Δεύτερη Ανάγνωση - 2 ειδήσεις

Άρωμα σκανδάλων και ιδιοτελών συμφερόντων στη βουλή

Φαίνεται ότι τελικά αυτή η βουλή δεν θα γλιτώσει εύκολα από την σκιά της καχυποψίας. Ξεκίνησε παράδοξα με την αγοραπωλησία της ψήφου του Κουλία και από τότε η αμφιβολία πάει και έρχεται. Πριν λίγες εβδομάδες, ο Πολίτης δοκίμασε να κάμει ακόμα μια επίθεση στον Πρόεδρο με τα πρωτοσέλιδα για τα "λαπόρτα", τα οποία τελικά λειτούργησαν αντίθετα – εστιάστηκαν στην βουλή και τα προνόμια των βουλευτών. Αυτήν τη εβδομάδα, και ενώ τα ΜΜΕ προσπάθησαν να καλύψουν τα ίχνη του σκανδάλου το Τσοχατζοπουλου στην Κύπρο - ούτε καν μια αναφορά λ.χ. για την Telepassport, στην οποία η συμμετοχή του Σ. Χάσικου ήταν γνωστή - ο Πολίτης έκανε μια ενδιαφέρουσα κίνηση προβάλλοντας πρωτοσέλιδα το γεγονός ότι βουλευτές και πολιτικοί αρχηγοί δεν υπέβαλλαν φορολογικές δηλώσεις. Αυτό, βέβαια, είναι μόνο μια γενική αρχή – γενικότερο ζήτημα όπως το διατύπωσε σε δευτερεύων, αλλά ουσιαστικό, σχόλιο η εφημερίδα είναι το θέμα των δηλώσεων εισοδημάτων από τις επαγγελματικές ασχολίες των βουλευτών. Το οποίο οδηγεί βέβαια και στην ουσία του σκανδάλου που είναι η διαπλοκή συμφερόντων των βουλευτών. 

Η σκανδαλολογία για την βουλή συνέπεσε και με μια νέα συζήτηση για τους φοροφυγάδες και φυσικά η μη δημοσιοποίηση ονομάτων παρέμεινε να αιωρείται ως νομικό πρόβλημα. Σε αυτό το πλαίσιο, άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορα ονόματα για τους βουλευτές που δεν υπέβαλαν φορολογικές δηλώσεις – με πρώτο βέβαια τον Ν. Παπαδόπουλο, ο οποίος είναι πια ο πρώτος ύποπτος για διαπλοκή. Συχνές αναφορές έγιναν, επίσης, και για τον Γ. Γεωργίου του ΔΗΣΥ.

Οι Τράπεζες ψιλοπαραδεχονται το σκάνδαλο ενώ έγινε επιτέλους η αντικατάσταση στην κεντρική

Από την αρχή της εβδομάδας άρχισε το γνωστό σενάριο: στην αρχή η Τράπεζα Κύπρου έσκασε την «μικρή» - σχετικά - βόμβα ότι τελικά οι ζημίες δεν θα είναι μόνο 1.3 δις, αλλά βρέθηκαν ακόμα 300 εκατομμύρια ζημιές. Είναι να απορείς πως μπορούν τραπεζίτες με μαθηματικούς στην κεντρική να κάνουν τέτοια λάθη εκατοντάδων εκατομμυρίων. Μάλλον είναι μια σταδιακή εξοικείωση με το πρόβλημα. Μέχρι την Παρασκευή, αφού είχαν προηγηθεί βαρύυγδουποι τίτλοι του Φιλελεύθερου [«Σχέδιο εφιάλτης για Λαϊκή»], ο Σαρρής ομολόγησε ότι τα δάνεια της τράπεζας στην Ελλάδα είναι 13 δις. Δεν είπε ποσά αναμένει να πάρει πίσω η τράπεζα αλλά, στο κλίμα της εξοικείωσης άρχισε να διαρρέει το ευρύτερο πρόβλημα. Την ίδια μέρα που ο Σαρρής ομολογούσε το μέγεθος του προβλήματος, άρχισε να διαφαίνεται και η ανησυχία των εργαζόμενων στην τράπεζα. Τουλάχιστον προσπάθησε να καθησύχασει, τόσο τους εργαζόμενους, όσο και τους μικροκαταθέτες.

Η άλλη διάσταση του επαναλαμβανόμενου σεναρίου είναι βέβαια να μετατοπιστεί το πρόβλημα στο δημόσιο λες και είναι η ΠΑΣΥΔΥ που αγόραζε τα ομόλογα από την Ελλάδα ή οι δημόσιοι υπάλληλοι που έπαιρναν τα μπονους. Αν και το έλλειμμα είναι μειωμένο, η έλλειψη ανάπτυξης έχει μειώσει τα έσοδα, οπότε πρέπει να βρεθούν επιπρόσθετα ποσά για να πετύχουμε το 2.5% στο έλλειμμα. Τώρα γιατί να επιμένουμε, ακριβώς σε αυτό την στιγμή που άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες έχουν πιο ψηλό στόχο για φέτος τουλάχιστον, ας το αφήσουμε, είναι δύσκολο μαθηματικό για τους οικονομικούς αναλυτές μας. Έτσι, ο κ. Σιαρλή βρέθηκε στα μέσα της εβδομάδας σε ένα μπαράζ ερωτήσεων που ήθελε να εκμαιεύσει δήλωση ότι θα αποκοπεί ο 13^ος μισθός - των δημοσίων υπάλληλων υποτίθεται, αλλά εννοείται ευρύτερα – και είναι απορίας άξιον οι δημοσιογράφοι που επέμεναν να εκμαιεύσουν τέτοια δήλωση αν καταλαβαίνουν όντως τις προεκτάσεις του τι προωθούν - έστω και κατά παραγγελία. Την επομένη, με παρέμβαση του Προέδρου το ζήτημα έκλεισε. Βέβαια στην οικονομική σελίδα της Καθημερινής λ.χ. η επιθυμία για ένταξη στον μηχανισμό στήριξης είναι δεδομένη – σχεδόν σαν φαντασίωση. 

Στα σενάρια, πάντως, του υπουργείου οικονομικών υπάρχει και το σενάριο του διακρατικού δανείου – και ήδη η Αλήθεια της Κυριακής έκανε αναφορά για την αναζήτηση κινέζικου δανείου. Αφού δεν τα κατάφεραν οι τράπεζες μπορεί να τα καταφέρει η πολιτεία.

Σε αυτό, λοιπόν, το κλίμα, και αφού ο Χριστόφιας κοινοποίησε και την απόφαση του για αντικατάσταση του Ορφανίδη στους πολιτικούς αρχηγούς, την Τετάρτη και την Πέμπτη είχαμε, πια, το θέατρο του παράλογου – ενώ η οικονομία βρίσκεται μπροστά στις συνέπειες των τραγικών λαθών των τραπεζιτών και της εκπληκτικής απραξίας του διοικητή της κεντρικής, άρχισαν, πάλι, μερικοί τα λιβανίσματα για τον Ορφανίδη. Η ειρωνική απάντηση του Κατσουρίδη «αφού τον εκτιμάτε τόσο γιατί δεν το βάζετε υποψήφιο πρόεδρο» έμεινε φυσικά αναπάντητη. Το ότι ο Ορφανίδης έχει εξυπηρετήσει αρκετούς από την πολιτική ελίτ, είναι, ίσως, εκφραστικό των ανοησιών που ακούστηκαν. Ο Αβέρωφ ήταν γενικά ήπιος. Ο Περδικης μόνιμα θεατρίνος στο φούμα του δημόσιου λόγου, ζήτησε από την πρόεδρο να ακούσει την «φωνή της λογικής»! Η «λογική» του να επαναδιοριστεί ο υπεύθυνος των ζημιών των τραπεζών είναι βέβαια οξύμωρο σχήμα – αλλά ο κ. Περδίκης δεν διαπρέπει στην δημόσια χρήση της λογικής. Άλλωστε και το επιχείρημα ότι τάχα μου χαίρει εκτίμησης στο εξωτερικό, ο Ορφανίδης κλπ, γινόταν αστείο όταν την ίδια εβδομάδα, ο οίκος Fitch ξανά-υποβμιζε τις τράπεζες – τον τομέα του κ. Ορφανίδη. Τόση εκτίμηση πια. Ο Ν. Παπαδόπουλος έκανε και πάλιν δημόσια έκθεση της ανωριμότητάς του. Μέχρι και ο ήπιος, γενικά, οικονομικός σχολιαστής του Φιλελευθέρου, ο Π. Χαραλάμπους σχολίασε την αστεία αντίφαση κάποιου που καμώνεται ότι τάχα τον ενδιαφέρει η κυπριακή οικονομία και τί νομίζουν οι ξένοι, ενώ αναφέρεται στην κατάσταση με όρους "φερέτρων" και "νεκροταφείου". Μπορεί οι οικονομικές σελίδες του Φιλελευθέρου να διατηρούν μια ισορροπία , το πρωτοσέλιδο και οι πρώτες σελίδες, πάντως, με τους Μιχαηλίδη, Σέρτη, Κουνναφή έχει την τάση να χάνει, ακόμα, και την έννοια των λέξεων. Την Πέμπτη, ο τίτλος ήταν «Όλα τα κόμματα ζητούν παραμονή του Αθανάσιου Ορφανίδη». Στην πραγματικότητα, εκτός από το ΑΚΕΛ, και η ΕΔΕΚ δεν είχε ζητήσει κάτι τέτοιο και όπως φάνηκε και με την δήλωση του ΔΗΚΟ το σαββατοκυρίακο, το κόμμα αναγνώριζε το δικαίωμα του Προέδρου να κάνει την αλλαγή. Η δήλωση του Ν. Παπαδόπουλου προηγουμένως, άνηκε στην συνηθισμένη προσωπική πολιτική του ατόμου. Κάπου χάθηκε το λεξικό φαίνεται ή η αριθμητική στο πρωτοσέλιδο.

Ο κ. Δημητριάδης θα κριθεί, βέβαια, από το έργο του - παρά από την απραξία όπως ο Ορφανίδης - αλλά το γεγονός ότι έχει γνώση για ζητήματα διαχείρισης τραπεζιτικών κρίσεων είναι σίγουρα θετικό. Όπως ανακουφιστικά θετική είναι και η έμφαση του στην ανάπτυξη αντί στην λιτότητα – και στην σχεδόν εμμονή που είχε ο προηγούμενος να οδηγήσει την χώρα σε κρίση για να την εντάξει στον μηχανισμό στήριξης. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος του Ορφανίδη. Και δεν είχε καν την ειλικρίνεια να το παραδεκτει. Η γελοία τελικά δήλωση του στην βουλή, μετά την αντικατάσταση του, ότι έφταιγαν οι πολιτικοί - και εννοούσε ο Χριστόφιας - για το κούρεμα, έδειχνε και το επίπεδο κατανόησης για τον τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε., αλλά και την δική του ικανότητα να αναλάβει, έστω, κάποιες ευθύνες. Και για αυτό, ίσως, να μην ήταν μόνο ζήτημα απραξίας, λόγω μη κατανόησης, αλλά ίσως και σκόπιμων μορφών απραξίας. Αλλά αυτό είναι θέμα και θέματα που θα διαφανούν όταν τελικά γίνει η ερευνά για την κρίση των τραπεζών και για τους υπεύθυνούς της.