"Υποφερτό μνημόνιο" συμφώνησαν Χριστόφιας και τρόικα! του Μάνου Μαθιουδάκη

Το ακριβές ποσό για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αναμένεται να ανακοινωθεί το Δεκέμβριο και εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 10 δισ., με το συνολικό δάνειο να ανέρχεται στα 18 δισ., ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με ολόκληρο το ετήσιο ΑΕΠ της Κύπρου.

Το –κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο– «υποφερτό μνημόνιο», αποτέλεσμα των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων κυβέρνησης-τρόικας, επέτρεψε παρ’ όλα αυτά στη δεξιά αντιπολίτευση να ξεφυσήσει ανακουφισμένη. Και αυτό γιατί ξέρουν ότι η τακτική του «τραβάτε με και ας κλαίω» έχει διπλό όφελος για την αστική τάξη.  

Καταρχήν, η χώρα δένει την τύχη της με τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η τακτική  της μνημονιακής οδού  και της εφαρμογής πολιτικών λιτότητας ως μονόδρομος για την αντιμετώπιση της κρίσης εδραιώνεται, αποτελώντας το κοινά συμφωνημένο πλαίσιο λήψης περαιτέρω αποφάσεων στο μέλλον.  

Ενδεικτικά, και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η ΑΤΑ (η διατήρηση της οποίας ήταν μία από τα κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης κατά τις διαπραγματεύσεις) παγώνει μέχρι το 2016 και στη συνέχεια θ’ αποδίδεται σε ποσοστό 50%, με την προϋπόθεση ότι θα αναπτύσσεται η οικονομία.

Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα αρχικά θα μειωθούν κλιμακωτά μεταξύ 6,5%-12,5% και σε δεύτερο στάδιο θα υπάρξουν μειώσεις μεταξύ 9,5%-15,5%, ενώ το όριο συνταξιοδότησης σε πρώτη φάση θ’ αυξηθεί σταδιακά στα 65 έτη και στη συνέχεια θ’ αυξάνεται κατά έξι μήνες κάθε πέντε χρόνια, μέχρι να φτάσει στα 67 έτη.

Κατά δεύτερο, είναι μία «κυβέρνηση της Αριστεράς» που προώθησε τις αλλαγές αυτές. Η αστική τάξη γνωρίζει ότι οποιαδήποτε κυβέρνηση –στις σημερινές συνθήκες–  επιλέγει να διαχειριστεί το σύστημα, δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποταχθεί αργά ή γρήγορα σ’ ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα προωθεί τα συμφέροντά της.

Η διαδρομή της κυβέρνησης Χριστόφια δεν πρωτοτύπησε. Αντιπροσώπευσε τους εργαζόμενους με ένα δεξιό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, τους αφόπλισε από τις ιδέες και την τακτική με τις οποίες θα μπορούσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις του κεφαλαίου και την κρίσιμη στιγμή σύρθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιλογές ενάντια στα συμφέροντα του κόσμου που τη στήριξε. Η συμβολή της στην υλοποίηση της σκληρής καπιταλιστικής ατζέντας είναι ανεκτίμητη για τους αστούς.

Στα πλαίσια αυτής της πορείας δεν προκαλεί εντύπωση η δήλωση του Σ. Μαλλά, υποψήφιου στηριζόμενου από το ΑΚΕΛ στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ο οποίος χαρακτήρισε ανεύθυνο οποιοδήποτε υποψήφιο πρόεδρο δηλώσει ότι θα πρέπει να λειτουργήσουμε αντιμνημονιακά.

Και ο σκληρός πυρήνας του ΑΚΕΛ όμως, δια στόματος του γεν. γραμματέα του Άντρου Κυπριανού, βεβαιώνει ότι το κόμμα θα σεβαστεί πλήρως τους όρους του μνημονίου, ενώ για τα χτυπήματα που θα δεχτεί ο κόσμος της εργασίας, προετοιμάζει την αντεπίθεσή του «μετά την αποπληρωμή των δανείων», οπότε και θα «πρέπει να επανέλθουν βασικά ωφελήματα των εργαζομένων που τώρα χάνονται».

Η Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία τηρεί στάση σιγής, δίνοντας αβάντα στην κυβέρνηση, η οποία δια στόματος Χριστόφια αναγνωρίζει σαν επιτυχία της το γεγονός ότι οι συντεχνίες δεν απέργησαν, όσο διαρκούσε η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Πρόκειται για θλιβερή τακτική ήττας.

Η εμπειρία των μνημονιακών πολιτικών στην Ευρώπη δείχνει ότι είναι τέτοιο το μέγεθος και το άδικο των επιθέσεων, που θα καταστήσει εύθραυστη την όποια κοινωνική συναίνεση φαίνεται ότι επιτυγχάνεται αυτή τη στιγμή στην Κύπρο. Ήδη έχει αρχίσει μια κινητικότητα σε κάποιους εργασιακούς χώρους, ενώ στις παρυφές του ΑΚΕΛ και αριστερά από αυτό εντείνονται οι διεργασίες συσπείρωσης ενάντια στο μνημόνιο και τη λιτότητα.

Η Επιτροπή για μια Αριστερή Ριζοσπαστική Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) αποτελεί κομμάτι αυτής της προσπάθειας και στο βαθμό που θα συνδεθεί αποτελεσματικά με την οργάνωση των αντιστάσεων του κόσμου μας, μπορεί να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο στις εξελίξεις.

http://www.dea.org.gr/%C2%AB%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%86%CE%B5%CF%81%CF%84%CF%8C-%CE%BC%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BF%C2%BB-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%BA%CE%B1

ΓΑΖΑ - απόλυτο αδιέξοδο.

Ακόμα μια φορά η Γάζα έζησε την φρίκη των βομβαρδισμών και του θανάτου κάτω από τους ανελέητους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Για ακόμα μια φορά επιτεύχθηκε εκεχειρία κάτω από το βάρος των αδιεξόδων της κατάστασης, μόνο και μόνο για να ακολουθηθεί σε κάποια φάση με νέα φρίκη και νέα εκεχειρία.

Πουθενά στον κόσμο η προσπάθεια λύσης εθνικών προβλημάτων μέσα από τις διαπραγματεύσεις ή τον πόλεμο εθνικών κρατών δεν έχει επιδείξει τα απόλυτα αδιέξοδα της τόσο ξεκάθαρα όσο στην σύγκρουση Ισραήλ- Παλαιστίνης.

Δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις πια. Δεν υπάρχουν λύσεις που να διατηρούν τα εθνικά κράτη ανέπαφα, με τις οικονομίες να εξακολουθούν να λειτουργούν ανταγωνιστικά η μια με την άλλη, διότι αυτή ακριβώς η λειτουργία και ο ανταγωνισμός για κρατική επιβίωση είναι η πηγή των αδιεξόδων και της σύγκρουσης. Σύγκρουση στην οποία η παγκόσμια οικονομική κρίση θα δίνει ολοένα και περισσότερο φρικιαστικό χαρακτήρα.

Η τωρινή ήταν απλά μια ακόμα φάση του δράματος που βρίσκεται σε εξέλιξη για έβδομη δεκαετία. Όπως και αυτή που ξέσπασε στις 27 Δεκεμβρίου του 2008. Όπως και πολλές άλλες πιο πριν.

Η Μέση Ανατολή στα σίγουρα δεν αποτελεί περίπτωση συνηθισμένων εθνικών συγκρούσεων, αντιπαράθεσης εθνικών πολιτικών, αντικρουόμενων συμφερόντων των κατεχουσών τάξεων, με μοιρασμένα περίπου τα δίκαια και τα άδικα της κάθε πλευράς. Αποτελεί χώρο που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έστησε τον εντεταλμένο του, το κράτος του Ισραήλ, για να ελέγξει «μια τρομερή πηγή στρατηγικής δύναμης, και ένα από τα μεγαλύτερα υλικά έπαθλα στην ιστορία».

Η ιστορία του κράτους του Ισραήλ, ειδικά εναντία στην Παλαιστίνη, είναι συνδεμένη με εγκλήματα απροσμέτρητου μεγέθους, και κανένας απλός εργαζόμενος, κανένας σοσιαλιστής δεν θα μπορούσε να την αντικρύσει με ουδέτερο τρόπο, κρατώντας ίσες αποστάσεις.

Ο θρησκευτικός φανατισμός των θυμάτων της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την συνηθισμένη αποστροφή. Αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο ανθρώπων εγκαταλειμμένων από τους πάντες, ανθρώπων στα όρια της απελπισίας. Ανθρώπων που θα μπορούσαν εύκολα να κερδισθούν σε μια άλλη πορεία που θα τους έδινε διέξοδο στα γήινα αδιέξοδα τους.

Σε κάθε νέα στρατιωτική σύγκρουση τα κινήματα του κόσμου θα πρέπει να στέκονται ανεπιφύλακτα υπέρ των Παλαιστινίων.

Το ζητούμενο όμως είναι να μην υπάρξει νέα σύγκρουση γιατί απλά επιτείνεται το αδιέξοδο. Το ζητούμενο είναι να αντιληφτούν οι λαοί της περιοχής ότι ενώ στα σίγουρα δεν υπάρχει πιο θανάσιμος εχθρός από το σιωνιστικό κράτος, την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτελεσματικός σύμμαχος από τα Ισραηλινά κινήματα ειρήνης, την οργανωμένη εργατική τάξη του Ισραήλ.

Όσο όμως και αν την στιγμή της σύγκρουσης η ευχή και η θέση είναι για συντριβή της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ, η συνέχιση από τους Παλαιστινίους ηγέτες, την Χαμας στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιας πολιτικής που να θεωρεί όλο το Ισραήλ σαν εχθρούς είναι το μεγαλύτερο δώρο στο οποίο θα μπορούσε να ελπίζει ο ιμπεριαλισμός. Όσο η ίδια η πολιτική των Παλαιστινίων ηγετών συντηρεί την εθνική αντιπαράθεση, τόσο θα καθιστούν το Ισραήλ ανίκητο, τόσο θα διαιωνίζονται τα αδιέξοδα και ο κύκλος του αίματος.

Δεν μπορεί να ηττηθεί το Ισραήλ στρατιωτικά. Μπορεί παρόλα αυτά να παραλύσει το κράτος του, να ανατραπεί μέσα από κοινά μέτωπα Παλαιστίνιων και Ισραηλινών. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Κάθε άλλη προοπτική είναι προοπτική ατέλειωτης αιμορραγίας για όλη την περιοχή.

Ο ποιο ισχυρός σύμμαχος που θα μπορούσε να έχει ο Παλαιστινιακός λαός στην περιοχή είναι τα μαζικά κινήματα ειρήνης που επανειλημμένα ξέσπασαν από το πουθενά, όπως και στο ξεκίνημα της σύγκρουσης του 2008, όταν χιλιάδες Ισραηλινοί ζητούσαν ανεξάρτητο Ισραηλινό αλλά και ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Κουβαλώντας μάλιστα μαζί τους σημαίες της Παλαιστίνης.

Τα δεινά των Παλαιστινίων από το ξεκίνημα κιόλας του διωγμού τους το 1948, για να γίνει δυνατή η δημιουργία του ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου, εύκολα χαρακτηρίζονται σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η μόνη όμως δικαιοσύνη που μπορεί πια να αποδοθεί για όσους ξεριζωθήκαν, βασανιστήκαν, σκοτώθηκαν, όπως και για τα περισσότερα από εκατόν εκατομμύρια ερυθροδέρμους που σφαγιαστήκαν από τους λευκούς Αμερικανούς στην μεγαλύτερη γενοκτονία στην ανθρώπινη ιστορία, είναι η ανατροπή των οικονομικών και πολιτικών όρων που οδήγησαν σε αυτά τα εγκλήματα, η δημιουργία κοινής πατρίδας για τους λαούς της κάθε περιοχής.

Η θρησκευτική ιδεολογία της Χαμας είναι αποτρεπτική προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πόλεμος ενάντια στον Ιμπεριαλισμό χρειάζεται τους ανθρώπους από όλες τις θρησκείες και πρέπει να εξασφαλίζει ότι καμιά θρησκεία δεν διώκεται. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας οποιωνδήποτε κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι και αυτός μεγάλο δώρο για τους ιμπεριαλιστές που μπορούν έτσι να κρατούν αυτά τα κινήματα απομονωμένα και να οχυρώνονται πίσω από την πολυδιάσπαση όσων μάχονται εναντίων τους.

Ο αγώνας ενάντια στον Ιμπεριαλισμό στην περιοχή δεν μπορεί να κερδηθεί με την εκτόξευση ρουκετών και τις επιθέσεις στα σύνορα του Ισραήλ, πράξεις που και αυτές αποτελούν δώρο στους ιμπεριαλιστές. Αυτός ο αγώνας μπορεί να κερδισθεί μέσα στις πόλεις, τα εργατικά συνδικάτα και τα κόμματα της αριστερές του Ισραήλ αν η ηγεσία των Παλαιστινίων τους κερδίσει στο δικό της στρατόπεδο. Τα μακρόχρονα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων τους βάζουν στο ίδιο κοινωνικό στρατόπεδο με τις καταπιεσμένες αραβικές μάζες. Η στήριξη που ο λαός του Ισραήλ σήμερα φαίνεται να έχει από τους Ιμπεριαλιστές είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε», των στρατηγικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και όχι του γεγονότος ότι οι Ιμπεριαλιστές έχουν οποιοδήποτε μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι του.

Αποφασιστικό συμπλήρωμα στην προσπάθεια αποδυνάμωσης τέλος της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ αλλά και της ίδιας της ιμπεριαλιστικής επιρροής στην περιοχή μπορούν να προσφέρουν τα κίνημα της Ευρώπης και της ίδιας της Αμερικής, η εργατική τάξη αυτών των χωρών που είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την αποστολή δυτικών στρατευμάτων και πολεμικού εξοπλισμού στην περιοχή. Η θέση που η εργατική τάξη της Δύσης κατέχει στην κοινωνία την καθιστά την δύναμη που πραγματικά μπορεί να παράλυση τον ιμπεριαλισμό, και είναι εκεί που θα πρέπει ο αραβικός κόσμος να ζητήσει συμμάχους, προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν.

Η ερώτηση που θα αναδύεται ξανά και ξανά σε όλη την περίοδο που ανοίγεται, με ποιο επιτακτικό τρόπο από ότι ποτέ προηγουμένως, είναι ποιος ελέγχει τον πλούτο της περιοχής: Οι Αμερικανοί και οι άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, είτε απευθείας είτε μέσα από τα εκφυλισμένα αραβικά καθεστώτα, ή οι ενωμένες αραβικές μάζες, στις οποίες θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται και οι μάζες του Ισραήλ, που θα τον χρησιμοποιήσουν στην βάση εθνικοποιήσεων, σχεδιασμού και εργατικού ελέγχου για να φέρουν τέλος στα βάσανα των μαζών της περιοχής; Συνέχιση και εμβάθυνση της αιμορραγίας και βαρβαρότητας ή μια νέα εποχή; Θα είναι το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει μέση οδός.

Σωτήρης Βλάχος. 

Εικόνες από το μέλλον

όπου τα θύματα του μνημονίου αντιδρούν και αντιστέκονται

Η κοινωνική διάσταση της οικονομικής κρίσης – Τρόικα και μέτρα

Το Κυπριακό Ινστιτούτο Κριτικής Κοινωνικής Έρευνας και Διαλόγου, η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων & Νηπιαγωγών και η Προοδευτική Κίνηση Καθηγητών σάς προσκαλούν σε συζήτηση στη Λάρνακα με θέμα:

«Η κοινωνική διάσταση της οικονομικής κρίσης – Τρόικα και μέτρα»

Πάμπης Κυρίτσης, Γενικός Γραμματέας ΠΕΟ

Νίκος Τριμικλινιώτης, Αν. Καθηγητής Παν. Λευκωσίας

Σωτήρης Κάττος, Πολιτικός Κοινωνιολόγος

Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου 2012, 7:00 μμ,

Πολιτιστικό Κέντρο Συνεργατικού Ταμιευτηρίου

Αμμοχώστου, Λάρνακα

Όμηροι του Μνημονίου

Ένα μεγάλο μέρος της κυπριακής κοινωνίας γνωρίζει πως η ύφεση δεν πρόκειται να σταματήσει αν η χώρα μας εισέλθει και επίσημα στον φαύλο κύκλο των Μνημονίων. Αντιλαμβάνεται πλήρως, πως ο στόχος της Τρόικας δεν είναι η διόρθωση των πραγματικών προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας, αλλά η «ομηρία» ενός ακόμη λαού, ο οποίος για δεκαετίες θα είναι δεσμευμένος να ξεχρεώνει τη λαιμαργία και τους κακούς υπολογισμούς των golden boys που κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας.

Οι προτάσεις της Τρόικας ήταν αναμενόμενες δεδομένου ότι ακολουθούν τα πρότυπα που έχουν χρησιμοποιηθεί σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες ανά το παγκόσμιο, όπως και στη νότια Ευρώπη: διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις, πιέσεις για μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, μεταφορά των φορολογικών βαρών ακόμα περισσότερο στους ώμους των χαμηλότερων στρωμάτων.

Η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) υπογραμμίζει πως για όσο οι πολιτικές λιτότητας θα κυριαρχούν και θα ορίζουν το πλαίσιο λειτουργίας της κυπριακής οικονομίας, η κοινωνία θα πορεύεται σε ένα αδιέξοδο χωρίς καμία προοπτική, χωρίς καμιά ελπίδα για το μέλλον. Προειδοποιούμε πως η «θεραπεία» του Μνημονίου θα αποδειχθεί πιο καταστροφική από την ιδια την κρίση, ένα θανατηφόρο φάρμακο εις βάρος της κοινωνίας –το οποίο όπου δοκιμάστηκε απέτυχε (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα), που θα οδηγήσει τα χαμηλότερα στρώματα στην εξαθλίωση, τους νέους στη φυγή από τη χώρα, τους ηλικιωμένους στην ανέχεια και προπαντός θα πλήξει τη δημοκρατία.

Η ΕΡΑΣ απορρίπτει τη θεωρία της «συλλογικής ενοχής» του κυπριακού λαού για τις πολιτικές των τραπεζών. Η επίκληση του «σπάταλου κράτους» έχει σκοπό να αποσπάσει την προσοχή και να μας πείσει ότι υπεύθυνοι για την κρίση δεν είναι οι τραπεζίτες και οι κερδοσκοπικές τους πρακτικές, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν υπάρχει περιθώριο για εξορθολογισμό της λειτουργίας της κρατικής μηχανής, αυτό δε σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να περιοριστεί σε ένα ρόλο διάσωσης των τραπεζών, όπου οι ζημιές από την ανευθυνότητα των τραπεζιτών πρέπει να μεταφερθούν στους ώμους των υπόλοιπων οικονομικά ενεργών μαζών του πληθυσμού.

Καλούμε τον κυπριακό λαό να μην παραλύσει από την προπαγάνδα του φόβου και να απαιτήσει μια διαφορετική πολιτική. Στη βάση της ανάπτυξης, της αύξησης των εσόδων του κράτους, της προστασίας της εργασίας και της ενίσχυσης του κράτους πρόνοιας, της κρατικοποίησης των τραπεζών, της φορολόγησης του πλούτου και της εκκλησίας, της μείωσης των εξοπλισμών. Στη βάση της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Βάζοντας τέλος στο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της διαπλοκής και του ρουσφετιού.

Γραφείο Τύπου ΕΡΑΣ

27.11.2012

Tariq Ali: The Future of Europe

Tariq Ali

"The Future of Europe"

Introduction: Srećko Horvat

SUNDAY 25 NOVEMBER 2012 – TIME: 20:00

Pefkios Georgiades Amphitheatre, Cyprus University of Technology (ΤΕΠΑΚ), Limassol

The European Union is designed to be a union of bankers, not people, and therefore is doomed to fail. It is the union of making profit which was expanding very quickly, and without alternative social politics. Rationally speaking, it would have made more sense if France, Germany, Belgium and the Scandinavian countries had formed the core of Europe with a clear social and economic politics that would not be neoliberal. And then any country that would want to join them, would have to meet these conditions. However they did not do this, but they adopted neoliberal methods and now they are paying the price for that decision. Europe still has not looked up to Latin America, although, there, social movements have been going on for twenty years. This is because Europe lives in its own bubble. In my essays and books I have long been advocating the opinion that the European left has to observe what is happening in South America. This is not exactly a revolution, but awfully big movements for social and structural reform of society. Political awareness in countries such as Venezuela, Ecuador, Bolivia and even Paraguay has grown a lot and I think they are years ahead of Europe. South America is still in the process of evolution, there are participatory movements in all these countries. The very fact that there is the idea that every citizen should participate in how the society will be organised is itself very important. And, most importantly, I believe it will be difficult to return to some form of neoliberal capitalism, because they already broke that line.

USEFUL LINKS:

Tariq Ali: The Rotten Heart of Europe

http://www.youtbe.com/watch?v=83PE-h-rnzI

Tariq Ali on the Future of Greece

http://www.counterpunch.org/2012/11/15/tariq-ali-on-the-future-of-greece/

Tariq Ali is a historian, writer, film director and activist, one of the key figures of the British left.

He studied political science, philosophy and economics at the University of Oxford and was one of the leaders of protests against the Vietnam War. Inspired by his role in the movement, Mick Jagger dedicated his song Street Fighting Man, and John Lennon did the same with Power to the People. Ever since the sixties he is a member of the editorial board of the New Left Review. He has published over 20 books, among which are: Can Pakistan Survive? The Death of a State (1991), Street Fighting Years: An Autobiography of the Sixties (1987), Clash of Fundamentalisms: Crusades, Jihads and Modernity (2002), Conversations with Edward Said (2005), A Banker for All Seasons (2007), and The Obama Syndrome: Surrender at Home, War Abroad (2010)

Srećko Horvat, Croatian philosopher and activist. He published seven books, including, Against Political Correctness, Totalitarianism Today, The Discourse of Terrorism, and various articles published in Monthly Review, Le Monde Diplomatique, Eurozine, and translated into German, French, Hungarian and Polish. He translated several books from German and English into Croatian, among which are the works of Slavoj Žižek, Norbert Elias, Frank Furedi, Peter Sloterdijk and others. He is the director of the Subversive Forum, an annual conference and activist meeting held traditionally in May in Zagreb, gathering renowned personalities such as Zygmunt Bauman, David Harvey, Terry Eagleton, Slavoj Žižek, Tariq Ali, Saskia Sassen, Gayatri Spivak, Samir Amin and others, serving as a network and platform for progressive movements and organisations from Eastern and Western Europe.

>>> Part of NeMe Conference - Through the roadblocks: realities in raw motion (Nov. 23-25 2012)

ΠOΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ. ΣΑΒΒΑΤΟ (24/11/2012) 12:00 μ.μ

Εδώ και 7 μέρες γινόμαστε μάρτυρες ακόμη μιας δολοφονικής επιδρομής του Ισραηλινού Στρατού στην Λωρίδα της Γάζας. Ο απολογισμός μέχρι στιγμής είναι 121 νεκροί εκ των οποίων οι μισοί ήταν άμαχοι, ανάμεσά τους 27 παιδιά, ενώ 920 άτομα έχουν τραυματιστεί. Από ισραηλινής πλευράς έχουν χάσει την ζωή τους 3 πολίτες.

Παρά τις προσπάθειες επίτευξης εκεχειρίας , δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην Ισραηλινή πολεμική μηχανή.
Η επιστράτευση 75.000 εφέδρων αλλά και όγκος πυρός από αέρος κατά της Γάζας το περασμένο σαββατοκύριακο, προμηνύει επίθεση κατά πολύ ισχυρότερη και από αυτή του 2008-2009 στην οποία η παλαιστινιακή πλευρά θρήνησε 1400 νεκρούς ..

Απαιτούμε να σταματήσουν άμεσα οι στρατιωτικές επιθέσεις του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας.

Απαιτούμε επίσης να τερματιστεί ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας καθώς θεωρούμε ότι αποτελεί και αυτός οργανωμένη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.

Συντασσόμαστε με το αντιπολεμικό κίνημα που έχει ξεκινήσει σε όλο τον κόσμο αλλά και στο εσωτερικό του Ισραήλ.

ΠOΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ.

ΣΑΒΒΑΤΟ (24/11/2012) 12:00 μ.μ
Όλοι και Όλες στην Πλατεία Ελευθερίας


Μέχρι στιγμής οι οργανώσεις που συμμετέχουν είναι:

Συσπείρωση Ατάκτων
Νέα Διεθνιστική Αριστερά
ΑΝΤ.ΑΡ.Τ.Ε.Σ
Σκαπούλα
Ε.Ρ.Α.Σ.
Free Syrian Community in Cyprus
Palestinian Community in Cyprus
Turkish Cypriot Teachers Union (KTÖS)
Turkish Cypriot Secondary Education Teachers Union (KTOEÖS)
The Student Initiative (Öğrenci İnisiyatifi)
Revolutionary Communist Alliance (DKB)
New Cyprus Party Youth (YKP Gençlik)
Baraka Cultural Centre
Barikat
Cyprus Socialist Party (Kıbrıs Sosyalist Partisi)
DAÜ-SEN
DAÜ-Bir-Sen
KISA
Εργατική Δημοκρατία
-----------------------------------

Son bir haftadır, İsrail ordusunun Gazze’yi acımasızca işgal edişine bir kez daha tanık oluyoruz. Şimdiye kadar birçoğu sivil ve 27’si çocuk 121 Filistinli öldürüldü, 920 kişi yaralandı. Ayrıca 3 İsrailli de hayatını kaybetti.

Bugün, Mısır’ın arabuluculuğuyla bir ateşkese varıldığı duyuruldu. Bu ateşkes, bombalamaların şimdilik durması demek olsa bile İsrail ordusunun yarın yeniden Gazze’yi bombalamaya başlamayacağına güvenmiyoruz.

Ateşkes ilanı bizi ne ikna ne tatmin ediyor. Gazze’deki katliam durmalı!

İsrail saldırılarını kınıyoruz. Bombalar yağmaya başladığından beridir Avrupa’da, Türkiye’de ve Avustralya’da onlarca protesto gösterisi düzenlendi. Tüm dünyada ve hatta Israil’in içinde başlayan savaş karşıtı harekete biz de katılıyoruz.

Bu bağlamda, 24 Kasım Cumartesi 12:00’da, Eleftheria Meydanı’nda toplanıp İsrail Elçiliğine yürüyoruz.

Barikat
Baraka Kültür Merkezi
Devrimci Komünist Birlik
DAÜ-SEN
DAÜ-Bir-Sen
Kıbrıs Türk Öğretmenler Sendikası
Kıbrıs Türk Orta Eğitim ve Öğretmenler Sendikası
Kıbrıs Sosyalist Partisi
Öğrenci İnisiyatifi
YKP Gençlik

Palestinian Community in Cyprus
Free Syrian Community in Cyprus
Antartes
Ε.Ρ.Α.Σ.
ΚISA
New Internationalist Left
Syspirosi Atakton
Skapoula
Workers Democracy

______________________________________________

For 7 days we are witnessing yet another murderous invasion of the IDF in the Gaza Strip. The record so far is 121 dead, of whom half were civilians, including 27 children, while 920 people have been injured. From the Israeli side, have lost their lives 3 people.

Despite efforts to reach truce, we can not have any confidence in the Israeli war machine.
The mobilization of 75,000 reservists and air volume of fire against Gaza last weekend portends that the attack would be much stronger, than that of 2008-2009 in which 1400 Palestinians were dead ..

We demand to immediately stop military attacks by Israel in the Gaza Strip.

We also demand an end to the blockade of the Gaza Strip as we think it is an organized genocide of the Palestinian people.

We join with the antiwar movement that has begun around the world and within Israel.

PROTEST TO THE ISRAELI EMBASSY.

SATURDAY (23/11.2012) 12:00 pm
Everyone in Eleftheria Square


So far, the organizations participating are:

Sispirosi Atakton
New Internationalist Left
ANT.AR.T.E.S
Skapoula
E.R.A.S.
Free Syrian Community in Cyprus
Palestinian Community in Cyprus
Turkish Cypriot Teachers Union (KTÖS)
Turkish Cypriot Secondary Education Teachers Union (KTOEÖS)
The Student Initiative (Öğrenci İnisiyatifi)
Revolutionary Communist Alliance (DKB)
New Cyprus Party Youth (YKP Gençlik)
Baraka Cultural Centre
Barikat
KISA 

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό

Η ΕΡΑΣ καταδικάζει τη συνεχιζόμενη επίθεση του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστινίους της Λωρίδας της Γάζας. Η νέα αυτή επίθεση με εκατοντάδες θύματα ανάμεσα στον άμαχο πληθυσμό αποκαλύπτει για πολλοστή φορά το βάρβαρο πρόσωπο του Ισραηλινού κράτους αλλά και την υποκρισία της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας και κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το τρομοκρατικό κράτος του Ισραήλ απειλεί την σταθερότητα στην περιοχή που αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται με τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία και τείνει να κλιμακωθεί σε γειτονικές χώρες όπως ο Λίβανος. Η νέα επίθεση του Ισραήλ επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το επικίνδυνο αδιέξοδο στην Μέση Ανατολή και σηματοδοτεί τις διαθέσεις του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού για οικονομική και στρατιωτική επικυριαρχία στην περιοχή.

Η ΕΡΑΣ στέκεται σταθερά αλληλέγγυα στον δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό και επαναλαμβάνει ότι η μόνη προοπτική που οδηγεί σε έξοδο από τον φαύλο κύκλο του αίματος είναι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών της περιοχής χωρίς ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις και η δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967.

Η ΕΡΑΣ καλεί τα μέλη και τους φίλους της να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που διοργανώνονται αυτές τις μέρες ενάντια στον μιλιταρισμό του Ισραηλινού κράτους .

Γραφείο Τύπου ΕΡΑΣ

Η ΕΡΑΣ ... χωρίς «ταμπού»

Βαδίζουμε με τα προοδευτικά, εναλλακτικά και ριζοσπαστικά κινήματα της αριστεράς, διαμορφώνοντας μίαν άλλη πραγματικότητα. Στο πλαίσιο των κοινών αγώνων, κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων με τα παραδοσιακά και τα νέα, τα εναλλακτικά και τα ριζοσπαστικά, κοινωνικά κινήματα της αριστεράς, η Επιτροπή για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) λέει:

-Άνοιγμα και άλλων οδοφραγμάτων – για να ενισχύσουμε το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης, την δυνατότητα επαφών μεταξύ των ανθρώπων και να προωθήσουμε την πολιτική της ειρηνικής επανένωσης του τόπου μας ·

- Ναι στην κατάργηση των επιδομάτων των υψηλόβαθμων αξιωματούχων, προκειμένου να ενισχύσουμε τα επιδόματα αυτών που πραγματικά τα έχουν ανάγκη, κυρίως των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων (π.χ. χαμηλόμισθων και άνεργων), αλλά και των ευπαθών κοινωνικών ομάδων (π.χ. νέων και συνταξιούχων) 

- Όχι στην κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) και του 13ου μισθού, δύο μέτρα κοινωνικής πολιτικής που αποτελούν αδιαπραγμάτευτα ιστορικά κεκτημένα του εργατικού κινήματος και του κοινωνικού κράτους ·

- Ναι στην κατάργηση των επιδομάτων σε Ελληνοκύπριους πρόσφυγες με ψηλά εισοδήματα νοουμένου ότι το κονδύλι που θα εξοικονομηθεί θα χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη του κράτους προνοίας.·

- Ναι στη θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών. Ναι στην ισότητα όλων ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων ·

- Ναι στην αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, όχι μόνο γιατί δεν προκαλεί βιολογική εξάρτηση και δεν οδηγεί στο θάνατο, όπως άλλες επιτρεπόμενες ουσίες (π.χ. νικοτίνη και αλκοόλ), αλλά και γιατί η ποινικοποίησή της δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής περιθωριοποίησης των χρηστών και εξάρτησης τους από κυκλώματα παράνομου και αισχροκερδούς εμπορίου. Χρειάζεται να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ της χρήσης μαριχουάνας και του εμπορίου κάνναβης ·

-Ναι στη νομική ρύθμιση της καύσης νεκρών, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει (και) για τη μεταθανάτια πορεία του σώματος του και της «ψυχής» του ·

- Ναι στη νομιμοποίηση των οικειοθελών αμβλώσεων, γιατί κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια για το σώμα και την πορεία της ζωής της, χωρίς να εισέρχεται σε ένα παράνομο ιατρικό κύκλωμα ανασφάλειας, εκβιασμού και εξάρτησης ·

- Όχι στην αποποινικοποίηση της παγίδευσης αμπελοπουλιών, τόσο με ξόβεργα, όσο και με δίχτυα, καθώς και τα δύο αποτελούν μη-επιλεκτικά μέσα παγίδευσης και θανάτωσης άγριων πουλιών, επηρεάζοντας έτσι δεκάδες άλλα προστατευόμενα είδη, αρκετά από τα οποία είτε παρουσιάζουν σημαντική μείωση στον πληθυσμό τους ή αντιμετωπίζουν ήδη τον κίνδυνο της εξαφάνισης.

- Ναι στη δημοσιοποίηση των σοβαρών προβλημάτων υγείας των υποψηφίων προέδρων, καθώς οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν όχι μόνο γιατί ψηφίζουν κάποιον/κάποια υποψήφιο, αλλά και για πόσο τον/την ψηφίζουν.

- Ναι στην πλήρη απεξάρτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας και των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου από οποιεσδήποτε επαγγελματικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένης της απαλλαγής τους από χρηματιστηριακές μετοχές και της απομάκρυνσης τους από Διοικητικά Συμβούλια νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου (τραπεζών, εταιρειών και επιχειρήσεων), καθώς επίσης και της δημοσιοποίησης όλων των περιουσιακών τους στοιχείων πριν από το διορισμό τους·

- Ναι στην απόλυση ανεπαρκών και αναποτελεσματικών δημοσίων υπαλλήλων, στη βάση διαφανών, αξιοκρατικών και θεσμοθετημένων κριτηρίων και διαδικασιών επιλογής και αξιολόγησής τους

- Ναι στο διορισμό των Γενικών Διευθυντών των Υπουργείων με συμβόλαιο και διαφανείς διαδικασίες, αντί της προαγωγής τους από τον εκάστοτε υπουργό.

- Ναι στη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών που πρέπει να περιοριστούν στη συντήρηση των υφιστάμενων οπλικών συστημάτων και να προσαρμοστούν στις ανάγκες της οικονομίας σε συνθήκες κρίσης.

- Ναι στη δραστική μείωση της στρατιωτικής θητείας στους 12 μήνες και την καθιέρωση θητείας κοινωνικής προσφοράς εκτός στρατού, ίσης διάρκειας, για όσους δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν την ΕΦ.

- Ναι στην κατάργηση της υποχρεωτικής παρακολούθησης του μαθήματος των θρησκευτικών, γιατί η καταναγκαστική διδασκαλία του συγκεκριμένου μαθήματος δεν συνάδει με το σεβασμό του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας.

- Όχι στην επιβολή διδάκτρων στα κρατικά πανεπιστήμια, γιατί πολύ απλά πρέπει να παρέχεται δωρεάν δημόσια παιδεία σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.

Οι προεκλογικές τοποθετήσεις της ΕΡΑΣ δεν στηρίζονται ούτε σε κάποια ψηφοθηρική λογική, ούτε στην εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων. Οι πολιτικές θέσεις της ΕΡΑΣ πηγάζουν και νομιμοποιούνται μέσα από τους αγώνες, τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις των προοδευτικών, εναλλακτικών και ριζοσπαστικών κινημάτων της αριστεράς. Ταυτίζονται με τα οράματα και τις επιδιώξεις των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων και καταπιεζόμενων ομάδων της Κυπριακής κοινωνίας: των εργαζομένων και των συνδικαλιστών, των νέων και των φοιτητών, των γυναικών και των φεμινιστριών, των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών, των ειρηνιστών και των αντιμιλιταριστών, των αντιρρησιών συνείδησης και των περιβαλλοντικών ακτιβιστών.

Για αυτά και μαζί με αυτά τα αδύναμα και αδικημένα τμήματα της κοινωνίας, επιλέξαμε να διαμορφώσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Μια άλλη πραγματικότητα, η οποία όχι μόνο είναι εφικτή, αλλά κυρίως επιτακτική. Στόχος μας είναι να αλλάξουμε τον άνθρωπο και να αλλάξουμε την κοινωνία. Χωρίς «ταμπού» και προκαταλήψεις, χωρίς φόβο και με πάθος.

Βόμβα στα γραφεία της οργάνωσης Μπαρακα

Βόμβα τοποθετήθηκε στα γραφεία της Τουρκοκυπριακής Οργάνωσης Νεολαίας Μπαρακα την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου πράγμα που αποτελεί ένδειξη αυξανόμενης πολιτικής έντασης στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

Το γεγονός συμβαίνει στο μέσο οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σε εξέλιξη, κατά την διάρκεια της οποίας η Μπαρακα δραστηριοποιείτο σε διάφορα επίπεδα. Με δράση που εκτείνεται από την στήριξη της απεργίας των δημοτικών εργατών που διάρκεσε για μήνες μέχρι την οργάνωση συνεχόμενων εκδηλώσεων ενάντια στο πακέτο μέτρων οικονομικής λιτότητας που επιβλήθηκε από την Τουρκία, η Μπαρακα επέδειξε θέληση για αντίσταση που ενόχλησε αντιδραστικές δυνάμεις στην κοινότητα.

Η Μπαρακα είναι μια οργάνωση με μακριά ιστορία στον αγώνα για επανένωση της Κύπρου, με καθαρή και συνεπή στάση ενάντια στον εθνικισμό και για την ανάγκη για κοινό αγώνα Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων ενάντια σε όλες τις μορφές εθνικισμού και στις δυο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής.

Η Τουρκοκυπριακή κοινότητα έχει μακριά ιστορία βίαιων και θανατηφόρων επιθέσεων από αντιδραστικές, εθνικιστικές δυνάμεις ενάντια σε αριστερά κόμματα, οργανώσεις και ιδιώτες. Αυτές οι μέθοδοι είχαν σχεδόν εντελώς εξαλειφθεί από την κινητοποίηση της Τουρκοκυπριακής κοινότητας την προηγούμενη περίοδο. Σήμερα, σε μια περίοδο γενικής υποχώρησης του κινήματος, οι παλιές μέθοδοι έρχονται ξανά στην επιφάνεια

Το γεγονός πρέπει να αποτελέσει προειδοποίηση όχι μόνο για το Τουρκοκυπριακό αλλά και για το ελληνοκυπριακό κίνημα επίσης. Οι σωβινιστές θα γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνοι όσο το κίνημα υποχωρεί και η λύση του Κυπριακού προβλήματος φαίνεται να απομακρύνεται περισσότερο στο μέλλον.

Η Μπαρακα έχει όλη μας την υποστήριξη. Αυτή η επίθεση όσο και αν φαίνεται ασήμαντη σήμερα, αποτελεί πιθανόν το προοίμιο αυτού που έρχεται σε μια περίοδο που η κρίση βαθαίνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Έχουμε την βαθιά πίστη ότι το Τουρκοκυπριακό κίνημα που έχει ιστορία ενωμένης μαζικής αντίστασης ενάντια στο σύστημα, θα βρει τρόπους ενωμένης αντίδρασης σε αυτή την πρόκληση και θα κάνει καθαρό ότι δεν θα ανεχθεί αυτές τις μορφές εγκληματικής δράσης.

Αριστερή Πτέρυγα.  

Israelis Soldiers refuse to serve in Gaza

“Ποτέ του δεν διάβασε Μαρξ…”, του Μάριου Θρασυβούλου

Ένα Σάββατο μεσημέρι τού περασμένου Οκτώβρη. Μόλις είχαμε τελειώσει την παρέμβαση με το φυλλάδιό μας για το μνημόνιο, εκεί μπροστά από το Διοικητήριο Λεμεσού. Πήραμε και κάποιες υπογραφές σε μια λίστα. Κάποιοι κοντοστάθηκαν, ενδιαφέρθηκαν για την ΕΡΑΣ, υπέγραψαν, άφησαν όνομα και τηλέφωνο. Ανάμεσά τους και ο Δημήτρης. Δεν τον θυμόμουν καν.

Ανέλαβα να μιλήσω μαζί τους. Τηλεφώνησα και του Δημήτρη. Μιλήσαμε αρκετά. Ή μάλλον, αυτός μιλούσε και γω τον άκουα. Τον ‘’έκοψα’’ για απολίτικο και με λίγες γνώσεις γενικά. “Ας είναι”, σκέφτηκα. Κανονίσαμε να βρεθούμε.

Ξεκίνησα για τη συνάντηση μετά από λίγες μέρες , όχι με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και μάλλον με καμιά προσδοκία. Ανάμεσα στον καφέ και στην κουβέντα, γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου. “Δύσκολη περίπτωση, θέλει δουλειά”, σκέφτηκα. Ήταν σαν να μην ξέρει κάποιος την αλφαβήτα και πρέπει να του μάθεις γράμματα. Κάπως έτσι ήταν ο Δημήτρης. Ρωτούσε για τα πάντα και είχε άποψη για τα πάντα. Χωρίς ειρμό όμως, χωρίς ένα προσανατολισμό, χωρίς μια βάση έστω. Εκεί που ανοίγαμε ένα θέμα και πηγαίναμε να συνεννοηθούμε, έβαζε μια θέση και όλα χαλούσαν. Κουβαλούσε όλα τα χαρακτηριστικά τού ανθρώπου που ελάχιστη σχέση έχει με την “πολιτική”, αλλά συγχρόνως ήταν επηρεασμένος από την καθιερωμένη και συντηρητική εκδοχή της.

Θέλοντας να ξεφύγω απ’ αυτή τη “δοκιμασία”, άρχισα να τον ρωτώ για τη ζωή του, τη δουλειά του. Ήταν φανερό ότι ήταν από τους ανθρώπους που δεν του χαμογέλασε η ζωή. Έμενε σε μια θεια του προσωρινά, έχασε πρόσφατα τη δουλειά του και ψαχνόταν. Είχε πτυχίο και ήθελε να το αξιοποιήσει, να βρει μια δουλειά ανάλογη. Για να βγάζει κάποια λεφτά, δούλευε διανομέας πίτσας σε μια μεγάλη αλυσίδα. Ώρες και ώρες πάνω στη μοτόρα για πεντακόσια ευρώ. Τι παλιοδουλειά και αυτή…!

Ήταν αισιόδοξος, παρ’ όλα αυτά ο Δημήτρης. Ίσως και ενθουσιασμένος. Σκόπευε να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στα γραφεία, στον τομέα που σπούδασε. Μιλούσε για τα όνειρά του, τη ζωή που ήθελε να φτιάξει. Είχε πάθος, είχε μέσα του το στοιχείο του αγωνιστή. Μισούσε την αδικία, ήθελε μια δίκαιη κοινωνία. Είχε μια αγνότητα και μια αφέλεια μαζί. “Είναι καλό παιδί”, είπα μέσα μου.

Κανονίσαμε να ξαναμιλήσουμε. Ήθελε να τον καλέσω σε μια μελλοντική εκδήλωσή μας. Ήθελε να μάθει για μας. Τον προέτρεψα να διαβάσει τις θέσεις μας, να σκεφτεί και έχουμε καιρό. Στην πραγματικότητα, έκρινα ότι θέλει πολύ δρόμο για να κατανοήσει τα βασικά και προτίμησα να το πάρω σιγά σιγά. Ζύγισα, προφανώς, τις “προτεραιότητες”. Θα τον έπαιρνα τηλέφωνο αυτές τις μέρες…

Πρωί σήμερα, στο ίδιο καφέ, στο ίδιο τραπέζι που κάτσαμε με τον Δημήτρη. Ξεφυλλίζω την εφημερίδα. Βλέπω τη φωτογραφία του Δημήτρη και η είδηση πιο κάτω: “ Νέος τριάντα χρονών, ενώ ήταν στο δρόμο χάμω μετά την ανατροπή της μοτοσικλέτας του, κτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο που οδηγούσε μεθυσμένος οδηγός. Νεκρός ο Δημήτρης…”.

Ο Δημήτρης που δεν ήξερε πολλά , αλλά διψούσε να μάθει έστω και λίγα, δεν πρόλαβε….

Και γω, που δεν του έμαθα έστω και τα λίγα, έχω ένα δυσάρεστο συναίσθημα . Ας αρκεστώ να του αφιερώσω ένα ποίημα. Το Ύμνος στο Θεό, του Μπρεχτ.

“Βαθιά στις σκοτεινές κοιλάδες πεθαίνουνε οι πεινασμένοι.

Αλλά εσύ τους δείχνεις το ψωμί και τους αφήνεις να πεθαίνουν.

Εσύ έχεις θρονιαστεί αιώνιος και αόρατος

Και αστράφτεις ανελέητος πάνω απ’ το αιώνιο σχέδιό σου.

Άφησες να πεθάνουνε οι νέοι και οι χαροκόποι

Μα αυτούς που θέλαν να πεθάνουν, δεν τους άφησες…

Πολλοί από κείνους που τώρα έχουν σαπίσει

Πιστεύανε σε σένα και πεθάναν γεμάτοι εμπιστοσύνη.

Άφησες τους φτωχούς φτωχοί να μείνουνε χρόνια και χρόνια

Γιατί ήτανε οι πόθοι τους πιο όμορφοι απ’ τον παράδεισό σου.

Πεθάνανε, αλίμονο, πριν δουν το φως σου

Πεθάνανε μακάριοι, όμως, και σαπίσαν παρευθύς.

Λέν πολλοί πως δεν υπάρχεις και τόσο το καλύτερο.

Μα πώς μπορεί να μην υπάρχει αυτό που μπορεί έτσι να ξεγελά;

Αφού τόσοι και τόσοι ζούνε από σένα και δεν μπορούν χωρίς εσένα να πεθάνουν.

Πες μου, τι σημασία έχει τ’ ότι δεν υπάρχεις;”.

Εμείς με την Τρόικα και εκείνοι με τον Ερτογάν: η αλλαγή στην σχέση Τουρκοκυπρίων-Άγκυρας

Την εβδομάδα, που πέρασε υπήρξαν δύο ενδιαφέρουσες κινήσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα: από την μια, η τουρκυπριακή συντεχνία δασκάλων εξέδωσε μια δήλωση καταπέλτη για την τούρκικη πολιτική στη βόρεια Κύπρο, αποκαλώντας την αποικιακή, ενώ από την άλλη, στο χώρο της τουρκοκυπριακής δεξιάς, εξακολουθεί να υπάρχει ένταση μετά την οριακή νίκη του Κουτσιούκ - τον οποίο στήριζε η Άγκυρα - ενάντια στον υποψήφιο που στήριζε ο Έρογλου.

Η προσπάθεια της Άγκυρας να επιβάλει την ηγεμονία της αναζητώντας τοπικά ερείσματα

Αυτές οι αντιπαραθέσεις ξεφεύγουν από τα συνηθισμένο ελληνοκυπριακό κλισέ, που διαχώριζε όλους τους τουρκοκύπριους από την Άγκυρα για να κατασκευάσει ένα βολικό, αλλά και κάπως απλοϊκό σχήμα καλών –κακών, αναλόγως των ε/κ αναγκών και επιθυμιών. Ιστορικά, η αντιπαράθεση με την Τουρκία εστιαζόταν στην τουρκοκυπριακή αριστερά. Η σταδιακή αντιπαράθεση, ωστόσο της τουρκοκυπριακής κοινότητας γενικότερα με την Άγκυρα, φαίνεται να αποκτά νέες δυναμικές, όπως φαίνεται και από τις αντιπαραθέσεις στο χώρο της τ/κ δεξιάς. Για να γίνει κατανοητό το πλαίσιο, αξίζει να δει κάποιος ποιό είναι το μοντέλο, το οποίο προωθεί η Άγκυρα. Όπως παρατηρεί ο Ν. Μούδουρος: «…θα πρέπει να σημειωθεί, ότι λόγω και της υφιστάμενης σχέσης κατεχομένων-Τουρκίας, η εξαγωγή αυτού του μοντέλου εκσυγχρονισμού φέρει μαζί της στην Κύπρο, τα κεντρικά χαρακτηριστικά της συνταγής που ακολούθησε το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Τουρκία. Δηλαδή το συνδυασμό του νεοφιλελευθερισμού με το σημερινό τουρκικό πολιτικό Ισλάμ.»

http://cyprusnews.eu/nikos-moudouros/686858---vs-----.html

Σε αυτό το πλαίσιο, η τουρκοκυπριακή κοινότητα βρίσκεται μπροστά σε μια απειλή από το εγγύς εξωτερικό της. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει και μια σχετική αναλογία με τη σχέση Ελληνικού κράτους και ελληνοκυπριακής κοινότητας πριν το 1974.

Αξίζει, ωστόσο να δούμε ευρύτερα τη σχέση Τουρκίας και Ερτογάν με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, ιστορικά – αφού η Κύπρος υπήρξε ένα σημείο, στο οποίο ο Ερτογάν στηρίχθηκε στην αντιπαράθεσή του με τον στρατό. Και η τωρινή του αντιπαράθεση με την τουρκοκυπριακή κοινότητα εκφράζει και τις αλλαγές στην Τουρκία, αλλά σηματοδοτεί και τη συντηρητική, πια, στροφή του κόμματος τους, αφού έχει «ολοκληρωθεί ο εκδημοκρατισμός», τον οποίο μπορούσε να προωθήσει. Και σε αυτό το πλαίσιο οι τουρκοκύπριοι, όπως και οι Κούρδοι στο εσωτερικό της Τουρκίας, αποτελούν κοινότητες που εκφράζουν με την εμπειρία τους το τέλος μιας περιόδου. Και ταυτόχρονα, θέτουν και το ευρύτερο ζήτημα της θέσης των Τουρκοκύπριων ανάμεσα σε τρεις «παίκτες»: την Τουρκία και την υπεροπτική στάση του «Χαλίφη», την ελληνοκυπριακή κοινότητα και το ζήτημα της λύσης και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ειρωνικά οι Τουρκοκύπριοι, πιεσμένοι από παντού, εξακολουθούν να είναι το κεντρικό σημείο ένα κόμβου.

Όταν η βόρεια Κύπρος λειτουργούσε ως καταλύτης για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας

Η διαμάχη στο Κόμμα Εθνικής Ενότητας, το ιστορικό κόμμα της τουρκοκυπριακής δεξιάς, αποτελεί, ίσως, το πιο εκφραστικό δείκτη του γεγονότος ότι η σχέση Ερτογάν και Τουρκοκυπρίων έχει φτάσει, πια, σε σημείο ευρύτερης αντιπαράθεσης. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα υπήρξε καθοριστικής σημασίας στην άνοδο του Ερτογάν στην εξουσία – η Κύπρος υπήρξε το πεδίο, όπου ηττήθηκε για πρώτη φορά ένα είδος κεμαλισμού και μάλιστα, με ένα λαϊκό κίνημα με αριστερές προεκτάσεις και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Ενώ ο Ερτογάν βρισκόταν σε αντιπαραθεση με το στρατό στην Τουρκία, η στάση τους στην Κύπρο – στάση συμπαράστασης στους Τουρκοκύπριους, αλλά και στάση υποστήριξης της διαδικασίας της λύσης - ήταν ένα είδος εισιτηρίου για τις δημοκρατικές του προθέσεις, αλλά και για τις ειρηνικές προεκτάσεις της πολιτικής των μηδαμινών προβλημάτων του Νταβούτογλου. Και σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι το στρατιωτικό σχέδιο «βαριοπούλα», με βάση το οποίο ο Ερτογάν ξήλωσε ουσιαστικά ότι απέμεινε από το κεμαλικό βαθύ κράτος στο στρατό, είχε ως στόχο την πιθανή λύση του κυπριακού, το 2004.

Σήμερα, ωστόσο, τα δεδομένα φαίνεται να αλλάζουν δραματικά. Ο Ερτογάν δεν είναι πια ένας ηγέτης που προσπαθεί να εκδημοκρατικοποιήσει τη χώρα του – αντίθετα, βρίσκεται στο απόγειο της δύναμης του και ήδη, μερικοί άρχισαν να τον ειρωνεύονται ως χαλίφη. Στο εξωτερικό, η Τουρκία βρίσκεται, ήδη, σε αντιπαραθέσεις με τον περίγυρό της. Στο εσωτερικό, η ένταση με τους Κούρδους φαίνεται να οξύνεται, αλλά και η ένταση με τους κοσμικούς, αλλά και με την αριστερά – που σε ένα μεγάλο βαθμό ανέχτηκε τον Ερτογάν ως φορέα εκδημοκρατισμού απέναντι στον στρατό. Σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση του με την τουρκοκυπριακή κοινότητα άρχισε να παίρνει μια αρνητική στροφή, από το 2011. Στις αρχές του χρόνου, ο Ερτογάν έκανε μια σειρά από παρεμβάσεις, απαιτώντας ουσιαστικά αλλαγές στις τουρκοκυπριακές δομές εξουσίας. Η οπτική από την Άγκυρα ήταν ότι το τουρκοκυπριακό προτεκτοράτο ήταν ένα πλουσιοπάροχα επιδοτούμενο μόρφωμα και έπρεπε να ενταχθεί στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της τούρκικης πολιτικής. Το πρόβλημα της Άγκυρας ήταν, ακριβώς η μη ύπαρξη στην Κύπρο, λόγω της διαφορετικής ιστορικής εμπειρίας, ένα μαζικού ισλαμικού κινήματος στο οποίο να στηριχθεί η απόπειρα επιβολής της νέας ηγεμονίας στην οποία προσβλέπει η Άγκυρα. Η αντίδραση των τουρκοκύπριων στην αφ’ υψηλού κριτική από την Άγκυρα ήταν έντονη. Και ενώ, ήταν η εξωθεσμική αριστερά που κράτησε την σημαία της αντιπαράθεσης πιο έντονα, εντούτοις οι αλλαγές εμφανίστηκαν και στο εσωτερικό της τουρκοκυπριακής δεξιάς, η οποία υπήρξε ιστορικά κεφαλική.

Αναλογίες στην ιστορική εμπειρία των δυο κοινοτήτων

Θα μπορούσε κάποιος να επεκτείνει την αναλογία με τη σχέση ελληνοκύπριων και ελληνικής κοινωνίας-κράτους: όπως οι Ελληνοκύπριοι και η αντίσταση τους το 1974, αλλά και πριν, βοήθησε, τελικά, τη διαδικασία εκδημοκρατισμού στην Ελλάδα, έτσι έγινε και μετά το 2000 στην Τουρκία. Και όπως μετά το 1980, το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να μεταβάλει την Κύπρο από «σύμβολο της δημοκρατίας» σε χώρο επιβολής μιας δικής του ηγεμονίας - που ξεκίνησε με την υπονόμευση του μίνιμουμ προγράμματος τη δεκαετία του 1980 και έφτασε μέχρι και την παρέμβαση στις εκλογές του 1998 - έτσι και ο Ερτογάν και το κόμμα του, φαίνονται να ακολουθούν ανάλογη πορεία. Τα δεδομένα στην Κύπρο ήταν και είναι βέβαια διαφορετικά. Αλλά, οι αλλαγές και οι αντιπαραθέσεις θα επηρεάσουν αναπόφευκτα και τις δυο κοινότητες. Οπότε, η παρακολούθηση των δυναμικών στη βόρεια Κύπρο, ίσως να είναι και ένας καθρέφτης για τη συνολική εικόνα.

http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=395 

  

Αλληλεγγύη στον αγώνα των οικοδόμων

Η ΕΡΑΣ εκφράζει τη συμπαράστασή της στον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων της εταιρείας Γενικές Κατασκευές (G.C.C), που άρχισε στο κέντρο της Λευκωσίας και επεκτάθηκε σε όλα τα εργοτάξια της εταιρείας. Χαιρετίζουμε την καθολικότητα της συμμετοχής των εργαζομένων, Κυπρίων και κοινοτικών, όπως και τη στήριξη των συνδικάτων. Ιδιαίτερα, χαιρετίζουμε την αποφασιστικότητα των απεργών και των συνδικάτων τους που προσανατολίζονται  προς την κλιμάκωση των μέτρων, με την εξαγγελθείσα παγκύπρια, κλαδική, 48ωρη απεργία την ερχόμενη βδομάδα.

Οι εργασιακές σχέσεις στην οικοδομική βιομηχανία βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο και η κατεύθυνση που θα πάρουν θα έχει συνέπειες και σε πολλούς άλλους κλάδους. Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την κρίση και την αυξημένη ανεργία, προσπαθούν να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις και να επεκτείνουν το καθεστώς των υπεργολαβιών, με τη χρήση φτηνής εργατικής δύναμης. Οι υπεργολάβοι προσπαθούν να συμπιέσουν τα μεροκάματα και να αυξήσουν τα ωράρια, στρέφοντας ταυτόχρονα τους ντόπιους εργάτες εναντίον των μεταναστών..

Η ΕΡΑΣ θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος υπεράσπισης των ιστορικών κατακτήσεων των οικοδόμων είναι η ενδυνάμωση των συνδικάτων, η οργάνωση όλων των μεταναστών εργαζομένων και ο κοινός αγώνας Κυπρίων και κοινοτικών εργατών ,για να επιβληθεί η ισχύς της συλλογικής σύμβασης, η οποία θα πρέπει να ρυθμίζει τους όρους εργασίας όλων στη βιομηχανία.