Περι κοινωνικης αντίστασης…

Η αντίδραση της Ερας στην απεργία της Πασυδυ αποτελει την πρώτη απόπειρα παρέμβασης στο κίνημα.  Σαν τέτοια αποτελει σημαντικο βήμα στην πορεία της προσπάθειας για τη συσπείρωση της ριζοσπαστικης αριστερας.  Οι παρεμβάσεις στα καθημερινα γεγονότα είναι ο μόνος τρόπος να καθοριστει η αντικειμενικη ύπαρξη μιας συνάθροισης ανθρώπων σαν μέρος της κοινωνίας και η διαφοροποίησή-της απο μια αυτιστικη αποκοπή απο τα κοινωνικα δρώμενα.  Θα μειώναμε όμως την αξία αυτης της παρέμβασης αν δεν σημειώναμε τα ελλείμματα και τις αδυναμίες-της.  Γιατι ελλείμματα και αδυναμίες υπάρχουν και πρέπει να συζητηθουν αν θέλουμε να βελτιώσουμε τη συμπεριφορα-μας.

Ο ακτιβιστης της αριστερας βρίσκεται μπροστα σε μια σειρα προβλήματα όταν αντιμετωπίζει μια κινητοποίηση που προγραμματίστηκε απο άλλους.  Η κινητοποίηση έχει τη δικη-της λογικη, το δικο-της πρόγραμμα, τη δικη-της ηγεσία.  Οι στόχοι-της δεν είναι πάντα σαφεις και τις περισσότερες φορες δεν υπάρχει η στρατηγικη που να μπορει να τους πετύχει.  Η κινητοποίηση είναι καταδικασμένη είτε να ηττηθει είτε, τις περισσότερες φορες, να πετύχει πολυ περιορισμένα κέρδη μέσα από κάποιο συμβιβασμο.  Ο ακτιβιστης είναι αναγκασμένος να συμμετέχει στην κινητοποίηση χωρις να μπορει να καθορίσει την πορεία-της, πολλες φορες σε διαφωνία με το πρόγραμμά-της.

Η Πασυδυ ρίχτηκε στη μάχη χωρις να καθορίσει στόχους.  Αυτο δεν ήταν τυχαίο.  Η ηγεσία-της μόλις μέρες πριν είχε συφωνήσει  με τις άλλες συνδικαλιστικες οργανώσεις να περιορίσουν τις αντιδράσεις-τους στην τρίωρη στάση εργασίας της προηγούμενης μέρας.  Οι κλαδικες της Πασυδυ, εξοργισμένες απο την αδυναμία της συντεχνίας-τους να τους προστατέψει απέναντι στα μέτρα πού είχαν ήδη παρτει, αλλα και στις φήμες για νέα μέτρα που είχε πρόθεση η Βουλη να πάρει (φορολόγηση 13ου, Ατα, αφυπηρέτηση στο 64ο), επέβαλε τη συνέλευση όπου πάρτηκε η απόφαση για την απεργία και την αποχη απο τη δουλεια για τις δημοτικες εκλογες – και παράδοση των εκλογικων βιβλιαρίων.

Φήμες ή όχι, η Βουλη δεν πήρε  κανένα πρόσθετο μέτρο.  Αν μερικοι βουλευτες ή κόμματα είχαν πρόθεση να παραγνωρίσουν για άλλη μια φορα το συνδικαλιστικο κίνημα, σίγουρα η απεργία τους έκοψε τη φόρα.  Αν η Πασυδυ είχε βάλει ξεκάθαρο στόχο τη ματαίωση του ετσιθελισμου της Βουλης και της απαξίωσης του συνδικαλιστικου κινήματος θα μπορούσε να τερματίσει εκει την απεργία και να δείξει για άλλη μια φορα τις δυνατότητες μιας κινητοποίησης – κερδίζοντας έτσι και την κατανόηση της κοινωνίας.  Χωρις ξεκάθαρους στόχους, επέμεινε στη συνέχιση των μέτρων μέχρι που τα ίδια τα μέλη-της αρνήθηκαν να την ακολουθήσουν: 90% των υπευθύνων εκλογικων κέντρων και των βοηθων-τους δήλωσαν πως θα έπαιρναν μέρος στις εκλογες.  Η νίκη είχε μετατραπει σε ήττα, η αξιοπιστία της Πασυδυ καταρρακώθηκε και η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στις συνδικαλιστικες κινητοποιήσεις δέχτηκε σημαντικο πλήγμα.

Η Πασυδυ δεν μπορούσε να έχει ξεκάθαρο στόχο.  Το πρόβλημα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα δεν είναι τα πιθανα συγκεκριμένα μέτρα που θα έπαιρνε η Βουλη.  Το πρόβλημα είναι η συντονισμένη επίθεση ενάντια στο βιοτικο-τους επίπεδο, μια επίθεση που πλασάρεται σαν η συνταγη για την έξοδο απο την οικονομικη κρίση.  Οι φήμες για νέα μέτρα ήταν μόνο ο σπινθήρας που έβαλε φωτια σ’ αυτο το εύφλεκτο υλικο αγανάκτησης.

Η δουλεια της ηγεσίας μιας συνδικαλιστικης οργάνωσης δεν είναι να σύρεται απο τα αισθήματα αγανάκτησης των μελων-της.  Δουλεια-της είναι να επεξεργάζεται ένα σχέδιο αγώνα για την προστασία των συφερόντων-τους.  Δουλεια-της είναι να μετατρέπει αυτη την αγανάκτηση σε συγκροτημένο πρόγραμμα αγώνα που να μπορει να φέρει αποτελέσματα.  Δουλεια-της είναι να ανοίγει τους ορίζοντες του αγώνα και να εκπαιδεύει τα μέλη της οργάνωσης στο πώς να πετυχαίνουν τους στόχους-τους.  Κι εδω η ηγεσία της Πασυδυ, όπως και η ηγεσία ολόκληρου του συνδικαλιστικου κινήματος, καλείται να δώσει λύσεις σε προβλήματα για τα οποία δεν ξέρει την απάντηση.  Οσο δέχονται τη λογικη του νεο-φιλελεύθερου καπιταλισμου, η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους είναι μονόδρομος.  Οσο διαρκει η οικονομικη κρίση, η αντίσταση των συνδικάτων θα περιορίζεται σε συμβολικες μάχες οπισθοφυλακης.

Το κυπριακο συνδικαλιστικο κίνημα αλλα και αριστερα γενικότερα δέχεται τη νεο-φιλελεύθερη λογικη – όσο κι αν στα λόγια την κριτικάρει.Τη δέχεται γιατι δεν έχει τίποτε άλλο να προτείνει για έξοδο απο την κρίση.  Οταν όλη η Ευρώπη ακολουθει την πορεία της λιτότητας θα ήταν παράδοξο αν η Κύπρος είχε τις δυνάμεις και τα αποθέματα να αντεπεξέλθει με διαφορετικη πολιτικη.  Αυτη είναι μια πραγματικότητα που είναι αντιληπτη απο τη μεγάλη πλειοψηφία του λαου.  Είναι γι’ αυτο που η αντίδραση της Πασυδυ και των μελων-της φαίνεται παράλογη και εγωϊστικη.  Είναι γι’ αυτο που η κατασυκοφάντηση της συνδικαλιστικης δράσης έχει περάσει.

Πρέπει λοιπον να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια προστασίας του βιοτικου επιπέδου των εργαζομένων; Κάθε άλλο.  Αντίθετα πρέπει να πάμε στη ρίζα του προβλήματος και να αναλύσουμε τους πραγματικους λόγους που το βιοτικο επίπεδο των εργαζομένων γενικα και όχι μόνο των κυβερνητικων υπαλλήλων δέχεται αυτη την ανελέητη επίθεση.  Αυτο επιβάλλει την επέκταση της ανάλυσής-μας πέρα απο τα σύνορα της Κύπρου, επιβάλλει να δακτυλοδείξουμε την παγκόσμια οικονομικη κρίση σαν την αιτία της επιβολης της λιτότητας και στην Κύπρο.  Πρέπει ακόμα να επεκτείνουμε την ανάλυσή-μας  πέρα απο το συνδικαλιστικο επίπεδο, να εξηγήσουμε την πολιτικη διάσταση των οικονομικων αποφάσεων.

Η Ερας απο μόνη-της δεν μπορει ούτε να προκαλέσει κινητοποιήσεις ούτε να διαμορφώσει την έκβασή-τους.  Σ’ αυτο το στάδιο, το μόνο που μπορει να ελπίζει είναι να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της κατάστασης με τις αναλύσεις-της και στη βελτίωση του προγράμματος και των στόχων της κινητοποίησης.  Η προσπάθειά-της πρέπει να είναι το κέρδισμα της εμπιστοσύνης των εργαζομένων σε μια μακρόχρονη, στρατηγικη βάση.  Δεν είναι τα αισθήματα της στιγμης που πρέπει να καθωρίζουν τη στάση-της αλλα τα στραγητικα συφέροντα της τάξης.  Απο αυτη τη σκοπια, η στήριξη της ηγεσίας της Πασυδυ αποτυγχάνει:

Γίνεται χωρις την αναγκαία κριτικη και ταυτίζεται με την κακη διαχείρηση της κινητοποίησης και την τελικη ήττα-της.
Δεν προστατεύει την ενότητα της τάξης διακινδυνεύοντας την εχθρότητα των εργατων του ιδιωτικου τομέα που πράγματι υποφέρουν πολυ περισσότερο απο την κρίση παρα οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Δεν δίνει εναλλακτικη λύση για έξοδο απο την κρίση.  Το στυγνο ερώτημα απο πού θα βρεθουν τα λεφτα για να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κρέμμεται σαν δαμόκλεια σπάθη όσο δεν εισάγουμε την πολιτικη διάσταση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και της ανάγκης αντιμετώπισης της κρίσης σε Ευρωπαϊκο και παγκόσμιο επίπεδο.
Δεν διαχωρίζει την κυβέρνηση Χριστόφια με το κεφάλαιο και τη δεξια στην επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους.  Οσο κι αν διαφωνούμε με την πολιτικη της κυβέρνησης στον οικονομικο τομέα, δεν πρέπει να ξεχνούμε πως η κυβέρνηση Χριστόφια και το Ακελ είναι σήμερα τα πιο σημαντικα αναχώματα στην επέλαση της δεξιας.  Η κριτικη-μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη και αυστηρη αλλα παράλληλα να είναι ξεκάθαρος και ο διαχωρισμος του ρόλου-τους απο το κεφάλαιο και τη δεξια.

Κατα τη γνώμη-μου, μια ανακοίνωση της Ερας για την απεργία θα έπρεπε να περιέχει τα πιο κάτω στοιχεία:

Σύντομη ανάλυση των αιτίων της κρίσης και της επίθεσης ενάντια στο βιοτικο επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων.  Παράλληλη σύνδεση των δεινων της υπόλοιπης εργατικης τάξης και κάλεσμα για ενότητα στην αντιμετώπιση της κρίσης απο τις συνδικαλιστικες οργανώσεις.
Κριτικη της ηγεσίας της Πασυδυ και πρόταση για ένα σωστο πρόγραμμα κινητοποιήσεων και της εφαρμογης-του.  Αναγκαιότητα για ξεκάθαρους στόχους και συνεννόησης με τις άλλες συνδικαλιστικες οργανώσεις, ιδιαίτερα του ιδιωτικου τομέα.
Κριτικη του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμου και των αποτελεσμάτων-του.  Αναγκαιότητα πανευρωπαϊκης αντιμετώπισης απο τα συνδικάτα και την αριστερα.  Κρατικοποίηση των τραπεζων και περιφρούρηση του βιοτικου επιπέδου των εργαζομένων. Συγκεκριμένα μέτρα φορολόγησης του πλούτου και κάλυψης του δημοσιονομικου ελλείμματος.
Κάλεσμα προς την κυβέρνηση και την αριστερα γενικότερα να εγκαταλείψουν την πολιτικη της υποταγης στα κελεύσματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμου και να επιδιώξουν εναλλακτικες πολιτικες βρίσκοντας συμμάχους στα ευρωπαϊκα συνδικάτα και την ευρωπαϊκη αριστερα.

Η ριζοσπαστικη αριστερα έχοντας για πολλα χρόνια κάψει τα χέρια-της προτείνοντας ουτοπικα επαναστατικα μέτρα, κινδυνεύει σήμερα να μην αναγνωρίσει μια πραγματικα επαναστατικη συγκυρία και να περιοριστει σε αναπαρκη συνθήματα και δράση.  Πρέπει να καταλάβουμε ότι η σημερινη κατάσταση είναι ριζικα διαφορετικη απο την κατάσταση πριν το 2008.  Για πρώτη φορα μετα τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο καπιταλισμος δεν μπορει να προσφέρει καλύτερο βιοτικο επίπεδο για τους εργαζόμενους.  Η απόπειρα να ξεπεραστει η κρίση μέσα απο την προσπάθεια να μειωθει το βιοτικο επίπεδο των εργαζομένων απο-νομιμοποιει το ίδιο το σύστημα στην συνείδηση των ανθρώπων και δημιουργει τις συνθήκες για την αμφισβήτησή-του.  Αν τώρα δεν μπορέσουμε να δώσουμε επαναστατικες προοπτικες για την εργατικη τάξη, θα έχουμε σπαταλήσει μια μοναδικη ευκαιρία που ίσως αποδειχτει μοιραία για την ανθρωπότητα.
Τ.

Η επίθεση του κεφαλαίου στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα εντείνεται

και αν δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική αντίσταση στη βάση της ταξικής και συνδικαλιστικής ενότητας και αλληλεγγύης, ενδέχεται να κορυφωθεί μέσα στο 2012 σπρώχνοντας τις εργασιακές σχέσεις στην Κύπρο πολλές δεκαετίες πίσω.

Ήταν βέβαια ξεκάθαρο ότι η επιθετική διάταξη των εργοδοτών ήδη από το καλοκαίρι είχε στο στόχαστρο της το σύνολο της μισθωτής εργασίας έστω και αν η ρητορική εστίαση για λόγους τακτικής επικεντρώθηκε στον δημόσιο τομέα. Οι προειδοποιήσεις και οι σωστές επισημάνσεις διαφόρων αριστερών κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου πνίγηκαν μέσα στο συντονισμένο επικοινωνιακό βομβαρδισμό από το κεφάλαιο και τους εκπρόσωπους του στη βουλή και στη δημόσια σφαίρα που κατάφερε να στρέψει μερίδα ιδιωτικών υπαλλήλων ενάντια στους δημόσιους υπαλλήλους και άλλη μεγαλύτερη μερίδα εργαζομένων στην ψευδαίσθηση ότι δεν τους αφορούσαν τα μέτρα λιτότητας. Τα συνδικάτα και η Αριστερά, παρά τη σχεδόν φασίζουσα επίθεση των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, ούτε έλαβαν τα μέτρα τους έγκαιρα ούτε προετοιμάστηκαν επαρκώς για να στήσουν αποτελεσματικές γραμμές άμυνας όπως φάνηκε και τον Δεκέμβρη.

Η ΕΡΑΣ, που ήδη σημείωνε στις 11 του Δεκέμβρη ότι η επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα θα συνεχιστεί και ότι απαιτείται συσπείρωση των εργαζομένων, επιβεβαιώνεται μόλις 3 βδομάδες μετά, με τα αυξημένα κρούσματα άρνησης καταβολής 13ων μισθών από πληθώρα εργοδοτών, με την επίσημη δήλωση από πλευράς ΟΕΒ ότι συλλογικές συμβάσεις που προνοούν αυξήσεις θα πρέπει να τύχουν επαναδιαπραγμάτευσης, με την ΑΤΑ να θεωρείται ήδη ότι βρίσκεται σε διαδικασία κατάργησης, με τις συλλογικές συμβάσεις να παραβιάζονται πιο συστηματικά, με μισθολογικά και μη μισθολογικά κεκτημένα ωφελήματα εργαζομένων να καταργούνται. Μετά το πάγωμα των μισθών και όλων των τραπεζικών υπαλλήλων που ακολούθησε μόλις 2 βδομάδες μετά το πάγωμα των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και οι πιο αφελείς θα πρέπει να εμπέδωσαν τώρα την άμεση διασύνδεση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και τα κοινά συμφέροντα όλων των μισθωτών απέναντι στη λυσσαλέα επιδρομή του κεφαλαίου.

Η εργατική αντίσταση ήταν, είναι και θα παραμείνει βέβαια μονόδρομος για την ανακοπή της σοβαρής κοινωνικής οπισθοδρόμησης που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι λόγοι της διαφαινόμενης αδυναμίας συγκρότησης ενός αγωνιστικού εργατικού μετώπου όμως, δεν βρίσκονται μόνο στη διστακτικότητα των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δηλώνουν με κάθε ευκαιρία την υπό προϋποθέσεις ετοιμότητά τους για νέες υποχωρήσεις. Βρίσκονται κυρίως στο φόβο που έσπειρε η οικονομική κρίση και η εργοδοτική τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους, στην απειλή των απολύσεων και της ανεργίας, στην αδυναμία αποπληρωμής των προσωπικών δανείων, στον τρόμο της Ελλαδοποίησης. Αλλά ο φόβος αυτός των εργαζομένων ερμηνεύεται από την εργοδοσία ως πρόσφορο έδαφος για νέες επιθέσεις στα πλαίσια πια μιας κούρσας προς στον πάτο.

Οι συνθήκες σήμερα όμως είναι τέτοιες που απειλούνται όχι μόνο τα κεκτημένα του συνδικαλιστικού κινήματος αλλά η ίδια η ύπαρξη του συνδικαλισμού. Διακυβεύεται πλέον όχι απλώς το πλαίσιο δράσης του εργατικού κινήματος, αλλά η ίδια η συνέχιση του ως τέτοιο και η αποτροπή της αποσύνθεσής του σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες συμφερόντων που θα αλληλοσπαράζονται σε κανιβαλιστικούς ανταγωνισμούς την ώρα που ο πλούτος θα συνεχίζει να συσσωρεύεται. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αγωνιστική διάθεση, ενότητα δράσης και ταξικού αγώνα, όχι μόνο για να προστατέψει το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας για τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες αλλά δυνητικά ακόμα και την επιβίωση μερίδας εργαζομένων και την ίδια την υπόσταση του.

Γρηγόρης Ιωάννου

Δημόσια διάλεξη: Το ευρώ και η Κύπρος

Το Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου διοργανώνει διάλεξη ανοιχτή για το κοινό με τίτλο "Το Ευρώ και η Κύπρος"

ΟΜΙΛΗΤΗΣ:                Πανίκος Δημητριάδης

                                      Καθηγητής Χρηματοοικονομικών

                                      University of Leicester

                                      Μέλος της Ακαδημίας Κοιν. Επιστημών του Ηνωμένου Βασιλείου

                                     

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:           Αντώνης Έλληνας

                                      Επίκουρος Καθηγητής Πολ. Επιστημών

                                      Παν. Κύπρου

ΧΡΟΝΟΣ:                      Πέμπτη, 29 Δεκεμβρίου 2011

ΩΡΑ:                              18:00-19:30

ΤΟΠΟΣ:                        Πανεπιστημιούπολη, ΧΩΔ02

ΑΙΘΟΥΣΑ:                    016            

Μείωση των αστρονομικών εξοπλισμών Ελλάδας - Τουρκίας

Κον Μπεντίτ (των Πράσινων) στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, Μάης 2010
μια εναλλακτική οπτική και πρόταση σε σχέση με την ελληνική κρίση

Για τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών

Παρά το ότι δεν υπήρξαν σημαντικές ανατροπές στον πολιτικό χάρτη ως αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών, μάλλον πρόκειται για συνέχεια των τάσεων που ήδη παρατηρήθηκαν στις βουλευτικές εκλογές της άνοιξης, είναι χρήσιμο να επιχειρήσουμε κάποιες παρατηρήσεις και κάποια πρώτα πολιτικά σχόλια.

Ο ΔΗΣΥ συνεχίζει την ανοδική του πορεία αντλώντας ποσοστά από την κεντροδεξιά, φτάνοντας στα ιστορικά ψηλά ποσοστά που σημείωσε επί Κληρίδη τη δεκαετία του 1990. Αυτό φαίνεται να κλειδώνει μεν την υποψηφία του στις προεδρικές αλλά ενδεχομένως να το δυσκολέψει στις συνεργασίες που θα χρειαστεί, αφού οι δυνητικοί συνεργάτες του θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και τον κίνδυνο σημαντικής απώλειας των ποσοστών τους και απορρόφησής τους από τον ΔΗΣΥ.

Το ΑΚΕΛ συνεχίζει να συγκρατεί τα ποσοστά του παρά την φθορά από την εκτελεστική εξουσία και τα μέτρα λιτότητας ως αποτέλεσμα διαχείρισης της οικονομικής κρίσης. Πιο σημαντικά φαίνεται ότι η υπόθεση Μαρί έχει κλείσει οριστικά με μικρές εκλογικές απώλειες για την Αριστερά. Αλλά επίσης φαίνεται ότι το ΑΚΕΛ έχει πάθει κάποια ζημιά από την αυξημένη αποχή.

Το ΔΗΚΟ έχει μεν απωλέσει ποσοστά, αλλά παραμένει ρυθμιστής της πολιτικής σκηνής. Πιο σημαντική φαίνεται να είναι η ενίσχυση των Τασσικών δυνάμεων εσωτερικά. Και η ΕΔΕΚ έχει απωλέσει κάποιο μικρό ποσοστό, αλλά η υποχώρηση της φαίνεται πιο μεγάλη λόγω της ήττας Ηλιοφώτου στο Στρόβολο και Σαρίκα στην Πάφο. Σημειώνουμε εδώ τη δήλωση του ίδιου του Ηλιοφώτου ότι η σκληρή επίθεση της ΕΔΕΚ ενάντια στην κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ το τελευταίο διάστημα αποστασιοποίησε αριστερούς ψηφοφόρους.

Η εκλογή του Γιωρκάτζη στη Λευκωσία υπήρξε το πιο απογοητευτικό αλλά και προκλητικό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών – οι περισσότεροι φιλελεύθεροι και ΕΔΕΚίτες προφανώς στήριξαν τους σχεδιασμούς της δεξιάς δίνοντας έτσι και την συμβολική βαρύτητα της εύκολης νίκης.

Η ακροδεξιά φαίνεται να παρέμεινε σταθερή με το ΕΥΡΩΚΟ να μη συνεχίζει την πτωτική του πορεία μάλλον λόγω αποχής του ΕΛΑΜ που διεκδίκησε μόνο ένα δήμο και μια κοινότητα και εξέλεξε ένα μέλος ενός κοινοτικού συμβουλίου.

Η αποχή και η αυξητική της τάση αποτελεί άλλον ένα σημαντικό παράγοντα που ήρθε για να μείνει στο πολιτικό σύστημα. Εδώ ουσιαστικά έχουμε και αδιαφορία και διαμαρτυρία αλλά ενδεχομένως πιο σημαντικά και το στοιχείο της τιμωρίας του κόμματος που παραδοσιακά θα ψήφιζε κάποιος. Και αυτό αφορά πλέον όλα τα κόμματα.

Όσον αφορά την Αριστερά που ως ΕΡΑΣ μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, ελπίζουμε να ληφθούν τα μηνύματα δυσαρέσκειας που στάληκαν από την εκλογική βάση και τα ταξικά και αυτά που έχουν να κάνουν με τις συνεργασίες του ΑΚΕΛ με τα δεξιά κόμματα και αυτά που έχουν να κάνουν με επιλογές ανεπαρκών και ακατάλληλων υποψηφίων. Έτσι ώστε η Αριστερά να μην ξανασυρθεί σε λάθος επιλογές όπως αυτή του 2003 σε σχέση με τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών

ο νεοφιλελευθερισμός κατάφερε να μας δείξει αυτό που δεν ήταν, δηλαδή ένα ευημερών οικονομικό σύστημα διαχείρισης της οικονομίας για την πλειοψηφία του πληθυσμού, τοπικού και παγκόσμιου. Η οικονομικοκοινωνική του εικόνα παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ μ’ ένα βομβαρδισμό εικόνων ‘καλής ζωής’ δια μέσω της κατασκευής μιας μαζικής κουλτούρας, της κουλτούρας της εικόνας. Ο καθ’ ένας είχε μέσα στο μυαλό του χιλιάδες εικόνες ‘ατομικών’ επιτευγμάτων που δεν περιορίστηκαν στο Μπέβερλυ Χιλς αλλά μεταφέρθηκαν και αλλού. Mέσα στην Κυπριακή κοινωνία βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής παρατηρήθηκαν χαλαρές αντιγραφές σπιτιών και συνοικιών άλλων ευημερούντων κοινωνιών, σε ότι δε αφορά το προσωπικό λαϊφ στάϊλ έγινε και σ’ αυτό απόπειρα αντιγραφής, με τον ίδιο τρόπο που γίνονται οι αποτυχημένες απομιμήσεις. Οι υποστηριχτές της νεοφιλελεύθερης σχολής περηφανεύονταν για ολόκληρες δεκαετίες για το ιδεολόγημα τους περί οικονομίας της ελεύθερης αγοράς, μάλιστα ταύτισαν και τη δημοκρατία με την αντίληψή τους περί οικονομίας.

Το ότι ο νεοφιλελευθερισμός ως παγκόσμιος τρόπος διαχείρισης της οικονομίας κατάφερε να κρατήσει την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού κάτω από ένα ανεκτό όριο φτώχειας είναι κάτι που είναι γνωστό, ταυτόχρονα όμως οι υποστηριχτές του κατάφεραν να το κρατήσουν μακριά από την πολιτική συζήτηση σε χώρες όπως η Κύπρος. Η δεξιά κατάφερε να προωθήσει την άποψή της για τον νεοφιλελευθερισμό και να τον κάνει μαζική κουλτούρα. Την φτώχεια των υπόλοιπων δισεκατομμυρίων του πλανήτη την μετέτρεψε σε φιλανθρωπικό ζήτημα που είναι και αυτή μια μορφή ελιτίστικης κατανόησης της πραγματικότητας, συχνά όμως μετατρέπεται και σε προπαγάνδα και ταυτόχρονα σε εργαλείο αποφυγής ευθύνης.

Υπάρχει βέβαια και η πιο άτσαλη προσέγγιση το ‘δεν μας αφορά, όμως εμείς καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα μοντέλο που δουλεύει για μας.’ Αυτό το πολύ συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο στην Κύπρο κάτω από την ομπρέλα της ‘ευημερίας’ κατάφερε με δόλιο τρόπο να αφαιρέσει μερικά δισεκατομμύρια από τους φτωχούς και τους μεσαίους, δίνοντας τα στους αστούς δια μέσω του χρηματιστηρίου και απειλεί να κάνει το ίδιο τώρα, κτυπώντας τους μισθούς ασθενών στρωμάτων για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που δημιούργησαν οι τράπεζες, μεταξύ των οποίων και οι κυπριακές. Οι νεοφιλελεύθεροι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον όρο ‘ελεύθερη αγορά’ και χρησιμοποιούν τον όρο ‘σπάταλο κράτος’, ενώ οι πολιτικοί του εκπρόσωποι εντελώς ξεδιάντροπα και από τη μια στιγμή στην άλλη (από την υπέροχη οικονομία της αγοράς και τη μετάβασή τους στο σπάταλο κράτος) ζητούν θυσίες από τους εργαζομένους γιατί απέτυχε το σύστημα διαχείρισης τους. Το όνειρο των λίγων μετατρέπεται σε εφιάλτη για τους πολλούς. Είναι και το ότι σε περιόδους κρίσης υπάρχει αναδιανομή του πλούτου όπου ένα μεγάλο μέρος πάει από την πλειοψηφία στη μειοψηφία. Ένα κεντρικό σημείο της πολιτικής των νεοφιλελεύθερων είναι ακριβώς πώς να μεταφέρουν πλούτο από τους φτωχούς στους πλούσιους, όπως έγινε και με το χρηματιστήριο.

Υπάρχει μια ευκολία μέσω της οποίας οι διάφοροι διαχειριστές του νεοφιλελευθερισμού ως πολιτικοί εκπρόσωποι των μεγάλων συμφερόντων, επιχειρηματολογούν ενάντια στους μισθωτούς και με διάφορα κόλπα βάζουν στο ίδιο καλάθι τον μισθό του 1200 Ευρώ τον μήνα με τον μισθό των 4000 ευρώ και άνω, σε μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στην εργασία. Και επειδή πλέον η επίθεση στοχεύει ξεκάθαρα στην αλλαγή συσχετισμού πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, κοινωνικών αγαθών και επίσης δημοκρατικών δικαιωμάτων, η οργάνωση της εργασίας ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου γίνεται επιτακτική ανάγκη. Εάν οι εργαζόμενοι δεν αντισταθούν έγκαιρα, τότε θα χρειαστεί στο μέλλον να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις για να κερδίσουν αυτά που έχασαν μέσα σε λίγους μήνες, αφού η οικονομική εξαθλίωση αφαιρεί και την πολιτική φωνή αυτών που αδικούνται, επίσης όπως μειώνει το επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργικής σκέψης. Όλοι οι προαναφερόμενοι παράγοντες δουλεύουν ταυτόχρονα.

Και σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, η αποδυνάμωση των οργανώσεων της εργασίας, δηλαδή τα συνδικάτα έναντι των οργανώσεων του κεφαλαίου που είναι οι σύνδεσμοι εργοδοτών και τα δεξιά κόμματα, περιλαμβανομένης και της ΕΔΕΚ, επιβάλλουν μια δυναμική αντίδραση των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Πρέπει μέσα στο επόμενο διάστημα να τερματιστεί αυτό το οποίο μαθηματικά θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε μια φτωχή εργατική τάξη η οποία θα χωρίζεται με μια τεράστια ψαλίδα από την αστική τάξη.

Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο δε θα πρέπει ν’ αφήσουμε τη δεξιά και όσους άλλους προστατεύουν ή φοβούνται τον πλούτο, να στεγνώσουν την αγορά, κόβοντας τους μισθούς των εργαζομένων. Ας στεγνώσει η αγορά από τα είδη πολυτελείας που καταναλώνει εκείνο το 8% του πληθυσμού, εξαργυρώνοντάς το σε φορολόγηση του πλούτου με τα ανάλογα δισεκατομμύρια εάν πράγματι μας ενδιαφέρει να καλυφθούν τα δημόσια ελλείμματα όπως επίσης και οι ζημιές των τραπεζών που αυτοί δημιούργησαν από τις ‘τολμηρές’ τους επενδύσεις με τα ανάλογα βέβαια κέρδη τα τελευταία χρόνια. Ας πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο ζητά το 95% των πολιτών της δημοκρατίας και όχι αυτό που ζητούν επανειλημμένα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 5% του πληθυσμού σε ότι αφορά τα σημερινά προβλήματα. Και τι ειρωνεία ο ούτω καλούμενος ναός της δημοκρατίας να αντιπροσωπεύει μια ολιγαρχία.

Χρίστος Αχνιώτης

Το κόμμα, το κίνημα, και η κουλτούρα του διαδικτύου

apo 

http://leninreloaded.blogspot.com/2011/12/blog-post_19.html

 

Μετά από ικανό διάστημα συμμετοχής στο ιστολογείν, και μετά από πολύ μεγαλύτερη εμπειρία με την γενικότερη κουλτούρα του διαδικτύου, την οποία είχα την ευκαιρία να ζήσω από πρώτο χέρι στον πολιτιστικό της πυρήνα --τις ΗΠΑ-- και απ' την αρχή --απ' το 1992-- έχω καταλήξει στο ότι οι κυριότεροι κίνδυνοι για έναν πολιτικά ορμώμενο ιστολόγο είναι οι εξής δύο:

1. Να εγκλωβιστεί στην όποια "χαρισματικότητα" εισπράττει πως έχει ως πένα, θεωρώντας ότι η δουλειά του συνίσταται στο να επιχειρεί πάντοτε να ξεχωρίζει και να προσφέρει ένα καθαρά ατομικό στίγμα σε ό,τι γράφει. Αυτός, δυστυχώς, είναι ο συντομότερος δρόμος προς την αστικού τύπου "ταλαντούχο δημοσιογραφία", και μάλιστα προς το χειρότερο και πιο αντιδραστικό της είδος, την στήλη άποψης, το editorial, κλπ.

2. Να συγχύσει την αμεσότητα της αντίδρασης που προσφέρει θεωρητικά το μέσο με μια υποτιθέμενη επιδραστικότητα, θεωρώντας ότι διαμορφώνει απόψεις, στάσεις και αντιλήψεις επειδή έχει πολλά ή επιδοκιμαστικά σχόλια, ή πολλούς αναγνώστες, ή μεγάλη απήχηση στο ένα ή το άλλο απ' τα λεγόμενα κοινωνικά μέσα. Στην πραγματικότητα, το είδος κουλτούρας που προωθείται από αυτά τα μέσα είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στον "επηρεασμό της κοινής γνώμης" (που προϋποθέτει ένα σχήμα πομπού και δέκτη) και την συμμετοχή σε ένα τεράστιο δίκτυο στο οποίο όλοι είναι ταυτόχρονα πομποί και δέκτες, και όπου αυτό που κυριαρχεί δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η στοχευμένη απεύθυνση, αλλά η καθαρή διακίνηση ενός διαρκούς πλεονάσματος πληροφορίας.

Αν ο πρώτος κίνδυνος μάς απειλεί με έναν ευνουχιστικό τελικά ατομικισμό, μια αντιδραστική φαντασίωση μοναδικότητας που μάς παραδίδει, μέσω ακριβώς της κολακείας του ατομικού εγώ, στην πιο χυδαία μορφή εμπορευματικής μαζικοποίησης, ο δεύτερος ενσαρκώνει την παγίδα μιας πρόωρης, βιαστικής αναγωγής απ' το "εγώ" στο "εμείς", που θεωρεί το δεύτερο λίγο-πολύ ζήτημα καθαρής "επικοινωνίας", απλό όσο το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή.

Το ότι ο πειρασμός να θεωρήσουμε πως η τεχνολογία μάς επιτρέπει να προσπεράσουμε εντελώς το δυσχερές και κοπιαστικό στάδιο της συμμετοχής και αλληλεπίδρασης σε τοπικό και ενσώματο επίπεδο, προς μια άμεσα διαθέσιμη οικουμενικότητα, αποδείχθηκε περίτρανα στην περίοδο Μαϊου-Ιουνίου 2011, περίοδο επικοινωνιακού παροξυσμού, όταν ένα μικρό στην πραγματικότητα κομμάτι της κοινωνίας έπεισε, μέσα από το διαδικτυακό loop ανάδρασης (λέγε με retweet, repost, κλπ) , τον εαυτό του πως αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα, όχι μόνο εθνικά αλλά και παγκόσμια, και πώς κρατά τον ρου της ιστορίας στα χέρια του.

Η απογοήτευση που έφερε το ξεφούσκωμα της επικοινωνιακής φούσκας μιας καθαρά ρητορικής επανάστασης χωρίς οργανωτικό πρόταγμα, μακροχρόνια προετοιμασία, πικρές εσωτερικές συγκρούσεις και φραξιονισμούς, ήττες, ανατροπές, συμβιβασμούς, ρήξεις και αλλαγές πορείας, δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί από πολλούς. Παρ' όλα αυτά, η απογοήτευση αυτή έδωσε ίσως τον χώρο και τον χρόνο, έστω και σε ένα πολύ προχωρημένο στάδιο κοινωνικής αποσύνθεσης, για μια δειλή επιστροφή ενός τμήματος της κοινωνίας "στα βασικά": στο χτίσιμο πραγματικών και όχι εικονικών δεσμών μεταξύ αγωνιζόμενων ανθρώπων, στο χτίσιμο σχέσεων εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης μεταξύ τους και μεταξύ οργανωμένων πολιτικών φορέων, στην διεκδίκηση αιτημάτων σε μικρή και τοπική κλίμακα ως αναπόφευκτη λογική προτεραιότητα. Ένα από τα πράγματα που μού έκανε πολύ έντονα θετική εντύπωση με την απεργία στη Χαλυβουργία ήταν η πρόταξη μιας άλλης ανθρωπογεωγραφίας, μακριά από τα media-friendly κέντρα της Ομόνοιας, του Συντάγματος ή των Εξαρχείων, στην περιφέρεια του κλεινού άστεως. Οι χωρικές-ταξικές αντιφάσεις στις πόλεις (για να αφήσουμε την καταστατική αντίφαση πόλης-επαρχίας) είναι τεράστιες, και η ψευδο-οικουμενικότητα που έφερε η ουσιαστικά χωρίς κοινωνικά μεταφράσιμο τόπο κουλτούρα του διαδικτύου δεν έκανε το παραμικρό για να τις επιλύσει, λειτουργώντας μάλλον για να τις αποκρύψει εντελώς: υπάρχουν, στην γεννέτειρά μου Θεσσαλονίκη, περισσότερες πιθανότητες ένας κάτοικος Καλαμαριάς, Μαρτίου ή Σοφούλη να επισκεφτεί την Βενετία ή την Μπρυζ, από ότι την Μενεμένη, τον Εύοσμο και την Νεάπολη. Και αυτό είναι μέρος του προβλήματος της "γνωσιακής χαρτογράφησης" των κοινωνικών σχέσεων και των συνολικών σχέσεων παραγωγής, όσο είναι και η δυσκολία παρακολούθησης των δαιδαλωδών πολυπλοκοτήτων της άρθρωσης του τρόπου παραγωγής σε παγκόσμιο επίπεδο.

Διαβάζοντας σήμερα ένα κείμενο της "Επιτροπής Αγώνα Ενάντια στις Αυξήσεις στο Νερό", που κάνει αποκλειστικά λόγο "για τους κατοίκους του Αμπελώνα, του Αργυροπουλίου & του Βρυοτόπου, ...τους κατοίκους του Δαμασίου, των Δελερίων, των Δένδρων & της Ροδιάς και...για τους κατοίκους του Τυρνάβου" αντλώ αρκετή αισιοδοξία για το ότι βρισκόμαστε, επιτέλους, μπροστά από ένα στάδιο πραγματικής οικοδόμησης του βασικού, θεμελιακού εκείνου δικτύου αγώνων και διεκδικήσεων που προηγείται της συνένωσής τους και της σύγκλισής τους μέσα από την πολιτική εργασία σε ένα εθνικής κλίμακας ταξικό και λαϊκού χαρακτήρα κίνημα. Κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν προγραμματικά συνέδρια σε αίθουσες ξενοδοχείων και να μιλούν για "λαό" και "χώρα" από κάποια τετραγωνικά του αθηναϊκού κέντρου, ενώ άλλοι έχουν μετατρέψει την επαρχία σε ορμητήριο ομιλιών της μιας βραδιάς. Εάν μετράμε την επιτυχία με όρους άλλους από αυτούς των εφήμερων δημοσκοπικών ποσοστών, με ιστορικούς δηλαδή όρους, και οι δύο θα αποτύχουν, όπως θα αποτύχουν όσοι θεωρούν ότι η συμμετοχή δια ζώσης και σε τοπικό επίπεδο μπορεί να υποκατασταθεί από ανακοινώσεις στις εφημερίδες και το διαδίκτυο. 

Η λενινιστική αντίληψη ότι το κόμμα έχει τον ρόλο να οργανώσει το κίνημα και να του δώσει την θεωρητική εκείνη καθοδήγηση και κατεύθυνση χωρίς την οποία το κίνημα κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στις επιμέρους διεκδικήσεις του προϋποθέτει κάτι που πολύ εύκολα ξεχνιέται από ένα βαθιά αστικό και κοινοβουλευτικά σκεπτόμενο κομμάτι της αριστεράς (ακόμα και του εξωκοινοβουλίου): προϋποθέτει ότι υπάρχει κίνημα, ότι έχει σαφή ταξικό χαρακτήρα, ότι είναι ικανό να αρθρώσει μια έστω σε πρώτο επίπεδο ριζοσπαστική και διαβρωτική του στάτους κβο πρόταση-απαίτηση, όσο μερική και αν είναι αυτή. Στην Ελλάδα, όπως και στην συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών, τέτοιο κίνημα δεν υπήρξε εδώ και δεκαετίες, και δεν υπήρξε για μια σειρά λόγων, περιλαμβανομένης της απορρόφησης της συνδικαλιστικής ηγεσίας στο γενικότερο παιχνίδι καιροσκοπισμού και μικροπολιτικής που προήγαγε ο καπιταλο-κοινοβουλευτισμός.

Συνεπώς, το ιστορικό ζητούμενο σήμερα, για την Ελλάδα όπως και για την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν είναι η εύρεση του κόμματος, της κομματικής εκείνης σύνθεσης ή του κομματικού εκείνου προγράμματος που θα ηγηθεί του "κινήματος." Τέτοιου είδους προτεραιότητες --ατέρμονα ζητούμενα αδιέξοδης, και ανέξοδης, συζήτησης-- είναι ή μνημεία πολιτικής αφέλειας και έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα ή δημαγωγίες εκ του πονηρού. Το ιστορικό ζητούμενο σήμερα είναι το χτίσιμο, κομμάτι-κομμάτι, με κόπο, υπομονή, επιμονή και αγωνιστική διάθεση, του ταξικού κινήματος απ' την αρχή. Μόνο όταν το κίνημα αυτό αποκτήσει ειδικό βάρος τέτοιο ώστε να αποτελεί ισχυρό πολιτικό παράγοντα για τις εξελίξεις και ισχυρό αντίπαλο δέος για το κράτος έχει νόημα η ζύμωση για την πολιτική του ηγεσία, τις ιδέες και το πρόγραμμα που θα πρέπει να έχει μια τέτοια πολιτική ηγεσία, κλπ. 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κόμμα δεν έχει ρόλο σήμερα. Το αντίθετο, ακριβώς επειδή το εργατικό, ταξικό κίνημα καλείται να συγκροτηθεί και να συντεθεί εξ αρχής, από ουσιαστικά μηδενική βάση, και ακριβώς επειδή αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς ένα μίνιμουμ κατευθύνσεων, μια ελάχιστη αντίληψη του ταξικού πεδίου και των ταξικών συσχετισμών, μια στοιχειώδη κατανόηση των συνεπειών και αντιφάσεων του τρόπου παραγωγής και της σχέσης τους με την κρίση, ένα κόμμα, ή και μια σειρά εξωκομματικών μορφωμάτων, που μπορούν να βοηθήσουν σ' αυτή την αρχική συσπείρωση πόλων οργάνωσης στο κίνημα έχουν εξέχουσα σημασία και μπορούν να προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες. Τούτο βέβαια προϋποθέτει ότι το εμπλεκόμενο κόμμα ή τα εμπλεκόμενα μορφώματα αντιλαμβάνονται το παράδοξο του καθήκοντός τους σήμερα: καλούνται όχι να ηγηθούν ενός έτοιμου κινήματος, αλλά να βοηθήσουν και να επισπεύσουν την γέννησή του και την ωρίμανσή του μέχρι το σημείο εκείνο που το κίνημα να μπορεί να υπαγορεύσει πιο ξεκάθαρα και πιο αποτελeσματικά τα αιτήματά του προς τους κομματικούς μηχανισμούς, να συνδιαμορφώσει την ιδεολογία τους και τις πρακτικές τους, την στρατηγική και την τακτική τους. Και αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι το ζητούμενο δεν είναι ούτε το να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν "αυθόρμητα" όπως έλεγαν οι οικονομιστές αντίπαλοι του Λένιν στα τέλη του 19ου αιώνα, ούτε να αναζητήσουμε άμεσα και εργαλειακά την εκλογική (και κοινοβουλευτική) "εξαργύρωση" του κινήματος, υποτάσσοντάς το πρόωρα και άκαιρα σε έναν βοηθητικό τροχό του κόμματος ή σ' ένα μέσο αυτοπροώθησης και δημόσιων σχέσεων του εξωκομματικού μορφώματος.

Από το κοινοβουλευτικό κόμμα για το κίνημα που μπορεί να διαμορφώσει τις συνθήκες και προϋποθέσεις για την διαμόρφωση ενός επαναστατικού κόμματος: πρόκειται για ένα ζητούμενο σχεδόν τόσο δύσκολο όσο και ο τετραγωνισμός του κύκλου, και όχι τυχαία. Σήμερα καλούμαστε να ξαναδιατρέξουμε την ιστορία που συνδέει την Κομμουνιστική Λίγκα των Μαρξ-Ένγκελς με την Διεθνή Ένωση Εργατών, τους Μπολσεβίκους με τα αγροτικά αιτήματα για αναδιανομή της γης και την δημοκρατική μεταρρύθμιση, αλλά να το πράξουμε ανάποδα, ώστε με εφαλτήριο ό,τι χρήσιμο έχει απομείνει από τον οργανωτικό πυρήνα μακρά απενεργοποιημένων στην πράξη κομμουνιστικών κομμάτων, να ξαναγεννηθεί το κίνημα αυτό που θα απαιτεί την επανεφεύρεση, την επινόηση εκ νέου, και για τις ανάγκες της δικής μας εποχής, του τι σημαίνει στην πράξη "κομμουνιστικό κόμμα".

Να πυκνώσουμε τις γραμμές της κοινωνικής αντίστασης

Η χώρα μας μπαίνει πλέον για τα καλά στον κόσμο της κοινωνικής αναταραχής. Τα πακέτα λιτότητας ενάντια στους εργαζόμενους διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ οι υποσχέσεις για τη φορολόγηση του κεφαλαίου και της μεγάλης ακίνητης ιδιοκτησίας αποδεικνύονται κενά λόγια. Με μεγάλη καθυστέρηση η ΠΑΣΥΔΥ σήκωσε το γάντι. Την υποχρέωσαν τα μέλει της που κατάλαβαν το αυτονόητο: όσο πιο ασθενικά αντιστέκονται οι εργαζόμενοι τόσο πιο μεγάλο είναι το θράσος των εκπροσώπων της πλουτοκρατίας και η όρεξη τους να αναδιανέμουν προς όφελος τους το εθνικό προϊόν. Η αποφασιστικότητα της ΠΑΣΥΔΥ υποχρέωσε την ΟΕΛΜΕΚ και την ΠΟΕΔ σε συμπαράταξη, έστω και χωρίς συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης και Πέμπτης. Σημειώνουμε επίσης ότι και η ΔΕΟΚ στήριξε την ΠΑΣΥΔΥ, ενώ η ΠΕΟ και η ΣΕΚ διαχώρισαν μεν την θέση τους αλλά σωστά δεν μπήκαν σε αντιπαράθεση με την ΠΑΣΥΔΥ, τονίζοντας την αναγκαιότητα για ένα μεγάλο πανσυδικαλιστικό μέτωπο, όπως εκφράστηκε στην απεργία της Τρίτης.

Η απεργία των δημοσίων υπαλλήλων υπενθύμισε σε όσους θέλουν να υποτιμούν τη δύναμη των εργαζομένων ότι η ανεκτικότητα έχει τα όρια της. Παρά το ήδη χαμένο έδαφος, η ΠΑΣΥΔΥ έδειξε ότι είναι αποφασισμένη να επιβάλει τουλάχιστον τον κοινωνικό διάλογο. Ο ισχυρισμός διαφόρων πολιτικών δυνάμεων ότι η απεργία στηρίχτηκε σε φήμες και όχι πραγματικά γεγονότα είναι αστείος αν λάβει κανείς υπόψη την ευκολία με την οποία η κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο η αντιπολίτευση προσθέτουν συνεχώς νέα μέτρα σε βάρος των μισθωτών. Αντίθετα η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι η αντίσταση ήταν και είναι τώρα περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένη.

Η χρόνια, επιτυχής σε μεγάλο βαθμό, εκστρατεία κομμάτων και μέσων ενημέρωσης που έστρεψαν την κοινή γνώμη ενάντια στους εργαζόμενους του δημοσίου κλιμακώνεται σήμερα. Όμως, ειδικά αυτή την περίοδο της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, η συσπείρωση όλων των εργαζομένων είναι αναγκαία. Επειδή όντως η οικονομική κρίση θα είναι μακροχρόνια και βαθειά, η ενότητα των εργαζομένων και οι μαζικές κινητοποιήσεις είναι ο μόνος τρόπος για να υποχρεωθεί ο πλούτος να πληρώσει την κρίση του. Οι φωνασκίες καταδίκης των απεργιακών μέτρων που επηρεάζουν σημαντικές υπηρεσίες όπως τη βουλή (τον ιερό ναό της Δημοκρατίας όπως την ονομάζουν κάποιοι, όπου όμως εξυμνείται ξεδιάντροπα ο πλούτος), ή τα αεροδρόμια ή ακόμα και τις δημοτικές εκλογές, καθώς και οι προτάσεις περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος αποτελούν προσπάθεια για πειθάρχηση των εργαζομένων. Αν οι απεργίες γίνονταν με τρόπο που να μην ενοχλείται κανένας και ειδικά η εργοδοσία ασφαλώς δεν θα ήταν αποτελεσματικές. Η συγκεκριμένη συγκυρία επιβάλλει ουσιαστικές κινητοποιήσεις γιατί οι δυνάμεις του κεφαλαίου συμπεριφέρονται πλέον ληστρικά. Οι συμβολικές απεργίες μικρής διάρκειας είχαν ίσως μια αξία στο παρελθόν. Ακόμα και η αναβολή των δημοτικών εκλογών δεν πλήττει τη δημοκρατία με κανένα τρόπο. Αντίθετα, είναι η αναδιανομή του πλούτου προς όφελος του κεφαλαίου που επιχειρείται που υπονομεύει τη δημοκρατία.

Όταν τελειώνουν οι υποσχέσεις τζαι μινίσκει μόνο ο φόβος για το αύριο…

Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται μια σημαντική αλλαγή όσον αφορά τη χρήση του πολιτικού λόγου που τα πολιτικά κόμματα αλλά τζαι γενικά που άλλους εμπλεκόμενους στην πολιτική σκηνή. Μια αλλαγή ρητορικής που προετοιμάζει τις πολιτικές αλλαγές όσον αφορά το τρόπο διαχείρισης του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι. Γιατί ο λόγος δεν είναι απλά έκφραση, αλλά είναι τζαι συμβολική-σημειολογική κατασκευή της πραγματικότητας.

 

Που τη Δημοκρατία στην Τρομοκρατία… 

Ο πολιτικός λόγος εμεταλλάχτηκε τζαι τζαμέ που υποσχόταν ουτοπίες (δικαιοσύνη, ελευθερία, ευημερία…) τζαι αόριστα “θα-θα”, πλέων δεν υπόσχεται τίποτε… μόνο την καταστροφή τζαι ένα μέλλον σκοτεινό. Με άλλα λόγια, οι “νόμιμοι” πολιτικοί αρμόδιοι προσπαθούν να πείσουν κατασκευάζοντας τρόμο για το χειρότερο τζαι όι ελπίδα για το καλύτερο…

 

Ο Jaques Rancière έγραφε ήδη για τούτο το φαινόμενο που το 98 στο βιβλίο του “Aux bords du politique” σχολιάζοντας την τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μιτεράν. Γράφει χαρακτηριστικά ότι εκατάφερε να τροποποιήσει την πολιτική που “τέχνη της υπόσχεσης για πρόοδο” σε “τέχνη της αποφυγής της καταστροφής”.

 

Τούτη η τρομοκρατία μέσα που την πολιτική έφτασε σε αποκορύφωση μετά την κρίση (τους) του 2008. Ο πολιτικός λόγος θέλει να διά την εντύπωση ότι εφτάσαμε στο άκρον άωτον της ευημερίας τζαι ότι που δαμέ τζαι κάτω μόνο μεταβολές προς το χειρότερο μπορούν να υπάρξουν. Κατά συνέπεια οι προτάσεις τζαι τα σχέδια των πολιτικών ατόμων τζαι συνόλων αποσκοπούν στην αποφυγή των χείριστων…

 

Έτσι, που το δημοκρατικό δικαίωμα (έστω τζαι κουτσουρεμένο) της επιλογής πολιτικού προγράμματος για την πρόοδο, εφτάσαμε στην τρομοκρατική επιβολή πολιτικοοικονομικών μέτρων “σωτηρίας”.

 

…τζαι που την Τρομοκρατία στην Τεχνοκρατία 

Το κύριο χαρακτηριστικό του τρομοκρατικού πολιτικού λόγου είναι η περιβολή του με την ετικέτα του “αδιαμφισβήτητου”. Ο,τι εκφωνεί δηλαδή ο πολιτικός τρομοκρατικός λόγος είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Τούτο πετυχαίνεται κατά κύριο λόγο μέσα που την έντονη χρήση στατιστικών στοιχείων για την παρουσίαση της “πραγματικότητας”. Οι αριθμοί στις σημερινές κοινωνίες έχουν μιαν ιδιαίτερη κοινωνική αξία που παραπέμπει στην -αλήθεια, στην – ουδετερότητα τζαι στο -αδιαμφισβήτητο (A.OGIEN 2010). Τούτο σε συνδυασμό με τις αναφορές σε “ουδέτερους”, α-πολιτικούς οργανισμούς, όπως η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Moody’s, Standard & Poor’s τζ’ ένα σορό άλλα μασκαραλήκια έχουν ως αποτέλεσμα, πέραν του κολλήματος της ετικέτας “αδιαμφισβήτητο” στον πολιτικό λόγο, την ισοπέδωση των ιδεολογικών τζαι ταξικών διαφορών.

 

Είτε σοσιαλιστές είναι, είτε συντηρητικοί, ή φιλελεύθεροι, λαλόυν μας ούλλοι το ίδιο πράμα : “εμείς εν τζαι…”, “ο τάδε οργανισμός τζαι ο τάδε οίκος λαλούν ότι …”. Έτσι αφήνουμε πίσω μας την εποχή του συμβιβασμού που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας τζαι μπαίνουμε στην εποχή της ομοφωνίας που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της τεχνοκρατίας…

Όταν μινίσκει μόνο ο φόβος για το αύριο…οι υποχωρήσεις του σήμερα φαντάζουν μικρές…

Για τα Χριστούγεννα ετοιμάζουν μας… πακκέττα! Πακκέττα μέτρων που ούτε αδιαμφισβήτητα είναι, ούτε υποχρεωτικά, ούτε τζαι οι μόνες πιθανές λύσεις… Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πλούτου αλλά ο κακός διαμερισμός του πλούτου. Πιάστε τα που τζείνους που έχουν τζαι δώστε τα τζαμέ που πρέπει!

 

πηγή: PasΑνάΚατά

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2011: ΝΑΙ στους Αριστερούς Υποψήφιους. ΟΧΙ στην επίθεση της Δεξιάς

Οι επιλογές υποψηφίων δημάρχων από τη Δεξιά εντάσσονται στα πλαίσια της ευρύτερης επίθεσης που ενορχηστρώνει, ιδιαίτερα το τελευταίο εξάμηνο, ενάντια στην Αριστερά αλλά και, κύρια, ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα της ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Δημαρχίας της Λευκωσίας, η επιλογή του Κωνσταντίνου Γιωρκάτζη ως υποψηφίου από τη Δεξιά αποκαλύπτει ξεκάθαρα τους πολλαπλούς της στόχους, πέραν από την προφανή και προκλητική απόπειρα ξεπλύματος του ονόματος, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η πράσινη γραμμή διασχίζει την πόλη.

Στο πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο συνιστά πρόκριμα για μια υποψηφιότητα της “ενωμένης δεξιάς” που μεθοδεύει για τις προσεχείς προεδρικές εκλογές. Παράλληλα σηματοδοτεί και μια απόπειρα εκμετάλλευσης και περαιτέρω καλλιέργειας εθνοκεντρικών και ξενοφοβικών αντιλήψεων σε μια διαιρεμένη και πολυπολιτισμική πόλη.

Στο οικονομικό-κοινωνικό επίπεδο επιχειρεί να παραδώσει την πρωτεύουσα σε άτομο εντελώς αμέτοχο στα κοινά για να τη διαχειριστεί ως μια ακόμα επιχείρηση ανάμεσα σε εκείνες που κληρονόμησε. Πρόκειται για ξεκάθαρο δείγμα της γενικότερης νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει την κοινωνική προσφορά, το όραμα και τον πολιτισμό με προσοδοφόρες επενδύσεις, την ανθρωπιά και την ελπίδα με την αντιπαράθεση και την μισαλλοδοξία.

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) τάσσεται αγωνιστικά υπέρ της Ελένης Μαύρου και υπέρ όλων των Αριστερών Υποψηφίων για τις Δημαρχίες και τα Δημοτικά Συμβούλια,

- για να ανακόψουμε τη γενικευμένη επίθεση της Δεξιάς που καλλιεργεί την πόλωση, στοχεύει στην πολιτική ανωμαλία και μεθοδεύει τη συρρίκνωση ή και κατάργηση κοινωνικών κεκτημένων

- για να διατηρήσουμε και να ενδυναμώσουμε την ελπίδα για το μέλλον του τόπου μας.

Να ανακοπεί η νεοφιλελεύθερη επέλαση

Γρηγόρης Ιωάννου 

Σκέψεις για τη συγκυρία 9/12/2011

Μετά και το τρίτο πακέτο μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης Χριστόφια, όπου για άλλη μια φορά καλείται να πληρώσει η μισθωτή εργασία και όχι ο συσσωρευμένος πλούτος το κόστος της κρίσης και όπου τα συνδικάτα αγνοούνται αυτή τη φορά επιδεικτικά και από την κυβέρνηση – όχι μόνο από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είναι φανερό ότι έχουμε μπει για τα καλά σε μια δύσκολη εποχή. Αν αυτή η πορεία δεν ανατραπεί τότε βαδίζουμε ολοταχώς προς μια σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας του πληθυσμού και την περαιτέρω αύξηση των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων. Οι εργοδότες έχουν καταφέρει και να ορίσουν το πλαίσιο και τους όρους της συζήτησης, αλλά και να επιβάλουν την λογική και τις θέσεις τους. Το γεγονός ότι στην επικοινωνιακή επίθεση του κεφαλαίου συμμετέχει ενεργά και ο υπουργός Οικονομικών που δεν διστάζει να διαστρεβλώσει και αυτός τα δεδομένα σε σχέση με τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας, που τον έπεισαν ή τον ανάγκασαν (δεν έχει και τόση σημασία) να προωθήσει οι άνθρωποι του κεφαλαίου εξωτερικά και εσωτερικά, είναι αξιοπρόσεκτο επειδή ενδεχομένως να προοιωνίζει και την παραπέρα στάση της κυβέρνησης. 
 

Συνοπτικά το τελευταίο πακέτο είναι μεν πιο σκληρό από τα προηγούμενα αλλά πιθανότατα όχι τόσο σκληρό όσο αυτά που φαίνεται να ακολουθούν αν δεν υπάρξει δυναμική ταξική αντίσταση. Την μερίδα του λέοντος καλούνται να πληρώσουν οι σχετικά καλά αμοιβόμενοι μισθωτοί του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα όμως τα μέτρα πλήττουν στο σύνολο τους ολόκληρη την εργατική τάξη καθότι το διά νόμου πάγωμα των μισθών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα φέρει αναπόφευκτα και το πάγωμα και στον ιδιωτικό τομέα όπου οι δυνατότητες αντίστασης είναι μειωμένες που σε συνδυασμό με τις αυξήσεις στις τιμές και την αύξηση στο ΦΠΑ θα μειώσουν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Τα χειρότερα όμως έπονται – η συζήτηση για την τροποποίηση της ΑΤΑ και την φορολόγηση της ιδιοκτησίας αν γίνει και αυτή στα μέτρα της ΟΕΒ θα σημαίνει περαιτέρω μειώσεις στα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων και περισσότερες φορολογίες για την κατοικία τους. Η ΑΤΑ συζητείται μόνο υπό το πρίσμα του πως θα μειωθεί χωρίς να έχει λεχθεί καν η πιθανότητα επέκτασης της σε αυτούς που δεν την παίρνουν ενώ η μεγαλο-ιδιοκτησία αν ακολουθηθεί η υφιστάμενη λογική είναι πιο πιθανόν να πάρει κίνητρα για αναπτύξεις παρά φορολογίες.

Ζούμε σε μια εποχή που θυμίζει ήδη κακό παρελθόν – με την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ, τις ληστείες για μερικές χιλιάδες ευρώ σε ημερήσια διάταξη, τις ανακοινώσεις ότι “αγοράζονται χρυσαφικά” να πληθαίνουν. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση μπαίνει στον τέταρτο της χρόνο χωρίς κανένα σημάδι εξόδου ενώ η ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλούνται με κατάρρευση.

Στην Κύπρο η κρίση επιτάχυνε, ολοκλήρωσε και φανέρωσε διαδικασίες που βρισκόντουσαν σε εξέλιξη ήδη από την δεκαετία του 1990 – την αποδυνάμωση των συνδικάτων και την αστικοποίηση του ΑΚΕΛ με αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση των ταξικών συσχετισμών. Σήμερα μπορούμε να μιλάμε πλέον για τρία "κάστρα" της εργατικής τάξης που πέφτουν ταυτόχρονα ως αποτέλεσμα ιστορικής διάβρωσης από τη μια και συνεπειών της σημερινής κρίσης από την άλλη:

• η χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο καταργώντας το συγκριτικό μέτρο για τον ιδιωτικό
• η κατάργηση του “κοινωνικού διαλόγου” και η περιθωριοποίηση των συνδικάτων
• η σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΑΚΕΛ και η εξουδετέρωση της εργατικής αριστερής φωνής σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο

Αφού το ίδιο το κεφάλαιο με την συνέργεια του κράτους κατάργησε το τριμερές σύστημα, δεν υπάρχει πλέον καμιά λογική στην εμμονή σε ιστορικά προηγούμενες γραμμές άμυνας. Με αυτά τα δεδομένα οι δυνάμεις της εργασίας και της αριστεράς δεν έχουν άλλη επιλογή από την ανασύνταξη και την επιθετική αναδιάταξη. Ιδιαίτερα μάλιστα αφού έπονται και οι συνέπειες της τραπεζικής κρίσης, η κοινωνικοποίηση δηλαδή της ζημιάς και το κάλεσμα για το δημόσιο ξελάσπωμα των τραπεζών – μετά την συγκάλυψη έρχεται και η επιβράβευση του εγκλήματος που διαπράχθηκε πρόσφατα από τα γκόλντεν μπόις της χώρας. Μπροστά στην ανευθυνότητα των διοικούντων τραπεζιτικών, εργοδοτικών και πολιτικών παραγόντων η όποια συνδικαλιστική “στάση υπευθυνότητας” όπως πχ η τρίωρη συμβολική απεργία για την τιμή των όπλων που ανακοινώθηκε, σημαίνει στην πράξη υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων και θα ερμηνευτεί ως τέτοια. Ο μόνος δρόμος είναι – διεύρυνση και ενδυνάμωση του συνδικαλιστικού και ταξικού μετώπου και συνεχής, μαχητική και συστηματική διεκδίκηση ώστε να ανακοπεί η νεοφιλελεύθερη επέλαση και να επαναπροσδιοριστεί το πλαίσιο της πολιτικής και η κατεύθυνση της κοινωνίας. Όχι απλώς για να διατηρηθούν εργατικά κεκτημένα, αλλά για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση του. 

αναδημοσίευση από  

http://nekatomata.blogspot.com/2011/12/9122011.html

Εργαζόμενοι συσπειρωθείτε: έρχονται σκληρότερα μέτρα

Όλα τα κόμματα ευθυγραμμίζονται στη γραμμή μιας αυστηρής λιτότητας που πλήττει τα λαϊκά στρώματα και τους μισθωτούς. Το ΑΚΕΛ υπέκυψε τελικά στην συνασπισμένη αντιπολίτευση.

Τα συνδικάτα των εργαζομένων καθυστέρησαν δραματικά να στήσουν αντιστάσεις εγκαίρως, με αποτέλεσμα να αφεθούν τα μίντια να οικοδομούν εδώ και χρόνια την εντύπωση ότι η λιτότητα είναι μονόδρομος. Τα συνδικάτα έχουν δεχτεί την πιο λυσσαλέα έως και φασίζουσα επίθεση από τις ηγεσίες των κομμάτων της Δεξιάς από την εποχή της κήρυξης της Ανεξαρτησίας.

Τον τελευταίο καιρό τα συνδικάτα εμφανίζονται σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης στο οποίο εκδηλώνεται με σαφήνεια ο φόβος τους μπροστά στον κίνδυνο της περιθωριοποίησης τους.

Δυστυχώς η συντονισμένη δράση των συνδικάτων, εκτός του ότι είναι ήδη καθυστερημένη χρονικά είναι ασθενική σε βαθμό που δεν αποτρέπει την εφαρμογή των μέτρων αλλά έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, για να υπογραμμίσει την δυσαρέσκεια που τους προκάλεσε η περιφρονητική συμπεριφορά των πολιτικών ηγεσιών. Παρά την ανεπάρκεια του το συνδικαλιστικό μέτωπο δείχνει ότι τα συμφέροντα όλων των μισθωτών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα είναι κοινά και κοινή πρέπει να είναι η αντίσταση τους.

Τα κόμματα της δεξιάς υπονόμευσαν συστηματικά τις όποιες προθέσεις εκδήλωσε η κυβέρνηση Χριστόφια για να μεταφέρει μέρος των φορολογιών στον πλούτο και καταψήφισαν σχετικά νομοσχέδια. Αντίθετα συνασπίσθηκαν για να δημιουργήσουν κλίμα κρίσης και μέσω της κοινοβουλευτικής τους πλειοψηφίας επέβαλαν μία σαφώς αντιλαϊκή πολιτική λιτότητας. Η ΕΔΕΚ δεν κράτησε κανένα από τα σοσιαλδημοκρατικά προσχήματα τα οποία προβάλλει όποτε υπάρχουν εκλογές στο προσκήνιο. Αφού η δεξιά υποχρέωσε την κυβέρνηση να υιοθετήσει την πολιτική λιτότητας επιχειρεί τώρα να μεταθέσει το πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση. Γνωστές ύαινες της ληστρικής πολιτικής λιτότητας όπως οι αντιπρόεδροι του ΔΗΚΟ και ΔΗΣΥ Παπαδόπουλος Αβέρωφ και άλλοι τέτοιοι, του Γιαννάκη Ομήρου συμπεριλαμβανομένου, καμώνονται τους προστάτες δυσπραγούντων πολιτών από την « αιμοβόρα κυβέρνηση», και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Την ίδια ώρα και πριν ακόμα ψηφιστούν τα νέα μέτρα άρχισαν ήδη να μιλούν για νέα επιπρόσθετα μέτρα για παράδειγμα την κατάργηση ή αναπροσαρμογή ή κατ ευφημισμό εκσυγχρονισμό της ΑΤΑ ή την περαιτέρω παγιοποίηση ή και μείωση των μισθών. Αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί όπως καλά γνωρίζουν οι πιο πάνω η τραπεζική κρίση δεν εκδηλώθηκε ακόμα. Οι τράπεζες της Κύπρου κερδοσκόπησαν ασύστολα με τα ελληνικά ομόλογα και έχασαν τρία και μισό δισεκατομμύρια ευρώ. Πέραν τούτου είναι εκτεθειμένες στην ελληνική αγορά όπου παρείχαν επισφαλή δάνεια δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Είναι επίσης εκτεθειμένες στην κυπριακή αγορά σε επισφαλή δάνεια συνδεδεμένα με την φούσκα των ακινήτων.

Η ΕΡΑΣ προβλέπει ότι πολύ σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε νέα σκληρή δέσμη μέτρων ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να τρέφει κανείς την ψευδαίσθηση ότι αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία. Δεδομένου ότι τα έσοδα του κυπριακού κράτους είναι χαμηλότερα από τον μέσο όρο κατά πολλές μονάδες, επιβάλλεται η φορολόγηση του κεφαλαίου και της μεγάλης ακίνητης ιδιοκτησίας της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει αντλώντας και τα ανάλογα διδάγματα από την ολιγωρία της πρόσφατης περιόδου να υιοθετήσει επιθετικές πολιτικές διεκδίκησης προκειμένου να αναχαιτίσει τη λυσσαλέα οικονομική πολιτική του κεφαλαίου που στοχεύει στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους.

ΥΓ. Οι θέσεις της ΕΡΑΣ για την τραπεζική κρίση και την αντιμετώπιση της θα ακολουθήσουν προσεχώς

Δεν έμεινε πλούτος;

αφιερωμένο στον κ. Συλλούρη

αν και πιθανότατα τα δημοσιευμένα αυτά στοχεία υποτιμούν τα πραγματικά μεγέθη και κρύβουν κάποιους...τουλάχιστον να έχουμε μια ιδέα για το τι μιλούμε

...............................

Πιο κάτω αναλυτικά οι πλουσιότεροι Κύπριοι

http://www.philenews.com/el-gr/New-Homepage-With-Slider/4995/69608

Ιερά Μονή ΚΥΚΚΟΥ -EURO 554 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Ευθύβουλος ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΙΔΗΣ -EURO 450 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Πλάτων, Μάριος, Κώστας ΛΑΝΙΤΗΣ -EURO 400 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Αντρέας ΠΙΤΤΑΣ-EURO 260 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Νίκος ΣΙΑΚΟΛΑΣ -EURO 240 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Έλενα ΑΜΒΡΟΣΙΑΔΟΥ-EURO 200 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Ιερά ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ-EURO 123 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Αντρέας ΚΑΙΣΗΣ-EURO 90 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Χαράλαμπος ΠΑΤΤΙΧΗΣ-EURO 70 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Γιώργος ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ EURO 70-ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Δήμος, Χρίστος και Γλαύκος-ΜΟΥΣΚΗ με EURO 68 εκατ.

Μιχαλάκη, Παντελή και Γιώργου Λεπτού εκτιμάται στα EURO 56

Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού 55 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ

Νίκου, Ερμή, Σώτου και Στέφανου Στεφάνου στα EURO 48

Κωστάκης και Λούης Λοΐζου EURO 42 εκατ

Θεόδωρος Αριστοδήμου με περιουσία EURO 38 εκατ.

Άλεξ Σωτηρίου EURO 36 εκατ

Γιώργου, Πέτρου και Άρη Βασσιλόπουλου EURO 36 εκατ

Αντρέα Ελευθεριάδη EURO 36 εκατ

Παναγιώτης Ξυδάς EURO 34 εκατ

Ντίνος Λευκαρίτης EURO 34 εκατ

...................................
Η συνολική περιουσία της Κυπριακής Εκκλησίας, η οποία περιλαμβάνει το αποθεματικό όλων των Θρόνων και Σταυροπηγιακών Μονών, ανέρχεται σε 847.707.976 ευρώ. Το σύνολο των εσόδων της ανήλθε το 2008 σε 46.012.584 ευρώ, ενώ το σύνολο των εξόδων της σε 46.167.043 ευρώ, παρουσιάζοντας έλλειμμα της τάξεως των 154.459 ευρώ. Στα έσοδα της Εκκλησίας περιλαμβάνονται και 970.000 ευρώ από έσοδα εκκλησιαστικής φύσης (όπως είναι το παγκάρι, τα κεριά κτλ.), περίπου 10 εκατ. ευρώ από εισφορές του κεντρικού φορέα μισθοδοσίας κληρικών, 17 εκατ. ευρώ από επενδύσεις και ενοίκια, περίπου 1.300.000 ευρώ από πλεόνασμα άλλων δραστηριοτήτων και 1,5 εκατ. ευρώ από χρηματοδοτικά έξοδα.

http://www.neoskosmos.com/news/el/node/1797?page=2

Εξάντληση του Οικονομικού Συστήματος

Σωτήρης Βλάχος

 

Το ζήτημα του ποσοστού του κέρδους και της δυνατότητας ή όχι του Παγκόσμιου Οικονομικού Συστήματος να παράγει ικανοποιητικό κέρδος, και συνεπώς να εξασφαλίζει ανεκτό βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον στην ανεπτυγμένη Δύση, δεν είναι ένα ασήμαντο ζήτημα. Βρίσκεται στην καρδιά των σημερινών εξελίξεων και είναι αυτό που θα καθορίσει την περίοδο που έχει ξεκινήσει από το 2008 και επεκτείνεται στο άμεσο μέλλον. Είναι αυτό που θα καθορίσει τελικά ποιοι στόχοι είναι πάνω από τους καιρούς και ποιοι είναι ανεπαρκείς για να δώσουν απαντήσεις και διέξοδο στην κρίση.

Για πρώτη φορά μετά τις καταστροφές του τελευταίου Μεγάλου Πολέμου και την περίοδο ανοικοδόμησης που ακολούθησε, το Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα έκανε φανερή την αδυναμία του για παραγωγή ικανοποιητικού κέρδους και άρα συνέχιση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, την δεκαετία του 1970. Αυτό το στοιχείο εντοπίζεται και από τον Σταύρο Τομπάζο σε κείμενο του που εμφανίστηκε στην ιστοσελίδα της ΕΡΑΣ.

“Η κρίση του 1974 ήταν η πρώτη μεγάλη μεταπολεμική κρίση η οποία προήλθε από την πτώση του ποσοστού του κέρδους. Ωστόσο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η παρούσα κρίση είναι η μετάπτωση της μορφής της κρίσης του 1974 διότι είναι η κρίση των καπιταλιστικών προσπαθειών υπέρβασης της τελευταίας.”(Σταύρος Τομπαζος)

Τοποθετώντας το θέμα λίγο διαφορετικά, η σημερινή κρίση είναι το τέλος μιας πορείας που ξεκινώντας από το 1974 προσπάθησε με τεχνητούς τρόπους (όπως αναφέρει και ο Σ.Τ. σε άλλο σημείο του κειμένου του) να επιφέρει συγκάλυψη, να κρύψει με πλασματικό τρόπο, την αδυναμία του Παγκόσμιου Συστήματος να παράξει ικανοποιητικό κέρδος.

Με αυτά τα ζητήματα καταπιάστηκε και μπροσούρα της Σοσιαλιστικής Έκφρασης με τίτλο, “Παγκόσμια Οικονομική Κρίση- Το τέλος της πορείας?” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2009,

“Η κρίση αυτή ( η βαθύτερη καπιταλιστική κρίση της οποίας η κατάρρευση του 2008 δεν είναι παρά ένα επεισόδιο) εμφανίστηκε και υπάρχει από την εποχή της ονομαζόμενης πετρελαϊκής κρίσης του 1974. Μια κρίση που ξεπεράστηκε πρόσκαιρα και μερικά με το χρηματιστικό κεφάλαιο να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και είναι ακριβώς σε αυτό το ρόλο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος στην αντιμετώπιση της κρίσης τότε, που πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια της σημερινής κατάρρευσης του.”(σελ 9)

Όλη η μεταπολεμική ανάπτυξη βασίστηκε πάνω στις πολιτικές του Κέινς που, όμως, μέσα στην δεκαετία του 1970, σταμάτησαν να έχουν αποτέλεσμα. Αντί ανάπτυξη οδηγούσαν σε πληθωρισμό που

“..γινόταν σταδιακά το κύριο σύμπτωμα αυτής της κρίσης και δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα στις διεθνείς συναλλαγές, συμπίεζε τα κέρδη ακόμα περισσότερο και, ταυτόχρονα, ροκάνιζε την αξία τεράστιων περιουσιών που ήταν επενδυμένες σε χρηματικά περιουσιακά στοιχεία(μετοχές)..”

”Έτσι, η αστική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο μπήκε στην αντεπίθεση, όχι από μια ιδιαίτερη κακία όπως θα αναφέρει ο Λένιν στο βιβλίο του 'Ιμπεριαλισμός Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού ' αλλά για να στηρίξει τα κέρδη της, το σύστημα της, την ίδια την ύπαρξη της..”(σελ 12)

Αυτή η προσπάθεια που θα έπαιρνε ένα πρωτόγνωρα παγκόσμιο χαρακτήρα υποβοηθήθηκε από εξελίξεις που είχαν την ρίζα τους και πάλιν στην δεκαετία του 1970 και είχαν να κάνουν με την κατάργηση των σταθερών ισοτιμιών μεταξύ των διαφόρων νομισμάτων αλλά πάνω από όλα με την ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων.

“Κάτω από την καθοδήγηση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Αμερικής, οι χρηματιστικές αγορές χρησιμοποίησαν πολύ ψηλά επιτόκια για να ανεβάσουν την ανεργία (μέσα από την μείωση των δανείων και συνεπώς των επενδύσεων) για να νικήσουν την μαχητικότητα των συνδικάτων και να μειώσουν τις δαπάνες των δημοσίων επιδομάτων στην αρχή της δεκαετίας του 1980 – όλα όσα είχαν γίνει αντιληπτά σαν η πηγή των δυσκολιών για τον έλεγχο της κερδοφορίας και του πληθωρισμού της προηγούμενης περιόδου..”(From Global Finance to the Nationaization of the Banks, Profess Leo Panitch and Profess Sam Gindin)

“Η νίκη πάνω στα συνδικάτα .. σήμαινε κύρια κτύπημα των μεροκάματων.. Στις ΗΠΑ αυτή η πολιτική συνδυάστηκε και με αποεπένδυση στην βιομηχανική παραγωγή της χώρας και την επένδυση σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία με μεροκάματα πείνας. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο.. αποκατέστησαν την δυνατότητα για ψηλά κέρδη για την κάθε ατομική επιχείρηση..ή έτσι νόμισαν”(σελ 13)

“Εκεί όμως που νόμισαν ότι έδωσαν μια πραγματική λύση, απλώς πρόσθεσαν ένα νέο πραγματικό πρόβλημα. Προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τη δυνατότητα κέρδους της κάθε ατομικής επιχείρησης μέσα από την συρρίκνωση των μεροκάματων, συρρίκνωναν ταυτόχρονα την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, την αγοραστική δύναμη του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Ένα καινούργιο μεγάλο πρόβλημα ζητούσε την λύση του.”(σελ 14.)

Και σε αυτό το σημείο η μπροσούρα της Σοσιαλιστικής Έκφρασης παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο οι Τράπεζες τότε έπαιξαν τον ρόλο διάσωσης του συστήματος μέσα από δανεισμό και πολύπλοκες χρηματιστικές λειτουργίες σε ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Στην θετική επίδραση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην διάσωση του Οικονομικού Συστήματος αναφέρεται και ο Σταύρος Τομπάζος.

“Στα πρώτα στάδια της μεγάλης κρίσης η κυρίαρχη άποψη που κυβερνά επέρριψε την ευθύνη για την κρίση στο υπερβολικά απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, παραλείποντας όμως να αναφέρει την θετική συμβολή αυτού του χρηματοπιστωτικού συστήματος στα ποσοστά ανάπτυξης της δεκαετίας του 2000 πριν την κρίση. (Σταύρος Τομπαζος)

Μόνο που η σταδιακή απορύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ελευθερία κίνησης Κεφαλαίων, και συνεπώς και η θετική συμβολή τους στα ποσοστά ανάπτυξης πάει πολύ πιο πίσω. Ενώ οι πράξεις σε συνάλλαγμα το 1973,

“..κυμαίνονταν μεταξύ 10 και 20 δις δολάρια την ήμερα, και η αναλογία τους σε σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο ήταν 2 προς 1, το 1995 ο όγκος σε συνάλλαγμα ανέβηκε στα 1260 δις δολάρια και η αναλογία τους σε σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο σε 70 προς 1.. (John Eatwell and Lance Taylor, “Global Finance at Risk” σελ 22-24)

Και με αυτή την διαπίστωση, ότι δηλαδή η θετική συμβολή πάει πολύ πιο πίσω, συμφωνεί ο Σταύρος Τομπάζος.

“Στην περίπτωση των ΗΠΑ η ιδιωτική κατανάλωση παρουσίασε σημαντική αύξηση και λόγω της συνεχούς εισροής ξένων κεφαλαίων. Από την δεκαετία του 1980 οι ΗΠΑ παρουσίασαν μεγάλο έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές. Τα ξένα κεφάλαια που το συντηρούν δημιουργούν μια υπερβολική ρευστότητα που, διαμέσου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των δημόσιων δαπανών, επιδρά θετικά και στην ιδιωτική κατανάλωση.”(Σταύρος Τομπαζος)

Εδώ ακριβώς ήταν η μεγάλη απάτη. Στη περίπτωση των ακινήτων, που ήταν απλά το τελευταίο παράδειγμα της μεθόδου, το Αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα εξέδιδε “μετοχές”(Mortgage Backed Securities) που αντί επιχειρήσεις αντιπροσώπευαν την αξία σπιτιών πριν αυτά ακόμα κτιστούν. Μετοχές που αντιπροσώπευαν παραφουσκωμένες αξίες τις οποίες πουλούσε σε όλο τον κόσμο για να εξασφαλιστούν τα χρήματα για να κτιστούν τα σπίτια. Σπίτια που δεν αρκούσαν τα κεφάλαια που έφερναν από το εξωτερικό αλλά έμπαιναν υποθήκη μετά την αγορά τους ξανά και ξανά για εξασφάλιση χρημάτων για αυτοκίνητο, σπουδές, διακοπές κλπ. Με τις τιμές των σπιτιών αυτών να αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο πέρα από κάθε προσδοκία.

“..χρήμα που δεν ήταν πραγματικό χρήμα, τιμές σπιτιών που δεν ήταν πραγματικές τιμές, υποθήκες που δεν βασίζονταν σε οποιοδήποτε ορισμό της πραγματικότητας .” αναφέρει ο Lary Macdonald, εκ των αντιπροέδρων της Lehman Brithers, του γίγαντα που κατέρρευσε το 2008 γονατίζοντας το Παγκόσμιο Χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Έτσι δημιουργείτο κατανάλωση, έτσι φαινόταν το σύστημα να αναπτύσσεται, έτσι φαίνονταν οι επιχειρήσεις να βγάζουν κέρδος και οι στατιστικές υπηρεσίες να το μετρούν.

Δεν μπορούν λοιπόν να είναι συγκρίσιμα τα ποσοστά κέδρους της περιόδου πριν το 1974 με αυτά της νεοφιλελεύθερης περιόδου με τεράστια χρέη που δημιουργούνταν μάλιστα από δάνεια με υποθηκευμένες πλασματικές αξίες. Χρέη που δημιουργούνταν ακριβώς για να ενισχύεται η κατανάλωση. 

 

Πως μπορεί το 15% ας πούμε κέρδους μιας κοινωνίας χωρίς χρέη μπορεί να συγκριθεί με το 15% μιας κοινωνίας χρεωμένης μέχρι εκεί που δεν μπορεί να εξοφλήσει, και πόσο πραγματικό μπορεί να είναι αυτό το τελευταίο? 

 

Στην βάση των σημερινών εξελίξεων βρίσκεται η από δεκαετίες αδυναμία του Παγκόσμιου συστήματος να παράξει ικανοποιητικό κέρδος με κανονικές μεθόδους που σήμερα μεταλλάσσεται σε αδυναμία να παράξει κέρδος με οποιεσδήποτε μεθόδους. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε φοβερά ταραγμένες περιόδους που κύματα οικονομικής κατάρρευσης θα ακολουθούν το ένα το άλλο. Το μέγεθος τους θα είναι τέτοιο όσο και η παραβίαση εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες κάθε έννοιας ορθολογικής λειτουργίας του Οικονομικού Συστήματος.

Το ζήτημα που θα μπαίνει δεν θα είναι η διαφύλαξη κεκτημένων που είναι πολύ αμφίβολο μέχρι απίθανο να διατηρηθούν στη ζωή άλλα η διατήρηση των επιχειρήσεων στη ζωή για να χαλιναγωγηθεί η ανεργία. Έτσι σαν ελάχιστο αίτημα δεν μπορεί να υπάρχει άλλο από την κρατικοποίηση του Τραπεζικού Συστήματος πάνω σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο, για Πανευρωπαϊκό σχεδιασμό του πιες επιχειρήσεις πρέπει να στηριχθούν άσχετα με το μέγεθος του χρέους στο οποίο τις οδήγησε η ατομική ιδιοκτησία τους.

Ούτε μπορεί να υπάρξει βήμα πάρα κάτω χωρίς κατάργηση του δημόσιου χρέους, του χρέους των κρατών, που είναι αδύνατο να εξοφληθεί. Αν αυτό χρειαζόταν να αυξάνεται με τους τρομακτικούς ρυθμούς που τώρα βγαίνουν στην επιφάνεια για να μπορεί το σύστημα να λειτουργεί με κάποιο τρόπο, τι θα γίνει τώρα που όχι μόνο σταματά να αυξάνεται αλλά καλούνται τα έθνη τα το εξοφλήσουν?