Τα επισφαλή δάνεια και το λόττο της Κυβέρνησης

28 Νοεμβρίου 2013

Είναι πλέον γνωστό σε όλους, αφού δημοσιεύτηκε και στον Τύπο, ότι τα επισφαλή δάνεια σε εκατοντάδες επιχειρηματίες από μόνο την Τράπεζα Κύπρου ξεπερνούν τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ. Έναντι αυτών, και αντί της είσπραξής τους, ακόμα και ο απλός καταθέτης (και όχι επενδυτής όπως τον "βάφτισαν") κουρεύτηκε τον Μάρτιο. Εξ αιτίας αυτών και των αντίστοιχων ή και χειρότερων σκανδάλων και της καταλήστευσης της Λαϊκής Τράπεζας, κουρεύτηκαν ακόμα περισσότερο οι εκεί καταθέτες. Εξ αιτίας όλων των απατεώνων και αυτών που τους επέτρεψαν ή και προέτρεψαν, ο Κύπριος πολίτης ασφυκτιά κάτω από αφόρητες πολιτικές λιτότητας τις οποίες επέβαλε η Τρόικα και η κυβέρνηση ενώ οι προοπτικές ανάκαμψης θα αφορούν ίσως τους αριθμούς αλλά σίγουρα όχι τον πολίτη, για να παραφράσουμε τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου το 1963 "ευημερούν οι αριθμοί αλλά πένονται οι πολίτες". 

Όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα, οι πλείστοι από τους επιχειρηματίες με τον μεγαλύτερο υπερδανεισμό είναι επιχειρηματίες γης και ιδιοκτήτες μεγάλων κτιριακών συγκροτημάτων. Που σημαίνει βέβαια ότι η γη και τα συγκροτήματα είναι (ακόμα) δικά τους και τα χρέη/ζημιές δικά μας. Είναι αυτούς τους επιχειρηματίες που όχι μόνο ανεκτήκαμε (μέχρι τώρα) αλλά και φρόντισε να προστατεύσει η κυβέρνηση Αναστασιάδη με τον κατάφωρα άδικο αλλά και πασιφανώς παράλογο φόρο ακίνητης περιουσίας που σήμαινε "να πληρώσουμε όλοι για να πληρώσουν λιγότερο αυτοί".  

Και ενώ λοπόν κάποιοι χρωστούν δισεκατομμύρια και συνεχίζουν να κατέχουν ότι απέκτησαν με αυτά, και αφού του απλού πολίτη κουρεύτηκαν οι οικονομίες του ή ο μισθός του, ή τα επιδόματά του ή η ιατροφαρμακευτική του περίθαλψη ή έμεινε άνεργος (ή και συνδιασμοί αυτών), η κυβέρνηση προχωρεί ακάθεκτη και στις ιδιωτικοποιήσεις των τριών (κερδοφόρων βέβαια) ημικρατικών οργανισμών. Η ΕΡΑΣ έχει επανειλημμένα, καθώς και πρόσφατα, αναλύσει και τοποθετηθεί κάθετα ενάντια στη νέα αυτή καταλήστευση του λαού. Προκύπτει όμως και το πολύ λογικό ερώτημα "Ποιοι θα τους αγοράσουν;" με την εξίσου λογική απάντηση ότι θα τους αγοράσουν και εκείνοι οι υπερδανεισμένοι επιχειρηματίες που έχουν τα δάνειά τους εντός αλλά τις καταθέσεις τους εκτός. Το ότι έχουν καταθέσεις εκτός είναι κοινό "μυστικό", αλλά και κάθε πιθανή αμφιβολία αίρεται από την πληροφορία στον Τύπο ότι, λόγω των ερευνών που θα διεξάγει η Τράπεζα Κύπρου για τα επισφαλή δάνεια, έχουν αρχίσει κάποιοι από τους υπερχρεωμένους επιχειρηματίες να μεταφέρουν από το εξωτερικό καταθέσεις τους για να σώσουν τις επιχειρήσεις τους. Στο τέλος θα αναδειχθούν και "ως μεγάλοι ευεργέτες" διότι θα φέρουν χρήμα στην Κύπρο για να αγοράσουν τους ημικρατικούς!

Το αποκορύφωμα της κοροϊδίας του λαού σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις είναι η δήλωση του υπουργού Οικονομικών, Χάρη Γεωργιάδη, στις 22 Νοεμβρίου ότι η κυβέρνηση δεν θα προχωρούσε στις ιδιωτικοποιήσεις αν μπορούσε να βρει από αλλού το 1,4 δισεκατομμύριο ευρώ, για να συμπληρώσει όμως ότι «μόνο αν η Κυβέρνηση κέρδιζε στο Λόττο θα μπορούσαμε να έχουμε αυτό το ποσό».  

Η Κυβέρνηση λοιπόν δεν μπορεί να βρει τα 1,4 δισ. ευρώ αλλά γνωρίζει, όπως και ο καθένας μας, για τα τουλάχιστον 6 δισ. ευρώ που χρωστούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Πριν αρχίσει λοιπόν να παίζει Λόττο, ας μεριμνήσει να εισπράξει από τους οφειλέτες της Τράπεζας Κύπρου το 23% των χρεών τους. Διότι, οι οφειλές αυτές δεν είναι στην πραγματικότητα προς την Τράπεζα, αλλά προς τον πολίτη που πλήρωσε τις τράπεζες με το κούρεμα των καταθέσεών του. Και αν επικαλείται, κοροϊδευτικά, τυχερά παίγνια, ας μην ξεχνά ότι ο μεγάλος τζόγος παίχτηκε σε βάρος του λαού από τους κεφαλαιοκράτες και τις τράπεζες, παλαιότερα με το χρηματιστήριο και για σειρά ετών με τα δάνεια υψηλού ρίσκου.

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: η πρωτοβουλία του Προέδρου, η ομερτά των Ε/Κ και τα ανθρώπινα δικαιώματα των συγγενών

24 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: η πρωτοβουλία του Προέδρου, η ομερτά των Ε/Κ

και τα ανθρώπινα δικαιώματα των συγγενών

Η πρόσφατη έκκληση Αναστασιάδη προς  Ελληνοκύπριους να δώσουν στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον εντοπισμό των οστών Τουρκοκυπρίων αγνοουμένων που είναι θαμμένα στις περιοχές που ελέγχει η Δημοκρατία, ορθή μεν, συνιστά ταυτόχρονα μια προσβλητική παραδοχή. Οι Ελληνοκύπριοι δεν συνεργάζονται ικανοποιητικά με την ΔΕΑ (Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοούμενους), με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος να σταματήσουν να δίνουν πληροφορίες και οι Τουρκοκύπριοι.

Σύμφωνα με τη ΔΕΑ υπάρχουν 1995 Κύπριοι αγνοούμενοι - 1493 Ελληνοκύπριοι και 502 Τουρκοκύπριοι. Έχουν μέχρι σήμερα ταυτοποιηθεί 354 Ε/Κ και 90 Τ/Κ. Στα κατεχόμενα, βρέθηκαν 234 τάφοι και στις ελεύθερες περιοχές 37. Πέραν από τους αριθμούς τους ίδιους, και οι συγκρίσεις είναι καταθλιπτικές και μακάβριες.

Υπενθυμίζουμε ότι οι Ε/Κ που αποτελούν το 80% του συνολικού πληθυσμού έχουν 1493 αγνοούμενους και οι Τ/Κ, που αποτελούν το 18%, 502. Με λίγα λόγια οι Τ/Κ αγνοούμενοι είναι συγκριτικά πολύ περισσότεροι.

Το 80% του πληθυσμού, οι Ε/Κ, έδωσε πληροφορίες που οδήγησαν στον εντοπισμό των οστών 90 Τ/Κ αγνοουμένων, ενώ το 18%, οι Τ/Κ,  οδήγησε στον εντοπισμό των οστών 354 Ε/Κ. Είναι φανερό ότι στην Ε/Κ πλευρά έχει επικρατήσει μια συνωμοσία σιωπής, μια ομερτά, η οποία και δεν έχει λόγο ύπαρξης αφού δεν καλύπτει κανένα άγνωστο γεγονός. Στερεί όμως τους συγγενείς των αγνοουμένων απο ένα στοιχειώδες ανθρώπινό τους δικαίωμα. Παρά το ότι τα τουρκικά  στρατεύματα δημιουργούν δυσκολίες στις έρευνες για αγνοούμενους στις στρατιωτικές περιοχές, είναι σαφές ότι οι Τ/Κ πολίτες δίνουν περισσότερες πληροφορίες απο τους Ε/Κ.

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, κατέκτησε θέση στην Κοινωνία των Εθνών και θεωρεί τον εαυτό του ευνομούμενο, θα έπρεπε να νοιώθει την υποχρέωση να εντοπίσει τους νεκρούς και αγνοούμενους πολίτες του, στα εδάφη που είναι κάτω απο τον έλεγχο του. Αυτό αποτελεί συνευθύνη όλων των κυβερνήσεων και όλων των γενικών εισαγγελέων απο το 1963, των σημερινών μη εξαιρουμένων.

Επιπρόσθετα ο πρόεδρος θα μπορούσε να κάμει πολύ περισσότερα από μια γενικόλογη έκκληση προς τον λαό, η οποία είναι αμφίβολο αν θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Θα μπορούσε να απευθυνθεί προς τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του κόμματος του και να ζητήσει τη συνεργασία τους προκειμένου να αντιμετωπιστεί το σοβαρό αυτό ανθρωπιστικό πρόβλημα, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Ε/Κ που βαρύνονται με εγκλήματα ενάντια στην Τ/Κ κοινότητα βρίσκονται μέσα ή γύρω από τον χώρο που εκφράζει ο κ. Αναστασιάδης.

Η ΕΡΑΣ καλεί τον κάθε Κύπριο που έχει πληροφορίες που μπορούν να είναι χρήσιμες να τις δώσει στη ΔΕΑ άμεσα ή έμμεσα.

Όμως, μια ή περισσότερες εκκλήσεις μετά από τόσες δεκαετίες δεν είναι αρκετές. Θα πρέπει κυβέρνηση και βουλή να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι πολίτες να νοιώθουν υποχρέωση και ασφάλεια να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των αγνοούμενων και των συγγενών τους και στις δυο κοινότητες.

Προβολή του ντοκιμαντέρ Catastroika

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Σοσιαλιστική Έκφραση σας προσκαλεί σε εκδήλωση/συζήτηση:

Θέμα

Προβολή του ντοκιμαντέρ Catastroika

Το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγή της Infowar Productions και καταπιάνεται

με τους λόγους που οδηγούν στις ιδιωτικοποιήσεις και τα αποτελέσματά τους

Συντονιστής

Ντίνος Χαραλαμπίδης

Η εκδήλωση/συζήτηση θα πραγματοποιηθεί

στις 26 Νοεμβρίου 2013, ημέρα Τρίτη και ώρα 7:00μμ

Στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Έκφρασης

Οδός Τέρρα Σάντα 10 (ισόγειο)

Τηλέφωνα επικοινωνίας:  99 455169  -  99 697582

Καπιταλιστές επαίτες και λόγιοι πρωτονοτάριοι του κυπριακού λαϊκισμού

21 Νοεμβρίου 2013

Είναι γνωστή η πρόσδεση των ΜΜΕ στα συμφέροντα του κεφαλαιοκρατικού – κλεπτοκρατικού κατεστημένου μέσω του ιδιοκτησιακού τους καθεστώτος, μέσω της εξάρτησης τους από τη διαφήμιση ή και μέσω της ιδεολογικής τους κατεύθυνση.

Η καθημερινή και επίμονη προσπάθεια των νεοφιλελεύθερων ταγών να παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα τελείως αντίστροφη της πραγματικής δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από το να συσσωρεύει την οργή της αποδομημένης κοινωνίας που πρόκειται σύντομα να ξεσπάσει στα κεφάλια τους.

Με ντιρεκτίβες της Τρόικας προωθούν κατεπειγόντως αυτή τη στιγμή τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών χωρίς τις οποίες δεν πρόκειται να δοθεί η επόμενη δόση. Για να μην ξεχνιόμαστε, υπενθυμίζουμε ότι η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ήταν πάγια πολιτική της ηγεσίας του ΔΗΣΥ και άλλων συνεργαζομένων στην πάλαι ποτέ «κυβερνώσα Βουλή». Ο κ. Αναστασιάδης δεσμεύτηκε ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις γνωρίζοντας ότι η πάγια αυτή πολιτική δεν θα του επέτρεπε να εκλεγεί. Επρόκειτο απλώς για ένα τέχνασμα μικρής διάρκειας.

Οι λόγιοι πρωτονοτάριοι και τα παπαγαλάκια λοιπόν προσπαθούν εναγωνίως να φορτώσουν την κρίση στο σπάταλο κράτος, την κακή του λειτουργία και τους γραφειοκρατικοποιημένους και διεφθαρμένους ημικρατικούς οργανισμούς. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δημόσιος και ημιδημόσιος τομέας χρειάζονται αναμόρφωση, εκδημοκρατικοποίση, διαφάνεια, έλεγχο από τους πολίτες και άλλα προς το συμφέρον όμως του πολίτη και του εργαζόμενου, της υγείας του, της παιδείας του, της κοινωνικής του πρόνοιας και του δικαιώματός του στην εργασία. Αυτά που εισηγούνται οι νέοι σοφοί δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα «εργαλειακό εξορθολογισμό» προς όφελος της μικρής ομάδας των λίγων οικογενειών που ιδιοποιούνται εδώ και δεκαετίες το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που παρήγαγε με τον μόχθο του ο κυπριακός λαός.

Χρειάζεται άμετρη υποκρισία για να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι κατ' εξοχήν ο ιδιωτικός τομέας που με τη βουλιμία του δημιούργησε οικονομικές φούσκες αντί να επενδύει σε παραγωγικές επενδύσεις. Ο προσανατολισμός της οικονομίας στον χρηματοπιστωτικό τομέα και η μετατροπή της χώρας σε φορολογικό παράδεισο είχε ως αποτέλεσμα τις οικονομικές φούσκες που ξετίναξαν τελικά την οικονομία του τόπου.

Συνοπτικά είναι φανερό ότι όπου ο ιδιωτικός τομέας έδωσε έμφαση απέτυχε παταγωδώς: χρηματιστήριο, οικοδομική βιομηχανία, τράπεζες.

Παράλληλα, ιστορικοί τομείς όπως η τουριστική βιομηχανία αφέθηκαν να υποβαθμιστούν λόγω προσανατολισμού των κερδών στις φούσκες που έχουν αναφερθεί πιο πάνω.

Ο ιδιωτικός τομέας σχεδόν συνολικά είναι υπό κατάρρευση και καταχρεωμένος χωρίς μάλιστα ικανοποιητικές εξασφαλίσεις. Πολλοί από αυτούς έχουν συσσωρεύσει τεράστια κεφάλαια τα οποία περιφέρουν στους φορολογικούς παραδείσους του πλανήτη, ενώ στο εσωτερικό χρωστούν στις ετοιμοθάνατες κυπριακές τράπεζες και συμπεριφέρονται ως επαίτες, εκλιπαρώντας νέες επιδοτήσεις για «ανάπτυξη» και κερδοφόρα φιλέτα από τους κερδοφόρους δημόσιους οργανισμούς.

Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων οργανισμών  είναι πράξη ανηθικότητας και σπατάλης του δημόσιου πλούτου, ο οποίος στο τέλος θα εξανεμιστεί όπως εξανεμίστηκαν πολλά απ’ όσα πέρασαν στα χέρια του ιδιωτικού τομέα.

Αντίθετα θεωρεί ότι είναι αναγκαίο και επείγον να κοινωνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα έτσι ώστε να γίνει δυνατή η εφαρμογή μιας ισορροπημένης αναπτυξιακής πολιτικής προς όφελος της κοινωνίας.

 

Η Αριστερά να πάρει την πρωτοβουλία, στην τελευταία ίσως ευκαιρία

Οι συνεχείς παλινδρομήσεις σε βασικές συμφωνίες που επετεύχθησαν στις διαπραγματεύσεις, σε συνδυασμό με την θολούρα για τον πολύ κόσμο για αυτό που συζητιόταν σε μια περίοδο 50 χρόνων, στήριξαν διαχρονικά μόνο τον εθνικισμό και απειλούν, για ακόμα μια φορά, να ανατινάξουν την προσπάθεια, την τελευταία ίσως, διζωνικής, δικοινοτικής διευθέτησης.

Πριν ακόμα η διαδικασία ξεκινήσει, έχει  μπλοκαριστεί σε ένα ζήτημα που είχε διευθετηθεί, μα που το ξαναφέρνει πίσω η υπαναχώρηση από συμφωνίες και η πολιτική του «όλα ανοικτα στο τραπέζι». Τελευταίο και πιο ακραίο παράδειγμα αυτής της τακτικής, που χαντάκωσε τις δυνατότητες λύσης, ήταν η υπαναχώρηση της κυβέρνησης Αναστασιάδη από την συμφωνία για σταθμισμένη ψήφο. Μια συμφωνία που ήταν ίσως η πιο σημαντική κατάκτηση στην προσπάθεια ενίσχυσης των δυνάμεων ειρήνης και στις δυο κοινότητες σε μια ενωμένη Κύπρο.

Οι υπαναχωρήσεις  φυσικά ποτέ δεν αντιμετώπισαν  ιδιαίτερες δυσκολίες. Η έλλειψη ενημέρωσης  που θα οδηγούσε σε ζύμωση για να εξασφαλιστεί η απαραίτητη στήριξη σε κάθε νέα συμφωνία, ήταν συστατικό στοιχείο της όλης πορείας των συνομιλιών. Αυτό το στοιχείο κράτησε μακριά από τον κόσμο ακόμα και  παραδοχές των ηγετών για δίκαια της άλλης πλευράς, που έγιναν στις κλειστές αίθουσες των  συνομιλιών, και είχε ολέθρια αποτελέσματα: δεν έγινε στοιχείο της συλλογικής σοφίας ότι,  για την ύπαρξη του εθνικού ζητήματος, δεν φταίει μόνο η μια εθνική πλευρά.  Μπορούσε  έτσι εύκολα να χαρακτηρισθεί  σαν προδοσία κάθε λύση συμβιβασμού, να αναθεματίζεται σαν τέτοια η ίδια η ομοσπονδιακή λύση. Ο εθνικισμός  παράμεινε πρωταγωνιστής στο παιγνίδι και  κράτησε υποθηκευμένο των μέλλον  των ανθρώπων του νησιού.

 Μέσα σε αυτές τις πρακτικές χάθηκε και η ιστορική συμφωνία της σταθμισμένης ψήφου. Όταν αυτή έγινε πραγματικότητα επί διακυβέρνησης Χριστόφια, αντί παθιασμένης καμπάνιας για στήριξη της, κρατήθηκε κλειστή στα συρτάρια του Προεδρικού, για να μην ενοχληθεί πιθανότατα  η «συμμαχική» ηγεσία του ΔΗΚΟ. Σήμερα διαγράφεται με τον πιο εύκολο τρόπο και ο εθνικισμός πετυχαίνει ακόμα μια νίκη.

Μέσα από αυτές τις πρακτικές επανέρχεται από το παρελθόν εμπόδιο που είχε ξεπεραστεί, για να αποτελέσει το νέο μπλοκάρισμα. Το εμπόδιο  αυτό έχει να κάνει με  την απαίτηση της τ/κ διαπραγματευτικής ομάδας για αναγνώριση της ΤΔΒΚ. 

Αυτό είναι ζήτημα που ιστορικά συναντούσαν μπροστά τους τα ΗΕ σε όλα τα χρόνια που στην ηγεσία της τ/κ κοινότητας βρισκόταν ο Ντενκτάς. Πολύμηνες ή και πολύχρονες διαδικασίες που φαίνονταν να εξελίσσονται, έστω και με μεγάλες δυσκολίες, ανατινάζονταν από την μια στιγμή στην άλλη από ένα Ντενκτάς που ξαφνικά έβαζε το ζήτημα της κυριαρχίας και αναγνώρισης σαν προϋπόθεση για συνέχιση τους.

Τα ΗΕ αντιλαμβάνονταν δίκαια στην προσέγγιση  Ντενκτάς, αλλά, ταυτόχρονα αντιλαμβάνονταν και τους λόγους από του οποίους πήγαζε η ένσταση  των ε/κ για ένα τέτοιο βήμα. Όταν αυτός έβαζε το ζήτημα  ότι, ενώ ήταν η ε/κ πλευρά που ευθυνόταν για την κατάργηση του συντάγματος της Ζυρίχης από το 1963 κιόλας, ήταν αυτή που αναγνωρίστηκε σαν η νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν μπορούσε στα σίγουρα να αγνοηθεί. Όπως δεν μπορούσαν να αγνοηθούν από τα ΗΕ  ανησυχίες των ε/κ, που εστιαζόταν στο ότι η αναγνώριση της ΤΔΒΚ στα χέρια τ/κ ηγέτη που δεν πίστεψε στην Ομοσπονδία και την συμβίωση, άνοιγε τον δρόμο για δυο κράτη.

Το εμπόδιο ξεπεράστηκε  στο Σχέδιο Ανάν, με  προσέγγιση που δεν αναφερόταν σε κυριαρχίες των συστατικών κρατών που ζητούσε ο Ντενκτάς, αλλά, ταυτόχρονα δεν έκανε αναφορά ότι οι ε/κ είναι το μόνο αναγνωρισμένο κράτος. Η προσέγγιση του σχεδίου Ανάν εστιαζόταν στην εκτέλεση των εξουσιών του νέου κράτους στα διάφορα επίπεδα- ομόσπονδο, συνιστωντα- χωρίς να μπαίνει ζήτημα ιεράρχησης μεταξύ τους και χωρίς να γίνεται αναφορά στην προηγούμενη κατάσταση.

Σήμερα, το ζήτημα της κυριαρχίας των συνιστούντων  κρατών είναι ξανά εκεί. Στην πραγματικότητα είναι όλα ξανά εκεί, ξεγυμνώνοντας πάνω από όλα την πολιτική που η ε/κ ηγεσία ακλούθησε ειδικά με την κατάθεση του Σχεδίου Ανάν.  Πενήντα χρόνια διαπραγματεύσεων δεν έχουν αφήσει τίποτε- παρά μόνο κάτι πόντους απόσταση από την δημιουργία και δευτέρου αναγνωρισμένου κράτους.

Το  κλίμα είναι βαρύ και οι δυνατότητες για διζωνική διευθέτηση πιο περιορισμένες από ποτέ. Η πλατιά  απογοήτευση και δυσπιστία που επικρατεί εξυπηρετούν μόνο τον εθνικισμό. Η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί  αυτή την ιστορικά τόσο καθυστερημένη στιγμή, μόνο από πολιτικές ηγεσίες που θα τολμήσουν να αρθρώσουν τολμηρό, αληθινό λόγο. Μπορεί να ανατραπεί μόνο αν τολμηρά η Αριστερά πάρει πρωτοβουλία βασισμένη στα πιο πάνω, και να δώσει με αυτό τον τρόπο  στέρεο έδαφος στην κυβέρνηση Αναστασιάδη να απεγκλωβιστεί από την μέγγενη των εθνικιστών στην οποία οι εκλογικές της συμμαχίες την έχωσαν.

Σωτήρης Βλάχος

Αυτοκτονίες στην Εθνική Φρουρά - συνομωσίες αποσιώπησης και ηθικοί αυτουργοί

20 Νοεμβρίου 2013

Η πρόσφατη αυτοκτονία εθνοφρουρού σε στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς επανέφερε με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα το μεγάλο και σκανδαλωδώς αποσιωπημένο θέμα των εθνοφρουρών που χάνουν τη ζωή τους αυτόβουλα ή κατά λάθος στη διάρκεια της θητείας τους. Το ζήτημα αφορά τόσο κληρωτούς όσο και μερικές φορές επαγγελματίες.

Τα ΜΜΕ έχουν αποδεχτεί μέσα στον κώδικα δεοντολογίας που τα διέπει τη λογική της σιωπής. Τα αρμόδια κυβερνητικά τμήματα προώθησαν τον συγκεκριμένο περιορισμό υποστηρίζοντας την άποψη ότι η δημοσιοποίηση των αυτοκτονιών μπορεί να προκαλεί υποκίνηση σε νέες αυτοκτονίες. Είναι γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν ότι πράγματι η άποψη αυτή ευσταθεί.

Η απόκρυψη όμως αυτή συγκαλύπτει τελικά ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα διότι απαγορεύεται στην κοινωνία να αντιληφθεί ότι μερικά άτομα χάνουν τη ζωή τους στην Εθνική Φρουρά κάθε χρόνο. Την τελευταία δεκαετία μάλιστα φαίνεται ότι οι νέοι εθνοφρουροί που προχώρησαν στο απονενοημένο διάβημα έφτασαν τις μερικές δεκάδες. Στον αριθμό αυτό θα πρέπει να προστεθούν και οι θάνατοι από δυστυχήματα,  όπως στο πρόσφατο δυστύχημα που εθνοφρουρός καταπλακώθηκε από στρατιωτικό φορτηγό μέσα στο στρατόπεδό του στην περιοχή Λευκωσίας. Σε αυτά εντάσσονται και τα δυστυχήματα με αξιωματικούς, αρχίζοντας από τον Ευάγγελο Φλωράκη και πολλούς άλλους, με τη μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί κηδεύονται ως ήρωες.

Μια σημαντική για τη δημοκρατία αναπηρία είναι ότι η Εθνική Φρουρά μένει στο απυρόβλητο των όποιων ελέγχων από οποιεσδήποτε ανεξάρτητες επιτροπές ελέγχου και επιβάλλεται μια κακώς νοούμενη μυστικότητα που με πρόσχημα την προστασία από τον εχθρό δημιουργεί ένα θύλακα αδιαφάνειας. Πάντως θα αναμέναμε μια αυτεπάγγελτη ανάμιξη στην υπόθεση αυτή της Επιτρόπου Διοικήσεως και ίσως άλλων αρμοδίων. Αναμένουμε από την Κυβέρνηση ή από τη Βουλή να ανακοινώσει τον αριθμό των αυτοκτονιών από το 2000 και να διαφωτίσει την κοινωνία για τις έρευνες που έγιναν για το ζήτημα και τα συμπεράσματα τους.

Η ΕΡΑΣ έχει απο καιρό προτείνει την δημιουργία ενός ανεξάρτητου  φορέα πολιτών, που μεταξύ άλλων θα μπορεί να εισέρχεται ανά πάσα στιγμή σε όλα τα στρατόπεδα και να διενεργεί αυτεπάγγελτα έρευνες, να δέχεται και να διερευνά παράπονα και καταγγελίες κληρωτών, γονέων και επαγγελματιών.

Καταγγέλλουμε και καταλογίζουμε  ηθική  ευθύνη  στον υπουργό της Άμυνας  και σε άλλους πολιτικούς και ειδικά βουλευτές οι οποίοι σε κάθε περίοδο κατάταξης στην Εθνική Φρουρά ασκούν δημόσιο εκβιασμό στους νεολαίους να καταταγούν, στιγματίζοντας τους. (Ονομάζοντας μάλιστα φυγόστρατους όσους πιθανόν δεν μπορούν να αντέξουν τα φαινόμενα ψυχολογικής και σωματικής βίας, εκφοβισμού, καταναγκασμού και φασιστικών συμπεριφορών που προσβάλλουν και υποβαθμίζουν την ανθρώπινη υπόσταση των στρατιωτών).

Επιπλέον η ΕΡΑΣ θεωρεί αναγκαία τη δραστική μείωση της θητείας καθώς και την καθιέρωση θητείας κοινωνικής προσφοράς ίσης διάρκειας για όσους δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στην Εθνική Φρουρά.

Η κληρονομιά του Γλαύκου Κληρίδη

Σαν εν ενεργεία αρχηγός του κράτους και με δημόσια δαπάνη, θα ταφεί ο Γλαύκος Κληρίδης, που πέθανε στις 15 του Νοέμβρη.

Οι δοξασίες και η ηρωοποιήση για τον ηγέτη της δεξιάς και ιδρυτή του κυβερνώντος κόμματος έφτασε αυτές τις μέρες στο απόγειο της. Οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι δεξιοί πολιτικοί δήλωσαν ότι τον θεωρούν «πολιτικό πατέρα» και «μέντορα» τους ενώ ο Σαμαράς τον χαρακτήρισε μεγάλο έλληνα ευπατρίδη. Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι από το χώρο της αριστεράς το μόνο που έχουν να πουν είναι καλά λόγια. Αυτοί ας θλίβονται και ας θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» και ας κάνουν τον δικό τους απολογισμό για την κληρονομιά του.

Εμείς όμως δεν χρειάζεται να θρηνούμε και πρέπει να κάνουμε τον δικό μας πολιτικό απολογισμό για την δεκαετία που βρισκόταν στην εξουσία και για τα βαρίδια που μας άφησε. Αν δεν το κάνουμε αυτό θα μείνουμε με τα ψέματα τους.

Ο Κληρίδης κέρδισε δύο εκλογικές προεδρικές αναμετρήσεις καβάλα στο άρμα του εθνικισμού. Την πρώτη φορά εγκατέλειψε τον Γιώργο Βασιλείου, την πολιτική του οποίου στο κυπριακό στήριζε προηγουμένως, για να «ενταφιάσει τις ιδέες Γκάλι». 

Ακολούθησε μια πενταετία αυταρχισμού, λιτότητας και εθνικισμού. Μια πενταετία που χαρακτηρίζεται από την επιβολή μιας εθνικιστικής ελληνοκεντρικής παιδείας στα σχολεία. 

Η πρώτη πολιτική πράξη της προεδρίας του ήταν η αποκατάσταση των 62 δημόσιων υπαλλήλων που απολύθηκαν για τη συμμετοχή τους στο πραξικόπημα του 74. Κάτι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. 

Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε και το επεισόδιο στη Χλώρακα όπου οι επίλεκτες δυνάμεις της  κυπριακής αστυνομίας καλέστηκαν να χωρίσουν ένα ζευγάρι που καυγάδιζε, την Έλση και τον Λευτέρη, για να φτάσουμε στο θάνατο και των δύο από τις σφαίρες των ανδρών της ΜΜΑΔ  που εισέβαλαν μέσα στο σπίτι τάχα για να απελευθερώσουν την Ελση. 

Την δεύτερη φορά που διεκδίκησε την προεδρία, και κέρδισε, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνα. Πάνω στο στρώμα του ενιαίου αμυντικού δόγματος, τα εξοπλιστικά προγράμματα της εθνοφρουράς όπου η Κυπριακή Δημοκρατία  ξόδευε ένα εκατομμύριο την ημέρα για εξοπλισμούς, την καλλιέργεια του εθνικισμού στα σχολεία και την κοινωνία, τις εκστρατείες τύπου οι μοτοσικλετιστές επιστρέφουν που οδήγησαν στα επεισόδια της Δερύνειας και το θάνατο δύο ανθρώπων, πατούσε η πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» με κερασάκι στην τούρτα την αγορά των  πυραύλων S300.

Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να ισχυριστεί κάποιος ότι με αυτή την πολιτική προωθούσε την ειρήνη στην Κύπρο και καλλιεργούσε κλίμα ανεκτικότητας, αποδοχής και συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Το ότι ήταν ρεαλιστής πολιτικός και στήριξε το «ναι» στο σχέδιο Ανάν και τον προσωρινό συμβιβασμό στην βάση αυτού του σχεδίου δεν τον κάνει ούτε φιλειρηνιστή ούτε οπαδό της συμφιλίωσης και της συνεργασίας των απλών ανθρώπων στη Κύπρο. Αντίθετα ήταν ο άνθρωπος που έκφραζε με τον πιο καθαρό τρόπο την πολιτική που έλεγε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε συνταγματικές παραχωρήσεις στο κυπριακό αφού με την πολιτική και οικονομική υπεροχή που έχουμε σαν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινότητα μπορούμε στο μέλλον να γίνουμε και πάλι η κυρίαρχη κοινότητα σε ολόκληρο το νησί. 

Ακόμη κατά την διάρκεια της προεδρίας του στήθηκε η μέχρι σήμερα μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα χέρια των πολλών στα χέρια των λίγων μέσα από την απάτη του χρηματιστηρίου. Δισεκατομμύρια λίρες άλλαξαν χέρια και μεταφέρθηκαν στα χέρια της ελίτ της ελληνοκυπριακής κοινωνίας.

Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν άξιο παιδί της τάξης του και δούλευε πιστά για τα συμφέροντα της, όπως και των ευρωπαίων ομολόγων τους. Γι εμάς μάλλον είχε περιφρόνηση αφού σε όσους διαμαρτύρονταν για την απάτη και την κλοπή του χρηματιστηρίου απάντησε «παίξατε και χάσατε», ενώ η έρευνα που τεκμηρίωνε την απάτη και τους ενόχους αντί να σταλεί στον εισαγγελέα πήγε στον κάλαθο τον αχρήστων.

Αυτά είναι η πραγματική κληρονομιά που μας άφησε και πρέπει να παλέψουμε για να τη ξεφορτωθούμε.

Σταύρος Σιδεράς

Όλοι να συμπαραταχθούμε ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ)

14 Νοεμβρίου 2013

Η ΕΡΑΣ στο πλευρό των εργαζομένων στους Ημικρατικούς Οργανισμούς: Όλοι να συμπαραταχθούμε ενάντια στις  Ιδιωτικοποιήσεις

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει τις πρόσφατες κοινές ανακοινώσεις των συντεχνιών στην ΑΗΚ και ΑΤΗΚ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Ημικρατικών Οργανισμών.

Κυβέρνηση και Τρόικα μετατρέπουν την κρίση του ιδιωτικού τομέα σε κρίση του δημόσιου, αναδιανέμοντας τον πλούτο από τους φτωχούς στους πλούσιους. Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι απλά η εξασφάλιση του ποσού του 1,4 δις. ευρώ αλλά το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου στους ολιγάρχες – στους ίδιους άπληστους που ως τραπεζίτες «έπαιξαν» τη χώρα στο διεθνές καπιταλιστικό καζίνο. Η ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών αντί «πινακίου φακής»  συνιστά καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας, που δημιουργήθηκε από το λαό και ανήκει σε αυτόν.

Η ΕΡΑΣ τάσσεται ενάντια στη μερική ή ολική ιδιωτικοποίηση όπως και στη μετοχοποίηση των δημόσιων οργανισμών. Οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούν, όχι μόνο τους εργαζόμενους στους οργανισμούς αυτούς, αλλά τον κάθε πολίτη: Οδηγούν σε ιδιωτικά  μονοπώλια, σε απολύσεις και μειώσεις μισθών, σε πτώση της ποιότητας των προσφερόμενων υπηρεσιών, σε συρρίκνωση των μέτρων ασφάλειας και στην κατακόρυφη αύξηση των τελών.

Συμπαρατασσόμαστε με τις συντεχνίες των εργαζομένων και ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα τους για τη «δημιουργία κοινωνικού μετώπου συνεργασίας για να αντικρούσουμε το νεοφιλελεύθερο παραλήρημα των δανειστών της χώρας μας», όπως διατυπώνεται στην κοινή ανακοίνωση των συντεχνιών της ΑΗΚ.  

Καταδίκη και χρηματικό πρόστιμο στο ΡΙΚ για ξενοφοβικές και ρατσιστικές δηλώσεις

Δελτίο Τύπου – Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2013

Σημαντική καταδίκη και χρηματικό πρόστιμο στο ΡΙΚ για ξενοφοβικές  και ρατσιστικές  δηλώσεις

Η ΚΙΣΑ – Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό εκφράζει την ικανοποίηση της για τις αποφάσεις της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και της  Αρχής Ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, και σημειώνει ιδιαίτερα  το χρηματικό πρόστιμο, ύψους €3000, που επιβλήθηκε στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ), λόγω πρόκλησης ξενοφοβίας και ρατσιστικού μίσους, μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης των ξενοφοβικών και ρατσιστικών δηλώσεων του ηθοποιού Κωστάκη Κωνσταντίνου. Η ΚΙΣΑ χαιρετίζει τις αποφάσεις των δύο ανεξάρτητων αρχών, ενώ παράλληλα αναμένει τα αποτελέσματα της έρευνας που διενεργεί η Αρχή Κατά του Ρατσισμού και των Διακρίσεων. Επιπλέον, η ΚΙΣΑ ευελπιστεί ότι οι συγκεκριμένες αποφάσεις θα αποτελέσουν ορόσημο στην προσπάθεια καταπολέμησης και εξάλειψης της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού από το δημόσιο διάλογο, όπως αυτός διαμορφώνεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, περιλαμβανόμενης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και του ρόλου που θα έπρεπε να διαδραματίζει.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το δελτίο τύπου και τις πηγές.

Thanks & Regards 

---

KISA - Action for Equality, Support, Antiracism

P.O. Box 22113, 1517 Nicosia, Cyprus
 

Tel : 00357 22 878181  -   Fax: 00357 22 773039
email: kisa@cytanet.com.cy  - web:  www.kisa.org.cy
  

Δημόσια Συζήτηση

Πώς να μας βρείτε

Πρόσκληση στην παρουσίαση βιβλίου

Κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο

«Κριτική στο Σύστημα Αξιολόγησης της Αναπηρίας και της Λειτουργικότητας»

Αφορμή για τη συγγραφή και έκδοση του βιβλίου «Κριτική στο Σύστημα Αξιολόγησης της Αναπηρίας και της Λειτουργικότητας» αποτέλεσε η απόφαση για εφαρμογή του International Classification of Functioning, Disability and Health (ICF) στην Κύπρο από το Τμήμα Κοινωνικής Ενσωμάτωσης Ατόμων με Αναπηρία (ΤΚΕΑμεΑ).

Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελεί επιστημονική ανάλυση και κριτική αντιμετώπιση σημαντικών θεμάτων που έχουν να κάνουν με τη θεωρία, την πολιτική και την πρακτική των ζητημάτων που αφορούν στην αναπηρία - όπως αυτά προκύπτουν από τις δύο εκθέσεις που με εντολή του ΤΚΕΑμεΑ ετοιμάστηκαν με σκοπό την αιτιολόγηση της απόφασής τους για εφαρμογή του ICF. Επειδή η αναπηρία και ο τρόπος αντιμετώπισής της δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους με αναπηρία, το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όλο το αναγνωστικό κοινό.

Στο βιβλίο παρατίθεται μια σύντομη αναφορά σε αυτά που ονομάζονται μοντέλο και σε θέματα που σχετίζονται με την υγεία και την αναπηρία. Γίνεται αναφορά στην ιστορία και την προέλευση του ICF και εξηγείται η φιλοσοφία των θιασωτών του. Αναφορά γίνεται και στις διαφοροποιήσεις που έγιναν στον τρόπο αντιμετώπισης της αναπηρίας και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η εφαρμογή του ICF θα οδηγήσει στην οπισθοδρόμηση και στην εποχή του ιατρικού μοντέλου σκέψης και αντιμετώπισης της αναπηρίας. Αναλύεται και ο τρόπος μέσα από τον οποίο εμπλέκονται συμφέροντα τρίτων, υπό το πρόσχημα της βοήθειας προς τα άτομα με αναπηρία. Παρατίθενται επίσης οι λόγοι για τους οποίους το αναπηρικό κίνημα θα πρέπει να αντιταχθεί στην εφαρμογή του ICF. 

Επιπρόσθετα, επισημαίνεται η διαπίστωση ότι οι αντιλήψεις της κοινωνίας και ο τρόπος αντιμετώπισης της αναπηρίας δεν μπορούν να συνεχίζουν να καθορίζονται από τεχνοκράτες και επαγγελματίες που εν μέρει στηρίζουν την καριέρα και τα εισοδήματά τους στη διαιώνιση ύπαρξης ανθρώπων που θα εξαρτώνται από τους ίδιους. Τέλος, υποδεικνύεται η έναρξη κοινωνικού διαλόγου ως σημαντική προσφορά προς τους ανθρώπους με αναπηρία, αλλά και προς την ίδια την κοινωνία, με στόχο να πάψει να θεωρείται η αναπηρία πηγή δυστυχίας, αιτία αποτυχίας και αφορμή για μοιρολόι. Προς αυτή την κατεύθυνση ζητείται και η συνεισφορά της ακαδημαϊκής κοινότητας, ιδιαίτερα της σχολής Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών της Αγωγής αλλά και άλλων συναφών με το θέμα τμημάτων της.

Η μονογραφία αυτή προσθέτει ένα λιθαράκι στην προαγωγή της ανθρώπινης γνώ­σης γύρω από τα ζητήματα της αναπηρίας και αποτελεί εργαλείο διαφώτισης, ενημέρωσης και εμπέδωσης αντιλήψεων προς την κατεύθυνση της ισότιμης αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρία. Συμπληρώνει επίσης τη λιγοστή βιβλιογραφία γύρω από τα ζητήματα της αναπηρίας στην Κύπρο.

Μιχάλης Δημοσθένους

Συγγραφέας του βιβλίου

Τηλέφωνο: 99 69 75 82    Email: mdem@cytanet.com.cy

Website: http://www.ucy.ac.cy/goto/psifides-gnosis/el-GR/michalis-demosthenous.aspx

Για την επιδρομή των ΜΑΤ στην κτήριο της ΕΡΤ

Η Κυβέρνηση της Ελλάδας έδωσε σήμερα τα χαράματα τη χαριστική βολή στην ΕΡΤ, χρησιμοποιώντας την Αστυνομία και τα ΜΑΤ για να επιβάλει δια της βίας τις αποφάσεις της, δείχνοντας έτσι απροκάλυπτα το πιο απεχθές της πρόσωπο

7 Νοεμβρίου 2013

Ως ελάχιστη αλληλεγγύη στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, που κράτησαν ψηλά για πέντε μήνες τη σημαία του αγώνα ενάντια στο νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία από την οποία αφαιρέθηκε δικτατορικά το δικαίωμα της πραγματικά δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, παραθέτουμε τον πιο χαιρετισμό που απεύθυνε η ΕΡΑΣ στις 6 Αυγούστου:

Χαιρετισμός της ΕΡΑΣ στην

Εκδήλωση Αλληλεγγύης

στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ

που συνδιοργάνωσε η ΕΡΑΣ με τις Τ/Κ συνδικαλιστικές οργανώσεις KTOS, KTOEOS

και BASIN - SEN στις 6 Αυγούστου στο οίκημα της KTOEOS

Yoldaslar,

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Το κλείσιμο της ΕΡΤ στις 11 Ιουνίου αποτελεί ένα ακραίο δείγμα νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού. Ένα ακραίο δείγμα διπλής και βάναυσης επίθεσης ενάντια στη δημοκρατία: ενάντια στο δικαίωμα της ενημέρωσης ως κοινωνικού αγαθού και ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Η στοχοποίηση και το τελικό κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι μόνο μια ακόμα κίνηση επίθεσης του Ελληνικού αλλά και Ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Είναι και μια επιλεγμένη κίνηση που εκπέμπει το πολιτικό μήνυμα ότι "δεν σταματούμε μπροστά σε τίποτε".

Όμως, το "μαύρο" στην ΕΡΤ έφερε και Φως. Φως γιατί ανέδειξε τις ικανότητες των εργαζομένων. Φως γιατί  ανέδειξε, ακόμα και μέσα στις τόσο αντίξοες συνθήκες, πώς οφείλει να είναι η δημόσια ραδιοτηλεόραση, πώς μπορεί όντως, όταν είναι ακηδεμόνευτη, να είναι φιλολαϊκή και ποιοτική, δυναμική και πολυφωνική, συμμετοχική και πλουραλιστική, πολιτιστική και ψυχαγωγική, πώς μπορεί, κυρίως, να λειτουργεί εκ μέρους της κοινωνίας και να απευθύνεται πραγματικά σε αυτή.

Αυτή ήταν η ουσιαστική απάντηση προς την κυβέρνηση, τους αυτόκλειτους υπερασπιστές της και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, που μεθόδευσαν, επέβαλαν και υποστήριξαν με τα πιο ανυπόστατα επιχειρήματα και χυδαίες συκοφαντίες το "μαύρο" στην ΕΡΤ. Αυτή ήταν η απάντηση, συνυφασμένη λειτουργικά και διαλεκτικά με τη μεγαλειώδη, και πρωτοφανή στα μεταδικτατορικά χρόνια, κινητοποίηση των πολιτών για την υπεράσπιση των δημόσιων συχνοτήτων και της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης ως βήμα ανεξάρτητης ενημέρωσης στην υπηρεσία του αγώνα για δημοκρατία, και για αντίσταση, γενικότερα, σε κάθε είδους πράξη "νομοθετικού περιεχομένου" που απειλεί, ανοιχτά πια, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Ο αγώνας των εργαζομένων-απολυμένων της ΕΡΤ, ανεξάρτητα από την τελική του έκβαση, δημιουργεί ένα ιστορικό προηγούμενο, παγκόσμιας εμβέλειας, ένα θετικό σημείο αναφοράς του εργατικού κινήματος. Θα αποτελεί μια χειροπιαστή αναφορά στη δυνατότητα, δυναμικότητα και αποτελεσματικότητα της αυτοδιαχείρησης. Μια παρακαταθήκη για το όντως εφικτό υψηλό επίπεδο διαχείρισης από τους εργαζόμενους, σε μια άλλη κοινωνία, που την ονειρευόμαστε και για την οποία αγωνιζόμαστε και στην οποία παραπέμπει το παγκόσμιο σύνθημα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» (another world is possible).

Ο αγώνας της ΕΡΤ είναι αγώνας των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη, είναι αγώνας των εργαζομένων στην Κύπρο και στην Τουρκία. Η ανελέητη ταξική σύγκρουση που σήμερα εξελίσσεται στην Ελλάδα και που τόσο ξεκάθαρα βγάζει στην επιφάνεια τις προθέσεις του κεφαλαίου, δεν είναι παρά το προοίμιο αυτού που θα εξελιχθεί σε ολόκληρη την Κύπρο, στην Τουρκία και σε όλο τον κόσμο, όταν η παγκόσμια οικονομική κρίση εκδηλωθεί παντού στην έκταση και ένταση που έχει εκδηλωθεί στην Ελλάδα.

Το εργατικό κίνημα στην Κύπρο, Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό, οφείλει να συμπαρασταθεί με κάθε δυνατό τρόπο αλλά και να βρει σημεία σύνδεσης με τον αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ και ολόκληρου του Ελληνικού εργατικού κινήματος.

Η σημερινή εκδήλωση αλληλεγγύης είναι γιαυτό σημαδιακή, ως ένα βήμα για κοινούς αγώνες. Με αυτές τις σκέψεις χαιρετίζω την εκδήλωση εκ μέρους της ΕΡΑΣ και ευχαριστώ όλους για τη παρουσία και συμμετοχή σας.

(Μερόπη Τσιμίλλη-Μιχαήλ)

Ακριβώς το αντίστροφο- μέρος β.

Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι εξαντλημένο. Χωρίς καμία δυνατότητα για νέα τροχιά ανάπτυξης. Αυτή θα είναι η πιο ωμη, τραγική αλήθεια που θα διαπιστώνεται όλη την επόμενη περίοδο. 

Τα σημάδια της εξάντλησης του πάνε δεκαετίες πίσω. Στην δεκαετία του 1970. Όταν, για πρώτη φορά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα στην ικανότητα των εταιρειών να βγάζουν κέρδος και  να αναδημιουργούν τον εαυτό τους. Η αντίδραση ήταν η επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων παγκόσμια. Από τους μισθούς και γενικά ωφελήματα του κόσμου, μέχρι το κράτος πρόνοιας. Η επίθεση ήταν ολόπλευρη. Έπρεπε να αποκατασταθεί η δυνατότητα της κάθε ατομικής επιχείρησης να λειτουργεί κερδοφόρα.

Αποκαθιστώντας όμως αυτή την δυνατότητα, μειώνοντας το εργατικό κόστος σαν μέρος των συνολικών κοστων, αφαιρούσαν από αυτούς που παρήγαν την δυνατότητα να αγοράσουν την παραγωγή τους. Και δημιούργησαν ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει να παίρνει μορφή  ο ρόλος που ο Νεοφιλελευθερισμός θα παίξει στο οικονομικό επίπεδο. Η  άγρια επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, ακολουθείται από την ενίσχυση της πληγωμένης αγοραστικής δύναμης: δανείζοντας σε αυτούς των οποίων τα εισοδήματα κούρεψαν, και χρηματοποιώντας την οικονομία  με ένα σωρό, ασύλληπτα μέχρι τότε, κερδοσκοπικά παιγνίδια των τραπεζών. Παιγνίδια που δεν είχαν τίποτε να κάνουν με την πραγματική παραγωγή. Από στοιχήματα πάνω στην κίνηση των επιτοκίων, στοιχήματα πάνω στην χρεοκοπία επιχειρήσεων( που την προκαλούσαν κερδίζοντας τεράστια ποσά[1]) και πολλά άλλα, ακόμα πιο απίστευτα.

Έτσι στήριξαν οι τράπεζες την λειτουργία του οικονομικού συστήματος στις ΗΠΑ. Με τεράστιες ρωσικές καταθέσεις  ‘αγνώστου προέλευσης’ στήριξαν την λειτουργία του  στην Κύπρο. Όλα είναι τώρα στο τέλος τους. Δεν χρειάζεται ο Χάρης Γεωργιάδης να βάλει τάξη στην τραπεζική, αλόγιστη και αστοχευτη πιστωτική επέκταση. Την έβαλε μόνη της η αγορά. Αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσουμε. Βάζοντας όμως πλώρη προς τις πραγματικές ισορροπίες του οικονομικού συστήματος, που, σε αντίθεση με την ανάπτυξη που υπόσχεται ο  υπουργός και οι μέντορες του των μνημονίων, θα βασίζονται πάνω στην καταστροφή των κοινωνιών.  Με 30% ανεργία στην Κύπρο το 2014, ακόμα πιο ψηλά στην Ελλάδα αλλά και  άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Με κουρέματα πάνω στα εισοδήματα, ξανά κα ξανά. Με μόνη σίγουρη προοπτική τα  ακόμα χειρότερα.

Πίσω από όλα βρίσκεται η βασική αντίφαση της καπιταλιστικής οικονομίας. Η απώλεια, μέσα από την ανάπτυξη, της ικανότητας της να παράγει κέρδος, να αναπαράγει τον εαυτό της. Απώλεια που έχει σαν βασική πηγή την αντίθεση μεταξύ της συσσώρευσης πλούτου στο κέντρο και φτώχειας στην περιφέρεια. 

Το ποσοστό κέρδους έχει την τάση να πέφτει, θα διατυπώσει ο Μαρξ.

 «Αυτό είναι με κάθε έννοια ο πιο σημαντικός νόμος της πολιτικής οικονομίας, ο πιο ουσιώδης για κατανόηση των πιο δύσκολων σχέσεων»[2]. Ο πιο σημαντικός νόμος που στη εποχή που μπήκαμε, δεν θα χρειάζεται καν να προσπαθούμε να τον αποδείξουμε. Θα τον αποδεικνύει η ίδια η καθημερινότητα που καπιταλιστικού συστήματος που θα οδηγεί στο κλείσιμο ολοένα και περισσότερες  επιχειρήσεις.

Αυτό το κλείσιμο θα αποτελεί ταυτόχρονα ένα από τα πιο ακατανόητα, παράδοξα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία η ανθρωπότητα εισήλθε από το 2008.Υπαρκτές εγκαταστάσεις και τεχνολογία ικανά να εξαλείψουν την φτώχεια και την ανέχεια από την ζωή των ανθρώπων, από την μια μέρα στην άλλη, θα παραμένουν «σφραγισμένα», διότι οι λογιστικές καταστάσεις καταγράφουν χρέη προς τράπεζες, ή της μιας επιχείρησης προς την άλλη, που δεν μπορούν να εξοφληθούν. Η ανεργία θα τσακίζει τους ανθρώπους με κάθε έννοια, θα διαλύει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, την ίδια ώρα που μηχανές και τεχνολογία θα σκουριάζουν μέσα σε εγκαταστάσεις σφραγισμένες με την σφραγίδα, «χρεοκοπημένη». 

Η τεχνολογική βάση της παραγωγής, τα μέσα παραγωγής είναι περιουσία της κοινωνίας. Οι λογιστικές καταστάσεις που καταγράφουν οφειλές και πιστώσεις είναι οι αλυσίδες που τα κρατούν σε αδράνεια. Αυτές οι αλυσίδες πρέπει να σπάσουν και αμέσως απελευθερώνονται οι τεράστιες δυνατότητες της εποχής. Τα δύο πιο απαραίτητα πρώτα βήματα είναι η κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και η παραγραφή των χρεών των εταιρειών. 

Με την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος καταργούνται όλα τα κερδοσκοπικά παιγνίδια και τα τραπεζικά κεφάλαια, στο σύνολο τους, χρησιμοποιούνται για στήριξη της παραγωγής και γενικά κάθε δραστηριότητας που έχει σχέση με την ζωή των ανθρώπων. Για τον  απαραίτητο έλεγχο των τραπεζών, αλλά και την πιο συμφέρουσα κοινωνικά λειτουργίας τους, θα παίξει αναντικατάστατο ρόλο η συμμετοχή της κοινωνίας: με συμβούλια που θα αποτελούνται από ακαδημαϊκούς, εκπροσώπους συνδικαλιστικών οργανώσεων, μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ίδιων των εργαζομένων στις τράπεζες. 

Ταυτόχρονα με την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, προχωρεί και η παραγραφή των χρεών των εταιρειών. Κριτήριο πια για την διατήρηση τους στην ζωή δεν θα είναι το μέγεθος των χρεών που έχουν δημιουργήσει, αλλά η σημασία τους για την κοινωνία. Κάθε σφραγισμένη επιχείρηση μπαίνει αμέσως στην παραγωγή. Ένας συνδυασμός χρησιμότητας αλλά και μεγέθους θα καθορίζει το ιδιοκτησιακό  καθεστώς τους. Σαν γενική κατεύθυνση θα ισχύει ότι δεν αναμένεται ότι το κράτος  θα ασχοληθεί με καταστήματα, οικογενειακές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις μερικών δεκάδων ατόμων- εκτός από την δημιουργία πλαισίου λειτουργίας τους που θα καθορίζει ωράρια εργασίας, κατώτατους μισθούς κλπ 

Από όσες εταιρείες παραγράφονται χρέη, κατάσχονται την ίδια ώρα  τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιοκτητών που δεν δικαιολογούνται με τα εισοδήματα που αυτοί δήλωναν. Που μαζί με την δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, την κλιμακωτή φορολόγηση κερδών, περιουσιών κλπ, δημιουργούν την πρώτη δεξαμενή άντλησης ρευστού για ξεπέρασμα των άμεσων, καυτών δυσκολιών που η κρίση έχει δημιουργήσει. 

Όπως είναι απαραίτητο να παραγραφούν τα χρέη των εταιρειών, για να απελευθερωθεί η οικονομική λειτουργία από το μπλοκάρισμα το οποίο οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης δημιούργησαν, άλλο τόσο απαραίτητο είναι να παραγραφούν τα δημόσια χρέη. Δεν μπορούν τα χρέη αυτά να αποπληρωθούν- αυτή την αλήθεια διαπιστώνουμε καθημερινά μέσα από την συνεχή διεύρυνση τους παρόλα τα μέτρα που παίρνονται, παρολες τις τεράστιες στερήσεις στις οποίες υποβάλλονται οι κοινωνίες. 

Τα δάνεια της Ελλάδας, της Ισπανίας κλπ, δεν ήταν απαραίτητα μόνο για αυτές τις χώρες. Άλλο τόσο απαραίτητα ήταν και για τις Γερμανικές εξαγωγές σε αυτές τις χώρες, για την ανάπτυξη της  Γερμανικής πολυδιαφημισμένης ‘άμεμπτης’ παραγωγικής μηχανής. Με τις πιο πάνω χώρες σε κρίση, και η Γερμανία μπαίνει σε κρίση. Τα τεράστια εθνικά χρέη, που η διεθνείς προπαγάνδα των κέντρων εξουσίας ταύτισε με τους ‘τεμπέληδες και κακομαθημένους λαούς’, δεν ήταν μόνο εθνική ανάγκη των συγκεκριμένων χωρών, ήταν διεθνείς ανάγκη, ήταν απαραίτητα για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Πρέπει να είναι  αυτονόητο ότι όσα αναφέρονται πιο πάνω είναι απαραίτητο να γίνουν καθημερινή καμπάνια της Αριστεράς, ή, σε πρώτη φάση, ώσπου μια τέτοια πολιτική να υιοθετηθεί από τη Αριστερά, καμπάνια μέσα στην Αριστερά αλλά και γενικότερα.  Για να δημιουργηθεί η συνείδηση ότι δεν υπάρχουν λύσεις μέσα στο σημερινό οικονομικό σύστημα, αλλά, επίσης, ότι δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις. Ότι προσπάθεια λύσεων σε βάρος των άλλων εθνών, με υποτιμήσεις νομισμάτων, με εμπορικά μέτρα και περιορισμούς στις εισαγωγές από άλλες χώρες, που ήταν η πολιτική που ακολουθήθηκε μετά την κρίση του 1929, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε επανάληψη των εθνικών και παγκόσμιων πολεμικών αναμετρήσεων. 

Είναι πολύ μικρά τα βήματα που χρειάζονται να γίνουν, στο οικονομικό επίπεδο, για να απελευθερωθούν οι κοινωνίες από τα δεσμά του χρέους και των πτωχεύσεων. Βήματα όμως, που όσο μικρά και να είναι, θα ανατρέπουν τεράστια συμφέροντα μικρού ποσοστού ανθρώπων που, λόγω ακριβώς της οικονομικής δύναμης τους, έχουν και ανάλογη πολιτική εξουσία.  

Μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα. Που  θα δημιουργούσε όμως τεράστια κοινωνική δυναμική από τα πρώτα στάδια και, συνεπακόλουθα, τεράστια στήριξη στην πολιτική εξουσία που θα αναλάμβανε την εφαρμογή του.

Σωτήρης Βλάχος

---

[1]
                        [1] Περίπτωση Delta Airlines, στο αντίστοιχο κεφάλαιο στο Βιβλίο, «Κολοσσιαία κατάρρευση της κοινής λογικής», του Larry McDonald, αντιπρόεδρου της Lehman Brothers.
 

[2]
                        [2] Ο Μαρξ έκανε δυο φορές αυτή την διατύπωση, στο Grundrise, όπως είναι πιο πάνω, και με παρόμοιο τρόπο στα οικονομικά χειρόγραφα.