Στο στόχαστρο της δημαγωγίας, των διακρίσεων και του ρατσισμού οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, με πρόσχημα την οικονομική κρίση

Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ)
Δελτίο Τύπου - 30 Μαίου 2013
 

Η ΚΙΣΑ - Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό εκφράζει την έντονη ανησυχία και δυσαρέσκεια της για τις δηλώσεις δημόσιων προσώπων, τα οποία για πολιτικές σκοπιμότητες προσπαθούν να φορτώσουν στις πλάτες των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (κυρίως τους πρόσφυγες, τους αιτητές ασύλου και τα θύματα εμπορίας ανθρώπων) τις πιο δυσμενείς συνέπειες της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τον τόπο μας.

Η ΚΙΣΑ εκφράζει την ανησυχία της ιδιαίτερα για τις τοποθετήσεις της Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, η οποία με τις δηλώσεις της αναφορικά με τα μέτρα για την καταπολέμηση της ανεργίας και την επιδοματική πολιτική αντιστρατεύεται και υποσκάπτει τον ίδιο το ρόλο και ευθύνη του υπουργείου της για στήριξη των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Ταυτόχρονα, οι δηλώσεις αυτές παραβιάζουν τόσο το εθνικό όσο και το ευρωπαϊκό δίκαιο, και πολιτικές για την καταπολέμηση των διακρίσεων, τα οποία διασφαλίζουν ότι τα όποια επιδοματικά μέτρα για στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων που έχουν επηρεαστεί από την κρίση, είτε αυτά προέρχονται από εθνικούς είτε από κοινοτικούς πόρους, θα πρέπει να παρέχονται στο σύνολο των ανθρώπων που τα δικαιούνται, χωρίς να γίνονται οποιεσδήποτε διακρίσεις και κυρίως χωρίς να στηρίζονται στο ρατσιστικό κριτήριο της εθνοτικής καταγωγής.

Η ΚΙΣΑ υπογραμμίζει επίσης το γεγονός ότι ενώ οι αρμόδιοι αξιωματούχοι γνωρίζουν ότι η παροχή των εν λόγω επιδομάτων, περιλαμβανομένων και δικαιωμάτων που το κράτος καθυστέρησε να καταβάλει (αναδρομικών δικαιωμάτων) είναι υποχρεωτική σύμφωνα με την νομοθεσία, με τις δηλώσεις τους δίνουν την εντύπωση ότι το κράτος επιδιώκει να υιοθετήσει μια πρακτική επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, με σκοπό να περιορίσει τα δικαιώματα δικαιούχων ομάδων, στη βάση μάλιστα ρατσιστικών διακρίσεων. Η ΚΙΣΑ κρούει εκ νέου το κώδωνα του κινδύνου ότι οι συγκεκριμένες πολιτικές σε περίπτωση μη αναχαίτισης τους θα οδηγήσουν στη νομιμοποίηση του κουτσουρέματος των δικαιωμάτων όλων των ευπαθών ατόμων και κοινωνικών ομάδων που ζουν στη χώρα μας. 

Ακόμη και από οικονομικής πλευράς η πολιτική αυτή είναι κοντόφθαλμη, αφού σε περίπτωση που δοθούν χαμηλότερα επιδόματα από όσα ήδη προβλέπονται από τη νομοθεσία και τις δεσμεύσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι της ΕΕ, κάτι τέτοιο όχι μόνο θα είναι παράνομο, αλλά ενδέχεται να οδηγήσει σε δικαστικές διαδικασίες και καταδίκες, οι οποίες με τη σειρά τους θα επιφέρουν πολύ περισσότερα έξοδα, τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες. 

Πρόσθετα, η ΚΙΣΑ δηλώνει εμφατικά ότι οι τοποθετήσεις περί «επιδομάτων υπηκόων τρίτων χωρών» δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων τρίτων χωρών που ζουν, εργάζονται και συνεισφέρουν σ’ αυτή τη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια (80,000 – 100.000 περίπου) σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν έχουν καν το δικαίωμα με βάση το νόμο να αιτηθούν αυτά τα επιδόματα, παρά το γεγονός ότι καταβάλλουν για χρόνια στα ταμία αυτά εισφορές. Στην πραγματικότητα, επιδόματα παίρνει μόνο μία μερίδα αναγνωρισμένων προσφύγων, αιτητών ασύλου και θυμάτων εμπορίας ανθρώπων, όταν είναι άνεργοι ή δεν μπορούν λόγω προβλημάτων υγείας να εργαστούν, οι οποίοι αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των υπηκόων τρίτων χωρών.

Τον τελευταίο καιρό γίνονται επίσης συχνά αναφορές από αξιωματούχους για αντικατάσταση του χρηματικού ποσού που καταβάλλεται ως μηνιαίο επίδομα με «κουπόνια». Η ΚΙΣΑ θέλει να ενημερώσει τους πολίτες ότι οι σχετικές δηλώσεις είναι τουλάχιστον παραπλανητικές. Το εν λόγο νομοσχέδιο που ετοιμάστηκε από το Υπουργείο Εργασίας προβλέπει το δικαίωμα στις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας να παρέχουν το επίδομα υπό την μορφή «κουπονιών» σε οποιοδήποτε λήπτη, κύπριο και μη και ως εκ τούτου, αποσκοπεί στην εισαγωγή ενός εξευτελιστικού για την προσωπικότητα των ανθρώπων μέτρου, το οποίο στρέφεται εναντίον όλων των ευπαθών ατόμων συμπεριλαμβανομένων και των κυπρίων ληπτών. Οι δηλώσεις και μέτρα των δημόσιων αξιωματούχων επί του θέματος ουσιαστικά παραβιάζουν από την μια την αρχή της μη-διάκρισης και της ισότιμης αντιμετώπισης όλων των πολιτών από το νόμο, και από την άλλη προετοιμάζουν το έδαφος για τη σταδιακή κατάργηση δικαιωμάτων του συνόλου των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. 

Η ΚΙΣΑ καλεί την κυβέρνηση και τους αξιωματούχους να προσαρμόσουν τόσο τις δημόσιες δηλώσεις τους όσο και τις πολιτικές τους για στήριξη των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού στη βάση της αρχής της μη διάκρισης και της ισότητας όλων των ανθρώπων, με πλήρη σεβασμό και συνέπεια προς το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο.

Διοικητικό Συμβούλιο ΚΙΣΑ

Έξοδος από το ευρώ και το πρόγραμμα της Αριστεράς

Σωτήρης Βλάχος

Η κρίση που ζούμε έχει χαρακτηριστεί ευρωπαϊκή και παγκόσμια. Είναι κρίση που ξεκινώντας από την κατάρρευση της Lehmans Brothers τον Οκτώβριο του 2008 γονάτισε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα μέσα σε λίγες μέρες. Από αυτό το στοιχείο της απίστευτης αλληλεξάρτησης προκύπτει ότι δεν μπορούν να υπάρχουν εθνικές θεραπείες που να μην επηρεάσουν άμεσα τις υπόλοιπες οικονομίες. Από όλη την οικονομική θεωρία προκύπτει ότι μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ο επηρεασμός των υπολοίπων θα είναι αρνητικός και μάλιστα όσο πιο βαθειά η γενική κρίση τόσο πιο σοβαρές οι αρνητικές επιπτώσεις του. Και από όλη την καπιταλιστική ιστορία προκύπτει ότι τέτοιες ενέργειες προστασίας της εθνικής οικονομίας σε βάρος των άλλων δεν μένουν χωρίς αντίποινα.

Η εισήγηση για έξοδο από το ευρώ εμπίπτει απόλυτα μέσα στα πλαίσια εθνικής θεραπείας. Θεραπείας που μόνος της στόχος είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του εθνικού καπιταλισμού σε βάρος των άλλων- και πρέπει να είναι σαφές ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός στόχος της εξόδου από το ευρώ.

Αυτή η έξοδος θα είναι σε απόλυτο ανταγωνισμό, σε συγκρουσιακό κλίμα με την καπιταλιστική Ευρώπη. Δεν υπάρχει συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ. Είναι σαν να ελπίζει κάποιος σε βελούδινο διαζύγιο με τον Ευρωπαϊκό καπιταλισμό, ότι μέσα σε περίοδο κρίσης θα αφήσουν με ειρηνικό τρόπο να αποδεσμευτεί οποιοδήποτε έθνος από το ευρώ για να τους ανταγωνισθεί πιο φτηνά, να κατανέμει στους υπόλοιπους ευρωπαίους πιο πολλές από τις επιπτώσεις της κρίσης από ότι στον εαυτό του χωρίς να αντιδράσουν. Είναι ουτοπία.

Ακόμα πιο μεγάλη ουτοπία γίνεται το όλο εγχείρημα για χώρες όπως η Κύπρος που είναι βαριά χρεωμένη και όπου η εξάρτηση από τις εισαγωγές είναι απόλυτη στους περισσότερους τομείς. Η έξοδος θα σήμαινε αύξηση του ήδη αβάστακτου χρέους στο ίδιο ποσοστό που θα μειωνόταν η αξία του νέου νομίσματος απέναντι στο ευρώ. Το ίδιο και στο κόστος ζωής (εισαγωγές), κόστος παραγωγής (ενέργεια) κλπ. Πρακτικά για την Κύπρο θα σημαίνει κατάρρευση από την μια μέρα στην άλλη.

Η θέση για έξοδο από το ευρώ βασίζεται και πάνω στην εντελώς λανθασμένη άποψη, και ταυτόχρονα την καλλιεργεί, ότι η εθνική οικονομία που αποδεσμεύεται από το ευρώ δεν μπορεί πια να επηρεάζεται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις αποφάσεις τους, ότι γίνεται κύρια του εαυτού της. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψευδαίσθηση. Οι μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, θεσμοί όπως το ΔΝΤ, τράπεζες, έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στην οικονομία μιας οποιασδήποτε χώρας, πόσο μάλλον μιας μικρής χώρας όπως η Κύπρος, είτε βρίσκεται έξω είτε μέσα στο ευρώ. Μέσα στο ευρώ και στην ένωση έχουν την δυνατότητα να επιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις, κουρέματα καταθέσεων, εκτός ευρώ και ένωσης την δυνατότητα να επιβάλλουν οποιουσδήποτε περιορισμούς θεωρούν χρήσιμους πάνω στις εξαγωγές της συγκεκριμένης εθνικής οικονομίας, στα δάνεια, στην κίνηση κεφαλαίων κλπ.

Όταν η θέση για έξοδο δεν μπαίνει απευθείας μπαίνει με τον πλάγιο τρόπο, ¨καμιά θυσία για το ευρώ¨. Εδώ υπονοείται ότι η έξοδος δεν είναι αυτοσκοπός αλλά επιλογή που επιβάλλεται λογω των θυσιών που προκαλεί η δέσμευση με το ευρώ. Όμως τις θυσίες και τα δεινά δεν τα προκαλεί το ευρώ, πράγμα που θα διαπιστωθεί με τον πιο επώδυνο τρόπο σε περίπτωση εξόδου, αλλά η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Με τον ίδιο τρόπο που τα προκαλεί σε Αμερική, Ασία, Αφρική, όπου δεν υπάρχει ευρώ.

Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ και άμεσο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό είναι αφελής και επικίνδυνη. Είναι αφελής διότι προσπαθεί να απαντήσει στα αδιέξοδα που θα προκαλέσει μια τέτοια κίνηση μέσα στον καπιταλισμό, εισάγοντας το στοιχείο του άμεσου σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Υπάρχουν κάπου οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να επιτύχουν αυτό τον μετασχηματισμό πάνω σε εθνική βάση σχετικά γρήγορα; Μπορεί να ελπίζουν σε άμεση στήριξη από το Ευρωπαϊκό κίνημα ή τέλος πάντων από μέρος του Ευρωπαϊκού κινήματος; Χωρίς καταφατική απάντηση στα πιο πάνω τότε η έξοδος από το ευρώ είναι και σε αυτή την περίπτωση απλά έξοδος από το ευρώ, με όλες τις δραματικές επιπτώσεις.

Τι γίνεται τώρα σε περιπτώσεις όπως ο Σύριζα που στις επόμενες εκλογές ή στο επόμενο επαναστατικό κύμα μπορεί να βρεθεί στην εξουσία; Τα ζητήματα ρήξης με τον Ελληνικό καπιταλισμό θα μπαίνουν άμεσα. Είναι ο Σύριζα προετοιμασμένος για αυτή την ρήξη; Η σημερινή δεξιά στροφή της ηγεσίας του λίγο μας πιθει για αυτό. Και αυτό που χρειάζεται στον Σύριζα για να μπορεί πραγματικά να κάνει βήματα μπροστά δεν είναι η πολιτική της ρήξης με το ευρώ, που εύκολα θα μπορούσε να την κάνει προμετωπίδα σαν υποκατάστατο της έλλειψης πολιτικής για ρήξη με το σύστημα. Όπως ακριβώς η ηγεσία του Ακελ στην Κύπρο που αντικαθιστά την ταξική πολιτική ρήξης με τον Ευρωπαϊκό καπιταλισμό με μια αταξική, εθνική πολιτική ρήξης. Αφού δεν τολμά μια συνολική ρήξη, κάτι που είναι εντελώς εκτός των οριζόντων της σημερινής ηγεσίας, κάνει μια εθνική ρήξη που το διατηρεί όμως μέσα στα πλαίσια αποδοχής από τις πολιτικές δυνάμεις του κατεστημένου στην Κύπρο. Και στα σίγουρα βάζει λιγότερες ευθύνες στην ηγεσία του από ότι η άλλη πολιτική.

Πολιτική ρήξης με το ευρώ σε ένα αγώνα στον οποίο ο Σύριζα έχει δώσει κύρια εθνικό χαρακτήρα, τον έχει κάνει να φαίνεται σαν προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας από την μέγγενη του μνημονίου και της Τρόικας αντί μέρος της προσπάθειας διάσωσης των ευρωπαίων εργαζομένων από αυτούς, θα έχει τους τεράστιους περιορισμούς στους οποίους ήδη αναφερθήκαμε.

Η στάση πληρωμών για τον Σύριζα θα επιβληθεί από την πραγματικότητα σε κάποια στιγμή. Δεν μπορούν να εξοφληθούν τα χρέη. Πως θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα όμως από τους Ευρωπαϊκούς λαούς όταν το ίδιο το Ελληνικό κίνημα έχει δώσει στην προσπάθεια του κύρια Ελληνικό χαρακτήρα; Πως θα αντιμετωπιστεί σε μια εποχή όπου η Ευρωπαϊκή αστική τάξη έχει πισει το δικό της κίνημα ότι οι τεμπέληδες Έλληνες για παράδειγμα- όπως και οι Κύπριοι με τις σκοτεινές δοσοληψίες, το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος-οδηγηθήκαν στα πρόθυρα της πτώχευσης και αφού διασώθηκαν με τα δικά τους λεφτά τώρα αρνούνται να τα επιστρέψουν; Είναι πολύ πιθανόν η στάση πληρωμών να αντιμετωπιστεί εχθρικά από όλους τους λαούς που θα σπρωχθούν ο κάθε ένας στις αγκάλες της δικής του αστικής τάξης με αποτέλεσμα αντί πανευρωπαϊκή ταξική σύγκρουση να οδηγηθούμε σε πανευρωπαϊκή εθνική σύγκρουση.

Το ζήτημα του Ευρωπαϊκού προσανατολισμού του Σύριζα είναι τεράστιας σημασίας ακόμα και στην περίπτωση που ο Σύριζα τελικά ερχόταν σε ρήξη με τον Ελληνικό καπιταλισμό. Παρά την σημερινή δεξιά στροφή της ηγεσίας του Σύριζα θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι ο Σύριζα έχει τελειώσει για το κίνημα. Ανδρώθηκε σε συνθήκες φοβέρα ριζοσπαστικές για την Ελληνική κοινωνία. Τον άρπαξε το κίνημα από σχεδόν το περιθώριο και τον έκανε σε διάστημα πολύ συμπιεσμένων χρονικών περιθωρίων κόμμα που διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία. Ούτε είχε ούτε μπορεί πια να έχει περιθώρια σχηματισμού γραφειοκρατίας όπως το ΠΑΣΟΚ που να αφομοιωθεί με ένα αποφασιστικό τρόπο από το σύστημα. Σε κάθε νέα κίνηση της τάξης θα τραβά τόσο αριστερά όσο κανένα από τα πιο ¨δεξιά¨ στοιχεία της σημερινής ηγεσίας μπορεί να υπολογίσει. Τα ζητήματα είναι τόσο καυτά και η απελπισία τόσο μεγάλη που θα πρέπει άμεσα να δώσει λύσεις. Αν δεν το κάνει, εύκολα οι μάζες που του έδωσαν μια τόσο θεαματική άνοδο θα τον εγκαταλείψουν. Το ίδιο εύκολα όμως θα μπορούσαμε να δούμε αυτές τις μάζες να επιβάλλουν μεγάλο μέρος της θέλησης τους πάνω σε μια ηγεσία που με κανένα τρόπο δεν είχε τον χρόνο να αποκρυσταλλώσει συμπαγή γραφειοκρατία. Δεν θα ήταν καθόλου έκπληξη να δούμε τον Σύριζα να αποκτά την κυβέρνηση στην επομένη επαναστατική κίνηση του Ελληνικού κινήματος και να σπρωχθεί σε άμεση ρήξη με τον Ελληνικό καπιταλισμό μέσα από εθνικοποιήσεις τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας.

Μια τέτοια ρήξη θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα σε εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Η σύγκρουση όμως σε τέτοια περίπτωση όπως και επακόλουθα της, όπως η στάση πληρωμών, πιο δύσκολα θα παρουσιάζονταν σαν προσπάθεια Ελληνικής λύσης στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Όσο όμως λιγότερη δουλειά είχε προηγηθεί από τον Σύριζα και το Ελληνικό κίνημα στην προσπάθεια παρουσίασης της πορείας τους σαν πορείας ευρωπαϊκής λύσης αντί ελληνικής, τόσο περισσότερο έδαφος θα είχαν οι αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών να στρέψουν το ευρωπαϊκό κίνημα εναντίων τους.

Για τους μαρξιστές του Σύριζα λοιπόν το καθήκον, το καίριο καθήκον, θα είναι να στρέψουν την πολιτική Σύριζα όσο πιο αποφασιστικά και με όσο περισσότερη ενέργεια προς την κατεύθυνση της δουλειάς μέσα στο Ευρωπαϊκό κίνημα. Και ακόμα όπου μπορούν και όποτε μπορούν να παρεμβαίνουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να ξεκαθαρίζουν σε όλους ότι ο αγώνας του Σύριζα είναι ευρωπαϊκός και όχι εθνικός. Σε αυτή την προσπάθεια είναι φανερό ότι συνθήματα όπως η έξοδος από το ευρώ δεν μπορούν να έχουν παρά αρνητική προσφορά.

Κάθε σύνθημα, κάθε κίνηση της Αριστεράς σε οποιαδήποτε χώρα πρέπει να στέλνει το μήνυμα ότι η προσπάθεια για αναχαίτιση της κρίσης είναι κοινή και όχι ανταγωνιστική προς τους άλλους λαούς, είναι Ευρωπαϊκή και όχι εθνική και ακόμα λιγότερο υπόθεση εθνικής νομισματικής πολιτικής. Και όπου αυτό δεν είναι πραγματικότητα είναι από τα κύρια καθήκοντα του πιο συνειδητοποιημένου κομματιού της Αριστεράς να βάλει όση περισσότερη ενέργεια μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε μια τέτοια πολιτική έχουν τεράστιο ρόλο να παίξουν θέσεις όπως η Πανευρωπαϊκή κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από κοινωνικό έλεγχο, η κρατικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας, ο Πανευρωπαϊκός σχεδιασμός των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Η θέση για στάση πληρωμών πρέπει να είναι σήμερα θέση ζύμωσης σε όσες περισσότερες διεθνείς συναντήσεις και παρεμβάσεις μπορούμε να έχουμε. Για να γίνει κατανοητή όσο πιο πλατιά γίνεται σαν θέση σύγκρουσης με το ευρωπαϊκό και διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και όχι σαν θέση εθνικής σύγκρουσης. Εξηγώντας ότι τα βουνά από χρέη της Ελλάδας και άλλων χωρών κτίστηκαν όχι για επιβίωση μόνο του Ελληνικού καπιταλισμού αλλά όλου του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ότι τα δανεικά της Ελλάδας και όλων των άλλων χρεωμένων χωρών δεν ήταν αναγκαία μόνο για την ίδια αλλά για όλο τον Ευρωπαϊκό καπιταλισμό, ότι χωρίς τα δανεικά των χωρών που δανείζονταν δεν θα μπορούσε να ύπαρξη ανάπτυξη ούτε στην Γερμανία. Πρέπει να κερδηθούν όσο το δυνατό περισσότερες Ευρωπαϊκές ταξικές δυνάμεις πάνω σε αυτή τη θέση.

Πριν ακόμα φυσικά υπάρξει οποιαδήποτε επαναστατική κίνηση σε οποιαδήποτε χώρα που πιθανότατα θα προκαλούσε τον διωγμό της από το ευρώ, θα μπορούσε να μας προλάβει η λύση της αποχώρησης μιας σειράς χωρών- διάλυσης του ευρώ. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η λύση υπάρχει ήδη επεξεργασμένη στα επιτελεία όλων των χωρών της Ευρώπης. Υπάρχει σαν καπιταλιστική επιλογή, σαν επιλογή άμυνας τελευταίας γραμμής όταν όλες οι άλλες προσπάθειες θα έχουν αποδειχθεί ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Μετά από τα μέτρα λιτότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν υπάρχει κάτι άλλο για τους καπιταλιστές, εκτός από τους εμπορικούς πόλεμους μεταξύ των εθνών- και δημιουργία ξεχωριστών εθνικών νομισμάτων είναι ένας από τους τρόπους για να γίνουν οι εμπορικοί πόλεμοι πραγματικότητα. Στην Ευρώπη η επιλογή του δρόμου των εμπορικών πολέμων θα μπορούσε να εκφραστεί σε πρώτη φάση με δημιουργία δυο ανταγωνιστικών ζωνών, Βορρά και Νότου, πριν τον τελικό εθνικό κατακερματισμό της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η εμπειρία του 1929 και το τι ακλούθησε κάνει τους αστούς να τρέμουν την διάλυση της ευρωζώνης. Η επιστροφή στα παλιά νομίσματα δεν θα είναι ελεύθερη επιλογή, δεν θα είναι ¨επιλογή¨ από την οποία θα ελπίζουν πράγματι κάτι. Θα επιβληθεί πάνω τους όταν το βάθεμα της κρίσης και των ανταγωνισμών δεν θα τους επιτρέπει να κρατήσουν πια την Ευρώπη ενωμένη.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε πορεία ανάλογη αυτής την οποία ακλούθησε μετά την κρίση του 1929, όπου ο καπιταλισμός αντί να αναπτύσσει θα καταστρέφει τις παραγωγικές δυνάμεις, αντί να βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των μαζών θα το καταβαραθρώνει, αντί να δημιουργεί συνθήκες στις οποίες θα μπορούσε να κτιστεί η ειρήνη θα οδηγεί σε πολέμους. Είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ η κρίση θα κτυπά ανελέητα τις μάζες των εργαζόμενων. Η ανθρωπότητα εισέρχεται σε συνθήκες επανάστασης και αντεπανάστασης, όπου λύση θα δώσει η εργατική τάξη μέσα από κοινό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μέτωπο, με νέο τολμηρό πρόγραμμα που να οδηγεί έξω από το σημερινό οικονομικό σύστημα, ή την «λύση» θα την δώσουν δικτατορίες, ο φασισμός, ο πόλεμος.

Πρωτοβουλία μελών της ΕΡΑΣ

Ο εγκλωβισμός της Κύπρου στη μέγγενη του χρέους των τραπεζών της και η επιλογή ακολούθως της

κοινωνικοποίησης της ζημιάς των κερδοσκοπικών τραπεζικών παιχνιδιών μιας εγχώριας οικονομικής

και επιχειρηματικής ελίτ, μέσω της υπογραφής του Μνημονίου κυπριακής Κυβέρνησης – Τρόικας,

διαμορφώνουν ένα ρευστό και ραγδαία μεταβαλλόμενο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.

Μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες ο κυπριακός λαός θα χρειαστεί να αναμετρηθεί,

η κυπριακή Αριστερά, σε όλες της τις εκφάνσεις, βρέθηκε ανέτοιμη να αποτελέσει ένα ισχυρό πολιτικό στήριγμα αγώνων,δημιουργώντας μηχανισμούς αντίστασης στην πορεία των μνημονιακών μονοδρόμων.

Η αδυναμία της κυπριακής Αριστεράς να εκφράσει μια εναλλακτική πολιτική

διέξοδο, δεν αφορά όμως μόνο το ΑΚΕΛ. Αλλά βαραίνει και όλον τον υπόλοιπο χώρο τής πέραν

του ΑΚΕΛ Αριστεράς. Με τις αδυναμίες του, την κατάτμηση των λιγοστών δυνάμεών του, την

έλλειψη προοπτικής και σύνδεσης στη δράση των επιμέρους πολιτικών ομάδων, την απουσία ενός

κοινά συμφωνημένου πλαισίου πολιτικής συναντίληψης, ως ελάχιστη προϋπόθεση μιας αυτόνομης

παρουσίας και καταγραφής του ριζοσπαστικού ρεύματος μέσα στην κοινωνία.

Φιλοδοξία της ΕΡΑΣ, ήταν από την αρχή, μια προσπάθεια υπέρβασης αυτών των αδυναμιών μέσα

από την προοπτική μιας ανασυνθετικής,μετωπικής συσπείρωσης. Οι εξελίξεις όμως βρήκαν την ΕΡΑΣ απροετοίμαστη. Ενώ, πολύ σωστά, έχει επισημάνει την αναγκαιότητα μιας εναλλακτικής

πολιτικής πρότασης πέραν του ΑΚΕΛ, δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να προχωρήσει με βήματα

συγκεκριμένα προς αυτήν την κατεύθυνση. Στάθηκε και στέκεται ακόμη μετέωρη μεταξύ μιας

αυτόνομης παρουσίας στα αριστερά του ΑΚΕΛ και μιας μετωπικής συνεύρεσης αγωνιστών της

Αριστεράς πάνω σε επιμέρους ζητήματα, ενός χαλαρού και ευέλικτου πολιτικού και κινηματικού

συντονισμού –μιας a la carte πολιτικής σκέπης. Ακόμη και σήμερα, δείχνει να μην μπορεί να

απαντήσει στο ερώτημα, εάν επιθυμεί πραγματικά τη μετεξέλιξή της σε μια πολυτασική οργάνωση

της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που στοχεύει να διαδραματίσει ενεργό και διακριτό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις ή εάν αρκείται σε μια λειτουργία μιας συσπείρωσης ατόμων και πολιτικών ομάδων που συζητούν στην περιφέρεια του ΑΚΕΛ, αναμένοντας να βοηθήσουν ή και να "καλυφτούν" από μια ενδεχόμενη και υποτιθέμενη αριστερή του στροφή. Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε μια ιστορική συγκυρία όπου είναι ολοφάνερη η απουσία εναλλακτικής αριστερής πρότασης και πρόταξης για το μέλλον.

Η αδυναμία της ΕΡΑΣ να παίξει το ρόλο που από την ίδρυσή της τάχθηκε να παίξει και η σταδιακή απώλεια τής όποιας φυσιογνωμίας κατάφερε να διαμορφώσει στην πορεία της, δημιουργεί στο εσωτερικό της τριβές, σύγχυση, αποπροσανατολισμό. Από τη στιγμή που βρίσκεται, ως συλλογικότητα, σε μια κατάσταση πολιτικής αδράνειας, χωρίς συνοχή, αναπόφευκτα θα αναπτύσσονται ολοένα μέσα της φυγόκεντρες τάσεις προς πολλές και διάφορες κατευθύνσεις.

Στη βούλησή της ή όχι, να απαντήσει η ΕΡΑΣ συλλογικά, ενωτικά και συντροφικά σε αυτές τις

προκλήσεις και να βρει το δικό της βηματισμό σε μια αυτόνομη και διακριτή παρουσία στην κοινωνία, θα κριθεί και η ίδια η πολιτική της επιβίωση. Βασική προϋπόθεση όμως, η διασφάλιση στον εσωτερικό της διάλογο μιας κουλτούρας προσέγγισης των όποιων πολιτικών διαφωνιών στη βάση μιας ειλικρινούς, ανοιχτής και συντροφικής συζήτησης, δίχως αιφνιδιασμούς και άσκοπες πολώσεις. Αλλά και δίχως την παράλληλη λειτουργία ομάδων, οι οποίες ομάδες, να δρουν και να πολιτεύονται με ένα τρόπο που θα τις απομακρύνει από τις βασικές αρχές και τα οράματα της ΕΡΑΣ, απαξιώνοντας συγχρόνως τις κοινά συμφωνηθέντες αποφάσεις και τα κείμενα αναφοράς,. Την ίδια στιγμή, οι σημερινές πολιτικές διαφορές που υπάρχουν μέσα στην ΕΡΑΣ δεν θα πρέπει να αμφισβητούν τα όσα μέχρι σήμερα έχουμε πετύχει και ούτε να ακυρώνουν την όποια συντροφική σχέση αλληλεγγύης έχουμε κατακτήσει, τα οποία θα αποτελούν παρακαταθήκη των κοινών αγώνων που θα συνεχίζουμε να δίνουμε από αύριο μέσα στην κοινωνία, πέραν από τις όποιες διαφωνίες μας.

Μέσα από τις δυνατότητες που μας δίνει το πλαίσιο λειτουργίας της ΕΡΑΣ, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που υπογράφουμε το παραπάνω κείμενο, νιώθουμε την ανάγκη να συγκροτήσουμε μια πρωτοβουλία που ως στόχο της θα θέτει:

α) Τη διαφύλαξη των βασικών ιδεολογικών και πολιτικών αρχών βάσει των οποίων συγκροτήθηκε η ΕΡΑΣ. Με αυτές τις αρχές θα πορευτούμε στο δρόμο για το κτίσιμο στην Κύπρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

β) Τη διασφάλιση ότι κτίζουμε τη Ριζοσπαστική Αριστερά, υπερασπιζόμενοι το πολιτικό πρόγραμμα που από κοινού θα συνδιαμορφώσουμε και θα ακολουθήσουμε, το δημοκρατικό διάλογο και την ανοχή στη διαφορετική άποψη και σεβόμενοι τις ποικίλες ιδεολογικές καταβολές. Τη διασφάλιση ότι θα πολιτευόμαστε με ένα πολιτικό πολιτισμό που θα διευρύνει τον ορίζοντα των λόγων και των δράσεών μας, χωρίς αποκλεισμούς και ομαδοποιήσεις που θα πλήττουν τους πολιτικούς μας στόχους.

γ) Την αναζήτηση, την ίδια στιγμή, και των όρων συγκρότησης ενός πολιτικού φορέα που να μπορεί σήμερα να υποδέχεται και να συνδέεται με τον κόσμο που θέλει να παλέψει οργανωμένα και αυτόνομα , ο οποίος αμφισβητεί από αριστερά την επάρκεια των πολιτικών επιλογών του ΑΚΕΛ.

δ) Την αποσαφήνιση του πολιτικού λόγου και στίγματος μιας, ανεξάρτητης από το ΑΚΕΛ, Αριστεράς.

Υπογράφουν

Μάριος Θρασυβούλου

Γρηγόρης Ιωάννου

Θοδωρής Κούρος

Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Λέανδρος Σαββίδης

Χρίστος Τσέλιος

Μαρία Τσέλιου

Αντώνης Χ’Κυριάκος

Μαρίλια Χριστοδούλου

Βιομηχανικό προλεταριάτο στην Κύπρο: Η βιομηχανία Fast Food. του Κωνσταντίνου Κωνσταντίνου

Αφιερώνεται στην Ραντκα Νικόλοβα που απεβίωσε εν ώρα εργασίας στα σύγχρονα κάτεργα της Pizza Fan

Υπάρχει βιομηχανικό προλεταριάτο; Και μάλιστα στην Κύπρο; Η απάντηση που δίνει το κείμενο όχι μόνο αφορά όλες τις ανεπτυγμένες χώρες αλλά έχει μεγαλύτερη ισχύ εκτός Κύπρου, μιας και πραγματεύεται ένα τομέα που είναι εξ ορισμού πανομοιότυπος διεθνώς (franchise). Μάλιστα η Κύπρος παίρνεται μόνο ευκαιριακά και για προσωπικούς λόγους και η αναφορά σε αυτήν καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι του κειμένου.

Η επιμονή σε τέτοιους όρους του παλιού καλού μαρξισμού μοιάζει παρωχημένη.Όροι όπως ”αποβιομηχανοποίηση” και ”μεταβιομηχανική κοινωνία” χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως για την ανάλυση των ταξικών σχέσεων (εφόσον γίνεται παραδοχή ότι υπάρχουν καν τάξεις) φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι το βιομηχανικό προλεταριάτο, έτσι όπως το όριζε η κλασσική θεωρία έχει συρρικνωθεί δραματικά ή δεν υπάρχει καν: Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας έχει δώσει την θέση του στις ”υπηρεσίες”, αλλάζοντας τις υλικές συνθήκες παραγωγής και γενικότερα τις συνθήκες που έκαναν το βιομηχανικό προλεταριάτο όχι μόνο μια κατηγορία αλλά και το επαναστατικό υποκείμενο, βάζωντας στην θέση του την ”άυλη εργασία”, το κογκνιταριάτο, το πλήθος κ.ο.κ.

Η Κύπρος προβάλλεται σαν ένα νησί αποκλειστικά υπηρεσιών άρα η αναφορά σε μια τέτοια τάξη ακούγεται γραφική. Μέσα από μια πιο προσεκτική ματιά όμως φαίνεται ότι αυτό που για την σημερινή ριζοσπαστική θεωρία είναι πλέον αυτονόητο δεν είναι παρά χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου η θεωρία αδυνατεί ή δεν θέλει να ξεφύγει από τον φετιχισμό του εμπορεύματος και την πραγμοποίηση αναπαράγοντας αστικες αντιλήψεις. Ο τομέας των fast food, ένας από τους πιο αναπτυσσόμενους τομείς που κατηγοριοποιούνται σαν υπηρεσίες, είναι το αντικέιμενο μας. Το δείγμα είναι η αλυσίδα μεξικάνου φαγητού Taco Bell η οποία είναι μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες φαγητού στον κόσμο με 6500 καταστήματα παγκοσμίως και ο βασικός ανταγωνιστής των McDonald’s στις ΗΠΑ. Με μια ανάλυση της φύσης, της έντασης και των υλικών συνθηκών της εργασίας, της παραγωγικής διαδικασίας και της σχέσης των εργαζόμενων με αυτήν γίνεται αντιληπτό ότι αυτές οι υπηρεσίες είναι πέρα για πέρα βιομηχανία με συνδυασμό φορντικών και μετα-φορντικών χαρακτηριστικών.

Η ειρωνία είναι ότι ενόσω ένα μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής/αριστερής διανόησης προσπαθούσε και κατάφερνε να πείσει για την ραγδαία αποβιομηχανοποίηση και γραφειοποίηση της οικονομίας και άρα την εξαφάνιση του προλεταριάτου, μέλη της αστικής διανόησης επεσήμαναν ακρίβως το αντίθετο ήδη από το ’70 με πληθώρα επιστημονικών άρθρων π.χ. στο Harvard Business Review (αυτήν την κομμουνιστική φυλλάδα). (Ενδεικτικοί τίτλοι: ”The industrialization of service”, ”Production-line approach to service” του T. Levitt). Πέρα από την εύκολη και σωστότατη απάντηση ότι μεγάλο μέρος της παραδοσιακής βιομηχανίας δεν εξαφανίστηκε αλλά μετακινήθηκε σε άλλες ηπείρους, αυτό που οι αριστεροί θιασώτες της αποβιομηχανοποίησης και γραφειοποίησης αγνοούν είναι ο βαθμός βιομηχανοποίησης των υπηρεσιών. Ο T. Levitt στις έρευνες του χρησιμοποιεί τα McDonald’s σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ”υπηρεσίας” που αύξησε ραγδαία την αποδοτικότητα της εφαρμόζοντας πλήρως στην διαδικασία παραγωγής και στην λογική οργάνωσης τον φορντισμό. Πριν λίγα χρόνια οι Bowen και Youngdahl στην έρευνα τους με τίτλο ” “Lean” service: in defense of a production-line approach” παίρνουν την σκυτάλη από τον Levitt και επισημαίνουν την ”αλλαγή παραδείγματος” στις βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες χρησιμοποιώντας αυτή την φορά το Taco Bell.

Η εν λόγω εταιρεία συνδυάζει με επαναστατικό τρόπο στοιχεία φορντισμού με στοιχεία του λεγόμενου ”τογιοτισμού”, ενός μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής πρωτοεφαρμοσμένο στην Toyota που υπερβαίνει τον φορντισμό με κύρια στοιχεία: α) την διατήρηση μεν του mass-production αλλά μετατρέποντας το σε mass-customization και β) το JIT (Just In Time), δηλαδή την παραγωγή και τον εφοδιασμό της προσαρμοσμένο στις παραγγελίες. Με αυτά τα στοιχεία οι εταιρείες μπορούν πολύ καλύτερα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του μετανεωτερικού πελάτη (αλλά και να τις διαμορφώσουν). Οι Bowen/Youngdahl όχι μόνο τονίζουν την τρομερή αλλαγή που έφερε η εφαρμογή αυτού του βιομηχανικότατου μοντέλου στο Taco Bell ξεπερνώντας σε αποδοτικότητα και παραγωγικότητα τα φορντικά McDonald’s, αλλά προτείνουν ένθερμα τέτοια βιομηχανοποίηση να εφαρμοστεί σε όλες τις υπηρεσίες (τα άλλα δύο παραδείγματα της θέσης τους περί εκβιομηχάνισης είναι μια αεροπορική εταιρεία και ένα νοσοκομείο!). Δεν παραλείπουν συνεχώς να τονίζουν ότι η βιομηχανία είναι ο πρωτοπόρος τον οποίο πάντα οι υπηρεσίες ακολουθούν και όχι το αντιθέτο. Τονίζουν βεβαίως ότι αυτό το μοντέλο ”ενδυναμώνει” (empowering) τους εργαζόμενους, ενισχύει την συμμετοχή τους, την αυτονομία τους κτλ. Τέτοιοι ισχυρισμοί υπάρχουν και από τους αριστερούς υποστηρικτές της θέσης περί αποβιομηχανοποίησης. Το να ισχυρίζεται αυτό η αστική κοινωνιολογία είναι κατανοητό, αλλά η αριστερά; Πόσος κρετινισμός απαιτείται για να χαρακτηρίσεις την αποβλακωτική, μονότονη και με μισθό πείνας εργασία σε ένα τηλεφωνικό κέντρο ή σε ένα λογιστικό γραφείο δημιουργική και empowering;

Ο όλο και αυξανόμενος καταμερισμός της εργασίας, η μονότονη, τυποποιημένη και επαναλαμβανόμενη δουλειά και βεβαίως ο χαμηλότατος ή και ανύπαρκτος μισθός (”πρακτική εξάσκηση”) είναι μερικά δείγματα της εφαρμογής της βιομηχανικής οργάνωσης στις υπηρεσίες.

Αλλά ο τομέας του fast food δεν είναι καν βιομηχανοποιημένες υπηρεσίες αλλά βιομηχανία σκέτη: παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Το γεγονός ότι η λιανική πώληση των εμπορευμάτων γίνεται αμέσως μετά την παραγωγή, ή καλύτερα η παραγωγή γίνεται κατά παραγγελία, ελάχιστα διαφέρει από αυτό που γίνεται στην Toyota. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια σύμπτυξη στον χρόνο και στον χώρο της διαδικασίας της παραγωγής με την διαδικασία της ζήτησης και της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Σύμπτυξη που συμβαλλεί στο να καλύπτει στην καθημερινότητα μας τον χαράκτηρα του κλάδου με τον μανδυά των υπηρεσιών. Αλλα εν τέλει δεν μπορεί να μας εμποδίσει να κατανοήσουμε ότι αυτά που βλέπουμε μπροστά μας σε ένα Mall ή σε ένα εμπορικό δρόμο δεν είναι παρά μίνι εργοστάσια με ένα τμήμα πώλησης στο μπροστινό μέρος. Πως γίνεται η παραγωγή συσκευασμένων τροφίμων όπως κονσέρβες να συνιστά ”εργοστάσιο” και βιομηχανία (έτσι μετριέται στατιστικά) αλλά η πλέον εντατικοποιημένη και εκμεταλλευτική βιομηχανία μαζικής παραγωγής φαγητού όχι; Η φυσική παρουσία πελατών μας δημιουργεί μια ψευδαίσθηση. Όπου υπάρχει το εμπόρευμα, η εμπορευματική σχέση, φαινομενικά, επικαλύπτει την παραγωγική: αυτό είναι ο φετιχισμός του εμπορεύματος.

Ας εισέλθουμε τώρα σε αυτό το εργοστάσιο για να δούμε εν συντομία κάποια βασικά χαρακτηριστικά της παραγωγής. Καταρχήν έχουμε να κάνουμε με την παραγωγή υλικών εμπορευμάτων. Μια παραγωγή που, ανάλογα με την πελατεία, μπορεί να φτάσει σε τρομερά επίπεδα έντασης και ταχύτητας. ”Καρδιά” είναι δύο μίνι γραμμες παραγωγής με τέσσερα διαφορετικά πόστα. Σε περιόδους αιχμής ο εργάτης μπορεί να στέκεται δουλεύοντας μανιωδώς σε ένα σημείο για ώρες χωρίς περιθώριο ανάπαυλας ούτε για να σκουπίσει τον ιδρώτα του. Και αυτό όχι γιατί απαγορεύεται αλλά γιατί λόγω της μεγάλης ταχύτητας παραγωγής η παραμικρή καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου (sic) είναι ικανή να βαρυφορτώσει την γραμμή καθυστερώντας τις παραγγελίες. Οι οθόνες πάνω από τα κεφάλια βγάζουν ένα ”average preparation time” για κάθε παραγγελία ο οποίος πρέπει να μένει κατω από το ένα λεπτό! Η διαδικασία είναι πλήρως εξορθολογικοποιημένη σε σημείο που η ποσοτήτα ενός υλικού, π.χ. μαρουλλιού, που ο συναρμολογητής τοποθετεί σε ένα συγκεκριμένο προιον έιναι καθορισμένη κατά γραμμάρια (π.χ. 26γρ). Οι κινήσεις των χεριών στην γραμμή παραγωγής (π.χ. που πρέπει την ταδε στιγμή να πάει το δεξί χέρι για να εξοικονομήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο) είναι και αυτές καθορισμένες: ο τευλορισμός δεν πέθανε. Οι κάμερες ελέγχουν και τιμωρούν την κάθε κίνηση (π.χ. αν πάρεις να φας μια πατάτα). Αν ληφθεί υπόψην ότι οι εργάτες δουλέυουν από 7 μέχρι και 14 ώρες την ημέρα τότε γίνεται κάπως αντιληπτό το επίπεδο της εξάντλησης.

Στην πραγματικότητα οι εργάτες αναγκάζονται να ζητούν να δουλεύουν τόσες ώρες λόγω του πολύ χαμηλού ωρομισθίου (3,70ευρώ/ώρα) σπρώχνοντας τον εαυτό τους στα όρια. Τα ξεσπάσματα αγανάκτησης δεν είναι σπάνια. (Χαρακτηριστικό περιστατικό: κατά την διάρκεια μιας κουραστικής βάρδιας, ένας μετανάστης εργάτης σταμάτησε την δουλειά απότομα, πήγε σε μια γωνιά και ξέσπασε σε κλάματα. Ρωτώντας τον γιατί κλαίει, απάντησε: ”my life is too hard”. Αμήχανοι και αδυνατώντας να απαντήσουμε στρέψαμε το κεφάλι και συνεχίσαμε την δουλειά αφήνοντας τον να κλαίει).Αυτός ο συνδυασμός φορντισμού, τευλορισμού και ”πανοπτικής” πειθαρχίας συνθέτει το παραγωγικό μοντέλο-υπόδειγμα του μέλλοντος για να εφαρμοστεί σε όλο το εύρος των ”υπηρεσιών”, το πεδίον δόξης λαμπρόν της ”ιδιωτικής πρωτοβουλίας” και της υγειούς επιχειρηματικότητας.

Αυτή η εξαντλητική και αποβλακωτική παραγωγή υλικών εμπορευμάτων βαφτίζεται υπηρεσίες. Στα στατιστικά του ποσοστό απασχόλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας οι υπηρεσίες καταλαμβάνουν το 76,9% ενώ η βιομηχανία το 20,2% (Στατιστική υπηρεσία/2012. Είναι ενδιαφέρον ότι το ποσοστό μισθωτών είναι 83,4% και στην Ελλάδα 64%. Από αυτό ίσως μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στην Κύπρο και η υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο είναι μεγαλύτερη από ότι στην Ελλάδα). Οι εταιρίες κατασκευής φαγητού προσμετρώνται στην ”μεταποίηση”, στην βιομηχανία. Τα fast food όμως συγκαταλέγονται στις υπηρεσίες στην κατηγορία: ”καταστηματα που πωλουν ετοιμα φαγητα”. Που κατασκευάζονται αυτά τα φαγητά; πέφτουν από τον ουρανό; φυσικά μέσα στο κατάστημα, αλλά αυτή η μεταποίηση δεν υπάρχει πουθενά στις στατιστικές. Κρύβεται στην παραπανω κατηγορία. Στα ”καταστήματα έτοιμων φαγητών” υπάρχουν 4000 εργαζομενοι, οι περισσοτεροι από αυτούς σε 3 εταιρίες. Στις υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονται επίσης υπηρεσίες καθαρισμού και βιομηχανικού καθαρισμού, οικιακές βοηθοί, νοσοκόμες, τηλεφωνικά κέντρα, τηλεπικοινωνίες, εταιρίες απορριμάτων, επιδιορθώσεις εξοπλισμών και μηχανημάτων και βεβαίως κανονικοί χώροι εστίασης και τα ξενοδοχεία. Καταλαβαίνουμε πόσο συρρικνώνει κάποιος την εργατική τάξη θεωρώντας πως στις υπηρεσίες δεν υπάρχουν εργάτες είτε αυτό πρόκειται για την Κύπρο είτε για τις ΗΠΑ όπου οι εργαζόμενοι στα fast food ανέρχονται στα 3 εκατομύρρια.

Αυτό το προλεταριάτο που κρύβεται στις υπηρεσίες φέρει τις αντικειμενικές συνθήκες του επαναστατικού υποκειμένου. Είναι στην άλλη άκρη της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας και βρίσκεται σε άμεση και ασυμφιλίωτη σύγκρουση καθημερινά με την καρδία τουκεφαλαίου, την παραγωγική διαδικασία την οποία και έμαθε να βάζει σε λειτουργία. Βρίσκει τον εαυτό του καθημερινά να συνθλίβεται από την ”αθόρυβη καταπίεση των παραγωγικών σχέσεων” και πουλάει την εργασιακή του δύναμη για 3 κ 60. Είναι η μόνη τάξη για την οποία η αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με την παραγωγή είναι άμεση και καθημερινή αναγκαιότητα. Είναι η τάξη που δεν φοβάται τους φασίστες γιατί τον τσαμπουκά, το νταηλίκη, τον σεξισμό και τον εκφοβισμό τα αντιμετωπίζει κάθε μέρα από τα αφεντικά και τους επιστάτες. Μαθαίνει αναγκαστικά την συνεργασία, την οργάνωση, την πειθαρχία, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, κρίσιμα συστατικά της ταξικής πάλης και χαρακτηριστικά που έρχονται σε άμεση αντίθεση με αυτά που καλλιεργεί η εμπορευματική σχέση: τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, τον ”πόλεμο όλων εναντίων όλων”. Η τάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και όλων των δυνάμεων της ανθρωπότητας που σκάνε σαν κύμα πάνω στην ατομική ιδιοκτησία που τις περιορίζει ταυτίζεται με το υλικό, αντικειμενικό συμφέρον του προλετάριου να καταργηθεί αυτή η ιδιοκτησία. Σε αντίθεση με έναν μικροαστό η εργάτρια στο Taco Bellή στην Pizza Fan δεν έχει καμιά αυταπάτη ότι μπορεί κάποτε να περάσει στα χέρια της αυτή η επιχείρηση, δεν θα γίνει ποτέ βιομήχανος.

Η μόνη διαφορά με τον κλασσικό βιομηχανικό εργάτη είναι η χαμηλή συγκέντρωση στον χώρο. Σε αυτά τα καταστήματα ο μέγιστος αριθμός ατόμων φτάνει συνήθως τους 25. Αλλά αυτό το μόνο που αλλάζει είναι βαθμός δυσκολίας της οργάνωσης και της ανάπτυξης της ταξικής συνείδησης σε αυτό τον κατακερματισμένο φορντισμό και κάνει το έργο του κτισίματος της τάξης σαν τάξης ακόμα πιο επίπονο. Δεν αλλάζει τους αντικειμενικές συνθήκες της ύπαρξης του σαν κύρια παραγωγική δύναμη και τον αντικειμενικό του χαρακτήρα σαν η τάξη που ”ζητώντας την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας ανάγει σαν αρχή για την κοινωνία αυτό που η κοινωνία έχει ήδη θέσει σαν αρχή για αυτό”. Ειναι καταδικασμένο, με την ύπαρξη της ιδιοκτησίας, να ζει την μισθωτή σκλαβιά ή να πεθάνει ένα πρωινό μέσα στην κουζίνα. Είναι το αρνητικό σε λειτουργία μέσα στον κόσμο, που είναι τίποτα και θα γίνει τα πάντα.

http://ilesxi.wordpress.com/2013/05/23/%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CF%87%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF/

Δημόσια συζήτηση ΕΡΑΣ Λευκωσίας με θέμα ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Παρασκευή 31 Μαίου 2013, 7.30 μ.μ.
στην Αίθουσα Ειρήνης (Τέρμα οδού Λήδρας)

- Τα κυβερνητικά μέτρα λιτότητας
- Τα μέτρα «επανεκκίνησης της οικονομίας»
- Η oφειλόμενη απάντηση απο την πλευρά
της μισθωτής εργασίας

 ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ομιλητές:
-Νεοκλής Συλικιώτης
-Σταύρος Τομπάζος
Συντονισμός: Μερόπη Τσιμίλλη-Μιχαήλ

Σκέψεις για την κρίση στην Κύπρο, Μέρος Ι Οι οπτικές της κουλτούρας

Γιώργος Χαραλάμπους



Η οπτική δεν είναι μόνο, ή τουλάχιστον πάντα, θέμα έμφασης, αλλά και ιδεολογικός προσανατολισμός. Εάν κάτι δεν αναφερθεί, υποτονιστεί, θεωρηθεί σαν δευτερεύον, ή αποσυμπλακεί από την ευρύτερη προβληματική που το εξηγεί, τότε εύκολα ξεχνιέται και μόνο εκείνο που αναφέρεται και τονίζεται αποκτά την υπόσταση του ουσιαστικού. Η \'α’ οπτική πολλές φορές εξυπηρετεί ένα σκοπό αρκετά διαφορετικό από εκείνο της ‘β’ οπτικής, παρόλο που και οι δύο μοιράζονται ένα γενικό σημείο αφετηρίας - εξού και προσδιορίζονται σαν οπτικές. Θεωρώ ότι είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο της εννοιολόγησης της ‘οπτικής’ που μπορούν να γίνουν κατανοητές οι διαφορές μεταξύ όσων αναλύουν τις αιτίες της γενικευμένης οικονομικής δυσχέρειας που μαστίζει σήμερα την Κύπρο. Κατ’ επέκταση, αυτή είναι ενδεχομένως και μια μέθοδος για να γίνει αντιληπτή η ετερογένεια των ιδεών, ιδεολογιών και πολιτικών αντιλήψεων που χαρακτηρίζουν σήμερα την Κυπριακή κοινωνία και να απορριφτεί περίτρανα το επιχείρημα ότι η Κύπρος έχει ένα εθνικό συμφέρον, μια φωνή αντίστασης, ή τη δυνατότητα ενός ενιαίου πολιτικού συνειρμού. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα, ούτε καν σε χώρες όπου λόγω κρίσης ολόκληρη η κοινωνία - από τους εργάτες μέχρι τα πιο κερδοφόρα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου - βρίσκεται σε αισθητά δυσμενέστερη θέση απ’ ότι προηγουμένως. Η πάλη των ιδεών παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ.

Κάπως σχηματικά διακρίνω μερικές, όχι απαραίτητα αμοιβαία αποκλειόμενες οπτικές, των οποίων το βασικό σημείο αφετηρίας είναι η δυσαρέσκεια με την υφιστάμενη κατάσταση και η προβολή της επιτακτικής ανάγκης για επίλυση των οικονομικών προβλημάτων. Οι οπτικές που θέλω να σχολιάσω εδώ είναι εκείνες που αναδεικνύουν την Κυπριακή κουλτούρα, την κοινωνική και πολιτική αντίστοιχα, υπό την έννοια της νοοτροπίας, των αξιών και της συλλογικής ψυχοσύνθεσης, σαν το βασικό πρόβλημα. Και οι δύο έχουν ανησυχητικά μεγάλη εγχώρια απήχηση, αλλά ταυτόχρονα και Γερμανική σφραγίδα. Συνοψίζονται στα λόγια του Μπέρτολτ Κόλερ στην «Frankfurter Allgemeine Zeitung» στις 15 Νοεμβρίου 2012, όπως αναφέρονται σε άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ στο «Εθνος»: ‘Αν ο Νότος της Ευρώπης δεν γίνει κατ’ ελάχιστον λίγο «γερμανικότερος», τότε η ΕΕ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη κρίση της’.

Κοινωνική κουλτούρα
Μια οπτική θεωρεί την Κυπριακή ‘αμπαλατωσύνη’ σαν βασικότατο παράγοντα του αντίκτυπου της οικονομικής κρίσης πάνω στην Κύπρο. Εντός των τάξεών της υπάρχουν αυτοί που διαχωρίζουν τους Κύπριους από όλους τους υπόλοιπους λαούς σαν ιδιαίτερα ‘προβληματικούς’ και εκείνοι που επιλέγουν να τους εντάσσουν στην ομάδα των τεμπέληδων, απειθάρχητων και ανοργάνωτων νοτιοευρωπαίων. Σε κάθε περίπτωση, η κρισιακή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αντιμετωπίζεται κυρίως ως θέμα υπερβολικού καταναλωτισμού, αφελούς καλοπέρασης, ακόμα και χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου. Το κέντρο βάρους, δηλαδή η μονάδα ανάλυσης, είναι ο μέσος πολίτης, το μέσο νοικοκυριό. Εκφράζεται μια ψυχαναλυτική διάθεση, η οποία εδράζεται στην πεποίθηση ότι υπάρχει εκείνο που λέγεται Κυπριακή (ή νοτιοευρωπαϊκή) νοοτροπία, κάτι που υπονοεί ότι το μυαλό του μέσου Κύπριου (ή νοτιοευρωπαίου) είναι διαφορετικό από τα άλλα ‘εθνικά μυαλά’ της Ευρώπης. Τα εν λόγω επιχειρήματα αντηχούν σε κάποιο βαθμό τη θεωρία του Μαξ Βέμπερ για τη σημασία της προτεσταντικής εργασιακής ηθικής, με βάση την οποία ο Προτεσταντισμός ενθάρρυνε τη σκληρή δουλειά σαν καθήκον πίστης. Ενώ η θρησκεία κάθε αυτή δεν ανάγεται σε βασικό αίτιο της Κυπριακής νοοτροπίας, θεωρείται πως οι Κύπριοι χαρακτηρίζονται από μια εν τέλει αυτοκαταστροφική χαλαρότητα, που από νωρίς απορρίφθηκε από τους βόρειους και ηπειρωτικούς ευρωπαϊκούς λαούς.

Η βασική πρόταση που συντάσεται στη βάση αυτής της οπτικής, είναι ότι αξίζουμε αυτό που σήμερα εισπράττουμε και άρα η όποια αντίσταση σε πολιτικές λιτότητας δεν πρέπει να εκφράζεται στο βαθμό που να μας εμποδίζει από το να εξορκίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και να φτιάξουμε ένα άλλο καινούργιο. Η υφιστάμενη κατάσταση οδηγεί λοιπόν στην πλήρη αποδοχή ενός μαθήματος που η Γερμανία, μεταξύ άλλων, εσυνέβη να πρέπει να μας διδάξει. Το μάθημα αυτό περιγράφεται από τον Ούρλιχ Μπεκ ως εξής: ‘Ο πόνος εξαγνίζει. Ο δρόμος που περνά από την κόλαση, ο δρόμος που περνά από τη λιτότητα, οδηγεί στον παράδεισο της οικονομικής ανάκαμψης’. Η συλλογική ενοχοποίηση του Κυπριακού και άλλων νότιο-ευρωπαϊκών λαών γίνεται με την πλήρη συγκατάθεσή τους. Ο ιμπεριαλισμός, τα Γερμανικά καπιταλιστικά συμφέροντα, η δομή της Ευρωζώνης λίγο-πολύ αθωόνονται, σαν θύματα μιας τοπικής συνωμοσιολογίας που έχει στόχο να συγκαλύψει την κοινωνική μας γύμνια. Λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος Μπίστης, του οποίου οι παρεμβάσεις κοσμούν Κυπριακές εφημερίδες και εισπράτουν χειροκροτήματα σε εκδηλώσεις εδώ στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό: ‘Βιώνουμε σε Ελλάδα και Κύπρο τα αποτελέσματα δικών μας διαχρονικών σφαλμάτων και επιλογών. Η προσφιλής σε πολλούς θεωρία της συνωμοσίας συνδέεται με την άλλη καταστροφική αντίληψη που εκλαμβάνει ως δεδομένο ότι είμαστε περίπου το κέντρο του κόσμου και όλοι μας οφείλουν. Και αντί να μας δανείζουν δωρεάν για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε (πάρτι το αποκαλούν κάποιοι), μας αδικούν. Η θεωρία συνωμοσίας λοιπόν είναι η κουρτίνα που πίσω της πάμε να κρύψουμε το πραγματικό πρόβλημα και το πλυντήριο των δικών μας ευθυνών’.

Με μια εξίσου ψυχαναλυτική διάθεση θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραβάλει το επιχείρημα ότι αυτή η οπτική αποκαλύπτει ένα σύνδρομο κατωτερότητας. Μεταξύ άλλων, διότι ο Κυπριακός λαός δεν έζησε ποτέ την Αναγέννηση και άργησε να γνωρίσει την αστική δημοκρατία. Έτσι ανέπτυξε μια κουλτούρα που δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά βρίσκεται γεωγραφικά κοντά στην ευρωπαϊκή και ως εκ τούτου κάποιοι - συνήθως εκείνοι που την ορίζουν σαν το φυσικό περιβάλλον της Ελληνικής εθνικής ταυτότητας - τη ζηλεύουν ή την εκθειάζουν, επηρεάζοντας και την υπόλοιπη κοινωνία. Όσο λοιπόν τα Ευρωκεντρικά αφηγήματα του εθνικισμού, αλλά και οι ανιστόρητες και στατικές αντιλήψεις του Κυπριακού ‘είναι’, πιάνουν τόπο στην κοινωνική συνείδηση, τόσο θα συνεχίζει και αυτό το αξιακό αυτομαστίγωμα με φόντο την Ευρώπη.

Υπάρχει και μια πιο δομική κριτική: όλα τα γνωρίσματα της Κυπριακής κοινωνικής κουλτούρας δεν αποτελούν πραγματική επιλογή που έκαναν σε μια συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο οι Κύπριοι, αλλά ένα ιστορικά καθορισμένο τρόπο απορρόφησης των αξιών και κινήτρων του παγκοσμιοποιημένου τρόπου παραγωγής από τις τοπικές ιδιαιτερότητες μιας χώρας. Η συμπεριφοριακή πορεία των Κυπρίων στον χρόνο και ο καθορισμός της από την οθωμανοκρατία, την αποικιοκρατία, τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά την εισβολή και πολλά άλλα, οδηγεί στη δημιουργία του στερεότυπου του ‘χώρκατου’. Ο Κυπριακός καταναλωτισμός τότε δεν είναι παρά μια εκδοχή της εμπορευματοποίησης και χρεοποίησης της ζωής. Το ότι είναι υψηλότερος ή πιο άπληστος ο καταναλωτισμός στην Κύπρο απ’ότι δεν είναι παρά αποτέλεσμα της ‘χρυσής’ τριανταετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας η κοινωνία στο σύνολό της και πάντοτε με έντονες εσωτερικές ανισότητες, κατάφερνε να αναπαράγει την ταξική της βάση και να πνίγει τις όποιες αντιδράσεις στο στάτους κβο, λόγω της σχετικής ευμάρειας που ήταν αποτέλεσμα της αύξησης του βιοτικού επιπέδου μέχρι και τις αρχές της νέας χιλιετηρίδας.

Με τον ίδιο τρόπο που ο Αμερικανός που θέλει να αγοράσει σπίτι - για να ζήσει το Αμερικανικό όνειρο και να τηρήσει τις πατριαρχικές παραδόσεις της κοινωνίας του, σύμφωνα με τις οποίες ένας πραγματικός στυλοβάτης μιας οικογένειας αποτυχάνει εάν δεν έχει ακίνητη ιδοκτησία - δανείζεται με βάση το κριτήριο ότι το χρέος του θα είναι διαχειρίσιμο αν τα πράγματα στη χειρότερη περίπτωση μείνουν στάσιμα, έτσι δανείζεται και ο Κύπριος που - λόγω της ανθεκτικότητας του θεσμού της οικογένειας στη χώρα του - έχει τη δυνατότητα να μένει στο σπίτι των γονέων του και να αγοράζει σχετικά ακριβά καταναλωτικά αγαθά. O Κυπριακός μικροαστισμός τρέφεται με τα ακριβά αυτοκίνητα και ρούχα, τα συχνά ταξίδια, τις καθημερινές εξόδους σε εστιατόρια και καφέ, αντιγράφωντας εικόνες και εμπειρίες, που λόγω του μικρού μεγέθους της κοινωνίας στην οποία υπάρχει, βλέπει καθημερινά και παντού στις ζωές ανθρώπων από την αστική τάξη. Ο Αμερικανικός μικροαστισμός εμπνέεται από τον ατομισμό που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις της χώρας του και τρέφεται από τις σειρές και την ειδησιογραφία του καναλιού Fox και τη ρητορεία της απεραντοσύνης των ευκαιριών στη δική του χώρα• ευκαιριών που του διατυμπανίζουν ότι μπορεί να αδράξει εάν κάνει έξυπνες επιλογές και ανεξαρτήτως της κοινωνικής του θέσης που αποτελεί την αφετηρία των επιδιώξεών του.

Πρόκειται για διαφορετικούς τρόπους σκέψης που μπορεί και να γίνονται στη βάση διαφορετικών βιοτικών επιπέδων, όμως έχουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα - την αύξηση στα επίπεδα καταναλωτισμού, που κτίζονται στις πλάτες του αυξημένου δανεισμού. Ενός δανεισμού που στην Κύπρο έγινε επιθυμητός για πολλούς και για άλλους τόσους επιβεβλημένος, διότι, μεταξύ άλλων: ο τραπεζικός τομέας είναι υπερτροφικός αφού είναι ο πιο κερδοφόρος για το τοπικό κεφάλαιο• τα επιτόκια δανεισμού μειώθηκαν μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη• η φούσκα των ακινήτων έδωσε μια αίσθηση μεγαλύτερου πλούτου, η οποία οδήγησε με τη σειρά της σε αυξημένη κατανάλωση βασιζόμενη σε δάνεια• το κοινωνικό κράτος είναι φτωχό, αναγκάζοντας πολλούς να καταφύγουν στο δανεισμό για να καλύψουν έξοδα που σχετίζονται με θέματα υγείας και μόρφωσης, ή να ξοδεύουν τα λεφτά τους εκεί και να δανείζονται για δευτερεύουσες ανάγκες• υπάρχει έλλειψη υποδομών, ιδιαίτερα στις συγκοινωνίες, κάτι που εξηγεί το δανεισμό που γίνεται για τον σκοπό της απόκτησης αυτοκινήτου• και δεν υπάρχει η δυνατότητα οικονομικής ευλυγισίας μέσω της άσκησης αυτόνομης νομισματικής πολιτικής.

Πολιτική κουλτούρα
Η δεύτερη οπτική, που αφορά την πολιτική κουλτούρα, μιλά κυρίως για θέμα κακοδιαχείρισης από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Κύπρου και κατ’ επέκταση για ζητήματα υπολειτουργίας των θεσμών. Με φόντο λίστες με ονόματα που μετάφεραν χρήματα στο εξωτερικό, ονόματα διευθυντικών στελεχών μεγάλων τραπεζικών οργανισμών που χάρισαν δάνεια, προέδρων και άλλων ατομικών ή συλλογικών δρώντων με πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο που αγνόησαν το πρόβλημα την ώρα που έπρεπε να λυθεί ή λειτουργούσαν στη βάση αντί-παραγωγικών κριτηρίων, αρθρώνονται επιχειρήματα περί πολιτικής κρίσης, η οποία με τη σειρά της οδήγησε και στην οικονομική. Εδώ εμπίπτει και το θέμα της ‘κομματοκρατίας’, με άλλα λόγια της παντελούς κυριαρχίας των κομμάτων και του κομματικού ρουσφετιού στην κοινωνική ζωή του τόπου. Σύμφωνα με τούτη την οπτική, οι παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση είναι εντελώς υποκειμενικοί, άρρηκτα συνδεδεμένοι με την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας, διαφάνειας και αξιοκρατίας. Εάν η πολιτική και θεσμική διάσταση του ζητήματος ‘τακτοποιηθούν’, τότε δύσκολα θα επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα καθολικής οικονομικής μιζέριας.

Ο βασικός διαχωρισμός σε επίπεδο κοινωνίας θεωρείται αυτός μεταξύ των πολιτικών καρεκλοκένταυρων και των απλών ανθρώπων που, ανεξαρτήτως τάξης και κοινωνικού στάτους, ψηφίζουν τους πρώτους, που με τη σειρά τους παρεκτρέπονται, αγνοώντας το δημόσιο συμφέρον. Το φταίξιμο δεν είναι ισομερές αλλά παραμένει διπλό: φταίνε κυρίως οι ελίτ και η θεσμική αρχιτεκτονική του Κυπριακού πολιτικού συστήματος, αλλά και ο κόσμος που λόγω πελατοκρατίας και ρουσφετιού ήταν αρκετά εφησυχασμένος, έτσι ώστε να αγνοεί ή να ανέχεται τα κακώς έχοντα. Το γενικό μήνυμα ως προς τις προτεινόμενες λύσεις είναι απαισιόδοξο και πανομοιότυπο με αυτό της προηγούμενης οπτικής - η συνέχιση της λιτότητας αντιμετωπίζεται σαν αδιέξοδο στο οποίο πρέπει να προσαρμοστούν οι δυσπραγούντες λαοί μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες. Η μόνη απαραίτητη αντίσταση πρέπει να έχει πολιτικό προσανατολισμό, έτσι ώστε το πολιτικό σύστημα της Κύπρου να εξαγνιστεί, να εκδημοκρατιστεί και να αποβάλει την αναξιοκρατία, την ατιμωρησία, την αδιαφάνεια και τους αδαείς ανθρώπους από θέσεις κλειδιά.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η πολιτική διαφθορά, το ρουσφέτι, η πελατοκρατία και η διοικητική χαλαρότητα μπορούν από μόνες τους ή κατά κύριο λόγο, να οδηγήσουν σε κρίση. Αυτό το ερώτημα καταλήγει σε άλλα πιο συγκεκριμένα. Εάν το πολιτικό σύστημα λειτουργούσε όπως αυτά της βόρειας και ηπειρωτικής Ευρώπης, οι τραπεζίτες δεν θα αγόραζαν ομόλογα του Ελληνικού κράτους το καλοκαίρι του 2010; Εάν ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας είχε καλύτερες σχέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση; Εάν οι Κύπριοι βουλευτές ήταν υπόχρεοι να δηλώνουν τη σύγκρουση συμφερόντων που τους αφορά όταν προέκυπταν τα ανάλογα θέματα; Έαν ο κυβερνητικός μηχανισμός δεν στελεχωνόταν στη βάση κομματικών κριτηρίων;
Ενδεχομένως ναι. Η κρίση στην Κύπρο είναι πράγματι ιδιαίτερη στην τελική φάση πριν το αποκορύφωμά της και όντως προσομοιάζει με εκείνες της Ελλάδας και της Ιταλίας όσο αφορά στο πολιτικό περιβάλλον όπου ξέσπασε. Όμως οι εθνικές ιδιομορφίες κάπου σταματούν. Το μέγεθος του τραπεζικού τομέα, το γεγονός ότι το κυριότερο εξαγωγικό προϊόν της χώρας είναι οι υπηρεσίες, η υπόσκαψη της γεωργικής ανάπτυξης λόγω της πορείας προς και της ένταξης στην ΕΕ και η ευρύτερη εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα προς όφελος των υπηρεσιών, που ενίσχυσε την εξάρτηση από τον διεθνή δανεισμό, η μείωση στα επίπεδα του κόστους δανεισμού και η ανάγκη συνεργασιών με ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ισραήλ) για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου, αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο τα στοιχεία που κάνουν την Κύπρο να ξεχωρίζει από άλλες χώρες εμπλέκονται με τη νομοτελειακή εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Ενώ η πολιτική κουλτούρα στην Κύπρο τρίζει υπό το βάρος των αντιδράσεων μιας κοινωνίας που βρίσκεται στη διαδικασία της φτωχοποίησης, δεν είναι αυτή η ρίζα του κακού, παρά μόνο ένας από τους καταλύτες του.

Πάλη των ιδεών και ταξική δομή
Οι οπτικές που σκιαγραφήθηκαν πιο πάνω συντείνουν στην ιδεολογική διαιρετικότητα εκείνων που έχουν να χάσουν τα περισσότερα από την κρίση, ήτοι των χαμηλών στρωμάτων του πληθυσμού. Ενώ η ταξική συνείδηση χαρακτηρίζει την αστική τάξη, δεν χαρακτηρίζει τους μισθωτούς, ούτε καν τους χαμηλά αμοιβόμενους. Αυτοί είναι βαθύτατα διχασμένοι ως προς τη διάγνωση του προβλήματος, τη λύση που τους συμφέρει και κατ’επέκταση την κοινωνική και πολιτική στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί, ενώ την ίδια ώρα ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία. Είναι κυρίως σε αυτά τα τμήματα που συμφέρει η δαιμονοποίηση της Κυπριακής κοινωνικής κουλτούρας και η αποκλειστική ενασχόληση με την Κυπριακή πολιτική κουλτούρα, διότι οδηγεί σε προτάσεις που δεν ανακατανέμουν πλούτο και δεν έρχονται σε ρήξη με τον τοπικό καπιταλισμό. Ενδεχομένως, η ταξική συνείδηση ως κάτι που διέπεται από μια πολύπλοκη και εξελικτική διαδικασία μέσα στη μεταμοντέρνα κοινωνία της συνεχούς πληροφόρησης, να χρειάζεται κι’αλλη κρίση για να αποκρυσταλλωθεί. Αλλά οι προβληματισμοί που περιστρέφονται γύρω από τα ερωτήματα που έσπειρε η κρίση, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ιδεολογικοί και αξιακοί, χωρίς στερεό ταξικό υπόβαθρο. Όπως και ευρύτερα στον πολιτικό και κοινωνικό ανταγωνισμό, στρώματα των οποίων τα συμφέροντα αντικειμενικά εξυπηρετούνται καλύτερα από τις λύσεις που προκύπτουν από τη ‘γ’ οπτική για παράδειγμα (δεδομένου ότι αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν), τείνουν να ασπάζονται την ‘α’.

Μέσα στο πλαίσιο της διαχρονικής επιρροής του εθνικισμού, του συντηριτισμού και του αντί-κομμουνισμού, ο προσανατολισμός προς την παραμονή στην Ευρωζώνη και την εφαρμογή του μνημονίου φαίνεται να καταφέρνει μέχρι τώρα να πείθει μεγάλο μέρος των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων, αλλά και μερίδα της εργατικής τάξης. Μόνο που η μεσαία τάξη αργά αλλά σταθερά άρχισε ήδη να φτωχοποιείται και να μετατρέπεται σε μικρομεσαία, οι μικρομεσαίοι να προλεταριοποιούνται και η εργατική τάξη να εξαθλιώνεται, με παρόμοιο τρόπο που από τη δεκαετία του ’70 και μετά πολλά τμήματα της εργατικής τάξης κατάφεραν να ανέβουν την σκάλα των τάξεων, βοηθούμενα από τους ραγδαίους τότε ρυθμούς ανάπτυξης.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι πολίτες και οι οικογένειες που απαρτίζουν αυτή την τώρα μεταβαλλόμενη μερίδα του πληθυσμού θα μετακινηθούν σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις, λόγω της χειροτέρευσης της οικονομικής τους κατάστασης και της μείωσης της αγοραστικής τους δύναμης; Όχι βέβαια. Η έντονη αναπαραγωγή του αισθήματος της προσωπικής και εθνικής ευθύνης για την κρίση στην Κύπρο από πολιτικούς και ΜΜΕ αποτελεί τροχοπέδι στην κατανόηση του ευρύτερου και κατά κόρον συστημικού πλαισίου εμφάνισης της κρίσης. Όσο καλλιεργείται πάνω απ’ όλα η πίστη στη σχεδόν υπεράνθρωπη ικανότητα της επιβίωσης σε βούρκο, η εθνική περηφάνεια και η αταξική αντίληψη των κρισιακών καταστάσεων, οι δυσπραγούντες θα ελπίζουν για καιρό στην επιλογή της λιτότητας ως απαραίτητο κακό και ως κάτι το βραχυπρόθεσμο. Όπως η αστική τάξη της Αμερικής κατάφερε να πείσει ότι υπάρχει Αμερικανικό όνειρο, κατ’ αναλογία στην Κύπρο καθίσταται εύκολο για την πλειοψηφία της κοινωνίας να πιστέψει στην ισχυρή προπαγάνδα που δέχεται καθημερινά ότι πρέπει να σκύψει στο αναπόφευκτο και δύσκολο να κατανοήσει τα όρια του Κυπριακού καπιταλισμού, ιδιαίτερα εν τι απουσία ενός πραγματικά ριζοσπαστικού πολιτικού φορέα της αριστεράς.

Για να δημιουργηθεί κατάσταση που να επιτρέπει ριζικές τομές στην τοπική διακυβέρνηση, προϋπόθεση δεν είναι μόνο η καθίζηση του βιοτικού επιπέδου του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, αλλά επίσης η ιδεολογική τoυ απελευθέρωση, μέσω της αμφισβήτησης εκείνου του μείγματος αντιλήψεων και συμπεριφορών που δομούν την αντίληψή μας για τον κόσμο.

Το μέγεθος του τραπεζικού τομέα, το γεγονός ότι το κυριότερο εξαγωγικό προϊόν της χώρας είναι οι υπηρεσίες, η υπόσκαψη της γεωργικής ανάπτυξης λόγω της πορείας προς και της ένταξης στην ΕΕ και η ευρύτερη εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα προς όφελος των υπηρεσιών, που ενίσχυσε την εξάρτηση από τον διεθνή δανεισμό, η μείωση στα επίπεδα του κόστους δανεισμού και η ανάγκη συνεργασιών με ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ισραήλ) για την αξιοποίηση του φυσικού πλούτου, αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο τα στοιχεία που κάνουν την Κύπρο να ξεχωρίζει από άλλες χώρες εμπλέκονται με τη νομοτελειακή εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος…..

Αλληλεγγύη με τις Κούρδισσες και τους Κούρδους πρόσφυγες από τη Συρία

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΕΡΑΣ)

Αλληλεγγύη με τις Κούρδισσες και τους Κούρδους πρόσφυγες από τη Συρία

200 περίπου Κούρδισσες και Κούρδοι από τη Συρία που βρίσκονται στην Κύπρο πραγματοποιούν από τις 29 Απριλίου εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών μαζί με τις οικογένειές τους, με βασική διεκδίκηση να τους παραχωρηθεί διεθνής προστασία στην Κύπρο, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε να μπορέσουν να ζήσουν υπό συνθήκες ασφάλειας και αξιοπρέπειας αφού ιδιαίτερα στο παρόν στάδιο δεν μπορούν να επιστρέψουν στη Συρία.

Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το δικαίωμα των προσφύγων από τη Συρία σε διεθνή προστασία και επομένως δεν παραχωρεί το προσφυγικό καθεστώς, ούτε καν αυτό της συμπληρωματικής προστασίας. Αντίθετα, οι Κούρδοι και Κούρδισσες πρόσφυγες αντιμετωπίζονται ως μετανάστες και μετανάστριες χωρίς χαρτιά με αποτέλεσμα η πλειοψηφία τους, περιλαμβανόμενων και των παιδιών τους, να αποκλείεται από βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως η υγεία, στέγαση και εργασία, αλλά και το δικαίωμα να διεκδικήσουν το δικαίωμα σε διεθνή προστασία σε άλλες χώρες.

Ενόψει της απόρριψης της αίτησης τους για άσυλο ή και της απαγόρευσης της υποβολής αίτησης ασύλου, πολλοί από τους διαμαρτυρόμενους πρόσφυγες, 20 από τους οποίους βρίσκονται από χθες σε απεργία πείνας, ζουν με τον εφιάλτη της σύλληψης και κράτησης, ακόμα και απέλασης στη Συρία όπου, εκτός από το μακελειό του εμφυλίου, αντιμετωπίζουν και κίνδυνο καταδίωξης από το καθεστώς του Ασάντ.

Το Υπουργείο Εσωτερικών προσπάθησε αρχικά να αγνοήσει την κινητοποίηση των προσφύγων και στη συνέχεια να τους εκφοβίσει μέσω της αστυνομίας με σκοπό τον τερματισμό της διαμαρτυρίας τους, ενώ αγνόησε παντελώς επιστολή – έκκληση του υπεύθυνου του Γραφείου της Υπάτης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο (UNHCR), στην οποία τονίζεται ότι οι πολίτες της Συρίας, χρήζουν διεθνούς προστασίας. Μεταξύ άλλων μέσων εκφοβισμού και άρνησης του δικαιώματος των προσφύγων να διαμαρτυρηθούν, η αστυνομία τους εμπόδισε ακόμα και να στήσουν αντίσκηνα για να προστατευθούν από τα πρόσφατα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Μετά από 15 μέρες αναμονής έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, αντιπροσωπεία των προσφύγων είχε χθές το πρωί συνάντηση με τον Υπουργό Εσωτερικών και υπηρεσιακούς αξιωματούχους. Στη συνάντηση, ο Υπουργός ξεκαθάρισε ότι η κυπριακή κυβέρνηση δεν πρόκειται να τους παραχωρήσει διεθνή προστασία, σε οποιαδήποτε μορφή. Όταν δε αντιλήφθηκε ότι οι πρόσφυγες γνωρίζουν καλά και το προσφυγικό δίκαιο και τα δικαιώματα τους, τους απείλησε ότι «αν δεν διαλύσουν την απεργία μέχρι αύριο θα τους συλλάβει όλους» και τους έδιωξε από το γραφείο του με φωνές και απειλές.

Η ΕΡΑΣ

• Καταδικάζει τη στάση και τις πολιτικές του Υπουργείου Εσωτερικών που οδηγούν τους πρόσφυγες στην Κύπρο στην εξαθλίωση και την απόγνωση.
• Καλεί την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της Κύπρου έναντι των προσφύγων από τη Συρία και τους παραχωρήσει άμεσα διεθνή προστασία, όπως αυτές καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις διεθνείς συμβάσεις .
• Καλεί την κυβέρνηση να αναπτύξει πολιτικές και μέτρα για την αντιμετώπιση του ρατσισμού και των διακρίσεων που αυξάνονται δραματικά ιδιαίτερα στο πλαίσιο της σημερινής δεινής οικονομικής κατάστασης ενόψει Μνημονίου και λιτότητας.
• Απαιτεί από την αστυνομία να σταματήσει την τακτική παρενόχλησης των διαμαρτυρόμενων προσφύγων και να τους επιτρέψουν να στήσουν αντίσκηνα σαν ένα ελάχιστο μέτρο αξιοπρεπής συμπεριφοράς σε ανθρώπους οι οποίοι περνούν πολύ δύσκολες στιγμές.
• Εκφράζει την υποστήριξη και αλληλεγγύη της προς τις Κούρδισσες και τους Κούρδους που πραγματοποιούν την κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Η ΕΡΑΣ καλεί τα μέλη της σε συνάντηση αλληλεγγύης με τις Κούρδισσες και τους Κούρδους πρόσφυγες από τη Συρία την Παρασκευή 17 Μαϊου στις 6 η ώρα το απόγευμα, στο χώρο κινητοποίησής τους, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών.

Δημόσιος Πλούτος στον ασφυκτικό κλοιό της ΤΡΟΙΚΑΣ: το παράδειγμα της Πορτογαλίας

Το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων των οργανισμών κοινής ωφελείας σήμερα είναι εξαιρετικά κρίσιμο και επίκαιρο έχοντας υπόψη τις απόψεις για διατήρηση του ευρύτερου κοινωνικού τους ρόλου καθώς και της συμβολής τους στην οικονομία και ανάπτυξη του τόπου.

Στα πλαίσια αυτά η ΠΕΟ σας προσκαλεί σε ημερίδα με θέμα: «Δημόσιος Πλούτος στον ασφυκτικό κλοιό της ΤΡΟΙΚΑΣ: το παράδειγμα της Πορτογαλίας» που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 20 Μαΐου και ώρα 16.00μμ στο Αμφιθέατρο των Κεντρικών Διοικητικών Γραφείων της ΑΤΗΚ.

Πιο κάτω παρατίθεται το πρόγραμμα της ημερίδας:

16.00 – 16.15

·        Χαιρετισμός από τον ΓΓ ΠΕΟ, Πάμπη Κυρίτση

·        Χαιρετισμός από  τον Πρόεδρο Δ.Σ. ΑΤΗΚ, Στάθη Κιττή

16.15 – 17.15

·        Εισήγηση από τον Γραμματέα Διεθνών Σχέσεων Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Πορτογαλίας ( CGTP-IN), Augusto Praca

·        Παρέμβαση από τον ΓΓ ΣΗΔΗΚΕΚ-ΠΕΟ, Αντώνη Νεοφύτου

·        Παρέμβαση από τον Επικεφαλή της Κίνησης  Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας,  Θέμο Δημητρίου

·        Παρέμβαση από τον ΓΓ της ΠΟΑΣ, Γρηγόρη Κατσελή

17.15– 18.00

·        Συζήτηση – Κλείσιμο

ΚΙΣΑ - Ανακοίνωση τύπου

Ανακοίνωση Τύπου - Δευτέρα, 13.05.2013

Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό (ΚΙΣΑ)

Οι πρόσφυγες κατέρχονται σε απεργία πείνας και άλλες εξελίξεις

Οι Κούρδοι και Κούρδισσες πρόσφυγες από την Συρία συνεχίζουν τον αγώνα τους για 15η συνεχή μέρα, και κάτω από τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες έχουν περιέλθει ,έχουν αποφασίσει με μια ομάδα 20 εξ αυτών να κατέρθουν σήμερα σε απεργία πείνας μέχρι να διευθετηθεί το πρόβλημά τους και τους δοθεί διεθνή προστασία.

Υπό το πρίσμα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες έχουν συναντηθεί την Παρασκευή 10 του Μάη με τον ευρωβουλευτή του ΑΚΕΛ, Κυριάκο Τριανταφυλλίδη, για να συζητήσουν πιθανές λύσεις στο πρόβλημα τους. Ο κ Τριανταφυλλίδης τους έχει υποσχεθεί ότι θα συνομιλούσε με τις αρμόδιες αρχές και τους διαβεβαίωσε ότι θα επανερχόταν για να τους ανακοινώσει ποια είναι η κατάσταση και ποιες οι επιλογές που μπορούν να ακολουθήσουν. Επίσης τους έχει διαβεβαιώσει ότι όντας στις Βρυξέλλες αυτή την βδομάδα θα επεδίωκε να μεταφέρει το θέμα στην Cecilia Malmstrom Ευρωπαία Επίτροπο αρμόδιας για τις Εσωτερικές Υποθέσεις με την προοπτική να συζητήσει το θέμα αυτό σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι αρχές συνεχίζουν την σκληρή πολιτική γραμμή και δεδομένων των πρόσφατων ακραίων καιρικών φαινομένων οι πρόσφυγες είναι έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών σε ένα χώρο που εύκολα διαβρώνεται από κλιματικές αλλαγές χωρίς τις στοιχειώδεις υλικές υποδομές αφού η Αστυνομία ακολουθώντας τακτική παρενόχλησης δεν τους αφήνει να στήσουν ούτε αντίσκηνα. Παράλληλα ενώ το Γραφείο Ευημερίας και οι λειτουργοί του έχουν πλήρη γνώση για την κατάσταση την οποία βρίσκονται οι πρόσφυγες και το γεγονός ότι ανάμεσά τους βρίσκονται και αρκετά παιδιά, δεν έχουν παρευρεθεί για στοιχειώδη κάλυψη αναγκών και βοήθεια στους απεργούς.

Εν όψει της κατάστασης που επικρατεί τόσο έξω από το Υπουργείο αλλά και την κλιμάκωση της σύρραξης στην Συρία, καλούμε τις αρχές να αναλάβουν τις ευθύνες τους που απορρέουν από τις Ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και συμβάσεις και να δώσουν άμεσα Διεθνή προστασία στους απεργούς.

Επίσης καλούμε όλες τις οργανώσεις, κινήσεις πολιτών αλλά και τους ίδιους τους πολίτες ατομικά όπως κατέλθουν έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών για να παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια στους απεργούς. Στο χώρο υπάρχουν ήδη κάποιες εγκαταστάσεις με τις οποίες μπορούν να μαγειρέψουν, δια το λόγο αυτό υλικό το οποίο μπορεί να μαγειρευτεί είναι ευπρόσδεκτο και αναγκαίο.

Τέλος θέλουμε να καλέσουμε την Αστυνομία να σταματήσει την τακτική παρενόχλησης των απεργών και να αφήσουν τους απεργούς να εγείρουν τα αντίσκηνα τους σαν ένα ελάχιστο μέτρο αξιοπρεπής συμπεριφοράς σε ανθρώπους οι οποίοι περνούν πολύ δύσκολες στιγμές. Επιπλέον η ΚΙΣΑ καταγγέλλει τις προσπάθειες του Υπουργείου Εσωτερικών για απομόνωση των προσφύγων από την ΚΙΣΑ με εντολές του Υπουργού.

13 Μαΐου 2013

Αλληλεγγύη με τις Κούρδισσες και τους Κούρδους πρόσφυγες από τη Συρία – Όχι στις πολιτικές εξαθλίωσης των προσφύγων στη Κύπρο!

200 περίπου Κούρδισσες και Κούρδοι από τη Συρία που κατέφυγαν στην Κύπρο ζητώντας διεθνή προστασία από την Κυπριακή Δημοκρατία πραγματοποιούν από τις 29/4/13 εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών μαζί με τις οικογένειές τους. Τo έναυσμα έδωσε ο τραγικός θάνατος του συμπατριώτη τους Kamiran Muhamad, 33 χρονών, πατέρα τεσσάρων ανήλικων παιδιών, ο οποίος, απελπισμένος από την κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε μετά από την άρνηση των αρμόδιων αρχών να τον στηρίξουν, αυτοκτόνησε.

Η βασική διεκδίκησή τους είναι να τους παραχωρηθεί διεθνής προστασία στην Κύπρο, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έτσι ώστε να μπορέσουν να ζήσουν υπό συνθήκες ασφάλειας και αξιοπρέπειας αφού στο παρόν στάδιο δεν μπορούν να επιστρέψουν στη Συρία.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι η μόνη χώρα της ΕΕ, η οποία όχι μόνο δεν παραχωρεί καθεστώς διεθνούς προστασίας είτε τουλάχιστον καθεστώς προσωρινής προστασίας σε πρόσφυγες από τη Συρία αλλά τους μεταχειρίζεται ουσιαστικά ως μετανάστριες και μετανάστες χωρίς χαρτιά αφήνοντας την πλειοψηφία των ατόμων αυτών, περιλαμβανόμενων και των παιδιών τους, χωρίς πρόσβαση σε βασικά κοινωνικά δικαιώματα, όπως υγεία, στέγαση, εργασία ή άλλους πόρους διαβίωσης.

Σύμφωνα με την πολιτική που ακολουθείται στην Κύπρο, πρόσωπα από τη Συρία είτε δεν μπορούν εύκολα να υποβάλουν αίτηση ασύλου, είτε τίθενται υπό κράτηση επειδή θεωρούνται για διάφορους λόγους απαγορευμένοι μετανάστες, είτε, σε περίπτωση που καταφέρουν να υποβάλουν αίτηση ασύλου, αυτή απορρίπτεται ή δεν εξετάζεται για χρόνια, αναμένοντας ενδεχομένως την αλλαγή της κατάστασης στη χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι η πλήρης εξαθλίωση αυτών των προσφύγων αφού δεν έχουν ουσιαστικά πρόσβαση σε δικαιώματα που να διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωσή τους. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο σοβαρή για τα άτομα που δεν έχουν καθεστώς διαμονής, ως αποτέλεσμα της απόρριψης των αιτήσεών τους για άσυλο, αφού κινδυνεύουν με σύλληψη, κράτηση και ακόμα και απέλαση στη Συρία, όπου εκτός από τον εμφύλιο πόλεμο, αντιμετωπίζουν και κίνδυνο δίωξης.

Ο επικεφαλής του Γραφείου της Υπάτης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες στην Κύπρο, μετά από συνάντηση με αντιπροσωπεία των προσφύγων, απέστειλε επιστολή προς το Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών, στην οποία αναφέρει ότι «η UNHCR ανησυχεί για την ευημερία των οικογενειών αυτών, οι οποίες βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας. Σε σχέση με το καθεστώς [διαμονής] τους, η UNHCR θεωρεί ότι οι πολίτες της Συρίας, όπως και τα πρόσωπα που είχαν τη συνήθη διαμονή τους στη Συρία, χρήζουν διεθνούς προστασίας …»

Το Υπουργείο Εσωτερικών προσπάθησε αρχικά να αγνοήσει την κινητοποίηση, αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι τα άτομα που την πραγματοποιούν είναι αποφασισμένα να παραμείνουν έξω από το Υπουργείο μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους, καταβλήθηκαν προσπάθειες, μέσω της αστυνομίας, για να πειστούν να αποχωρήσουν, χρησιμοποιώντας τόσο απειλές όσο και κενές υποσχέσεις ενώ προχώρησαν σε ενέργειες εκφοβισμού και έμμεσης καταστολής του δικαιώματός τους σε διαμαρτυρία.

Εμείς που υπογράφουμε πιο κάτω:

Καταδικάζουμε τη στάση του Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο επιδεικνύει πλήρη αδιαφορία στην εν λόγω κινητοποίηση και στα αιτήματα των κινητοποιημένων, όπως και στις ανάγκες των οικογενειών τους και των ανήλικων παιδιών, χρησιμοποιώντας την αστυνομία ως μοχλό πίεσης εναντίον τους.

Εκφράζουμε την υποστήριξη και αλληλεγγύη μας προς τις Κούρδισσες και τους Κούρδους που πραγματοποιούν την κινητοποίηση έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών και καλούμε την Κυπριακή Δημοκρατία να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της, όπως αυτές καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις διεθνείς συμβάσεις έναντι των προσφύγων από τη Συρία.

Καλούμε την Κυπριακή Κυβέρνηση να υιοθετήσει τα απαιτούμενα μέτρα για την αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσισμού και διακρίσεων που εντείνονται ακόμη περισσότερο σήμερα στην κυπριακή κοινωνία ενόψει των επιπτώσεων του Μνημονίου και των σκληρών μέτρων λιτότητας που επιβάλλονται.

Τέλος, καλούμε την Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει άμεσα στη λήψη μέτρων για άμβλυνση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες, λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης και να τους αναγνωρίσει ως ιδιαίτερα ευάλωτες ομάδες και να τους στηρίξει, αντί να προσπαθεί να τους οδηγήσει στην εξαθλίωση και την απόγνωση ώστε να εγκαταλείψουν την Κύπρο.

http://www.change.org/petitions/ministry-of-interior-government-of-cyprus-no-to-the-policies-that-lead-refugees-in-cyprus-to-destitution