ΑΝΤΑΡΣΥΑ: συνέντευξη Γιώργου Ρούση στο TVXS

Γιατί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι διαφορά έχει από τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς;
Αν και η προεκλογική περίοδος προσφέρεται για να αναδειχτούν οι διαφορές ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς, οι οποίες είναι υπαρκτές,  εκτιμώ ότι η κρισιμότητα της κατάστασης επιτάσσει να προβάλλονται εκείνα τα στοιχεία που μπορεί να προωθήσουν την αναγκαία συνεργασία αυτών  των δυνάμεων. Από αυτήν λοιπόν τη σκοπιά, δηλαδή τη σκοπιά της συνεργασίας και της μετωπικής στρατηγικής, η διαφορά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τις στον α’ ή β’ βαθμό αντικαπιταλιστικές-αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις –διότι οι δυνάμεις της Αριστεράς ή θα είναι τέτοιες ή δεν θα είναι αριστερές- είναι οι ακόλουθες: 
Απέναντι στη λογική του ΚΚΕ, «το μοναστήρι να είναι καλά», της ηγεσίας του -διότι άλλες οι βουλές του κόσμου του  -, το ΚΚΕ,  αρνείται όχι μόνον το μέτωπο, όχι μόνον την όποια συντονισμένη  κοινή δράση, όχι μόνον  την όποια συνεργασία, όχι μόνον την κοινή παρουσία ή και τον διάλογο με τις  άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά ακόμη –κατά δήλωση του Μάκη Μαϊλη- και την έννοια της Αριστεράς. 
Απέναντι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ  του οποίου από τη μια ο ηγετικός  του πυρήνας, και δη ο πρόεδρος του, στην κυριολεξία οπορτουνιστικά, υιοθετεί  μια δίχως αρχές ετερόκλητη συνεργασία με τους πάντες-προχθές ακόμη και με τον Καμμένο- φτάνει να γευτεί λίγη κυβερνητική εξουσία , και από την άλλη η αριστερή του τάση  είναι εγκλωβισμένη σε μια σχιζοφρενική αντίφαση ανάμεσα στην προηγούμενη κυρίαρχη τάση και τις δικές της διακηρύξεις, απέναντι σε διάφορες άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που προτάσσουν την καθαρότητα τους και την αντιπαραθέτουν με μια μετωπική πολιτική. 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέτωπο η ίδια δυνάμεων  με διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές-και αυτό από μόνο του  έχει την αξία- πρότεινε , η αλήθεια είναι με καθυστέρηση, ένα κοινό πλαίσιο άμεσης δράσης και ευρύτερης μετωπικής στάσης με τα ακόλουθα 5 σημεία: 
α) Κατάργηση όλων των Μνημονίων και των νόμων που τους συνοδεύουν. β) Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του χρέους. γ) Έξοδο από ευρώ, ΟΝΕ και Ευρωπαϊκή Ένωση. δ) Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο. ε) Εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου και υπέρ του εργατικού – λαϊκού εισοδήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερές συλλογικές συμβάσεις, προστασία των ανέργων, ριζική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.» 
Στόχος μας λοιπόν είναι και μέσω των εκλογών, όχι όμως κυρίως μέσω αυτών, να προωθήσουμε αυτήν την μετωπική πολιτική, και να εκμεταλλευτούμε και την προεκλογική περίοδο, για να συμβάλλουμε στην αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης και στην υπέρβαση εκ μέρους της, της φοβερής δύναμης  της συνήθειας, σε μια κατεύθυνση ανατροπής και ανταρσίας, ενάντια στη βάρβαρη κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων.

Η διαφοροποίηση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» αρκεί σε αυτή την εκλογική μάχη; Είναι εν τέλει το διακύβευμα αυτών των εκλογών; Η διαφοροποίηση αυτή, όχι μόνον είναι ανεπαρκής και παραπλανητική μια και διαχωρίζει τις πολιτικές δυνάμεις με βάση τη στάση τους μόνον απέναντι στα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης και όχι τις αιτίες της, αλλά είναι και άκρως επικίνδυνη διότι τοποθετεί στο ίδιο μετερίζι εχθρικές μεταξύ τους δυνάμεις. 
Το γεγονός ότι δυνάμεις φασιστικές, ακροδεξιές, εθνικιστικές τοποθετούνται κατά του μνημονίου, σε καμιά περίπτωση δεν τις καθιστά δυνάμεις αντίστασης και προόδου. Θα έλεγα μάλιστα ότι ορισμένες από αυτές είναι ακόμη χειρότερες από μνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες αν μη τι άλλο έστω κατ’ επίφαση στέκονται στα αστικοδημοκρατικά πλαίσια. Αντί λοιπόν της διαφοροποίησης σε «μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς», εκείνο που θα πρέπει να προβάλλουν οι δυνάμεις της αριστεράς είναι η διαφοροποίηση σε φιλοκαπιταλιστές και αντικαπιταλιστές κι’ ακόμη σε εκείνους που τοποθετούνται κατά ή υπέρ της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό και τους εκφραστές του όπως η Ευρωζώνη και η  ΕΕ.  Και αντί ενός επικίνδυνου αντιμνημονιακού εθνικισμού –ρατσισμού να προβάλλουν τη συναδέλφωση των λαών και το διεθνισμό. 
Παρά την αρχική συστράτευση πολιτικών δυνάμεων το σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει παγιωθεί. Τελικά αυτή η συνεργασία έχει όρια; Υπάρχουν άλλα σχήματα με τα οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γενικά μεγάλο κομμάτι της βάσης της Αριστεράς επιθυμεί την ένωση-συστράτευση δυνάμεων του χώρου ενώ και η κοινωνία φαίνεται να περιμένει κάτι τέτοιο...;
 Το Μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μεν ένα μικρό επίτευγμα, αλλά σαφέστατα ανεπαρκές, και αν δεν επιδιώξει να υπερβεί το σημερινά του όρια, θα οδηγηθεί στη σήψη, και θα αναπαράγει σεχταρισμούς που πολύ ορθώς καταγγέλλει. 
Ναι, υπάρχουν δυνάμεις με τις οποίες μπορεί να συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βάση της πρότασης που προανέφερα. Αυτές είναι το ΚΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ όπως μεταξύ άλλων το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ, δυνάμεις του Μετώπου του Αλέκου Αλαβάνου, δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ανένταχτοι αριστεροί, τμήματα του λεγόμενου αντιεξουσιαστικού χώρου , δυνάμεις που προέρχονται από τα διάφορα επί μέρους κινήματα όπως το οικολογικό, το κίνημα δεν πληρώνω κλπ.   
 
Τελικά η Αριστερά έχει εγκλωβιστεί σε «σεχταριστικές» αντιλήψεις; Η Αριστερά είναι και αυτή κομμάτι της κοινωνίας, η οποία διαποτίζεται στο ένα ή τον άλλο βαθμό από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία. Μια από τις βασικές αξίες, αρχές, αυτής της ιδεολογίας είναι ο ατομισμός ο οποίος δεν αφήνει ούτε τα στελέχη της Αριστεράς αλώβητα. Και αυτό είναι κάτι που εκτρέφει το σεχταρισμό. Επίσης εκτρέφει τον σεχταρισμό η γραφειοκρατική δομή πολλών αριστερών σχηματισμών που προσδίδουν κύρος στα στελέχη τους μόνον και μόνον λόγω της ιεραρχικής τους θέσης, ένα κύρος που κινδυνεύουν να χάσουν αν ανοιχθούν σε ευρύτερα σχήματα.  
 Από την άλλη, αυτός ο σεχταρισμός είναι και δείγμα μιας  αγνότητας της αριστεράς. Εξηγούμαι: Από τη μια οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν εξαρτήσεις από ξένα κέντρα όπως τα αστικά κόμματα, που να τις ωθούν ή και να τις εκβιάζουν να τα βρουν μεταξύ τους , διαφορετικά κινδυνεύουν να χάσουν την αναγκαία για αυτά «έξωθεν καλή μαρτυρία», για να το πω ευγενικά. Από την άλλη τις αριστερές δυνάμεις  δεν τις συσπειρώνει όπως τις δυνάμεις της αστικής εξουσίας αυτή η πόρνη εξουσία, από την οποία  το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων προσβλέπει να αποκομίσει ιδιοτελή οφέλη. Στην κάθε περίπτωση ιδιαίτερα σήμερα που δεν έχουμε λεπτό για χάσιμο η μάχη κατά του σεχταρισμού θα πρέπει να αποτελεί βασικό στόχο της Αριστεράς.   
 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ. Το σενάριο αυτό από πολλές πολιτικές δυνάμεις περιγράφεται ως καταστροφικό, ενώ και ο κόσμος είναι αρκετά επιφυλακτικός. Υπάρχει μέλλον για τη χώρα εκτός ευρώ και ΕΕ; Υπάρχει πρόγραμμα; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια στηρίζει  εδώ και τώρα, και δεν παραπέμπει στο σοσιαλισμό, την  έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ, από την άλλη θεωρεί ότι αν αυτή δεν ενταχθεί σε ένα ευρύτερο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα όπως εκείνο που ανέφερα  παραπάνω σε συνδυασμό με μια παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας  δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί προτείνουμε αυτές τις εξόδους-ρήξεις με ευρώ και ΕΕ: 1.Διότι λόγω και αυτών οδηγηθήκαμε εκεί που οδηγηθήκαμε .2. Διότι με τον βιαστή του σώματος και της ψυχής σου δεν κάνεις καμιά διαπραγμάτευση.
3. Διότι το Ευρώ –που δεν είναι απλώς ένα τεχνικό, αλλά ένα πολιτικό μέσο-  και η ΕΕ, που είναι ένας κατεξοχήν ιμπεριαλιστικός σχηματισμός και όχι βεβαίως μα Ένωση λαών,  αποτελούν θηλιές στο λαιμό μας που αν τις αφήσουμε είναι αδύνατον να κάνουμε την οποιαδήποτε κίνηση
4. Διότι είναι παντελώς αντιφατικό να κάνεις λόγο για μέτρα όπως πχ οι κοινωνικοποιήσεις, ή ακόμη και για συλλογικές συμβάσεις, ή ακόμη και για έλεγχο κίνησης κεφαλαίων, ή για αποκλειστικά δημόσια υγεία και παιδεία ... όταν όλα αυτά τα απαγορεύει η ΕΕ.  
5. Διότι σήμερα ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας, αλλά και  δυνάμεις της Αριστεράς, που μέχρι πρότινος δεν ήταν σύμφωνες, συμφωνούν με αυτούς τους στόχους, και ρόλος μας είναι να λάβουμε υπόψη μας αυτό το θετικό βήμα συνειδητοποίησης και να το προωθήσουμε παραπέρα .
6. Διότι μόνον πάνω σε αυτήν τη βάση της ρήξης με την ΕΕ, είναι δυνατόν να διαμορφωθεί ένα διεθνιστικό –πανευρωπαϊκό λαϊκό κίνημα, απαραίτητο για να οδηγηθούμε σε ένα αναγκαίο ριζοσπαστικό μετασχηματισμό. Θα είναι αυτός ο δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα; ΟΧΙ. Όμως είναι ο μοναδικός που οδηγεί σε διέξοδο, εκτός από εκείνο της βαρβαρότητας στον οποίο οδηγεί ο δρόμος, που ακολουθούν οι κυρίαρχοι, όχι λόγω ανικανότητας ή σαδομαζοχισμού,  αλλά λόγω του ότι είναι ο μοναδικός  για να σώσουν το καπιταλιστικό σύστημα που έχει φτάσει στα όρια του. Και ο δρόμος αυτός αν και για ένα  σύντομο διάστημα επίπονος,  δεν θα είναι η καταστροφή –δίχως φάρμακα, καύσιμα, κλπ- όπως έχουν το θράσος  να μας τον εμφανίζουν οι κυρίαρχοι, την ώρα που οι ίδιοι μας προτείνουν τα γεννόσημα φάρμακα, έχουν οδηγήσει την τιμή των καυσίμων στο ιστορικά μέγιστό της, και σημαντικά τμήματα του πληθυσμού στην εξαθλίωση  .
Υπάρχει ένα λεπτομερές  πρόγραμμα για την επόμενη μέρα; Όχι και θα ήταν λάθος να έχει φτιαχτεί από κάποιους ειδικούς σε κάποια γραφεία. Άλλωστε, ήδη ο λαός μας αρχίζει και γίνεται αλλεργικός στα προγράμματα, μια που αποδεικνύεται  στην πράξη ότι «εφαρμόζονται» από την ανάποδη. Επίσης μια τέτοια λεπτομερής επεξεργασία θα σήμαινε υποτίμηση των δυνατοτήτων της λαϊκής αυτενέργειας, η οποία ιστορικά, αλλά και πιο πρόσφατα εδώ, με διάφορες πρωτοβουλίες αποδείχνει ότι είναι ικανή να καλύψει σε ένα βαθμό αυτήν την ανάγκη. Έτσι λοιπόν αντί να φτιάχνουμε συνταγές για τα μαγειρεία του μέλλοντος προτείνουμε ένα  αν κι’ ακόμη ανεπαρκή  άξονα, γύρω από τον οποίο θα πρέπει να κινηθούμε έξω από το  Ευρώ και την  ΕΕ, λαμβάνοντας υπόψη μας από τη μια το γεγονός  ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και δεν θα πει όχι στην τροφοδότηση μας, και  από την άλλη ότι  και άλλοι λαοί θα ακολουθήσουν το δικό μας δρόμο. Και αυτός ο άξονας κινείται γύρω από: - Την παραγωγική ανασυγκρότηση η οποία θα μας δώσει πίσω τις δυνατότητες που μας πήρε η αποδιοργάνωση όλου του παραγωγικού ιστού μας από την ΕΕ,
-  Τις κοινωνικοποιήσεις οι οποίες θα μας δώσουν τη δυνατότητα μιας σχεδιοποιημένης και όχι αφημένης στο έλεος των αγορών ανάπτυξης, και ταυτόχρονα θα  επιτρέψουν στο λαό μας να καρπώνεται τον πλούτο που σήμερα ληστεύουν τα μονοπώλια
- Την αύξηση των αποδοχών και την ενσωμάτωση των ανέργων στην παραγωγή με μείωση των ωρών των ήδη εργαζομένων και φυσικά των κερδών κάτι που θα τονώσει την αγοραστική δύναμη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.
- Τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος αλλά και της κίνησης των κεφαλαίων μέσω των εθνικοποιημένων τραπεζών.
-Την αύξηση των εξαγωγών μας και τη μείωση των περιττών σπάταλων εισαγωγών λόγω υποτίμησης, και ορισμένα προστατευτικά μέτρα.
- Τον δραστικό περιορισμό των στρατιωτικών δαπανών-η Ελλάδα χρόνια  τώρα είναι στους δέκα πρώτους αγοραστές όπλων παγκοσμίως- που  μόνο τους κατασκευαστές όπλων εξυπηρετούν
- Τη δήμευση και αξιοποίηση από το λαό της εκκλησιαστικής περιουσίας.
- Το άνοιγμα των εμπορικών σχέσεων με άλλες χώρες πέρα από εκείνες που μας επιβάλλει η ένταξη μας στην ΕΕ ιδιαίτερα όσων αφορά στην προμήθεια  
- Την κατ’ αναλογία της Κούβας λόγω του αποκλεισμού της , ανάπτυξη τομέων   όπως οι οικολογικές καλλιέργειες, οι  εγχώριες πήγες ενέργειας, ακόμη και φαρμακοβιομηχανιών  –η Κούβα εξάγει εμβόλια στον Καναδά-….
Έχει νόημα μία έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και το Ευρώ αλλά διατήρηση του ίδιου οικονομικού συστήματος;
Η έξοδος αυτή θα πρέπει να εντάσσεται σε μια σοσιαλιστική-κομμουνιστική προοπτική και να αντιμετωπίζεται  ως μια κατάκτηση ενός  σημαντικού οχυρού σε ένα πόλεμο θέσεων που βελτιώνει τη θέση του λαϊκού κινήματος μέχρι την τελική ρήξη με το κυρίαρχο σύστημα.   
 
Η κρίση τελικά βαραίνει τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και το πολιτικό σύστημα ή πρόκειται για μια εν γένει συστημική κρίση;
Η κρίση είναι γενική, παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, κρίση που οφείλεται κυρίως στη αποπομπή ζωντανής εργασίας, στην οποία οδηγεί η ανταγωνιστική ανάπτυξη αυτού του συστήματος. Στην Ελλάδα  προσλαμβάνει και ιδιαίτερες μορφές που οφείλονται στο μέσο επίπεδο ανάπτυξης της, και στον εξαρτημένο χαρακτήρα της. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι υπεύθυνα  ως  τα κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα αυτού του συστήματος.  

Κόμματα της Αριστεράς εκτιμούν πως θα πρέπει η Ελλάδα να επιδιώξει μία αλλαγή στην πολιτική σκέψη της Ευρώπης. Εν ολίγοις να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί σε επίπεδο ΕΕ... Είναι δυνατή μία τέτοια προοπτική;
Αυτό που πρέπει να αλλάξει στην Ευρώπη είναι το επίπεδο συνειδητότητας των λαϊκών δυνάμεων και πρωτίστως της εργατικής τάξης εν δυνάμει πρωτοπόρας δύναμης και να αναδειχτεί η θαμμένη επαναστατικότητα της. 
Σε αυτό συμβάλλει η κρίση διότι υποσκάπτει τις αντικειμενικές βάσεις πάνω στις οποίες μέχρι σήμερα στηρίζονταν η συναίνεση. Αυτό όμως δεν γίνεται αυτόματα και μηχανιστικά, αλλά μέσα από τους αγώνες, την ιδεολογική-θεωρητική πάλη, τη συμβολή του συλλογικού διανοούμενου ή κόμματος της εργατικής τάξης. Αυτή η αλλαγή είναι που θα επιτρέψει όχι τον αδύνατο εξανθρωπισμό, αλλά το γκρέμισμα το τσάκισμα–κάτι άλλωστε που ισχύει και για το αστικό κράτος-  της ΕΕ που αποτελεί προϋπόθεση μιας Ευρώπης των λαών . Όπως δεν μπορούμε να έχουμε ΝΑΤΟ ή ΔΝΤ των λαών, έτσι δεν μπορούμε να έχουμε και ΕΕ των λαών. Ας το καταλάβουμε καλά. Ήλθε η ώρα, ή θα  βγούμε από το λάκκο των λεόντων, ή θα μας φάνε τα λιοντάρια.    
 

Πολλοί λένε πως η Αριστερά με τη στάση της έφερε την κατάσταση στα όρια με το μεταναστευτικό... Ποια είναι η πολιτική κατά τη γνώμη σας που θα έπρεπε να  εφαρμοστεί για το μεταναστευτικό; 
Προφανώς και για να μην ξεχνάμε και πάλι τις αιτίες, δεν φταίει η Αριστερά ούτε για τους πολέμους ούτε για τις διώξεις, ούτε για την  πείνα και τη δυστυχία που προκαλούν τη μετανάστευση. 
Επίσης δεν φταίει η Αριστερά για τη συμφωνία του Δουβλίνου που μας υποχρεώνει να εγκλωβίζουμε τους μετανάστες, παρά και τη δική τους θέληση στη χώρα μας. Αν τώρα θεωρείται  ότι η Αριστερά φταίει, γιατί αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως ανθρώπους και δεν αποδέχεται  τον ρατσιστικό περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης παρά μόνον για την «ανώτερη» ευρωπαϊκή φυλή, ναι τότε φταίει η Αριστερά. Το μεταναστευτικό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα του και  οι μετανάστες ως άνθρωποι όμοιοι ακριβώς με μας και όχι μέσα από ένα ρατσιστικό ανταγωνισμό Χρυσοχοϊδη, ΝΔ, και εθνικοφασιστών. Αυτή είναι και η μόνη πολιτική που μπορεί να μειώσει και τα όποια προβλήματα δημιουργεί τμήμα των μεταναστών, όπως άλλωστε και τμήμα των  περιθωριοποιημένων κοινωνικά Ελλήνων.
 Την άνοδο της Χρυσής Αυγής πως τη σχολιάζετε; Τι θα λέγατε σε κάποιον που θα σας έλεγε πως θα ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή;
 Ότι επιλέγει ότι πιο ανθελληνικό υπάρχει, μια και επιλέγει τους θαυμαστές των ναζί σφαγέων του λαού μας, και των διαφημιστών του έργου του αρχιμακελάρη Χίτλερ, ότι επιλέγει μια δύναμη που ενώ καμώνεται ότι αρνείται το τέταρτο γερμανικό Ράιχ,  έχει ως πρότυπο του το τρίτο, ότι τελικά επιλέγει τις αξίες του κυρίαρχου συστήματος (ανταγωνισμό, βία, ρατσισμό αυταρχισμό  κρατισμό,….) που τον έριξαν στην κρίση την οποία βιώνει , τραβηγμένες στα άκρα τους. 
Τελικά η Αριστερά έχει ευθύνες για την κατάσταση της χώρας; Καμιά απολύτως άλλη ευθύνη δεν έχει η αριστερά-εννοώ η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά - παρά μόνον την ευθύνη ότι δεν συνέβαλε όσο θα μπορούσε στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Τώρα, για όσους εντάσσουν στην Αριστερά και την  κατ’ όνομα πράσινη δεξιά, δηλαδή το  ΠΑΣΟΚ, αυτό είναι ο κύριος εγχώριος υπεύθυνος  του σημερινού δράματος του λαού μας. 
Πολλοί κατηγορούν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Αριστερά γενικότερα για «στείρα κριτική». Ποια η απάντησή σας; Η απάντηση μου με βάση και όσα προανέφερα είναι ότι αυτή είναι μια παντελώς αστήριχτη κατηγορία. Και αυτό όχι διότι η άρνηση της άρνησης είναι εν μέρει και θέση, αλλά διότι και στρατηγική-οραματική  προοπτική έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και τακτική που τη συνδέει με την στρατηγική της. 
Τι θα σήμαινε για εσάς μία πτώση των ποσοστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Τι θα σήμαινε αν τελικά δεν καταφέρει να μπει στη Βουλή;
Δεν θα έπρεπε να σημάνει  σε καμιά περίπτωση απαξίωση,  της έτσι κι’ αλλιώς  όχι πρωτεύουσας, συμβολής των εκλογών στην προώθηση των θέσεων μας.  Θα σήμαινε απόδειξη των άνισων όρων κάτω  από τους οποίους διεξάγουμε τον αγώνα μας, Θα σήμαινε επιβεβαίωση της τρομερής δύναμης της συνήθειας και του ακόμη χαμηλού επιπέδου συνειδητότητας. Θα αναδείκνυε τις  δικές μας αδυναμίες να συμβάλουμε πιο αποτελεσματικά στην υπερνίκηση των παραπάνω. Στην κάθε περίπτωση εκτιμώ ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν και προφανώς δεν θα αποτελέσει κάποιο εκλογικό τσουνάμι, έχει κάποια αύρα για να μην πω ρεύμα που θα εκφραστεί και εκλογικά και αυτό θα είναι πολλαπλά ευεργετικό για το λαϊκό κίνημα.  
 
Ένα τελευταίο μήνυμα στον κόσμο που στις 6 Μαϊου θα προσέλθει στις κάλπες να ψηφίσει; Να επιλέξει την πιο συνεπή, αγωνιστική, μετωπική, αδογμάτιστη, αγνή, αριστερή δύναμη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Μετά την παρένθεση των εκλογών όποιο κι’ αν είναι το αποτέλεσμα τους να επανέλθει πιο μαζικά, μετωπικά και σθεναρά στο πεδίο των δύσκολων αγώνων που μας προσμένουν