ο νεοφιλελευθερισμός
κατάφερε να μας δείξει αυτό που δεν
ήταν, δηλαδή ένα ευημερών οικονομικό
σύστημα διαχείρισης της οικονομίας για
την πλειοψηφία του πληθυσμού, τοπικού
και παγκόσμιου. Η οικονομικοκοινωνική
του εικόνα παρουσιάστηκε από τα ΜΜΕ μ’
ένα βομβαρδισμό εικόνων ‘καλής ζωής’
δια μέσω της κατασκευής μιας μαζικής
κουλτούρας, της κουλτούρας της εικόνας.
Ο καθ’ ένας είχε μέσα στο μυαλό του
χιλιάδες εικόνες ‘ατομικών’ επιτευγμάτων
που δεν περιορίστηκαν στο Μπέβερλυ Χιλς
αλλά μεταφέρθηκαν και αλλού. Mέσα
στην Κυπριακή κοινωνία βόρεια και νότια
της πράσινης γραμμής παρατηρήθηκαν
χαλαρές αντιγραφές σπιτιών και συνοικιών
άλλων ευημερούντων κοινωνιών, σε ότι
δε αφορά το προσωπικό λαϊφ στάϊλ έγινε
και σ’ αυτό απόπειρα αντιγραφής, με τον
ίδιο τρόπο που γίνονται οι αποτυχημένες
απομιμήσεις. Οι υποστηριχτές της
νεοφιλελεύθερης σχολής περηφανεύονταν
για ολόκληρες δεκαετίες
για το ιδεολόγημα τους περί οικονομίας
της ελεύθερης αγοράς, μάλιστα ταύτισαν
και τη δημοκρατία με την αντίληψή τους
περί οικονομίας.
Το ότι ο νεοφιλελευθερισμός
ως παγκόσμιος τρόπος διαχείρισης της
οικονομίας κατάφερε να κρατήσει την
πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού
κάτω από ένα ανεκτό όριο φτώχειας
είναι κάτι που είναι γνωστό, ταυτόχρονα
όμως οι υποστηριχτές του κατάφεραν να
το κρατήσουν μακριά από την πολιτική
συζήτηση σε χώρες όπως η Κύπρος. Η δεξιά
κατάφερε να προωθήσει την άποψή της για
τον νεοφιλελευθερισμό
και να τον κάνει μαζική κουλτούρα. Την
φτώχεια των υπόλοιπων
δισεκατομμυρίων του πλανήτη την μετέτρεψε
σε φιλανθρωπικό
ζήτημα που είναι και αυτή μια
μορφή ελιτίστικης κατανόησης της
πραγματικότητας, συχνά όμως μετατρέπεται
και σε προπαγάνδα και ταυτόχρονα σε
εργαλείο αποφυγής ευθύνης.
Υπάρχει βέβαια και η
πιο άτσαλη προσέγγιση το ‘δεν μας αφορά,
όμως εμείς καταφέραμε να δημιουργήσουμε
ένα μοντέλο που δουλεύει για μας.’ Αυτό
το πολύ συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο
στην Κύπρο κάτω από την ομπρέλα της
‘ευημερίας’ κατάφερε με δόλιο τρόπο
να αφαιρέσει μερικά δισεκατομμύρια από
τους φτωχούς και τους μεσαίους, δίνοντας
τα στους αστούς δια μέσω του χρηματιστηρίου
και απειλεί να κάνει το ίδιο τώρα,
κτυπώντας τους μισθούς ασθενών στρωμάτων
για να αντιμετωπιστεί η οικονομική
κρίση που δημιούργησαν οι τράπεζες,
μεταξύ των οποίων και οι κυπριακές.
Οι νεοφιλελεύθεροι
σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον όρο
‘ελεύθερη αγορά’ και χρησιμοποιούν
τον όρο ‘σπάταλο κράτος’, ενώ οι
πολιτικοί του εκπρόσωποι εντελώς
ξεδιάντροπα και από τη μια στιγμή στην
άλλη (από την υπέροχη οικονομία της
αγοράς και τη μετάβασή τους στο σπάταλο
κράτος) ζητούν θυσίες από τους εργαζομένους
γιατί απέτυχε το σύστημα διαχείρισης
τους. Το όνειρο των λίγων μετατρέπεται
σε εφιάλτη για τους πολλούς. Είναι και
το ότι σε περιόδους κρίσης υπάρχει
αναδιανομή του πλούτου όπου ένα μεγάλο
μέρος πάει από την πλειοψηφία στη
μειοψηφία. Ένα κεντρικό σημείο της
πολιτικής των νεοφιλελεύθερων
είναι ακριβώς πώς να μεταφέρουν πλούτο
από τους φτωχούς στους πλούσιους, όπως
έγινε και με το χρηματιστήριο.
Υπάρχει μια ευκολία
μέσω της οποίας οι διάφοροι διαχειριστές
του νεοφιλελευθερισμού
ως πολιτικοί εκπρόσωποι των μεγάλων
συμφερόντων, επιχειρηματολογούν ενάντια
στους μισθωτούς και με διάφορα κόλπα
βάζουν στο ίδιο καλάθι τον μισθό του
1200 Ευρώ τον μήνα με τον μισθό των 4000 ευρώ
και άνω, σε μια γενικευμένη επίθεση
ενάντια στην εργασία. Και επειδή πλέον
η επίθεση στοχεύει ξεκάθαρα στην αλλαγή
συσχετισμού πολιτικών και οικονομικών
δυνάμεων, κοινωνικών αγαθών και επίσης
δημοκρατικών δικαιωμάτων, η οργάνωση
της εργασίας ενάντια στις πολιτικές
του κεφαλαίου γίνεται επιτακτική ανάγκη.
Εάν οι εργαζόμενοι δεν αντισταθούν
έγκαιρα, τότε θα χρειαστεί στο μέλλον
να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις για
να κερδίσουν αυτά που έχασαν μέσα σε
λίγους μήνες, αφού η οικονομική εξαθλίωση
αφαιρεί και την πολιτική φωνή αυτών που
αδικούνται, επίσης όπως μειώνει το
επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης και
δημιουργικής σκέψης. Όλοι οι προαναφερόμενοι
παράγοντες δουλεύουν ταυτόχρονα.
Και σ’ αυτή την κρίσιμη
στιγμή, η αποδυνάμωση των οργανώσεων
της εργασίας, δηλαδή τα συνδικάτα έναντι
των οργανώσεων του κεφαλαίου που είναι
οι σύνδεσμοι εργοδοτών και τα δεξιά
κόμματα, περιλαμβανομένης και της ΕΔΕΚ,
επιβάλλουν μια δυναμική αντίδραση των
οργανώσεων της εργατικής τάξης. Πρέπει
μέσα στο επόμενο διάστημα να τερματιστεί
αυτό το οποίο μαθηματικά θα μας οδηγήσει
στο να γίνουμε μια φτωχή εργατική τάξη
η οποία θα χωρίζεται με μια τεράστια
ψαλίδα από την αστική τάξη.
Σ’ αυτή τη δύσκολη
περίοδο δε θα πρέπει ν’ αφήσουμε τη
δεξιά και όσους άλλους προστατεύουν ή
φοβούνται τον πλούτο, να στεγνώσουν την
αγορά, κόβοντας τους μισθούς των
εργαζομένων. Ας στεγνώσει η αγορά από
τα είδη πολυτελείας που καταναλώνει
εκείνο το 8% του πληθυσμού, εξαργυρώνοντάς
το σε φορολόγηση του πλούτου με τα
ανάλογα δισεκατομμύρια εάν πράγματι
μας ενδιαφέρει να καλυφθούν τα δημόσια
ελλείμματα όπως επίσης και οι ζημιές
των τραπεζών που αυτοί δημιούργησαν
από τις ‘τολμηρές’ τους επενδύσεις με
τα ανάλογα βέβαια κέρδη τα τελευταία
χρόνια. Ας πραγματοποιηθεί αυτό το οποίο
ζητά το 95% των πολιτών της δημοκρατίας
και όχι αυτό που ζητούν επανειλημμένα
οι βουλευτές της αντιπολίτευσης οι
οποίοι αντιπροσωπεύουν το 5% του πληθυσμού
σε ότι αφορά τα σημερινά προβλήματα.
Και τι ειρωνεία ο ούτω καλούμενος ναός
της δημοκρατίας να αντιπροσωπεύει μια
ολιγαρχία.
Χρίστος Αχνιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου