Και όταν, με την αναπροσαρμογή των δόσεων από “…400 δολάρια... δόση χάριτος... σε 2000... ή 2500,” οι εισπράκτορες των δόσεων, αντί για τους φτωχούς κατόχους( ΗΠΑ) στεγαστικών δανείων στο σπίτι, έβρισκαν τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, τότε αναδεικνυόταν, σε όλο του το μεγαλείο, το πραγματικό νόημα του, φοβερού και τρομερού κατά τα άλλα, όρου Παγκοσμιοποίηση:
«Παγκοσμιοποίηση ήταν όταν ένας οικονομικά γυμνός κάτοχος στεγαστικού δανείου στο Stockton(ΗΠΑ) πτώχευε ξαφνικά, πετούσε τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο και εξαφανιζόταν- και το χρέος του των 300 χιλιάδων δολαρίων εμφανιζόταν σαν μη εξυπηρετούμενο στους ισολογισμούς μιας συνοικιακής τράπεζας στην Σαγκάη, την Σιγκαπούρη, το Τόκιο ή το Λονδίνο» (Colossal Failure of Common Sense”, Larry McDonald, σελ 161)
Οι φτωχοί των ΗΠΑ γελοιοποιούν την οικονομική ελίτ.
Η νεοφιλελεύθερη περίοδος και η ολοένα πιο καθοριστική λειτουργία των τραπεζών στο παγκόσμιο σύστημα, συνοδεύτηκε με χωρίς προηγούμενο εισαγωγή μαθηματικών μοντέλων στην οικονομική θεωρία. Λαμπρά μυαλά σε λαμπρούς Οργανισμούς και Οίκους αξιολόγησης όπως οι Μoody's, Standard & Poor's κλπ, πείστηκαν και έπεισαν ότι, χρησιμοποιώντας την επιστήμη, κουμάνταραν την ζούγκλα της παγκόσμιας αγοράς, διασφάλιζαν το ίδιο το μέλλον.
Πετώντας τα κλειδιά του σπιτιού στο γραμματοκιβώτιο, οι φτωχοί των ΗΠΑ, πετούσαν ταυτόχρονα στον κάλαθο των αχρήστων όλη την «επιστήμη» που τα golden boys είχαν δημιουργήσει, κοστίζοντας στις κοινωνίες, μέσα από μισθούς και φιλοδωρήματα, δισεκατομμύρια δολάρια.
Πόσο η οικονομική ελίτ ήξερε τι γινόταν ή τι έκανε.
Ο Βρετανός υπουργός οικονομικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Gordon Brown, δήλωσε το 2006 ότι δεν έμπαινε πια ζήτημα
«… επιστροφής στους κύκλους ανάπτυξη, κρίση…»( Mick Brooks, Capitalist Crisis, English edition, 2012, σελ. 21)
Ο Mervyn King, Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δήλωσε το 2008, μήνες μόνο πριν την κατάρρευση ότι, η τελευταία δεκαετία ήταν μια ωραία δεκαετία
«χωρίς πληθωρισμό και με σταθερή ανάπτυξη»(Το ίδιο, σελ. 21)
Ο Οίκος S&P, έδωσε στην Lehman Brothers βαθμολογία AAA ένα μήνα πριν καταρρεύσει.
Το 2009, σε ακρόαση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Ρεπουμπλικάνος Speier, κατηγορούσε αντιπροσώπους του άλλου Οίκου αξιολόγησης, των Moody’s, ότι,
«Βαθμολογήσατε τις ΑIG και Lehman Brothers με AAA, AA λίγα λεπτά πριν καταρρεύσουν.»( Huffington Post : Credit Rating Agency Analysts Covering AIG, Lehman Brothers Never Disciplined, 13.7.2011)
Ακόμα και μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, ο πανίσχυρος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ στην τελευταία διακυβέρνηση Bush και πρώην Εκτελεστικός Διευθυντής της Goldman Sachs, Hank Paulson, δήλωνε σε ακρόαση του Κογκρέσου ότι προτιμούσε
«Τους μηχανισμούς της αγοράς»(Bush, Paulson reverse course in bailout plan, MSNBC NEWS, 14.10.2008)
Ώρες μετά, στον ίδιο χώρο, συνειδητοποιώντας τις διαστάσεις αυτού που συνέβαινε( αναφορά που κάναμε και σε προηγούμενο άρθρο), ζήτησε, με δραματικό τρόπο, την κρατική παρέμβαση:
“Εκτός και αν δράσετε άμεσα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αυτής της χώρας, και του κόσμου, θα διαλυθούν (melt down) μέσα σε λίγες μέρες.”( Α Colossal failure of Common Sense, Larry Macdonald, σελ.330)
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2008, όταν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε πια γονατίσει, το παλληκάρι της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, δήλωνε ότι
«Οι Γαλλικές Τράπεζες φαίνονται ικανές να αντεπεξέλθουν της απειλής»( The turmoil that begun on Wall Street now spans the globe, washigtonpost.com, 30.9.2008)
Την επόμενη, 30 Σεπτεμβρίου του 2008, συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη ανωτάτων τραπεζικών στελεχών, ανωτάτων συμβούλων του και του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας για να… αντιμετωπίσει την έκτακτη κατάσταση.
Τον Οκτώβριο του 2008, ο Alan Greenspan, πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και κύριος θεωρητικός της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, εξομολογήθηκε ότι ανακάλυψε
«… ένα σφάλμα στον μοντέλο που προσδιόριζε το πώς λειτουργεί ο κόσμος»( Γιάννης Βαρουφάκης, Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Ελληνική έκδοση 2012, σελ. 28)
Στο ερώτημα της Βασίλισσας, «Γιατί δεν το προβλέψατε;» η Βρετανική Ακαδημία έδωσε απάντηση στις 22 Ιουλίου του 2009, η οποία συνοψίζεται, θα πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, στο:
«Ουπς! Την πατήσαμε. Παρατηρούσαμε την δημιουργία μιας τερατώδους φούσκας και νομίζαμε ότι βιώναμε την γέννηση ενός θαυμαστού νέου κόσμου»( Το ίδιο, σελ. 30)
Μετά από περίπου τρεις δεκαετίες επιβολής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, θεωρητικής στήριξης τους σαν τις αιώνιες οικονομικές αλήθειες, διαπόμπευσης του δημόσιου τομέα και των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία,
«… άρχισαν να διοχετεύουν τρισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ, γεν κλπ στο χρηματοπιστωτικό σύστημα… που μέχρι πριν από λίγους μήνες βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του, συσσωρεύοντας αμύθητα κέρδη και διατρανώνοντας προκλητικά ότι είχε ανακαλύψει την αστέρευτη φλέβα χρυσού.»( Το ίδιο, σελ. 25)
«Και όταν αποδείκτηκε ότι όλο αυτό το δημόσιο χρήμα δεν έφτανε για να συγκρατήσει την κατάρρευση, οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί μας, άντρες και γυναίκες με νεοφιλελεύθερα διαπιστευτήρια υπεράνω υποψίας, άρχισαν να εθνικοποιούν τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ακόμα και αυτοκινητοβιομηχανίες με μια ‘σοσιαλμανία’ που ούτε ο Λένιν δεν είχε επιδείξει το 1917»( Το ίδιο, σελ. 25-26)
Σωτήρης Βλάχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου