«Να φοβάσαι
τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή
κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από
αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς.» Umberto Eco
Τούτο που γίνεται στην Κύπρο τον τελευταίο μήνα
δείχνει με ένα απλούστατο τρόπο ότι το βασικό συστατικό του να είσαι Κυπραίος,
είναι η υποκρισία τζαι η αποδοχή της σαν το βασικό συστατικό της
κοινωνικοποίησης μας. Εν να μου πείτε ότι είμαι αυθαίρετος τζαι ότι θέλω μια σοβαρή
έρευνα για να χαρακτηρίσω έτσι ένα λαό τζαι ότι τσουβαλιάζω, τζαι εν ένα ζήτημα
τούτο παρόλα αυτά αφήστε με να ολοκληρώσω τούντη σκέψη μου που συναρμολογείται
που τρεις πτυχές: την ηθική, την άγνοια αλλά τζαι την συνειδητή υποκρισία.
Που όποια σκοπιά τζαι να πιάσεις το Κυπριακό
οικονομικό κραχ θα δεις ότι στον Κυπριακό κυρίαρχο δημόσιο λόγο παίζουνται
«τρείς ταινίες»: η ταινία «ετρώαμε τόσο τζαιρό τζαι εν εκάμναμε τίποτε άρα
είμαστε συνυπεύθυνοι για τη μοίρα του τόπου τζαι τη κατάσταση τωρά», η ταινία «η
ασυδοσία μας για περισσότερα αγαθά έκαμε μας να ξιάσουμε το τι σημαίνει
«άδρωπος» γι αυτό η κρίση εν μια καλή ευκαιρία να έρτουμε πίσω στο «κανονικό»,
τες πατροπαράδοτες πατριαρχικές θρησκευτικές αξίες», τζαι την «κανένας εν
έξερεν τίποτε φυσικά τόσο τζαιρό τζαι εξαπατηθήκαμεν». Τούτες εν οι κύριες τζαι
μερικές άλλες που μπορεί να ξεφυτρώσουν εν ένα μιξάρισμα των ποιο πάνω η
παράγωγο τούντης υποκρισίας. Τζαι οι τρεις τούτες οι ταινίες έχουν ένα κοινό
χαρακτηριστικό: προσπαθούν να καλλιεργήσουν την συλλογική ευθύνη η τελοςπάντων
να ενώσουν τες κοινωνικές τάξεις με το θρυλικό «we are all in this together».
Η υποκρισία φυσικά έγκειται στο γεγονός ότι εν
εφκύκεν κανένας ως τωρά να μας πει ξεκάθαρα για ποιον παλεύκει, με κομματικός,
με οικονομολόγος με οποιοσδήποτε άλλος καλιούν τα κανάλια/ράδια/εφημερίδες,
κάμνει διαλέξεις στα πανεπιστήμια κτλ. Υποκρισία υφίσταται τζαι στους
μικροαστούς που μπροστά στην καταστροφή τζαι την «προλεταριοποίηση»(φτωχοποίηση)
τους, τζαι ενώ ξέρουν τι γίνεται στην καθημερινή ζωή αποφασίσαν να πιστέψουν
τους υποκριτές ότι για την κρίση φταιν οι προηγούμενοι, οι τωρασινοί, οι
μετανάστες, οι συνδικαλιστές, οι δημόσιοι και ούτω καθ εξής. Εν άξιον απορίας
πως μια χώρα με τόσους σπουδασμένους λογιστές, οικονομολόγους κτλ δκιαλέει να
εξαπατάται τόσο εξόφθαλμα. Φυσικά μια ταξική ανάλυση της κοινωνίας τζαι της
πολιτικής οικονομίας εν να το δείξει τούτο. Ως δαμέ ούλλα απλά.
Πέραν που την υποκρισίαν τούτων ούλλων των
«σωτήρων» έρκεται σαν επιστέγασμα η αντίληψη του κόσμου να τους διά σσιηνί να
αλονίζουν. Βέβαια με το Υπουργείο Παιδείας κοτσιανιασμένο της Εκκλησιάς από την
αρχή τούτου του δυσλειτουργικού κράτους με κρίσεις ταυτότητας τζαι τι περιμένει
κανένας αλλά ας με το συνεχίσω, εν άλλο το θέμα μας δαμέ. Οι συλλογικές
συμβάσεις, το 8ωρο τζαι ένα σωρό άλλες εργατικές κατακτήσεις που επέθανε κόσμος
για να κατοχυρωθούν απαξιώνουνται, «έσιει κρίσην τωρά» «ο κόσμος χάνεται τζαι
εσού θέλεις να ζιείς σαν το βασιλιάν?» εν μερικές που τες «νορμάλ»-ελεινές
ατάκες που ακούεις παντού. Το σιειρότερον που ούλλα τούντες κουβέντες ακούεις
τες παραπάνω που τους γραφειοκράτες τους συνδικαλιστές παρά που τους μάστρους.
Τζιήνοι τζαννέν υποκριτές! Ως προχτές ελαλούσαν του κόσμου τους να πιαν όσα
τους διουν τζαι να κρύψουν διότι εν δύσκολοι οι τζαιροί τζαι τωρά τάχατες
μάχουνται να κάμουν κινητοποιήσεις: καππελλομένες φυσικά άμπα τζαι
λοξοστρατήσει κανένας.
Μέσα σε τούτον ούλλον τον παντζουρλισμό, έσιει
έναν είδος «σωτήρα» που εμφανίστηκεν σε αρκετές ευρωπαικές χώρες, εν ο
λεγόμενος λαικιστής (καμιά σχέση δεν έσιει με το λαό) που πουλά
«αντισυστημισμό». Εγώ δαμέ μιλώ για το στυλ Μπέππε Γκρίλλο (Ιταλία), Νάιτζελ
Φάρατζ (Αγγλία) κάτι μεταξύ γελοίου τζαι απορροφητή της λαικής οργής. Τούντον
ρόλο δαμέσα θέλει να τον παίξει ο Λιλλήκας, έσιει τζαιρό που το εμυρίστην,
εδούλεψεν σκληρά τζαι τωρά θέλει να καρπωθεί την εξουσία μετά που τζήνους
ούλλους που έγλυψεν: παπάες, κεφάλαιο, δεξιά, «αριστερά». Στην νέα «κίνηση» που
ίδρυσεν λαλεί στόχος είναι να υπηρετήσει το τόπο και όχι καμια ιδεολογία τζαι
μπλα, μπλα, μπλα. Ο άθρωπος εν παίζεται, πέρα που το ξεκάθαρο μήνυμα που
εκπέμπει η βιογραφία του σαν πρώην υπουργός τζαι νυν εκατομμυριούχος, σχέσεις
με εκκλησιά τζαι τοπικό κεφάλαιο κτλ, τίθονται τζαι διάφορα ερωτηματικά ως προς
το τι θα κάμει σε περίπτωση που οι φασίστες που εσύναξεν τζιημέσα εν τα
βρίσκουν με τους «πατριώτες αριστερούς». Ο Λιλλήκας λοιπόν, ήβρεν μια λέξη που
ο κόσμος εν ηξέρει ήντα που σημαίνει αλλά έσιει θετικήν εννοιολογίαν στην
υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων μέσα στην κοινωνία τζαι έδωκεν της μέστα φκιά, το
παράθυρο του να παράξει την υποκρισίαν του. Λοιπόν να μεν τα πολυλογώ για τον
μέγα λαοπλάνο των τελευταίων μηνών τζαι εξαίρετον επικοινωνιολόγο, πάμε τωρά στη
λέξη η οποία είναι μεν της μόδας αλλά φαίνεται να μεν κατάλαβε κανένας πόθεν προέρχεται
ο όρος τζαι τι προϋποθέτει. Ο «πολίτης» έν ορισμός του ατομικού υποκειμένου το οποίο
μας λαλούν ότι αποτελεί την «κοινωνία των πολιτών». Τι εν τούντο πράμα απ’ οτι φαίνεται
επειδή άρεσε μας εν θέλουμεν να μάθουμε, με τον Λιλλήκα να μας παίζει τζαι τον «αντισυστημικό»
(άλλο νάκκο ένα μας μιλήσει τζαι για επανάσταση).
Η λέξη «πολίτης» λοιπόν έρκεται στην επιφάνεια άμαν
το κράτος σαν το πλαστικό σώμα της κοινωνίας ας πούμε δεν το εξουσιάζει κάποιος
συγκεκριμένος αλλά ο νόμος ο οποίος εγκαθιδρύθηκε υποτίθεται στο όνομα του
λαού. Έτσι ο υπήκοος γίνεται πολίτης με δικαιώματα τζαι υποχρεώσεις τζαι
εξαφανίζουνται που τη καθημερινότητα η αυθαιρεσία τζαι η καταπίεση: η κοινωνία
μετατρέπεται σε κοινωνία των «πολιτών». Τούτο που φυσικά εν μας λαλούν εν ότι
το κράτος τζαι κατ επέκταση το «Σύνταγμα – το υποτιθέμενο αμερόληπτο νομικό
πλάσμα της κυριαρχίας του νόμου που ψήφισαν οι αντιπρόσωποι του λαού –»(που
λαλεί τζαι ο Γκράμσι στο «η κυριαρχία του νόμου») είναι στην πραγματικότητα η
φυσικοποίηση τζαι η αρχή της δικτατορίας της ιδιοκτήτριας τάξης τζαι κατ
επέκταση το κράτος μια «νομική» της κατάκτηση. Ο θεμελιώδης θεσμός του κράτους
εν η ατομική ιδιοκτησία τζαι η έννια του κράτους ένι να προστατεύκει την
ιδιοκτησία της κυρίαρχης τάξης που οποιαδήποτε «απειλή». Εξού τζαι τοσον κάχριν
στα ΜΜΕ για το «ιερό δικαίωμα στην ιδιοκτησία» το οποίον τάχα μου επαραβιάστηκε
αλλά δεν εμπορούσαμε να κάμουμε διαφορετικά,
δηλαδή εγώ εν τζαι… Η κοινωνία των πολιτών στην ουσία δεν είναι τίποτε
άλλο που την διάλυση οποιασδήποτε σχέσης συλλογικότητας τζαι οργάνωσης μπορεί
να έσιει ο άνθρωπος βασισμένο στην αλληλεγγύη σαν κοινωνικό ον τζαι στη θέση του
αντικαθιστάται που το άτομο πολίτη, ο οποίος πολίτης ενι ένας μονομάχος ο
οποίος βλέπει ούλλον τον άλλο κόσμο με το σκεπτικό του να φκάλει κέρδος, άρα
ανταγωνιστή τζι εν δυνάμει εχθρό. Η ιδέα του πολίτη εν αντικοινωνική επειδή
βάλει το κράτος να κάμνει τον διαιτητή μεταξύ ιδιωτικών συμφερόντων τζαι με τον
ανταγωνισμό να γίνεται η βασικότερη πρακτική του ανθρώπου, ο πολίτης αποτελεί
ένα κύτταρο το οποίο αντιτίθεται σε κάθε σχέση κοινωνική. Πάνω σε τούντην
ανοργανικότητα του πολίτη έρκεται να βασίσει το κράτος τζαι ο νόμος την
κυριαρχία του για να κρατήσει σε μια συνοχή ένα υποκείμενο αντιδιαμετρικά
αντίθετο με τον ίδιο του τον εαυτό!
Επειδή κάποιοι λοιπόν δεν τρων κόνναρα, διαμαρτύρουνται
για την φυσικοποίηση της αστικής κοινωνίας μέσα που ούλλους τους θεσμούς αλλά
κυρίως με την κατοχύρωση της νομικά. Τούτοι οι κάποιοι ονομάζουνται που τον
Μάρξ στην κριτική του της φιλελευθερης οικονομίας «προλετάριοι», εν τζιήνοι που
ενδέχεται να καταργήσουν την ταξική κοινωνία τζαι να ελευθερωθούν που τα δεσμά
που τους έβαλε η αστική κοινωνία. Τούτοι ούλλοι οι ψευτο-επιστήμονες τζαι
τεχνοκράτες που μας πουλούν αέρα κουπανιστό σήμερα που ήταν τόσο τζαιρό να
προβλέψουν τη συστημική κρίση του καπιταλισμού? Αλλά θωρεί το χρυσόψάρο τζει
που τη γυάλλα? Στην χυδαιότερη υπηρετούν το κεφάλαιο στην επικινδυνότερη
περίπτωση εν απλά χαζοί. Ο Μάρξ λοιπόν σχεδόν δκιακόσια χρόνια πριν είσιεν
προβλέψει ότι οι «προλετάριοι» αρχικά θα ευνοηθούν που τον καπιταλισμό: το
κεφάλαιο εν να τους δόκει κάπποια προνόμια (προνόμια τζαι οι δικαιώματα γιατί
το δικαίωμα εν σου το διά κάποιος τζαι να το πιάνει πίσω όποτε «έσιει κρίση»,
οπόταν προσωρινά προνόμια εν πιο καλός όρος )όπως να μετακινείται για να πιάσει
δουλεία «όπου θέλει» τζαι σιγά σιγά με κάποιους αγώνες να καλυτερεύκει τες
εργασιακές τζαι τες υλικές του συνθήκες. Αλλά, πολλά γλήορα θα έρτει αντιμέτωπος
με ούλλες τες αντιφάσεις της οικονομίας του κεφαλαίου, εμπορευμα προς πώληση
στην αγορά εργασίας, ανασφάλιστος τζαι όσο βαθυνίσκει η κρίση να μοιάζει ούλλο
τζαι παραπάνω με τους σκλάβους τζαι τους δουλοπάροικους [σάννα τζαι ξανακούσετε
το πρόσφατα θέμας?]. Τούτο που εν σας λαλούν οι διάφοροι υποκριτές εν ότι τζαι
οι πεινασμένοι, τζαι οι ανέργοι εν βασικό συστατικό τούντης κοινωνίας. Ας
πούμεν αμαν έσιεις μια δεξαμενή τόσους ανέργους μετά που διαλύεις οποιαδήποτε
έννοια οργανωμένου (αυτόνομου) συνδικαλισμού ο κάθε εργάτης εν έρμαιο του κάθε
εργοδότη που κάθε μέρα λαλεί σου «αν μεν δεχτείς μείωση μισθού, έξω έσιει
τόσους άνεργους» τζαι διάφορα άλλα. Σιγά-σιγά αρκέφκεις τζαι κάμνεις του τζαι
διάφορες δουλειές τζαι στο τέλος να σε απειλά τζιόλας αν μεν τες κάμεις εννα σε
δκιώξει. Ναι, τούντα πράματα είπεν τα ο Μάρξ πριν σχεδον δκιακόσια χρόνια! Ο
Γκράμσι ελάλεν « Τα χρηματοκιβώτια φουσκώνουν με το αίμα των εργαζομένων και η
λαμπρότητα του πολιτισμού που έχει πετύχει ο καπιταλισμός κρύβουνε μια τραγική
πραγματικότητα από οδυνηρές σκιές, βαρβαρότητες και αδικίες χωρίς όρια». Τούτο
καταλαβαίνουν το καλά όσοι εφτύσαν γαίμα 40 χρόνια να μεγαλώσουν κοπελλουθκια
τζαι να χάνουν όσα εχτίσαν μέσα σε ένα
μήνα, αλλά τζαι τόσοι άνεργοι νέοι που επάθαν κατάθλιψη μέσα σε τούντην
ασφυκτική πίεση της επιβίωσης με την αβεβαιότητα πιο μεγάλη που ποττέ.
Τζαι επειδή ακούω ποτζι ποδά τη λέξη αλληλεγγύη να
πρέπει να μιλήσω για πραγματική αλληλεγγυη. Το αστικο κράτος τζαι οι νόμοι που
το πραγματώνουν δεν έχουν καμιά σχέση με την λέξη εχτός που την υποκρισία να
την επαναλαμβάνουν για να παρασύρουν τον λαό στο συναίσθημα τζαι να μεν
σκέφτεται με τη λογική, κριτικά. Που την άλλη το εργατικό κίνημα τζαι όσα
κοινωνικά κινήματα δεν εξιάσαν ότι ζιούμε σε ταξική κοινωνία, εν η αντίδραση
στη βαρβαρόττα του καπιταλισμού τζαι κατ επέκταση του αστικού κράτους. Εν η
κοινωνία η οποία θέλει να οργανωθεί στη βάση της αλληλεγγύης τζαι οι της
ιδιοκτησίας. Ο «πολίτης» σαν ένα ατομικιστικό τζαι ανοργανικό υποκείμενο όταν
θα αντικαθίσταθεί που τον «σύντροφο» ο οποίος θα χτίζει την κοινωνία στη βάση
της κοινωνικότητας τζαι της αμεσης συλλογικότητας αφού αντιλαμβάνεται την
ελευθερία μέσα που την κοινωνία τζαι την ισότητα όλων, τζαι οι σαν κάτι το
ατομικό τζαι το ιδιωτικό που στηρίζεται στην καταπίεση των άλλων. Τούτες ούλλες
οι συλλογικότητες βασισμένες ακριβώς στην αλληλεγγύη μπορούν να καλύψουν
περιοχές τζαι κατ επέκταση τον κόσμο ούλλο τζαι αντί του ατομικού ανταγωνισμού
του κάθε ανθρώπου προς άλλο ή τον ανταγωνισμό των εθνικών αστικών τάξεων, ο
πραγματικός ανταγωνισμός εν μεταξύ των τάξεων ανα το παγκόσμιο. Τωρά το θέμα
είναι να μεν σκεφτούμαστε με τα συναισθήματα αλλά με τη λογική. Τούτη η
σύγκρουση με το «σύστημαν» εν ναν τρομερή, εν θα χαρίσει τίποτε σε κανέναν.
Αλλά ακριβώς πας την κρίση του καπιταλισμού φαίνεται ότι ο «ανθρωπισμός» της
αστικής κοινωνίας έσιει καλά κρυμμένα φασιστικά όπλα. Στο όνομα της οικονομίας
τζαι της «εκτακτης αναγκης» το αστικό κράτος αναστέλλει ούλλα τα προνόμια του
«πολίτη» τζαι τούτη η τάχα μου προσωρινότητα θα γίνει η νέα κανονικότητα.
Δηλαδή για να έρτουμε στο παράδειγμα του Λιλλήκα η «συμμαχία πολιτών» δεν είναι
τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να μας πείσει ότι οι ανταγωνιστές ιδιώτες που
σκέφτουνται εχθρικά ο ένας τον άλλον θα πιαν την εξουσία τζαι θα υπηρετήσουν τα
συμφέροντα του τόπου (όξα του κεφαλαίου τζαι της εκκλησιάς)? Οι μόνο τούτο αλλά
σε μια συγκυρία που το εργατικό κίνημα στο βορρά δυναμώνει με την μέρα τζαι τα
Μ.Μ.Ε ούλλα μόκο όπως έν το φυσικό άμπα τζαι δημιουργηθεί καμιά απόπειρα
σοσιαλιστικού προτάγματος για το λαό λύοντας τζαι το Κυπριακό (αφού οι αστοί
έσιει σαράντα χρόνια εν τα εκαταφέραν) μέσω της εργατικής αλληλεγγύης, ο
Λιλλήκας μιλά για εθνικές ενότητες, εθνικά μνημόνια, ξεπουλήματα του φυσικού
πλούτου του λαού τζαι άλλες αστικές φαντασίες. Όι μόνο τούτο αλλά εσύναξεν τζαι
τον κάθε ρατσιστή τζαι φασίστα λαικιστή να προπαγανδίζει εναντίων της πιο
σκληρά εργαζόμενης τζαι επισφαλής ομάδας τους μετανάστες που για ένα κομμάτι
ψωμί τους υπερεκμεταλλεύκουνται τζαι μετά ξαποστέλλουν τους για να μεν αρκέψουν
να οργανώνουνται. Ναι, φταίν τζήνοι που σου επαράξαν το 55% του ΑΕΠ σου σε μια
δεκαπενταετία 1991-2005 τζαι εκαπρωθήκαν μόνο το 3%! Κύριε Λιλλήκα τζύλα το
αμαξούι σου πάρακατω, δεν είσαι ούτε κάτι το επαναστατικό αλλά ούτε καν ο
αδιάφθορος αστός που υποκρίνεσαι οτι είσαι…
Λοιπόν για να φκάλει κάποιο νόημα ο συλλογισμός
μου τζαι τούτο που έγραψα πρέπει να ανοίξω τζαι κανέναν διάλογο. Οπόταν νομίζω
ήταν να εν καλά να ξεκινήσει η μπλογκόσφαιρα, τα δίκτυα εναλλακτικής πληροφόρησης
κτλ, να θέτουν κάποια ζητήματα κάτω: πως μπορεί ο κόσμος της εργασίας να
συπειρωθεί πέραν του κατεστημένου αστικού πολιτικού συστήματος τζαι των
γραφειοκρατών συνδικαλιστών, πως μπορούμε να απομονώσουμε τούντον υποκριτήν που
στρέφει την κοινωνία ακροδεξιά με δεδομένη την πεθαμένη αριστερά εντός του Ακέλ[1],
τζαι τέλος εν να βρεθεί κανένας «διανοούμενος» να μιλήσει για τον καπιταλισμό,
την πάλη των τάξεων τζαι την ιδιοκτησία οξά ένα αναλωνούμαστιν σε επικοινωνιακά
τρικ, να ονειρευκούμαστιν ένα «αδιάφθορο αστικό κράτος πρόνοιας», στο πόσα εν
να μας κουρέψουν τζαι αν θα μας σώσει η Ρωσία, η Κίνα η οποισδήποτε άλλος? Επειδή
μέσα σε τούτον ούλλον τον παρτζουγλισμό - απ’ ότι φαίνεται - Η κρίση θέλει υποκρισία. Η απάντηση μας?
Λ. Σ.
[1] Εκτός τζαι αν έσιει πολλούς που πιστεύκουν ότι το Ακελ εν ετέλιωσε τον
ιστορικό του κύκλο τζαι αναπαράγει μόνο γραφειοκρατία πιον έχοντας εγκλωβισμένη
μάλιστα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξη στες αγκάλες του. Εν μεγάλο θέμαν όμως
τζαι τίθουνται διάφορα ερωτήματα γι’ αυτόν συζητούμε το σε άλλο άρθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου