9 Απρ 2014

Το κραχ του 1929 και το σήμερα-μέρος Μ

Από το 2000 οι John Eatwell and Lance Taylor, είχαν προβλέψει ότι,

«Αν η στρατηγική των ΗΠΑ αναγκαζόταν να αλλάξει, αυτό θα είχε σοβαρές επιπτώσεις για τη μελλοντική σταθερότητα και ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας.” (John Eatwell and Lαnce Taylor, “Global Finance at Risk”, πρώτη αγγλική έκδοση 2000, σελ 122)

Άλλαξε η στρατηγική όταν πια οι ΗΠΑ, οι φτωχοί των ΗΠΑ, δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να αντεπεξέλθουν στην υποχρέωση αποπληρωμής των δανείων τους. Η για δεκαετίες στρατηγική δανεισμού των ΗΠΑ, στρατηγική που συντηρούσε τόσο τις ΗΠΑ όσο και τον κόσμο ολόκληρο, έπαψε να είναι εφικτή.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΣΤΗΝ… ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

Η κατάρρευση της Lehman Brothers στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, μετατρέπεται σε παγκόσμια κατάρρευση μέχρι τις 29 Σεπτεμβρίου του 2008. Παρά την ιερότητα της ατομικής πρωτοβουλίας, την ακόμα πιο ιερή ελεύθερη αγορά, στην οποία ακόμα και με το ξεκίνημα της κατάρρευσης δήλωναν απόλυτη πίστη, χρησιμοποιούν το κράτος που τόσο λοιδόρησαν, τα λεφτά των φορολογουμένων, για να σουλουπώσουν όσο μπορούν, το χωρίς ιστορικό προηγούμενο χάος στο οποίο κατέληξαν τρεις περίπου δεκαετίες νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

“Ο υπουργός οικονομικών Hank Paulson, ιδεολόγος της ελεύθερης αγοράς και πρώην εκτελεστικός Διευθυντής της Goldman Sachs… είχε έτοιμο το πρώτο του σχέδιο μέσα σε μια εβδομάδα από την κατάρρευση της Lehman. Το πρόγραμμα TARP… προνοούσε για 700δις δολάρια» ( Mick Brooks, Capitalist Crisis, πρώτη αγγλική έκδοση 2012, σελ. 41)

700 δις από τα λεφτά των φορολογουμένων για να αγοραστούν, ακούστε, τι; Οι τίτλοι που κανένας πια δεν αγόραζε, αφού με την κρίση μετατράπηκαν σε σκουπίδια( toxic assets), σε πολύ ψηλότερες τιμές από ότι ‘ελεύθερη αγορά’ καθόριζε.

Και τα 700 δις ήταν μόνο η αρχή.

«Αργότερα, στο τέλος του 2010, ανακαλύψαμε πως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής πρόσθεσε( doled) τουλάχιστον 3.3δις επιπλέον στο TARP… σε εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους κρυφά από τον κόσμο.» (Capitalist Crisis, σελ. 41)

Σύμφωνα με το μέλος του Κογκρέσου, Bernie Sunders,

«Η Goldman Sachs επιδοτήθηκε με 600δις( περισσότερο από το εθνικό εισόδημα της Ελλάδας), σχεδόν 2 τρις(!!!) πήγαν στην Morgan Stanley, 1.8τρις στην Citigroup…” (το ίδιο, σελ. 41)

Με αυτά το ποσά επιδοτήθηκαν, με αυτά τα ποσά διασώθηκαν οι ιδιωτικές τράπεζες που έπαιξαν το μέλλον του πλανήτη στα ζάρια. Την ίδια ώρα που

«… οι ουρές των συσσιτίων επιμηκύνονταν παντού στις ΗΠΑ και οικογένειες των οποίων τα σπίτια είχαν κατασχεθεί κοιμούνταν στα αυτοκίνητα τους ή σε ξενώνες για αστέγους» ( το ίδιο, σελ. 41)

Και το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν τελειώνει εδώ. Τα λεφτά τα οποία το κράτος δάνεισε στις τράπεζες με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για διάσωση τους, οι τράπεζες με την σειρά τους, προτίμησαν, μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού δικαιώματος που τους παρέχει η ελεύθερη αγορά, αντί να σώσουν την οικονομία δανείζοντας της, να δανείσουν πίσω το κράτος,

«… με πιο ψηλό επιτόκιο, αγοράζοντας κυβερνητικά χρεόγραφα (treasury securities).» ( Το ίδιο, σελ. 41)

ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΊΡΗΣΗ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Οι μηχανισμοί της αγοράς όχι μόνο δεν την ρυθμίζουν αυτόματα σε περιόδους κρίσεων, αλλά αποτελούν αυτοκαταστροφικούς μηχανισμούς που οδηγούν στο χάος. Αυτό αποτελεί από τα κύρια, αδιαμφισβήτητα πια συμπεράσματα από την κρίση που ταλανίζει την ανθρωπότητα από το 2008. Συμπέρασμα που και οι ίδιοι οι στρατηγοί του κεφαλαίου επικυρώνουν καθημερινά από τότε με τις πράξεις τους, με τις μαζικές κρατικές παρεμβάσεις για διάσωση του ιδιωτικού τομέα, που στα λόγια όμως ακόμα υπερασπίζονται και παρουσιάζουν σαν το αξεπέραστο πρότυπο.

Ο καπιταλισμός βρίσκεται ήδη βαθιά μέσα σε μια κρίση που μόνο προς το παρόν θεωρείται μικρότερη από αυτήν του 1929 που οδήγησε στα χαρακώματα του μεγάλου πολέμου. Ο πόλεμος των ΗΠΑ ενάντια στην τρομοκρατία είχε οδηγήσει σε απόλυτα αδιέξοδα πριν ακόμα το ξέσπασμα της κρίσης που έχει αυξήσει τους εθνικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς κατακόρυφα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα αποκαλύπτεται ακόμα περισσότερο η αδυναμία του δυτικού κόσμου να επιβάλει την θέληση του όσο και η αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού για «ειρηνική συνύπαρξη».

Σε μια σειρά περιπτώσεις από το 2008, από την περίπτωση της Γεωργίας και Οσσετίας, το Ιράν, την Λιβύη, την Συρία και τώρα την περίπτωση Ουκρανίας/Κριμαίας, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα από την Ρωσία και την Κίνα, αλλά και άλλους, σε συνθήκες που ξεσπούν αναπάντεχα και αποκτούν δυναμική που δεν μπορεί να ελεγχτεί. Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε μακριά από ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο παύει σταδιακά να είναι τόσο πραγματική.

Βλάχος Σωτήρης

Δεν υπάρχουν σχόλια: