες:

[1] ΕΡΑΣ - 19 Φεβρουαρίου. Δελτίο τύπου: Η ΕΡΑΣ καταδικάζει νέα φασιστική επίθεση στη Λεμεσό και εκφράζει την αλληλεγγύη της προς την κοινότητα των Κούρδων στην Κύπρο => http://erascy.blogspot.com/2013/02/blog-post_19.html

[2] Αστυνομία Κύπρου - 22 Φεβρουαρίου. Δελτίο τύπου 1: Εμπρησμός και πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης => http://www.police.gov.cy/police/police.nsf/All/4D60852649C7D8A0C2257B1A0027CC79?OpenDocument

Καθημερινή - 22 Φεβρουαρίου. Αιγύπτιος με εγκαύματα από βόμβα μολότοφ στη Λεμεσό: Εμπρηστική επίθεση κατά αλλοδαπών στο Τραχώνι => http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=123894

Πολίτης - 22 Φεβρουαρίου. Έριξαν μολότοφ μέσα στο σπίτι: 21χρονος υπέστη εγκαύματα =>  http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=229379&-V=articles

[3] ΕΛΑΜ - 22 Φεβρουαρίου. Ανακοίνωση τύπου: Συμμορίες αλλοδαπών διαταράσσουν την κοινωνική ειρήνη => http://ethnikolaikometwpo.blogspot.com/2013/02/blog-post_3430.html

Η φυσιογνωμία της ΕΡΑΣ

Η ΕΡΑΣ δημιουργήθηκε από στελέχη ομάδων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του κινήματος που θέλησαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια συλλογικότητα που να διαθέτει την κρίσιμη μάζα για να μπορεί να παρέμβει με αποτελεσματικότητα στην κυπριακή πολιτική σκηνή. Τα μέλη της ΕΡΑΣ συμμετέχουν σε αυτή με την προσωπική τους ιδιότητα.

Η δημιουργία της ΕΡΑΣ

Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η επέλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, το αδιέξοδο στο Κυπριακό και η άνοδος του εθνικισμού, ρατσισμού και φασισμού, κάνουν αναγκαία την κινητοποίηση όλων όσοι μπορούν να προσφέρουν στην υπεράσπιση των εργαζομένων και της δημοκρατίας. Οι άνθρωποι που συμμετέχουμε, αποφασίσαμε αυτόβουλα ότι θα λειτουργούμε με ομοφωνία μέσα σε ένα κλίμα διαλόγου και συντροφικότητας ή όπου είναι αναγκαίο με ενισχυμένη πλειοψηφία και πάνω στη βάση ενός μίνιμουμ κοινού παρονομαστή. Όποιο μέλος της ΕΡΑΣ το επιθυμεί, μπορεί να λειτουργεί και αυτόνομα όπου το θεωρεί αναγκαίο, δεσμευόμενο, βέβαια, από τα κείμενα αναφοράς της ΕΡΑΣ. Η ελπίδα μας ήταν και είναι ότι στο μέτρο που η Επιτροπή αναπτύσσεται και λειτουργεί με αποτελεσματικότητα, οι ξεχωριστές δράσεις θα καθίστανται αχρείαστες, καθώς η πολιτική τού ελάχιστου κοινού παρονομαστή θα προσφέρει περισσότερα αποτελέσματα. Ο συγκεκριμένος τρόπος οικοδόμησης της ΕΡΑΣ αποτελεί συνειδητή επιλογή, η οποία λαμβάνει υπόψη το μικρό μέγεθος της χώρας μας το οποίο από μόνο του επιβάλλει πιο πλατιές και μετωπικές συνεργασίες. Αποτελεί επίσης μια προσπάθεια αντιμετώπισης της παράδοσης των διασπάσεων που κατατρέχουν τη ριζοσπαστική Αριστερά, τόσο στην Κύπρο ,όσο και διεθνώς.

Τα μέλη της ΕΡΑΣ αποτελούν την κυρίαρχη δύναμή της. Συμμετέχουν σε ένα αποκεντρωμένο μοντέλο εσωτερικής λειτουργίας και συμβάλλουν δημιουργικά σ’ ένα πλαίσιο σύνθεσης και διαλόγου.

Η πολιτική βάση της ΕΡΑΣ διαμορφώνεται εξελικτικά ανάλογα με τις πολιτικές ανάγκες και ανάλογα με τις δυνατότητες της Επιτροπής. Τα νέα μέλη προσχωρούν στην ΕΡΑΣ έχοντας δεχτεί τις ιδέες και τους στόχους της όπως αναλύονται στα κείμενα αναφοράς και έχοντας τη βούληση να αγωνιστούν για την πραγμάτωσή τους. Τα νέα μέλη συνεργάζονται με τα παλαιότερα για τη συνδιαμόρφωση της πολιτικής μας τακτικής και στρατηγικής. Φιλοδοξία μας είναι η δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που να μπορεί να υποδέχεται και να συνδέεται με τον κόσμο που θέλει να παλέψει οργανωμένα συνεισφέροντας θετικά στη διαμόρφωση τέτοιων κινήσεων και μετώπων, στα οποία να χωρούν, αν είναι δυνατό, όλες οι δυνάμεις που αμφισβητούν από αριστερά την επάρκεια των πολιτικών που προωθούν τα υπάρχοντα κόμματα της Αριστεράς. Με την ενίσχυση της Επιτροπής με ανθρώπους από όλη την Κύπρο, με την αντιπροσωπευτικότερη παρουσία των φύλων, των ηλικιών, των ειδικοτήτων κλπ, αναμένεται καλύτερη λειτουργία των ήδη υφιστάμενων θεματικών ομάδων εργασίας και λειτουργία άλλων, έτσι ώστε να γίνει δυνατή μια πιο συνεπής και σφαιρική παραγωγή θέσεων και προβολή τους στην κοινωνία. Όλα αυτά θα στηρίξουν μια κινηματική δράση ανάλογη των αναγκών της κοινωνίας.

Η ΕΡΑΣ στον πολιτικό χάρτη

Ήδη, από την ίδρυσή της η ΕΡΑΣ, τονίζει με έμφαση το εύρος της διεθνούς κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και την ανάγκη αντίστασης του εργατικού κινήματος. Σημειώνεται ότι, στην Κύπρο τα κόμματα της Δεξιάς συνεπικουρούμενα και από την ΕΔΕΚ, υιοθέτησαν πλήρως τις θέσεις για λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού και άσκησαν ασφυκτικές πιέσεις στην κυβέρνηση Χριστόφια να εφαρμόσει το συντομότερο τις πολιτικές αυτές. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Χριστόφια έχοντας επιλέξει να μην έρθει σε ευθεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, δεν έθεσε ως καθήκον της την ανατροπή των συσχετισμών ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, προς όφελος των εργαζόμενων. Αντίθετα, επιχείρησε μια μετριοπαθή, σοσιαλδημοκρατικού τύπου διαχείριση, η οποία μπροστά στη δίνη των εξελίξεων φάνηκε ανεπαρκής και κατέστησε την κυβέρνηση ουραγό των εξελίξεων.

Με ανάλογο τρόπο, η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ ,απομονώθηκαν και σε ότι αφορά την πολιτική επίλυσης του κυπριακού. Το ΑΚΕΛ ανήλθε στην εξουσία στηριζόμενο από το ΔΗΚΟ και άλλες δυνάμεις της Δεξιάς μέσα στα πλαίσια της πολιτικής του, της ενότητας δηλαδή των «πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων» ,με προβαλλόμενο στόχο τη λύση του κυπριακού και με ελάχιστα ψήγματα κοινωνικής πολιτικής. Η άνοδος του ρατσισμού, εθνικισμού και της φασιστικής ακροδεξιάς κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Χριστόφια όπως αναδείχθηκαν ιδιαίτερα μετά την έκρηξη στο Μαρί, είναι ανάμεσα στα βασικά ζητήματα της περιόδου τα οποία πρέπει να τύχουν της κατάλληλης αντιμετώπισης από την Αριστερά, το εργατικό κίνημα, αλλά και την κοινωνία ευρύτερα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θεωρήθηκε από την ΕΡΑΣ ότι ο διάλογος και η συσπείρωση τής πέραν του ΑΚΕΛ Αριστεράς, είναι επιβεβλημένη.

Στο δεύτερο κείμενο αναφοράς που κυκλοφόρησε και ως φυλλάδιο, δίνοντας συνοπτικά το στίγμα της ΕΡΑΣ, αναφέρεται ως λογική της συγκρότησής μας η συμβολή μας στον αγώνα για να αντιμετωπιστεί η εν εξελίξει επίθεση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, για βελτίωση της ποιότητας ζωής της πλειοψηφίας, δημιουργίας συνθηκών ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης . Σε μια εποχή που οι διεθνείς δυνάμεις του κεφαλαίου και της αγοράς λεηλατούν τους φυσικούς πόρους, καταστρέφοντας τις προϋποθέσεις επιβίωσης εκατομμυρίων ανθρώπων και του ίδιου τον πλανήτη, που οι συντηρητικές δυνάμεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι υπόσχονται επενδύσεις και ανάπτυξη πάνω στα ερείπια της κοινωνίας και της φύσης, που η μόλυνση του νερού, του αέρα, του εδάφους, παίρνει τρομαχτικές διαστάσεις, ως στόχος και όραμα της ΕΡΑΣ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.

Το τρίτο κείμενο αναφοράς που υιοθετήθηκε τον Αύγουστο του 2012 είναι μέχρι στιγμής και το εκτενέστερο και κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Σχέδιο Κοινωνικής Αντίστασης”. Οι Προγραμματικές θέσεις της ΕΡΑΣ σε διάφορους τομείς, διατυπώνονται εδώ με συγκεκριμένο τρόπο, έχοντας όμως επίγνωση τού ότι υπάρχουν πολλά ζητήματα που χρειάζονται να μελετηθούν και να αντιμετωπισθούν στο μέλλον. Η κάλυψη, ωστόσο, τομέων όπως της οικονομίας, του κυπριακού, της παιδείας, της υγείας, της άμυνας, της μετανάστευσης, του ρατσισμού, της επανεμφάνισης της φασιστικής ακροδεξιάς κ.α., δίνουν με αρκετή σαφήνεια το στίγμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Τονίζουμε εμφαντικά την κεντρικότητα των εργαζομένων και της νεολαίας στη διαδικασία της κοινωνικής αντίστασης . Στο κείμενο αναλύεται η γενική πολιτική της Τρόικας και απορρίπτεται ξεκάθαρα και εξ' υπαρχής η όποια υπογραφή μνημονίου. Αντί αυτού, η ΕΡΑΣ, καταθέτει μια σειρά εναλλακτικών προτάσεων που στοχεύουν στη διόρθωση των πραγματικών προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας: τη φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου, την αύξηση του εταιρικού φόρου, τη μείωση της στρατιωτικής θητείας και των εξοπλισμών, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την είσπραξη των ανείσπρακτων φόρων, την εφαρμογή του πόθεν έσχες για όλους, την πραγματική φορολόγηση της εκκλησίας, την αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και τη μόνιμη κρατικοποίηση των τραπεζών υπό κοινωνικό έλεγχο. Η στόχευση είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για την παραγωγική και οικολογική ανασυγκρότηση της χώρας, με βασικό γνώμονα την εξάλειψη της ανεργίας και την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Στην αντίληψη της ΕΡΑΣ, το χρήμα θα πρέπει να θεωρείται δημόσιο αγαθό και εργαλείο για κοινωνική πολιτική και στήριξη ιδιαίτερα της Υγείας και της Παιδείας.

Στο Κυπριακό, η ΕΡΑΣ υποστηρίζει τη δημοκρατική ειρηνική επίλυση του κυπριακού στη βάση της δικοινοτικής ομοσπονδίας. Ειδικότερα, στηρίζει τις συγκλίσεις στο θέμα της εναλλασσόμενης προεδρίας και της διασταυρούμενης ψήφου. Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι το Κυπριακό, όπως αντιμετωπίζεται σήμερα, έχει περιέλθει σε ανυπέρβλητο τέλμα και μια νέα πολιτική στηριγμένη σε ένα αυτόνομο δικοινοτικό κίνημα των δυνάμεων της εργασίας είναι πλέον αναγκαία. Σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζουμε τους κοινούς αγώνες των ελληνοκύπριων και των τουρκοκύπριων εργαζόμενων και της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή για όλους μας. Μια τέτοια πολιτική συνάδει επιπλέον με τις ανάγκες αντίστασης των εργαζομένων ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου στην εποχή των μνημονίων.

Συνάδει, επίσης, με τις ανάγκες για αντιμετώπιση τού – απορρέοντος και από τα μνημόνια- κινδύνου εκφασισμού, τόσο των θεσμών, όσο και τμήματος της κοινωνίας. Ο φασισμός και ο ρατσισμός που τον συνοδεύει, αποτελούν απειλή για όλους μας: όχι μόνο για τους μετανάστες εργάτες που αποτελούν τον πρώτο στόχο, αλλά συνολικά για το εργατικό κίνημα, η συντριβή τού οποίου ήταν πάντοτε ένας από τους βασικούς στόχους των φασιστών. Οι Τουρκοκύπριοι επίσης, εξακολουθούν να γίνονται δέκτες της φασιστικής βίας, τόσο πραγματικής, όσο και συμβολικής, μέσα από την αναβίωση και την ενίσχυση της παρωχημένης ακροδεξιάς λογικής που τους αντιμετώπιζε ιστορικά, ως εξ ορισμού ύποπτους, υποδεέστερους και ως εσωτερικούς εχθρούς. Ταυτόχρονα, οι φασιστικές οργανώσεις στρέφονται γενικότερα εναντίον όλων όσων εκφέρουν ένα προοδευτικό ή εναλλακτικό λόγο, αλλά και ενάντια στην έκφραση τής όποιας διαφορετικότητας στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο, στοχεύοντας έτσι την κάθε ομάδα που θεωρούν ότι είναι «απειλή» στις σκοταδιστικές εμμονές τους: από τις θρησκευτικές, εθνοτικές και κοινωνικές μειονότητες, μέχρι τα ΛΟΑΔ άτομα (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφισεξουαλικοί και Διαφυλικοί) που συχνά γίνονται δέκτες χλευασμού, κοινωνικού ρατσισμού και αποκλεισμού από ανθρώπινα δικαιώματα και ωφελήματα που θα έπρεπε να απολαμβάνουν ως ισότιμοι πολίτες.

Παρά τη νομική απαγόρευσή τους, οι διακρίσεις και η ανισομισθία στην εργασία, συνεχίζουν να υπάρχουν και να είναι ντε φάκτο ανεκτές από την κοινωνία και την πολιτεία, παρά τις ρητορικές καταδίκες. Ο έμφυλος επαγγελματικός διαχωρισμός, η συγκέντρωση των γυναικών στα πιο χαμηλόμισθα επαγγέλματα, η απουσία γυναικών σε διοικητικές θέσεις και στην πολιτική ζωή, οι παραδοσιακοί ρόλοι στην οικογένεια, με την κυριαρχία του αντρικού αυταρχισμού, όλα αυτά αναπαράγονται σε μεγάλο βαθμό, καθορίζοντας νοοτροπίες, πλαίσια αντίληψης και συμπεριφορές. Η πατριαρχική λογική παραμένει διάχυτη στην κοινωνία , διαιωνίζοντας έτσι την ανισότητα των φύλων, την καταπίεση των γυναικών και τον κοινωνικό συντηρητισμό.

Η ένταση της κρίσης, η περαιτέρω πόλωση των κοινωνικών ανισοτήτων, η συρρίκνωση της ανοχής και της δημοκρατίας, οδηγούν σε μια σειρά από φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού αδύναμων ομάδων: οι μονογονεϊκές οικογένειες, οι μετανάστες, οι δέκτες δημοσίων βοηθημάτων, οι ανάπηροι και οι συνταξιούχοι, μεταξύ άλλων, υφίστανται επιπλέον πίεση. Με δεδομένες τις συνθήκες που διαμορφώνονται σήμερα, η Αριστερά βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία των τελευταίων δεκαετιών.

Η εποχή του μνημονίου

Τις όποιες αντιστάσεις επιχείρησε να προβάλει η κυβέρνηση Χριστόφια στην υπογραφή του μνημονίου, κατέρρευσαν. Η Κύπρος και η συντριπτική πλειοψηφία του λαού εισέρχονται σε μια σκοτεινή περίοδο εκπτώχευσης. Οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν με δέος τις επιπτώσεις του μνημονίου στη ζωή τους: περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κατάργηση επιδομάτων τέκνων και σπουδών, φόρος ακίνητης ιδιοκτησίας στους πολλούς μικρο-ιδιοκτήτες, αντί στους λίγους μεγαλο-ιδιοκτήτες, φόρος προστιθέμενης αξίας, καταναλωτικοί φόροι και τέλη, δυσκολίες πρόσβασης σε στεγαστικά και σπουδαστικά δάνεια. Οι υποθηκευμένες περιουσίες χάνουν την τιμή τους και τα φουσκωμένα δάνεια μένουν, ενώ τα οικογενειακά έσοδα συρρικνώνονται.

Μαζί με την οικονομία καταρρέουν και τα όποια περιθώρια κυριαρχίας οικοδόμησε το μετααποικιακό κυπριακό κράτος, τα οποία επιβίωσαν των διακοινοτικών συγκρούσεων και της τουρκικής εισβολής και αναδεικνύεται μια νέου τύπου εξάρτηση και έλεγχος από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα, ντόπια και ξένα. Παράλληλα, τα περιθώρια της δημοκρατικής ζωής περιορίζονται και εσωτερικά, καθώς το κράτος γίνεται πιο αυταρχικό για να επιβάλει στο λαό τις νέες συνθήκες, ενώ παρατηρείται και μια επάνοδος της φασιστικής δεξιάς. Στη λογική της αποδοχής του μνημονίου έχουν, δυστυχώς, εμπλακεί με διάφορους τρόπους όλες σχεδόν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις, σε μια ακόμη κίνηση εθνικής ομοφωνίας. Γεγονός είναι ότι η κυπριακή κοινωνία μπήκε σε βαθιά κρίση που θα ταλανίσει τις επόμενες γενιές. Το μέλλον έχει ήδη το πρόσωπο της ελληνικής κρίσης. Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι μεταβατικού χαρακτήρα, μέχρι δηλαδή να εξοφληθεί το δάνειο, αλλά για μια νέα φάση του καπιταλισμού, στην οποία τα εργατικά κόστη θα συμπιέζονται δραματικά και η κοινωνική συνοχή θα καταστρέφεται. Το ίδιο το μνημόνιο οδηγεί σ’ ένα φαύλο κύκλο υφέσεων και δημοσίων ελλειμμάτων και επιτείνει την κρίση.

Οι αποκαλύψεις για τον τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, εκτός από την οικονομική τους πτυχή, αποκαλύπτουν την ισχύ των τραπεζιτών μέσα στο αστικό σύστημα εξουσίας και τον τρόπο που καθορίζουν-ρυθμίζουν τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Η απορρόφηση/ενσωμάτωση του κυπριακού κεφαλαίου στο παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο είναι εμφανής και μέσα από τη σύμπτωση των οικονομικών πολιτικών μεταξύ Τρόικας και των ηγεσιών των δεξιών κομμάτων. Ο τρόπος που οι τραπεζίτες και η αστική τάξη οδήγησαν τη χώρα τους στη χρεοκοπία, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά ότι για αυτούς, το κυνήγι του εύκολου κέρδους με κάθε τρόπο, υπερβαίνει τη δήθεν πατριωτική τους συνείδηση.

H ΕΡΑΣ μπροστά στη νέα εποχή

Παρά το ότι η ΕΡΑΣ δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστή , έχουμε στα χέρια μας χρήσιμα εργαλεία που αφορούν κυρίως στην έγκαιρη αξιολόγηση των γεγονότων, στην κατανόησή τους και στη θέλησή μας να ανατρέψουμε την κατάσταση προς όφελος των ανθρώπων της εργασίας και όσων υπόκεινται την κάθε μορφή καταπίεσης.

Η ΕΡΑΣ είναι γέννημα της εποχής, είναι γέννημα της ανάγκης. Και σαν τέτοια, θα προσπαθήσει να δώσει την αριστερή ριζοσπαστική εκδοχή σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Θα είναι κοντά στην καθημερινότητα του πολίτη, δίνοντας με γλώσσα λιτή απαντήσεις στα προβλήματα και στις ανησυχίες του. Χωρίς γενικόλογες διακηρύξεις, θα στοχεύσει στη διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου εναλλακτικού σχεδίου ανάπτυξης. Η θεωρία και οι ιστορικές παραδόσεις του παγκόσμιου αριστερού κινήματος, η τακτική και η στρατηγική μας στον αγώνα για επίτευξη των οραμάτων μας, η καθημερινή πολιτική ζύμωση και κινηματική δράση, όλα αυτά θα αποτελέσουν την πυξίδα στο δρόμο μας. Θα καινοτομούμε, προσφέροντας προοπτική και αξιοποιώντας την κάθε στιγμή. Προσβλέπουμε, όχι απλά να διαχειριστούμε τη συγκυρία, αλλά να ανοίγουμε νέους δρόμους που θα οδηγούν στην κοινωνική εξέλιξη.

Η ΕΡΑΣ ανήκει στη μεγάλη πολιτική οικογένεια των κομμάτων, οργανώσεων και κινημάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και σήμερα, όπου σε όλες τις χώρες της Ευρώπης που πλήττονται από την κρίση και οι άνθρωποι αντιστέκονται, η ΕΡΑΣ είναι παρούσα. Επιδίωξή μας, η συμβολή στη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριαρχεί στην Ε.Ε. και η συμμετοχή στην οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα παλέψει για μια διαφορετική Ευρώπη και ένα διαφορετικό κόσμο. Την Ευρώπη της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωμάτων και του ενισχυμένου κράτους προνοίας. Αλλά και της οικολογίας, της ισοτιμίας ανάμεσα στα φύλα, της αλληλεγγύης, ενάντια στο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Μια Ευρώπη προς όφελος των λαών, που θα προχωρά και θα προοδεύει. Μέρος της να είναι και η επανενωμένη πια Κύπρος.

Εργαζόμαστε προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μετώπου αντίστασης ενάντια στα μέτρα λιτότητας, ενάντια στην κοινωνική αποδιοργάνωση, ενάντια στον περιορισμό των δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Σε αυτή την προσπάθεια καλούμε μαζί μας τον κάθε αριστερό αγωνιστή και αγωνίστρια, τον κάθε μαχητικό συνδικαλιστή και συνδικαλίστρια, τον κάθε ευαίσθητο άνθρωπο που δεν αντέχει την αδικία, τον κάθε νέο και νέα που ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον σε μια καλύτερη κοινωνία.

Η άκαρδη Βουλγάρα μάνα και η πονόψυχη Κυπριακή κοινωνία. της Κορίνας Δημητρίου

Εν μέσω κυριολεκτικά της καταμέτρησης ψήφων, η είδηση κατόρθωσε να βρει το δρόμο για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων: «Εγκατέλειψε το βρέφος σε σακούλα», «Σοκ στα Κοκκινοχώρια από την ενέργεια Βουλγάρας», «Συνελήφθη για ανθρωποκτονία η Βουλγάρα που γέννησε σε χωράφια», «Σοκαρισμένη είναι η κοινή γνώμη ανά το παγκύπριο», κλπ κλπ. Ενώ νοσηλευόταν με ακατάσχετη αιμορραγία, συνελήφθη για το αδίκημα της «απόκρυψης τοκετού» (Βλ. Δημοσίευμα Offsite 18/2/2013). Υπάρχει τέτοιο αδίκημα; Σε ποιόν οφείλουμε να δηλώνουμε τις εγκυμοσύνες μας; Μάλλον θα πρέπει να παρανόμησα κι εγώ στο παρελθόν (δις) γιατί δεν δήλωσα σε κανέναν ότι κυοφορούσα.

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή. Μια μετανάστρια εργάζεται στα χωράφια μέχρι και την τελευταία ώρα της εγκυμοσύνης της. Δεν λέει στους εργοδότες της ότι είναι έγκυος. (Γιατί νομίζετε; Εσείς στη θέση της θα ρισκάρατε να χάνατε τη δουλειά για την οποία μεταναστεύσατε από τη χώρα σας;) Γεννάει μόνη και αβοήθητη στο δωμάτιο της. Την επομένη εμφανίζεται και πάλι στην εργασία της. Όσες γυναίκες γέννησαν παιδιά, θα ξέρουν πόσο δύσκολες ώρες πρέπει να πέρασε η γυναίκα αυτή. Να γεννάει μόνη, χωρίς ένα φιλικό πρόσωπο να την ανακουφίσει, χωρίς ένα ζευγάρι φιλικά χέρια να την ξεκουράσουν. Επιστρέφει στη δουλειά της γιατί διαφορετικά θα πεινάσει, κι αυτή και το παιδί της, αν είναι ακόμα ζωντανό. Αρχίζει να αιμορραγεί και μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί, καταφέρνει επιτέλους να πει την τραγική της ιστορία. Αλλά είναι πια αργά.

Εν τη απουσία της, η γυναίκα του εργοδότη της έχει ήδη συγυρίσει το δωμάτιο της. (Πρέπει να είναι η μόνη γυναίκα στην Κύπρο που συγυρίζει το δωμάτιο της εργάτριας της). Έχει βρει μια σακούλα που βαρεί 3 και πλέον κιλά, αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να κοιτάξει το περιεχόμενο της. Ούτε καν της κινεί την περιέργεια. Την πετάει κατευθείαν στα σκουπίδια. 

Όμως η υπόθεση έχει ήδη πάρει το δρόμο προς την άμεμπτη Κυπριακή δικαιοσύνη. Η οποία χωρίς αμφιβολία θα καταδικάσει τη Βουλγάρα σε ανθρωποκτονία και είτε θα τη φυλακίσει είτε θα την πακετάρει για τη χώρα της. Άλλωστε έχει ήδη καταδικαστεί από τα λαϊκά δικαστήρια που στήνουν τα Κυπριακά ΜΜΕ καθώς και στις συνειδήσεις όλων των Κυπρίων που διάβασαν την είδηση. Γιατί είναι μια άκαρδη και ανεύθυνη και ψεύτρα μάνα που εγκατέλειψε το βρέφος της (για να πάει πού άραγε;). Αλλά πρωτίστως γιατί είναι Βουλγάρα και φτωχή. Και το πρόσωπο της φτώχιας είναι πολύ αποκρουστικό. Ειδικά σε μας που ξεχάσαμε πόσο φτωχοί έζησαν και πέθαναν οι παππούδες μας, κάποιοι ως μετανάστες σε άλλες αφιλόξενες χώρες.

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Με την ανεργία ανάμεσα στους Κυπρίους νέους να καλπάζει, να είστε βέβαιοι ότι αύριο θα είναι τα παιδιά μας που θα αναγκαστούν να ξενιτευτούν για ένα κομμάτι ψωμί. Και θα είναι οι κόρες μας, οι ανιψιές μας και οι εγγονές μας που θα γεννούν μόνες και αβοήθητες στα χωράφια, χωρίς να έχουν ούτε ένα σύμμαχο στην ιερά εξέταση που θα τις υποβάλει η τοπική κοινωνία. Μια κοινωνία που, όπως και τη δική μας σήμερα, θα έχει χάσει την ανθρωπιά της. 

Λευκωσία 18.02.2013

http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=571

Η ΕΡΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΝΕΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) καταδικάζει την πρόσφατη φασιστική επίθεση του ΕΛΑΜ εναντίον Κούρδων, η οποία σημειώθηκε το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής, 15 Φεβρουαρίου, στη Λεμεσό.

Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στις 19:00, όταν κατά τη διάρκεια μίας πορείας και λαμπαδηφορίας διαμαρτυρίας που πραγματοποιούσαν οι Κούρδοι για την 14η επέτειο της απαγωγής και σύλληψης του Κούρδου ηγέτη Αμπτουλάχ Οτσαλάν, επί της Οδού Ανεξαρτησίας, εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο με τρεις Κύπριους επιβάτες, οι οποίοι άρχισαν να παρενοχλούν την πορεία και να βρίζουν τους Κούρδους. Ως αποτέλεσμα, οι Κούρδοι άρχισαν να αντιδρούν και η αστυνομία επενέβη, διώχνοντας τους τρεις Κύπριους επιβάτες του αυτοκινήτου, με στόχο να αποφευχθούν τα οποιαδήποτε επεισόδια.

Γύρω στις 21:00 και αφού η πορεία κατέληξε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Κουρδιστάν «Θεόφιλος», στην Οδό Ναυαρίνου, εμφανίστηκαν 100 περίπου Κύπριοι φασίστες, με κουκούλες και ρόπαλα, οι οποίοι επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ εναντίον των Κούρδων, που βρίσκονταν συγκεντρωμένοι εντός του οικήματος τους. Οι Κούρδοι, στην προσπάθεια τους να απωθήσουν τους επιτιθέμενους φασίστες και να αμυνθούν, άρχισαν να πετούν πέτρες. Τα επεισόδια έληξαν αμέσως μετά τη νέα επέμβαση της αστυνομίας, η οποία προέβη στη σύλληψη τριών Κύπριων φασιστών που συμμετείχαν στην επίθεση. Από τη ρήξη μολότοφ προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές στο Πολιτιστικό Κέντρο του Κουρδιστάν «Θεόφιλος», ενώ παράλληλα οι φασίστες προκάλεσαν ζημιές και σε παρακείμενες δημόσιες υποδομές (πεζοδρόμια και λάμπες φωτισμού).

Για άλλη μια φορά, η ΕΡΑΣ καταδικάζει με τον πιο έντονο τρόπο τις φασιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και προσφύγων που μένουν στη χώρα μας και εκφράζει την έντονη ανησυχία της για την αποθράσυνση νεοφασιστικών ατόμων και ομάδων, που εντείνουν τις επιθέσεις μίσους ενάντια σε συνανθρώπους μας, με πρόσχημα τη διαφορετικότητα τους. Παράλληλα, η ΕΡΑΣ εκφράζει την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράσταση της προς όλες τις κοινότητες μεταναστών και προσφύγων που διαμένουν στη χώρα μας και βρίσκονται, πλέον, υπό τη μόνιμη απειλή και στοχοποίηση από συγκεκριμένες συμμορίες φασιστών, ρατσιστών και εθνικιστών. Τέλος, η ΕΡΑΣ καλεί όλες τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιδείξουν μηδενική ανοχή σε κάθε φασιστική επίθεση και δεσμεύεται όπως εντείνει τις προσπάθειες της για δημιουργία ενός μαζικού αντιφασιστικού μετώπου. 

Με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη των εκλογών: η ριζοσπαστική αριστερά στο δρόμο της αντίστασης

Λίγος καιρός πέρασε από την επικύρωση των μνημονιακών νομοσχεδίων και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου έχουν ήδη αποθρασυνθεί. Στο κρεβάτι του Προκρούστη μπαίνουν θέματα όπως: η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, και άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, οριστική κατάργηση της ΑΤΑ και του 13ου μισθού όπου ακόμα ισχύουν, και άλλες μειώσεις των κοινωνικών παροχών. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές. Η υπογραφή του μνημονίου ανοίγει το δρόμο στον Αναστασιάδη, το γνησιότερο εκφραστή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στην Κύπρο. Ο Αναστασιάδης φαντασιώνεται πως θα εφαρμόσει ανενόχλητος τα νεοφιλελεύθερα σχέδια του και θα επιβάλλει εργασιακό μεσαίωνα. Η υποψηφιότητα του καιροσκόπου, εθνικιστή Λιλλήκα κινείται στην ίδια κατεύθυνση.

Αν η εναρμόνιση του πολιτικού λόγου των δεξιών υποψηφίων με εκείνη των κομμάτων που τους στηρίζουν είναι λίγο-πολύ αναμενόμενη, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα στην περίπτωση του υποστηριζόμενου από το ΑΚΕΛ, Σταύρου Μαλά. Και αυτό γιατί η συγκεκριμένη υποψηφιότητα αποτελεί το επιστέγασμα μιας πολιτικής διαρκών συμβιβασμών και συνειδητής υποχώρησης από τα αιτήματα του κόσμου και τις θέσεις με τις οποίες εξελέγη ο Χριστόφιας το 2008. Η κυβέρνηση Χριστόφια επέλεξε μια πολιτική συναίνεσης και εθνικής ομοφωνίας, μια πολιτική διαχείρισης του συστήματος και απέφυγε τη ρήξη με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στις αρχές του 2013 απολογισμός είναι καθαρά αρνητικός: αποδοχή του μνημονίου, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών χωρίς κρατικοποίηση, φορολογική ασυλία του πλούτου και της εκκλησίας, ‘πάγωμα’ στο κυπριακό, διεύρυνση των οικονομικών/διπλωματικών/στρατιωτικών σχέσεων με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ.

Η υποψηφιότητα Μαλά εκφράζει πολιτικά αυτές τις υποχωρήσεις. Αν σε μια πολιτικά ομαλή περίοδο, η εξ αριστερών υπόσχεση μιας «φιλολαϊκής» διαχείρισης του συστήματος, μπορούσε να αποτελέσει (όπως και αποτέλεσε) μία επιλογή -έστω και κριτική- αυτό δεν ισχύει σήμερα για τους εργαζόμενους και δη τους αριστερούς. Γιατί μπήκαμε στην εποχή της πιο βάρβαρης και μανιασμένης επίθεσης στα οικονομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα. Σε συνθήκες επέλασης των μνημονιακών πολιτικών, η αριστερά δεν μπορεί να απαντά με υποχωρήσεις. Οφείλει να υιοθετήσει τα αιτήματα του κόσμου της εργασίας, να ανασυγκροτήσει τις αντιστάσεις και να παρέμβει αποφασιστικά στο δημόσιο λόγο. Χωρίς αυτά, η όποια ελπίδα μπορεί να προκύψει από μια πολιτική συμβιβασμών, θα καταρρεύσει στο αμέσως επόμενο διάστημα. Όχι μόνο γιατί οι συγκεκριμένες θέσεις, ήδη δοκιμάστηκαν και απέτυχαν να σταματήσουν την εξάπλωση της κρίσης και τη λήψη επώδυνων μέτρων αλλά και γιατί δεν εστιάζουν στην προετοιμασία του μοναδικού αποτελεσματικού όπλου που διαθέτουν οι εργαζόμενοι, της καθημερινής αλληλεγγύης και της οργάνωσης των αγώνων που πρέπει να δώσουμε για να μην πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα της δικής τους κρίσης.

Για τους παραπάνω λόγους, η κριτική στήριξη στο Μαλά δεν μπορεί να λειτουργήσει -γενικά και αόριστα- σαν ουσιαστική αριστερή καταγραφή, μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα απαιτούσε, στοιχειωδώς, μία πολιτική πρόταση που θα διευκόλυνε την ταξική αντιπαράθεση στις μνημονιακές πολιτικές. Με αυτές τις σκέψεις για τη πολιτική συγκυρία και τα καθήκοντα της Αριστεράς, η μεγάλη πλειοψηφία των συντρόφων και των συντροφισσών που απoτελούμε την ΕΡΑΣ επιλέξαμε να μη στηρίξουμε κανέναν υποψήφιο στην εκλογική αναμέτρηση της επόμενης Κυριακής.

Κατανοούμε απόλυτα πως για πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους φαίνεται να μην υπάρχει εναλλακτική επιλογή πλην της υποστηριζόμενης από το ΑΚΕΛ, υποψηφιότητας. Κατανοούμε ότι η πρόθεση ψήφου στο Μαλά μπορεί να εδράζεται σε αριστερά αντανακλαστικά και ελπιδες. Κατανοούμε, όμως, και τους αριστερούς που θα απέχουν αναγκαστικά από αυτές τις εκλογές εξαιτίας των επιλογών της ηγεσίας του ΑΚΕΛ. Παρ’ όλα αυτά, τώρα περισσότερο από ποτέ, η αριστερά καλείται να τολμήσει ουσιαστικά, αυτό που η εμπειρία δείχνει ότι κανείς «διαχειριστής» της κρίσης δεν τολμά. Να ξαναβρει το δρόμο της και να προσαρμόσει τη δράση της, έχοντας συνείδηση ότι ακόμη και η μικρότερη νίκη απαιτεί τη μέγιστη δυνατή αποφασιστικότητα, συσπείρωση και αγωνιστικότητα.

Για μας το βασικό ζήτημα των ημερών είναι να κερδίσουν οι εργατικοί αγώνες που έχουν ήδη ξεσπάσει. Με τη στάση μας θέλουμε να τονίσουμε την άμεση και ζωτική ανάγκη να δυναμώσουν οι ιδέες και οι δυνάμεις της αριστεράς σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Δεσμευόμαστε να εντείνουμε την προσπάθεια για να οργανωθεί με τους μαζικότερους δυνατούς όρους το σχέδιο αντίστασης που προτείνει η ΕΡΑΣ και απευθυνόμαστε συντροφικά σε όλους τους εργαζόμενους, ντόπιους και μετανάστες, στους συντρόφους και στις συντρόφισσες της βάσης του ΑΚΕΛ, σε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια.

Με τα μάτια στραμμένα στην επόμενη των εκλογών, δηλώνουμε το παρόν στους αγώνες των εργαζομένων, πολεμάμε το φασισμό και παλεύουμε με την Αριστερά για την ανατροπή του καπιταλισμού

ΕΡΑΣ, Επαρχιακή Συνέλευση Λεμεσού 

Η Ριζοσπαστική Αριστερά μπροστά στην εποχή των μνημονίων

Και ενώ ο πλανήτης βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1930, η Κύπρος δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Την κρίση στην Κύπρο, την οποία προκάλεσε ο τυχοδιωκτισμός της οικονομικής ελίτ του τόπου και του τραπεζικού συστήματος, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Η επιβολή του μνημονίου, είναι ουσιαστικά η μετάθεση στους ώμους των ανθρώπων της εργασίας, της ζημιάς που προκάλεσε η απληστία της οικονομικής ελίτ του κεφαλαίου και των τραπεζών για υπερκέρδη, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης επίθεσης του καπιταλισμού. Αναπόφευκτα, το ένα μνημόνιο θα φέρει το άλλο, σ’ ένα φαύλο κύκλο που θα οδηγεί την κοινωνία προς τα πίσω, καθώς η ανεργία θα αυξάνεται, η φτωχοποίηση θα εντείνεται και η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και η όξυνση των ανισοτήτων θα προχωρά. Η Κύπρος θα μπει οριστικά και ολοκληρωτικά υπό την ομηρία του νεοφιλελευθερισμού. Παράλληλα, είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος τής περαιτέρω ενίσχυσης του εθνικισμού, του ρατσισμού και των φασιστικών ιδεών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές. Η Δεξιά είναι προ των πυλών να κυβερνήσει ξανά με τον Αναστασιάδη, τον γνησιότερο εκφραστή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στην Κύπρο. Ήδη έχουμε σημαντικές μειώσεις στους πραγματικούς μισθούς και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ενώ στην ατζέντα των εργοδοτικών οργανώσεων και των πολιτικών προστατών τους, μπήκαν μ’ ένα επιθετικό τρόπο θέματα όπως, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η περαιτέρω μείωση των μισθών και των ωφελημάτων, η μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών γενικά, η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών, η οριστική και συνολική κατάργηση της ΑΤΑ και του 13^ου μισθού όπου ακόμα υπάρχουν. Η εκλογή του Αναστασιάδη θα υποθάλψει αυτήν την επιθετικότητα.

Η επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, οριστικοποιήθηκε από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δεν κινητοποίησε την κοινωνία. Η διακυβέρνηση Χριστόφια, δεν ξέφυγε από τη λογική διαχείρισης τού υπάρχοντος συστήματος και ούτε καν επιχείρησε ουσιαστικά να πραγματοποιήσει κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε αυτό. Ακολούθησε πολιτικές και πρακτικές που, τις περισσότερες φορές, ακολούθησαν και οι προηγούμενοι δεξιοί πρόεδροι.

Ασφαλώς και η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δέκτηκε πόλεμο. Ασφαλώς και είχε τη μόνιμη αντιπαλότητα της «κυβερνώσας βουλής», των ΜΜΕ, της Εκκλησίας. Αλλά, αυτό ήταν αναμενόμενο, από πολύ γρήγορα εντελώς προβλέψιμο και ακριβώς αντιμετωπίσιμο μόνο με ριζοσπαστικές τομές στο κράτος και την οικονομία που θα βασίζονταν σε μια στροφή της αριστερής κυβέρνησης προς την κοινωνία για να συμμετέχει και να στηρίξει μια πραγματική αλλαγή, προς την κατεύθυνση της “δίκαιης κοινωνίας”. Η κυβέρνηση Χριστόφια όμως δεν προσπάθησε καν να πετύχει το μέγιστο που θα μπορούσε, να τα βάλει με πράγματα και καταστάσεις, με το κάθε λογής κατεστημένο, να κερδίσει μαζί της σε αυτόν τον αγώνα τον καθημερινό άνθρωπο, να κερδίσει την κοινωνία. Αντίθετα, ενέδωσε στις πιέσεις και δεν κινητοποίησε ούτε καν τα ίδια τα μέλη και τους υποστηρικτές του ΑΚΕΛ. Σε ζητήματα όπως π.χ., η αύξηση του εταιρικού φόρου, αναδιπλώθηκε και υιοθέτησε, μόλις μερικούς μήνες μετά, τις θέσεις της Δεξιάς. Όχι μόνο δεν διανοήθηκε να μεταρρυθμίσει το υφιστάμενο φορολογικό σύστημα για να υλοποιήσει το σύνθημα της φορολόγησης του πλούτου, αλλά αντίθετα προχώρησε σε φορολογική αμνηστία και έδωσε φορολογικές ελαφρύνσεις και κίνητρα στο κεφάλαιο για να γίνει “ανάπτυξη”. Στο Κυπριακό, παρά την αρχική πρόοδο στις συνομιλίες, δεν έκανε τίποτε για να καλλιεργήσει κουλτούρα επανένωσης και σήμερα, με τις συνομιλίες σε αδιέξοδο και τα χρόνια να περνούν, η διχοτόμηση είναι πιο εδραιωμένη παρά το 2008. Στην Παιδεία, ενώ άρχισε ένα σημαντικό έργο, πολύ σύντομα και πάλι ενέδωσε στις πιέσεις του συντηρητισμού περιοριζόμενη σε κυρίως τεχνικής φύσης αλλαγές. Στο Στρατό, δεν τόλμησε αυτή η κυβέρνηση να υλοποιήσει την υπόσχεσή της για μείωση της θητείας, ούτε φυσικά να μειώσει τους εξοπλισμούς ή να εκθέσει αυτόν τον παραλογισμό του στρατού. Σε κεντρικά ζητήματα όπου θα μπορούσε να αφήσει και το στίγμα της και σημαντικές παρακαταθήκες για το μέλλον, δεν το έκανε και απλά ακολούθησε την καθιερωμένη πολιτική πεπατημένη.

Αυτή η κυβέρνηση είχε την ευκαιρία, με τη μεγαλειώδη στήριξη που της έδωσε ο κόσμος της Αριστεράς μετά τα γεγονότα στο Μαρί, να κάνει μια νέα αρχή. Όχι απλά να προστατεύσει την αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης, αλλά και να δείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει διαφορετικά, ότι είναι διατεθειμένη να μιλήσει με αριστερή γλώσσα, ότι μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική της. Αντίθετα, κυβέρνηση και ΑΚΕΛ κινήθηκαν δεξιότερα μετά το καλοκαίρι του 2011. Η επιλογή Μαλά εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι δεν μπορεί και ούτε θέλει να πρωτοπορήσει σε μια δύσκολη εποχή. Με την επιλογή Μαλά δεν εκφράζεται καμιά κοινωνική αντίσταση. Εκφράζεται μόνο η ατολμία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και η έλλειψη οράματος. Με τον Μαλά εκφράζεται η αντίληψη ενός «υποφερτού μνημονίου», εκφράζεται η λογική της εθνικής ενότητας, η επιστροφή στον Μακάριο και στις «πατριωτικές δυνάμεις», η αποδοχή της δεξιάς ιστορικής αφήγησης (εξύμνηση του αγώνα της ΕΟΚΑ από τον Μαλά), εκφράζεται ακόμα ο συντηρητισμός σε μια σειρά ζητημάτων, το πισωγύρισμα και ο συμβιβασμός.

Ο κόσμος της ευρύτερης Αριστεράς γενικά, αλλά και πολλοί προοδευτικοί πολίτες, νιώθουν έντονα την αποτυχία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης να εμπνεύσει. Αντιλαμβάνονται επίσης το αναπόφευκτο της νίκης του κύριου ηγέτη της Δεξιάς. Πολλοί θα ψηφίσουν Μαλά απλά από συνήθεια ή κομματικό πατριωτισμό, άλλοι μέσα στα πλαίσια του διαχρονικού συνθήματος για το “μη χείρον βέλτιστον”, ενώ πολλοί άλλοι, νιώθοντας ότι θα πρέπει να στηρίξουν την όποια επιλογή του ΑΚΕΛ ενάντια στη Δεξιά. Κάποιοι δυστυχώς θα στραφούν στο λαϊκιστή και εθνικιστή Λιλλήκα. Πολλοί θα απέχουν, μεταξύ τους χιλιάδες νέοι και νέες καθώς δεν βρίσκουν κάτι που να έχει ιδιαίτερο νόημα σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Είναι φανερό ότι λείπει από αυτούς όλους τους ανθρώπους η πίστη και ο ενθουσιασμός. Αυτή η αναμέτρηση γίνεται μεν μέσα σε πολύ άσχημες και σχεδόν δραματικές συνθήκες, την ίδια ώρα όμως, είναι εν πολλοίς προκαθορισμένη η έκβασή της, σχετική η σημασία της για τα κεντρικά ζητήματα και για μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιάφορη, τυπική και συνηθισμένη.

Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, για εμάς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, και που εκφράζουμε την θέση της πλειοψηφίας των μελών της ΕΡΑΣ που τοποθετήθηκαν υπέρ τής μη στήριξης κανενός υποψηφίου στη συνέλευση στις 17/11/2012, (//erascy.blogspot.com/2012/12/blog-post_4.html ) η κριτική στήριξη Μαλά δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αριστερή καταγραφή, μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα ίσχυε εάν η πολιτική του πρόταση προετοίμαζε, έστω και στοιχειωδώς, το έδαφος της πάλης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Σ’ αυτή τη βάση, δεν μπορεί να υποστηριχθεί ένας υποψήφιος που δεν εκφράζει μια πραγματική αριστερή πρόταση μέσα στην κρίση. Ψήφος στον Μαλά σ’ αυτή τη συγκυρία, θα ερμηνευτεί ουσιαστικά ως μια επικύρωση της διαχειριστικής πολιτικής του ΑΚΕΛ και της λογικής του συμβιβασμού με το νεοφιλελευθερισμό. Θα αποτυπωθεί “αντικειμενικά” ως επιβράβευση του πισωγυρίσματος και της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι αδυνατεί να πρωτοπορήσει και να κατευθύνει την κοινωνία στην εξέλιξη. Θα συνιστά στην πράξη, επικρότηση μιας ηγεσίας ενός αριστερού κόμματος που επιλέγει κεντρώες πολιτικές. Παρόλα αυτά κατανοούμε τους συντρόφους/ισσες που κάνουν αυτή την επιλογή και σεβόμαστε την άποψή τους ότι “δεν έχουν άλλη επιλογή”, παρόλο που διαφωνούμε και στην προσέγγιση του ζητήματος ,αλλά εν τέλει και στην ένταση της τοποθέτησης.

Για εμάς, το διακύβευμα δεν είναι το ποια θα είναι τα ποσοστά του ΑΚΕΛ και του υποψηφίου του, ούτε με ποιο ποσοστό θα εκλεγεί ο Αναστασιάδης. Το πραγματικό διακύβευμα είναι κατά πόσο η Αριστερά στην ολότητά της, μαζί με τον καθημερινό άνθρωπο της δουλειάς, θα μπορέσουν να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Θεωρούμε ότι η υποψηφιότητα Μαλά δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να αποτελέσει ανάχωμα μπροστά στις νεοφιλελεύθερες πιέσεις. Εξάλλου, τόσο ο ίδιος, όσο και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, φρόντισαν με τη στάση τους να το επιβεβαιώσουν. Ανάχωμα θα είναι αύριο, οι αγώνες στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης που θα ξεπροβάλουν. Το πιο μεγάλο ανάχωμα όμως, θα αποτελέσει η ίδια η συνειδητοποίηση των αριστερών αγωνιστών/ριων, των συνδικαλιστών/ριων, των νέων εργαζομένων, ότι επιβάλλεται να χαραχτεί ένας νέος δρόμος, τολμηρός, μακριά από συμβιβασμούς με το κατεστημένο, ο οποίος θα οδηγεί την κοινωνία μπροστά.

Υπογράφουν:

Μάριος Θρασυβούλου

Γρηγόρης Ιωάννου

Αντωνία Λύρα