Οι Περιρρέουσες

Χρίστος Αχνιώτης

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004 εμπόδισε την προτεινόμενη λύση του Κυπριακού πάνω στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Με πρωταγωνιστή τον εθνικιστή πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, το εθνικιστικό στρατόπεδο κατάφερε να δημιουργήσει μια περιρρέουσα φόβου μπροστά στην προοπτική επανένωσης με την Τουρκοκυπριακή Κοινότητα. Από τότε μέχρι τώρα, οι εθνικιστές έχουν αναλάβει μια εκστρατεία με στόχο ν’ απομακρυνθεί το ενδεχόμενο λύσης. Σ’ αυτή τους την προσπάθεια είχαν και έχουν την αμέριστη συμπαράσταση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης τα οποία ανήκουν στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή η αντίθεση τους προς μια λύση έχει να κάνει με τα ιδεώδη τους τα οποία δε συμβαδίζουν με μια επανενωμένη Κύπρο με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους μαζί.

Η έκρηξη στο Μαρί άνοιξε προοπτικές για τη δεξιά αφού δόθηκε η ευκαιρία να συνασπιστούν ομάδες σε όλο τον ευρύ της χώρο - από την φασιστική μέχρι και τη φιλελεύθερη. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα παραμερίστηκαν διαφορές και βρέθηκαν μαζί διάφορες ομάδες με κοινό στόχο την πτώση της παρούσας κυβέρνησης. Και βέβαια δεν ήταν το ‘ολίσθημα’ της κυβέρνησης ο λόγος που βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί αλλά η ταύτιση απόψεων, αν όχι στο σύνολό τους, τουλάχιστον αποσπασματικά. Και μάλιστα όταν αυτή η συγκυρία συνοδεύεται και από οικονομική κρίση, τότε η δεξιά ξέρει να ενώνεται. Ο ‘πολιτικός λόγος’ ο οποίος αναπτύχθηκε αμέσως μετά το Μαρί ξεπερνούσε συχνά και τα όρια της υστερίας ενώ η παραγωγή μίσους στον καθημερινό λόγο μόλυνε τη ζωή μας για αρκετούς μήνες και μας θύμισε την προ του πραξικοπήματος περίοδο. Ένας κύριος λόγος αυτής της υστερίας είναι η αντίθεση του μεγαλύτερου μέρους της δεξιάς προς τη λύση του Κυπριακού πάνω στην ήδη συμφωνημένη βάση της ΔΔΟ. Ένας δεύτερος λόγος είναι το σκέπασμα του μεγαλύτερου οικονομικού σκανδάλου μετά από αυτό του χρηματιστηρίου στο οποίο οι Κυπριακές τράπεζες αγόρασαν Ελληνικά ομόλογα για 6 δις και δάνεισαν Ελληνικές επιχειρήσεις με 24 δις. Και βέβαια χρειάζεται και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατά την οποία θα πρέπει να σωπάσουν οι προοδευτικές δυνάμεις για να μας πείσει η δεξιά ότι πρέπει ο φορολογούμενος πολίτης να πληρώσει τις ζημιές των τραπεζών των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την πολιτική της.

Η περιρρέουσα η οποία μετά το Μαρί επικεντρώθηκε στο κούρεμα των μισθών στο δημόσιο στοχεύει όλη την εργατική τάξη και εξασκεί μια αφόρητη πίεση στην κυβέρνηση να κάνει ‘γενναίες’ περικοπές για να καλυφθούν τα ελλείμματα τα οποία προκύπτουν από το κούρεμα του Ελληνικού χρέους και την ενδεχόμενη πιθανότητα να μην επιστραφούν τα δανεικά από τις Ελληνικές επιχειρήσεις. Όλος αυτός ο πανικός διαφόρων εκπροσώπων της αστικής τάξης να μας πείσουν ότι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της οικονομίας είναι ένας τρόπος σκεπάσματος των δικών τους ατασθαλιών. Και όντως ο πανικός τους είναι δικαιολογημένος αφού πρέπει να μας πείσουν σιγά σιγά να πληρώσουμε τις ζημιές των τραπεζών και να κάνουμε και τα στραβά μάτια στο γεγονός ότι οι τράπεζες έβγαζαν μεγάλα κέρδη από τις επενδύσεις τους, τοξικές και μη. Απλά, στα νεοφιλελεύθερα μυαλά τύπου Αβέρωφ και Νικόλα οι τράπεζες παίρνουν τα κέρδη τους και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις ζημιές τους. Αυτό βέβαια δεν περιλαμβάνει μόνο τους δυο προαναφερθέντες. Περιλαμβάνει όλη ανεξαιρέτως τη δεξιά.

Στην παρούσα συγκυρία τα πράγματα είναι δύσκολα για την τάξη των εργαζομένων. Από τη μια, η εργατική τάξη αντιμετωπίζει τις επιθέσεις της δεξιάς και από την άλλη η κυβέρνηση φαίνεται να υποχωρεί. Εάν περάσουν όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που επιθυμεί να περάσει η δεξιά τότε θα αναγκαστούμε να πληρώνουμε για πολλές δεκαετίες τις ζημιές των τραπεζών. Όμως τα προαναφερόμενα ποσά είναι αδύνατο να πληρωθούν από τους φόρους των εργαζομένων. Ο κίνδυνος να μετατραπούμε εμείς και κάποιες από τις επόμενες γενιές σε αποπληρωτές χρεών των Κυπριακών τραπεζών είναι πλέον ορατός.. Ταυτόχρονα, ένας μεγάλος αριθμός από τους τραπεζίτες, επιχειρηματίες και πολιτικούς οι οποίοι ευθύνονται για την κρίση θα γίνονται πλουσιότεροι γιατί θα μπορούν να αγοράζουν πολύ φτηνά τις ιδιοκτησίες των φτωχών που θα φτωχαίνουν περισσότερο λόγω των μέτρων λιτότητας που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη πολιτική την οποία με τόσο μένος προωθεί η δεξιά και υποκύπτει η θεσμική αριστερά. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αρνηθούν να πληρώσουν τις ζημιές των τραπεζών και θα πρέπει να επιβάλουν στον πλούτο να πληρώσει για την κρίση, δίδοντας ένα μέρος από τα κέρδη τους. Μέσα σε αυτούς μπορούν να προστεθούν και οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι του δημοσίου οι οποίοι είναι ένα μικρό ποσοστό, αφού 80% των κυβερνητικών έχει μηνιαίες απολαβές κάτω από 2000 Ευρώ τον μήνα.

Κι ενώ γράφεται το κείμενο αυτό, φαίνεται ότι η κυβέρνηση λυγίζει κάτω από την πίεση της δεξιάς και πάει προς ολοταχώς για πάγωμα των μισθών στο δημόσιο. Μετά από τους δημοσίους θα έρθει η σειρά των ιδιωτικών υπαλλήλων, μερικοί εκ των οποίων σφυρίζουν αδιάφορα. Ως το πιο ευάλωτο τμήμα των εργαζομένων είναι αυτό το οποίο θα υποστεί μειώσεις και αφαίρεση ωφελημάτων σε σημείο εξαθλίωσης, κάτι που είναι ήδη πραγματικότητα σε ομάδες ιδιωτικών υπαλλήλων. Η σημερινή συνάντηση Χριστόφια – Αναστασιάδη, με τον δεύτερο να είναι ευχαριστημένος μπορεί να προμηνύει μια πιο βαθιά συνεργασία μεταξύ Πλούτου και Εργασίας που δεν μπορεί να είναι προς όφελος της δεύτερης.