Κυπριακό: τέλος εποχής;

Αν την ευθύνη της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου στη κατηγορία σκουπίδια την φέρουν η διεθνής οικονομική κρίση και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, την υποβάθμιση του Κυπριακού σε σχεδόν αδιάφορο ζήτημα για την κοινή γνώμη την φέρουν εξ ολοκλήρου οι κυπριακές πολιτικές ηγεσίες. Ο Δημήτρης Χριστόφιας πήγε στη Νέα Υόρκη χωρίς καμιά πίεση για λύση αλλά αντίθετα υπό την πίεση όλων των κομμάτων για να αποτρέψει εξελίξεις.

Αν ο διεθνής παράγοντας επιμένει να δείχνει ακόμα κάποιο ενδιαφέρον για το Κυπριακό και θεωρεί τη λύση εφικτή ( Ηνωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) οι Κύπριοι δείχνουν μάλλον αποστασιοποιημένοι από το πρόβλημα τους.

Το «όχι στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα» που προβάλλει η ελληνοκυπριακή πλευρά από το 2004 είναι το αποκορύφωμα της αθλιότητας για την πλευρά εκείνη πού διατείνεται ότι θέλει να λύσει το πρόβλημα της εδώ και δεκαετίες. Η πολιτική του «θέλουμε λύση χτες» μετατράπηκε στην πολιτική του «μη μας πιέζετε» μόλις η Τουρκία πέρασε από την πολιτική « το Κυπριακό λύθηκε το 1974» στη πολιτική της ένταξης και ενδεχομένως της λύσης. Αυτό μέσα σ ένα δυναμικό κλίμα που διαμόρφωσε ο γενικός ξεσηκωμός των Τουρκοκυπρίων εκείνων των χρόνων. Και βέβαια το 2004 όταν η Τουρκία έκανε κίνηση λύσης η ελληνοκυπριακή πλευρά υποχρεώθηκε να δείξει τα δυο της πρόσωπα με εκείνη την περίεργη για τη διεθνή διπλωματία πιρουέτα του Τάσου Παπαδόπουλου που από τη μια δεχόταν την επιδιαιτησία και τα δημοψηφίσματα και από την άλλη επέλεγε την απόρριψη της λύσης.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας επιχείρησε όταν ανέλαβε την εξουσία να σπάσει το κλίμα ψυχρότητας που προέκυψε με το εξωτερικό αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της λύσης και προς την τουρκοκυπριακή πλευρά εκμεταλλευόμενος την ταξική συγγένεια του με τον κ Ταλάτ που ήταν τότε στην εξουσία. Ωστόσο στη δεύτερη συνάντηση του Γκριν Τρι ο Δημήτρης Χριστόφιας πάει μόνο γιατί θεωρεί αντιπαραγωγική την άρνηση ενώ οι καλοί εκφραστές του απορριπτισμού παρακαλούν να αρνηθεί η τουρκική πλευρά τις προτάσεις που έκανε ο πρόεδρος προς την κατεύθυνση της λύσης. Μερικοί κύκλοι που προτιμούσαν άρνηση μετάβασης δείχνουν πανικοβλημένοι από τυχόν κίνηση της Τουρκίας προς τη λύση πράγμα που ίσως δείχνει ότι όντως μπορεί να υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Η στροφή του Συναγερμού προς θέσεις που τον φέρνουν πιο κοντά στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στον Δημήτρη Χριστόφια, ωστόσο τελικά και το ίδιο το ΑΚΕΛ φαίνεται να συμπορεύεται όπως και το 2004 στη συντήρηση του στάτους κβο. Τελικά το μήνυμα που εκπέμπεται από όλες τις δυνάμεις της Κύπρου είναι μια μεγάλη επιφύλαξη σε ότι φαίνεται πιθανόν να προκύψει. Την ίδια ώρα που η Κύπρος μετατρέπεται σε στρατηγικό σύμμαχο του κατ εξοχή βραχίονα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή, του Ισραήλ, η ελληνοκυπριακή πολιτική ελίτ της δεξιάς καμώνεται την κατατρεγμένη παρθένα των κακών δυτικών ενώ ταυτόχρονα κατατρέχει την κυβέρνηση για τα όποια ανοίγματα κάνει προς αντίρροπες δυνάμεις κύρια δηλαδή τη Ρωσία και τη Κίνα.

Το στάτους κβο είναι μια έννοια πολύ σχετική. Ήδη η κατάσταση στην περιοχή από το 2004 έχει αλλάξει δραματικά με το ξεσηκωμό των Αράβων και την αλλαγή κυβερνήσεων, την πτώση του Καντάφι, την αστάθεια στη Συρία, γεγονότα που αναβάθμισαν τη θέση της Τουρκίας.

Το δικό της ρόλο στη διαμόρφωση ενός νέου κλίματος διαδραματίζει ο εντοπισμός υδρογονανθράκων στην περιοχή που ανεβάζει την ένταση και στο στρατιωτικό επίπεδο. Κατά τον κ Καρογιάν είναι ένας ακόμα λόγος για πιο «διεκδικητική» πολιτική.

Ενώ όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες σπαταλούν τον χρόνο με την ελπίδα ότι κάποτε θα καταλήξουν κάπου τα πράγματα στο Κυπριακό χωρίς κανείς να παίρνει την ευθύνη τους, οι δυνάμεις που σήμερα συγκροτούν την αντιπολίτευση επέδειξαν μια αξιοθαύμαστη ικανότητα συνεργασίας και άμεσης δράσης σε ότι αφορά την επιβολή των μέτρων λιτότητας ενάντια στους εργαζόμενους. Με την ανοχή και τη συμμετοχή τους στήριξαν τη μεγάλη κομπίνα του χρηματιστηρίου και αμέσως μετά τη φούσκα των ακινήτων. Στη συνέχεια με την πολιτική τους στήριξαν τους τραπεζίτες στη τυχοδιωκτική πολιτική των επενδύσεων σε τοξικά ομόλογα και επισφαλή δάνεια.

 

Ότι ο κυπριακός λαός μπόρεσε με πολύ κόπο να κτίσει ή να ξανακτίσει μετά την εισβολή του Αττίλα ένας νέος ελληνοκυπριακός αυτή τη φορά Αττίλας τα καταβροχθίζει με απίστευτο θράσος και αναίδεια. Δεν έχουμε μεγάλες πιθανότητες να πέσουμε έξω αν υποστηρίξουμε ότι οι περισσότεροι πολιτικοί ενδιαφέρονται και πασκίζουν για τη συμμετοχή στα κέρδη των αερίων παρά στην λύση του Κυπριακού. Αν τους επιτρέψουν και όσο τους επιτρέψουν να εκμεταλλευτούν τα αέρια αυτοί που μπορούν βέβαια να τα προσέχουν. Το ΑΚΕΛ σε όλη αυτή την ιστορία σύρεται σ ένα ρόλο τροχονόμου.

Αν παρ ελπίδα ο Δημήτρης Χριστόφιας βρει το θάρρος να δώσει ώθηση στις συνομιλίες χωρίς να θεωρεί ότι το κλειδί ευρίσκεται απλώς στην Άγκυρα, θα υποστηρίξουμε τα βήματα προόδου και θα βάλουμε τη ράχη μας για να τα προωθήσουμε.

Όμως η δεύτερη συνάντηση στο Γκριντρι είναι πολύ πιθανόν να σημάνει ένα τέλος εποχής για το Κυπριακό όπως το γνωρίζουμε. Όσοι λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, γνωρίζουμε ότι οι πολιτικές που υποστηρίζονται επισήμως δεν συγκροτούν για τους πλείστους τίποτε περισσότερο από ένα φερετζέ της διχοτόμησης.

Οι υποστηριχτές της δημοκρατικής συμβίωσης των κοινοτήτων τείνουν πολιτικά να ανήκουν κύρια στον κόσμο της Αριστεράς. Από τη μια σημαίνει ότι μπορεί προς το παρόν να μειώνονται σε αριθμό αλλά από την άλλη αποκτούν τη δύναμη των ιδεών τους και της κοινωνικής τους τάξης. Είναι παρούσες και στις δύο κοινότητες. Και μπαίνουν μαζί στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση του μεταπολέμου που τους υποχρεώνει ταυτόχρονα να αναβαπτιστούν στην ταξική πάλη. Ένας τομέας στον οποίο οι Τουρκοκύπριοι έχουν αποκτήσει πολλή εμπειρία τα τελευταία χρόνια που θα είναι χρήσιμη για όλους.

Στην δήθεν επανατοποθέτηση του Κυπριακού που θα ζητηθεί μετά την τριμερή από τους εθνικιστές δηλαδή όπως προαναφέραμε τη διχοτόμηση χωρίς την ανάληψη ευθύνης, θα πρέπει να αντιπαραβαλουμε την επανατοποθέτηση του Κυπριακού στη σωστή του βάση, δηλαδή την ταξική. Αυτό σημαίνει την συσπείρωση των οπαδών μιας ενωμένης Κύπρου και στις δύο κοινότητες με τρόπους οι οποίοι θα πρέπει να εφευρεθούν ή να ξαναεφευρεθούν για να οδηγήσουν τις κοινότητες στην ειρηνική συμβίωση.