30 Απρ 2012

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: συνέντευξη Γιώργου Ρούση στο TVXS

Γιατί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι διαφορά έχει από τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς;
Αν και η προεκλογική περίοδος προσφέρεται για να αναδειχτούν οι διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς, οι οποίες είναι υπαρκτές,
 εκτιμώ ότι η κρισιμότητα της κατάστασης επιτάσσει να προβάλλονται εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να προωθήσουν την αναγκαία συνεργασία αυτών  των δυνάμεων. Από αυτήν λοιπόν τη σκοπιά, δηλαδή τη σκοπιά της συνεργασίας και της μετωπικής στρατηγικής, η διαφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις στον α’ ή β’ βαθμό αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις –διότι οι δυνάμεις της Αριστεράς ή θα είναι τέτοιες ή δεν θα είναι αριστερές- είναι οι ακόλουθες: 
Απέναντι στη λογική του ΚΚΕ, «το μοναστήρι να είναι καλά», της ηγεσίας του -διότι άλλες οι βουλές του κόσμου του
 -, το ΚΚΕ,  αρνείται όχι μόνον το μέτωπο, όχι μόνον την όποια συντονισμένη  κοινή δράση, όχι μόνον  την όποια συνεργασία, όχι μόνον την κοινή παρουσία ή και τον διάλογο με τις  άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά ακόμη –κατά δήλωση του Μάκη Μαϊλη- και την έννοια της Αριστεράς. 
Απέναντι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ
 του οποίου από τη μια ο ηγετικός  του πυρήνας, και δη ο πρόεδρος του, στην κυριολεξία οπορτουνιστικά, υιοθετεί  μια δίχως αρχές ετερόκλητη συνεργασία με τους πάντες-προχθές ακόμη και με τον Καμμένο- φτάνει να γευτεί λίγη κυβερνητική εξουσία , και από την άλλη η αριστερή του τάση  είναι εγκλωβισμένη σε μια σχιζοφρενική αντίφαση ανάμεσα στην προηγούμενη κυρίαρχη τάση και τις δικές της διακηρύξεις, απέναντι σε διάφορες άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που προτάσσουν την καθαρότητα τους και την αντιπαραθέτουν με μια μετωπική πολιτική. 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέτωπο η ίδια δυνάμεων
 με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές-και αυτό από μόνο του  έχει την αξία- πρότεινε , η αλήθεια είναι με καθυστέρηση, ένα κοινό πλαίσιο άμεσης δράσης και ευρύτερης μετωπικής στάσης με τα ακόλουθα 5 σημεία: 
α) Κατάργηση όλων των Μνημονίων και των νόμων που τους συνοδεύουν. β) Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του χρέους. γ) Έξοδο από ευρώ, ΟΝΕ και Ευρωπαϊκή Ένωση. δ) Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο. ε) Εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου και υπέρ του εργατικού – λαϊκού εισοδήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερές συλλογικές συμβάσεις, προστασία των ανέργων, ριζική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.»
 
Στόχος μας λοιπόν είναι και μέσω των εκλογών, όχι όμως κυρίως μέσω αυτών, να προωθήσουμε αυτήν την μετωπική πολιτική, και να εκμεταλλευτούμε και την προεκλογική περίοδο, για να συμβάλλουμε στην αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης και στην υπέρβαση εκ μέρους της, της φοβερής δύναμης  της συνήθειας, σε μια κατεύθυνση ανατροπής και ανταρσίας, ενάντια στη βάρβαρη κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Η διαφοροποίηση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» αρκεί σε αυτή την εκλογική μάχη; Είναι εν τέλει το διακύβευμα αυτών των εκλογών; 
Η διαφοροποίηση αυτή, όχι μόνον είναι ανεπαρκής και παραπλανητική μια και διαχωρίζει τις πολιτικές δυνάμεις με βάση τη στάση τους μόνον απέναντι στα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης και όχι τις αιτίες της, αλλά είναι και άκρως επικίνδυνη διότι τοποθετεί στο ίδιο μετερίζι εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις. 
Το γεγονός ότι δυνάμεις φασιστικές, ακροδεξιές, εθνικιστικές τοποθετούνται κατά του μνημονίου, σε καμιά περίπτωση δεν τις καθιστά δυνάμεις αντίστασης και προόδου. Θα έλεγα μάλιστα ότι ορισμένες από αυτές είναι ακόμη χειρότερες από μνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες αν μη τι άλλο έστω κατ’ επίφαση στέκονται στα αστικοδημοκρατικά πλαίσια.
 Αντί λοιπόν της διαφοροποίησης σε «μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς», εκείνο που θα πρέπει να προβάλλουν οι δυνάμεις της αριστεράς είναι η διαφοροποίηση σε φιλοκαπιταλιστές και αντικαπιταλιστές κι’ ακόμη σε εκείνους που τοποθετούνται κατά ή υπέρ της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό και τους εκφραστές του όπως η Ευρωζώνη και η  ΕΕ.  Και αντί ενός επικίνδυνου αντιμνημονιακού εθνικισμού –ρατσισμού να προβάλλουν τη συναδέλφωση των λαών και το διεθνισμό. 
Παρά την αρχική συστράτευση πολιτικών δυνάμεων το σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει παγιωθεί.
Τελικά αυτή η συνεργασία έχει όρια; Υπάρχουν άλλα σχήματα με τα οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γενικά μεγάλο κομμάτι της βάσης της Αριστεράς επιθυμεί την ένωση-συστράτευση δυνάμεων του χώρου ενώ και η κοινωνία φαίνεται να περιμένει κάτι τέτοιο...;
 Το Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μεν ένα μικρό επίτευγμα, αλλά σαφέστατα ανεπαρκές, και αν δεν επιδιώξει να υπερβεί το σημερινά του όρια, θα οδηγηθεί στη σήψη, και θα αναπαράγει σεχταρισμούς που πολύ ορθώς καταγγέλλει. 
Ναι, υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βάση της πρότασης που προανέφερα. Αυτές είναι το ΚΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως μεταξύ άλλων το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, δυνάμεις του Μετώπου του Αλέκου Αλαβάνου, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανένταχτοι αριστεροί, τμήματα του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου , δυνάμεις που προέρχονται από τα διάφορα επί μέρους κινήματα όπως το οικολογικό, το κίνημα δεν πληρώνω κλπ. 
  
 
Τελικά η Αριστερά έχει εγκλωβιστεί σε «σεχταριστικές» αντιλήψεις;
 Η Αριστερά είναι και αυτή κομμάτι της κοινωνίας, η οποία διαποτίζεται στο ένα ή τον άλλο βαθμό από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Μια από τις βασικές αξίες, αρχές, αυτής της ιδεολογίας είναι ο ατομισμός ο οποίος δεν αφήνει ούτε τα στελέχη της Αριστεράς αλώβητα. Και αυτό είναι κάτι που εκτρέφει το σεχταρισμό. Επίσης εκτρέφει τον σεχταρισμό η γραφειοκρατική δομή πολλών αριστερών σχηματισμών που προσδίδουν κύρος στα στελέχη τους μόνον και μόνον λόγω της ιεραρχικής τους θέσης, ένα κύρος που κινδυνεύουν να χάσουν αν ανοιχθούν σε ευρύτερα σχήματα.  
 Από την άλλη, αυτός ο σεχταρισμός είναι και δείγμα μιας  αγνότητας της αριστεράς. Εξηγούμαι: Από τη μια οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν εξαρτήσεις από ξένα κέντρα όπως τα αστικά κόμματα, που να τις ωθούν ή και να τις εκβιάζουν να τα βρουν μεταξύ τους , διαφορετικά κινδυνεύουν να χάσουν την αναγκαία για αυτά «έξωθεν καλή μαρτυρία», για να το πω ευγενικά. Από την άλλη τις αριστερές δυνάμεις  δεν τις συσπειρώνει όπως τις δυνάμεις της αστικής εξουσίας αυτή η πόρνη εξουσία, από την οποία  το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων προσβλέπει να αποκομίσει ιδιοτελή οφέλη. Στην κάθε περίπτωση ιδιαίτερα σήμερα που δεν έχουμε λεπτό για χάσιμο η μάχη κατά του σεχταρισμού θα πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο της Αριστεράς.   
 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ. Το σενάριο αυτό από πολλές πολιτικές δυνάμεις περιγράφεται ως καταστροφικό, ενώ και ο κόσμος είναι αρκετά επιφυλακτικός. Υπάρχει μέλλον για τη χώρα εκτός ευρώ και ΕΕ; Υπάρχει πρόγραμμα; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια στηρίζει  εδώ και τώρα, και δεν παραπέμπει στο σοσιαλισμό, την  έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ, από την άλλη θεωρεί ότι αν αυτή δεν ενταχθεί σε ένα ευρύτερο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως εκείνο που ανέφερα  παραπάνω σε συνδυασμό με μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας  δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί προτείνουμε αυτές τις εξόδους-ρήξεις με ευρώ και ΕΕ: 1.Διότι λόγω και αυτών οδηγηθήκαμε εκεί που οδηγηθήκαμε .2. Διότι με τον βιαστή του σώματος και της ψυχής σου δεν κάνεις καμιά διαπραγμάτευση.
3. Διότι το Ευρώ –που δεν είναι απλώς ένα τεχνικό, αλλά ένα πολιτικό μέσο-  και η ΕΕ, που είναι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός και όχι βεβαίως μα Ένωση λαών,  αποτελούν θηλιές στο λαιμό μας που αν τις αφήσουμε είναι αδύνατον να κάνουμε την οποιαδήποτε κίνηση
4.
Διότι είναι παντελώς αντιφατικό να κάνεις λόγο για μέτρα όπως πχ οι κοινωνικοποιήσεις, ή ακόμη και για συλλογικές συμβάσεις, ή ακόμη και για έλεγχο κίνησης κεφαλαίων, ή για αποκλειστικά δημόσια υγεία και παιδεία ... όταν όλα αυτά τα απαγορεύει η ΕΕ.  
5. Διότι σήμερα ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, αλλά και
 δυνάμεις της Αριστεράς, που μέχρι πρότινος δεν ήταν σύμφωνες, συμφωνούν με αυτούς τους στόχους, και ρόλος μας είναι να λάβουμε υπόψη μας αυτό το θετικό βήμα συνειδητοποίησης και να το προωθήσουμε παραπέρα .
6. Διότι μόνον πάνω σε αυτήν τη βάση της ρήξης με την ΕΕ, είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ένα διεθνιστικό –πανευρωπαϊκό λαϊκό κίνημα, απαραίτητο για να οδηγηθούμε σε ένα αναγκαίο ριζοσπαστικό μετασχηματισμό.
 Θα είναι αυτός ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα; ΟΧΙ. Όμως είναι ο μοναδικός που οδηγεί σε διέξοδο, εκτός από εκείνο της βαρβαρότητας στον οποίο οδηγεί ο δρόμος, που ακολουθούν οι κυρίαρχοι, όχι λόγω ανικανότητας ή σαδομαζοχισμού,  αλλά λόγω του ότι είναι ο μοναδικός  για να σώσουν το καπιταλιστικό σύστημα που έχει φτάσει στα όρια του. Και ο δρόμος αυτός αν και για ένα  σύντομο διάστημα επίπονος,  δεν θα είναι η καταστροφή –δίχως φάρμακα, καύσιμα, κλπ- όπως έχουν το θράσος  να μας τον εμφανίζουν οι κυρίαρχοι, την ώρα που οι ίδιοι μας προτείνουν τα γεννόσημα φάρμακα, έχουν οδηγήσει την τιμή των καυσίμων στο ιστορικά μέγιστό της, και σημαντικά τμήματα του πληθυσμού στην εξαθλίωση  .
Υπάρχει ένα λεπτομερές
 πρόγραμμα για την επόμενη μέρα; Όχι και θα ήταν λάθος να έχει φτιαχτεί από κάποιους ειδικούς σε κάποια γραφεία. Άλλωστε, ήδη ο λαός μας αρχίζει και γίνεται αλλεργικός στα προγράμματα, μια που αποδεικνύεται  στην πράξη ότι «εφαρμόζονται» από την ανάποδη. Επίσης μια τέτοια λεπτομερής επεξεργασία θα σήμαινε υποτίμηση των δυνατοτήτων της λαϊκής αυτενέργειας, η οποία ιστορικά, αλλά και πιο πρόσφατα εδώ, με διάφορες πρωτοβουλίες αποδείχνει ότι είναι ικανή να καλύψει σε ένα βαθμό αυτήν την ανάγκη. Έτσι λοιπόν αντί να φτιάχνουμε συνταγές για τα μαγειρεία του μέλλοντος προτείνουμε ένα  αν κι’ ακόμη ανεπαρκή  άξονα, γύρω από τον οποίο θα πρέπει να κινηθούμε έξω από το  Ευρώ και την  ΕΕ, λαμβάνοντας υπόψη μας από τη μια το γεγονός  ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και δεν θα πει όχι στην τροφοδότηση μας, και  από την άλλη ότι  και άλλοι λαοί θα ακολουθήσουν το δικό μας δρόμο. Και αυτός ο άξονας κινείται γύρω από: - Την παραγωγική ανασυγκρότηση η οποία θα μας δώσει πίσω τις δυνατότητες που μας πήρε η αποδιοργάνωση όλου του παραγωγικού ιστού μας από την ΕΕ,
-
 Τις κοινωνικοποιήσεις οι οποίες θα μας δώσουν τη δυνατότητα μιας σχεδιοποιημένης και όχι αφημένης στο έλεος των αγορών ανάπτυξης, και ταυτόχρονα θα  επιτρέψουν στο λαό μας να καρπώνεται τον πλούτο που σήμερα ληστεύουν τα μονοπώλια
- Την αύξηση των αποδοχών και την ενσωμάτωση των ανέργων στην παραγωγή με μείωση των ωρών των ήδη εργαζομένων και φυσικά των κερδών κάτι που θα τονώσει την αγοραστική δύναμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.
- Τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος αλλά και της κίνησης των κεφαλαίων μέσω των εθνικοποιημένων τραπεζών.
-Την αύξηση των εξαγωγών μας και τη μείωση των περιττών σπάταλων εισαγωγών λόγω υποτίμησης, και ορισμένα προστατευτικά μέτρα.
- Τον δραστικό περιορισμό των στρατιωτικών δαπανών-η Ελλάδα χρόνια
 τώρα είναι στους δέκα πρώτους αγοραστές όπλων παγκοσμίως- που  μόνο τους κατασκευαστές όπλων εξυπηρετούν
- Τη δήμευση και αξιοποίηση από το λαό της εκκλησιαστικής περιουσίας.
- Το άνοιγμα των εμπορικών σχέσεων με άλλες χώρες πέρα από εκείνες που μας επιβάλλει η ένταξη μας στην ΕΕ ιδιαίτερα όσων αφορά στην προμήθεια
 
- Την κατ’ αναλογία της Κούβας λόγω του αποκλεισμού της , ανάπτυξη τομέων
  όπως οι οικολογικές καλλιέργειες, οι  εγχώριες πήγες ενέργειας, ακόμη και φαρμακοβιομηχανιών  –η Κούβα εξάγει εμβόλια στον Καναδά-….
Έχει νόημα μία έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και το Ευρώ αλλά διατήρηση του ίδιου οικονομικού συστήματος;
Η έξοδος αυτή θα πρέπει να εντάσσεται σε μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική και να αντιμετωπίζεται
 ως μια κατάκτηση ενός  σημαντικού οχυρού σε ένα πόλεμο θέσεων που βελτιώνει τη θέση του λαϊκού κινήματος μέχρι την τελική ρήξη με το κυρίαρχο σύστημα.   
 
Η κρίση τελικά βαραίνει τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το πολιτικό σύστημα ή πρόκειται για μια εν γένει συστημική κρίση;
Η κρίση είναι γενική, παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, κρίση που οφείλεται κυρίως στη αποπομπή ζωντανής εργασίας, στην οποία οδηγεί η ανταγωνιστική ανάπτυξη αυτού του συστήματος. Στην Ελλάδα  προσλαμβάνει και ιδιαίτερες μορφές που οφείλονται στο μέσο επίπεδο ανάπτυξης της, και στον εξαρτημένο χαρακτήρα της.
 ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι υπεύθυνα  ως  τα κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα αυτού του συστήματος.  
Κόμματα της Αριστεράς εκτιμούν πως θα πρέπει η Ελλάδα να επιδιώξει μία αλλαγή στην πολιτική σκέψη της Ευρώπης. Εν ολίγοις να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί σε επίπεδο ΕΕ... Είναι δυνατή μία τέτοια προοπτική;
Αυτό που πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη είναι το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων και πρωτίστως της εργατικής τάξης εν δυνάμει πρωτοπόρας δύναμης και να αναδειχτεί η θαμμένη επαναστατικότητα της.
 
Σε αυτό συμβάλλει η κρίση διότι υποσκάπτει τις αντικειμενικές βάσεις πάνω στις οποίες μέχρι σήμερα στηρίζονταν η συναίνεση. Αυτό όμως δεν γίνεται αυτόματα και μηχανιστικά, αλλά μέσα από τους αγώνες, την ιδεολογική-θεωρητική πάλη, τη συμβολή του συλλογικού διανοούμενου ή κόμματος της εργατικής τάξης.
 Αυτή η αλλαγή είναι που θα επιτρέψει όχι τον αδύνατο εξανθρωπισμό, αλλά το γκρέμισμα το τσάκισμα–κάτι άλλωστε που ισχύει και για το αστικό κράτος-  της ΕΕ που αποτελεί προϋπόθεση μιας Ευρώπης των λαών . Όπως δεν μπορούμε να έχουμε ΝΑΤΟ ή ΔΝΤ των λαών, έτσι δεν μπορούμε να έχουμε και ΕΕ των λαών. Ας το καταλάβουμε καλά. Ήλθε η ώρα, ή θα  βγούμε από το λάκκο των λεόντων, ή θα μας φάνε τα λιοντάρια.    
 
Πολλοί λένε πως η Αριστερά με τη στάση της έφερε την κατάσταση στα όρια με το μεταναστευτικό... Ποια είναι η πολιτική κατά τη γνώμη σας που θα έπρεπε να  εφαρμοστεί για το μεταναστευτικό; 
Προφανώς και για να μην ξεχνάμε και πάλι τις αιτίες, δεν φταίει η Αριστερά ούτε για τους πολέμους ούτε για τις διώξεις, ούτε για την
 πείνα και τη δυστυχία που προκαλούν τη μετανάστευση. 
Επίσης δεν φταίει η Αριστερά για τη συμφωνία του Δουβλίνου που μας υποχρεώνει να εγκλωβίζουμε τους μετανάστες, παρά και τη δική τους θέληση στη χώρα μας. Αν τώρα θεωρείται
 ότι η Αριστερά φταίει, γιατί αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως ανθρώπους και δεν αποδέχεται  τον ρατσιστικό περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης παρά μόνον για την «ανώτερη» ευρωπαϊκή φυλή, ναι τότε φταίει η Αριστερά. Το μεταναστευτικό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του και  οι μετανάστες ως άνθρωποι όμοιοι ακριβώς με μας και όχι μέσα από ένα ρατσιστικό ανταγωνισμό Χρυσοχοϊδη, ΝΔ, και εθνικοφασιστών. Αυτή είναι και η μόνη πολιτική που μπορεί να μειώσει και τα όποια προβλήματα δημιουργεί τμήμα των μεταναστών, όπως άλλωστε και τμήμα των  περιθωριοποιημένων κοινωνικά Ελλήνων.
 
Την άνοδο της Χρυσής Αυγής πως τη σχολιάζετε; Τι θα λέγατε σε κάποιον που θα σας έλεγε πως θα ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή;
 Ότι επιλέγει ότι πιο ανθελληνικό υπάρχει, μια και επιλέγει τους θαυμαστές των ναζί σφαγέων του λαού μας, και των διαφημιστών του έργου του αρχιμακελάρη Χίτλερ, ότι επιλέγει μια δύναμη που ενώ καμώνεται ότι αρνείται το τέταρτο γερμανικό Ράιχ,  έχει ως πρότυπο του το τρίτο, ότι τελικά επιλέγει τις αξίες του κυρίαρχου συστήματος (ανταγωνισμό, βία, ρατσισμό αυταρχισμό  κρατισμό,….) που τον έριξαν στην κρίση την οποία βιώνει , τραβηγμένες στα άκρα τους. 
Τελικά η Αριστερά έχει ευθύνες για την κατάσταση της χώραςΚαμιά απολύτως άλλη ευθύνη δεν έχει η αριστερά-εννοώ η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά - παρά μόνον την ευθύνη ότι δεν συνέβαλε όσο θα μπορούσε στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Τώρα, για όσους εντάσσουν στην Αριστερά και την  κατ’ όνομα πράσινη δεξιά, δηλαδή το  ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι ο κύριος εγχώριος υπεύθυνος  του σημερινού δράματος του λαού μας. 
Πολλοί κατηγορούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Αριστερά γενικότερα για «στείρα κριτική». Ποια η απάντησή σας;
 Η απάντηση μου με βάση και όσα προανέφερα είναι ότι αυτή είναι μια παντελώς αστήριχτη κατηγορία. Και αυτό όχι διότι η άρνηση της άρνησης είναι εν μέρει και θέση, αλλά διότι και στρατηγική-οραματική  προοπτική έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και τακτική που τη συνδέει με την στρατηγική της. 
Τι θα σήμαινε για εσάς μία πτώση των ποσοστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι θα σήμαινε αν τελικά δεν καταφέρει να μπει στη Βουλή;
Δεν θα έπρεπε να σημάνει  σε καμιά περίπτωση απαξίωση,  της έτσι κι’ αλλιώς  όχι πρωτεύουσας, συμβολής των εκλογών στην προώθηση των θέσεων μας.  Θα σήμαινε απόδειξη των άνισων όρων κάτω  από τους οποίους διεξάγουμε τον αγώνα μας, Θα σήμαινε επιβεβαίωση της τρομερής δύναμης της συνήθειας και του ακόμη χαμηλού επιπέδου συνειδητότητας. Θα αναδείκνυε τις  δικές μας αδυναμίες να συμβάλουμε πιο αποτελεσματικά στην υπερνίκηση των παραπάνω. Στην κάθε περίπτωση εκτιμώ ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν και προφανώς δεν θα αποτελέσει κάποιο εκλογικό τσουνάμι, έχει κάποια αύρα για να μην πω ρεύμα που θα εκφραστεί και εκλογικά και αυτό θα είναι πολλαπλά ευεργετικό για το λαϊκό κίνημα.  
 
Ένα τελευταίο μήνυμα στον κόσμο που στις 6 Μαϊου θα προσέλθει στις κάλπες να ψηφίσει;
 Να επιλέξει την πιο συνεπή, αγωνιστική, μετωπική, αδογμάτιστη, αγνή, αριστερή δύναμη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Μετά την παρένθεση των εκλογών όποιο κι’ αν είναι το αποτέλεσμα τους να επανέλθει πιο μαζικά, μετωπικά και σθεναρά στο πεδίο των δύσκολων αγώνων που μας προσμένουν

28 Απρ 2012

Οι εργατικοί αγώνες που πρέπει να διεξάγουμε σήμερα


Καθώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός διανύει ήδη την πέμπτη χρονιά της βαθύτατης κρίσης του, χωρίς να διαφαίνεται οποιαδήποτε προοπτική υπέρβασής της, τόσο η ένταση όσο και τα διακυβεύματα της ταξικής πάλης εντείνονται. Παρά το ότι οι πολιτικές λιτότητας έχουν μετατραπεί σε κανόνα για όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις με την ΕΕ να επιχειρεί ακόμα και τη θεσμοθέτησή τους, οι κυρίαρχοι οικονομικοί και πολιτικοί κύκλοι δεν έχουν ακόμα πετύχει να εξασφαλίσουν επαρκή συναίνεση από τις κοινωνίες τους. Παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απειλές και την καταστροφολογία αν δυσαρεστηθούν οι χρηματαγορές, τον αυταρχισμό με τον οποίο επιβάλλονται οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε αυτή τη δεκαετία, οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπορούν να κατασταλούν εύκολα.

Σε πολλές χώρες τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού πραγματοποιούνται εργατικοί αγώνες, μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών και γίνεται λόγος για εναλλακτικές πολιτικές και αναζήτηση των φορέων που θα μπορέσουν να τις προωθήσουν. Μια δυσάρεστη και επικίνδυνη συνέπεια της γενικευμένης κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι βέβαια και η άνοδος λαϊκιστικών και ακροδεξιών ρευμάτων και σχηματισμών. Ο μόνος τρόπος ανακοπής της καταστροφικής πορείας των κοινωνιών προς τη βαρβαρότητα είναι η δυναμική, ενωτική και επιθετική αντίσταση από πλευράς των δυνάμεων της εργασίας που όχι μόνο θα διατηρήσει τα υφιστάμενα εργατικά και λαϊκά κεκτημένα, αλλά και θα διεκδικήσει με αξιώσεις να αλλάξει ριζικά τους όρους της συζήτησης τόσο για την οργάνωση της οικονομίας όσο και της πολιτικής.

Το επόμενο διάστημα τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ακόμα πιο έντονη επίθεση στις συνθήκες εργασίας και στο βιοτικό επίπεδο, καθώς η ανεργία αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, η κρίση χρέους θα συνεχιστεί και ενδέχεται να καταστεί ακόμα πιο εκρηκτική και οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται θα εντείνουν τόσο την οικονομική ύφεση όσο και τις κοινωνικές ανισότητες. Πάγια και διαχρονικά αιτήματα του κεφαλαίου για τα οποία προηγουμένως δεν υπήρχε συναίνεση να υλοποιηθούν, έρχονται ήδη στο προσκήνιο και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μέσα στις ασφυκτικές πιέσεις της κρίσης να επιβληθούν. Περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις φυσικών πόρων και υπηρεσιών δημοσίας ωφέλειας, περαιτέρω μειώσεις μισθών και απορρύθμιση της εργασίας, αύξηση εργασιακού χρόνου και μείωση ή και κατάργηση υπερωριακών αμοιβών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, κατάργηση συνταξιοδοτικών ωφελημάτων, μείωση των συντάξεων είναι πιθανόν να πραγματοποιηθούν μεσοπρόθεσμα αν δεν υπάρξουν ανατροπές που θα αλλάξουν τους υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.

Στην Κύπρο έχει ήδη υπονομευτεί ο θεσμός του κοινωνικού διαλόγου, η ισχύς των υφιστάμενων συλλογικών συμβάσεων και της ΑΤΑ, ζητήματα τα οποία βρίσκονται ουσιαστικά υπό καθεστώς επαναδιαπραγμάτευσης ενώ προσεχώς αναμένεται να ανοίξει και το ζήτημα των συνταξιοδοτικών ωφελημάτων. Η πολιτική πίεση πάνω στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να συναινέσουν σε νέα πακέτα λιτότητας θα συνεχίζει να ασκείται και είναι πολύ πιθανόν να ενταθεί ίσως σε επίπεδα ακόμα μεγαλύτερης υστερίας από αυτή του τέλους του 2011, καθώς η πολιτική ελίτ θα προχωρήσει τους επόμενους μήνες προς την στήριξη των ιδιωτικών τραπεζών με δημόσιο χρήμα.

Είναι πολύ σημαντικό να αντλήσουμε μαθήματα από τη συστηματική επίθεση των εργοδοτών και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας όπως εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα και να μην επιτρέψουμε στο κεφάλαιο να δημιουργήσει κλίμα μέσα στο οποίο θα μπορέσει να εκδηλώσει νέα αντεπίθεση. Οι εργαζόμενοι σήμερα οφείλουμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα και να μην επιτρέψουμε επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η ΕΡΑΣ στηρίζει όλες τις εκδηλώσεις για την κόκκινη εργατική πρωτομαγιά βόρεια και νότια της πράσινης γραμμής.

27 Απρ 2012

KKE: Για την εργατική, λαϊκή εξουσία

Τα αστικά ΜΜΕ, τώρα, την προεκλογική περίοδο, πασχίζουν να υπονομεύσουν στις λαϊκές συνειδήσεις την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την εργατική, λαϊκή εξουσία, με αιχμή της προπαγάνδας τους το ζήτημα της δημοκρατίας. Αντιπαραθέτουν τη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καλλιεργώντας συνειρμούς ότι στην εργατική, λαϊκή εξουσία δε θα υπάρχει δημοκρατία αφού η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν δυνατότητα να εκλέγουν βουλευτές κ.λπ. Ρωτάνε, για παράδειγμα, θα υπάρχει κοινοβούλιο; Πώς θα λειτουργεί; Και άλλα τέτοια. Δεν είναι ότι δεν ξέρουν. Αντιπαραθέτουν την αστική μορφή διαχείρισης (αυτό κάνει η αστική βουλή), της εξουσίας των καπιταλιστών, για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι η σημερινή δημοκρατία είναι αντιδημοκρατική για το λαό, αφού νομοθετεί αντεργατικά, αντιλαϊκά. Και να εμποδίσουν την ολοένα και μεγαλύτερη επίδραση που ασκεί η πρόταση του ΚΚΕ σε πλατύτερες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις.
***
Πώς θα λειτουργεί η εργατική, λαϊκή εξουσία; Θα υπάρχει βουλή; Βεβαίως θα υπάρχει βουλήΑλλά δε θα είναι σαν τη σημερινή, όπου κάθε 4 χρόνια το εκλογικό σώμα εκλέγει βουλευτές σε εκλογικές περιφέρειες, δηλαδή σε εδαφική βάση. Οι λαϊκοί βουλευτές θα αντιπροσωπεύουν το εργοστάσιο, τον κλάδο, τους συνταξιούχους, τους φοιτητές, τους σπουδαστές, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους. Αντίστοιχα λοιπόν θα εκλέγονται από τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς για τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, από τις σχολές για τους φοιτητές, σπουδαστές κ.λπ. Δηλαδή, θα αντιπροσωπεύονται κοινωνικές δυνάμεις. Η ιδιότητα του βουλευτή δε θα αποτελεί επάγγελμα, άρα δε θα έχει μισθό. Οι βουλευτές θα ελέγχονται για το έργο και τη δράση τους από τους εκλογείς τους σε τακτά περιοδικά διαστήματα και θα ανακαλούνται για να εκλεγούν άλλοι αν δεν ανταποκρίνονται στην αποστολή τους. Θα συνεχίζουν να εργάζονται στη δουλειά τους, απ' αυτήν θα πληρώνονται με τον ίδιο μισθό με όλους τους εργαζόμενους και θα απαλλάσσονται μόνο για το χρονικό διάστημα που θα λειτουργούν οι σύνοδοι της βουλής, γιατί η βουλή δε θα λειτουργεί καθημερινά, δε χρειάζεται άλλωστε αφού θα έχει απαλλαγεί από την τεράστια αστική γραφειοκρατία.
***
Από το εργοστάσιο που θα εκλέγονται τα πρώτα εργατικά όργανα εξουσίας μέχρι τη βουλή θα υπάρχουν και ενδιάμεσα εργατικά, λαϊκά όργανα που θα εκλέγονται και θα βρίσκονται σε άμεση σχέση με αυτά τα όργανα αλλά και την εργατική, λαϊκή βουλή. Ετσι, η συμμετοχή των εργαζομένων δε θα είναι μια φορά στα τέσσερα χρόνια με την ψήφο. Θα υπάρχει άμεση σχέση των εργαζομένων που εκλέγουν με όλα τα εργατικά, λαϊκά όργανα, ο λαός θα συμμετέχει και μέσω εκλογών και μέσω ελέγχου από το εργοστάσιο ως τη βουλή στην άσκηση της εξουσίας. Σήμερα ο λαός συμμετέχει μόνο κάθε τέσσερα χρόνια με την ψήφο. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία. Στην εργατική, λαϊκή εξουσία θα συμμετέχει καθημερινά μέσω ελέγχου, μέσω ανακλητότητας όταν χρειάζεται με δεδομένο τον υποχρεωτικό απολογισμό των βουλευτών στους εκλογείς τους. Ετσι, οι εργάτες θα εκλέγουν αυτούς που θεωρούν τους καλύτερους και θα τους ελέγχουν ταυτόχρονα. Η εργατική, λαϊκή εξουσία θεσμοθετεί και παίρνει πρακτικά μέτρα ώστε να εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και γενικότερα κοινωνικού ελέγχου, η ανεμπόδιστη άσκηση κριτικής σε αποφάσεις και χειρισμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη και ενίσχυση της λαϊκής οικονομίας. Είναι ζωτική ανάγκη να καταγγέλλονται πάσης φύσεως και προέλευσης αυθαιρεσίες, γραφειοκρατία ή άλλα αρνητικά φαινόμενα. Αυτή είναι ανώτερη μορφή δημοκρατίας από την αστική και πάνω απ' όλα εξασφαλίζει την άμεση λαϊκή συμμετοχή στις υποθέσεις της κοινωνίας. Η εξουσία ασκείται από κάτω, από το λαό, προς τα πάνω και όχι το αντίθετο που γίνεται σήμερα με την αστική δημοκρατία.
 

 

26 Απρ 2012

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ


Του Χρίστου Τομπάζου
Κεντρικού Οργανωτικού Γραμματέα ΠΕΟ


Η αρχή έγινε στο Σικάγο το 1886. Η νεοσύστατη Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886. «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν. Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε. Λόγια του Α. Σπάις, ηγετικού στελέχους των Συνδικάτων.
Στις 3 του Μάη, 6 εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε απεγούς σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ' το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ.
Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Τέσσερις καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887. Ο Α. Σπάις στην απολογία του, μεταξύ άλλων, έλεγε στους κατηγόρους του: «Βαδίζετε κυριολεκτικά σε μια υπόγεια φωτιά. Μπορείτε να το αγνοείτε. Δε θα την αποφύγετε»

Άκληροι ακτήμονες, απελευθερωμένοι σκλάβοι, μετανάστες, που αποτελούσαν το προλεταριάτο τότε, ανοίγουν το δρόμο.

Μπορεί, Αστυνομία και πολιτοφυλακή, υπηρετώντας την ασύδοτη μπουρζουαζία, σε συνεργασία με τους χαφιέδες της εργοδοσίας, να έπνιξαν στο αίμα την ηρωική εξέγερση. Καθιέρωσαν όμως την Πρωτομαγιά του 1886 του Σικάγο, σε ένα φωτεινό σημείο αναφοράς, για όλους τους κατοπινούς αγώνες τους οποίους επρόκειτο να δώσει η εργατική τάξη όλου του κόσμου για ανθρώπινες συνθήκες ζωής και δουλειάς.


Ογδόντα επτά χρόνια πέρασαν και από την πρώτη φορά που γιορτάστηκε η Πρωτομαγιά στην Κύπρο. Με πρωτοβουλία του τότε Κ.Κ.Κ. και του Εργατικού Κέντρου Λεμεσού, στη παρουσία δεκάδων εργαζομένων, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η τιμημένη Εργατική Πρωτομαγιά.
Ο «Νέος άνθρωπος» στη έκδοση του της 1η Μαϊου 1925 είχε γράψει «Για πρώτη φορά γιορτάζεται σ’ αυτή την γωνιά της γης η Πρωτομαγιά του πραγματικού ξεσκλαβωμού, από τους οργανωμένος εργάτες, τους χωρικούς και το Κ.Κ.Κ. που αγωνίζονται πάντα για τη ευημερία και τη ελευθερία τόπου μας».

Πηγαίνοντας σήμερα νοερά προς τα πίσω, μπορούμε να διακρίνουμε μέσα από την εξέλιξη των Πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων, την ζωντανή τους σχέση με την ιστορική διαδρομή και τους αγώνες του Συνδικαλιστικού κινήματος. Κάποιες από αυτές έχουν σφραγίσει την ιστορία του εργατικού κινήματος στον τόπο μας, όπως:

Το 1931 στην Εργατική Λέσχη Λευκωσίας έγινε η μεγαλύτερη μέχρι τότε συγκέντρωση με ομιλητές τον Τεύκρο Ανθία, τον Μικρασιάτη και το Γιάννη Ευσταθίου ο οποίος μίλησε στα Τουρκικά για να καταλαβαίνουν και οι Τουρκοκύπριοι εργάτες.

Το 1940 έγιναν εκδηλώσεις σε όλη τη Κύπρο με πρωτοφανή συμμετοχή και με αιτήματα την άρση των εκτοπιστικών διαταγμάτων στελεχών του Εργατικού Κινήματος, την θέσπιση Εργατικής Νομοθεσίας και την εισαγωγή Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Από το 1943 οι συγκεντρώσεις μεταφέρονται σε ανοικτούς χώρους. Παρά τα τεράστια εμπόδια που παρέμβαλλαν οι αποικιοκράτες, την λογοκρισία, την παρουσία χαφιέδων και αστυνομικών, την απαγόρευση της χρήσης μεγάφωνων, την κατάσχεση των εράνων που διεξάγονταν στις συγκεντρώσεις, οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός μαζικού και μαχητικού κινήματος.

Το 1947 λόγω της σκληρής μάχης που έδιναν τότε οι πρωτοπόροι Μεταλλωρύχοι γιορτάζεται η Πρωτομαγιά στη Λεύκα και στο Μαυροβούνι. Η αμερικάνικη διοίκηση της εταιρείας απαγόρευσε την εκδήλωση και εκβιαστικά έκλεισε για τρεις ημέρες τις εγκαταστάσεις. Οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι θυσίασαν τα τρία μεροκάματα, που για τα δεδομένα της τότε εποχής ήταν δυσβάσταχτο κόστος, δεν πτοήθηκαν και εκατοντάδες ήταν αυτοί που πήραν μέρος στη μεγαλειώδη παρέλαση αψηφώντας τα μέτρα της Διεύθυνσης της εταιρείας και της αστυνομίας.

Η πιο συγκλονιστική ίσως Πρωτομαγιά πραγματοποιήθηκε το 1958. Χιλιάδες Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργάτες ξεχύθηκαν στους δρόμους ανεμίζοντας τα κόκκινα λάβαρα. Αυτό το συγκλονιστικό συναπάντημα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ενωμένων κάτω από τα ίδια λάβαρα, αποτέλεσε το πρόσχημα για να αρχίσουν οι δολοφονίες Τουρκοκυπρίων πρωτοπόρων αγωνιστών από τα όργανα του σωβινισμού και την ΤΜΤ τα οποία και επέβαλαν με την βία το διαχωρισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος.

Σήμερα, 126 χρόνια μετά την ηρωική Πρωτομαγιά του Σικάγο, 87 χρόνια από την πρώτη Πρωτομαγιά στην Κύπρο, τα οράματα των πρωτοπόρων παραμένουν ζωντανά και διαχρονικά. Ενώνουν τους εργαζόμενους στον αγώνα για εργασία με δικαιώματα, για ειρήνη, δημοκρατία και κοινωνική πρόοδο.

Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζομένους σε όλο τον κόσμο αντιμέτωπους με τις συνέπειες μιας τεράστιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία αποδεικνύεται πιο βαθιά, πιο εκτεταμένη και μακρόχρονη από εκείνη που όλοι υπολόγιζαν. Μια κρίση του συστήματος, του ασύδοτου καπιταλισμού που οδηγεί σε εργασιακό μεσαίωνα. Στις πλείστες χώρες του κόσμου, η κρίση αξιοποιείται ως ευκαιρία από το κεφάλαιο για μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε δικαιώματα που βεβαίως δεν χαρίστηκαν αλλά κερδήθηκαν, πολλές φορές και με αίμα.

Στην Κύπρο, το Λαϊκό κίνημα και η Αριστερά δεν επέτρεψε ο νεοφιλελευθερισμός σαν φιλοσοφία να διαβρώσει τη συνοχή της κυπριακής κοινωνίας, ενώ η ύπαρξη ενός ισχυρού και συγκροτημένου συνδικαλιστικού κινήματος μπροστάρης του οποίου είναι η ΠΕΟ λειτούργησαν ευεργετικά για τους εργαζόμενους και είναι για αυτό που συγκαταλεγόμαστε στις χώρες που οι εργαζόμενοι, επηρεάστηκαν σε μικρότερο βαθμό, συγκριτικά με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες .

Από την άλλη, οι επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και τα εργατικά δικαιώματα, από το μεγάλο κεφάλαιο και τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις εντείνονται.

Οι υπερασπιστές και οι πολιτικοί προστάτες του νεοφιλελευθερισμού στην Κύπρο, θεωρούν ότι οι δύσκολες συνθήκες που δημιούργησε η κρίση είναι η ευκαιρία τους για να προωθήσουν διαχρονικούς στόχους, ενάντια στα εργασιακά και Συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Υποσκάπτουν σε μόνιμη βάση κάθε προσπάθεια για εξεύρεση λύσεων μέσα από κοινωνική συναίνεση. Προσπαθούν να κάνουν ότι και οι ομοϊδεάτες τους αλλού. Προτάσσουν αντικοινωνικές και αντεργατικές ρυθμίσεις, αμφισβητούν τον διάλογο, επιχειρούν με κάθε ευκαιρία να απαξιώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, στοχοποιούν τους ηγέτες του. Δαιμονοποιούν τους μισθωτούς ως τους αίτιους της κρίσης, την ίδια ώρα που απορρίπτουν κάθε πρόταση για ουσιαστική συμβολή του πλούτου στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης.

Σε τέτοιες δύσκολες περιόδους φαίνεται ξεκάθαρα πόσο μεγάλη αξία έχει για τους εργαζόμενους η οργάνωση, η ταξική αλληλεγγύη και η ενότητα δράσης.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η Πρωτομαγιά είναι λοιπόν εκεί για να μας υπενθυμίζει τα αυτονόητα. Ότι τίποτε δεν μας χαρίστηκε και όπως με αγώνες κερδήθηκαν, με οργάνωση και αγώνα, αποφασιστικά, με αυτοπεποίθηση, με πίστη στο δίκιο του αγώνα θα υπερασπιστούμε και θα βελτιώσουμε τις κατακτήσεις μας.

Το διαχρονικό μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς μας υπενθυμίζει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να βασιστούν πρώτα και κύρια στις δικές τους δυνάμεις. Με την ενίσχυση και την διαφύλαξη των συνδικάτων τους, περιφρουρώντας την ενότητα του εργατικού κινήματος και με προσήλωση στον ταξικό προσανατολισμό τους, μπορούν να σταθούν ανάχωμα στις όποιες αντεργατικές επιβουλές.

Κάτω από το σύνθημα ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ, ας πορευτούμε λοιπόν και φέτος δίνοντας μαζικά το παρών μας στις εκδηλώσεις της ΠΕΟ, στέλνοντας το μήνυμα ότι για μας, η 1η του Μάη είναι μέρα τιμής και μνήμης. Είναι μέρα αγώνα για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις, για μια επανενωμένη Κύπρο, κοινή πατρίδα όλων των παιδιών της, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμένιων Λατίνων.


24 Απρ 2012

Αναζητώντας τα κυπριακά ίχνη των σκανδάλων του Τσοχατζόπουλου: η ανακύκλωση των υπουργών άμυνας και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα

αναδημοσιεύουμε εδώ το κείμενο της Δεύτερης Ανάγνωσης
που αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου με τίτλο "Οι μίζες του ενιαίου αμυντικού δόγματος: Και αν ανοίξει το στόμα του και ο Άκης ή οι Ρώσοι για τους S-300;" και που μπορείτε να βρείτε εδώ

http://erascy.blogspot.com/2012/04/s-300.html

το σημερινό κείμενο της Δεύτερης Ανάγνωσης

Αναζητώντας τα κυπριακά ίχνη των σκανδάλων του Τσοχατζόπουλου: η ανακύκλωση των υπουργών άμυνας και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα

[από τον Ηλιαδη, στον Ομηρου, στον Χάσικο ..στην Telepassport και την Siemens]

Έχει αρχίσει διστακτικά η αναφορά στο σκάνδαλο των μιζών στα κυπριακά ΜΜΕ: ο Πολίτης είχε μια γενική αναφορά στα σκάνδαλα της άμυνας [με μια ενδιαφέρουσα παραπομπή στην σύνδεση των εξόδων για εξοπλισμούς με το δημόσιο χρέος], ενώ ο Άστρα την Δευτέρα είχε μια συνέντευξη με τον Τ. Χατζηδημητρίου, επικεφαλής της επιτροπής άμυνας της βουλής την δεκαετία του 1990, ο οποίος αναφέρθηκε σε δύο σκάνδαλα με την αγορά εξοπλισμού, τα οποία κατήγγειλε στον τότε πρόεδρο - χωρίς προφανώς να γίνει τίποτα. Όμως, η αναφορά στους άμεσα εμπλεκόμενους πολιτικούς, όπως λ.χ. οι υπουργοί άμυνας και τα πολιτικά κυκλώματα που τους στήριξαν, παραμένει ακόμα ένα συγκεκαλυμμένο, αν όχι λογοκρινόμενο, θέμα. Όπως καταγράφηκε ήδη, λ.χ. στο κύκλωμα των μιζών, εμπλεκόταν όλο το απορριπτικό-εθνικιστικό μπλοκ: ο Τσοχατζόπουλος έκανε την εποπτεία μαζί με τον Ομήρου στο υπουργείο άμυνας, οι πληρωμές γίνονταν μέσω ενός Σύριου επιχειρηματία, τον οποίο είχε υπό την προστασία του ο Ντίνος Μιχαηλίδης, ενώ το ξέπλυμα γινόταν με εταιρείες του Βατοπαιδίου, στις οποίες διαπλέκεται η ακροδεξιά με τους Νέους Ορίζοντες. 

Ένα από τα ουσιώδη ζητούμενα, είναι ο βαθμός εμπλοκής των πολιτικών ηγεσιών Κύπρου και Ελλάδας [του κύκλου γύρω από τον Κληριδη στην Κύπρο με κύριο άξονα τον Σ. Χάσικο και το κύκλο γύρω από τον Κ. Σημίτη στην Ελλάδα]. Ήδη υπόνοιες έχουν εκφραστεί για τον βαθμό που ήξεραν ή δεν ήξεραν τι γινόταν.
Σε αυτό το δεύτερο κείμενο εξέτασης του σκανδάλου, θα εστιάσουμε στην διερεύνηση των σχετικά ιλιγγιωδών εναλλαγών στο κυπριακό υπουργείο άμυνας την επίμαχη περίοδο, αλλά και ενδιαφερουσών διαπλοκών – χρονολογικών [όσον αφορά την έναρξη του σκανδάλου], αλλά και οικονομικών [όσον αφορά την εμπλοκή των εναλλασσόμενων υπουργών σε διαπλεκόμενες εταιρείες και ύποπτες, για ξέπλυμα, επενδύσεις].

Την περίοδο 1997 -1999, η Κυπριακή Δημοκρατία άλλαξε πέντε υπουργούς άμυνας – ποτέ δεν είχε και ούτε έχει ξανασυμβεί τέτοια εναλλαγή. Μέχρι το 1997, υπουργός άμυνας ήταν ο Κ. Ηλιαδης από το ΔΗΚΟ, ο οποίος παραιτήθηκε το φθινόπωρο μετά την αποχώρηση του κόμματος του από την κυβέρνηση. Ακολούθησε μια σύντομη υπηρεσιακή θητεία από τον Γ. Χαραλαμπίδη και μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1998 ανέλαβε ο Γ. Ομήρου της ΕΔΕΚ. Ο Ομήρου διένυσε όλη την χρονική περίοδο του 1998, επιμενωντας δημόσια «ότι θα έρθουν οι πύραυλοι» – είναι η περίοδος όπου πέφτουν «πολλά λεφτά» στους λογαριασμούς του Τζοχατζόπουλου]. Ακολούθως ανέλαβε για ένα εξάμηνο ο Γ. Χρυσοστομής και τελικά ανέλαβε τον Αύγουστο ο Σ. Χάσικος, στέλεχος του ΔΗΣΥ με αρκετά κοινά με τον Τζοχατζόπουλο – ιδιαίτερα στο σενάριο “from rags to riches”. Η δική του άνοδος, έγινε μέσα από γάμο στην οικογένεια Κουλέρμου. Οι φήμες θέλουν τον κ. Χάσικο να είχε εμπλοκή και στην φούσκα του Χρηματιστηρίου και όπως θα δούμε η διασταύρωση με τον πρώτο εμπλεκόμενο υπουργό, τον κ. Ηλιαδη,, αλλά και με τις εταιρείες ξεπλύματος των μιζών Τσοχατζόπουλου, είναι ενδιαφέρουσες και ενδεχομένως αποκαλυπτικές .

Η πρώτη αναφορά για εμπλοκή του Τσοχατζόπουλου στην διαδικασία αγοράς των S300 έγινε τον Νοέμβριο του 1996. Σύμφωνα με το άρθρο του Φιλελεύθερου, τότε στην Κύπρο βρισκόταν και η ρωσική αντιπροσωπεία για συζήτηση της αγοράς των S300. Ο τότε υπουργός άμυνας λοιπόν, ο κ. Ηλιαδης, είχε άμεση εμπλοκή με την διαπραγμάτευση των πυραύλων, αλλά από ότι φαίνεται η ελληνική επένδυση μαμούθ στους εξοπλισμούς που ξεκινούσε υπό την σκιά των Ιμίων, θα περνούσε άμεσα από την Κύπρο. Ήδη, στο κείμενο του Φιλελευθέρου αναφερόταν ότι το ελληνικό κράτος ενδιαφερόταν, επίσης, για αγορά ρωσικών συστημάτων – κάτι το παράδοξο αφού είναι δεδομένο ότι μια νατοϊκή χώρα θα είχε πρόβλημα ένταξης ρωσικών συστημάτων στα δικά της.
Όταν ένα χρόνο μετά, το φθινόπωρο του 1997, το ΔΗΚΟ εγκατέλειψε την κυβέρνηση Κληρίδη ο Ηλιάδης αποχώρησε – σε αντίθεση με τον Ντίνο Μιχαηλιδη, ο οποίος ως ο βασικός προστάτης του μεσάζοντα για τις πληρωμές, του Σύριου επιχειρηματία, προτίμησε τις μίζες από το κόμμα του. Αυτή η επιλογή είναι ενδιαφέρουσα από μόνη της και δείχνει ότι όντως τα λεφτά πρέπει να ήταν πολλά – δεν εγκαταλείπεται έτσι εύκολα η συμμετοχή στην ηγεσία ενός κόμματος κλειδιού για την διακυβέρνηση.

Αφού έγιναν οι εναλλαγές στο υπουργείο εξασφάλισε και η ΕΔΕΚ τις μίζες της. Εδώ υπάρχει ένα κοινό μυστικό: Όλοι ξέρουν ότι η ΕΔΕΚ είχε δημιουργήσει ένα καθεστώς μέσα από το οποίο εξασφάλιζε ένα ποσοστό μιζών από όλες τις συναλλαγές με την Λιβύη μέσω της εταιρείας Cypro-Libyan. Οπότε στην προκείμενη περίπτωση η ΕΔΕΚ δεν είχε ανάγκη την τεχνογνωσία του δικτύου του δικηγορικού γραφείου του Τάσσου Παπαδόπουλου για εξαφάνιση κεφαλαίων μέσα από την Λαϊκή τράπεζα και ανάλογα δίκτυα. Όμως, η εμπλοκή της ΕΔΕΚ στην διαχείριση τέτοιων ποσών από μίζες από το πόστο του υπουργού άμυνας έγινε για πρώτη φορά το 1998. Και αξίζει να σημειωθεί ότι η σχέση της ηγεσίας της ΕΔΕΚ τότε με τον Τσοχατζόπουλο ήταν κάτι περισσότερο από θερμή – ο Β. Λυσσαρίδης θεωρούσε αυτήν την σχέση ως εκφραστική της σχέσης του με το ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Ομήρου, κατά συνέπεια, ο οποίος επιλέχθηκε και ως διάδοχος, διαχειριζόταν όχι απλά ένα υπουργείο, αλλά και μια σχέση με μια ολόκληρη πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ με επικεφαλής τον Τσοχατζόπουλο.

Η εμφάνιση του Χάσικου στο υπουργείο άμυνας από το 1999 μέχρι το 2001 όταν φαίνεται να ολοκληρώθηκαν οι πληρωμές των μιζών [μετά τους S300 ακολούθησαν οι TOR], δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Τους αμέσως επόμενους μήνες [μετά τον διορισμό του Χάσικου στο υπουργείο άμυνας], ξέσπασε και η κυπριακή φούσκα του χρηματιστηρίου, στην οποία συμμετείχαν ενεργά διάφορα στελέχη του ΔΗΣΥ.

Το 2000, η εταιρεία Sharelinks και η θυγατρική της White knight Ηoldings ltd στις οποίες εμπλέκονται τα κεφάλαια της οικογένειας Κουλέρμου, άρχισαν να αγοράζουν μετοχές εκατομμυρίων σε ακίνητα. Τελικά, οι αγορές κατέληξαν στην εταιρεία Ledra [SFS Ledra Properties Ltd], η οποία βρέθηκε με τουλάχιστον «100 τεμάχια ιδιοκτησίας/properties» στην Παλιά Λευκωσία. Υπολογίζεται από παρατηρητές της αγοράς στην περιοχή ότι επενδύθηκαν 30 εκατομμύρια. Ένας διευθύνων σύμβουλος, απέδιδε τα κεφάλαια σε ξένους επενδύτες, αν και οι φήμες, οι οποίες κυκλοφορήσαν παρέπεμπαν στο ότι πίσω που τις επενδύσεις σε ακίνητα βρίσκονταν τα κεφάλαια της οικογένειας Κουλέρμου, της οικογένειας του υπουργού άμυνας. 

Γιατί να επενδυθούν, ξαφνικά, τόσα λεφτά στην παλιά Λευκωσία και σε ακίνητα; Είναι τυχαίο ότι τα ακίνητα ήταν και ο τρόπος ξεπλύματος ύποπτων χρημάτων όπως το κωδικοποίησε και η μέχρι τώρα έρευνα για τον Τσοχατζόπουλο; Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι, αλλά σαφώς αυτές οι συναλλαγές και μάλιστα την ίδια περίοδο όπου διαπλέκονται δύο σκάνδαλα, στα οποία υπήρχε η ανάγκη ξεπλύματος χρημάτων [οι μίζες και το χρηματιστήριο] θέτουν, σαφώς, θέμα διερεύνησης. 

Διότι ο κ. Χάσικος εμπλέκεται και άμεσα με εταιρείες, όπως την Telepassport, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για διακίνηση χρημάτων στα σκάνδαλα μιζών, τα οποία είναι υπό διερεύνηση στην Ελλάδα – όπως το σκάνδαλο της Siemens στο οποίο εμπλέκεται το όνομα του Τσοχατζοπουλου μέσω του «κολλητού του», Π. Νικολαιδη.,Φαίνεται ότι ο εισαγγελέας Αθανασίου, ο οποίος διερευνά το σκάνδαλο της Siemens κατέληξε ότι τα «μαύρα ταμεία» φαίνεται να διαπλέκονται με την εταιρεία Telepassport «που κατά σύμπτωση ιδρύθηκε το 1998», δηλαδή τον επόμενο χρόνο που άρχισε η διαπλοκή του ΟΤΕ με την Siemens, αλλά και τον επόμενο χρόνο της οριστικοποίησης της συμφωνίας για τους S300. Ο Σ. Χάσικος, ηγετικό στέλεχος του ΔΗΣΥ και υπουργός άμυνας, την περίοδο 1999-2003, βρέθηκε, το 2006, να είναι ένας από τους συμμετέχοντες στο Διοικητικό Συμβούλιο της εταιρείας στην Ελλάδα. Αλλά ήδη από το 2004 υπάρχουν δηλώσεις του1 όπου εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος της εταιρείας στην Κύπρο – και κατηγορεί μάλιστα την ΑΤΗΚ, υποσχόμενος ότι η εταιρεία, την οποία εκπροσωπεί, θα προσφέρει καλύτερες τιμές. Και σύμφωνα με τις δηλώσεις του η Telepassport ξεκίνησε τις επιχειρήσεις της στην Κύπρο από το 2002 – όταν ο κ. Χάσικος ήταν ακόμα υπουργός άμυνας. Και προφανώς χειριζόταν και ζητήματα μιζών στα οποία εμπλέκονταν διάφοροι οργανισμοί [όπως η Telepassport] και άτομα.

Η Telepassport απορροφήθηκε το 2006 από μια άλλη εταιρεία, την Lannet, η οποία έκλεισε το 2007. Είναι συμπτωματικό ότι η εταιρεία στην οποία συμμετείχε ο Χάσικος και οι άλλοι εμπλεκόμενοι «ξαφνικά έμεινε από λεφτά» λίγο πριν ξεσπάσει δημόσια το σκάνδαλο της Siemens [και άρα θα γίνονταν έρευνες για τις διακινήσεις χρημάτων μέσω των ταμείων της] – και ενώ είχαν αρχίσει σχετικές έρευνες στο Λιχτεσταιν; Αναφέρεται, χαρακτηριστικά, σε ένα κείμενο στην εφημερίδα Παρών, το 2008: «Τι μπορεί να συνδέει πρόσωπα φαινομενικά ετερόκλητα, όπως ο Σ. Αποστολόπουλος και ο Σ. Χάσικος, με μια ελληνική εταιρεία τηλεπικοινωνιών, όπου έχουν το πρώτο λόγο ένα πρώην στέλεχος του ΟΤΕ και ένα της Siemens;»2 Ο Σ. Αποστολόπουλος ήταν «ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ». Είναι δυνατόν να είναι τυχαίες όλες αυτές οι; Η διερεύνηση αυτων των «συμπτώσεων» και διασυνδέσεων είναι, το λιγότερο, αναγκαία.

Και αρχές του 2002, φαίνεται να «δένει το γλυκό», με την διασύνδεση του υπουργού άμυνας του 1997, του Ηλιαδη, με τον μετέπειτα υπουργό του 1999, τον Χασικο, σε μια άλλη ενδιαφέρουσα «συνεργασία»: Με ανακοίνωση της, η εταιρεία SFS [Sharelink Financial Services Limited] πληροφορεί το κοινό ότι ο «Κώστας Ηλιάδης, πρώην υπουργός Άμυνας της Δημοκρατίας, έχει διοριστεί ως Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας». Ήδη, πάντως, φαίνεται ότι η σχέση του Ηλιάδη με την Sharelink χρονολογείτο από το προηγούμενο έτος, αφού η εταιρεία στην οποία ήταν πρόεδρος [η Kyknos investments] παρέπεμπε σε σχέση με την Sharelink. Έτσι, ο υπουργός, ο οποίος ξεκίνησε την επίβλεψη [και άρα και την κατανομή των μιζών] για την αγορά των S300, βρέθηκε σε μια επενδυτική, στην οποία βασικοί παίκτες είναι τα κεφάλαια της οικογένειας του υπουργού άμυνας, που έκλεισε την διαδικασία της κατανομής των μιζών, του Χάσικου.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση, η οποία μπορεί να είναι αποκαλυπτική τελικά, είναι το πώς έγινε η αγορά των TOR. Η προθυμία της Ελλάδας να αγοράσει οπλικά συστήματα για να δωρηθούν στην Κύπρο, ακούγεται παράδοξη. Σε αυτό το πλαίσιο, η διερεύνηση των διαπλεκομένων συμφερόντων των τέως υπουργών [αλλά και άλλων αξιωματούχων οι οποίοι γνώριζαν ή εμπλέκονταν], θα πρέπει να συμπληρωθεί με μια ευρύτερη διερεύνηση των κονδυλίων που ξοδεύτηκαν για την άμυνα. Η προσπάθεια να γίνει ένας σε βάθος έλεγχος του δημόσιου χρέους, τόσο σε Ελλάδα όσο και Κύπρο, από ανεξάρτητες ομάδες με άξονα ευρωπαϊκές δικλείδες έρευνας, μπορεί να οδηγήσει και σε αυτό το μονοπάτι των χαμένων χρημάτων.

Φ. - Ρ..