Φτάνει πια! Το κεφάλαιο και η μεγάλη ιδιοκτησία να πληρώσουν

Τα πράγματα είναι πλέον καθαρά. Μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται μια ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας και του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά. Πέραν από την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τον αποκλεισμό πολλών εργαζομένων από τις συλλογικές συμβάσεις και τις ρυθμισμένες σχέσεις εργασίας, σήμερα απειλείται ακόμα ο ίδιος ο κοινωνικός διάλογος και θεσμοί όπως αυτός της συλλογικής διαπραγμάτευσης και της ΑΤΑ.

Σε αυτή τη φάση στοχοποιείται ξεχωριστά και ιδιαίτερα ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, στον οποίο οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου προσπαθούν να φορτώσουν ολόκληρο το βάρος της οικονομικής κρίσης. Η κρίση είναι συστημική και παγκόσμια και αφορά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ζώνη ευρώ, πέρα από την παρατεταμένη ύφεση, παρουσιάζει προβλήματα συνοχής και κινδυνεύει. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της οικονομίας που απορύθμισε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς πολιτικό έλεγχο. Στην Κύπρο το οικονομικό πρόβλημα επιδεινώθηκε ουσιαστικά λόγω συγκεκριμένων κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων των τραπεζών (επενδύσεις σε ελληνικά ομόλογα) και τίθεται πλέον και ζήτημα ευθυνών για την Κεντρική Τράπεζα που δεν άσκησε σωστά τον εποπτικό ρόλο της.

Σαφέστατα υπάρχουν προβλήματα και σε σχέση με τη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Προβλήματα διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, χαμηλή παραγωγικότητα μιας μερίδας υπαλλήλων και εξωφρενικά ψηλοί μισθοί μερικών ανώτατων γραφειοκρατών και τεχνοκρατών. Δεν μπορεί όμως να εξισώνονται και να ομογενοποιούνται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και να δαιμονοποιούνται ως τάξη “παρασίτων” σε μια προσπάθεια από τη μια να στρέψουν την προσοχή της κοινής γνώμης αλλού από τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας και ειδικά του τραπεζικού τομέα και από την άλλη να προκαλέσουν αντιπαλότητα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. Η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές και αναδιοργάνωση της κρατικής μηχανής δεν μπορεί να σημαίνει επίθεση στους μισθούς των εργαζομένων.

Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι ένας κλάδος με ισχυρή συνδικαλιστική οργάνωση και τυχόν τελική επιτυχία του κεφαλαίου να καθορίσει την πολιτική της κυβέρνησης και να επιβάλει μονομερώς όρους και συνθήκες εργοδότησης θα έχει άμεσες συνέπειες και στον ιδιωτικό τομέα όπου οι συνθήκες εργασίας είναι χειρότερες και οι δυνατότητες αντίστασης εκ των πραγμάτων μικρότερες. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η επίθεση του κεφαλαίου δεν θα περιοριστεί στους δημόσιους υπαλλήλους, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις άλλες χώρες.

Τα περισσότερα πολιτικά κόμματα έχουν υιοθετήσει την οικονομική πολιτική του κεφαλαίου. Πολλοί βουλευτές μάλιστα, εκτός από το ότι είναι οι ίδιοι κάτοχοι τεραστίων κεφαλαίων, εκπροσωπούν και άμεσα τα συμφέροντα των εταιρειών με τις οποίες διαπλέκονται και επαγγελματικά. Τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτικών και των ανώτερων τεχνοκρατών θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν αμέσως, ιδιαίτερα σε σχέση με τις τράπεζες τις οποίες μερικοί απ’ αυτούς συγκαλύπτουν τα τελευταία δυο χρόνια, όπως συγκάλυψαν και την ληστεία του χρηματιστηρίου το 1999 καθώς και την μεγάλη κομπίνα της φούσκας των ακινήτων.

Η μόνη δυνατή άμυνα των εργαζομένων είναι οι δικές τους κινητοποιήσεις και αγώνες με στόχο την προστασία των όρων εργασίας τους και του βιοτικού τους επιπέδου που, στις σημερινές συνθήκες οξύτατης κρίσης, προϋποθέτει και τον κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο πολιτικός έλεγχος των τραπεζών είναι ένα εγχείρημα που πρέπει να γίνει σε ευρωπαϊκή βάση για να αντιμετωπιστεί ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι πλέον προϋπόθεση για την επιβίωση της ίδιας δημοκρατίας απέναντι στις απειλές των αγορών και των κερδοσκόπων.

Η μόνη λογική θέση είναι ότι οι εργαζόμενοι έχουν ήδη δώσει αρκετά. Είναι τώρα η σειρά του πλούτου να πληρώσει την κρίση του: Μέσα από ουσιαστική και αναλογική φορολόγηση του κύκλου εργασιών και των κερδών των εταιρειών, της μεγαλο-ιδιοκτησίας (της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανόμενης) και του συσσωρευμένου κεφαλαίου γενικά και συνολικά. Μέσα από την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φορο-αποφυγής και την μείωση των αχρείαστων στρατιωτικών δαπανών αλλά και της στρατιωτικής θητείας που ήταν ούτως ή άλλως και προεκλογική δέσμευση της παρούσας κυβέρνησης.