8 Ιανουαρίου 2014
Και μικρή αναφορά σ’ ένα πόλεμο που καμωνόμαστε πως είναι
μακριά μας
Οι τρεις αυτοκτονίες που σημειώθηκαν
κατά τη διάρκεια του τελευταίου χρόνου στις φυλακές και τα κρατητήρια της
Δημοκρατίας έφεραν κατά τρόπο εξόφθαλμο στη δημοσιότητα το ζήτημα των συνθηκών
κράτησης στο λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα, αλλά και την απόγνωση στην οποία
οδηγούνται οι πολιτικοί ή οικονομικοί πρόσφυγες που έχουν την ατυχία να βρεθούν
ή να «κολλήσουν» στη δουλοπρεπώς φιλόξενη χώρα μας σε όσους έχουν λεφτά και
σκληρά αφιλόξενη σε όσους χρειάζονται καταφύγιο και βοήθεια. Οι αυτοκτονίες
αποτελούν όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό την κορφή του παγόβουνου. Πολύ
περισσότερα άτομα επιβιώνουν μεν αλλά με σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχική και
σωματική τους υγεία.
Στη μίζερη χώρα της αποσιώπησης στην
οποία ζούμε, πρέπει να σημειώσουμε ως θετικό – όσο οξύμωρο
και αν είναι – το ότι τα ΜΜΕ δημοσιοποίησαν την υπόθεση και υποχρέωσαν και τον
Υπουργό Δικαιοσύνης και τη Διεύθυνση των φυλακών να δεχτούν ότι υπάρχει
πρόβλημα, χωρίς ωστόσο μέχρι στιγμής να μας πουν κάτι κατ’ ελάχιστο πειστικό
για τα σχέδια αντιμετώπισης του ζητήματος. Να υπενθυμίσουμε ότι 200 κρατούμενοι
κάνουν απεργία στις φυλακές και τέσσερα άτομα, αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, είναι
σε απεργία πείνας εδώ και σαράντα μέρες. Δύο απ’ αυτούς μετέτρεψαν από την
Τρίτη την απεργία πείνας σε απεργία πείνας και δίψας μπροστά από το Υπουργείο
Εσωτερικών, στο οποίο ο Σωκράτης Χάσικος συνεχίζει απτόητος να
"υποστηρίζει" τα ανθρώπινα δικαιώματα που οι μη κυβερνητικές
οργανώσεις … «παράγουν».
Επειδή ο νέος των 22 ετών που
αυτοκτόνησε πρόσφατα κατάγεται από την εμπόλεμη γειτονική Συρία και, όπως
φαίνεται από τις πληροφορίες που δημοσιοποιήθηκαν, η απόγνωσή του σχετίζεται με
την τύχη των δικών του που παραμένουν στη χώρα τους, θα ήταν χρήσιμο να
υπενθυμίσουμε ότι οι παντός είδους υπεύθυνοι στις διάφορες υπηρεσίες είναι
περίπου 60 χρονών. Το 1974 ήταν συνομήλικοι αυτού του παιδιού που επέλεξε να
φύγει από τούτο τον κόσμο. Προφανώς δεν ανήκουν ούτε σε όσους αυτοκτόνησαν ούτε
σε όσους σκοτώθηκαν. Οι μισοί όμως περίπου από αυτούς έζησαν στις
τσαντιρουπόλεις και τράφηκαν για μερικά χρόνια με αλεύρι και κονσέρβες της
διεθνούς βοήθειας. Κάποιοι έζησαν ως νόμιμοι ή παράνομοι μετανάστες σε άλλες
χώρες και σπούδασαν εργαζόμενοι ή και με έκτακτα βοηθήματα. Πολλοί πληγωμένοι
θεραπεύτηκαν σε νοσοκομεία του εξωτερικού. Δεν θα θέσουμε το ερώτημα πώς είναι
δυνατόν να απωθήσει κανείς την ιστορική μνήμη σε τόσο βαθμό, γιατί η απάντηση
είναι προφανής: είναι και παραείναι δυνατόν αφού το βλέπουμε να συμβαίνει.
Δικαιούμαστε όμως και είμαστε υποχρεωμένοι παράλληλα ως λαός να διεκδικούμε πιο
ανθρώπινες συμπεριφορές από τους κρατούντες.
Και αφού είμαστε στο κρίσιμο θέμα των
αυτοκτονιών καλούμε ακόμα μια φορά τους αρμόδιους και την Επίτροπο Διοίκησης να
ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό στην Εθνική Φρουρά. Είναι κοινό μυστικό ότι η
κατάσταση εκεί είναι πολύ πιο σοβαρή από ότι στις φυλακές. Τα μέτρα που
υποθέτουμε ότι λαμβάνονται δεν φαίνεται δυστυχώς να δίνουν ικανοποιητικά
αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου