31 Μαρ 2014

Το κραχ του 1929 και το σήμερα- μέρος Λ

Οι πολυτελείς δεξιώσεις, οι πανάκριβες κατοικίες ο ήχος των γυαλιστερών Porsche, η απίστευτα προνομιακή ζωή, ήταν η δική τους πραγματικότητα.

Η άλλη πραγματικότητα ήταν αυτή της βαθιάς παράλληλης κρίσης της δεκαετίας του 1970 που όμως αντιμετωπίστηκε στην δεκαετία του 1980. Με «κάπως» αμφιλεγόμενες μεθόδους, είναι αλήθεια, αλλά αντιμετωπίστηκε. Όπως και μια σειρά άλλες τοπικές και περιφερειακές κρίσεις που ξέσπασαν από τότε σε όλες τις Ηπείρους, στην Λατινική Αμερική, την νοτιοανατολική Ασία, στις ίδιες τις ΗΠΑ την δεκαετία του 1990, το 2000. Κρίσεις που είχαν γίνει σύμφυτο φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης περιόδου.

Και στην επόμενη ύφεση κάτι θα βρεθεί για αντιμετώπιση της. Αμφιλεγόμενο ή όχι μας παίρνει παρακάτω και βλέπουμε…

Έτσι, θεωρούσαν ότι μια κρίση που δεν θα μπορούν πια να διαχειριστούν

«… δεν θα έρθει επειδή έλεγαν ότι δεν θα έρθει…» Και αφού μια τέτοια

«…κρίση δεν έχει προκύψει, δεν θα συμβεί…» ( Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 31).

Ξανά πάνω στον μαρξιστικό νόμο της πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους.

Η κρίση όμως προκύπτει. Κρίση τελική, μη διαχειρίσιμη, με Κ κεφαλαίο όπως την ονομάζει ο Γιάννης Βαρουφάκης. Όλες οι προβλέψεις παρέμειναν τραγικά άστοχες. Όπως και μετά το κραχ του 1929, μετά το 2008 δεν υπάρχει καμιά ανταπόκριση σε γνωστές θεραπείες.

Το 1929 και 2008 ταυτίζονται μέσα από τη γενική κατάρρευση της κερδοφορίας που προηγήθηκε. Παρόλο που για το 1929 τα στατιστικά στοιχεία που υπάρχουν είναι περιορισμένα, στα λίγα χρόνια που προηγήθηκαν, καταγράφηκε σημαντική μείωση του κύκλου εργασιών σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας των ΗΠΑ. Από την βιομηχανία αυτοκινήτων, ατσαλιού την οικοδομική βιομηχανία, μέχρι την κατάρρευση στην αγροτική παραγωγή που οδήγησε μαζικά αγρότες εκτός του επαγγέλματος.

Πριν το κραχ του 2008,

«Το κέρδος πριν την φορολογία στις ΗΠΑ έφτασε στην κορυφή του το 3ο τρίμηνο του 2006 στα 1865 δις… και κτύπησε πάτο το 4ο τρίμηνο του 2008 στα 861δις»( Mick Brooks, Capitalist Crisis, πρώτη αγγλική έκδοση 2012, σελ. 46), καταγράφοντας την τρομακτική πτώση 55% σχεδόν μέσα σε δυο χρόνια.

Η κατακράτηση μέρους της ανθρώπινης εργασίας για να γίνει δυνατή η καπιταλιστική συσσώρευση, κατέγραψε το τίμημα της και στις δύο ιστορικές περιόδους. Η συσσώρευση πλούτου και τεράστιων μέσων παραγωγής στις μητροπόλεις και φτώχειας στην περιφέρεια, κατέστησε σταδιακά ανίκανη την περιφέρεια να συντηρήσει τις μητροπόλεις και το παγκόσμιο σύστημα αναποδογυρίστηκε.

Όπως αναποδογυρίστηκε και την δεκαετία του 1970, όπου προηγήθηκε, στα χρόνια από το 1965 μέχρι το 1974, κατάρρευση της κερδοφορίας κατά περισσότερο από 40% στον ανεπτυγμένο κόσμο. Επιβεβαιώνοντας, και στις τρείς περιπτώσεις, τον μαρξιστικό νόμο της «Πτωτικής τάσης του ποσοστού του κέρδους», τον νόμο που σύμφωνα με τον Μαρξ,

«.. είναι με κάθε έννοια ο πιο σημαντικός νόμος της πολικής οικονομίας, ο πιο ουσιώδης για κατανόηση των πιο δύσκολων σχέσεων. Είναι ο πιο σημαντικός νόμος από ιστορικής άποψης. Είναι ένας νόμος που παρά την απλότητα του δεν έχει γίνει κατανοητός ποτέ προηγουμένως και, ακόμα λιγότερο, δεν διατυπώθηκε με ένα συνειδητό τρόπο.» (Μαρξ, Grundrisse σελ.748)

Μετά την δεκαετία του 1970 ο νεοφιλελευθερισμός έπαιξε, απρόσμενα, τον ρόλο διάσωσης του παγκόσμιου συστήματος.

Η αμερικάνικη οικονομία αποτέλεσε για δεκαετίες την ατμομηχανή της παγκόσμιας μέσα από την « στρατηγική δανεισμού των ΗΠΑ…».(John Eatwell and Lαnce Taylor)

Μέσα από την πούληση σε όλο τον κόσμο τίτλων με πλασματικές αξίες, αυτή η στρατηγική «έχει γίνει σημαντικό στοιχείο στη διατήρηση της ζήτησης σε όλο τον κόσμο...»( Το ίδιο) και συνεπώς της κερδοφορίας.

Στην τελευταία φάση του παιγνιδιού αυτού στην δεκαετία του 2000 στις ΗΠΑ, υιοθετείται η «καινοτόμος» περίοδος χάριτος(teasing period). Περίοδος μέχρι και τρία χρόνια κατά την οποία υπήρχε σχεδόν αναστολή της υποχρέωσης αποπληρωμής για όσους είχαν δανειστεί για να κτίσουν το σπίτι τους. Τα πράγματα άγγιξαν οριακά σημεία. Το παρόν δεν είχε πια πάρα λίγες δυνάμεις και το μέλλον αναλάμβανε σχεδόν από μόνο του την ενίσχυση της σημερινής κατανάλωσης. Με δανεικά από τους Κινέζους, αλλά και κάθε γωνιά του πλανήτη.

Και όταν οι δανειολήπτες, οι φτωχοί κάτοχοι ενυπόθηκων δανείων των ΗΠΑ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον πραγματικό λογαριασμό, όταν η δόση πηδούσε από τα 400 δολάρια τον μήνα στα 2000 ή 2500, και πετούσαν τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, και σε καραβάνια κινούσαν για άλλες πολιτείες, ανέδειξαν την πραγματική εικόνα της παγκόσμιας οικονομίας.

Από το 2000 οι John Eatwell and Lurence Taylor, είχαν προβλέψει ότι,

«Αν η στρατηγική των ΗΠΑ αναγκαζόταν να αλλάξει, αυτό θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τη μελλοντική σταθερότητα και ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας." (John Eatwell and Lαnce Taylor, "Global Finance at Risk", πρώτη αγγλική έκδοση 2000, σελ 122)

Σωτήρης Βλάχος

30 Μαρ 2014

Φασισμός, Ξενοφοβία και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο - Δεύτερη Έκδοση

Φίλος/η της ιστοσελιδας μας έστειλε το κείμενο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

"Το αρχείο PDF εμπεριέχει υλικό πάνω στον φασισμό, την ξενοφοβία και τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις στην Κύπρο για την περίοδο 2003-2014.

Σας το στέλνω με την ελπίδα πως θα προωθήσετε με τα μέσα που διαθέτετε και πως το αξιοποιήσετε αναλόγως."

28 Μαρ 2014

Συνεργατισμός και ανθρώπινο πρόσωπο

Μια συνέντευξη στον Φιλελεύθερο που αποτελεί προειδοποίηση προς τους ανέργους.

Σε συνέντευξη του στον Φιλελεύθερο, ο Γενικός Διευθυντής της Συνεργατικής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριος Κληρίδης, τονίζει ότι επιδίωξης τους είναι να διατηρήσει ο Συνεργατισμός τον ανθρώπινο του πρόσωπο. Από εδώ και πέρα θα αλλάξουν πολλά αλλά θα παραμείνει το ανθρώπινο του πρόσωπο.Το ζήτημα όμως είναι ότι αυτά που λέει αναιρούν την πρόθεση τους.

Παρόλο που από την αρχή της συνέντευξης του τονίζει ότι θα Πρέπει όμως να καταλάβουν όλοι πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει, ο ίδιος μιλά με ένα εντελώς τυπικό τρόπο, λες και τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Και βεβαίως αναγνωρίζουμε αυτό που ο κύριος Κληρίδης λέει: έχω νομική υποχρέωση στην περίπτωση που το δάνειο ενός οφειλέτη παρουσιάζει καθυστέρηση να στείλω ένα γράμμα στον οφειλέτη υπό τη μορφή όχι βέβαια της απειλής αλλά σε κάποιο αυστηρό-τυπικό τόνο.

Το ζήτημα είναι τι γίνεται από αυτό το σημείο και μετά. Διευκρινίζει ο Γενικός Διευθυντής πια είναι η πρόθεση τους σε περιπτώσεις όπου ένας οφειλέτης έχει χάσει τη δουλειά του αλλά έχει προοπτική να εξεύρει κάπου αλλού εργασία και δεν είναι εσαεί άνεργος, τότε σε αυτήν την περίπτωση θα δώσουμε ένα χρονικό περιθώριο.

Ή στην άλλη περίπτωση που κούρεψαν τον μισθό του οφειλέτη, κάτι που αποτελεί μόνιμο γεγονός και δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα. Εκεί θα πρέπει να καταλήξουμε σε μια λύση όπου η δόση θα είναι χαμηλότερη και θα γίνει ενδεχομένως και μια επιμήκυνση του δανείου.

Εκείνο όμως με το οποίο δεν καταπιάνεται ο Γενικός Διευθυντής του Συνεργατισμού, είναι με τις περιπτώσεις της μόνιμης, μακρόχρονης ανεργίας που είναι το χαρακτηριστικό της εποχής που ζούμε τώρα. Το χαρακτηριστικό που κάνει όλη την διαφορά. Και παρόλο που τονίζει ότι Πρέπει όμως να καταλάβουν όλοι πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει, ο ίδιος αδυνατεί εντελώς να το καταλάβει.

Είναι ένα πράγμα τα δικαιώματα των τραπεζών σε μια κοινωνία με 2% ή 4% ανεργία, με την μόνιμη να βρίσκεται πρακτικά στο 0%, και άλλο σε κοινωνία που η μόνιμη πια ανεργία προσεγγίζει τον ένα στους τέσσερεις, που με το τέλος του χρόνου μπορεί να πλησιάσει τον ένα στους τρείς. Η κατάσταση σε μια τέτοια περίπτωση μετατρέπεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η ίδια η κοινωνία στερεί πια το δικαίωμα στους ανθρώπους να δουλέψουν, το λογικό γίνεται παράλογο και το ηθικό ανήθικο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, η νομική υποχρέωση στην περίπτωση που το δάνειο ενός οφειλέτη παρουσιάζει καθυστέρηση να στείλω ένα γράμμα, γίνεται το προοίμιο ανήθικης πράξης αφαίρεσης από ανθρώπους του δικαιώματος στέγης, μετά που τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα στην εργασία.

Και η όλη πράξη γίνεται ακόμα πιο ανήθικη, όταν την νομική υποχρέωση για να εκδιώξουν ανθρώπους από τα σπίτια τους, αναλαμβάνουν οι τραπεζικοί οργανισμοί που, ενεργώντας έξω από κάθε νομικό και ηθικό πλαίσιο, έχουν γονατίσει τις κοινωνίες. Και επιβιώνουν ακόμα μόνο και μόνο γιατί οι γονατισμένες κοινωνίες πληρώνουν τις ζημιές τους, με τις καταθέσεις και τους φόρους των απλών ανθρώπων.

Με χορήγηση ύψους €1,5 δις με λεφτά από το κοινωνικό σύνολο ενισχύθηκε η ρευστότητα του Συνεργατισμού πολύ πρόσφατα , χωρίς να ακούσουμε μέχρι τώρα για κατάσχεση της επιπλέον περιουσίας- όχι της πρώτης κατοικίας, δεν το ζητούμε αυτό- αυτών που έχουν κάνει άνεργο τον ένα στους τέσσερεις. Και τολμά, παρόλα αυτά, ο Γενικός Διευθυντής να μιλά για κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, όχι γιατί θα το θελαν οι άνθρωποι, αλλά σαν μια τελευταία δραστική ενέργεια για να εισπράξουμε τα ποσά που μας οφείλουν.

Και προειδοποιεί ότι αν περάσει αυτό το μέτρο όπου και στα χαρτιά η πρώτη κατοικία δεν θα μπορεί να εκποιηθεί μπορεί να μας δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα κεφαλαιουχικής επάρκειας… οι πολιτικοί δεν ξέρουν καλά τι επιδράσεις μπορεί να έχει η ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου και ποιες επιπτώσεις θα δημιουργήσει.

Ανησυχεί για τις επιπτώσεις από την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου ο Γενικός Διευθυντής, αλλά δεν φαίνεται να ανησυχεί καθόλου από την πιθανότητα να ζει σε μια κοινωνία με δεκάδες χιλιάδες ή και περισσότερους άστεγους.

Έτσι όπως οι πανταχού υπεύθυνοι των τραπεζών τα έχουν κάνει, βεβαίως και υπάρχει πρόβλημα με την κεφαλαιουχική επάρκεια των τραπεζών. Και πρέπει να σωθούν. Για να σώσουν την κοινωνία όμως- χωρίς αυτό τον στόχο χάνει κάθε νόημα και η ίδια η διάσωση τους. Να σωθούν οι τράπεζες, με ξεκίνημα

  1. Κατασχέσεων της επιπλέον περιουσίας
  2. Κατασχέσεων περιουσίας όσων φυγάδευσαν τεράστια ποσά στο εξωτερικό στα πρόθυρα του κουρέματος
  3. Κατασχέσεων περιουσίας των ιδιοκτητών των 22 εταιρειών που χρωστούν στον φόρο εισοδήματος περισσότερα από 6 δις ευρώ.
  4. Κατασχέσεων της εκκλησιαστικής περιουσίας

Ναι, κατάσχεση από το κράτος κάθε επιπλέον περιουσιακού στοιχείου της κοινωνίας αν χρειαστεί, για να διαφυλαχτεί η κεφαλαιουχική επάρκεια των τραπεζών και, έτσι, η στέγη πάνω από το κεφάλι του κάθε ανθρώπου. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελεί πράξη βαρβαρότητας απέναντι στην κοινωνία και ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί στοιχείο πολιτισμού.

Σωτήρης Βλάχος.

24 Μαρ 2014

Ο χαιρετισμός της ΕΡΑΣ στην αντιρατσιστική - αντιφασιστική εκδήλωση του Σαββάτου

Εκ μέρους της ΕΡΑΣ χαιρετίζουμε τη σημερινή εκδήλωση.

Βρισκόμαστε εδώ για να ενώσουμε τη φωνή μας με δεκάδες χιλιάδες, με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που αυτή τη στιγμή γεμίζουν τις πλατείες του Λονδίνου, της Γλασκόβης, του Κάρντιφ, του Παρισιού, του Άμστερνταμ, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και πολλών άλλων ευρωπαϊκών πόλεων ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό.

Βρισκόμαστε εδώ για να καταγγείλουμε τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες. Για να καταγγείλουμε τις επιθέσεις των φασιστών ενάντια στους τουρκοκύπριους. Για να καταγγείλουμε τον ρατσιστικό λόγο όπως εκφράζεται καθημερινά όχι μόνο από τους φασίστες αλλά και τα περισσότερα ΜΜΕ. Βρισκόμαστε εδώ για να καταγγείλουμε τη στάση ανοχής της κυβέρνησης, της αστυνομίας και των άλλων αρμοδίων αρχών απέναντι σε αυτές τις ρατσιστικές συμπεριφορές.

Βρισκόμαστε εδώ για να διατρανώσουμε την αποφασιστικότητα μας να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ενωμένοι όπως και σήμερα, ώστε οργανώσεις όπως τη Χρυσή Αυγή, αυτή τη ναζιστική συμμορία και το εδώ παρακλάδι της το ΕΛΑΜ να τις στείλουμε οριστικά και αμετάκλητα εκεί που πραγματικά τους αξίζει να βρίσκονται, στις υπονόμους της ιστορίας.

Non Pasaran

23 Μαρ 2014

Το κραχ του 1929 και το σήμερα- μέρος Κ

Μετά από περίπου τρεις δεκαετίες επιβολής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, θεωρητικής στήριξης τους σαν τις αιώνιες οικονομικές αλήθειες, διαπόμπευσης του δημόσιου τομέα και των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία,

«… άρχισαν( μετά την κατάρρευση του 2008) να διοχετεύουν τρισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, γεν κλπ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα… που μέχρι πριν από λίγους μήνες βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του, συσσωρεύοντας αμύθητα κέρδη και διατρανώνοντας προκλητικά ότι είχε ανακαλύψει την αστέρευτη φλέβα χρυσού.»( Γιάννης Βαρουφάκης, Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Ελληνική έκδοση 2012, σελ. 25)

«Και όταν αποδείκτηκε ότι όλο αυτό το δημόσιο χρήμα δεν έφτανε για να συγκρατήσει την κατάρρευση, οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί μας, άντρες και γυναίκες με νεοφιλελεύθερα διαπιστευτήρια υπεράνω υποψίας, άρχισαν να εθνικοποιούν τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ακόμα και αυτοκινητοβιομηχανίες με μια ‘σοσιαλμανία’ που ούτε ο Λένιν δεν είχε επιδείξει το 1917»( Το ίδιο, σελ. 25-26)

Τεράστια συμφέροντα πίσω από την αστοχία κινήσεων και προβλέψεων.

Όλες οι προβλέψεις- υπουργών οικονομικών, προέδρων κεντρικών τραπεζών, κορυφαίων στελεχών κορυφαίων οργανισμών ήταν απελπιστικά άστοχες. Θα μπορούσε η ανικανότητα όμως να ερμηνεύσει το γεγονός;

Στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς όπως η Lehman Brothers, τους Οίκους αξιολόγησης όπως οι Moody’s, οι Standard & Poors, εργοδοτούνταν άτομα με ψηλά προσόντα από τα καλύτερα πανεπιστήμια.

«Λαμπρά μυαλά σε λαμπρούς Οργανισμούς και Οίκους», που όμως δεν είδαν αυτό που θα μπορούσε να εντοπίσει ο κάθε άνθρωπος. Ότι δηλαδή, όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αμερικανοί, που με δυσκολία μπορούσαν να αντέξουν την δόση των 400 δολαρίων τον μήνα, δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν όταν αυτή αναπροσαρμοζόταν στα 2000 ή 2500 δολάρια.

Καταθλιπτικά απλό στοιχείο για να διαφύγει οποιουδήποτε! Είναι ένα πράγμα όμως οι εξελίξεις στην επιστήμη να χρησιμοποιούνται για λύση προβλημάτων στις ζωές των ανθρώπων, και εντελώς διαφορετικό να επιστρατεύεται η «επιστήμη», σε μια εκ των προτέρων καθορισμένη αποστολή κατασκευής θεωρητικών μοντέλων, που να συνάδουν με τεράστια συμφέροντα ομάδων και τάξεων. Ο Larry Macdonald, εκ των αντιπροέδρων της Lehman Brothers, καταθέτει την δική του μαρτυρία:

«Η Lehman Brothers αγόραζε τις υποθήκες που άξιζαν 300 χιλιάδες δολάρια η κάθε μια σε ποσότητα δέκα χιλιάδων κάθε φορά, τις έδενε σε εγγυημένα ομόλογα (τίτλοι για τους οποίους μιλήσαμε επανειλημμένα)… και τις πουλούσαν στην αγορά... 1% τόκος σε μια δέσμη 3 δις δολαρίων... αυτό σημαίνει 30 εκατομμύρια στο εισόδημα της Lehman.." (Larry Macdonald, Colossal Failure of Common Sense, σελ 135)

Για να γίνει δυνατή η πούληση τέτοιων ποσοτήτων από «εγγυημένα» ομόλογα, έπρεπε η «επιστήμη» να βρίσκεται πίσω από την δημιουργία τους, αλλά και να εγγυηθεί την κορυφαία ποιότητα τους.

" Οι S&P, Fitch Ratins, και οι Moody's ήταν εκεί δίνοντας βαθμολογίες ΑΑΑ σαν σοκολάτες, μαζεύοντας τεράστιες χρεώσεις (fees) και βοηθώντας στην οργάνωση για την πούληση των ομολόγων σε όλο τον κόσμο." (Το ίδιο, σελ 140)

Ο Οίκος αξιολόγησης Moody's είχε εισοδήματα από τις δραστηριότητες του, στις οποίες πολύ σημαντικό μέρος αποτελούσε η αξιολόγηση τίτλων,

"800.7 εκατομμύρια δολάρια το 2001, το 2005 ανήλθαν στα 1.73 δισεκατομμύρια και το 2006 στα 2.037 δισεκατομμύρια." (Το ίδιο, σελ 200)

Αμύθητα ποσά, μέρος των οποίων διαμοιραζόταν μεταξύ των στελεχών που «διάχεαν» τα ρίσκα, που «διασφάλιζαν» το μέλλον, που έκλειναν τις συμφωνίες, που πουλούσαν τους τίτλους.

Οι πολυτελείς δεξιώσεις, οι πανάκριβες κατοικίες ο ήχος των γυαλιστερών Porsche, η απίστευτα προνομιακή ζωή, ήταν η δική τους πραγματικότητα.

Η άλλη πραγματικότητα ήταν αυτή της βαθιάς παράλληλης κρίσης της δεκαετίας του 1970 που όμως αντιμετωπίστηκε στην δεκαετία του 1980. Με «κάπως» αμφιλεγόμενες μεθόδους, είναι αλήθεια, αλλά αντιμετωπίστηκε. Όπως και μια σειρά άλλες τοπικές και περιφερειακές κρίσεις που ξέσπασαν από τότε σε όλες τις Ηπείρους, στην Λατινική Αμερική, την νοτιοανατολική Ασία, στις ίδιες τις ΗΠΑ την δεκαετία του 1990, το 2000. Κρίσεις που είχαν γίνει σύμφυτο φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης περιόδου.

Και στην επόμενη ύφεση κάτι θα βρεθεί για αντιμετώπιση της. Αμφιλεγόμενο ή όχι μας παίρνει παρακάτω και βλέπουμε…

Έτσι, θεωρούσαν ότι μια κρίση που δεν θα μπορούν πια να διαχειριστούν

«… δεν θα έρθει επειδή έλεγαν ότι δεν θα έρθει…» Και αφού μια τέτοια

«…κρίση δεν έχει προκύψει, δεν θα συμβεί…» ( Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, σελ. 31).

Σωτήρης Βλάχος

21 Μαρ 2014

Αντίσταση κατά του ρατσισμού και του φασισμού

Ευρωπαϊκή κινητοποίηση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό
Το "παρών" της δίνει και η Κύπρος -
Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014, 11:00 π.μ.
Συγκέντρωση: Κυκλικός Κόμβος «ΟΧΙ» και πορεία μέχρι τέρμα της ΟΔΟΥ ΛΗΔΡΑΣ

Ως απότοκο της οικονομικής κρίσης και της συνεχιζόμενης όξυνσης της ανεργίας και της φτωχοποίησης μεγάλων στρωμάτων του λαού, γινόμαστε τον τελευταίο καιρό μάρτυρες μιας πρωτοφανούς έξαρσης του ρατσισμού και του ανοικτού νεοφασισμού.

Τα περιστατικά ρατσιστικών επιθέσεων και στοχοποίησης μεταναστών, προσφύγων και αιτητών ασύλου, όπως και Τουρκοκυπρίων, ακόμα και από φορείς της πολιτείας, αποτελούν πια καθημερινό φαινόμενο, ενώ τα εγκλήματα μίσους παραμένουν εν πολλοίς «ανεξιχνίαστα» ή/και εντελώς αδιερεύνητα. Ο ρατσιστικός και ο φασιστικός λόγος ακροδεξιών, εξτρεμιστικών οργανώσεων, όπως το ΕΛΑΜ, τείνουν να «νομιμοποιηθούν» και μέσα από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Όπως σε όλη την Ευρώπη, έτσι και στην Κύπρο προβάλλει ξανά η φασιστική απειλή. Οι φασίστες και οι ρατσιστές ετοιμάζονται να κτυπήσουν στην καρδιά της δημοκρατίας και να αποσπάσουν στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο σημαντικά ποσοστά (μέχρι και 25% στοχεύει το Εθνικό Κόμμα της Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, ακόμα ψηλότερα ποσοστά από τις προηγούμενες εκλογές η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα, επανεκλογή του επιδιώκει ο Nick Griffin και άνοδο του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος στην Αγγλία, κλπ).

Για την καταπολέμηση του ρατσισμού και του φασισμού, που στρέφονται ενάντια στην ανθρωπότητα, τη δημοκρατία και την ελευθερία, διοργανώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη εβδομάδα δράσης, με κύρια αιχμή το Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014. Οι δράσεις γίνονται με την ευκαιρία της 21ης Μαρτίου, Παγκόσμιας Ημέρας του ΟΗΕ κατά του Ρατσισμού, που μνημονεύει τη δολοφονία 69 ειρηνικών διαδηλωτών στο Σιάρπβιλ της Νότιας Αφρικής το 1960 από το καθεστώς του απαρτχάιντ. Μεγαλειώδεις εκδηλώσεις και πορείες προγραμματίζονται στις πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων χωρών.

Για να δώσουμε το αγωνιστικό "παρών" μας στο πανευρωπαϊκό αυτό κάλεσμα, για να βάλουμε και τη Λευκωσία στο χάρτη της κινητοποίησης κατά του ρατσισμού και του φασισμού, για τη δημοκρατία και τη διαφορετικότητα, καλούμε σε μαζική κινητοποίηση το Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014: Συγκέντρωση στις 11:00 π.μ. στον κυκλικό κόμβο «ΟΧΙ» και, στη συνέχεια, πορεία μέχρι τέρμα της ΟΔΟΥ ΛΗΔΡΑΣ.

Συμμετέχουν: το ΑΚΕΛ, η ΔΕΟΚ, ο ΔΗΣΥ, η ΕΔΕΚ, η ΕΔΟΝ, η "Ελευσις", η ΕΡΑΣ, η Κίνηση Πολιτισμού, η ΚΙΣΑ, η ΝΕΔΑ, η ΝΕΔΗΚ, η Νεολαία ΕΔΕΚ, ο Νεοκυπριακός Σύνδεσμος, η Νεολαία Οικολόγων, οι Οικολόγοι-Περιβαλλοντιστές, η ΠΕΟ, το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης, το Παγκύπριο Συμβούλιο Νεολαίας, η ΠΟΓΟ, η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών, η Προοδευτική Κίνηση Καθηγητών, η Πρωτοβουλία "Μένουμε Ευρώπη", η "Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών" και η Σοσιαλιστική Γυναικεία Κίνηση.

ΣΑΒΒΑΤΟ 22/03, 11 πμ. | ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Για αντίσταση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, που στρέφονται ενάντια στην ανθρωπότητα, τη δημοκρατία και την ελευθερία, διοργανώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη εβδομάδα δράσης, με κύρια αιχμή το Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014.

Οι δράσεις γίνονται με την ευκαιρία της 21ης Μαρτίου, Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού, η οποία προκηρύχθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1966 για το φόνο 69 διαδηλωτών στο Σιάρπενβιλ της Νότιας Αφρικής το 1960 από το καθεστώς του απαρτχάιντ. (/p>

Μαζικές εκδηλώσεις και πορείες προγραμματίζονται σε πάμπολλες πόλεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αλλού.

Συγκέντρωση στον κυκλικό κόμβο του "ΟΧΙ" το Σάββατο, 22 Μαρτίου, στις 11 το πρωί, και πορεία μέχρι το τέρμα της οδού Λήδρας.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ!

Για να βάλουμε και την Κύπρο στο χάρτη της Ευρωπαϊκής κινητοποίησης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό!

Μέχρι στιγμής, συμμετοχή έχουν δηλώσει: το ΑΚΕΛ, η ΔΕΟΚ, ο ΔΗΣΥ, η ΕΔΕΚ, η ΕΔΟΝ, η "Ελευσις", η ΕΡΑΣ, η Κίνηση Πολιτισμού, η ΚΙΣΑ, η ΝΕΔΑ, η ΝΕΔΗΚ, η Νεολαία ΕΔΕΚ, η Νεολαία Οικολόγων, η ΠΕΟ, οι Οικολόγοι-Περιβαλλοντιστές, το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης, το Παγκύπριο Συμβούλιο Νεολαίας, η ΠΟΓΟ, η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών, η Προοδευτική Κίνηση Καθηγητών, η Πρωτοβουλία "Μένουμε Ευρώπη" και η "Πρωτοβουλία Σοσιαλιστών".

20 Μαρ 2014

Ευρωπαϊκή κινητοποίηση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό!

Όσοι πήρατε ήδη πρόσκληση, παρακαλούμε σημειώστε ότι η αφετηρία και η κατάληξη της αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής κινητοποίησης έχει αλλάξει: Συγκέντρωση η ώρα 11.00 π.μ. στον κυκλικό κόμβο του "ΟΧΙ" (και όχι στην Πλ. Ελευθερίας) και κατάληξη στο τέρμα Οδού Λήδρας (και όχι στην πλατεία της Φανερωμένης).

Για αντίσταση ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, που καταφέρονται ενάντια στην ανθρωπότητα, τη δημοκρατία και την ελευθερία, διοργανώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη εβδομάδα δράσης, με κύρια αιχμή το Σάββατο, 22 Μαρτίου 2014. Οι δράσεις γίνονται με την ευκαιρία της 21ης Μαρτίου, Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Ρατσισμού, η οποία προκηρύχθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1966 για το φόνο 69 διαδηλωτών στο Σιάρπενβιλ της Νότιας Αφρικής το 1960 από το καθεστώς του απαρτχάιντ. Μεγαλειώδεις εκδηλώσεις και πορείες προγραμματίζονται σε πάμπολλες πόλεις όλων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων χωρών.

Στο πανευρωπαϊκό αυτό κάλεσμα συμμετέχει και η Κύπρος με συγκέντρωση στον κυκλικό κόμβο του "ΟΧΙ" το Σάββατο, 22 Μαρτίου, στις 11 το πρωί, και πορεία μέχρι το τέρμα της οδού Λήδρας.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ!

Για να βάλουμε και την Κύπρο στο χάρτη της Ευρωπαϊκής κινητοποίησης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό!

Μέχρι στιγμής συμμετοχή έχουν δηλώσει: το ΑΚΕΛ, ο ΔΗΣΥ, η ΕΔΟΝ, η "'Ελευσις", η ΕΡΑΣ, η ΚΙΣΑ, η ΝΕΔΑ, η ΝΕΔΗΚ, η ΝΕΟΙ, η ΠΕΟ, οι Οικολόγοι-Περιβαλλοντιστές, το Παγκύπριο Συμβούλιο Ειρήνης, η ΠΟΓΟ, η Πρωτοβουλία "Μένουμε Ευρώπη", η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών, καθώς και η Προοδευτική Κίνηση Καθηγητών

18 Μαρ 2014

Το κραχ του 1929 και το σήμερα- Μέρος Ι.

Και όταν, με την αναπροσαρμογή των δόσεων από “…400 δολάρια... δόση χάριτος... σε 2000... ή 2500,” οι εισπράκτορες των δόσεων, αντί για τους φτωχούς κατόχους( ΗΠΑ) στεγαστικών δανείων στο σπίτι, έβρισκαν τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, τότε αναδεικνυόταν, σε όλο του το μεγαλείο, το πραγματικό νόημα του, φοβερού και τρομερού κατά τα άλλα, όρου Παγκοσμιοποίηση:

«Παγκοσμιοποίηση ήταν όταν ένας οικονομικά γυμνός κάτοχος στεγαστικού δανείου στο Stockton(ΗΠΑ) πτώχευε ξαφνικά, πετούσε τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο και εξαφανιζόταν- και το χρέος του των 300 χιλιάδων δολαρίων εμφανιζόταν σαν μη εξυπηρετούμενο στους ισολογισμούς μιας συνοικιακής τράπεζας στην Σαγκάη, την Σιγκαπούρη, το Τόκιο ή το Λονδίνο» (Colossal Failure of Common Sense”, Larry McDonald, σελ 161)

Οι φτωχοί των ΗΠΑ γελοιοποιούν την οικονομική ελίτ.

Η νεοφιλελεύθερη περίοδος και η ολοένα πιο καθοριστική λειτουργία των τραπεζών στο παγκόσμιο σύστημα, συνοδεύτηκε με χωρίς προηγούμενο εισαγωγή μαθηματικών μοντέλων στην οικονομική θεωρία. Λαμπρά μυαλά σε λαμπρούς Οργανισμούς και Οίκους αξιολόγησης όπως οι Μoody's, Standard & Poor's κλπ, πείστηκαν και έπεισαν ότι, χρησιμοποιώντας την επιστήμη, κουμάνταραν την ζούγκλα της παγκόσμιας αγοράς, διασφάλιζαν το ίδιο το μέλλον.

Πετώντας τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, οι φτωχοί των ΗΠΑ, πετούσαν ταυτόχρονα στον κάλαθο των αχρήστων όλη την «επιστήμη» που τα golden boys είχαν δημιουργήσει, κοστίζοντας στις κοινωνίες, μέσα από μισθούς και φιλοδωρήματα, δισεκατομμύρια δολάρια.

Πόσο η οικονομική ελίτ ήξερε τι γινόταν ή τι έκανε.

Ο Βρετανός υπουργός οικονομικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Gordon Brown, δήλωσε το 2006 ότι δεν έμπαινε πια ζήτημα

«… επιστροφής στους κύκλους ανάπτυξη, κρίση…»( Mick Brooks, Capitalist Crisis, English edition, 2012, σελ. 21)

Ο Mervyn King, Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δήλωσε το 2008, μήνες μόνο πριν την κατάρρευση ότι, η τελευταία δεκαετία ήταν μια ωραία δεκαετία

«χωρίς πληθωρισμό και με σταθερή ανάπτυξη»(Το ίδιο, σελ. 21)

Ο Οίκος S&P, έδωσε στην Lehman Brothers βαθμολογία AAA ένα μήνα πριν καταρρεύσει.

Το 2009, σε ακρόαση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Ρεπουμπλικάνος Speier, κατηγορούσε αντιπροσώπους του άλλου Οίκου αξιολόγησης, των Moody’s, ότι,

«Βαθμολογήσατε τις ΑIG και Lehman Brothers με AAA, AA λίγα λεπτά πριν καταρρεύσουν.»( Huffington Post : Credit Rating Agency Analysts Covering AIG, Lehman Brothers Never Disciplined, 13.7.2011)

Ακόμα και μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, ο πανίσχυρος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ στην τελευταία διακυβέρνηση Bush και πρώην Εκτελεστικός Διευθυντής της Goldman Sachs, Hank Paulson, δήλωνε σε ακρόαση του Κογκρέσου ότι προτιμούσε

«Τους μηχανισμούς της αγοράς»(Bush, Paulson reverse course in bailout plan, MSNBC NEWS, 14.10.2008)

Ώρες μετά, στον ίδιο χώρο, συνειδητοποιώντας τις διαστάσεις αυτού που συνέβαινε( αναφορά που κάναμε και σε προηγούμενο άρθρο), ζήτησε, με δραματικό τρόπο, την κρατική παρέμβαση:

“Εκτός και αν δράσετε άμεσα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αυτής της χώρας, και του κόσμου, θα διαλυθούν (melt down) μέσα σε λίγες μέρες.”( Α Colossal failure of Common Sense, Larry Macdonald, σελ.330)

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2008, όταν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε πια γονατίσει, το παλληκάρι της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, δήλωνε ότι

«Οι Γαλλικές Τράπεζες φαίνονται ικανές να αντεπεξέλθουν της απειλής»( The turmoil that begun on Wall Street now spans the globe, washigtonpost.com, 30.9.2008)

Την επόμενη, 30 Σεπτεμβρίου του 2008, συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη ανωτάτων τραπεζικών στελεχών, ανωτάτων συμβούλων του και του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας για να… αντιμετωπίσει την έκτακτη κατάσταση.

Τον Οκτώβριο του 2008, ο Alan Greenspan, πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και κύριος θεωρητικός της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, εξομολογήθηκε ότι ανακάλυψε

«… ένα σφάλμα στον μοντέλο που προσδιόριζε το πώς λειτουργεί ο κόσμος»( Γιάννης Βαρουφάκης, Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Ελληνική έκδοση 2012, σελ. 28)

Στο ερώτημα της Βασίλισσας, «Γιατί δεν το προβλέψατε;» η Βρετανική Ακαδημία έδωσε απάντηση στις 22 Ιουλίου του 2009, η οποία συνοψίζεται, θα πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, στο:

«Ουπς! Την πατήσαμε. Παρατηρούσαμε την δημιουργία μιας τερατώδους φούσκας και νομίζαμε ότι βιώναμε την γέννηση ενός θαυμαστού νέου κόσμου»( Το ίδιο, σελ. 30)

Μετά από περίπου τρεις δεκαετίες επιβολής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, θεωρητικής στήριξης τους σαν τις αιώνιες οικονομικές αλήθειες, διαπόμπευσης του δημόσιου τομέα και των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία,

«… άρχισαν να διοχετεύουν τρισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, γεν κλπ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα… που μέχρι πριν από λίγους μήνες βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του, συσσωρεύοντας αμύθητα κέρδη και διατρανώνοντας προκλητικά ότι είχε ανακαλύψει την αστέρευτη φλέβα χρυσού.»( Το ίδιο, σελ. 25)

«Και όταν αποδείκτηκε ότι όλο αυτό το δημόσιο χρήμα δεν έφτανε για να συγκρατήσει την κατάρρευση, οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί μας, άντρες και γυναίκες με νεοφιλελεύθερα διαπιστευτήρια υπεράνω υποψίας, άρχισαν να εθνικοποιούν τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ακόμα και αυτοκινητοβιομηχανίες με μια ‘σοσιαλμανία’ που ούτε ο Λένιν δεν είχε επιδείξει το 1917»( Το ίδιο, σελ. 25-26)

Σωτήρης Βλάχος

8 Μαρ 2014

Το κραχ του 1929 και το σήμερα- μέρος Θ.



Μετά την δεκαετία του 1970, η παγκόσμια οικονομία στήθηκε πάνω σε
 «…ένα σύστημα πάρα πολύ ασταθές για να επιβιώσει στο διηνεκές…»( Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Γιάννης Βαρουφάκης, ελληνική έκδοση του 2012, σελ. 63)
Ο ιστορικός του ρόλος ήταν συγκεκριμένος αλλά και χρονικά καθορισμένος:
«…συνέβαλε στη διατήρηση για δεκα­ετίες μιας παγκόσμιας ηρεμίας (ασταθούς, είναι η αλήθεια) η οποία βασιζόταν στη συνεχή εθελοντική ροή κεφαλαίων που μπορεί να ερμηνεύσει κανείς ως ‘δώρα υποτέλειας’ (αντί για φόρους) από την παγκόσμια περιφέρεια προς την αμερικάνικη μητρόπολη, τα οποία ‘δώρα’ η μητρόπολη, με τη σειρά της, τα χρησιμο­ποιούσε (καταναλώνο­ντάς τα) για να κρατά την περιφέρεια ακμαία.» ( Το ίδιο, σελ.  63.)
Παλάτια πάνω στην άμμο.
Με τα ‘δώρα υποτέλειας’, που προέρχονταν από την πούληση των τίτλων με τις απατηλές τιμές, οι κτηματομεσιτικές εταιρείες  
 «...Countrywide, New Century και Nova Star μεταξύ άλλων… δημι­ούρ­γησαν περισσότερο από 1 τρις δολάρια οικονο­μικής δραστηριότητας.» (Colossal Failure of Common Sense”, Larry McDonald, πρώτη έκδοση το 2009, σελ133)
«…τη χρονιά του 2006, ίσως το 50% της ανάπτυξης των ΗΠΑ να ήταν ψεύτικη – CDO, CMBSc, CLO και MBSc ( τίτλοι στους οποίους έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα) ( Το ίδιο, σελ. 256)
Οι διεθνείς συναλλαγές που αφορούσαν το εμπόριο,  αντικαθιστούνταν ολοένα και περισσότερο με  αγοραπωλησίες συναλλάγματος.  Αυτές οι συν­­αλ­λαγές ήταν το 1973 της τάξης των 10 με 20 περίπου δις δολαρίων την ημέρα, και η αναλογία τους σε σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο ήταν 2 προς 1… το 1996 αυτό το ποσό αυξήθηκε στα 1260 δις δολάρια και η αναλογία του σε σχέση με το παγκόσμιο εμπόριο στα 70 προς 1, φτάνοντας σε αξία το σύνολο των αποθεμάτων σε χρυσό και ξένο συνάλλαγμα όλων των χωρών του κόσμου.( John Eatwell και Lance Taylor, «Η παγκόσμια δίνη του χρήματος», σελ.  22-24.)  Μια  μέτρηση στα πρόθυρα της κατάρρευσης του 2008 θα αποσβόλωνε με τo μέγεθος της.  Αυτή
“...η στρατηγική δανεισμού των ΗΠΑ έχει γίνει σημαντικό στοιχείο στη διατήρηση της ζήτησης σε όλο τον κόσμο.  Αν η στρατηγική των ΗΠΑ αναγκαζόταν να αλλάξει, αυτό θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τη μελλοντική σταθερότητα και ανάπτυξη της παγκό­σμιας οικονομίας.” (John Eatwell and Lurence Taylor, “Global Finance at Risk”, πρώτη έκδοση 2002, σελ 122)
Οι φτωχοί των ΗΠΑ ανατρέπουν τους παγκόσμιους σχεδιασμούς
Η στρατηγική των ΗΠΑ αναγκάστηκε όντως να αλλάξει με το 2006. Αναποδογυρίζοντας την παγκόσμια οικονομία. Όχι γιατί το αποφάσισαν οι στρατηγικοί της προγραμματιστές, αλλά διότι το αποφάσισαν… οι φτωχοί κάτοχοι στεγαστικών δανείων. Όχι ακριβώς διότι αποφάσισαν να μην δανείζονται, αλλά διότι όταν ‘έφτασε’ ο τελικός λογαριασμός δεν μπορούσαν να πληρώσουν.
...μια τεράστια αναπροσαρμογή( των δανείων) θα γινόταν σύντομα (μέσα στο 2005).  Ένα συνολικό ποσό 325 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα αναπροσαρμοζόταν σε ψηλότερα επιτόκια στους επόμενους δώδεκα μήνες, και 490 δις στους επόμενους 36 μήνες” (Colossal Failure of Common Sense, σελ 135)
Αυτό θα σήμαινε ότι για χιλιάδες ανθρώπους η μηνιαία επιβάρυνση στον εισόδημα τους θα αυξανόταν από
“...400 δολάρια... δόση χάριτος... σε 2000...  ή 2500” (Το ίδιο, σελ 135)
Με δόση χάριτος( Teasing period- περίοδος μέχρι και τρία χρόνια κατά την οποία η δόση δεν κάλυπτε καλά καλά τους τόκους), ξεπέρασε η αμερικάνικη οικονομία την ύφεση της Άνοιξης του 2000, την τελευταία πριν το κραχ του 2008. Και με δάνεια για αγορά κατοικίας που πιο εύκολα τους δεν είχαν υπάρξει. Το ξεψείρισμα του κάθε αιτητή δανείου για κατοικία, η λεπτομερειακή εκτίμηση της δυνατότητας του να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του δανείου- όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν. Τώρα υπήρχε ένας θαυμαστός νέος κόσμος. Με τις κτηματομεσιτικές εταιρείες να διαφημίζουν, «Δάνεια χωρίς αποδεικτικά στοιχεία»( Νο Documents Loans), «Δάνεια Χωρίς Προκαταβολή»( No Down Payment Loans).
Το 2005, το 43% των ατόμων που αγόραζαν οικία για πρώτη φορά δεν είχαν δώσει τίποτε για προκαταβολή.  Αυτός ο αριθμός είχε ανεβεί από το 27% το 2003” (Το ίδιο, σελ 157)
Και όταν, με την αναπροσαρμογή των δόσεων από 400 δολάρια... δόση χάριτος... σε 2000...  ή 2500, οι εισπράκτορες των δόσεων, αντί για τους φτωχούς κατόχους στεγαστικών  δανείων στο σπίτι, έβρισκαν τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, τότε αναδεικνυόταν σε όλο του το μεγαλείο το πραγματικό νόημα του, φοβερού και τρομερού κατά τα άλλα, όρου Παγκοσμιοποίηση:
«Παγκοσμιοποίηση ήταν όταν ένας οικονομικά γυμνός κάτοχος στεγαστικού δανείου στο Stockton(ΗΠΑ), πτώχευε ξαφνικά, πετούσε τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο και εξαφανιζόταν- και το χρέος του των 300 χιλιάδων δολαρίων εμφανιζόταν σαν μη εξυπηρετούμενο στους ισολογισμούς μιας συνοικιακής τράπεζας στην Σαγκάη, την Σιγκαπούρη, το Τόκιο ή το Λονδίνο» (Colossal Failure of Common Sense”, Larry McDonald, σελ 161)

Σωτήρης Βλάχος

7 Μαρ 2014

Δικοινοτική Αριστερή Συνεργασία στις Ευρωεκλογές



Οι ευρωεκλογές του ερχόμενου Μάη διεξάγονται σε συνθήκες μιας πρωτόγνωρης οικονομικής, αλλά και πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν δει τη ζωή τους να γίνεται συντρίμμια. Η ανεργία πλησιάζει το 20%  και στους νέους ακούμπησε το 40%. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί. Οι νέοι δεν μπορούν πια να ονειρεύονται ενώ οι μεγαλύτεροι πνίγονται από την έλλειψη προοπτικής και οποιασδήποτε εξασφάλισης για το μέλλον. Τα πάντα είναι υπό αμφισβήτηση, τα πάντα είναι υπό απειλή. Κατακτήσεις δεκαετιών εξαφανίζονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Η αναξιοπιστία των πολιτικών δυνάμεων που κυβέρνησαν ή κυβερνούν το τόπο έχει φτάσει σε πρωτοφανή ύψη. Η λέξεις δεσμεύομαι και υπόσχομαι μοιάζουν με ανέκδοτα, αλλά δεν μπορείς να γελάσεις καν γιατί κουβαλούν τη τραγικότητα μιας ανελέητης καταστροφής και ένα βαθύ πόνο.
Πολύς κόσμος νοιώθει μετέωρος, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά. Πολλές από τις αρχές και αξίες που κυριαρχούσαν για δεκαετίες στο πολιτικό προσκήνιο και δημιουργούσαν συνθήκες εργατικής ειρήνης όπως η τριμερής συνεργασία, ο κοινωνικός διάλογος, οι συλλογικές συμβάσεις, κατέρρευσαν.  Σήμερα μοιάζει να υπάρχει ένας ανοικτός πόλεμος που προκαλεί τεράστιες απώλειες κυρίως στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. Η προσπάθεια να δικαιολογηθούν όλα αυτά με το επιχείρημα του εκσυγχρονισμού και της διόρθωσης των κακώς εχόντων δεν πείθει αφού αυτοί που προβάλλουν αυτά τα επιχειρήματα είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια βρίσκονταν στα ψηλά δώματα της κοινωνίας και της οικονομίας και είχαν τον έλεγχο των εξελίξεων.
Πολύς κόσμος κυρίως στο χώρο της αριστεράς, και όχι μόνο, αναζητά απαντήσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ και πολύ περισσότερο για το τι πρέπει να κάνουμε για να ξεπεράσουμε τη κρίση.
Κοινά προβλήματα
Τα ίδια ισχύουν σε μεγάλο βαθμό και μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Η κρίση στη Τουρκία και η κάθετη πτώση της τουρκικής λίρας έχει επηρεάσει δραματικά τη ζωή των απλών ανθρώπων.
Σε αυτά έρχονται να προστεθούν και τα προβλήματα στο Κυπριακό. Πολύς κόσμος και στις δυο πλευρές που υποστηρίζει την ειρήνη και την  επαναπροσέγγιση, έχει απογοητευτεί από τις μανούβρες των ηγεσιών του. Αφού συζητούσαν για μήνες ποιοι θα είναι οι όροι του διαζυγίου, αν χωρίσουν στο μέλλον, έφτασαν τελικά σε συμφωνία για επανέναρξη των συνομιλιών, αλλά την ίδια στιγμή είναι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα με την πρώτη  ευκαιρία. Ο Αναστασιάδης δηλώνει ότι θα εγκαταλείψει τις συνομιλίες αν η άλλη πλευρά κάνει έρευνες στη Κυπριακή ΑΟΖ αλλά την ίδια στιγμή εξαγγέλει την αγορά πολεμικών πλοίων που θα περιφρουρούν την ΑΟΖ. Ζητά μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και την επιστροφή της Αμμοχώστου αλλά την ίδια στιγμή εφαρμόζει μέτρα που αποκλείουν τη μεγάλη μάζα των τουρκοκυπρίων από τα κρατικά νοσηλευτήρια. Παρόμοιες προκλήσεις εφαρμόζει και η άλλη πλευρά.
Είναι καιρός να ακουστεί και η φωνή μιας άλλης αριστεράς, μιας αριστεράς που δεν παίζει στο ταμπλό των εθνικών συμφερόντων, που δεν διαχωρίζει του ανθρώπους ανάλογα με την εθνική τους καταγωγή, το χρώμα τους, τη θρησκεία τους, το φύλο τους ή το σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Μια αριστερά που δεν βάζει σαν προτεραιότητα της να σώσει την οικονομία αλλά να σώσει πρώτα τη κοινωνία, τους ανθρώπους και το περιβάλλον, γιατί οικονομία χωρίς κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει ενώ η κοινωνία που είναι οργανωμένη συλλογικά και με συνεργασία μπορεί να ξανακτίσει την οικονομία και μάλιστα  με έναν άλλο τρόπο πολύ καλύτερο, που θα έχει στο επίκεντρο της τον άνθρωπο και όχι τα κέρδη.
Είναι ώρα να ακουστεί η φωνή μια άλλης αριστεράς που παλεύει για ειρήνη, συμφιλίωση, συνεργασία και  αλληλοκατανόηση των κοινοτήτων στη Κύπρο. Που αναγνωρίζει και κατανοεί ότι ο πόνος των απλών ανθρώπων και στις δυο πλευρές είναι ό ίδιος. Που κατανοεί και αναγνωρίζει ότι για τις συμφορές στην Κύπρο δεν έφταιξε μόνο η μια πλευρά αλλά οι ελίτ και των δύο πλευρών. Όχι μόνο κάποιοι φανατικοί αλλά αυτοί που διοικούσαν στη κάθε πλευρά.
Να ακουστεί η φωνή αυτών που δεν θέλουν να δουν το νησί μας να γίνεται ορμητήριο για τις επιδρομές μικρών και μεγάλων ιμπεριαλιστών στη γύρο περιοχή. Που δεν θέλουν να ανταλλάξουν τα δίκαια των λαών που αγωνίζονται για ελευθερία, δημοκρατία και για μια αξιοπρεπή ζωή  με πετρέλαια ή αέρια ή οτιδήποτε άλλο προσφέρουν οι νέοι συνεταίροι των ηγεσιών μας.
Αυτή η αριστερά υπάρχει. Είναι η Ριζοσπαστική Αριστερά που υπάρχει σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό και στις δυο πλευρές. Ανάμεσα στους ελληνοκύπριους εκφράζεται από την ΕΡΑΣ και άλλες μικρές οργανώσεις και ομάδες ενώ μέσα στους τουρκοκύπριους εκφράζεται κυρίως από τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, των δημοσίων και άλλες  ομάδες και κόμματα έξω από την παραδοσιακή αριστερά.
Κοινό ψηφοδέλτιο
Αυτή η αριστερά μπορεί και πρέπει να συνεργαστεί για να έχει μια κοινή παρουσία στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Να συγκροτήσει μια Δικοινοτική Αριστερή Συνεργασία με δικό της ψηφοδέλτιο. Δεν θέλουμε ένα ψηφοδέλτιο που θα «φιλοξενήσει» και κάποιο τουρκοκύπριο που στην ουσία θα έχει συμβολική και μάλλον διακοσμητική παρουσία. Θέλουμε μια ισότιμη συνεργασία που να συναποφασίσει όχι μόνο το ψηφοδέλτιο αλλά και την πολιτική με την οποία θα κατέβει στις εκλογές. Ένα κοινό πρόγραμμα θέσεων και αρχών για την οικονομία, το κυπριακό, την κοινωνία, το περιβάλλον, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Δεν είναι μια συνεργασία που θα ξεκινήσει από το μηδέν. Στα περισσότερα από αυτά έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο θα αποτελέσει μια πραγματική εναλλακτική πρόταση για πολύ κόσμο κυρίως της αριστεράς που απογοητευμένος σήμερα σκέφτεται την αποχή και το λευκό. Ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο μπορεί και πρέπει να είναι η φωνή όσων αντιστέκονται στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας, η φωνή των φτωχών και των καταπιεσμένων, των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των ΛΟΑΤ ατόμων. Να είναι η φωνή όσων θέλουν να παλέψουν ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, όσων δεν θέλουν να παρακολουθούν με απάθεια τους ιμπεριαλιστές, δυτικούς, ανατολικούς και άλλους να οργώνουν τον πλανήτη και να επιβάλλουν τη θέληση τους με τη βία των όπλων και τα εμπάργκο.
Μια τέτοια Συνεργασία είναι σίγουρο ότι θα δημιουργήσει μια νέα δυναμική όχι μόνο μέσα στους τουρκοκύπριους αλλά και μέσα στους ελληνοκύπριους και θα καταγράψει ένα σημαντικό ποσοστό στις εκλογές. Θα οριοθετήσει και θα κατοχυρώσει κοινωνικά το χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς η οποία θα μπορεί να διεκδικήσει ένα πιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των κοινωνικών αγώνων και γενικότερα των πολιτικών εξελίξεων.
Σε μεγάλο βαθμό θα αντλήσει ψήφους από αριστερούς ψηφοφόρους που κατά βάση δεν θα πήγαιναν να ψηφίσουν και από τουρκοκύπριους. Τα ποσοστά της θα καταμετρηθούν μαζί με αυτά του ΑΚΕΛ σαν ψήφοι προς τα αριστερά. Είναι σίγουρο ότι με αυτό τον τρόπο η αριστερά θα καταγράψει περισσότερες ψήφους απο ότι θα κατέγραφε  μόνο του το ΑΚΕΛ.
Είναι μια πρόκληση προς τη Ριζοσπαστική Αριστερά και στις δυο πλευρές στην οποία πρέπει να ανταποκριθεί. Ήδη οι επαφές που έγιναν σε αυτή τη κατεύθυνση έδειξαν ότι υπάρχει το έδαφος για να υλοποιηθεί αυτή η συνεργασία. Είναι ευκαιρία να γράψουμε ιστορία και όχι απλά να τη καταγράφουμε.
Ντίνος Αγιομαμίτης

5 Μαρ 2014

Αντιφασίστες της Ευρώπης, ξυπνήστε! Η φαιά πανούκλα επιστρέφει...



του Γιώργου Μητραλιά*

Αυτή τη φορά δεν υπάρχει αμφιβολία: Τερατώδης και φριχτή, η φασιστική απειλή επιστρέφει, χωρίς αυτό να σκανδαλίζει υπερβολικά την Ευρώπη μας. Η απόδειξη; Καθαρόαιμοι ναζιστές, που δηλώνουν συνεχιστές του Τρίτου Ράϊχ και των μεραρχιών SS, και μπροστά στους οποίους οι τραμπούκοι της ελληνικής Χρυσής Αυγής μοιάζουν σχεδόν με παιδιά του κατηχητικού, κατέχουν σήμερα μερικά από τα πιο νευραλγικά πόστα (δημόσια τάξη, άμυνα, δικαιοσύνη) στη μεταβατική ουκρανική κυβέρνηση! Και επιπλέον, η παρουσία τους σε αυτή τη κυβέρνηση δεν σοκάρει διόλου ούτε τα ΜΜΕ μας που σπεύδουν να τους βαφτίσουν…«εθνικιστές», ούτε τους κάθε λογής προσφιλείς ευρωπαίους ηγέτες μας (συμπεριλαμβανομένων των σοσιαλδημοκρατών) που βιάζονται να τους αναγνωρίσουν ως καθόλα παρουσιάσιμους εταίρους.

Με λίγα λόγια, είναι σαν να μην έγινε ποτέ η Δίκη της Νυρεμβέργης! Αλλά, υπάρχουν κι άλλα. Το χειρότερο είναι πως οι πιστοί  αυτών των βρυκολάκων ενός κόσμου που πιστεύαμε –άδικα- ότι είχε εξαφανιστεί για πάντα, είναι πια χιλιάδες, βολτάρουν οπλισμένοι μέχρι τα δόντια στους δρόμους του Κιέβου και του Λβιφ και κυρίως, κερδίζουν αυτό τον καιρό την εμπιστοσύνη πολύ μεγάλου αριθμού συμπατριωτών τους. Γιατί, είτε αυτό είναι παράδοξο είτε όχι,  είναι δυστυχώς γεγονός ότι αυτή η αυθεντικά λαϊκή εξέγερση που μόλις σάρωσε το καθεστώς του Γιανουκόβιτς, περιλαμβάνει στους ηγέτες της τους νοσταλγούς του δωσιλογισμού του Μπαντέρα της Svoboda και -κυρίως- τους διαρκώς ανερχόμενους νεοναζιστές του Praviy Sektor.

Αν λοιπόν αυτές οι Svoboda και Praviy Sektor μετέχουν στην ουκρανική κυβέρνηση χωρίς να σοκάρονται ιδιαίτερα οι ευρωπαίοι και βορειο-αμερικανοί ηγέτες μας –όπως εξάλλου και τα μεγάλα μας ΜΜΕ και οι άλλοι διεθνείς θεσμοί-, δεν θα εκπλαγούμε αν αυτός ο καλός νεοφιλελεύθερος κόσμος δεχτεί αύριο χωρίς καμιά αντίδραση την παρουσία ενός κόμματος σαν τη Χρυσή Αυγή σε μια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση. Αν ο  Dmytro Yarosh, ηγέτης του Praviy Sektor, γίνεται υπαρχηγός του Andriy Parubi (που κι αυτός διετέλεσε ιδρυτής του εθνικο-σοσιαλιστικού κόμματος της Ουκρανίας) επικεφαλής του ουκρανικού Συμβουλίου Ασφαλείας, τότε γιατί να μην βρεθεί αύριο επικεφαλής του ελληνικού υπουργείου άμυνας ή δημόσιας τάξης  ο φύρερ της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος; Ιδού λοιπόν ένας παραπάνω λόγος που μας κάνει να θεωρούμε αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία σαν μια πραγματική καμπή στην μεταπολεμική ευρωπαϊκή  ιστορία, ένα γιγάντιο ποιοτικό άλμα της νεοφασιστική απειλής που από εδώ και πέρα βαραίνει πάνω σε όλους μας.

Ωστόσο, δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Ανεξάρτητα από την πορεία που θα πάρουν τα γεγονότα  που βλέπουν να αντιπαρατίθενται στο ουκρανικό έδαφος όχι μόνο οι -εξίσου αντιδραστικές και υποταγμένες στους Ολιγάρχες-  Ρωσία και Ουκρανία αλλά και οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των καιρών μας, όλα δείχνουν ότι οι ήδη ισχυροί Ουκρανοί νεοναζιστές θα είναι οι μόνοι που θα επωφεληθούν  τόσο από τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που το ΔΝΤ δεν θα παραλείψει να εφαρμόσει όσο και από τους πολεμικούς και εθνικιστικούς ανέμους που σαρώνουν την περιοχή. Οι συνέπειες είναι εντελώς προβλέψιμες: Οι ένοπλοι Ουκρανοί νεοναζιστές  θα είναι πιθανότατα σε θέση να επεκτείνουν την επιρροή τους  και πέρα από την ανατολική Ευρώπη  και να απλώσουν τη γάγγραινα τους  στο σύνολο της ηπείρου μας! Πώς; Καταρχήν, επιβάλλοντας στο εσωτερικό του διαρκώς ανερχόμενου ευρωπαϊκού ακροδεξιού στρατοπέδου συσχετισμούς δυνάμεων που ευνοούν το μαχητικό νεοναζισμό. Κατόπιν, χρησιμεύοντας σαν πρότυπο προς εξαγωγή τουλάχιστον στις γειτονικές χώρες (συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας) που πλήττονται κιόλας ολομέτωπα από τις πολιτικές λιτότητας και έχουν ήδη μολυνθεί από τα μικρόβια του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του αντισημιτισμού και του νεοφασισμού. Και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάμε το «επιχείρημα» διαστάσεων που συνιστούν τα πολλές χιλιάδες  όπλα  -και βαρέα- που βρίσκονται στη κατοχή τους και τα οποία δεν θα παραλείψουν βέβαια να εξαγάγουν.  Το συμπέρασμα βγάζει μάτια: Είναι το σύνολο του πολιτικού τοπίου, των πολιτικών ισορροπιών και των πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων στην Ευρώπη  που αναπόφευκτα θα επηρεαστούν, σε βάρος των εργατικών συνδικάτων, των οργανώσεων της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Με απλά λόγια, υπάρχει κάθε λόγος για να έχουμε εφιάλτες…

Λοιπόν, τι παραπάνω χρειάζεται επιτέλους η ευρωπαϊκή αριστερά για να βγει από την παρούσα νάρκη της, να σημάνει συναγερμό, να κινητοποιηθεί κατεπειγόντως και να πάρει το ταχύτερο δυνατό τη μοναδική πρωτοβουλία που θα ήταν ικανή να συγκρατήσει το φασιστικό και φασιστοειδές τσουνάμι που πλησιάζει: Μια πρωτοβουλία που δεν μπορεί να στοχεύει παρά στη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού αντιφασιστικού κινήματος, ενωτικού, δημοκρατικού, ριζοσπαστικού, μακράς διάρκειας και μαζικού, που συνδυάζει τη πάλη ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δρακόντειας λιτότητας με τη πάλη ενάντια στη φαιά πανούκλα παντού όπου αυτή κάνει την εμφάνισή της.  Η ώρα δεν είναι πια ούτε για αμφιταλαντεύσεις, ούτε για τη ψευδαίσθηση ότι όλα αυτά συμβαίνουν μακριά από εμάς, ούτε για το άλλοθι της αντιφασιστικής «ρουτίνας» που συνίσταται στο ότι παλεύεις στη γειτονιά ή ακόμα και στη χώρα σου ενώ ταυτόχρονα αδιαφορείς παντελώς για αυτά που συμβαίνουν από την άλλη μεριά των συνόρων.  Καταρχήν, επειδή και πριν ακόμα από τον ουκρανικό νεοναζιστικό συναγερμό, η κατάσταση στη δυτική Ευρώπη ήταν –και παραμένει- παραπάνω από ανησυχητική, δικαιολογώντας απόλυτα τη γενική κινητοποίηση ενάντια στην ορμητική άνοδο της άκρας δεξιάς.  Και κατόπιν, επειδή όσο  χρήσιμοι και απαραίτητοι κι αν είναι, οι εθνικοί ή περιφερειακοί αντιφασιστικοί αγώνες και καμπάνιες δεν αρκούν πια, δεν είναι πια στο ύψος των σημερινών εντελώς εξαιρετικών και ιστορικών περιστάσεων.

Με άλλα λόγια, αντιφασίστες της Ευρώπης ξυπνήστε γιατί είναι μεσάνυχτα παρά πέντε και η ιστορία τείνει να επαναληφθεί τόσο τραγική όσο και στο παρελθόν…

*Γιώργος Μητραλιάς, μέλος της ελληνικής Επιτροπής της πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Αντιφασιστικού Μανιφέστου (www. antifascismeuropa=ellada.gr). Το παραπάνω κείμενο δεν πρωτογράφτηκε στα ελληνικά και απευθύνεται κατά προτεραιότητα σε αριστερά ακροατήρια της δυτικής Ευρώπης.

Το ίδιο κείμενο στα γαλλικά: http://cadtm.org/Antifascistes-europeens-reveillez

...και στα πορτογαλικά: http://cadtm.org/Anti-fascistas-europeus-despertem
 

4 Μαρ 2014

Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζεται



Μέρες του Μάρτη του 2013 θύμιζε η Βουλή την περασμένη Πέμπτη. Πάνω από 5 χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τη  Βουλή την ώρα που η ολομέλεια συζητούσε το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Η συγκέντρωση του κόσμου άρχισε από τις τρεις το απόγευμα που ήταν το κάλεσμα των ηγεσιών των συνδικάτων των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν και κορυφώθηκε γύρο στις 5:00 μμ που ήταν το κάλεσμα άλλων 20 συνδικάτων, φορέων και οργανώσεων που παλεύουν ενάντια στο μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας.
Ήταν μια δυναμική συγκέντρωση που θύμιζε τις μεγάλες κινητοποιήσεις του περασμένου Μάρτη όταν συζητιόταν το κούρεμα των καταθέσεων. Τελικά δεν ήταν μόνο ο παλμός και η αγωνιστική διάθεση του κόσμου που θύμιζε τις περσινές κινητοποιήσεις αλλά και το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας μέσα στη Βουλή αφού το νομοσχέδιο καταψηφίστηκε. Τα καλά νέα ήλθαν αργά το βράδυ όταν ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να διαλύεται με την σιγουριά ότι θα περάσει το νομοσχέδιο αφού τα κόμματα ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ, που αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα τη συγκυβέρνηση δήλωναν ότι θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο.
Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτό το αποτέλεσμα εντάσωντας το μέσα στους εσωτερικούς καυγάδες του ΔΗΚΟ αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε στη κρίσιμη ψηφοφορία τέσσερεις βουλευτές του ΔΗΚΟ να τηρήσουν αποχή και να απορριφτεί έτσι το νομοσχέδιο ήταν από τη μια ή πλήρης άρνηση του κυβερνητικού κόμματος να δεχτεί οποιεσδήποτε τροπολογίες στο νομοσχέδιο παραβιάζοντας ουσιαστικά προηγούμενη δέσμευση του προς το ΔΗΚΟ, αλλά και η οργή και η αγανάκτηση που χαρακτήρισαν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη πίεση στους βουλευτές του ΔΗΚΟ
Οργή και Αγανάκτηση
Η οργή και η αγανάκτηση είναι που χαρακτηρίζουν όλες τις κινητοποιήσεις της περιόδου. Τη μεγάλη συγκέντρωση και πορεία προς το Προεδρικό που έγινε στις 14 του περασμένου Δεκέμβρη  ακολούθησε, η  περικύκλωση του υπουργείου Οικονομικών στις 8 του Φλεβάρη και οι απεργίες των εργαζομένων στην ΑΗΚ, ΑΤΗΚ και την Αρχή Λιμένων, οι πρώτες απεργίες σε αυτούς τους κλάδους από τη δεκαετία του ’70.
Απεργίες που συνοδεύτηκαν από μαζικές και οργισμένες συγκεντρώσεις έξω από τη Βουλή, με συγκρούσεις και επεισόδια και κόψιμο του ρεύματος στη Βουλή για 45 λεπτά. Την οργή του κόσμου τροφοδοτεί η επιμονή της κυβέρνησης να αγνοεί τα συνδικάτα και να προσπαθεί να επιβάλει ετσιθελικά την άποψη της αλλά και η εκστρατεία κατασυκοφάντησης τους από τα στελέχη της κυβέρνησης, του ΔΗΣΥ και τις εργοδοτικές οργανώσεις, που προσπαθούσαν συνεχώς να τους παρουσιάσουν σαν προνομιούχους και  χαραμμοφάηδες. Κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα αφού οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους όχι μόνο δεν είναι ψηλά αμειβόμενοι αλλά δούλεψαν και δουλεύουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για να δημιουργήσουν ένα δίχτυο ηλεκτροδότησης και τηλεπικοινωνιών που φτάνει και στο τελευταίο χωριό της Κύπρου. Οι περισσότεροι από αυτούς που έστησαν αυτό το δίκτυο δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες πάνω σε στύλους ή μέσα σε φρεάτια έχουν πληρώσει αυτό το «προνόμιο» με σοβαρά προβλήματα στην υγεία τους που θα τους σημαδεύουν για ολόκληρη τους τη ζωή. Είναι απόλυτα δικαιολογημένες λοιπόν οι αντιδράσεις τους και θα πρέπει να έχουν τη στήριξη όλων μας.
Έχουν επίσης απόλυτο δίκαιο όταν ισχυρίζονται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα φέρουν καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες αλλά ακριβότερες και χειρότερες όπως έχει συμβεί σε μια σειρά χώρες που έγιναν παρόμοιες ιδιωτικοποιήσεις. Οι μόνο που θα ωφεληθούν είναι οι καπιταλιστές που θα βάλουν χέρι στα κέρδη που δημιουργούν αυτοί οι δημόσιοι φορείς. Τα οκτώ τελευταία χρόνια οι τρεις οργανισμοί που θέλουν τώρα να ιδιωτικοποιήσουν προσέφεραν στο κράτος σχεδόν 1.2  δις ευρώ σαν μέρισμα αφού είναι ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης τους. Αυτά είναι που λιγουρεύονται οι τροϊκανοί εντός και εκτός Κύπρου.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η καταψήφιση του νομοσχεδίου ήταν μια μεγάλη νίκη του κινήματος. Μπορεί να το περάσουν στην έκτακτη συνεδρία της Βουλής που έχουν καλέσει για την Τρίτη  4 του Μάρτη αλλά αυτό δεν αναιρεί την σημασία αυτής της νίκης. Αντίθετα η επαναφορά του νομοσχεδίου με διακοσμητικές αλλαγές για να το ψηφίσουν και οι βουλευτές του ΔΗΚΟ δείχνει πόσο ευάλωτοι και αδύνατοι είναι μπροστά στην αποφασιστικότητα και τη δυναμική του κινήματος. Δείχνει πόσο μπορούν να ξεφτιλιστούν για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.
Γι αυτό και την Τρίτη θα είμαστε όλοι και πάλι έξω από τη Βουλή για να δείξουμε ότι ακόμη και αν ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε απόπειρα να υλοποιήσουν αυτή την απόφαση σε κάθε οργανισμό.
Συντονισμός και κλιμάκωση
Οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Εκείνο που χρειάζεται είναι συντονισμός και κλιμάκωση. Δεν μπορεί να απεργεί τη μια ημέρα ή ΑΗΚ, την άλλη η ΑΤΗΚ και την άλλη η Αρχή Λιμένων. Θα πρέπει να οργανωθούν κοινές συνελεύσεις των εργαζομένων και να δεσμευτούν όλες οι ηγεσίες των συντεχνιών ότι δεν θα κάνουν πίσω αν τους υποσχεθούν λίγα ψίχουλα όπως προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση για να τους διασπάσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι στην Ηλεκτρική ανησυχούν ότι θα υποχωρήσουν οι συντεχνίες στην Αρχή Τηλεπικοινωνιών και οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες  φοβούνται ότι θα υποχωρήσουν οι ηγεσίες των συντεχνιών στην Αρχή Ηλεκτρισμού. Αυτό πρέπει να σπάσει και ο καλύτερος τρόπος είναι μέσα από τη κοινή δράση και τον συντονισμό.
Δεν μπορούν ακόμη οι ηγεσίες των συντεχνιών να καλούν τον κόσμο σε συμπαράσταση, και όταν αυτός έρχεται  να του γυρίζουν τη πλάτη  και να μαζεύουν τους δικούς τους και να φεύγουν, όπως έκαναν την περασμένη Πέμπτη που μισή ώρα μετά την κορύφωση της κινητοποίησης με την παρουσία των εργαζομένων από τον ιδιωτικό τομέα κάλεσαν τον κόσμο να πάει στα λεωφορεία για να επιστρέψει στα σπίτια του.
Για να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα χρειάζεται οι αγωνιστές της εργατικής τάξης που βλέπουν αυτές τις αδυναμίες να πάρουν πρωτοβουλίες και να πιέσουν τις ηγεσίες των συντεχνιών τους. Να ζητήσουν τη δημιουργία επιτροπών αγώνα από τους εργαζόμενους σε όλους τους χώρους και να οργανώσουν από κοινού τη δράση τους, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις αλλά και την ενημέρωση του κόσμου. Οι λίγες ώρες που κόπηκε το ρεύμα και έκλεισαν τα λιμάνια και οι πανικόβλητες αντιδράσεις των εργοδοτικών οργανώσεων έδειξαν πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους. Θα πρέπει .όμως να προσπαθήσουν να κόβουν το ρεύμα και τα τηλέφωνα «στοχευμένα», στο προεδρικό για παράδειγμα, ή στο υπουργείο Οικονομικών και στα άλλα κέντρα της εξουσίας αφήνοντας το ελεύθερο για τον απλό κόσμο. Βέβαια αυτό είναι δύσκολο αφού δεν έχουν αυτοί τον έλεγχο της διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά είναι σίγουρο ότι οι ίδιοι μπορούν να βρουν τρόπους να το κάνουν, όπως το έκαναν στην Βουλή.
Χρειάζεται τέλος να κλιμακώσουν τον αγώνα. Οι στάσεις εργασίας και οι μονοήμερες απεργίες δεν είναι αρκετές, χρειάζεται να προχωρήσουν σε συντονισμένες απεργίες διαρκείας. Η τριήμερη που κάλεσε η ΑΤΗΚ που συνοδεύτηκε από την απεργία στην ΑΗΚ και στα Λιμάνια τις μέρες που γινόταν η συζήτηση στη Βουλή ήταν μια καλή αρχή. Θα πρέπει να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια.
Σε αυτό επικεντρώνεται η Εργατική Δημοκρατία που δίνει δυναμικά το παρόν της καθημερινά σε αυτούς τους αγώνες. Σε αυτό πρέπει να στρέψει την προσπάθεια της συνολικά και η ΕΡΑΣ αν θέλει να εδραιωθεί σαν η  Ριζοσπαστική Αριστερά.
Ντίνος Αγιομαμίτης