Αναφορά και φωτογραφίες από την εκδήλωση της 19ης του Σεπτέμβρη

Εισαγωγική ομιλία - χαιρετισμός

του Θέμου Δημητρίου στη Δημόσια Συζήτηση με θέμα

Από την "Αραβική Άνοιξη" στη Συριακή Κρίση

Το ηφαίστειο της Μέσης Ανατολής

που οργάνωσε η ΕΡΑΣ στις 19 Σεπτεμβρίου στη Δημοσιογραφική Εστία

Αγαπητοί φίλοι,

Διαλέξαμε για την πρώτη μετακαλοκαιρινή εκδήλωση της ΕΡΑΣ το θέμα της κρίσης στη Συρία γιατί πιστεύουμε πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν μπορούν να περιοριστούν σε κάθε χώρα ξεχωριστά, γιατί το τι συμβαίνει στον κόσμο, ιδιαίτερα αν αυτό είναι μόλις 100 χιλιόμετρα μακρυά, επηρεάζει άμεσα κι εμάς. Κρίναμε λοιπόν πως η Συριακή κρίση πρέπει να συζητηθεί σε μια προσπάθεια να καταλάβουμε λίγο καλύτερα τι συμβαίνει.

Η Συριακή κρίση αποτελεί μια φάση του μεγαλύτερου δράματος της Αραβικής Επανάστασης που ξεκίνησε με τον αυτοπυρπολισμό του Μωχάμετ Μπουαζίζι στην Τυνησία στις 17 του Δεκέμβρη 2010. Οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν οδήγησαν ένα μήνα αργότερα στην πτώση του Μπεν Αλι, του αγαπημένου δικτάτορα των Δυτικών και ιδιαίτερα της Γαλλίας. Η επιτυχία της εξέγερσης στην Τυνησία πυροδότησε εξεγέρσεις σε πολλές Αραβικές χώρες με σημαντικότερη την Αίγυπτο όπου ανατράπηκε ο άλλος ευνοούμενος της Δύσης, και ιδιαίτερα των Αμερικανών,  ο Χόσνι Μουμπάρακ.

Ως εδώ τα στρατόπεδα φαίνονταν σχετικά ξεκάθαρα: από τη μια οι εξεγερμένες μάζες και από την άλλη οι δικτάτορες, ο στρατός και οι Δυτικοί πάτρονές τους.  Η εικόνα άρχισε να θολώνει με την εξέγερση στη Λιβύη ενάντια σε ένα δικτάτορα που η Δύση μισούσε. Πόσο υπέθαλψε η Δύση αυτή την εξέγερση είναι κάτι που ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Αυτό που είναι γεγονος είναι ότι με την εξέγερση στη Λιβύη αρχίζει μια ανακατάταξη δυνάμεων και συμμαχιών όπου η επανάσταση υφαρπάζεται από τους Δυτικούς από τη μια και τους Ισλαμιστες από την άλλη.  Οι εξεγερμένες μάζες βλέπουν το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή να μετατρέπεται σε μια εκβιαστική επιλογή ανάμεσα στους Στρατιωτικούς και τους Μουσουλμάνους, ανάμεσα στη Δυτική επικυριαρχία μέσα από στρατιωτικούς δικτάτορες και τον Ισλαμικό φανταμενταλισμό.

Το άνοιγμα των ασκών του Αιόλου που άνοιξε η Δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη τείνει να συνεχίσει η κρίση στη Συρία. Οι ομοιότητες είναι πολλές. Η εχθρότητα της Δύσης στο δικτάτορα, η εμπλοκή των ισλαμιστών, η χρονική διάρκεια και η βιαιότητα της σύγκρουσης.  Η σημαντικότερη διαφορα είναι ότι στη Συρία η Δύση βρίσκεται μπροστά σε μια άπειρα πιο πολύπλοκη κατάσταση που κάμνει τυχόν επέμβασή της να έχει πολύ αβέβαια αποτελέσματα. Το εκρηκτικό κοκτέιλ της Συριακής κρίσης περιλαμβάνει ασταθή υλικά όπως είναι η Αλ Κάιντα, η Τουρκία, η Χισμπολλάχ, το Ισραήλ.

Φυσικά στον ορίζοντα του Δυτικού ενδιαφέροντος στη Συρία βρίσκεται το Ιράν και η ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια ηγεμονία που παρά την επίδειξη της στρατιωτικής τους παντοδυναμίας βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση, από το Ιράκ ως το Αφγανιστάν, από την Κορέα ως τη Ζιμπάπουε, από την Αλ Κάιντα ως τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, από τη Ρωσία ως την Κίνα.

Το πρόβλημα με αυτού του είδους την αμφισβήτηση είναι ότι δεν οδηγεί πουθενά εκτός από τη βαρβαρότητα του πολέμου. Τα χυδαία διλήμματα Ισλάμ ή Ιμπεριαλισμός, Ερντογάν ή Ασσάντ, Σιωνισμός ή Χαμάς δεν είναι παρά έκφραση της αποσύνθεσης της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, σε τελευταία ανάλυση του παγκόσμιου καπιταλισμού.  Είναι διλήμματα που έχουν την ίδια ρίζα με τα γνωστά μας Τρόικα ή καταστροφή, κούρεμα ή χρεωκοπία, μείωση μισθών ή ανεργία, κατάργηση της δημοκρατίας ή πείνα.

Πού βρίσκεται η εργατική τάξη και ο Διεθνισμός σ’ αυτό τον κυκεώνα των γεγονότων;  Είναι τυχαίο το γεγονός ότι τόσο στις μεγάλες κινητοποιήσεις της Δύσης, το κίνημα Occupy της Αμερικης, οι Indignados της Ισπανίας, οι Αγανακτισμένοι της Ελλάδας, όσο και στις μεγάλες εξεγέρσεις του Αραβικού κόσμου η εργατική τάξη δεν φαίνεται πουθενά; Γιατί σε καμιά από τις κινητοποιήσεις της Ευρώπης και της Αμερικής δεν μπήκε κυρίαρχα το ζήτημα του Σοσιαλισμού; Γιατι σε καμιά από τις Αραβικές εξεγέρσεις δεν τέθηκε κυρίαρχα το ζήτημα της Αραβικής επανάστασης σαν ενιαίο φαινόμενο και όχι σαν κατατεμαχισμένος αγώνας μέσα στα τεχνητά σύνορα της αποικιοκρατικής διαίρεσης;

Φιλοδοξούμε η αποψινή συζήτηση να φωτίσει λίγο τα γεγονότα στην περιοχή και να βάλει το λιθαράκι της στην κατανόηση της μεγάλης εικόνας, στην κατανόηση των δικών μας καθηκόντων ως αγωνιστών του Παγκόσμιου Σοσιαλισμού.

Ο Ντίνος Αγιομαμίτης διαβάζει το ψήφισμα καταδίκης της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής

Ο Θέμος Δημητρίου διαβάζει την εισαγωγική του ομιλία

Το πάνελ της συζήτησης. Από τα αριστερά Κώστας Γουλιάμος, Δάφνος Οικονόμου συντονιστής, Λέαντρος Φίσερ, και Νιαζί Κιζιλγκουρέκ.

Η συζήτηση είχε μεγάλη συμμετοχή