Καθώς ο παγκόσμιος
καπιταλισμός διανύει ήδη την πέμπτη
χρονιά της βαθύτατης κρίσης του, χωρίς
να διαφαίνεται οποιαδήποτε προοπτική
υπέρβασής της, τόσο η ένταση όσο και τα
διακυβεύματα της ταξικής πάλης
εντείνονται. Παρά το ότι οι πολιτικές
λιτότητας έχουν μετατραπεί σε κανόνα
για όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις με την
ΕΕ να επιχειρεί ακόμα και τη θεσμοθέτησή
τους, οι κυρίαρχοι οικονομικοί και
πολιτικοί κύκλοι δεν έχουν ακόμα πετύχει
να εξασφαλίσουν επαρκή συναίνεση από
τις κοινωνίες τους. Παρά την εργοδοτική
τρομοκρατία, τις απειλές και την
καταστροφολογία αν δυσαρεστηθούν οι
χρηματαγορές, τον αυταρχισμό με τον
οποίο επιβάλλονται οι νεοφιλελεύθερες
πολιτικές σε αυτή τη δεκαετία, οι
κοινωνικές αντιστάσεις δεν μπορούν να
κατασταλούν εύκολα.
Σε πολλές χώρες
τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού
πραγματοποιούνται εργατικοί αγώνες,
μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών και γίνεται
λόγος για εναλλακτικές πολιτικές και
αναζήτηση των φορέων που θα μπορέσουν
να τις προωθήσουν. Μια δυσάρεστη και
επικίνδυνη συνέπεια της γενικευμένης
κοινωνικής δυσαρέσκειας είναι βέβαια
και η άνοδος λαϊκιστικών και ακροδεξιών
ρευμάτων και σχηματισμών. Ο μόνος τρόπος
ανακοπής της καταστροφικής πορείας των
κοινωνιών προς τη βαρβαρότητα είναι η
δυναμική, ενωτική και επιθετική αντίσταση
από πλευράς των δυνάμεων της εργασίας
που όχι μόνο θα διατηρήσει τα υφιστάμενα
εργατικά και λαϊκά κεκτημένα, αλλά και
θα διεκδικήσει με αξιώσεις να αλλάξει
ριζικά τους όρους της συζήτησης τόσο
για την οργάνωση της οικονομίας όσο και
της πολιτικής.
Το επόμενο
διάστημα τόσο στην Κύπρο όσο και διεθνώς
θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ακόμα
πιο έντονη επίθεση στις συνθήκες εργασίας
και στο βιοτικό επίπεδο, καθώς η ανεργία
αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, η κρίση
χρέους θα συνεχιστεί και ενδέχεται να
καταστεί ακόμα πιο εκρηκτική και οι
πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται
θα εντείνουν τόσο την οικονομική ύφεση
όσο και τις κοινωνικές ανισότητες. Πάγια
και διαχρονικά αιτήματα του κεφαλαίου
για τα οποία προηγουμένως δεν υπήρχε
συναίνεση να υλοποιηθούν, έρχονται ήδη
στο προσκήνιο και υπάρχει σοβαρό
ενδεχόμενο μέσα στις ασφυκτικές πιέσεις
της κρίσης να επιβληθούν. Περισσότερες
ιδιωτικοποιήσεις φυσικών πόρων και
υπηρεσιών δημοσίας ωφέλειας, περαιτέρω
μειώσεις μισθών και απορρύθμιση της
εργασίας, αύξηση εργασιακού χρόνου και
μείωση ή και κατάργηση υπερωριακών
αμοιβών, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης,
κατάργηση συνταξιοδοτικών ωφελημάτων,
μείωση των συντάξεων είναι πιθανόν να
πραγματοποιηθούν μεσοπρόθεσμα αν δεν
υπάρξουν ανατροπές που θα αλλάξουν τους
υφιστάμενους συσχετισμούς δύναμης.
Στην Κύπρο έχει
ήδη υπονομευτεί ο θεσμός του κοινωνικού
διαλόγου, η ισχύς των υφιστάμενων
συλλογικών συμβάσεων και της ΑΤΑ,
ζητήματα τα οποία βρίσκονται ουσιαστικά
υπό καθεστώς επαναδιαπραγμάτευσης ενώ
προσεχώς αναμένεται να ανοίξει και το
ζήτημα των συνταξιοδοτικών ωφελημάτων.
Η πολιτική πίεση πάνω στις συνδικαλιστικές
οργανώσεις να συναινέσουν σε νέα πακέτα
λιτότητας θα συνεχίζει να ασκείται και
είναι πολύ πιθανόν να ενταθεί ίσως σε
επίπεδα ακόμα μεγαλύτερης υστερίας από
αυτή του τέλους του 2011, καθώς η πολιτική
ελίτ θα προχωρήσει τους επόμενους μήνες
προς την στήριξη των ιδιωτικών τραπεζών
με δημόσιο χρήμα.
Είναι πολύ
σημαντικό να αντλήσουμε μαθήματα από
τη συστηματική επίθεση των εργοδοτών
και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας
όπως εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα
και να μην επιτρέψουμε στο κεφάλαιο να
δημιουργήσει κλίμα μέσα στο οποίο θα
μπορέσει να εκδηλώσει νέα αντεπίθεση.
Οι εργαζόμενοι σήμερα οφείλουμε να
υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις του
προηγούμενου αιώνα και να μην επιτρέψουμε
επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.
Η ΕΡΑΣ
στηρίζει όλες τις εκδηλώσεις για την
κόκκινη εργατική πρωτομαγιά βόρεια και
νότια της πράσινης γραμμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου