'Ας
αναλάβουν επιτέλους και οι συνθήκες
τις ευθύνες τους'
Η
ΠΕΟ εξέδωσε πρόσφατα συνεδριακή απόφαση
με την οποία δηλώνει ότι “σε
καμμιάν περίπτωση δεν αποδέχεται την
εφαρμογή πολιτικής σκληρής λιτότητας”,
εννοώντας βασικά ότι “τα
μέτρα, που επιβλήθηκαν από την Τρόικα
και τα οποία αφορούν τις εργασιακές
σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων,
δεν υιοθετούνται από το συνδικαλιστικό
κίνημα”. Θα ήταν
βέβαια σχήμα οξύμωρο το συνδικαλιστικό
κίνημα να υιοθετεί μέτρα που περικόπτουν
μισθούς και ωφελήματα των μελών του,
αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης και
την ανεργία και μειώνουν συνολικά το
βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Όμως
η μη αποδοχή είναι ομολογουμένως κάπως
βαρύγδουπη δήλωση δεδομένου του ότι
στην Κύπρο πέρασαν τα μέτρα σκληρής
λιτότητας ενός μνημονίου χωρίς καμιά
απολύτως απεργία. Δεν χάθηκε ούτε μια
εργατοώρα για το πακέτο μέτρων που
συμφώνησαν τρόικα-κυβέρνηση και όταν
αυτά τα μέτρα παραπέμφθηκαν στην βουλή,
η ομοφωνία θριάμβεψε.
Νησί
πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο,
κοινωνικές τάξεις πάω να πω και προσκυνώ και μένω.
κοινωνικές τάξεις πάω να πω και προσκυνώ και μένω.
Η
ΠΕΟ πάντως “θα
συνεχίσει τον αγώνα για υπεράσπιση των
εργατικών κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας
των εργαζομένων, επιδιώκοντας μέτρα
που θα τα χαρακτηρίζει η κοινωνική
ισορροπία και θα δημιουργούν προϋποθέσεις
για επάνοδο σε πορεία ανάπτυξης”.
Πιο συγκεκριμένα και σε σχέση με τα
μέτρα τρόικας-κυβέρνησης είναι άλλωστε
“σαφές ότι το
Συνδικαλιστικό κίνημα, όταν κρίνει ότι
οι συνθήκες το επιτρέπουν, θα τα
αμφισβητήσει και θα διεκδικήσει την
αποκατάστασή τους”.
Μάλιστα, ας δούμε τους όρους και τις
έννοιες ξεχωριστά, για να αποφύγουμε
και τη σύγχυση σε περίπτωση που πρόκειται
για κάποια εξεζητημένη, σύνθετη και
θεωρητικά καινοτόμα προσέγγιση.
“Υπεράσπιση
των κατακτήσεων και της αξιοπρέπειας
των εργαζομένων” – μάλιστα, να το
περιτύλιγμα της ιδεολογικό-ταξικής
ρητορείας. Τι κάνει όμως η ΠΕΟ για να
υπερασπιστεί τις εργατικές κατακτήσεις
και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων
σήμερα, τώρα, που αυτές δέχονται επίθεση;
“Κοινωνική
ισορροπία και προϋποθέσεις ανάπτυξης”
– νούσιμα πράματα, υπευθυνότητα και
ρεαλισμός, ένας τετράγωνος συλλογισμός.
Οσάν και η ανάπτυξη, τα επίπεδα της και
ο διαμοιρασμός του πλούτου που απορρέει
από αυτή είναι κάτι το αταξικό.
“Όταν
οι συνθήκες το επιτρέπουν θα...” – αυτά
είναι, τα λάβαρα ψηλά, αλλά από κάτω το
κεφάλι σκυμμένο.
Μήπως
“οι συνθήκες” σχετίζονται και με το
υφιστάμενο μοντέλο οργανωτικής και
πολιτικής διασύνδεσης μεταξύ ΑΚΕΛ και
ΠΕΟ, που περιορίζει τη δεύτερη να δρα
αυτόνομα και να υπερασπίζεται την τάξη
στην οποία αναφέρεται και τα στρώματα
που την χρειάζονται; Εν τω μεταξύ, και
για να έχουμε καλό ρώτημα, πότε ξανά
κατάφερε η ΠΕΟ να αμφισβητήσει μέτρα
που παγιώθηκαν στον χρόνο και να πετύχει
την αποκατάστασή τους;
Πάντως
οι συνθήκες σήμερα δεν ευνοούν
κινητοποιήσεις και απεργίες, μας λένε.
Καμιά συμβολική πικετοφορία σε ελεύθερο
χρόνο το πολλύ – αλλά συνεδριακά η ΠΕΟ
μας υπενθυμίζει ότι οι υποχωρήσεις και
οι συμβιβασμοί είναι κάτι το προσωρινό.
Απόρροια της υπευθυνότητας του κινήματος,
της σοβαρότητας, της συναίνεσης στις
δύσκολες ώρες που περνά ο τόπος. Υπάρχουν
αυτές οι συνθήκες, όμως υπάρχει και το
μέλλον – ας ελπίσουμε σε αυτό. Πως όμως
θα αλλάξουν οι συνθήκες; Από μόνες τους,
πρέπει να εννοούν. Πότε; Δεν έχει άποψη
το κίνημα γι'αυτό. Και αν οι συνθήκες
γίνουν δυσκολότερες η ΠΕΟ τι θα πει;
Βλέπουμε...
Μήπως
τελικά η ΠΕΟ ΄συνθηκο-λογεί';
Γ.Ι και Γ.Χ
18/12/2012
2 σχόλια:
Η κριτική στον χώρο της αριστεράς εν εν απλά θεμιτή αλλά απαραίτητη. Πρέπει όμως να εν κριτική που στέκει, με τεκμηρίωση και σίγουρα χωρίς εμπάθεια.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, από την ώρα που το κείμενο παραπέμπει σε συνεδριακή απόφαση, εν λογικό να μπει και ένα λίνγκ που να παραπέμπει στην πηγή; H δημοσίευση βοηθά στην κατανόηση αλλά τζαι στην τεκμηρίωση.
Για παράδειγμα που γράφει η απόφαση ότι ¨Πάντως οι συνθήκες σήμερα δεν ευνοούν κινητοποιήσεις και απεργίες, μας λένε¨ έτην απόφαση εδώ http://www.peo.org.cy/gr/index.php/2012-09-12-07-54-23/511-apofasigensimv
Εν εν αντίφαση τούτη η διατύπωση την ίδια μέρα που εξαγγέλθηκε απεργία διαρκείας στις Οικοδομές; Η μήπως εν πιο ταξικά τα πράγματα άμαν αφορά το δημόσιο;
Η κριτική για το ότι πέρασαν τα μέτρα χωρίς απεργίες εν σωστή.
Η ΠΕΟ, έμμεσα κάμνει αυτοκριτική με δημόσιες τοποθετήσεις όπως εδώ http://www.astra.com.cy/index.php/el/oikonomia/23123---q-------q αφήνει όμως να νοηθεί το αυτονόητο. Καλά, για όσους ξέρουν στοιχειωδώς το Συνδικαλιστικό τοπίο στην Κύπρο εν έπρεπε να πιάνει η κριτική κυρίως εκείνους που τα μέλη τους επηρεάζονται που τα μέτρα; Η ΠΕΟ ας πούμε για χάρη της συζήτησης ότι συμβιβάστηκε γιατί έθελε να βοηθήσει την Κυβέρνηση, η ΠΑΣΥΔΥ (για την ταξικότητα της οποίας γράφτηκαν πολλά τον περασμένο Δεκέμβρη); Η ΟΕΛΜΕΚ; Η ΠΟΕΔ; Η ΣΕΚ;;;; Η μήπως εν εν γνωστό ότι η ΠΕΟ εκφράζει μια μικρή ομάδα (κάτω από 10%) σε τούτες τις κατηγορίες εργαζομένων;
Λαλεί το κείμενο ¨ Εν τω μεταξύ, και για να έχουμε καλό ρώτημα, πότε ξανά κατάφερε η ΠΕΟ να αμφισβητήσει μέτρα που παγιώθηκαν στον χρόνο και να πετύχει την αποκατάστασή τους; Μα καλά για το αντίθετο υπάρχει προηγούμενο δηλαδή; Ποια μέτρα παγιώθηκαν στο παρελθόν και απέτυχε να τα επαναφέρει; Παρόλο που μπορεί και να παρεξηγηθεί, υποχωρήσεις ασύγκριτα πιο πολλές έγιναν το 1974. Τζαι ναι, όχι μόνο έγινε αποκατάσταση αλλά τζαι σημαντική διεύρυνση. Έχουν οι συγγραφείς κάτι άλλο υπόψη τους, παρόμοιο προηγούμενο δηλαδή; Αν υπάρχει να λεχθεί.
Η χωρίς όρους στήριξη εν πρέπει ναν ζητούμενο. Που την άλλη η εύκολη κριτική πάλε εν βοηθά.
Στο κάτω κάτω, εν τζαι εμποδίζεται κανένας τζαι Συνδικάτα να κάμει τζαι κινητοποιήσεις.
Να αρχίσουμε από το τελευταίο σημείο. Να μας επιτρέψεις να αμφιβάλλουμε για το αν το ΑΚΕΛ και τα δίκτυα του θα ανεχτούν και δεν θα εμποδίσουν τυχόν δημιουργία άλλων συνδικάτων εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει στην μείωση των μελών της ΠΕΟ ή και των ψήφων του ΑΚΕΛ. Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθούν νέες συντεχνίες για πολλούς λόγους, και σε αυτούς προστέθηκε άλλος ένας πρόσφατα – το νομοσχέδιο που αυξάνει τον αριθμό του ελάχιστου αριθμού μελών για εγγραφή συντεχνίας από 20 εργοδοτούμενους στους 100.
http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/04/blog-post_24.html
Όσο αφορά στην 'αυτοκριτική' της ΠΕΟ, σημειώνεται από τον 'Αστρα' (στον σύνδεσμο που παραθέτεις) το εξής: "Η ΠΕΟ ήθελε πιο έγκαιρα να γίνονταν κινητοποιήσεις και να είχαν πανσυνδικαλιστικό χαρακτήρα δήλωσε στον ΑΣΤΡΑ ο Πάμπης Κυρίτσης. Δεν θέλησε να πει ποιοι φταίνε και γιατί..". Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ερμηνευθεί σαν αυτοκριτική και σίγουρα δεν αναφέρεται στη σχέση της ΠΕΟ με το ΑΚΕΛ και κατ' επέκταση την κυβέρνησης, η οποία φαίνεται να έχει καθορίσει την στάση του συνδικάτου και ευρύτερα του κινήματος. Διερωτούμαστε που βρίσκεις 'το αυτονόητο'; Αλλά και να έγινε αυτοκριτική, πρώτον απουσιάζει από τη συνεδριακή απόφαση, άρα δεν είναι επίσημη και δεύτερον έγινε εκ των υστέρων και χωρίς χειροπιαστές πράξεις που να αποδεικνύουν ότι γίνεται προσπάθεια να επανορθωθεί το λάθος.
Στην ερώτηση, "Ποια μέτρα παγιώθηκαν στο παρελθόν και απέτυχε να τα επαναφέρει [η ΠΕΟ];" η απάντηση είναι απλή: Οι αλλεπάλληλες αυξήσεις στον ΦΠΑ, οι διάφορες μειώσεις στον εταιρικό φόρο, η πλήρης ανοχή στη στάση της εκκλησίας απέναντι στις οικονομικές της υποχρεώσεις, η συνεχώς αυξανόμενη τα τελευταία χρόνια ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, (ιδιαίτερα στην ξενοδοχειακή βιομηχανία) οι υπεργολαβίες στις οικοδομές, το “κουτσούρεμα της ΑΤΑ” και πάει λέγοντας.
Στο επιχείρημα του ότι η ΠΕΟ έχει μικρή αντιπροσώπευση στον δημόσιο τομέα και άρα η απαίτηση να απαντήσει δυναμικά στις περικοπές δημόσιων μισθών και ωφελημάτων είναι υπερβολική ή τουλάχιστον πρέπει να σχετικοποιηθεί με αναφορά και στις άλλες συντεχνίες, η απάντηση είναι απλή: Οι περικοπές στον δημόσιο τομέα έχουν σοβαρό και ουσιαστικό αντίκτυπο στον ιδιωτικό τομέα, και άμεσα ως πίεση και έμμεσα ως παράδειγμα. Αυτό έχει αποδειχτεί πολλές φορές με τελευταίο παράδειγμα τα πακέτα λιτότητας Καζαμία πέρσι. Υπάρχει συνεχώς μετακύλιση της ζημιάς, και δεν είναι τυχαίο ότι η ΟΕΒ συνεχώς απαιτεί (και ομόφωνα κυβέρνηση-βουλή υλοποιούν) μέτρα που πετσοκόβουν μισθούς και στο ωφελήματα στο δημόσιο. Απλούστατα διότι άπαξ και περάσουν στο δημόσιο, ανοίγει ο δρόμος για να επεκταθούν στον ιδιωτικό τομέα όπου οι συσχετισμοί είναι πιο ευνοϊκοί για την εργοδοσία. Όμως γιατί η αδράνεια ή η παράλυση των άλλων (πιο δεξιόστροφων) συνδικάτων να αποτελεί δικαιολογία για την ΠΕΟ; Από πότε η ΠΕΟ, ή το όποιο ταξικό κίνημα, ή συνδικάτο, υπερασπίζεται μόνο τα μέλη του και όχι ολόκληρη την εργατική τάξη; Και με βάση πια θεωρητική ή άλλη λογική;
Τέλος, η αναφορά ότι οι συνθήκες σήμερα δεν ευνοούν κινητοποιήσεις και απεργίες βασίζεται σε δημόσιες δηλώσεις όλων ανεξαίρετα των συνδικαλιστικών ηγετών και κυρίως στην πράξη/απραξία τους όπως εμείς την ερμηνεύουμε ως στάση.
Γ.Ι. και Γ.Χ.
Δημοσίευση σχολίου