Ο αγώνας ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζεται

Μέρες του Μάρτη του 2013 θύμιζε η Βουλή την περασμένη Πέμπτη. Πάνω από 5 χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τη  Βουλή την ώρα που η ολομέλεια συζητούσε το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η συγκέντρωση του κόσμου άρχισε από τις τρεις το απόγευμα που ήταν το κάλεσμα των ηγεσιών των συνδικάτων των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς που πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν και κορυφώθηκε γύρο στις 5:00 μμ που ήταν το κάλεσμα άλλων 20 συνδικάτων, φορέων και οργανώσεων που παλεύουν ενάντια στο μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας.

Ήταν μια δυναμική συγκέντρωση που θύμιζε τις μεγάλες κινητοποιήσεις του περασμένου Μάρτη όταν συζητιόταν το κούρεμα των καταθέσεων. Τελικά δεν ήταν μόνο ο παλμός και η αγωνιστική διάθεση του κόσμου που θύμιζε τις περσινές κινητοποιήσεις αλλά και το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας μέσα στη Βουλή αφού το νομοσχέδιο καταψηφίστηκε. Τα καλά νέα ήλθαν αργά το βράδυ όταν ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να διαλύεται με την σιγουριά ότι θα περάσει το νομοσχέδιο αφού τα κόμματα ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ, που αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα τη συγκυβέρνηση δήλωναν ότι θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο.

Πολλοί προσπάθησαν να εξηγήσουν αυτό το αποτέλεσμα εντάσωντας το μέσα στους εσωτερικούς καυγάδες του ΔΗΚΟ αλλά αυτό είναι μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε στη κρίσιμη ψηφοφορία τέσσερεις βουλευτές του ΔΗΚΟ να τηρήσουν αποχή και να απορριφτεί έτσι το νομοσχέδιο ήταν από τη μια ή πλήρης άρνηση του κυβερνητικού κόμματος να δεχτεί οποιεσδήποτε τροπολογίες στο νομοσχέδιο παραβιάζοντας ουσιαστικά προηγούμενη δέσμευση του προς το ΔΗΚΟ, αλλά και η οργή και η αγανάκτηση που χαρακτήρισαν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτή ήταν η πιο μεγάλη πίεση στους βουλευτές του ΔΗΚΟ

Οργή και Αγανάκτηση

Η οργή και η αγανάκτηση είναι που χαρακτηρίζουν όλες τις κινητοποιήσεις της περιόδου. Τη μεγάλη συγκέντρωση και πορεία προς το Προεδρικό που έγινε στις 14 του περασμένου Δεκέμβρη  ακολούθησε, η  περικύκλωση του υπουργείου Οικονομικών στις 8 του Φλεβάρη και οι απεργίες των εργαζομένων στην ΑΗΚ, ΑΤΗΚ και την Αρχή Λιμένων, οι πρώτες απεργίες σε αυτούς τους κλάδους από τη δεκαετία του ’70.

Απεργίες που συνοδεύτηκαν από μαζικές και οργισμένες συγκεντρώσεις έξω από τη Βουλή, με συγκρούσεις και επεισόδια και κόψιμο του ρεύματος στη Βουλή για 45 λεπτά. Την οργή του κόσμου τροφοδοτεί η επιμονή της κυβέρνησης να αγνοεί τα συνδικάτα και να προσπαθεί να επιβάλει ετσιθελικά την άποψη της αλλά και η εκστρατεία κατασυκοφάντησης τους από τα στελέχη της κυβέρνησης, του ΔΗΣΥ και τις εργοδοτικές οργανώσεις, που προσπαθούσαν συνεχώς να τους παρουσιάσουν σαν προνομιούχους και  χαραμμοφάηδες. Κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα αφού οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους όχι μόνο δεν είναι ψηλά αμειβόμενοι αλλά δούλεψαν και δουλεύουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες για να δημιουργήσουν ένα δίχτυο ηλεκτροδότησης και τηλεπικοινωνιών που φτάνει και στο τελευταίο χωριό της Κύπρου. Οι περισσότεροι από αυτούς που έστησαν αυτό το δίκτυο δουλεύοντας ατέλειωτες ώρες πάνω σε στύλους ή μέσα σε φρεάτια έχουν πληρώσει αυτό το «προνόμιο» με σοβαρά προβλήματα στην υγεία τους που θα τους σημαδεύουν για ολόκληρη τους τη ζωή. Είναι απόλυτα δικαιολογημένες λοιπόν οι αντιδράσεις τους και θα πρέπει να έχουν τη στήριξη όλων μας.

Έχουν επίσης απόλυτο δίκαιο όταν ισχυρίζονται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα φέρουν καλύτερες και φθηνότερες υπηρεσίες αλλά ακριβότερες και χειρότερες όπως έχει συμβεί σε μια σειρά χώρες που έγιναν παρόμοιες ιδιωτικοποιήσεις. Οι μόνο που θα ωφεληθούν είναι οι καπιταλιστές που θα βάλουν χέρι στα κέρδη που δημιουργούν αυτοί οι δημόσιοι φορείς. Τα οκτώ τελευταία χρόνια οι τρεις οργανισμοί που θέλουν τώρα να ιδιωτικοποιήσουν προσέφεραν στο κράτος σχεδόν 1.2  δις ευρώ σαν μέρισμα αφού είναι ο αποκλειστικός ιδιοκτήτης τους. Αυτά είναι που λιγουρεύονται οι τροϊκανοί εντός και εκτός Κύπρου.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η καταψήφιση του νομοσχεδίου ήταν μια μεγάλη νίκη του κινήματος. Μπορεί να το περάσουν στην έκτακτη συνεδρία της Βουλής που έχουν καλέσει για την Τρίτη  4 του Μάρτη αλλά αυτό δεν αναιρεί την σημασία αυτής της νίκης. Αντίθετα η επαναφορά του νομοσχεδίου με διακοσμητικές αλλαγές για να το ψηφίσουν και οι βουλευτές του ΔΗΚΟ δείχνει πόσο ευάλωτοι και αδύνατοι είναι μπροστά στην αποφασιστικότητα και τη δυναμική του κινήματος. Δείχνει πόσο μπορούν να ξεφτιλιστούν για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.

Γι αυτό και την Τρίτη θα είμαστε όλοι και πάλι έξω από τη Βουλή για να δείξουμε ότι ακόμη και αν ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τις ιδιωτικοποιήσεις θα μας βρίσκουν μπροστά τους σε κάθε απόπειρα να υλοποιήσουν αυτή την απόφαση σε κάθε οργανισμό.

Συντονισμός και κλιμάκωση

Οι κινητοποιήσεις έδειξαν ότι μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα. Εκείνο που χρειάζεται είναι συντονισμός και κλιμάκωση. Δεν μπορεί να απεργεί τη μια ημέρα ή ΑΗΚ, την άλλη η ΑΤΗΚ και την άλλη η Αρχή Λιμένων. Θα πρέπει να οργανωθούν κοινές συνελεύσεις των εργαζομένων και να δεσμευτούν όλες οι ηγεσίες των συντεχνιών ότι δεν θα κάνουν πίσω αν τους υποσχεθούν λίγα ψίχουλα όπως προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση για να τους διασπάσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εργαζόμενοι στην Ηλεκτρική ανησυχούν ότι θα υποχωρήσουν οι συντεχνίες στην Αρχή Τηλεπικοινωνιών και οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες  φοβούνται ότι θα υποχωρήσουν οι ηγεσίες των συντεχνιών στην Αρχή Ηλεκτρισμού. Αυτό πρέπει να σπάσει και ο καλύτερος τρόπος είναι μέσα από τη κοινή δράση και τον συντονισμό.

Δεν μπορούν ακόμη οι ηγεσίες των συντεχνιών να καλούν τον κόσμο σε συμπαράσταση, και όταν αυτός έρχεται  να του γυρίζουν τη πλάτη  και να μαζεύουν τους δικούς τους και να φεύγουν, όπως έκαναν την περασμένη Πέμπτη που μισή ώρα μετά την κορύφωση της κινητοποίησης με την παρουσία των εργαζομένων από τον ιδιωτικό τομέα κάλεσαν τον κόσμο να πάει στα λεωφορεία για να επιστρέψει στα σπίτια του.

Για να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα χρειάζεται οι αγωνιστές της εργατικής τάξης που βλέπουν αυτές τις αδυναμίες να πάρουν πρωτοβουλίες και να πιέσουν τις ηγεσίες των συντεχνιών τους. Να ζητήσουν τη δημιουργία επιτροπών αγώνα από τους εργαζόμενους σε όλους τους χώρους και να οργανώσουν από κοινού τη δράση τους, τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις αλλά και την ενημέρωση του κόσμου. Οι λίγες ώρες που κόπηκε το ρεύμα και έκλεισαν τα λιμάνια και οι πανικόβλητες αντιδράσεις των εργοδοτικών οργανώσεων έδειξαν πόσο μεγάλη είναι η δύναμη που έχουν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους κλάδους. Θα πρέπει .όμως να προσπαθήσουν να κόβουν το ρεύμα και τα τηλέφωνα «στοχευμένα», στο προεδρικό για παράδειγμα, ή στο υπουργείο Οικονομικών και στα άλλα κέντρα της εξουσίας αφήνοντας το ελεύθερο για τον απλό κόσμο. Βέβαια αυτό είναι δύσκολο αφού δεν έχουν αυτοί τον έλεγχο της διαχείρισης της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά είναι σίγουρο ότι οι ίδιοι μπορούν να βρουν τρόπους να το κάνουν, όπως το έκαναν στην Βουλή.

Χρειάζεται τέλος να κλιμακώσουν τον αγώνα. Οι στάσεις εργασίας και οι μονοήμερες απεργίες δεν είναι αρκετές, χρειάζεται να προχωρήσουν σε συντονισμένες απεργίες διαρκείας. Η τριήμερη που κάλεσε η ΑΤΗΚ που συνοδεύτηκε από την απεργία στην ΑΗΚ και στα Λιμάνια τις μέρες που γινόταν η συζήτηση στη Βουλή ήταν μια καλή αρχή. Θα πρέπει να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια.

Σε αυτό επικεντρώνεται η Εργατική Δημοκρατία που δίνει δυναμικά το παρόν της καθημερινά σε αυτούς τους αγώνες. Σε αυτό πρέπει να στρέψει την προσπάθεια της συνολικά και η ΕΡΑΣ αν θέλει να εδραιωθεί σαν η  Ριζοσπαστική Αριστερά.

Ντίνος Αγιομαμίτης