Ανακοίνωση Τύπου ΕΡΑΣ - 31.12.2012 - Ο φασισμός απειλεί όλους μας

Η παρουσία των Ηλία Κασιδιάρη και Γιάννη Λαγού ως guest stars στην ανακοίνωση του υποψηφίου προέδρου του ΕΛΑΜ για τις Προεδρικές Εκλογές είναι μία ακόμη υπενθύμιση του επικίνδυνου ρόλου των νεοναζιστικών οργανώσεων. 

Ακολουθώντας πιστά τη συνταγή των επικοινωνικών πυροτεχνημάτων, το ΕΛΑΜ προσπαθεί να επιβάλει την παρουσία του στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Με την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην ελληνική βουλή, το ΕΛΑΜ προσπαθεί να μιμηθεί και να κεφαλαιοποιήσει πάνω στη δημόσια προβολή του αδελφού τους κόμματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η στάση του ΕΛΑΜ αμέσως μετά τον τηλεοπτικό ξυλοδαρμό της Λιάνας Κανέλλη. 

Η παρουσία στην Κύπρο των Κασιδιάρη και Λαγού δεν είναι ένα συνηθισμένο πολιτικό φαινόμενο. Δείχνει το βαθμό αυτοπεποίθησης που απέκτησε το ΕΛΑΜ, και μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει σε περίπτωση που δεν λειτουργήσουν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ο φασιστικός, μισαλλόδοξος, μισογυνικός και ομοφοβικός τους λόγος συνοδεύεται από βίαιες και παράνομες πράξεις, οι οποίες θα γίνουν καθημερινότητα από τους Κύπριους μιμητές της Χρυσής Αυγής αν δεν τους περιθωριοποιήσουμε όλοι μαζί. 

Αν στην Ελλάδα το αυγό του φιδιού έχει σπάσει, στην Κύπρο είναι υπό εκκόλαψη. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι κοινωνικο-οικονομικές ζυμώσεις στη μνημονιακή Κύπρο και η ένταση της κοινωνικής πόλωσης θα δώσουν πρόσφορο έδαφος στις προσπάθειες εκφασισμού της Κυπριακής κοινωνίας. Ήδη, η στοχοποίηση των μεταναστών και των Τουρκοκυπρίων ως τα εξιλαστήρια θύματα της κρίσης είναι ένα φαινόμενο που έχει ριζώσει. Δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΕΛΑΜ, όπως τη Χρυσή Αυγή, θα «μεσολαβεί» προς τους εργοδότες για την πρόσληψη Κυπρίων με χαμηλότερους μισθούς και χειρότερους όρους εργασίας. 

Το ΕΛΑΜ δεν είναι ένα αμελητέο πολιτικό φαινόμενο, όπως δεν ήταν και η Χρυσή Αυγή, παρά το ότι κάποιοι εκπλάγηκαν από την άνοδό της. Στην χειρότερη περίπτωση η ανοικτή υποστήριξή τους από τον αρχιεπίσκοπο, και στην καλύτερη η χλιαρή κριτική από τον ΔΗΣΥ στο όνομα μιας κενής περιεχομένου πολυφωνίας, δεν έχουν άλλο αποτέλεσμα από τη νομιμοποίηση της παρουσίας ενός βίαιου, μη ανεκτικού και αντιδημοκρατικού μορφώματος. Ο δε Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος χθες καταδίκασε το ΕΛΑΜ και τη Χρυσή Αυγή, ήταν ο πρώτος που κανονικοποίησε τα φασιστοειδή της Κύπρου το 2006 εκφράζοντας τη θεωρία των «δύο άκρων», ταυτίζοντας τους φασιστικούς τραμπουκισμούς με μια ειρηνική εκδήλωση για την επανένωση της Κύπρου. Η στάση απέναντι στο φασισμό πρέπει να είναι διαχρονική, και όχι ευκαιριακή υπό την απειλή της αρπαγής κάποιων ψήφων.  

Οι βίαιες πολιτικές πρακτικές των νεοφασιστών έχουν ένα ευρύ φάσμα στόχων που καλύπτει ολόκληρη την κοινωνία. Στοχοποιούν όλους όσοι παρεκκλίνουν από τον «εθνικά ορθό» τρόπο ζωής που οι ίδιοι φαντασιώνονται, και επιτίθενται βίαια σε κάθε διαφορετικότητα την οποία οι ίδιοι βλέπουν ως απειλή για την ομογενοποίηση που θέλουν να επιβάλουν. 

Ως ΕΡΑΣ, θεωρούμε ότι ο κίνδυνος του εκφασισμού της κοινωνίας μπορεί να αποτραπεί μέσα από μια ευρεία κοινωνική συμμαχία υπεράσπισης της δημοκρατίας και αληλλεγγύης προς κάθε κάθε ομάδας ή μειονότητας που απειλείται από το φασισμό. Όπως είπε ο Subcomantante Marcos, ηγέτης του κινήματος των Ζαπατίστας στο Μεξικό, «ο Marcos είναι ομοφυλόφιλος στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότιο Αφρική, Ασιάτης στην Ευρώπη, Τσικάνο στο Σαν Ισίδρο, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, Ινδιάνος Μάγια στους δρόμους του Σαν Κριστομπάλ, Εβραίος στη Γερμανία, τσιγγάνος στην Πολωνια, Μόχοκ στο Κεμπέκ, ειρηνιστής στη Βοσνία, μια μόνη γυναίκα στο μετρό στα 10 το βράδυ, ένας ακτήμονας γεωργός, μέλος συμμορίας σε παραγκούπολη, άνεργος εργάτης, δυστυχής φοιτητής, και, βεβαίως, Ζαπατίστα στα βουνά» 

Γραφείο Τύπου ΕΡΑΣ

Η ζωγραφική ενάντια στο φασισμό…

http://www.inprecor.gr/index.php/archives/228128

Γκέρνικα, 1937, Πάμπλο Πικάσο

Στις 26 Απριλίου του 1937 Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών στα πλαίσια του Ισπανικού Εμφυλίου βομβαρδίζουν την κωμόπολη Γκερνίκα της Χώρας των Βάσκων. Ρίχνουν 32 τόνους εκρηκτικών, σκοτώνουν 1.650 ανθρώπους και ισοπεδώνουν το 70% της πόλης. Ο Πάμπλο Πικάσο, που βρισκόταν στο Παρίσι, καθώς είχε αναλάβει να διακοσμήσει το ισπανικό περίπτερο στη Διεθνή Έκθεση εκείνης της χρονιάς, πληροφορείται το γεγονός από την εφημερίδα Le soir την 1^η Μαίου, ξεκινάει το έργο του αμέσως και το ολοκληρώνει στις 3 Ιουνίου.

Ο Πικάσο στον τεράστιο καμβά του, διαστάσεων 3,54 χ 7,82 , αποτυπώνει τη φρίκη και τη θηριωδία του πολέμου. Οι κεντρικές μορφές του δεν είναι άνθρωποι, αλλά ένας ταύρος και ένα διαμελισμένο άλογο, υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την απανθρωπιά του πολέμου, το γεγονός ότι η φρίκη που φέρνει ταιριάζει μόνο στο ζωικό βασίλειο. Τέσσερις γυναίκες ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά, ενώ διάσπαρτα στον πίνακα βρίσκονται διαμελισμένα ανθρώπινα μέλη. Το χρώμα απουσιάζει εντελώς από τον πίνακα, καθώς χρησιμοποιείται το μαύρο και αποχρώσεις του γκρι. Όπως παρατηρεί ο Κάρλο Αργκάν, ιστορικός και κριτικός της τέχνης:  «Η αφαίρεση του χρώματος και του ανάγλυφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή».

Ο πίνακας παρουσιάστηκε στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού την ίδια χρονιά και αρχικά εισέπραξε αρνητικές κριτικές. Ύστερα, όμως, αναγνωρίστηκε η καλλιτεχνική του αξία και μάλιστα έγινε σύμβολο του αγώνα των δημοκρατών ενάντια στο φασισμό. Το έργο περιόδευσε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας, για να ενισχύσει τον αγώνα των δημοκρατικών. Οι περιοδείες σταμάτησαν, όταν το 1939 κατέλαβε την εξουσία ο Φράνκο και το έργο φυγαδεύτηκε στις ΗΠΑ για να αποφευχθεί η καταστροφή του. Ο Πικάσο είχε δηλώσει ότι το έργο του δε θα επέστρεφε στην Ισπανία, προτού αποκατασταθεί πλήρως η δημοκρατία. Η Γκέρνικα επέστρεψε στην Ισπανία το 1981 και σήμερα φυλάσσεται στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία στη Μαδρίτη.

Ιστορικό έχει μείνει το επεισόδιο που συνέβη κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης του 1937 στο Παρίσι, όταν ένας Γερμανός αξιωματικός των Ναζί περνώντας από το ισπανικό περίπτερο ρώτησε τον Πικάσο αν αυτός είχε φτιάξει τη Γκέρνικα και ο Πικάσο του απάντησε: «Όχι, δεν το έφτιαξα εγώ. Εσείς το φτιάξατε».

'Ας αναλάβουν επιτέλους και οι συνθήκες τις ευθύνες τους'

'Ας αναλάβουν επιτέλους και οι συνθήκες τις ευθύνες τους'

Η ΠΕΟ εξέδωσε πρόσφατα συνεδριακή απόφαση με την οποία δηλώνει ότι “σε καμμιάν περίπτωση δεν αποδέχεται την εφαρμογή πολιτικής σκληρής λιτότητας”, εννοώντας βασικά ότι “τα μέτρα, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα και τα οποία αφορούν τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, δεν υιοθετούνται από το συνδικαλιστικό κίνημα”. Θα ήταν βέβαια σχήμα οξύμωρο το συνδικαλιστικό κίνημα να υιοθετεί μέτρα που περικόπτουν μισθούς και ωφελήματα των μελών του, αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και την ανεργία και μειώνουν συνολικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Όμως η μη αποδοχή είναι ομολογουμένως κάπως βαρύγδουπη δήλωση δεδομένου του ότι στην Κύπρο πέρασαν τα μέτρα σκληρής λιτότητας ενός μνημονίου χωρίς καμιά απολύτως απεργία. Δεν χάθηκε ούτε μια εργατοώρα για το πακέτο μέτρων που συμφώνησαν τρόικα-κυβέρνηση και όταν αυτά τα μέτρα παραπέμφθηκαν στην βουλή, η ομοφωνία θριάμβεψε. 

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο,
κοινωνικές τάξεις πάω να πω και προσκυνώ και μένω.

Η ΠΕΟ πάντως “θα συνεχίσει τον αγώνα για υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, επιδιώκοντας μέτρα που θα τα χαρακτηρίζει η κοινωνική ισορροπία και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για επάνοδο σε πορεία ανάπτυξης”. Πιο συγκεκριμένα και σε σχέση με τα μέτρα τρόικας-κυβέρνησης είναι άλλωστε “σαφές ότι το Συνδικαλιστικό κίνημα, όταν κρίνει ότι οι συνθήκες το επιτρέπουν, θα τα αμφισβητήσει και θα διεκδικήσει την αποκατάστασή τους”. Μάλιστα, ας δούμε τους όρους και τις έννοιες ξεχωριστά, για να αποφύγουμε και τη σύγχυση σε περίπτωση που πρόκειται για κάποια εξεζητημένη, σύνθετη και θεωρητικά καινοτόμα προσέγγιση.

“Υπεράσπιση των κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας των εργαζομένων” – μάλιστα, να το περιτύλιγμα της ιδεολογικό-ταξικής ρητορείας. Τι κάνει όμως η ΠΕΟ για να υπερασπιστεί τις εργατικές κατακτήσεις και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων σήμερα, τώρα, που αυτές δέχονται επίθεση;

“Κοινωνική ισορροπία και προϋποθέσεις ανάπτυξης” – νούσιμα πράματα, υπευθυνότητα και ρεαλισμός, ένας τετράγωνος συλλογισμός. Οσάν και η ανάπτυξη, τα επίπεδα της και ο διαμοιρασμός του πλούτου που απορρέει από αυτή είναι κάτι το αταξικό.

“Όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν θα...” – αυτά είναι, τα λάβαρα ψηλά, αλλά από κάτω το κεφάλι σκυμμένο.

Μήπως “οι συνθήκες” σχετίζονται και με το υφιστάμενο μοντέλο οργανωτικής και πολιτικής διασύνδεσης μεταξύ ΑΚΕΛ και ΠΕΟ, που περιορίζει τη δεύτερη να δρα αυτόνομα και να υπερασπίζεται την τάξη στην οποία αναφέρεται και τα στρώματα που την χρειάζονται; Εν τω μεταξύ, και για να έχουμε καλό ρώτημα, πότε ξανά κατάφερε η ΠΕΟ να αμφισβητήσει μέτρα που παγιώθηκαν στον χρόνο και να πετύχει την αποκατάστασή τους;

Πάντως οι συνθήκες σήμερα δεν ευνοούν κινητοποιήσεις και απεργίες, μας λένε. Καμιά συμβολική πικετοφορία σε ελεύθερο χρόνο το πολλύ – αλλά συνεδριακά η ΠΕΟ μας υπενθυμίζει ότι οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί είναι κάτι το προσωρινό. Απόρροια της υπευθυνότητας του κινήματος, της σοβαρότητας, της συναίνεσης στις δύσκολες ώρες που περνά ο τόπος. Υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, όμως υπάρχει και το μέλλον – ας ελπίσουμε σε αυτό. Πως όμως θα αλλάξουν οι συνθήκες; Από μόνες τους, πρέπει να εννοούν. Πότε; Δεν έχει άποψη το κίνημα γι'αυτό. Και αν οι συνθήκες γίνουν δυσκολότερες η ΠΕΟ τι θα πει; Βλέπουμε...

Μήπως τελικά η ΠΕΟ ΄συνθηκο-λογεί';

Γ.Ι και Γ.Χ

18/12/2012

Ο χαιρειτισμός του Μιχάλη

http://vimeo.com/55640594

Το ΑΚΕΛ μπροστά στο Μνημόνιο: μια αριστερη διακυβερνηση σε πορεία υποχωρήσεων, απογοητεύσεων και δακρύων. Του Χρήστου Τσέλιου

Η τελική συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας σχετικά με τους όρους δανεισμού της κυπριακής δημοκρατίας για την κάλυψη των αναγκών ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών και του δημοσιονομικού ελλείμματος της κυβέρνησης, σήμανε και τους τίτλους τέλους ενός συνεχιζόμενου δράματος εβδομάδων για την επιτυχή ή μη κατάληξη των διαπραγματεύσεων.

Σε συνθήκες κορύφωσης της πολιτικής πίεσης από το σύνολο του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος προς το ΑΚΕΛ και μια ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία καλλιέργεια ενός ασφυκτικού κλίματος μιας αιωρούμενης απειλής άτακτης και γενικευμένης χρεοκοπίας του κυπριακού κράτους, η κυβέρνηση Χριστόφια ακολουθεί και αυτή με τη σειρά της ένα γνώριμο, αν και καταστροφικό για την κοινωνία δρόμο.

Όπως και όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου, η κυβέρνηση Χριστόφια καλείται να απαντήσει στο πρόβλημα διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης -όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία 4 χρόνια ,αλλά και ξεδιπλώνεται πάνω στις επιμέρους ιδιαιτερότητες της οικονομίας κάθε χώρας- ακολουθώντας πιστά το δόγμα μιας οικουμενικά κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης που προστάζει τη μεταφορά του βάρους της κρίσης στην κοινωνία και πρωτίστως στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Το τι θα επακολουθήσει είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Η αναχρηματοδότηση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων θα εξαϋλωθεί αυτομάτως ως λογιστικό υπόλοιπο. Διοχέτευση ρευστού από τις τράπεζες προς την αγορά ασφαλώς και δεν θα υπάρξει (αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά ..), ενώ απεναντίας η εφαρμογή του μνημονίου μαζί με την περιστολή δημόσιων επενδύσεων και κοινωνικών δαπανών θα σημάνει τον εγκλωβισμό της κυπριακής οικονομίας σε ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης όπου η αναμενόμενη νέα κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας θα διευρύνει τα δημόσια ελλείμματα  θα εντείνει τον οικονομικό ανταγωνισμό και την συγκεντροποίηση κεφαλαίων, ενώ παράλληλα θα επιταχύνει την απόσυρση κεφαλαίων από παραγωγικές επενδύσεις προς το σταθερό χρηματοπιστωτικό περιβάλλον άλλων φορολογικών παραδείσων. Τι θα μείνει πίσω λοιπόν;

Πολύ πριν από την τελική νομοθετική ρύθμιση της συμφωνίας της κυβέρνησης με την τρόικα  από την πρώτη κιόλας στιγμή που έγινε αντιληπτή η έκθεση της κυπριακής οικονομίας στην παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση, είδαμε τους “αόρατους” μηχανισμούς αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς να λειτουργούν μέσα στο νέο οικονομικό περιβάλλον του νησιού. Η διεύρυνση της ανεργίας, η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες για μειώσεις μισθών, απλήρωτη υπερωριακή εργασία, κατάργηση του 13^ου και της ΑΤΑ, περιστολή εργατικών δικαιωμάτων και των ευρύτερων συλλογικών ρυθμίσεων έλαβε χώρα για την τεράστια πλειοψηφία των μισθωτών εργαζόμενων (που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα) πολύ πριν από οποιαδήποτε συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα  Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν μεταξύ των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων, και ιδίως μεταξύ των συντεχνιών και του κράτους για την τελική διαμόρφωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, ήρθαν για να επικυρώσουν την έκταση των αλλαγών που είχαν ήδη λάβει χώρα μέσα στην κυπριακή αγορά εργασίας, δίνοντας με ένα συμβολικό τρόπο το μήνυμα  ενός νέου συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων που μόλις είχε διαμορφωθεί.

Και όλα αυτά, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μιας αριστερής κυβέρνησης που με κάθε ευκαιρία διακηρύσσει τη στοχοπροσήλωσή της στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ως ειδοποιό διαφορά του δικού της πολιτικού προσανατολισμού έναντι όλων των υπόλοιπων κομμάτων.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως και μεις παρασυρθήκαμε για μια στιγμή από την επικοινωνιακή πολιτική του ΑΚΕΛ; Για να απολογίσουμε τη στάση του ΑΚΕΛ μπροστά σε αυτήν την οικονομική κρίση θα ήταν ίσως καλύτερα εάν φέρναμε στο νου μας μια δύο χαρακτηριστικές αποκρίσεις του κόμματος μέσα σε αυτήν περίοδο.

Να θυμίσουμε καταρχήν πως για μια μεγάλη περίοδο από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται λόγος για την έκθεση των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό χρέος, το ΑΚΕΛ, από τη θέση της κυβέρνησης, δεν φρόντιζε για τίποτα άλλο παρά για να καθησυχάζει τον εργαζόμενο κόσμο της Κύπρου για την θωράκιση της κυπριακής οικονομίας, τη δυνατότητα του κράτους να εγγυηθεί την επανασταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, την ιδιομορφία της περίπτωσης της Κύπρου από την περίπτωση της Ελλάδος (και επομένως την αποσύνδεση του κυπριακού προβλήματος από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση) και την αισιοδοξία του για το αποτέλεσμα των κυοφορούμενων ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων που θα ρύθμιζαν συνολικά την κρίση χρέους.

Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε αριστερό και αριστερή συντρόφισσα, εντός και εκτός ΑΚΕΛ, στις τοποθετήσεις του ΑΚΕΛ εκείνη την εποχή, δεν ήταν μόνο μια μονοδιάστατη και επικοινωνιακού τύπου διαχείριση της κρίσης (δηλώσεις για τον καθησυχασμό δήθεν των διεθνών αγορών, την τόνωση της αυτοπεποίθησης της εγχώριας αγοράς και άλλα τέτοια φαιδρά), όσο η απουσία μιας οποιασδήποτε σύνδεσης της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής με την προσπάθεια θωράκισης των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων του κυπριακού λαού μπροστά στα άγρια ταξικά ένστικτα της κυπριακής ολιγαρχίας, που από την μεριά της προετοίμαζε ήδη για λογαριασμό της, τους όρους έπιβολής ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στην κυπριακή κοινωνία.

Το ΑΚΕΛ αντί να υπερασπιστεί την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που βρέθηκαν εξ’ αρχής στο στόχαστρο του κεφαλαίου (με τη δύναμη της οργάνωσής του και τη μαζικότητά του, τη δικτύωση των μαζικών οργανώσεών του μέσα στην κοινωνία, τη δράση της ΠΕΟ ως της μεγαλύτερης συντεχνίας εργαζομένων της Κύπρου, τη σύγκρουση της κυβέρνησης με την εργοδοσία, το κυνηγητό της φοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών, της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας κτλ κτλ) προτίμησε αντ’ αυτού να κυνηγάει ρώσικα δάνεια στη θάλασσα του εφησυχασμού.

Επέτρεψε για τον εαυτό του την ευκολία μιας τόσο χυδαία απλουστευτικής όσο και λανθασμένης θεώρησης της κυπριακής κρίσης. Η κρίση χρέους της χώρας παρουσιάστηκε ως λογιστική άσκηση εύρεσης του κατάλληλου δανειστή στη διαπλοκή της με ένα προεκλογικό παιχνίδι εντυπώσεων για τον ευρύτερο γεωπολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ έναντι των ανθυποψηφίων του.

Αντί να κατανοήσει την κρίση χρέους ως ένα μηχανισμό διεύρυνσης των περιφερειακών ανισοτήτων που γεννά ο ίδιος ο χαρακτήρας μιας ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης των ανεπτυγμένων δυτικοευρωπαικών οικονομιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ΑΚΕΛ προτίμησε απλώς  να στοιχηματίσει σε μια τρίπλα που φαντάστηκε πως θα μπορούσε να κάνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στο τέλος βέβαια -είτε η ηγεσία του κόμματος το καταλάβαινε εξ’ αρχής και σκοπίμως παραπλανούσε την κυπριακή κοινή γνώμη, είτε πράγματι το αγνοούσε- η Κύπρος (παρά τη μικρή της συνεισφορά στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ), δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στο χάρτη μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής που θα διαμόρφωσαν οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ ως απάντηση στην δομική κρίση του καπιταλισμού. Η δική της μοίρα βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό επικαθορισμένη από τους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονταν εντός της ΕΕ και το πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση που σε συντονισμό οι άρχουσες τάξης της Ευρώπης θα υιοθετούσαν υπό την ηγεμονία των πιο δυναμικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως μερίδας του ελληνοκυπριακού κεφαλαίου). Μέσα σε αυτήν την νέα αναδιάταξη παγκόσμιων δυνάμεων, Ρωσία και ΕΕ συνέχισαν να στέκονταν από την ίδια μεριά.

Όταν λοιπόν τα μεγάλα παιχνίδια της γεωπολιτικής μάς τέλειωσαν, σειρά τότε πήρε ο πρώην τραπεζίτης, Αθ. Ορφανίδης, που ως απο μηχανής θεός, βρέθηκε στο διασταύρωμα των αντιπολιτευτικών πυρών μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ/ΔΗΚΟ για να χρεωθεί, λίγο πολύ, αυτός την κρίση της κυπριακής οικονομίας.

Το ΑΚΕΛ, προκειμένου να αποσιωπήσει της δικές του ευθύνες για το γεγονός πως το ίδιο παραδίδει τον κυπριακό λαό στην κόλαση των μνημονίων, θα υπερασπιστεί μια ερμηνεία της κρίσης σύμφωνα με το οποία υπεύθυνος για τον κλονισμό του οικοδομήματος επί του οποίου στηρίχθηκε η μεταπολεμική οικονομική ανάκαμψη της Κύπρου ήταν κυρίαρχα ο πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας, που επιδεικνύοντας, σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια πρωτοφανώς αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, απείλησε με τις παραλήψεις και τα λάθη του, τη βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου.  

Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του κόμματος θα επιχειρήσει να διαχωρίσει την περίπτωση της Κύπρου από την κρίση χρέους όλου του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου και ακολούθως να χρεώσει τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στις προσωπικές ευθύνες ενός “κακού” και “αντιεπαγγελματία” τραπεζίτη. Σύμφωνα με αυτήν την συλλογιστική, η κυπριακή κρίση είναι μάλλον το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης και ηθικά καταδικαστέας μεν, ατυχούς παρόλα αυτά, πολιτικής των κυπριακών τραπεζών. Επακόλουθο μιας δίχως σύνεσης δίψας εγχώριων χρηματιστηριακών κύκλων για το κυνήγι υπεραποδόσεων τραπεζικών προϊόντων που πρόσφερε η διεθνής αγορά.

Με αυτό το τρόπο θεμελιώδεις επιλογές του ελληνοκυπριακού χρηματιστηριακού κεφαλαίου σχετικά με τη στρατηγική της οικονομικής του επέκτασης μια ολόκληρη προηγούμενη περίοδο θα αποσιωπηθούν. Το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων 30 χρόνων στην Κύπρο θα αποσυνδεθεί από τις κυρίαρχες παγκόσμια, μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 74-75,  τάσεις επαναθέρμανσης ενός νέου κύκλου επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου βασισμένου σε μια απεριόριστη πιστωτική επέκταση και μια ολοένα και μεγαλύτερη χρηματιστικοποίηση κάθε πτυχής της οικονομίας που με την σειρά τους θα μας οδηγήσουν σε μια πρωταφανούς έκτασης χρηματιστηριακή  κερδοσκοπία -όπως εμφανίστηκε στην φούσκα της αγοράς ακινήτων και των υπεραποδόσεων ενός χαοτικού μωσαικού χρηματιστηριακών προϊόντων. Αλήθεια και αυτά ο Ορφανίδης τα έκανε;

Εάν μάλιστα πάρει κανείς στα σοβαρά τις τοποθετήσεις στελεχών του κόμματος που σποραδικά και σκόρπια έφταναν στο φώς της δημοσιότητας για το δομικό και συστημικό χαρακτήρα αυτής της κρίσης, την βαθιά και δομική κρίση αναπαραγωγής αυτού του κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας που αναπότρεπτα και νομοτελειακά γεννά περιοδικές κρίσης ύφεσης κάτω από το βάρος των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων, τότε θα πρέπει κανείς να προβληματιστεί πολύ σοβαρά για τον τρόπο με τον οποίο το ΑΚΕΛ πολιτεύεται επιχειρώντας να ισορροπήσει την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα με μια κυνικά ρεαλιστική διάθεση προσαρμογής εντός του συστήματος.

Η αντίφαση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο εάν κανείς αναγνωρίσει τις συνέπειες που φέρνει για το κόμμα η διαχρονικά διακηρυγμένη στρατηγική της ηγεσίας του να προσανατολιστεί συμφιλιωτικά με το αστικό πολιτικό σύστημα, αποζητώντας την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο εσωτερικό μέτωπο και τελικώς μια θέση στη μοιρασιά της εξουσίας όπου αυτή συγκεντρώνεται, σε κάθε βαθμίδα οργάνωσης της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου.

Είναι αυτός ο προσανατολισμός του ΑΚΕΛ για την εξουσία –καθόλου πρωτότυπος βέβαια μέσα στην αριστερά ήδη από την εποχή του Έντουαρντ Μπέρνσταϊν και της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του περασμένου αιώνα- που σταδιακά αποξένωσε το μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης της Κύπρου από κάθε στρατηγική για την αλλαγή της κοινωνίας, ενώ την ίδια στιγμή περιθωριοποίησε το ειδικό πολιτικό βάρος της οργανωμένης εργατικής τάξης στο εσωτερικό του και το γενικό πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος.

Απο κόμμα οργάνωσης της εκμεταλλευόμενης από το κεφάλαιο εργατικής τάξης, κόμμα ιστορικά και προγραμματικά προσανατολισμένο στο αγώνα για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε ένα κόμμα εξουσίας, κόμμα μεταξύ άλλων και των επιχειρηματιών, που επέλεξε να διαμορφώσει εκ νέου την στρατηγική του πάνω σε μια ασταθή  και παροδικά μόνο διευρυμένη κοινωνική συναίνεση, που διαμόρφωσε μια προηγούμενη ιστορική περίοδο η ίδια η καπιταλιστική κυριαρχία. Είναι με αυτό το τρόπο που κανείς μπορεί να αναγνωρίσει το συμβιβασμό του ΑΚΕΛ με την ελληνοκυπριακή αστική τάξη, την κτηματομεσιτική κερδοσκοπία, τους developers και τα real estate, και βέβαια τους τραπεζίτες – αναντικατάστατους στο ρόλο τους για το κλείσιμο ενός οικονομικού “κυκλώματος” υπεραποδόσεων σε βάρος της πλειοψηφίας όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. 

Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, όπως διαμορφώνονται παγκόσμια και τοπικά, και μέσα σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που δοκίμασε ο σύγχρονος ανεπτυγμένος καπιταλισμός είναι όπου καταρρέουν εκκωφαντικά διαφόρων λογής μύθευμα για το τέλος δήθεν της ιστορίας και της πάλης των τάξεων, τις δυνατότητες τάχα αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς, την συμφιλίωση της εργατικής τάξης με τους δυνάστες και εκμεταλλευτές της και τις δυνατότητες ενός αριστερού κόμματος να διαχειριστεί αρμονικά και πρός όφελος όλης της κοινωνίας το τιμόνι μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Και είναι σήμερα που η αναγκαιότητα συγκρότησης των μεγαλύτερων δυνατών αντιστάσεων της κοινωνίας γίνεται όλο και επιτακτικότερη. Για να μην πληρώσει την κρίση ο λαός και να υπερασπιστεί αποφασιστικά και ενωτικά τις κοινωνικές κατακτήσεις που κέρδισε μέχρι σήμερα με την οργάνωσή του.

Για την επιτυχή όμως έκβαση αυτού του αγώνα σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι επίσης αποφασιστική η αναγκαιότητα επανεπεξεργασίας ενός συλλογικού οράματος απελευθέρωσης της κοινωνίας από την δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου. Ενός αγώνα που θα εμπνεύσει ξανά την κοινωνία στο αγώνα για την χειραφέτησή της.

Όσοι και όσες αντιλαμβάνονται μέσα στην κυπριακή κοινωνία την επικαιρότητα αυτού του αγώνα, όσοι και όσες δεν καθησυχάζονται από τους δακρύβρεχτους λόγους συμπόνοιας και αλληλεγγύης του Χριστόφια προς τους εργαζόμενους και τις απατηλές υποσχέσεις για επανόρθωση των κοινωνικών αδικιών που διαχειρίστηκε η κυβερνώσα αριστερά του ΑΚΕΛ, θα κληθούν να διαδραματίσουν  αντικειμενικά ένα πρωτοπόρο ρόλο.

Σε αυτήν την πορεία η ΕΡΑΣ φιλοδοξεί να συναντηθεί και να συνδιαμορφώσει μαζί με όσους και όσες αναζητούν μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά.

  

Χρήστος Τσέλιος

Κηδεύτηκε ο Αρίφ Χασάν Ταχσίν

"Δεν θέλω ούτε Παπά, ούτε Χότζια στην κηδεία μου. Δεν επιθυμώ ούτε την τουρκική, ούτε την ελληνική σημαία στο φέρετρο μου. Θέλω να με τυλίξετε με τη σημαία της συντεχνίας μας και μόνο, χωρίς θρησκευτικές δοξασίες. Θέλω να ρίξετε την τέφρα μου στη Μεσόγειο, τη θάλασσα της Κύπρου".

Αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία του Δάσκαλου Αρίφ Χασάν Ταχσίν που επανέλαβε στους συναγωνιστές του λίγες μόνο μέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Έστω και αν δεν κατάφεραν να ρίξουν τελικά τη τέφρα του στη Μεσόγειο, εντούτοις οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι σε μια σεμνή τελετή, χωρίς κανένα απολύτως θρησκευτικό η εθνικιστικό σύμβολο, αποχαιρέτησαν ένα από τους ιστορικούς ηγέτες του κυπριακού προοδευτικού κινήματος.

Ο Δάσκαλος Αρίφ πολέμησε με σθένος τον ελληνοκυπριακό και τον τουρκοκυπριακό σοβινισμό. Κατάγγειλε με την ίδια ένταση τους δολοφόνους, είτε Ελληνοκύπριοι ήταν είτε Τουρκοκύπριοι. Φυλακίστηκε για την πολιτική δράση και τις ιδέες του, διώχθηκε γιατι πίστευε ότι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι μπορούν μαζί να ελευθερώσουν την κοινή τους πατρίδα. Ύψωσε τη φωνή του ενάντια στην κατοχή της πατρίδας του και δεν δίστασε να "βρίσει" την πολιτική της Άγκυρας με την γνωστή πλέον φράση και την χαρακτηριστική κυπριακή του προφορά: "Χα...τιρ". 

Μας άφησε κληρονομιά τα βιβλία, τα άρθρα και το παράδειγμά του.
Μας δίδαξε τον κυπριακό πατριωτισμό, την αφοσίωση στην πρόοδο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μας έδειξε τον στόχο της επανένωσης λέγοντας πως "Όσοι περπατούν στον ίδιο δρόμο, δεν μπορούν να φτάσουν σε διαφορετικό τόπο".
Πραγματικός ήρωας της Κύπρου.
Σε ευχαριστούμε Δάσκαλε.

(αναφορά του Νίκου Μούδουρου)

Εκπαιδευτικοί ενάντια στο μνημόνιο περικοπών

Διαμαρτυρία εκπαιδευτικών αύριο

ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

ΟΕΛΜΕΚ – ΠΟΕΔ - ΟΛΤΕΚ

Εκδηλώσεις  διαμαρτυρίας  για  τα  άδικα  οικονομικά  μέτρα

και  τις  αρνητικές  επιπτώσεις  τους  στην  Εκπαίδευση

Προς όλους τους

Εκπαιδευτικούς Δημοτικής, Μέσης Γενικής

και Τεχνικής Εκπαίδευσης

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Οι Εκπαιδευτικές Οργανώσεις ΟΕΛΜΕΚ – ΠΟΕΔ – ΟΛΤΕΚ καλούν τα μέλη τους σε κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας για τα άδικα οικονομικά μέτρα, που προωθούνται στα πλαίσια του Μνημονίου Συμφωνίας με την Τρόικα και τις αρνητικές επιπτώσεις, που αυτά θα έχουν για τη Δημόσια Εκπαίδευση. Η εκδήλωση θα λάβει χώραν την Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου 2012, στις 3:30 το απόγευμα, έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και θα ακολουθήσει πορεία προς τη Βουλή. Οι Οργανώσεις θα επιδώσουν σχετικό ψήφισμα, τόσο προς τον Υπουργό Οικονομικών, όσο και προς τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Οι Εκπαιδευτικές Οργανώσεις θεωρώντας, ότι τα μέτρα που προωθούνται είναι καταστροφικά, τόσο για τα μέλη τους, όσο και για την Εκπαίδευση και αντιλαμβανόμενες, ότι αυτές έχουν πρωταρχική ευθύνη, φύσει και θέσει, να θωρακίσουν το δημόσιο σχολείο και να αντισταθούν σε πολιτικές αποψίλωσής του μέσα από περικοπές κονδυλίων, αλλά και να περιφρουρήσουν, γενικότερα, την κοινωνία απέναντι στις πολιτικές αποψίλωσης του κοινωνικού κράτους, που επιδιώκονται μέσα από το Μνημόνιο, αποφασίσαμε από κοινού σειρά δράσεων και εκδηλώσεων μέσα από τις οποίες θέλουμε να στείλουμε το μήνυμα, ότι η Παιδεία, ως ο μοναδικός φορέας ανάκαμψης και εξόδου από την οικονομική κρίση, επιβάλλεται να παραμείνει αλώβητη και να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού.

Για τον ίδιο σκοπό, πραγματοποιείται την επόμενη μέρα, Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου 2012, στις 12:00 το μεσημέρι, και νέα κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας, με τη συμμετοχή των Γενικών Αντιπροσώπωντης κάθε Οργάνωσης, η οποία θα λάβει χώραν έξω από τη Βουλή.

Οι τρεις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις καλούν τα μέλη τους να παραστούν σύσσωμοι στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, ώστε το μήνυμα της αντίδρασης των Εκπαιδευτικών στα όσα τεκταίνονται σε βάρος της Δημόσιας Εκπαίδευσης να ακουστεί δυνατό και να φέρει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

http://proodeftikikath.blogspot.com/2012/12/blog-post_11.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+proodeftikikath+%28%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%9F%CE%94%CE%95%CE%A5%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%97+%CE%9A%CE%99%CE%9D%CE%97%CE%A3%CE%97+%CE%9A%CE%91%CE%98%CE%97%CE%93%CE%97%CE%A4%CE%A9%CE%9D%29

«Οικονομική Κρίση, Τρόικα, Μέτρα «Εξυγίανσης» Μύθοι και Πραγματικότητα»

Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ Κίνηση Καθηγητών σας προσκαλεί σε εκδήλωση τη Δευτέρα 17/12/2012 στις 6.30 μ.μ στη Δημοσιογραφική Εστία με θέμα:

«Οικονομική Κρίση, Τρόικα, Μέτρα «Εξυγίανσης» Μύθοι και Πραγματικότητα»

Ομιλητές θα είναι:

• Σταύρος Τομπάζος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Κύπρου

• Αντρέας Παναγιώτου, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Frederick

Συντονιστής: Γιώργος Παυλίδης, Δημοσιογράφος Άστρα

Τι αντιπροσωπεύει ο Σταύρος Μαλάς. Η θέση της Αριστερής Πτέρυγας

Η θέση της ΕΡΑΣ σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές δημοσιεύτηκε εδώ.

πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα Σοσιαλιστική Έκφραση

Όταν άρχισε η συζήτηση στο ΑΚΕΛ αυτή η εφημερίδα τάχτηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της υποψηφιότητας Χριστόφια. Η άποψή μας ήταν ότι ο νυν Πρόεδρος είχε τις καλύτερες πιθανότητες να διεκδικήσει την Προεδρία για την Αριστερά. Η απίστευτη πίεση που εξασκούσε η Δεξιά αλλά και ολόκληρη η αντιπολίτευση οδήγησε τον Δημήτρη Χριστόφια και το ΑΚΕΛ σε αναζήτηση μη Ακελικού υποψηφίου. Αυτή η αναζήτηση κατέληξε στο πρόσωπο του Σταύρου Μαλά που διεκδικεί την Προεδρία σαν ανεξάρτητος υποψήφιος με την υποστήριξη του ΑΚΕΛ.

Αυτή η εξέλιξη αποτελεί φαινομενικά υποχώρηση για το ΑΚΕΛ. Μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης από τον απόλυτα «δικό τους» Δημήτρη Χριστόφια επιστρέφουν στα γνώριμα χωράφια της υποστήριξης μη Ακελικού, «προοδευτικού» υποψήφιου. Για όσους θυμούνται, ο όρος «προοδευτικός» ήταν μια απόπειρα του ΑΚΕΛ να αντιμετωπίσει την αντικομμουνιστική υστερία απαλλάσσοντας τα μέλη και τους συνεργάτες του από την «κατηγορία» του κομμουνιστή. Με την επιλογή Μαλά, η ηγεσία του ΑΚΕΛ προσπάθησε να εκτονώσει την πίεση στο κόμμα και να διευρύνει τη δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων πέρα από τον κομματικό χώρο.

Αν δούμε πιο ψύχραιμα την κατάσταση τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Οι σημερινές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από το παρελθόν. Η προεδρία Χριστόφια μπορεί να έφερε και δύσκολες μέρες για την Αριστερά, αλλά έσπασε μια για πάντα τη μυθολογία του αδύνατου μιας αριστερής προεδρίας. Το ΑΚΕΛ δεν είναι πια ο αιώνιος φτωχός συνεταίρος σε κάποια δεξιά Κυβέρνηση. Δική του συμμετοχή σε οποιαδήποτε Κυβέρνηση θα είναι πρωταγωνιστική – γι’ αυτό άλλωστε και η προσπάθεια των αντιπάλων του κ. Μαλά να τον παρουσιάζουν σαν Ακελικό υποψήφιο και των υποστηρικτών του να τονίζουν την ανεξαρτησία του.

Προγραμματικά, οι θέσεις του κ. Μαλά δεν έχουν τίποτε το ριζοσπαστικό που να αποτελεί ρήξη με το σύστημα. Κινείται μέσα στα γνωστά «κεντρο-αριστερά» πλαίσια που κινείται ολόκληρη η σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης. Αυτό που προτείνει είναι ουσιαστικά η μέγιστη προστασία των εργαζομένων μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού όπως τον ξέρουμε σήμερα. Στη σημερινή εποχή της οικονομικής κρίσης αυτό δεν σημαίνει βελτίωση της ζωής τους αλλά αντίθετα μείωση του βιοτικού τους επιπέδου. Στην καλύτερη περίπτωση, το πετσόκομμα αυτού του βιοτικού επιπέδου δεν θα πάρει τις διαστάσεις που επιθυμούν οι αστοί και η δεξιά.

Αυτή όμως ήταν και η πολιτική του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία και του ΑΚΕΛ όλη αυτή την περίοδο. Η υποψηφιότητα Μαλά δεν σπρώχνει το ΑΚΕΛ πιο δεξιά, όπως γινόταν στο παρελθόν με τους Μακάριο, Κυπριανού, Παπαδόπουλο ή ακόμα και τον Βασιλείου. Η υποψηφιότητα Μαλά εκφράζει την πολιτική του ΑΚΕΛ μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες αυτής της εποχής. Οι μικροδιαφορές που παρουσιάζονται σε διάφορες δηλώσεις του είναι δευτερεύουσας σημασίας και τις περισσότερες φορές προκύπτουν από τη σχετική απειρία του στις δημόσιες σχέσεις ενός πολιτικού κλίματος γεμάτου με ανταγωνισμό και επιθετικότητα.

Δεν είναι λοιπόν δόκιμο να συγκρίνουμε τη συγκεκριμένη πρόκριση της υποψηφιότητας Μαλά από το ΑΚΕΛ σαν μια συνεργασία με τη Δεξιά όπως τις προηγούμενες. Το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να παραμένει απελπιστικά μόνο του στη μάχη ενάντια σε μια Δεξιά που έχει αποχαλινωθεί εντελώς την τελευταία διετία. Είναι ουσιαστικά η μόνη δύναμη που έχει τη δυνατότητα να σταθεί ανάχωμα στην επέλαση τόσο του άκρατου νεοφιλελευθερισμού όσο και της ακροδεξιάς και του νεοφασισμού. Είναι η μόνη δύναμη που είναι καταδικασμένη να σταθεί εμπόδιο στους σωβινιστές και τους ρατσιστές. Και το ΑΚΕΛ σήμερα, σ’ αυτές τις προεδρικές εκλογές επέλεξε να εκφραστεί, και εκφράζεται, μέσα από την υποψηφιότητα Μαλά.

Λέγεται ότι η επιλογή του ΑΚΕΛ έγινε για να φορτώσει μια βέβαιη ήττα σε άλλους ώμους και να μειώσει τις δικές του απώλειες από τις αποτυχίες της διακυβέρνησης Χριστόφια. Ωστόσο, είναι αδύνατο να μην συνειδητοποιεί το ΑΚΕΛ ότι μια ήττα του Σταύρου Μαλά θα είναι το ίδιο οδυνηρή, αν όχι περισσότερο από μια ήττα του Δημήτρη Χριστόφια. Οι συνθήκες είναι σήμερα τόσο άγριες που τίποτε δεν μπορεί να σώσει το ΑΚΕΛ αν φανεί ότι έχει αποδυναμωθεί και ότι οι αντίπαλοί του μπορούν να το πολεμήσουν χωρίς επιπτώσεις. Είναι γι’ αυτό που όσο εξελίσσεται η προεκλογική εκστρατεία, τόσο πιο βίαιη θα είναι η σύγκρουση με τους αντιπάλους του Σταύρου Μαλά, τόσο περισσότερο η μάχη θα γίνεται μάχη Αριστεράς-Δεξιάς. Ας μην ξεχνούμε πως ο Νίκος Αναστασιάδης εκπροσωπεί την πιο ακραία έκφραση του νεοφιλελευθερισμού, ενώ ο Γιώργος Λιλλήκας εκφράζει τον πιο άκρατο εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.

Σ’ αυτή τη μάχη δεν μπορεί κανένας να μείνει αμέτοχος. Είναι μια μάχη που θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Κύπρου μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση που δεν θα μείνει μόνο οικονομική. Ζούμε σε μια εποχή συγκρούσεων και κάθε μάχη έχει τη δική της σημασία. Η υποστήριξη του Σταύρου Μαλά και η συμμετοχή στην προεκλογική του εκστρατεία δεν γίνεται γιατί λέει ωραία λόγια: γίνεται γιατί αυτή η μάχη της Αριστεράς πρέπει να κερδηθεί.

Το μνημόνιο δεν είναι μονόδρομος......

Η συν-διαμόρφωση και ο κοινός αγώνας της αριστεράς με τα συνδικάτα για ένα Εναλλακτικό Οικονομικό Πρόγραμμα και η συμμετοχή στα πανευρωπαϊκά κινήματα αντίστασης ενάντια στη λιτότητα και τον νεο-φιλελευθερισμό δείχνουν τη πορεία εξόδου από την κρίση.

Παναγιώτης Παντελίδης

29/11/2012 pantel858@gmail.com

Η κρίση της κυπριακής οικονομίας δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση και ειδικότερα από την κρίση στην ευρωζώνη. Η παγκόσμια οικονομία διέρχεται από το 2008, μία συστημική κρίση, κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ο νεο-φιλελευθερισμός αποτελεί το πλέγμα θεσμών και πολιτικών που έχει θεσμοθετηθεί τα τελευταία τριάντα χρόνια, με απαρχή τον Θατσερισμό, με σκοπό να διαμορφώσει ένα διαφορετικό, πιο ακραίο τρόπο αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων σε σύγκριση με την μεταπολεμική περίοδο. Η πλήρης απορρύθμιση των αγορών, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, οι ιδιωτικοποιήσεις και η επίθεση εναντίων των συνδικάτων είναι μόνο μερικά παραδείγματα νεο-φιλελεύθερων πολιτικών και πρακτικών που έχουν εφαρμοσθεί από τις άρχουσες τάξεις στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες αλλά και σε αναπτυσσόμενες χώρες κυρίως μέσω των προγραμμάτων του Δ.Ν.Τ. Το αποτέλεσμα τριών δεκαετιών νεο-φιλελεύθερων πολιτικών ήταν η αύξηση της ανεργίας, η αύξηση των ανισοτήτων στη κατανομή εισοδημάτων και πλούτου, η άνιση ανάπτυξη μεταξύ κρατών βορρά και νότου και η άνοδος και επικυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με επιστέγασμα την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και τις καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες που έχει επιφέρει κυρίως στα λαϊκά στρώματα και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως του ευρωπαϊκού νότου, οι συνέπειες της κρίσης έχουν πάρει δραματικές διαστάσεις.

Η αντίδραση της άρχουσας τάξης σε ευρωπαϊκό αλλά και σε εθνικό επίπεδο και χρησιμοποιώντας με εκβιαστικό τρόπο την κρίση του χρέους, ήταν να εντείνει και να επεκτείνει τις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές σε πιο πολλούς τομείς και σε πιο πολλές χώρες και να αρχίσει μια συστηματική προσπάθεια θεσμοθέτησης του νεο-φιλελευθερισμού σε πιο ακραία μορφή και σε εθνικό επίπεδο μέσω των μνημονίων αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με την προσπάθεια συνομολόγησης νέας συνθήκης δημοσιονομικής σταθερότητας και κεντρικού ελέγχου οικονομικής πολιτικής από τα όργανα της Ε.Ε. Οι νεο-φιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες αποτέλεσαν την πρωταρχική αιτία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και η οποία συνεχίζεται και εντείνεται τα τελευταία πέντε χρόνια, αντί να ξηλωθούν και να αντικατασταθούν με ένα νέο πλέγμα οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων, συνεχίζουν να εφαρμόζονται τουλάχιστον στην Ευρώπη με πιο πολύ αυστηρότητα και αποφασιστικότητα από τις οικονομικές και πολιτικές άρχουσες τάξεις της Ε.Ε.

Αν η κρίση στη Κύπρο στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου δεν μπορεί να απομονωθεί από την κρίση της ευρωζώνης και να αντιμετωπισθεί σαν ειδικό πρόβλημα κάθε χώρας ξεχωριστά, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι θεσμικές αρχές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., τότε και η απάντηση της αριστεράς δεν μπορεί να περιορίζεται σε εθνικό επίπεδο. Ταυτόχρονα με την αντίσταση σε κάθε λογής μνημόνια και στις υποδείξεις της Τροϊκα, θα πρέπει να ενδυναμωθεί η συνεργασία και να εντατικοποιηθεί η αντίδραση ενάντια στο νέο κύμα νεο-φιλελεύθερων πολιτικών μεταξύ των συνδικάτων και των κοινωνικών κινημάτων της Ευρώπης που αντιπαλεύονται την οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση των χωρών τους. Οι όποιες ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, όπως και της Κύπρου, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής αλλά και παγκόσμιας κοινωνικής κινητοποίησης και της διαμόρφωσης ενός συνολικού αιτήματος για ριζικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Η διαμόρφωση και η ιδεολογική και πρακτική υιοθέτηση ενός εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος ενάντια στις επιταγές της τροϊκα από το εργατικό κίνημα και τις δυνάμεις της αριστεράς στη Κύπρο θα πρέπει παράλληλα να αποτελεί τη βάση συνεργασίας με τα κινήματα και πολιτικές δυνάμεις κοινωνικής αντίστασης στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, στην Ιταλία, στη Ιρλανδία, στην Ισλανδία, στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα ανακοπής του κατήφορου του νεο-φιλελευθερισμού, της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας αυτή βρίσκεται στο συναπάντημα της ταξικής πάλης ενάντια στην επιβολή των μνημονίων και την διαμόρφωση εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά ταυτόχρονα και σε ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο κοινών αγώνων με κατεύθυνση μια κοινωνική Ευρώπη συνεργασίας, αλληλεγγύης και βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης.

Η οικονομική κρίση στη Κύπρο είχε σαν αρχική αιτία τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στο τουρισμό και στο κατασκευαστικό τομέα και θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενες. Η μείωση της δραστηριότητας σε αυτούς τους κύριους τομείς της οικονομίας οδήγησε στην ύφεση η οποία συνεχίζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια και είχε σαν αποτέλεσμα τη σημαντική αύξηση της ανεργίας η οποία έφτασε σε μεγέθη πρωτόγνωρα για τη περίπτωση της Κύπρου. Η δεύτερη φάση στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο είχε εντελώς διαφορετικές διαστάσεις και αντικατοπτρίζει σε μικρογραφία τους παράγοντες που οδήγησαν στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Η αναφορά εδώ είναι στο ρόλο του τραπεζικού τομέα και τις επιπτώσεις της τραπεζικής κρίσης όσον αφορά την ένταση και την ανεξέλεγκτη πορεία που ακολούθησε η οικονομική κρίση στη Κύπρο. Μέχρι το φθινόπωρο του 2011 και μετά τις σχετικές αποφάσεις για το κούρεμα του ελληνικού χρέους, οι ζημιές στις κυπριακές τράπεζες έφτασαν τα 4 δις ευρώ που αντιπροσωπεύουν το 70% των κεφαλαίων τους, χωρίς να συνυπολογισθούν οι ζημιές από τα επισφαλή δάνεια στην ελληνική οικονομία και τα οποία συνεχώς αυξάνονται. Το κυπριακό τραπεζικό σύστημα είχε βρεθεί στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και οι δανειοδοτήσεις προς την οικονομία τα τελευταία δύο χρόνια έχουν ουσιαστικά παγοποιηθεί. Η κρίση στο τραπεζικό τομέα έχει οδηγήσει σε πιο βαθειά ύφεση την κυπριακή οικονομία, αποτέλεσε τον κύριο λόγο για τον αποκλεισμό της Κύπρου από τη δυνατότητα διεθνούς δανεισμού και σε τελική ανάλυση ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για την κάθοδο της τρόϊκας στη Κύπρο. Οι επιπτώσεις της τραπεζικής κρίσης θα έχουν διάρκεια για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα στο μέλλον και η αντιμετώπιση της κρίσης μέσω ριζικής αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να αποτελεί βασικό άξονα ενός εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος.

Ένας άλλος παράγοντας ο οποίος έχει εντείνει την ύφεση στη Κύπρο και έχει περιορίσει τις προοπτικές ανάπτυξης σχετίζεται με το μοντέλο ανάπτυξης που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και το οποίο έχει κλείσει τον κύκλο του προ πολλού. Αυτή η πτυχή της κρίσης η οποία μπορεί να αποδειχθεί και η πιο καθοριστική δεν συζητείται καθόλου ούτε από τα κυπριακά ΜΜΕ, ούτε από τους πολιτικούς και φυσικά δεν έχει τεθεί τέτοιο θέμα από την τρόϊκα. Η κυπριακή οικονομία κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 είχε να επιδείξει μια υπέρμετρη επικέντρωση στο τομέα του τουρισμού ενώ οι παραγωγικοί τομείς της γεωργίας και της βιομηχανίας ακολουθούσαν μια φθίνουσα πορεία. Τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών αυξάνονταν συνεχώς σε μη βιώσιμο επίπεδο. Παρεμφερείς δείκτες που σχετίζονται με τη παραγωγική βάση της οικονομίας όπως η παραγωγικότητα, τεχνολογική αναβάθμιση, καινοτομία, έρευνα κλπ βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα και πολύ πιο κάτω από τον μέσο όρο σε χώρες της Ε.Ε. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι τουριστικές αφίξεις και τα ανάλογα έσοδα βρίσκονται σε επίπεδη πορεία. Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια προήλθε κατά πρώτον λόγο, μέσω της ανόδου του κατασκευαστικού τομέα η οποία κατέληξε σε φούσκα όσον αφορά τη άνοδο των τιμών των ακινήτων αλλά και στην υπέρμετρη αύξηση στις κατασκευές. Επίσης η αύξηση του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια βασίστηκε στη κατανάλωση σαν αποτέλεσμα της αύξησης του ιδιωτικού δανεισμού πού έχει ένα από τα πιο ψηλά ποσοστά σε σχέση με το ΑΕΠ στην Ευρώπη. Οι πηγές ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας έχουν εκλείψει και οι επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έχουν φέρει στην επιφάνεια τις δομικές αδυναμίες της κυπριακής οικονομίας με τον πιο έντονο τρόπο.

Οι προτάσεις της τροϊκας και η διαμόρφωση του κυπριακού μνημονίου έχουν ακολουθήσει την πορεία που έχει χαραχθεί στις προηγούμενες περιπτώσεις με μικρές διαφοροποιήσεις: Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία. Τα κύρια συστατικά του κυπριακού μνημονίου συμπεριλαμβάνουν τη δημοσιονομική λιτότητα, εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος σε περίοδο τριών χρόνων, περικοπές στους μισθούς του δημοσίου τομέα, περικοπές στις συντάξεις και στις κοινωνικές παροχές, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, κατάργηση της ΑΤΑ σε περιόδους ύφεσης και καταβολή 50% της ΑΤΑ σε περιόδους ανάπτυξης, ιδιωτικοποιήσεις σε επόμενη φάση μετά τη συγκεκριμενοποίηση των δανειακών αναγκών που θα προκύψουν για τις τράπεζες, ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, εποπτεία του συνεργατικού πιστωτικού συστήματος από την κεντρική τράπεζα, έλεγχος στα μελλοντικά έσοδα από το φυσικό αέριο με σκοπό την αποπληρωμή του χρέους.

Τα μέτρα που εμπεριέχει το μνημόνιο επιδιώκουν όχι μόνο να εξαλείψουν το δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά να δημιουργήσουν και πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 4% του ΑΕΠ. Η δημοσιονομική συρρίκνωση που θα επέλθει τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι της τάξης του 7.5% και αυτή η πολιτική θα βυθίσει την κυπριακή οικονομία, με μαθηματική ακρίβεια, σε βαθειά και παρατεταμένη ύφεση και συνεχή αύξηση της ανεργίας. Αυτές οι προβλέψεις συμπεριλαμβάνονται ήδη, με αρκετή δόση κυνισμού, στις εκδόσεις της Ε.Ε. όπου η ανεργία αναμένεται να αυξηθεί σε 15% στα επόμενα δύο με τρία χρόνια, χρησιμοποιώντας πολύ αισιόδοξες υποθέσεις όσον αφορά την πιθανότητα ανάκαμψης της οικονομίας. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο στα μέτρα του μνημονίου που να ευνοεί την ανάπτυξη αλλά οι ενδείξεις είναι ότι η κυπριακή οικονομία εισέρχεται σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, αύξησης της ανεργίας, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, γενικής μείωσης των μισθών και περαιτέρω δημοσιονομικής αποσταθεροποίησης και αύξησης του χρέους. Ήδη το δημόσιο χρέος, μετά τη κυβερνητική στήριξη της Λαϊκής έχει φτάσει σχεδόν στο 90% του ΑΕΠ και μετά το νέο δάνειο το οποίο υπολογίζεται στα 17.5 δις ευρώ και αφού αφαιρεθεί το ποσό που προορίζεται για αναχρηματοδότηση του χρέους, θα φτάσει σε επίπεδα πέραν του 150%. Το δημόσιο χρέος της Κύπρου θα βρίσκεται σύντομα σε μη βιώσιμο επίπεδο, εκτός και αν μέρος του δανεισμού αναληφθεί από τις τράπεζες μέσω του αναμενόμενου μηχανισμού χρηματοπιστωτικής στήριξης της Ε.Ε. Η απότομή και αυστηρή μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση του χρέους αλλά αντίθετα θα έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση του λόγω της ύφεσης και της μείωσης του ΑΕΠ.

Σε αυτή τη φάση η Κύπρος βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο που βρισκόταν και η Ελλάδα πριν περίπου δύο χρόνια. Αποδοχή του μνημονίου θα οδηγήσει σε παρατεταμένη ύφεση για πολλά χρόνια, η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται, οι μισθοί και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα θα συρρικνωθούν, οι κοινωνικές παροχές και το κράτος προνοίας θα δεχθούν τρομερές πιέσεις και θα αρχίσουν να επηρεάζονται τομείς όπως της υγείας και της παιδείας, ο τραπεζικός τομέας θα συνεχίσει να έχει προβλήματα και θα υπάρχει ανάγκη για συνεχή ανακεφαλαιοποίηση λόγω επισφαλών δανείων και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Οι προοπτικές ανάπτυξης θα έχουν εκμηδενισθεί αφού ούτε ο τουρισμός, ούτε οι κατασκευές αλλά ούτε και οι υπεράκτιες μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη μεγέθυνση της παραγωγής, των εισοδημάτων και της απασχόλησης. Η τροϊκα και η πολιτικές που προτείνει δεν έχουν σκοπό να δημιουργήσουν συνθήκες ανάπτυξης της οικονομίας ή να αντιμετωπίσουν υπαρκτά προβλήματα και στρεβλώσεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Σκοπός του μνημονίου είναι η μείωση των μισθών, η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις , η ιδιωτικοποίηση οργανισμών κοινής ωφελείας αλλά και του συνταξιοδοτικού συστήματος και η προστασία των τραπεζών. Η βασική φιλοσοφία αυτού του πλέγματος πολιτικής επικεντρώνεται στη προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών επικερδούς συσσώρευσης κεφαλαίου από κυπριακές επιχειρήσεις αλλά και άνοιγμα επενδυτικών ευκαιριών, όπως σε περίπτωση ιδιωτικοποιήσεων, στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο . Επίσης η προσπάθεια αυτή συνοδεύεται με θεσμικές κινήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίες σκοπό έχουν να περιορίσουν τον όποιον βαθμό ελευθερίας στη διαμόρφωση οικονομικής πολιτικής εξακολουθεί να υπάρχει στις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας και να θεσμοθετήσουν νεο-φιλελεύθερες πολιτικές με νομικό και συνταγματικό τρόπο. Το δημοσιονομικό σύμφωνο, η τραπεζική ένωση και ο αναμενόμενος ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης τείνουν να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο ελέγχου των οικονομιών της περιφέρειας που όχι μόνο περιορίζει την εθνική κυριαρχία αλλά εμπεριέχει έντονα νεο-αποικιακά χαρακτηριστικά.

Η αντίθεση των αριστερών πολιτικών δυνάμεων, του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος αλλά και των απλών πολιτών στο μνημόνιο και τις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές της τροϊκας θα έπρεπε να ήταν συνολική, κάθετη και συντονισμένη. Το μνημόνιο θα έχει καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες και όχι μόνο δεν θα οδηγήσει σε ανάπτυξη αλλά θα εντείνει την ύφεση και θα έχει σαν αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη αύξηση της ανεργίας. Επίσης η πιο πιθανή εξέλιξη θα είναι ότι το πρώτο μνημόνιο θα το ακολουθήσουν και άλλα αφού οι δημοσιονομικές επιδιώξεις θα είναι δύσκολο να επιτευχθούν σε συνθήκες εντεινόμενης ύφεσης. Η οικονομική και κοινωνική ομηρία της Κύπρου από τον κλοιό του νεο-φιλελευθερισμού έχει δρομολογηθεί και η διέξοδος της κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης στη Κύπρο αλλά και σε συνεργασία με τα ευρωπαϊκά κινήματα θα πρέπει να εντατικοποιηθεί.

Φυσικά οι εργοδοτικές οργανώσεις, οι τράπεζες, οι πολιτικές δυνάμεις της δεξιάς αλλά και σημαντική μερίδα των ΜΜΕ έχει υποδεχτεί με ευαρέσκεια τα μέτρα που προτείνει η τρόϊκα. Έχει δημιουργηθεί ένα ιδεολογικό πλαίσιο επιβολής του μνημονίου το οποίο από τη μια μεριά υποστηρίζει ότι η τροϊκα θα μας επιβάλει μέτρα τα οποία θα έπρεπε από μόνοι μας να είχαμε πάρει από καιρό και από την άλλη όταν τα ουσιαστικά επιχειρήματα εκλείψουν καταλήγει στην εκβιαστική υποταγή ότι χρειαζόμαστε τα δάνεια και πρέπει να συμφωνήσουμε με τους όρους των δανειστών. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστούν και οι δύο αυτές ιδεολογικές παραπλανήσεις είναι πρώτο η απομυθοποίηση των πραγματικών επιπτώσεων της μνημονιακής πολιτικής χρησιμοποιώντας και την εμπειρία άλλων χωρών και δεύτερο και εξαιρετικά σημαντικό, η διαμόρφωση ενός εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος το οποίο να αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και να προσδίδει κάποιες προοπτικές ανάπτυξης.

Εναλλακτικές κατευθύνσεις οικονομικής πολιτικής έχουν διαμορφωθεί σε αρκετά προχωρημένο στάδιο από δυνάμεις της αριστεράς και συμπεριλαμβάνουν τα ακόλουθα:

• Δημοσιονομική σταθεροποίηση στη βάση αύξησης της φορολογίας σε ψηλά εισοδήματα, φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας και άλλες μορφές πλούτου, αύξηση του εταιρικού φόρου, μείωση ή περιορισμός αύξησης των ψηλών εισοδημάτων, μείωση των αμυντικών δαπανών.
• Διατήρηση της ΑΤΑ και προστασία χαμηλών και μεσαίων μισθών στο δημόσιο τομέα, προστασία και ενίσχυση των κοινωνικών παροχών και των συντάξεων. Να διεξαχθεί συγκριτική έρευνα του κοινωνικού κράτους στη Κύπρο σε σχέση με χώρες της Ε.Ε.
• Ουσιαστική εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και αναδιάρθρωση του ούτως ώστε να μειωθεί το μέγεθος του και να περιορισθούν οι διεθνείς δραστηριότητες του. Το τραπεζικό σύστημα να λειτουργήσει με πρωταρχική επιδίωξη τον προγραμματισμό και προώθηση των επενδύσεων προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση.
• Διαμόρφωση εναλλακτικού αναπτυξιακού μοντέλου με πρωταρχικό στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και συγκεκριμένα επέκταση και αναβάθμιση του γεωργικού και βιομηχανικού τομέα με σύγχρονες μεθόδους παραγωγής και προϊόντα λαμβάνοντας υπ'όψη διεθνείς τάσεις και εμπειρίες. Απομυθοποίηση του επιχειρήματος ότι οι υπεράκτιες εταιρείες αποτελούν το πιο βασικό πυλώνα της οικονομίας και σταδιακή αύξηση του εταιρικού φόρου με επιδίωξη να μειωθούν οι εισροές ξένων κεφαλαίων οι οποίες έχουν οδηγήσει στην υπερδιόγκωση του τραπεζικού τομέα.
• Μεταρρύθμιση του κράτους με σκοπό να παταχθεί η γραφειοκρατία, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα. Να διεξαχθεί σχετική έρευνα για τις αδυναμίες και τις κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθηθούν, χρησιμοποιώντας και τις εμπειρίες άλλων χωρών ούτως ώστε να ενισχυθεί ο αναπτυξιακός και κοινωνικός ρόλος του κράτους. Επίσης να ενισχυθούν κρατικοί θεσμοί που συμβάλλουν στη διαμόρφωση και εφαρμογή σχεδιασμού οικονομικής ανάπτυξης όπως η έρευνα, τεχνολογική αναβάθμιση, εκπαίδευση και κατάρτιση.

Έχει ήδη υποστηριχθεί πιο πάνω ότι η λιτότητα και η δημοσιονομική συρρίκνωση, ιδίως με τον τρόπο που επιχειρείται, θα έχει ως κύριο αποτέλεσμα την παρατεταμένη ύφεση, την μείωση του ΑΕΠ και την αύξηση της ανεργίας. Τα δημοσιονομικά ελλείμματα πολύ δύσκολα θα μειωθούν και όσον αφορά το δημόσιο χρέος, πιο πιθανή εξέλιξη είναι η αύξηση παρά η μείωση του. Σε λίγα χρόνια και μετά από μια καταστροφική οικονομική και κοινωνική πορεία, πιθανώς να υπάρξει πιο γενικευμένη παραδοχή ότι η πολιτική του μνημονίου, του νεο-φιλελευθερισμού και της λιτότητας απέτυχε σε συνθήκες όπου η ύφεση, η ανεργία, η μείωση των μισθών και η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους θα συνεχίσει να συνοδεύεται με ψηλά επίπεδα στο δημόσιο χρέος. Πιθανώς, σε αυτό το στάδιο να αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι οι σκοποί του νεο-φιλελευθερισμού και της λιτότητας δεν είναι πρωτίστως ούτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα ούτε το δημόσιο χρέος αλλά κύρια επιδίωξη είναι η επιβολή νέων συνθηκών συσσώρευσης κεφαλαίου, ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας το οποίο θα βασίζεται στους χαμηλούς μισθούς στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και στην ελαχιστοποίηση κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία. Με άλλα λόγια, επιδίωξη του νεο-φιλελευθερισμού είναι η βελτίωση της κερδοφορίας και η πλήρης επιβολή του ελέγχου του κεφαλαίου στους όρους και στις συνθήκες παραγωγής. Σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι εργαζόμενοι αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα θα δεχτούν τεράστιο πλήγμα και συνεχείς πιέσεις.

Οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς αλλά και το συνδικαλιστικό κίνημα σε συνεργασία και στα πλαίσια διαλόγου θα πρέπει να αντιδράσουν και να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στο μνημόνιο με συντονισμένο τρόπο. Ήδη το συνδικαλιστικό κίνημα έδωσε καθαρά το στίγμα ότι αντίκειται εχθρικά προς τις πολιτικές του μνημονίου, ότι δεν πιστεύουν ότι οι πολιτικές αυτές θα αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας, αναδεικνύουν την κοινωνική αδικία της πολιτικής του νεο-φιλελευθερισμού και ότι οι εργαζόμενοι θα υποστούν τις επιπτώσεις σχεδόν ολοκληρωτικά και τέλος ότι δεν δεσμεύονται από αυτά τα μέτρα σε ότι αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Επίσης το συνδικαλιστικό κίνημα υποστηρίζει με επιχειρήματα ότι η πολιτική του μνημονίου μας έχει επιβληθεί σε συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί από το τραπεζικό σύστημα και τις σχέσεις οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου και της μορφής και πολιτικών του κράτους.

Υπάρχει μια καλή βάση όσον αφορά και επιχειρήματα αλλά και διάθεση για αντίσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου. Η πτυχή που χρειάζεται να ενισχυθεί και κτιστεί μια συντονισμένη καμπάνια γύρω από αυτή, είναι η τεκμηριωμένη και πειστική πρόταση όσον αφορά ένα εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα. Οι άξονες εναλλακτικής πολιτικής που αναφέρονται πιο πάνω, κανένα στοιχείο των οποίων δεν έχει αποτελέσει μέρος της δημόσιας συζήτησης, θα πρέπει να αναπτυχθούν και να συγκεκριμενοποιηθούν από τις δυνάμεις της αριστεράς σε συνεργασία με το συνδικαλιστικό κίνημα την επόμενη περίοδο και να αποτελέσουν σημαντικό εργαλείο του αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και τον νεο-φιλελευθερισμό και για μια άλλη οικονομία και κοινωνία και στη Κύπρο και στην Ευρώπη.        

Η ΕΡΑΣ συμμετείχε στη διαμαρτυρία των συμβασιούχων εκπαιδευτικών την Πέμπτη

Ημερίδα - Οικονομική & Κοινωνική κρίση: Ευρώπη- Ελλάδα-Κύπρος

Σάββατο, 8 Δεκεμβρίου 2012,
Ώρα: 10:00 – 15:00
Δημοσιογραφική Εστία Λευκωσίας


ΟΡΓΑΝΩΣΗ:
Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Ευρωπαϊκό Διαπανεπιστημιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τον Εκδημοκρατισμό (EIUC)


10:00 Προσέλευση
10:10 Χαιρετισμός
Καλλιόπη Αγαπίου-Ιωσηφίδου,
Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου, Αντιπρόεδρος, Ευρωπαϊκό Διαπανεπιστημιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τον Εκδημοκρατισμό

10:15-12:15 Α’ Συνεδρία
Συντονιστής: Αντώνης Έλληνας, Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Σταύρος Τομπάζος, Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Νότια Ευρώπη και κρίση συνοχής της ευρωζώνης
Κανάκης Λελεδάκης, Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο / Τμήμα Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Η κοινωνία δεν είναι απεριόριστα εύπλαστη: οικονομία, ταυτότητες, κρίση
Βασίλης Καρδάσης, Τμήμα Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Κρήτης /Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Η κοινωνική διάσταση της Ελληνικής κρίσης

12:15-12:45 Διάλειμμα

12:45-15:00 Β’ Συνεδρία
Συντονιστής: Σταύρος Τομπάζος
Σπύρος Λαπατσιώρας, Τμήμα Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Κρήτης
Η πολιτική οικονομία της Ελλάδας και η πολιτική διαχείρισης της κρίσης του 2008
Μάριος Ζαχαριάδης, Τμήμα Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
Αίτια και αντιμετώπιση της κρίσης στην Κυπριακή οικονομία
Παναγιώτης Παντελίδης, Ερευνητής, Οικονομικός Αναλυτής
Οικονομικό μοντέλο και τραπεζική κρίση στην Κύπρο
Γιώργος Σταθάκης, Τμήμα Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Κρήτης / Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Η Ελληνική κρίση και προοπτικές εξόδου

Παιδεία-Υγεία, τα πρώτα και μεγάλα θύματα της πολιτικής λιτότητας

Ο τομέας της Παιδείας και ο τομέας της Υγείας  είναι από τα πρώτα και μεγάλα θύματα της  πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει το Μνημόνιο. Ενώ οι πρόνοιες του Μνημονίου δημοσιοποιούνται σιγά-σιγά,  αποσβολωμένοι ο κάθε κύπριος και η κάθε κύπρια τις τελευταίες ημέρες, επιμετρούμε τις συνέπειες του Μνημονίου στις ζωές μας. Ανακαλύπτουμε όλοι μας ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, εμείς και τα παιδιά  μας, ζούμε πλέον σε μια φτωχή χώρα χωρίς οποιαδήποτε κοινωνικά κεκτημένα.

Ήδη η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα καλπάζει πλέον σε διψήφιο αριθμό επί τις εκατό. Τις τελευταίες μέρες παρακολουθήσαμε την έκρηξη οργής εκατοντάδων ωρομίσθιων εργατών του Δημοσίου που χάνουν τη δουλειά τους. Θύματα της ίδιας λογικής είναι  οι χίλιοι και πλέον συμβασιούχοι εκπαιδευτικοί που οδηγούνται στην ανεργία.

Πέρα από τις δραματικές επιπτώσεις που θα έχει  στη ζωή των χιλίων αυτών οικογενειών το συγκεκριμένο μέτρο, είναι σαφές ότι η ποιότητα της Δημόσιας Παιδείας οδηγείται στην υποβάθμιση και ήδη εξαγγέλλεται αύξηση των μαθητών ανά τμήμα, καθώς και αύξηση των διδακτικών ωρών.

Ως ΕΡΑΣ είμαστε πεπεισμένοι ότι ο κατήφορος στο Δημόσιο Σχολείο θα συνεχιστεί, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις χώρες που πλήττονται από τη διεθνή κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού . Αυτό αφορά τόσο τους μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες, όσο και τους εκπαιδευτικούς. Η εμπειρία της Ελλάδας και των άλλων χωρών που πλήττονται από τα Μνημόνια, δείχνουν με ακρίβεια τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Τονίζουμε ακόμα και προειδοποιούμε τους εργαζόμενους, ότι το μνημόνιο δεν αποτελεί μέτρο αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά επιδείνωσής της, διότι οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση και νέα μνημόνια.

 Ως εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί και ότι οι συλλογικοί αγώνες και οι  κινητοποιήσεις μας, είναι πλέον ο μόνος τρόπος διαφύλαξης των εργατικών δικαίων. Διεκδικώντας το δικαίωμα στην εργασία με καλές συνθήκες, θα πρέπει ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε κρατικοποίηση και έλεγχο των τραπεζών οι οποίες ξεπούλησαν τη χώρα, φορολόγηση του συσσωρευμένου πλούτου, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, επιτροπή λογιστικού ελέγχου για να δούμε ποιοι και πώς έχασαν λεφτά στο χρηματοπιστωτικό τζόγο και τι είναι δίκαιο να ξεπληρώσουμε. Ζητάμε  να πληρώσει ο πλούτος την κρίση του και αμφισβητούμε την θέση της κυβέρνησης και των κομμάτων ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Αμφισβητούμε επίσης την αδράνεια των συνδικάτων. 

Στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου βλέπουμε τις επιπτώσεις των Μνημονίων. Ταυτόχρονα όμως βλέπουμε και τις μαζικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται από τους εργαζόμενους. Αντιστάσεις οι οποίες δημιουργούν νέες ελπίδες για την αναγέννηση ενός νέου διεκδικητικού κινήματος με στόχευση την ανακοπή της ασυδοσίας των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Γραφείο Τύπου ΕΡΑΣ

5 Δεκεμβρίου 2012

Η τοποθέτηση της ΕΡΑΣ για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές

Οι προεδρικές εκλογές του επόμενου Φεβρουαρίου διεξάγονται μέσα σ ένα εντελώς νέο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από την αποδοχή του μνημονίου.

Με το μνημόνιο η τραπεζική κρίση μετατρέπεται σε κρίση του δημόσιου χρέους. Τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι τράπεζες, οι οποίες χρησιμοποίησαν τις καταθέσεις κυπρίων και ξένων για κερδοσκοπικούς σκοπούς, καλείται τώρα να πληρώσει ο φορολογούμενος πολίτης. Με το μνημόνιο, το δημόσιο χρέος στην Κύπρο, το οποίο μέχρι πρόσφατα ήταν κατά πολύ χαμηλότερο από το μέσο δημόσιο χρέος στην ευρωζώνη, υπολογίζεται να φθάσει στο 130%, ένα ποσοστό που είναι αμφίβολο αν είναι βιώσιμο.

Οι όροι του μνημονίου είναι ιδιαίτερα επαχθείς για τους εργαζόμενους. Το εργατικό και κοινωνικό κεκτημένο των τελευταίων δεκαετιών εξανεμίζεται και η κοινωνία οπισθοδρομεί στις συνθήκες που ακολούθησαν την εισβολή του 1974. Το μνημόνιο ουσιαστικά καταργεί την ΑΤΑ, μειώνει δραστικά μισθούς και συντάξεις, επιμηκύνει τα όρια συνταξιοδότησης και ανοίγει το δρόμο για ξεπούλημα κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών – αν όχι άμεσα, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα.

Συντεταγμένα, η τρόικα και η οικονομική ολιγαρχία στην Κύπρο επιβάλλουν πολιτικές που αποφεύγουν την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας (υπερτροφικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, φορολογικός παράδεισος για τα κέρδη και το συσσωρευμένο πλούτο, τουριστική βιομηχανία που καταστρέφει το περιβάλλον και ως εκ τούτου το ίδιο της το προϊόν κ.λπ.). Αυτές οι πολιτικές, όπως και στην υπόλοιπη Νότια Ευρώπη, οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, δημόσιου χρέους/εξυπηρέτησης των συμφερόντων των δανειστών και εν τέλει στον ενταφιασμό κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις της Δεξιάς κραύγαζαν υπέρ της αναγκαιότητας συνομολόγησης του μνημονίου, κριτικάροντας «από τα δεξιά» το ΑΚΕΛ για αργοπορία και απροθυμία στη λήψη μέτρων. Η υπογραφή του μνημονίου ανοίγει το δρόμο στον Αναστασιάδη, ο οποίος φαντασιώνεται πως θα εφαρμόσει ανενόχλητος τα νεοφιλελεύθερα σχέδια του έχοντας και την νομιμοποίηση της πολιτικής του ήδη έτοιμη.

Η ΕΔΕΚ κινήθηκε στο ίδιος μήκος κύματος με τη δεξιά, όπως και ο υποψήφιος που στηρίζει, Γ. Λιλλήκας.. Η όψιμη μετακίνηση του τελευταίου, που επιδίδεται τώρα σε αντιμνημονιακές δηλώσεις, διαπνέεται από καιροσκοπισμό και δημαγωγικό πνεύμα. Άλλωστε, ο συγκεκριμένος υποψήφιος, όπως φαίνεται και από το παρελθόν του, επιδεικνύει έφεση στις οβιδιακές μεταμορφώσεις.

Η κυβέρνηση Χριστόφια βρέθηκε εγκλωβισμένη στην πολιτική διαχείριση της κρίσης και επέλεξε καθ’ όλη τη διάρκεια της πενταετίας να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειες μέχρι τη λήξη της θητείας της. Τα ισοδύναμα μέτρα που αντιπρότεινε είναι σε αντιλαϊκή κατεύθυνση. Οι «κόκκινες γραμμές» που είχε θέσει στη διαπραγμάτευση με την τρόικα ήταν συχνά αυτές της εργοδοσίας (π.χ. ο εταιρικός φόρος). Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να συγκρουστεί με αυτούς που προκάλεσαν την κρίση και συσσώρευσαν τεράστια κέρδη το προηγούμενο διάστημα.

Ο Μαλάς είναι μια επιλογή συνθηκολόγησης με τη Δεξιά και την εργοδοσία Αποδυναμώνει συνολικά την αριστερά, εγκλωβίζει σε αδράνεια τη βάση του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ, δεν εγγυάται με κανέναν τρόπο την υπεράσπιση των συμφερόντων του λαού και της εργατικής τάξης και σπέρνει αυταπάτες ότι είναι δυνατό στις συνθήκες αυτής της κρίσης να διασφαλιστεί το κοινωνικό κεκτημένο χωρίς ρήξη με τις κεντρικές επιλογές της αστικής τάξης.

Είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που η ΕΡΑΣ καλείται να πάρει θέση για τις προεδρικές εκλογές.

Χωρίς αμφιβολία, στην παρούσα συγκυρία οφείλαμε να έχουμε δικό μας υποψήφιο/υποψήφια για να εκφράσει δυναμικά τις ιδέες και τις δυνάμεις της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς . Δεδομένου όμως ότι η ΕΡΑΣ είναι μια νεοσύστατη Επιτροπή κρίναμε ότι δεν έχουμε αυτήν την στιγμή την οργανωτική δυνατότητα και τους πόρους για να πραγματοποιήσουμε μιαν προεκλογική εκστρατεία.

Το θέμα της στάσης της ΕΡΑΣ στις προεδρικές εκλογές συζητήθηκε σε πρόσφατη γενική συνέλευση. Με δεδομένο ότι η ΕΡΑΣ αποτελεί μια συλλογικότητα ομάδων και ατόμων που δεν λειτουργεί στη βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού όταν η ομοφωνία δεν είναι εφικτή, αλλά και του σεβασμού στην άποψη της μειοψηφίας ακόμα σε συνθήκες ενισχυμένης πλειοψηφίας, αποφασίστηκε όπως καταγραφούν οι θέσεις που εκφράστηκαν:

Σύμφωνα με την άποψη της πλειοψηφίας, η υποψηφιότητα Μαλά δε συνιστά αριστερή πρόταση, το ΑΚΕΛ πασχίζει να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι εκπροσωπεί επάξια βασικές αρχές του κόμματος, ενώ ο ίδιος ο Μαλάς φρόντισε με δεξιές τοποθετήσεις του να δώσει το στίγμα της πολιτικής του ατζέντας. Η κριτική στήριξη στο Μαλά δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν τακτική ενίσχυσης -γενικά και αόριστα- κάποιας αριστερής καταγραφής, μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα ίσχυε μοναχά εάν η πολιτική του πρόταση προετοίμαζε στοιχειωδώς το έδαφος της ταξικής αντιπαράθεσης στις μνημονιακές πολιτικές. Υπό αυτές τις περιστάσεις, για την πλεοψηφία δεν δικαιολογείται η στήριξη κανενός υποψηφίου.

Η άποψη που μειοψήφησε υποστηρίζει πως η εκλογική μετατόπιση στην Κύπρο γίνεται προς τα δεξιά και η εξασθένιση του ΑΚΕΛ δεν βελτιώνει τους όρους της ταξικής πάλης που εντείνεται και θα ενταθεί πολύ περισσότερο με την εφαρμογή του μνημονίου. Με αυτά τα δεδομένα, η καταψήφιση της δεξιάς και η κριτική στήριξη στον Μαλά είναι η σωστή επιλογή, παρά τις διαφωνίες με τις πολιτικές του κατευθύνσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υποστηρίζεται με οποιοδήποτε τρόπο η αναστολή της δράσης της ΕΡΑΣ για τη συγκρότηση ενός μετώπου κοινωνικής αντίστασης ενάντια στις πρόνοιες του μνημονίου.

Σε κάθε περίπτωση, η ΕΡΑΣ θα συνεχίσει την προσπάθεια της για να οργανωθεί με τους μαζικότερους δυνατούς όρους η αντίσταση στο μνημόνιο. Είναι επιτακτική ανάγκη να συγκροτήσουμε ένα ευρύ, κοινωνικό μέτωπο αντίστασης. Απευθυνόμαστε σε κάθε αριστερό αγωνιστή και αγωνίστρια, σε κάθε μαχητικό συνδικαλιστή και συνδικαλίστρια, σε κάθε άτομο που θίγεται από τις πολιτικές λιτότητας και την κοινωνική αδικία να συνταχθεί και να παλέψει μαζί μας. 

1η Δεκεμβρίου 2012