Δικοινοτική Πρωτομαγιά 2014 -Μαζί μετά από 56 χρόνια

Διακήρυξη για την Πρωτομαγιά

Μαζί με την εργατική τάξη σ’ ολόκληρο τον κόσμο τιμούμε την παγκόσμια μέρα του αγώνα και της αλληλεγγύης των εργαζομένων και οι κύπριοι εργαζόμενοι.

Τιμούμε την κόκκινη Εργατική Πρωτομαγιά αποδίδοντας φόρο τιμής στους πρωτοπόρους εργάτες, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους οι οποίοι μέσα από τους κοινούς σκληρούς ταξικούς αγώνες τις δεκαετίας του 1940 πέτυχαν θεμελιακές κατακτήσεις για την εργατική τάξη της Κύπρου όπως η κοινωνική ασφάλιση, το οκτάωρο, το δικαίωμα της οργάνωσης.

Μετά από 56 χρόνια από τις φασιστικές επιθέσεις που έγιναν κατά των πρωτοπόρων εργατών την 1η Μαΐου 1958, τιμούμε οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι την Ημέρα της Ενότητας, του Αγώνα και της Αλληλεγγύης των εργαζομένων, διοργανώνοντας μαζί στην Λευκωσία την 1η Μαΐου 204, ΚΟΙΝΗ εκδήλωση.

Η Πρωτομαγιά του 2014 βρίσκει τους εργαζόμενους στον τόπο μας αντιμέτωπους με σημαντικά γεγονότα.

Στον κοινωνικοοικονομικό τομέα τόσο οι ελληνοκύπριοι όσο και οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι βιώνουν τα αποτελέσματα των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Στο νότο οι εργαζόμενοι και η κοινωνία ευρύτερα βιώνουν τα αποτελέσματα του μνημονίου που συμφώνησε η κυβέρνηση Αναστασιάδη με την Τρόικα. Ύφεση, δραματική αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, περικοπές στην παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, απορρύθμιση της εργασίας με δραματικές βίαιες αλλαγές σε μισθούς και ωφελήματα είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθούνται.

Στο βορρά παρόμοια κατάσταση βιώνουν οι εργαζόμενοι ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται από την Τουρκία.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι συνέπειες της αναδεικνύουν ακόμα πιο έντονα τα κοινά ταξικά συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων και την ανάγκη εντατικοποίησης των αγώνων τους ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και της κατάργησης των κατακτήσεων των εργαζομένων. Αναδεικνύουν την ανάγκη κοινού αγώνα και αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Η φετινή Πρωτομαγιά χαρακτηρίζεται και από την επανέναρξη της διαδικασίας των διακοινοτικών συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Οι Οργανώσεις μας θεωρούν θετική εξέλιξη την επανέναρξη των συνομιλιών. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δρόμος των συνομιλιών είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε ειρηνική και συμφωνημένη λύση.

Παραμένουμε σταθερά δεσμευμένοι στην προσπάθεια για λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων όπως αυτή έχει περιγραφεί στις σχετικές αποφάσεις των Η.Ε. Μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνημένη λύση που να εκφράζει τα συμφέροντα των Κυπρίων, είναι ο κοινός στόχος των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων.

Η επανέναρξη των συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού θέτει μπροστά μας το καθήκον της εντατικοποίησης και ενίσχυσης των κοινών δράσεων μεταξύ των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων και ταυτόχρονα της εντατικοποίησης του αγώνα ενάντια στον εθνικισμό, ρατσισμό, σωβινισμό ενάντια στην διαίρεση.

Καλούμε τους εργαζόμενους της Κύπρου ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να συσπειρωθούν γύρω από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου μας.

Να αγωνιστούμε ενωμένοι.

• Ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας της απορρύθμισης της εργασίας, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους
• Να προστατέψουμε τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις που μας παρέδωσαν οι πρωτοπόροι τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι συνδικαλιστές.
• Ενάντια στα μνημόνια της Τρόικας και της Τουρκίας

Να αγωνιστούμε ενωμένοι για λύση του κυπριακού, για επανένωση του τόπου και του λαού μας. Για να τερματιστούν οι πόλεμοι και οι σφαγές ανθρώπων που προκαλεί ο ιμπεριαλισμός στην περιοχή μας και στον κόσμο για τα δικά του συμφέροντα.

Ο φετινός κοινός Πρωτομαγιάτικος Γιορτασμός που διοργανώνουμε οι οργανώσεις ΠΕΟ, DEV-IS, KTOS, KTOEOS, BES και KTAMS την 1η του Μάη η ώρα 7.00 μ.μ. στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά, στέλλει από την μια άκρη της Κύπρου ως την άλλη, το δυνατό μήνυμα ενότητας και αντίστασης των εργαζόμενων της Κύπρου.

Ενωμένοι για τα δίκαια των εργαζομένων, ενωμένοι για το δίκαιο της Κύπρου.

29/04/2014

Κόμματα και Οργανώσεις που στηρίζουν την εκδηλώση και προσυπογράφουν την διακήρυξη

PEO, DEV-İŞ, KTOS, KTOEÖS, KTAMS, BES, AKEL, Republican Turkish Party – CTP, BKP, YKP, DKB, TDP,KSP, EDON, POGO, EKA, ERAS, KOOP-SEN, ÇAĞ-SEN, BASIN-SEN, GÜÇ-SEN, DAÜSEN, DAÜ-BİR-SEN, TIPİŞ, Devrimci Genel-İş , Emek-İş, Petrol-İş, Mağusa Türk Genel-İş, Proodeftiki Primary School Teachers movement, Proodeftiki Secondary School Teachers movement, Limassol Civil Initiative "Solution-Reunification-Peace", United Turkish Cypriot and Greek Cypriot Teachers Platform, New Cyprus Association, Bi-Communal Peace Initiative, Left Wing, NEDA, Workers Democracy, KISA, Cyprus peace council, Citizens movement against privatizations and austerity, Mezopotamya Kültür Derneği, Üretim merkezi Kültür Derneği, Baraka Kültür Merkezi, Boran Kültür Merkezi, Kıbrıs Pir Sultan Abdal Kültür Derneği, Alevi Kültür Merkezi, Association of Historical Dialogue and Research, IKME, Socialist initiative, Cypriot voice, Cyprus Writers Union, "Together We Can" Bi-communal Initiative of Relatives of Missing Persons, Satyriko theatre, Enorasis Cultural club.

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ

PEO, DEV-İŞ, KTÖS, KTAMS, KTOEÖS, BES

1η του Μάη, 7.00 μ.μ. στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά

Η ΕΡΑΣ καλεί τα μέλη και τους φίλους της στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, την 1η του Μάη, η ώρα 7.00 μ.μ., στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά, που διοργανώνεται από τις οργανώσεις ΠΕΟ, Dev-is, KTOS, KTOEOS, BES και KTAMS.

Ακολουθεί η κοινή διακήρυξη, όπως έχει συμφωνηθεί από τις διοργανώτριες οργανώσεις, και την οποία έχει προσυπογράψει και η ΕΡΑΣ.

---

Διακήρυξη για την Πρωτομαγιά

Μαζί με την εργατική τάξη σ’ ολόκληρο τον κόσμο τιμούμε την παγκόσμια μέρα του αγώνα και της αλληλεγγύης των εργαζομένων και οι κύπριοι εργαζόμενοι.

Τιμούμε την κόκκινη Εργατική Πρωτομαγιά αποδίδοντας φόρο τιμής στους πρωτοπόρους εργάτες, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους οι οποίοι μέσα από τους κοινούς σκληρούς ταξικούς αγώνες τις δεκαετίας του 1940 πέτυχαν θεμελιακές κατακτήσεις για την εργατική τάξη της Κύπρου όπως η κοινωνική ασφάλιση, το οκτάωρο, το δικαίωμα της οργάνωσης.

Μετά από 56 χρόνια από τις φασιστικές επιθέσεις που έγιναν κατά των πρωτοπόρων εργατών την 1η Μαΐου 1958, τιμούμε οι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι την Ημέρα της Ενότητας, του Αγώνα και της Αλληλεγγύης των εργαζομένων, διοργανώνοντας μαζί στην Λευκωσία την 1η Μαΐου 204, ΚΟΙΝΗ εκδήλωση.

Η Πρωτομαγιά του 2014 βρίσκει τους εργαζόμενους στον τόπο μας αντιμέτωπους με σημαντικά γεγονότα.

Στον κοινωνικοοικονομικό τομέα τόσο οι ελληνοκύπριοι όσο και οι τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι βιώνουν τα αποτελέσματα των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Στο Νότο οι εργαζόμενοι και η κοινωνία ευρύτερα βιώνουν τα αποτελέσματα του μνημονίου που συμφώνησε η κυβέρνηση Αναστασιάδη με την Τρόικα. Ύφεση, δραματική αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, περικοπές στην παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, απορρύθμιση της εργασίας με δραματικές βίαιες αλλαγές σε μισθούς και ωφελήματα είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθούνται.

Στο Βορρά παρόμοια κατάσταση βιώνουν οι εργαζόμενοι ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών λιτότητας που επιβάλλονται από την Τουρκία.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι συνέπειες της αναδεικνύουν ακόμα πιο έντονα τα κοινά ταξικά συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργαζομένων και την ανάγκη εντατικοποίησης των αγώνων τους ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και της κατάργησης των κατακτήσεων των εργαζομένων. Αναδεικνύουν την ανάγκη κοινού αγώνα και αλληλεγγύης των εργαζομένων.

Η φετινή Πρωτομαγιά χαρακτηρίζεται και από την επανέναρξη της διαδικασίας των διακοινοτικών συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Οι Οργανώσεις μας θεωρούν θετική εξέλιξη την επανέναρξη των συνομιλιών. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δρόμος των συνομιλιών είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει σε ειρηνική και συμφωνημένη λύση.

Παραμένουμε σταθερά δεσμευμένοι στην προσπάθεια για λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα και με πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων όπως αυτή έχει περιγραφεί στις σχετικές αποφάσεις των Η.Ε. Μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνημένη λύση που να εκφράζει τα συμφέροντα των Κυπρίων, είναι ο κοινός στόχος των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων.

Η επανέναρξη των συνομιλιών για επίλυση του κυπριακού θέτει μπροστά μας το καθήκον της εντατικοποίησης και ενίσχυσης των κοινών δράσεων μεταξύ των ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζομένων και ταυτόχρονα της εντατικοποίησης του αγώνα ενάντια στον εθνικισμό, σωβινισμό ενάντια στην διαίρεση.

Καλούμε τους εργαζόμενους της Κύπρου ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους να συσπειρωθούν γύρω από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου μας.

Να αγωνιστούμε ενωμένοι.

• Ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας της απορρύθμισης της εργασίας, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους

• Να προστατέψουμε τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις που μας παρέδωσαν οι πρωτοπόροι τουρκοκύπριοι και ελληνοκύπριοι συνδικαλιστές.

• Ενάντια στα μνημόνια της Τρόικας και της Τουρκίας

Να αγωνιστούμε ενωμένοι για λύση του κυπριακού, για επανένωση του τόπου και του λαού μας.

Ο φετινός κοινός Πρωτομαγιάτικος Γιορτασμός που διοργανώνουμε οι οργανώσεις ΠΕΟ, Dev-is, KTOS, KTOEOS, BES και KTAMS την 1η του Μάη η ώρα 7.00 μ.μ. στο γήπεδο της Τσετίν Καγιά, στέλλει από την μια άκρη της Κύπρου ως την άλλη, το δυνατό μήνυμα ενότητας και αντίστασης των εργαζόμενων της Κύπρου.

Ενωμένοι για τα δίκαια των εργαζομένων, ενωμένοι για το δίκαιο της Κύπρου.

---

Σαν να ήταν Ανάσταση

Φεύγοντας από την Αμμόχωστο μετά την ακολουθία του Επιταφίου στον Άγιο Γεώργιο τον εξορινό ομολόγησα στους φίλους που ταξιδέψαμε μαζί πως αν έχανα αυτό το γεγονός δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου.

Δεν είμαι θρήσκος. Εδώ και πολλές δεκαετίες έχω ξεκαθαρίσει τη σχέση μου με τη θρησκεία και είναι απλά ανύπαρκτη. Όμως αυτό που έζησα την περασμένη Παρασκευή είναι ένα από τα πιο σημαντικά και συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων.

Χιλιάδες κόσμος ίσως και περισσότεροι από 4 – 5 χιλιάδες ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι βρέθηκαν στο ξωκλήσι στην εντός των τειχών περιοχή της Αμμοχώστου, που θα γινόταν η λειτουργία του Επιταφίου, για πρώτη φορά μετά από 57 χρόνια. Ελάχιστοι κατάφεραν να μπουν μέσα και οι περισσότεροι ήμασταν έξω και κουβεντιάζαμε. Όπως σχολίασε και ένας φίλος «ήταν ο εσπερινός με τη μεγαλύτερη συμμετοχή άθεων που έγινε ποτέ» και μάλλον έχει δίκαιο.

Εκεί βρίσκονταν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, που γνώρισα τα τελευταία τριάντα χρόνια που συμμετέχω στο κίνημα επαναπροσέγγισης. Ήταν μια μεγάλη συνάντηση όσων πιστέψαμε εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν από τους πολιτικούς μας, ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ότι μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε μαζί για την επανένωση, τη συμφιλίωση και τη συνεργασία για να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Θυμηθήκαμε τα πέτρινα χρόνια των συναντήσεων μας στη Πύλα, τους εξονυχιστικούς ελέγχους στα οδοφράγματα, τις δύσκολες διαδικασίες για να εξασφαλίσουμε τις πολύτιμες άδειες για επίσκεψη στην άλλη πλευρά. Ξέραμε πως αυτό που γινόταν σήμερα δεν ήταν τυχαίο. Είχαμε βάλει και μείς το λιθαράκι μας κτίζοντας αυτό το κίνημα επαναπροσέγγισης, και καλλιεργώντας την κουλτούρα της συνεργασίας της συμφιλίωσης και της επανένωσης.

Ζούσαμε ένα πανηγυρικό κλίμα χαράς και ευφορίας. Ακόμη και ο κόσμος που ήλθε για να ζήσει τη μυσταγωγία του Επιτάφιου από θρησκευτική κατάνυξη, είχε μια λάμψη στο πρόσωπο του λες και ζούσε την Ανάσταση του Χριστού και όχι τη κηδεία του.

Σε λίγο κάνει την εμφάνιση της η πομπή του Επιταφίου για την περιφορά του γύρο από την εκκλησία. Διακόπτουμε τις κουβέντες μας και ανοίγουμε δρόμο να περάσει. Μπροστά η χορωδία, με άψογη αρμονία, πίσω το ιερατείο και…. δεν πιστεύω στα μάτια μου, μαζί με τον επίσκοπο Κωνσταντίας, ο Μουφτής. Δίπλα – δίπλα, οι δυο τους με τα επίσημα αρχιερατικά τους άμφια, αυτά που επιβάλλει η θρησκεία του καθενός, και ακολουθεί ο Επιτάφιος και μια ατέλειωτη ουρά ανθρώπων, πιστών και μη πιστών.

Δεν άσκησα ποτέ επαγγελματικά τη δημοσιογραφία αλλά όσα είχα μάθει στη δημοσιογραφική σχολή και ένα μικρό δαιμόνιο που με τσέγγλιζε είχα έτοιμο τον πρωτοσέλιδο τίτλο και την φωτογραφία του εξώφυλλου για την αυριανή έκδοση των εφημερίδων. «Σαν να ήταν Ανάσταση» με μεγάλα γράμματα με outline, πάνω στη φωτογραφία που θα έπιανε τουλάχιστο τη μισή σελίδα. Το μήνυμα που έβγαζε αυτή η εικόνα, του αλληλοσεβασμού και της συνεργασίας, είναι πολύ πιο δυνατό και σημαντικό από τις δηλώσεις των πολιτικών που καλύπτουν συνήθως τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ήταν η πιο δυνατή εκδήλωση επαναπροσέγγισης των τελευταίων χρόνων με τη μαζική συμμετοχή των απλών ανθρώπων και ερχόταν σε μια κρίσιμη στιγμή. Ερχόταν για να τονίσει τη σημασία ακριβώς αυτής της δράσης από τα κάτω.

Βέβαια αν είχα την ευθύνη για τη δημοσιογραφική κάλυψη αυτής της εκπληκτικής εκδήλωσης δε θα μπορούσα να αποφύγω και ένα ένθετο με ένα ερώτημα. «Πότε θα δούμε και έναν ορθόδοξο Ιεράρχη να συμμετέχει μαζί με ένα Μουφτή σε μια ισλαμική προσευχή ή τελετή σε τζαμί;». Όπως δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ και τις αντιδράσεις από το πατριωτικό συνάφι που θα ξεσκίζονταν γιατί επιτρέψαμε να γίνει αυτή η ιεροσυλία στον Επιτάφιο. Δεν φτάνει που δεν χτύπησαν οι καμπάνες του επιταφίου, αφήσαμε ένα μουσουλμάνο να «μολύνει» τον εσπερινό του Επιτάφιου με την παρουσία του. Πόσο μάλλον που δεν ήταν μόνο ένας μουσουλμάνος μέσα στην εκκλησία αλλά πολλοί.

Όσο και αν δεν θέλω, μερικές φορές μου βγαίνει αυθόρμητα το επιφώνημα: Θεε μου πια, έλεος !!!. Βέβαια αν υπήρχε θεός θα τους είχε κοπανίσει από καιρό μια στο κεφάλι. Επειδή όμως δεν υπάρχει, κάποιος άλλος θα πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά.

Ντίνος Αγιομαμίτης

Μπόρις Καγκαρλίτσκι για την Ουκρανία: Από την πλατεία Μαϊτάν προς την επανάσταση;

μετάφραση στα αγγλικά από τον Renfrey Clarke για το Links International Journal of Socialist Renewal και από τα αγγλικά στα ελληνικά από τον Σταύρο Σιδερά.

Απρίλης 13, 2014. Στην Ουκρανία ξεδιπλώνεται μια αυθεντική επανάσταση; Αυτό μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι κάτι χαρακτηριστικό για την ιστορία αυτής της χώρας. Για παράδειγμα στην Ουκρανία του 1918, ο εργατικός ξεσηκωμός από τους «κόκκινους» ξέσπασε σαν απάντηση στις πολιτικές των εθνικιστών που εγκαταστάθηκαν στο Κίεβο. Το ερώτημα, πόσο προοδευτικό είναι το καθεστώς που εγκατέστησαν οι υποστηρικτές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνεσκ και τα άλλα κινήματα της νοτιοανατολικής Ουκρανίας παραμένει αναπάντητο προς το παρών απλά επειδή η ίδια η επιβίωση αυτών των κινημάτων δεν είναι σίγουρη. Αλλά μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Το σημείο όπου κάτι τέτοιο ήταν δυνατό έχει περάσει, όχι μόνο από πολιτικής αλλά και κοινωνικής άποψης.

Η διανόηση στο Κίεβο και την Μόσχα είναι ανίκανες να πιστέψουν ότι οι εργαζόμενοι και τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας όχι μόνο έχουν ξεχυθεί στους δρόμους αλλά έχουν αρχίσει να δρουν ανεξάρτητα, να οργανώνονται και να γράφουν ιστορία. Είναι αυτούς τους ανθρώπους που περιγράφουν περιφρονητικά σαν «λούμπεν», μεσήλικες οικογενειάρχες, άντρες και γυναίκες, που μέχρι χθες δεν φαίνονταν να ασχολούνται με την πολιτική. Ρωσσόφωνοι εργαζόμενοι που δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για τις πολικές μηχανογραφίες στην πρωτεύουσα. Πίσω από αυτούς που καταλαμβάνουν κρατικά κτήρια και αστυνομικούς σταθμούς η διανόηση, όπως και στο παρελθόν, ψάχνει για πολιτικούς μηχανογράφους, μισθοφόρους των ολιγαρχών ακόμα και ξένους πράκτορες, περιλαμβανομένων και των Ρώσων. Η διανόηση είναι σίγουρη ότι οι απλοί πολίτες του Ντόνεσκ, ακόμα και μετά που παρακολούθησαν στην τηλεόραση μερικές δεκάδες από ανάλογες καταλήψεις από τους κουβαλητούς του Δεξιού Τομέα, δεν θα μπορούσαν να κάμουν και αυτοί κάτι παρόμοιο.

Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν συμμετείχαν μέχρι τώρα στις πολιτικές εξελίξεις όχι μόνο στην νοτιοανατολική Ουκρανία και στο Κίεβο αλλά και στην Ρωσία. Υποψιάζομαι ότι το ίδιο γινόταν και στην δυτική Ουκρανία. Ένα βίντεο από το Ντόνεσκ δείχνει την δραματική αλλαγή στην κοινωνική και δημογραφική σύνθεση των διαδηλωτών. Στην θέση των νέων της μεσαίας τάξης της πρωτεύουσας που συνηθίσαμε να βλέπουμε στις διαδηλώσεις της Μαϊτάν, βλέπουμε ανθρώπους που πριν από μερικές εβδομάδες ήταν απασχολημένοι με την καθημερινή βιοπάλη για να ζήσουν τις οικογένειες τους και έβλεπαν την συμμέτοχη τους σε διαδηλώσεις στο δρόμο σαν χάσιμο χρόνου. Τώρα, αυτοί οι άνθρωποι όχι μονό βγήκαν στους δρόμους αλλά μπαίνουν μπροστά από φορτηγά που μεταφέρουν στρατιώτες, οργανώνονται και παίρνουν αποφάσεις. Μια αυθεντική επαναστατική αλλαγή πραγματοποιείται στην συνείδηση των μαζών. Στην συνείδηση των μαζών και όχι στην διαβόητη «κοινή γνώμη» που διαμορφώνεται από την προνομιούχα διανόηση και εκείνους που ποτέ δεν προσπάθησαν να καταλάβουν την σημασία των γεγονότων που εξελίσσονται ακόμα.

Ο ρόλος της Ρωσίας

Η σημασία των αλλαγών στην νοτιοανατολική Ουκρανία επεκτείνεται πέρα από τα σύνορα του γειτονικού κράτους. Επηρεάζουν απευθείας την ιδία την Ρωσία, δείχνοντας εικόνες από ένα πολύ πιθανόν μέλλον της. Δεν είναι παράξενο ότι οι δικές μας άρχουσες ελίτ χάνουν συνεχώς και σε μεγαλύτερο βαθμό την συμπάθεια τους για την περίφημη «Ρωσική άνοιξη». Η επίσημη Μόσχα έχει κάμει ξεκάθαρο ότι δεν έχει καμία διεκδίκηση για τις ξεσηκωμένες ουκρανικές επαρχίες. Αυτό δεν είναι μια διπλωματική κίνηση και δεν είναι παραχώρηση προς την δύση. Πιο σωστά είναι ένα βήμα που καθορίζεται, ανάμεσα σε άλλους λόγους, από την επιθυμία του Κρεμλίνου να αποφύγει κάθε κλιμάκωση που δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί. Αντίθετα με την Κριμαία, όπου όλα ήταν κάτω από έλεγχο και μετά από δυο-τρεις διαδηλώσεις, η τοπική ελίτ οργάνωσε την μεταφορά της εξουσίας, στο Ντόνεσκ και το Λουκάνσκ είμαστε μάρτυρες της βασικής δύναμης ενός λαϊκού κινήματος που είναι απλά αδύνατο να ελεγχτεί από τα έξω.

Το κίνημα είναι αποκεντρωμένο και δημιουργεί τους δικούς του ηγέτες από ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν άγνωστοι, σχηματίζει και αναπτύσσει την ατζέντα του καθώς τα γεγονότα εξελίσσονται. Για τις Ρωσικές αρχές η προσάρτηση αρκετών περιοχών με τον πληθυσμό τους σε κατάσταση εξέγερσης και μαζικής οργάνωσης, των ώρα που στην ιδία την χωρά υπάρχει αυξανόμενη κοινωνική κρίση, θα ήταν σαν να πυροβολούσαν τα πόδια τους. Γι’ αυτό μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά ότι οι ακτιβιστές της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνεσκ είναι αναγκασμένοι να βασιστούν μονό στις δίκες τους δυνάμεις. Η επίσημη Ρωσία έχει αφήσει την νοτιοανατολική Ουκρανία στην μοίρα της και θα προσπαθήσει να αποστασιοποιηθεί από την περιοχή στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Βεβαία η προσπάθεια αυτή γίνεται πιο δύσκολη μέσα στον πατριωτικό πυρετό που οι ρωσικές αρχές καλλιεργούσαν μέχρι τώρα και είναι δυνατό μέσα από τις εξελίξεις να στραφεί και εναντία στο ίδιο το Κρεμλίνο.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ήμερων δείχνουν ότι τα λαϊκά κινήματα στο Ντόνεσκ, το Λουκάνσκ, τη Οδυσσό και το Χάρκοβο έχουν πιθανότητες επιτυχίας ακόμα και χωρίς σοβαρή στήριξη από την Ρωσία. Σε τέτοια περίπτωση ανοίγεται η δυνατότητα να επεκτείνουν την επιρροή τους και σε άλλες περιοχές όπου ο πληθυσμός τους έχει κοινά συμφέροντα μαζί τους παρά με την ηγεσία στην Μόσχα ή το Κίεβο.

Ο Δεξιός Τομέας

Οι νέες ουκρανικές αρχές βρίσκονται με την σειρά τους μπροστά σε ένα εξαιρετικά δυσάρεστο δίλλημα. Η αναταραχή στα νοτιοανατολικά μπορεί να συντρίβει μονό με την συμμετοχή του Δεξιού Τομέα και μονό με αιματοκύλισμα σε μεγάλη κλίμακα. Η αστυνομία και ο στρατός είναι αναξιόπιστα, μεγάλο κομμάτι από τα απλά μελή των κρατικών μηχανισμών καταστολής, για απλούς κοινωνικούς λόγους ταυτίζονται με τους εξεγερμένους και όχι με αυτούς που δίνουν διαταγές. Οι αρχές του Κιέβου θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τους μαχητές της ριζοσπαστική δεξιάς. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι η ιδεολογία των μαχητών του Δεξιού Τομέα ή οι ψυχολογικές τους ιδιαιτερότητες. Οι αστυνομικές δυνάμεις εκπαιδεύονται για να μπορούν να διαλύουν μαζικές διαμαρτυρίες και ταυτόχρονα να αποφύγουν την αιματοχυσία στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Οι αλήτες του Δεξιού Τομέα δεν έχουν τέτοια εκπαίδευση και γι’ αυτό θα κάμουν αυτό που ξέρουν δηλαδή να κτυπούν και να σκοτώνουν ανθρώπους. Το σενάριο αυτό είναι γνωστό και από την εμπειρία άλλων χωρών. Η αιματοχυσία με την σειρά της θα βλάψει την φήμη των αρχών του Κιέβου (τους ίδιους δεν φαίνεται να τους απασχολεί ιδιαίτερα αυτό αφού υπολογίζουν ότι το δυτικά ΜΜΕ και η φιλελεύθερη διανόηση στην Μόσχα και το Κίεβο θα επικροτήσουν κάθε μέτρο που θα πάρουν ακόμα και μαζικό τρόμο) αλλά δημιουργείται ο κίνδυνος ότι τα όποια κατασταλτικά μέτρα να προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερες διαμαρτυρίες ακόμα και ανταρσίες στον στρατό.

Η κατανόηση αυτών των κινδύνων σπρώχνει τα πιο μετριοπαθή κομμάτια της νέας κυβέρνησης στο Κίεβο σε συμβιβασμό με τους διαδηλωτές και πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι ειλικρινή. Βεβαία αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά πλημμύρισαν από σεβασμό για τον εξεγερμένο πληθυσμό. Είναι επειδή έγιναν μάρτυρες της δύναμης του λαού, και καταλαβαίνουν ότι δεν ωφελεί να κάνουν συμφωνίες πίσω από την πλάτη των διαμαρτυρομένων με τον ένα ή τον άλλο «σοβαρό παίχτη », είτε το Κρεμλίνο, τον ολιγάρχη Ρινάτ Αχμέτοφ ή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κανένας από αυτούς δεν ελέγχει την κατάσταση πια.

Όμως αν το επίσημο Κίεβο κάνει σοβαρές παραχωρήσεις και προσπαθήσει να ικανοποιήσει την νοτιοανατολική χώρα με αποδοχή των απαιτήσεων για αυτονομία, δημοψήφισμα, ελεύθερες εκλογές για τους κυβερνήτες των περιοχών και τέτοια, αυτόματα θα ξεσπάσει σύγκρουση ανάμεσα στους μετριοπαθείς της κυβέρνησης και τον Δεξιό Τομέα. Παρόλο που οι μαχητές του Δεξιού Τομέα δεν φάνηκαν ιδιαίτερα αποτελεσματικοί ενάντια στις εξεγερμένες μάζες της ανατολικής Ουκρανίας στην πρωτεύουσα είναι μια πραγματική δύναμη. Μέσα στην σύγχυση και το πεσμένο ηθικό των δυνάμεων του νομού και της τάξης, ο Δεξιός Τομέας είναι ικανός να ανατρέψει το καθεστώς ή τουλάχιστον να του προκαλέσει μεγάλα προβλήματα. Εδώ βρίσκουμε την πραγματική πρόκληση μπροστά στην Ουκρανική επανάσταση: το μέλλον του Κιέβου και της χωράς συνολικά εξαρτάται στο αν η μάζα των απλών πολιτών, οι καθημερινοί άνθρωποι που μέχρι πριν από λίγο ήταν ξένοι προς τα πάθη και προβλήματα της Μαϊτάν θα μπορέσουν να μπουν σε πολιτική δράση.

Αν οι μάζες εξεγερθούν, ούτε ο Δεξιός Τομέας ούτε οι πολιτικοί τυχοδιώκτες που βρέθηκαν στην εξουσία πάνω στο προηγούμενο κύμα διαμαρτυρίας στους δρόμους θα έχουν κάποια τύχη. Αυτό θα σημαίνει την αρχή ενός νέου δημοκρατικού πολικού σκηνικού όχι μόνο στην Ουκρανία αλλά και στην ίδια την Ρωσία.

Το αρχικό κείμενο στα αγγλικά.

Μερικά στοιχεία για τον Μπόρις Καγκαρλίτσκι

.

Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ Ο ΕΡΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΛΥΣΗΣ

Του Σωτήρη Βλάχου.

Η ιστορία του εθνικού ζητήματος στην Κύπρο είναι σε μεγάλο βαθμό ιστορία αντιπαράθεσης του εθνικισμού των δύο κοινοτήτων, που όσο πιο ακραίοι γίνονταν, τόσο στήριζαν και συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο.

Αυτής της ιστορίας επανάληψη ήταν η επίθεση των παλληκαριών του ΕΛΑΜ σε χώρους που μίλησε ο Ταλάτ, που σαν σύμμαχοι των γκρίζων λύκων και του τουρκοκυπριακού εθνικισμού γενικά, έδωσαν ξανά επιχειρήματα σε όλους αυτούς για να κατακεραυνώσουν τις τουρκοκυπριακές δυνάμεις της λύσης.

Μέσα στην ίδια λογική των τρικλοποδιών στην διαδικασία, εντάσσονται και οι φημολογούμενες προθέσεις του Έρογλου για πολιτογράφηση 40 χιλιάδων εποίκων. Σε μια εποχή που είναι γενικά αποδεκτό, στα λόγια τουλάχιστον, από τους διαπραγματευτές των δυο κοινοτήτων αλλά και από τα ΗΕ, ότι ο αριθμός των εποίκων μετά την λύση θα κυμανθεί γύρω στους 50 χιλιάδες- και ήδη υπάρχουν πολιτογραφημένοι πολύ περισσότεροι- μια τέτοια κίνηση Έρογλου στοχεύει μόνο στο να δώσει φωνή στους ελληνοκύπριους εθνικιστές, να ενισχύσει την καχυποψία και να ανατρέψει την διαδικασία. Για αυτό δεν πρέπει αυτή η κίνηση Έρογλου να προβάλλεται δημόσια, από τις δυνάμεις της λύσης, σαν ζήτημα αντιπαράθεσης των δύο κοινοτήτων, αλλά σαν προσπάθεια του εθνικισμού να εκτροχιάσει την πορεία ειρήνης.

Πρέπει η διαδικασία επίλυσης που βρίσκεται σε εξέλιξη να διαφυλαχτεί με αποφασιστικότητα. Αποδίδοντας τις ευθύνες σε όλους όσους με τις ενέργειες τους, και στις δύο κοινότητες, την υποσκάπτουν.

Η υστερική αντιμετώπιση των επιτευγμάτων Χριστόφια- Ταλάτ, η δαιμονοποίηση της σταθμισμένης ψήφου και της εκ περιτροπής προεδρίας στην προσπάθεια ανάδειξης Αναστασιάδη στην εξουσία, έχουν σήμερα το τίμημα τους. Και επιτρέπουν στον Έρογλου, την ίδια ώρα που δεν χάνει ευκαιρία να δημιουργεί προβλήματα, να παρουσιάζεται σαν σταθερός υποστηρικτής της λύσης μέσα από δηλώσεις όπως, η ε/κ πλευρά θέλει να απορρίψει τις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί… αυτό μπορεί να κλονίσει την πίστη των δύο “λαών” για μια συμφωνία… εάν τις απορρίπτεις αυτές σημαίνει μεγάλο χάσιμο χρόνου. με αυτά τα παιχνίδια με τον χρόνο, μπορεί να κλονιστεί η πίστη των λαών σε μια συμφωνία. Η ελπίδα για λύση μπορεί να μετατραπεί σε απαισιοδοξία”.

Δημιουργείται σήμερα ξανά μια νέα δυναμική για λύση. Μέσα από ενέργειες και δηλώσεις πολλών από τους παίκτες στο κυπριακό ζήτημα. Όπως τις πολύ πρόσφατες του Τούρκου Υπουργού ΕΕ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, που είπε ότι περιμένουμε λύση στο Κυπριακό μέσα στη χρονιά αυτή… και ότι υπάρχει μια σοβαρή επιθυμία και αποφασιστικότητα στην κοινότητα( την τουρκοκυπριακή για λύση).

Όσο και αν κάποιος αντιμετωπίζει με δυσπιστία τις δηλώσεις και προθέσεις, πρέπει να σταθεί πάνω σε αυτές και να τις πάρει ένα βήμα πάρα κάτω. Να αντισταθεί στους εθνικιστές και στις δύο κοινότητες και να στηρίξει την διαδικασία μέσα από κοινές εκδηλώσεις των δυνάμεων της λύσης των δύο κοινοτήτων. Όπως την πρωτομαγιάτικη που ΠΕΟ, Devis και μια σειρά άλλες τουρκοκυπριακές και ελληνοκυπριακές οργανώσεις προγραμματίζουν.

Η προοπτική της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας δεν αποτελεί υποχώρηση για καμιά από τις δυο κοινότητες. Αποτελεί το μοναδικό παράθυρο στο μέλλον, την μοναδική πορεία έξω από το σκοτάδι στο οποίο η βαρβαρότητα του εθνικισμού, από την δεκαετία του 1950 τουλάχιστον, έχει ρίξει τις κοινότητες της Κύπρου. Πρέπει να στηριχθεί με τον πιο αποφασιστικό και ενεργό τρόπο.

Το κραχ του 1929 και το σήμερα- Μέρος Ν( Τέλος)

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΊΡΗΣΗ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Οι μηχανισμοί της αγοράς όχι μόνο δεν την ρυθμίζουν αυτόματα σε περιόδους κρίσεων, αλλά αποτελούν αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς που οδηγούν στο χάος…

Ο καπιταλισμός βρίσκεται ήδη βαθιά μέσα σε μια κρίση που μόνο προς το παρόν θεωρείται μικρότερη από αυτήν του 1929 που οδήγησε στα χαρακώματα του μεγάλου πολέμου…

Σε μια σειρά περιπτώσεις από το 2008… οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα από την Ρωσία και την Κίνα, αλλά και άλλους, σε συνθήκες που ξεσπούν αναπάντεχα και αποκτούν δυναμική που δεν μπορεί να ελεγχτεί. Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε μακριά από ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο παύει σταδιακά να είναι τόσο πραγματική.

Από τις κύριες προσπάθειες αυτής της σειράς άρθρων ήταν να δείξει ότι πίσω από όλες τις οικονομικές εξελίξεις από την κρίση της δεκαετίας του 1970, που είναι κρίσιμη για την κατανόηση της τωρινής κρίσης, βρίσκεται η τσακισμένη ικανότητα του καπιταλισμού να δημιουργεί κέρδος, να αναπαράγει τον εαυτό του. Βρίσκεται ο Μαρξιστικός νόμος της Πτωτικής Τάσης του Ποσοστού του Κέρδους που, σύμφωνα με τον ίδιο τον Μαρξ, αποτελεί τον πιο σημαντικό νόμο της πολιτικής οικονομίας.

Αυτός ο νόμος δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν θεωρητική αφαίρεση. Είναι η πραγματικότητα του σήμερα. Υπογραμμίζει την ανικανότητα του καπιταλισμού να επιστρέψει ξανά σε ανάπτυξη. Είναι η πηγή του χωρίς προηγούμενο χρέους που συσσωρεύτηκε σε ποσά που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξοφληθούν. Χρέος που ήταν απαραίτητο για να στηρίζει την ζήτηση. Χρέος που εναπόθεσε στις μελλοντικές γενιές την ευθύνη πληρωμής της σημερινής κατανάλωσης. Χρέος που αποικιοποίησε το μέλλον(colonized the future), όπως το διατύπωσε ο ακαδημαϊκός Φώτης Λυσάνδρου.

Ξανά πάνω στο ζήτημα της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Η ανικανότητα της καπιταλιστικής αγοράς να συντηρήσει τον εαυτό της και το ξεκίνημα διαδικασίας μέσα στην οποία ο καπιταλισμός θα καταστρέφει ότι έκτισε την προηγούμενη περίοδο( Μαρξ), υπογραμμίζει της παγκόσμιες, όπως επίσης και τις ευρωπαϊκές, οικονομικές εξελίξεις του σήμερα. Και παραπέμπει στην δεκαετία του 1930.

Το 2008, για να το πω απλά, αποδείχτηκε το 1929 της γενιάς μας... Μια οικονομική κατάληξη που παρό¬μοια της ίσως να μην είχε υπάρξει ούτε καν το 1929. ( Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Γιάννης Βαρουφάκης, ελληνική έκδοση του 2012, σελ24.)

Έτσι, η εισήγηση για εγκατάλειψη της ευρωζώνης δεν δίνει με κανένα τρόπο απάντηση στο πρόβλημα της εποχής.

Οι υποστηρικτές αυτής της στρατηγικής δείχνουν το πλεόνασμα της Γερμανίας από την μια και τα ελλείμματα και την τεράστια συσσώρευση χρέους του Ευρωπαϊκού νότου από την άλλη. Μα και οι ΗΠΑ είναι βαριά χρεωμένες. Με τον ίδιο τρόπο που η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ, όπως και ολόκληρου του καπιταλιστικού κόσμου, βασίστηκε πάνω στα δανεικά που οι ΗΠΑ εξασφάλιζαν από τον υπόλοιπο κόσμο, με τον ίδιο τρόπο η ανάπτυξη της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, βασίστηκε πάνω στα δανεικά που οι ΗΠΑ εξασφάλιζαν, όπως και πάνω στα δανεικά του ευρωπαϊκού νότου. Το τέλος αυτού του παιγνιδιού θα φέρει πολύ σύντομα το τέλος και της Γερμανικής ανάπτυξης.

Τα πλεονεκτήματα που υποτίθεται θα φέρει η έξοδος από την ευρωζώνη είναι «πλεονεκτήματα» που απλά οδηγούν στην καταστροφή μια ώρα αρχύτερα. Η ανεξαρτησία στην νομισματική πολιτική παρέχει την δυνατότητα τυπώματος χρήματος- όσο περισσότερο τυπώνεται, τόσο περισσότερο θα εξαφανίζεται η αξία του, ειδικά σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει φιλικός τρόπος εξόδου από την ευρωζώνη. Αν γινόταν κάτι τέτοιο, «φιλική» έξοδος, θα ήταν κάτω από όρους μνημονίου.

Η δυνατότητα εφαρμογής εμπορικών μέτρων θα είναι ο δρόμος προς την κόλαση. Οι εμπορικοί πόλεμοι θα είναι το προοίμιο των πραγματικών πολέμων.

Η εισήγηση για έξοδο από την ευρωζώνη δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να υπάρξουν απομονωμένες, εθνικές λύσεις στην κρίση. Δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα. Με αυτή την εισήγηση απλά ενισχύεται η εικόνα που οι εθνικιστές δημιουργούν, ότι η πηγή της ευρωπαϊκής κακοδαιμονίας είναι άλλα έθνη, η Γερμανία, οι απόγονοι του Χίτλερ. Αποπροσανατολίζει από τον στόχο που πρέπει να είναι η πάλη ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Η έξοδος από την ευρωζώνη δεν μπορεί να είναι επιλογή για την Αριστερά. Θα γίνει «επιλογή» για τους εθνικούς στρατηγούς του κεφαλαίου όταν δεν θα υπάρχουν πια περιθώρια για συμφωνημένο χειρισμό της ευρωπαϊκής κρίσης. Θα είναι μια επιλογή που θα εισάξει την Ευρώπη σε στάδιο βαρβαρότητας, ο κάθε ένας ενάντια σε όλους τους άλλους για επιβίωση. Επανάληψη παγκόσμιων πολέμων θα ξαναμπεί στην ημερήσια διάταξη.

Μια νέα εποχή

Για πρώτη φορά για περισσότερο από μισό αιώνα ο καπιταλισμός παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο στους εργάτες των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών. Για πρώτη φορά για περισσότερο από μισό αιώνα η συζήτηση πάνω στην επιθανάτια αγωνία του καπιταλισμού είναι σταθερά βασισμένη πάνω στην οικονομική σφαίρα και αντικατοπτρίζεται άμεσα σε μαχητική πολιτική δράση στην βάση της κοινωνίας.

Αυτή η δράση είναι ακόμα σε διάσταση με την θεωρητική συζήτηση που εξελίσσεται με ανανεωμένη θέρμη μεταξύ της Μαρξιστικής διανόησης αλλά και γενικότερα στους κόλπους της Αριστεράς, και προς το παρόν έχει μικτά αποτελέσματα. Δεν είναι μακριά η στιγμή όμως όπου τα δύο θα συναντηθούν για να δημιουργήσουν μια τρομακτική δύναμη που θα αμφισβητήσει τον καπιταλισμό με ένα σοβαρό τρόπο.

Σωτήρης Βλάχος

Ανακοίνωση

Η Δικοινοτική Ριζοσπαστική Αριστερή Συνεργασία – Ενωμένη Κύπρος, ανακοινώνει την κάθοδο της στις προσεχείς ευρωεκλογές με δικό της ψηφοδέλτιο, στο οποίο θα συμμετέχουν πρόσωπα από το χώρο της αριστεράς που εκπροσωπούν ένα ευρύ φάσμα της πολιτικής και από τις δύο κοινότητες, ανάμεσα στους οποίους θα είναι η Deniz Birinci και ο Κωστής Αχνιώτης.

Οι εξελίξεις στο Κυπριακό, οι συνομιλίες και οι προοπτικές λύσεις που διαφαίνονται κάνουν αναγκαία τη συνεργασία πολιτών και από τις δύο κοινότητες με στόχο τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου δικοινοτικού κινήματος που να συμβάλει δυναμικά στην επίτευξη μιας δημοκρατικής διευθέτησης του κυπριακού, κοινά αποδεκτής και από τις δύο πλευρές, και στη μελλοντική βιωσιμότητά της. Η ομοσπονδία δεν είναι απλώς ένα πολίτευμα είναι και μια συνείδηση που κτίζεται από τα κάτω.

Η οικονομική κρίση, η φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, η ανεργία και η εξαθλίωση στην οποία μας οδήγησαν οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι της αγοράς και οι πολιτικές ελίτ με τις αποφάσεις τους, κάνουν ακόμη πιο αναγκαία αυτή τη συνεργασία σε ένα κίνημα που να αποτελέσει πόλο αντίστασης στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας: Για να πληρώσουν αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή και όχι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι χιλιάδες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.

Η απογοήτευση και η απόγνωση την οποία ζουν σήμερα χιλιάδες άνθρωποι δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις ακραίες εθνικιστικές, ρατσιστικές και φασιστικές ομάδες, όπως βλέπουμε να συμβαίνει σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες με την άνοδο των ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων.

Προτεραιότητά μας είναι οι απλοί άνθρωποι, η κοινωνία και το περιβάλλον. Ως μια άλλη αριστερά, με την κάθοδό μας στις ευρωεκλογές θέλουμε να συμβάλουμε στο να ακουστεί η φωνή των εργαζομένων και των ανέργων που υφίστανται μια κρίση που δεν δημιούργησαν, η φωνή όσων κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, όσων υφίστανται καταπίεση για το χρώμα, την καταγωγή, το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους.

Η επίσημη παρουσίαση των υποψηφίων της Δικοινοτικής Ριζοσπαστικής Αριστερής Συνεργασίας – Ενωμένη Κύπρος, θα γίνει την ερχόμενη εβδομάδα.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: Κωστής Αχνιώτης:99 517413 και Deniz Birinci:00905428629393 και 99039770 .

Οικονομική κρίση και μνημονιακή πολιτική : ένας χρόνος μετά

Ένα χρόνο μετά την συμφωνία μεταξύ κυπριακής κυβέρνησης και Τροϊκα για την εφαρμογή του πρώτου μνημονίου οικονομικής πολιτικής για την κυπριακή οικονομία, η ύφεση όλο και βαθαίνει , το τραπεζικό σύστημα συνεχίζει να βρίσκεται υπό κατάρρευση, οι μισθοί και στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα μειώνονται συνεχώς και η ανεργία ακολουθεί σταθερή ανοδική τάση . Ένα χρόνο μετά την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής λιτότητας, της αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα μέσω της κατάσχεσης καταθέσεων και τωνπροδιαγραφόμενων μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικοποιήσεων των ημικρατικών οργανισμών, είναι απαραίτητη η αξιολόγηση των οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων των πολιτικών της Τροϊκα. Η κριτική ανάλυση των επιπτώσεων της μνημονιακής πολιτικής θα πρέπει παράλληλα να συνοδεύεται από την διαμόρφωση, υιοθέτηση και διάχυση στους αγώνες του συνδικαλιστικού κινήματος και στη κοινωνία γενικότερα, ενός εναλλακτικού οικονομικού προγράμματος εκ μέρους των αριστερών πολιτικών οργανώσεων και κυρίως του ΑΚΕΛ, το οποίο να καθοδηγεί και να ενισχύει τον αντι-μνημονιακό αγώνα στη Κύπρο σε συνεργασία και κοινή πορεία με αριστερές πολιτικές οργανώσεις και κινήματα της Ευρώπης.

Η κρίση η οποία μαστίζει την κυπριακή οικονομία και κοινωνία δεν είναι μια συνηθισμένη, κυκλική κρίση με προσωρινό χαρακτήρα και διάρκεια. Η Κύπρος αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια συστημική-διαρθρωτική κρίση η οποία έχει επηρεάσει ριζικά όλες τις πτυχές αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων: οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές.

Η κρίση στη Κύπρο είναι τόσο βαθειά και προβλέπεται παρατεταμένη αν δεν υπάρξει αλλαγή στη νεο-φιλελεύθερη, μνημονιακή πολιτική του κυβερνώντος μπλοκ εξουσίας, γιατί έχουν συμπέσει παράγοντες, οι οποίοι από μόνοι τους θα μπορούσαν να έχουν καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις:

- Το ξέσπασμα της τεράστιας φούσκας των ακινήτων η οποία λειτούργησε υποβοηθητικά για αρκετά χρόνια και για την οικονομική ανάπτυξη και για τα δημόσια οικονομικά.

- Η τραπεζική κρίση η οποία κατάληξε ουσιαστικά στη κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος στη Κύπρο.

- Τα αδιέξοδα και οι στρεβλώσεις του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήθηκε στη Κύπρο με αποτέλεσμα οι πηγές ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας να έχουν σχεδόν εκλείψει.

- Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη και όσον αφορά τις διασυνδέσεις του κυπριακού τραπεζικού τομέα με την Ελλάδα και όσον αφορά τις επιπτώσεις της κρίσης στις εξαγωγές και στον τουρισμό.

- Οι υφεσιακές επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής λιτότητας, απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους και η τραπεζική αναδιάρθρωση η οποία ουσιαστικά οδήγησε στη καταστροφή του τραπεζικού συστήματος στη Κύπρο με εκτός ελέγχου οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.

Οι ταξικές διαστάσεις του μοντέλου ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας

Οι πιο πάνω παράγοντες που οδήγησαν την κυπριακή οικονομία στη πιο βαθειά κρίση της ιστορίας της μετά το 1974 δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους και επίσης έχουν διαφορετικό χρονικό προσδιορισμό. Κοινό τους σημείο, εν τούτοις, είναι η ταξική τους διάσταση: τα οικονομικά συμφέροντα που επενέργησαν για τον καθορισμό πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων και μέτρων και συν-διαμόρφωσαν αυτό που μπορεί να αποκληθεί το "μοντέλο ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας" και που σήμερα βρίσκεται σε βαθειά διαρθρωτική κρίση.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και για τρείς δεκαετίες περίπου ο μοχλός ανάπτυξης της κυπριακής οικονομίας ήταν ο τουριστικός τομέας. Η βιομηχανία και η γεωργία ακλουθούσαν μια πτωτική τάση αλλά αυτή η πτώση των παραγωγικών τομέων της οικονομίας είχαν αντιστάθμιση από τους τομείς των υπηρεσιών και έτσι η Κύπρος είχε ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία και τα ελλείμματα στο ισοζύγιο εμπορίου καλύπτονταν από τα έσοδα από τον τουρισμό και άλλες υπηρεσίες. Αυτή η μορφή ανάπτυξης όμως, είχε ημερομηνία λήξης η οποία σημειώθηκε στις αρχές του 2000, με τον τουριστικό τομέα να σταθεροποιείται, ενώ η παραγωγική βάση της οικονομίας συνεχίζει να συρρικνώνεται. Το 2003, επί προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ελήφθη μια συγκεκριμένη πολιτική απόφαση για να εφαρμοστεί πολιτική ούτως ώστε η Κύπρος να καταστεί 'φορολογικός παράδεισος' με σκοπό την έλκυση ξένων κεφαλαίων στη Κύπρο. Η επιδίωξη ήταν κυρίως ρωσικά κεφάλαια, τα οποία είχαν επιδείξει μια ανοδική τάση αρκετά χρόνια προηγουμένως, μετά την διάλυση της σοβιετικής ένωσης και στα πλαίσια της διαδικασίας 'μετάβασης στο καπιταλισμό' στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Έτσι, το 2003 είχε ληφθεί η απόφαση ο εταιρικός φόρος να μειωθεί στο 10% από 26% που ίσχυε προηγουμένως και αποτελούσε το μέσο όρο στην Ε.Ε. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ως κύριος εκφραστής του τραπεζικού κεφαλαίου και των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών γενικότερα (δικηγόροι, λογιστές, συμβουλευτικά γραφεία κλπ), είχε την ευθύνη για την πιο σημαντική στροφή στην πορεία της κυπριακής οικονομίας και στην κατάληξη της σημερινής οικονομικής τραγωδίας.

Οι εξελίξεις στη δεκαετία του 2000 θα έπρεπε να ήταν κατά κάποιο τρόπο αναμενόμενες: μαζική εισροή κεφαλαίων κυρίως ρωσικής προέλευσης για να εκμεταλλευτούν τη χαμηλή φορολογία, τα οποία μετά από κατάλληλη διαχείριση έβρισκαν ξανά το δρόμο προς τη Ρωσία όπου δεν μπορούσαν να φορολογηθούν για δεύτερη φορά (λόγω της συμφωνίας Κύπρου-Ρωσίας για την αποφυγή διπλής φορολογίας). Αυτή η διαδικασία η οποία μπορεί να ονομασθεί 'ανακύκλωση' είχε τρομερά οικονομικά οφέλη για το τραπεζικό- χρηματοπιστωτικό κατεστημένο της κυπριακής οικονομίας. Ταυτόχρονα, όμως, υπέθαλπαν και τρομερούς κινδύνους για την κυπριακή οικονομία και κοινωνία οι οποίοι δεν άργησαν να επαληθευθούν με τον πιο δραματικό τρόπο.

Οι οικονομικές εξελίξεις στη δεκαετία του 2000 θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ένα έγκλημα το οποίο ήταν αναμενόμενο να επισυμβεί. Σχηματικά θα μπορούσαν να αναφερθούν τα πιο κάτω σημεία:

- Οι τράπεζες για να ελκύσουν καταθέσεις , εκτός από τη διαχείριση της διακίνησης κεφαλαίων, είχαν συστηματικά ψηλότερα καταθετικά επιτόκια από τον μέσο όρο στην Ε.Ε. με αποτέλεσμα ένα σημαντικό μέρος των ρωσικών κεφαλαίων (30 δις ευρώ, 40% των συνολικών καταθέσεων των κυπριακών τραπεζών), βρήκε κατεύθυνση στις κυπριακές τράπεζες.

- Η αύξηση στις καταθέσεις από ρωσικά κεφάλαια, αποτέλεσε την βάση για τη διόγκωση του τραπεζικού τομέα στη Κύπρο, το μέγεθος του οποίου έφτασε οκτώ φορές το ΑΕΠ της Κύπρου.

- Η αύξηση στις καταθέσεις και τη ρευστότητα των κυπριακών τραπεζών χρηματοδότησε την αύξηση στη κατανάλωση μέσω δανεισμού, όπως επίσης χρηματοδότησε τη φούσκα των ακινήτων. Το ιδιωτικό χρέος στη Κύπρο έφτασε το 300% του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικού χρέους στην Ε.Ε.

- Επίσης η αύξηση στη ρευστότητα των τραπεζών, τους έδωσε την δυνατότητα να επεκταθούν διεθνώς: σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, αλλά και στη Ρουμανία, Ουκρανία, Ρωσία και αλλού.

- Η πτωτική τάση στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, μεταποιητική βιομηχανία και γεωργία συνεχίζεται πιο έντονα τη δεκαετία του 2000, με αποτέλεσμα το ποσοστό συμβολής τους στο ΑΕΠ να έχει φτάσει το 6% και 2% αντίστοιχα, (από τα πιο χαμηλά ποσοστά στο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς). Σαν αποτέλεσμα αυτών των τάσεων στην οικονομία, το εμπορικό έλλειμμα δεν καλυπτόταν πλέον από τις υπηρεσίες και τον τουρισμό με αποτέλεσμα το έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές να φτάσει στο μη βιώσιμο επίπεδο του 15% σαν ποσοστό του ΑΕΠ.

- Μετά το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα το 2010, η ρευστότητα των τραπεζών αυξήθηκε περαιτέρω λόγω, προσωρινής όπως αποδείχθηκε, εισροής κεφαλαίων από την Ελλάδα. Στη περίοδο που ακολούθησε και μέχρι το 2012, οι τράπεζες συνέχιζαν τον εκτός ελέγχου δανεισμό σε μεγαλοεπιχειρηματίες ανάπτυξης γης και επίσης προχώρησαν στη πιο παράτολμη επένδυση τους, σε ελληνικά κρατικά ομόλογα τα οποία πίστευαν ότι θα τους επέφεραν μεγάλη κερδοφορία για να μπορούν να δικαιολογούν τους τεράστιους μισθούς και μπόνους των διευθυντών των τραπεζών το οποίο είχε γίνει συστατικό στοιχείο της λειτουργίας των τραπεζών τη τελευταία δεκαετία.

Όλες αυτές οι τάσεις και ανησυχητικοί δείκτες της οικονομίας θά έπρεπε να ηχήσουν καμπανάκια συναγερμού και στους υπουργούς οικονομικών και στον διοικητή της κεντρικής τράπεζας. Αντ΄αυτού οι τράπεζες προστατεύθηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή και παραπλανητικά όλοι μιλούσαν για το μεγάλο πρόβλημα του δημοσιονομικού ελλείμματος.

Οικονομική κρίση και μνημονιακή πολιτική

Η οικονομική κρίση στη Κύπρο κάνει την εμφάνιση της ως μια τεραστίου μεγέθους τραπεζική κρίση έστω και αν οι επιπρόσθετοι παράγοντες οι οποίοι είχαν προαναφερθεί άρχισαν να λειτουργούν αρνητικά στη πορεία της οικονομίας: το ξέσπασμα της φούσκας των ακινήτων, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη, η έλλειψη εναλλακτικών πηγών οικονομικής ανάπτυξης πέρα από τον τουρισμό και τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Μετά την κατάρρευση και των δύο κυπριακών τραπεζών, η κυβέρνηση Χριστόφια θα έπρεπε να έχει δράσει άμεσα με ένα εναλλακτικό σχέδιο αναδιάρθρωσης των τραπεζών στη βάση της εθνικοποίησης τους και του κοινωνικού και δημοκρατικού ελέγχου της λειτουργίας τους. Η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο δεν επεξεργάστηκε και δεν προώθησε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης αλλά η στρατηγική της φαίνεται ότι επικεντρώθηκε σε δύο κατευθύνσεις: πρώτη επιδίωξη ήταν η εξασφάλιση δανείου εκτός Ε.Ε. για να καλύψει τις δημοσιονομικές ανάγκες και την προσωρινή στήριξη των τραπεζών (1.8 δις στη Λαϊκή τον Ιούνιο 2012), το οποίο δάνειο δόθηκε από την Ρωσία της τάξης των 2.5 δις ευρώ και δεύτερη κατεύθυνση ήταν η απόφαση να καλέσει την Τροϊκα στη Κύπρο ζητώντας στήριξη από την Ε.Ε. αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελε να 'χρεωθεί' την συμφωνία και την υπογραφή ενός μνημονίου. Στις διαπραγματεύσεις με την Τροϊκα η κυβέρνηση Χριστόφια αντιπρότεινε ένα 'ήπιο' μνημόνιο στις αρχικές απαιτήσεις της Ε.Ε-Δ.Ν.Τ.-Ε.Κ.Τ. και σίγουρα ευθύνη φέρει και η Τροϊκα στη μη κατάληξη σε συμφωνία αναμένοντας πιο πρόσφορο πολιτικό έδαφος μετά εκλογές του Φεβρουαρίου 2013 και την πιθανή επικράτηση Αναστασιάδη.

Οι οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς (αριστερή πτέρυγα, ΕΡΑΣ), είχαν προτείνει από το φθινόπωρο του 2011 κατευθύνσεις για ένα εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα με κεντρικούς άξονες:

- εθνικοποίηση και άμεση αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, τουλάχιστον όσον αφορά τις δύο μεγάλες τράπεζες και τον συνεργατισμό.

- ενοποίηση του δημόσιου τραπεζικού τομέα, δημιουργία 'κακής' τράπεζας για την αντιμετώπιση των μη εξυπηρετούμενων δανείων κυρίως όσον αφορά τους μεγαλοεπιχειρηματίες ανάπτυξης γης, ριζικές αλλαγές στη λειτουργία των τραπεζών με γνώμονα την ανάπτυξη της οικονομίας και όχι την κερδοφορία.

- μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος με αύξηση της φορολογίας στα ψηλά εισοδήματα και στις διάφορες μορφές πλούτου (γη, μετοχές, καταθέσεις).

- εσωτερικός δανεισμός ακόμα και σε αναγκαστική μορφή για να καλυφτούν οι δημοσιονομικές ανάγκες, η χρηματοδότηση των τραπεζών και ένα νέο εναλλακτικό αναπτυξιακό πρόγραμμα.

- εναλλακτική αναπτυξιακή στρατηγική με κατεύθυνση την ενδυνάμωση και αναβάθμιση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας (πρωτογενής τομέας, βιομηχανία, ποιοτική αναβάθμιση του τουρισμού). Σε αυτό το πλαίσιο κύριες επιδιώξεις θα πρέπει ναι είναι η αύξηση των επενδύσεων, η βελτίωση της παραγωγικότητας, η τεχνολογική αναβάθμιση της οικονομίας, εξαγωγικός προσανατολισμός και νέες μορφές ιδιοκτησίας και πρωτοβουλίας, (συνεργατικές, συνεταιριστικές κλπ).

- Ριζική μεταρρύθμιση του κρατικού μηχανισμού ενισχύοντας τον αναπτυξιακό και κοινωνικό του χαρακτήρα.

Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου 2013, οι οικονομικές εξελίξεις στην Κύπρο ήταν καταιγιστικές. Η κυβέρνηση Αναστασιάδη συμφώνησε με την Τροϊκα, μετά τις δύο διαδοχικές συναντήσεις του eurogroup στις 15 και 25 Μαρτίου 2013, το κούρεμα-κατάσχεση των τραπεζικών καταθέσεων (50% στη Τράπεζα Κύπρου, συνολικά στη Λαϊκή), η Λαϊκή ενσωματώθηκε στη Τράπεζα, ο συνεργατισμός ανακεφαλαιοποιήθηκε με τέτοιο τρόπο που ουσιαστικά άρχισε η προετοιμασία για την ιδιωτικοποίηση του. Οι αποφάσεις και οι διαδικασίες για την μνημονιακή αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος ουσιαστικά ισοδυναμούν με την πλήρη κατάρρευση του κυπριακού τραπεζικού τομέα και η κατάληξη αυτής της διαδικασίας δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.

Τα κύρια συστατικά του μνημονίου το οποίο συμφωνήθηκε μεταξύ της κυβέρνησης Αναστασιάδη και της Τροϊκα είναι τα ακόλουθα:

Α. Δανειακή σύμβαση

- Συνολικό ποσό 10 δις ευρώ τα οποία κατανέμονται ως εξής:

α) 6 δις ευρώ, αναχρηματοδότηση χρέους

β) 3.0 δις ευρώ, κάλυψη δημοσιονομικού ελλείμματος

γ) 1.5 δις ευρώ, κεφαλαιοποίηση συνεργατισμού

δ) 1.0 δις ευρώ, απόθεμα για κεφαλαιοποίηση τραπεζών

ε) 1.5 δις ευρώ έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και κεντρική τράπεζα.

Β. Μέτρα λιτότητας

- 6.5% του ΑΕΠ στη περίοδο 2013-2014 και 2.5% του ΑΕΠ στη περίοδο 2015-2016.

Οι μειώσεις στο δημοσιονομικό έλλειμμα θα προέλθουν από μειώσεις μισθών και προσωπικού στο δημόσιο τομέα, μειώσεις συντάξεων, αφαίρεση του επιδόματος απόκτησης κατοικίας, αφαίρεση του δικαιώματος πρόσβασης στο σύστημα υγείας, αύξηση του ΦΠΑ, οριακή αύξηση στον εταιρικό φόρο και στο φόρο κτηματικής περιουσίας.

Γ. Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Ουσιαστική εξουδετέρωση της ΑΤΑ, άνοιγμα επαγγελμάτων, στόχευση επιδομάτων και εισαγωγή ελάχιστου εισοδήματος, ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών.

Δ. Αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος

Κλείσιμο της Λαϊκής και ενσωμάτωσης της στη Τράπεζα Κύπρου, κούρεμα-κατάσχεση των καταθέσεων στη Τράπεζα Κύπρου της τάξης του 50% σε καταθέσεις πάνω από 100,000 ευρώ. Επιβολή εσωτερικών συναλλαγματικών περιορισμών και περιορισμός στη διακίνηση κεφαλαίων. Ανακεφαλαιοποίση του Συνεργατισμού με 1.5 δις ευρώ ο οποίος ουσιαστικά εθνικοποιείται - για να επαναγοράσει τις μετοχές του, εκτός από τη αποπληρωμή του κεφαλαίου των 1.5 δις, θα πρέπει να καταβάλλει ετήσιο τόκο 10%, διαφορετικά η κυβέρνηση θα διαθέσει τις μετοχές του συνεργατισμού σε ιδιωτικά κεφάλαια.

Η μνημονιακή πολιτική αποτελεί ένα αυστηρό και βίαιο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Αν συμπεριληφθούν και τα μέτρα μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος το 2012 της τάξης του 4% του ΑΕΠ, τότε κατά την περίοδο 2012-2016 η επιδιωκόμενη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος ισοδυναμεί με 13%, πολύ κοντά με την δημοσιονομική προσαρμογή που επιχειρήθηκε στην Ελλάδα με καταστροφικά αποτελέσματα και για την ανάπτυξη και την ανεργία. Ήδη, στη Κύπρο το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 6% το 2013, μετά από τη μείωση του 2% το 2012. Η ανεργία ξεπέρασε το 17%, (από την οποία το 50% είναι μακροπρόθεσμα άνεργοι) και η ανεργία στους νέους κυμαίνεται γύρω στο 40%. Οι μισθοί έχουν μειωθεί κατακόρυφα και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και τα επίπεδα φτώχιας αυξάνονται συνεχώς ιδίως στις μεγάλες ηλικίες. Υπάρχει μεγάλη μείωση στη κατανάλωση, στις επενδύσεις και στη βιομηχανική παραγωγή. Οι μικρές επιχειρήσεις, εκτός από το κούρεμα καταθέσεων που έχουν υποστεί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δανεισμό ούτε για επενδύσεις αλλά και ούτε κεφάλαιο κίνησης. Οι ιδιωτικοποιήσεις των ημικρατικών οργανισμών έχουν ήδη δρομολογηθεί, (ΑΤΗΚ, ΑΗΚ, Αρχή Λιμένων) και έχει ήδη προετοιμαστεί το έδαφος για την ιδιωτικοποίηση του Συνεργατισμού.

Η μεγάλη μείωση στη ζήτηση λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής και της μείωσης σε μισθούς και εισοδήματα έχει συρρικνώσει όλες τις μορφές παραγωγής στη Κύπρο Το ξέσπασμα της φούσκας των ακινήτων, η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, η έλλειψη προοπτικής στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας συνθέτουν ένα πλαίσιο όπου οι δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης στην επόμενη περίοδο είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Οι προβλέψεις της κυβέρνησης και της Τροϊκα για ανάκαμψη το 2015 είναι ευσεβοποθισμοί και δημιουργία εντυπώσεων.

Οι μεγαλύτερες επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής επικεντρώνονται στο τραπεζικό τομέα. Το κούρεμα-κατάσχεση των καταθέσεων όπως πολλοί σοβαροί αναλυτές έχουν αναφέρει έχει ουσιαστικά καταστρέψει το τραπεζικό σύστημα στη Κύπρο. Καμιά τράπεζα δεν μπορεί να επιβιώσει μετά το πλήγμα αξιοπιστίας που συνοδεύει το κούρεμα-κατάσχεση καταθέσεων. Αυτό ισχύει και για την Τράπεζα Κύπρου και οι ενδείξεις για τη προδιαγραφόμενη πορεία είναι περισσότερο από ορατές: συνεχής μείωση καταθέσεων, περιορισμένη ρευστότητα, παγοποίηση δανεισμού, σταθερή αύξηση στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, συνεχής αύξηση ζημιών. Μόνο μια καινούργια αρχή στο τραπεζικό σύστημα κάτω από δημόσια ιδιοκτησία και δημοκρατικό έλεγχο μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος με σκοπό να προωθηθεί η οικονομική ανάπτυξη και όχι η ιδιωτική κερδοφορία.

Οι εφαρμογή του μνημονίου στη Κύπρο θα έχει καταστροφικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Το μνημόνιο είναι ένα κατ'εξοχή ταξικό πρόγραμμα. Οι κυβερνώντες στη Κύπρο το έχουν καλοδεχτεί, όπως και οι εργοδοτικές οργανώσεις. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο έχει στοχευμένη επιδίωξη τη δημιουργία ύφεσης, την αύξηση της ανεργίας, την μείωση μισθών και κοινωνικών παροχών και εκμηδενίζει τις προοπτικές ανάπτυξης. Στο τραπεζικό τομέα, όλα τα μέτρα που έχουν εφαρμοσθεί έχουν ένα και μοναδικό σκοπό, την αποφυγή της εθνικοποίησης των τραπεζών αν και είναι είναι ο μόνος τρόπος να αναδιοργανωθεί ο τραπεζικός τομές πάνω σε βιώσιμη βάση. Επίσης το μνημόνιο επιδιώκει να ανοίξει νέες ευκαιρίες στην εισδοχή του κεφαλαίου και στην αγορά περιουσιακών στοιχείων σε εξευτελιστικές τιμές: ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών, ιδιωτικοποίηση του συνεργατισμού, εκποιήσεις και πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων υποθηκευμένων στις τράπεζες, συμπεριλαμβανομένων και της πρώτης κατοικίας. Επιχειρείται στη Κύπρο, όπως και στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας μια ριζική αναδιάρθρωση της οικονομίας, της κοινωνίας και του κράτους στη βάση της νεο-φιλελεύθερης ιδεολογίας και απροκάλυπτα για την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου.

Η αριστερά και τα κινήματα των εργαζομένων θα πρέπει να αντισταθούν και να προτείνουν ένα εναλλακτικό οικονομικό πρόγραμμα: εθνικοποίηση και δημοκρατικός έλεγχος των τραπεζών, φορολογία ψηλών εισοδημάτων και πλούτου (φορολογία του πλούτου σε ποσοστό 10% για μια διετία θα κάλυπτε μεγάλο μέρος των δανειακών αναγκών της Κύπρου και θα μπορούσε να επαναληφθεί για μια δεύτερη διετία αν χρειάζεται), επανασχεδιασμός της οικονομίας με σκοπό την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και των παραγωγικών τομέων της οικονομίας, μεταρρύθμιση και εκδημοκρατισμός του κράτους ενισχύοντας τον αναπτυξιακό και κοινωνικό του χαρακτήρα. Για την επίτευξη των πιο πάνω στόχο είναι απαραίτητη η άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο και η πολιτική-κοινωνική συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Παναγιώτης Παντελίδης

Το κραχ του 1929 και το σήμερα-μέρος Μ

Από το 2000 οι John Eatwell and Lance Taylor, είχαν προβλέψει ότι,

«Αν η στρατηγική των ΗΠΑ αναγκαζόταν να αλλάξει, αυτό θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τη μελλοντική σταθερότητα και ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας.” (John Eatwell and Lαnce Taylor, “Global Finance at Risk”, πρώτη αγγλική έκδοση 2000, σελ 122)

Άλλαξε η στρατηγική όταν πια οι ΗΠΑ, οι φτωχοί των ΗΠΑ, δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να αντεπεξέλθουν στην υποχρέωση αποπληρωμής των δανείων τους. Η για δεκαετίες στρατηγική δανεισμού των ΗΠΑ, στρατηγική που συντηρούσε τόσο τις ΗΠΑ όσο και τον κόσμο ολόκληρο, έπαψε να είναι εφικτή.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗΝ… ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Η κατάρρευση της Lehman Brothers στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, μετατρέπεται σε παγκόσμια κατάρρευση μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου του 2008. Παρά την ιερότητα της ατομικής πρωτοβουλίας, την ακόμα πιο ιερή ελεύθερη αγορά, στην οποία ακόμα και με το ξεκίνημα της κατάρρευσης δήλωναν απόλυτη πίστη, χρησιμοποιούν το κράτος που τόσο λοιδόρησαν, τα λεφτά των φορολογουμένων, για να σουλουπώσουν όσο μπορούν, το χωρίς ιστορικό προηγούμενο χάος στο οποίο κατέληξαν τρεις περίπου δεκαετίες νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

“Ο υπουργός οικονομικών Hank Paulson, ιδεολόγος της ελεύθερης αγοράς και πρώην εκτελεστικός Διευθυντής της Goldman Sachs… είχε έτοιμο το πρώτο του σχέδιο μέσα σε μια εβδομάδα από την κατάρρευση της Lehman. Το πρόγραμμα TARP… προνοούσε για 700δις δολάρια» ( Mick Brooks, Capitalist Crisis, πρώτη αγγλική έκδοση 2012, σελ. 41)

700 δις από τα λεφτά των φορολογουμένων για να αγοραστούν, ακούστε, τι; Οι τίτλοι που κανένας πια δεν αγόραζε, αφού με την κρίση μετατράπηκαν σε σκουπίδια( toxic assets), σε πολύ ψηλότερες τιμές από ότι ‘ελεύθερη αγορά’ καθόριζε.

Και τα 700 δις ήταν μόνο η αρχή.

«Αργότερα, στο τέλος του 2010, ανακαλύψαμε πως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής πρόσθεσε( doled) τουλάχιστον 3.3δις επιπλέον στο TARP… σε εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους κρυφά από τον κόσμο.» (Capitalist Crisis, σελ. 41)

Σύμφωνα με το μέλος του Κογκρέσου, Bernie Sunders,

«Η Goldman Sachs επιδοτήθηκε με 600δις( περισσότερο από το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας), σχεδόν 2 τρις(!!!) πήγαν στην Morgan Stanley, 1.8τρις στην Citigroup…” (το ίδιο, σελ. 41)

Με αυτά το ποσά επιδοτήθηκαν, με αυτά τα ποσά διασώθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες που έπαιξαν το μέλλον του πλανήτη στα ζάρια. Την ίδια ώρα που

«… οι ουρές των συσσιτίων επιμηκύνονταν παντού στις ΗΠΑ και οικογένειες των οποίων τα σπίτια είχαν κατασχεθεί κοιμούνταν στα αυτοκίνητα τους ή σε ξενώνες για αστέγους» ( το ίδιο, σελ. 41)

Και το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν τελειώνει εδώ. Τα λεφτά τα οποία το κράτος δάνεισε στις τράπεζες με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για διάσωση τους, οι τράπεζες με την σειρά τους, προτίμησαν, μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού δικαιώματος που τους παρέχει η ελεύθερη αγορά, αντί να σώσουν την οικονομία δανείζοντας της, να δανείσουν πίσω το κράτος,

«… με πιο ψηλό επιτόκιο, αγοράζοντας κυβερνητικά χρεόγραφα (treasury securities).» ( Το ίδιο, σελ. 41)

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΊΡΗΣΗ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Οι μηχανισμοί της αγοράς όχι μόνο δεν την ρυθμίζουν αυτόματα σε περιόδους κρίσεων, αλλά αποτελούν αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς που οδηγούν στο χάος. Αυτό αποτελεί από τα κύρια, αδιαμφισβήτητα πια συμπεράσματα από την κρίση που ταλανίζει την ανθρωπότητα από το 2008. Συμπέρασμα που και οι ίδιοι οι στρατηγοί του κεφαλαίου επικυρώνουν καθημερινά από τότε με τις πράξεις τους, με τις μαζικές κρατικές παρεμβάσεις για διάσωση του ιδιωτικού τομέα, που στα λόγια όμως ακόμα υπερασπίζονται και παρουσιάζουν σαν το αξεπέραστο πρότυπο.

Ο καπιταλισμός βρίσκεται ήδη βαθιά μέσα σε μια κρίση που μόνο προς το παρόν θεωρείται μικρότερη από αυτήν του 1929 που οδήγησε στα χαρακώματα του μεγάλου πολέμου. Ο πόλεμος των ΗΠΑ ενάντια στην τρομοκρατία είχε οδηγήσει σε απόλυτα αδιέξοδα πριν ακόμα το ξέσπασμα της κρίσης που έχει αυξήσει τους εθνικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς κατακόρυφα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα αποκαλύπτεται ακόμα περισσότερο η αδυναμία του δυτικού κόσμου να επιβάλει την θέληση του όσο και η αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού για «ειρηνική συνύπαρξη».

Σε μια σειρά περιπτώσεις από το 2008, από την περίπτωση της Γεωργίας και Οσσετίας, το Ιράν, την Λιβύη, την Συρία και τώρα την περίπτωση Ουκρανίας/Κριμαίας, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα από την Ρωσία και την Κίνα, αλλά και άλλους, σε συνθήκες που ξεσπούν αναπάντεχα και αποκτούν δυναμική που δεν μπορεί να ελεγχτεί. Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε μακριά από ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο παύει σταδιακά να είναι τόσο πραγματική.

Βλάχος Σωτήρης

Η Πρωτοβουλία Ενάντια Στη Φασιστική Απειλή-Κύπρου σας προσκαλεί στην προβολή του ντοκιμαντέρ ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.