ΓΑΖΑ - απόλυτο αδιέξοδο.

Ακόμα μια φορά η Γάζα έζησε την φρίκη των βομβαρδισμών και του θανάτου κάτω από τους ανελέητους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Για ακόμα μια φορά επιτεύχθηκε εκεχειρία κάτω από το βάρος των αδιεξόδων της κατάστασης, μόνο και μόνο για να ακολουθηθεί σε κάποια φάση με νέα φρίκη και νέα εκεχειρία.

Πουθενά στον κόσμο η προσπάθεια λύσης εθνικών προβλημάτων μέσα από τις διαπραγματεύσεις ή τον πόλεμο εθνικών κρατών δεν έχει επιδείξει τα απόλυτα αδιέξοδα της τόσο ξεκάθαρα όσο στην σύγκρουση Ισραήλ- Παλαιστίνης.

Δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις πια. Δεν υπάρχουν λύσεις που να διατηρούν τα εθνικά κράτη ανέπαφα, με τις οικονομίες να εξακολουθούν να λειτουργούν ανταγωνιστικά η μια με την άλλη, διότι αυτή ακριβώς η λειτουργία και ο ανταγωνισμός για κρατική επιβίωση είναι η πηγή των αδιεξόδων και της σύγκρουσης. Σύγκρουση στην οποία η παγκόσμια οικονομική κρίση θα δίνει ολοένα και περισσότερο φρικιαστικό χαρακτήρα.

Η τωρινή ήταν απλά μια ακόμα φάση του δράματος που βρίσκεται σε εξέλιξη για έβδομη δεκαετία. Όπως και αυτή που ξέσπασε στις 27 Δεκεμβρίου του 2008. Όπως και πολλές άλλες πιο πριν.

Η Μέση Ανατολή στα σίγουρα δεν αποτελεί περίπτωση συνηθισμένων εθνικών συγκρούσεων, αντιπαράθεσης εθνικών πολιτικών, αντικρουόμενων συμφερόντων των κατεχουσών τάξεων, με μοιρασμένα περίπου τα δίκαια και τα άδικα της κάθε πλευράς. Αποτελεί χώρο που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έστησε τον εντεταλμένο του, το κράτος του Ισραήλ, για να ελέγξει «μια τρομερή πηγή στρατηγικής δύναμης, και ένα από τα μεγαλύτερα υλικά έπαθλα στην ιστορία».

Η ιστορία του κράτους του Ισραήλ, ειδικά εναντία στην Παλαιστίνη, είναι συνδεμένη με εγκλήματα απροσμέτρητου μεγέθους, και κανένας απλός εργαζόμενος, κανένας σοσιαλιστής δεν θα μπορούσε να την αντικρύσει με ουδέτερο τρόπο, κρατώντας ίσες αποστάσεις.

Ο θρησκευτικός φανατισμός των θυμάτων της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την συνηθισμένη αποστροφή. Αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο ανθρώπων εγκαταλειμμένων από τους πάντες, ανθρώπων στα όρια της απελπισίας. Ανθρώπων που θα μπορούσαν εύκολα να κερδισθούν σε μια άλλη πορεία που θα τους έδινε διέξοδο στα γήινα αδιέξοδα τους.

Σε κάθε νέα στρατιωτική σύγκρουση τα κινήματα του κόσμου θα πρέπει να στέκονται ανεπιφύλακτα υπέρ των Παλαιστινίων.

Το ζητούμενο όμως είναι να μην υπάρξει νέα σύγκρουση γιατί απλά επιτείνεται το αδιέξοδο. Το ζητούμενο είναι να αντιληφτούν οι λαοί της περιοχής ότι ενώ στα σίγουρα δεν υπάρχει πιο θανάσιμος εχθρός από το σιωνιστικό κράτος, την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτελεσματικός σύμμαχος από τα Ισραηλινά κινήματα ειρήνης, την οργανωμένη εργατική τάξη του Ισραήλ.

Όσο όμως και αν την στιγμή της σύγκρουσης η ευχή και η θέση είναι για συντριβή της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ, η συνέχιση από τους Παλαιστινίους ηγέτες, την Χαμας στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιας πολιτικής που να θεωρεί όλο το Ισραήλ σαν εχθρούς είναι το μεγαλύτερο δώρο στο οποίο θα μπορούσε να ελπίζει ο ιμπεριαλισμός. Όσο η ίδια η πολιτική των Παλαιστινίων ηγετών συντηρεί την εθνική αντιπαράθεση, τόσο θα καθιστούν το Ισραήλ ανίκητο, τόσο θα διαιωνίζονται τα αδιέξοδα και ο κύκλος του αίματος.

Δεν μπορεί να ηττηθεί το Ισραήλ στρατιωτικά. Μπορεί παρόλα αυτά να παραλύσει το κράτος του, να ανατραπεί μέσα από κοινά μέτωπα Παλαιστίνιων και Ισραηλινών. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Κάθε άλλη προοπτική είναι προοπτική ατέλειωτης αιμορραγίας για όλη την περιοχή.

Ο ποιο ισχυρός σύμμαχος που θα μπορούσε να έχει ο Παλαιστινιακός λαός στην περιοχή είναι τα μαζικά κινήματα ειρήνης που επανειλημμένα ξέσπασαν από το πουθενά, όπως και στο ξεκίνημα της σύγκρουσης του 2008, όταν χιλιάδες Ισραηλινοί ζητούσαν ανεξάρτητο Ισραηλινό αλλά και ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Κουβαλώντας μάλιστα μαζί τους σημαίες της Παλαιστίνης.

Τα δεινά των Παλαιστινίων από το ξεκίνημα κιόλας του διωγμού τους το 1948, για να γίνει δυνατή η δημιουργία του ιμπεριαλιστικού προτεκτοράτου, εύκολα χαρακτηρίζονται σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Η μόνη όμως δικαιοσύνη που μπορεί πια να αποδοθεί για όσους ξεριζωθήκαν, βασανιστήκαν, σκοτώθηκαν, όπως και για τα περισσότερα από εκατόν εκατομμύρια ερυθροδέρμους που σφαγιαστήκαν από τους λευκούς Αμερικανούς στην μεγαλύτερη γενοκτονία στην ανθρώπινη ιστορία, είναι η ανατροπή των οικονομικών και πολιτικών όρων που οδήγησαν σε αυτά τα εγκλήματα, η δημιουργία κοινής πατρίδας για τους λαούς της κάθε περιοχής.

Η θρησκευτική ιδεολογία της Χαμας είναι αποτρεπτική προς αυτή την κατεύθυνση. Ο πόλεμος ενάντια στον Ιμπεριαλισμό χρειάζεται τους ανθρώπους από όλες τις θρησκείες και πρέπει να εξασφαλίζει ότι καμιά θρησκεία δεν διώκεται. Ο θρησκευτικός χαρακτήρας οποιωνδήποτε κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι και αυτός μεγάλο δώρο για τους ιμπεριαλιστές που μπορούν έτσι να κρατούν αυτά τα κινήματα απομονωμένα και να οχυρώνονται πίσω από την πολυδιάσπαση όσων μάχονται εναντίων τους.

Ο αγώνας ενάντια στον Ιμπεριαλισμό στην περιοχή δεν μπορεί να κερδηθεί με την εκτόξευση ρουκετών και τις επιθέσεις στα σύνορα του Ισραήλ, πράξεις που και αυτές αποτελούν δώρο στους ιμπεριαλιστές. Αυτός ο αγώνας μπορεί να κερδισθεί μέσα στις πόλεις, τα εργατικά συνδικάτα και τα κόμματα της αριστερές του Ισραήλ αν η ηγεσία των Παλαιστινίων τους κερδίσει στο δικό της στρατόπεδο. Τα μακρόχρονα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων τους βάζουν στο ίδιο κοινωνικό στρατόπεδο με τις καταπιεσμένες αραβικές μάζες. Η στήριξη που ο λαός του Ισραήλ σήμερα φαίνεται να έχει από τους Ιμπεριαλιστές είναι αποτέλεσμα της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε», των στρατηγικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και όχι του γεγονότος ότι οι Ιμπεριαλιστές έχουν οποιοδήποτε μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι του.

Αποφασιστικό συμπλήρωμα στην προσπάθεια αποδυνάμωσης τέλος της στρατιωτικής μηχανής του Ισραήλ αλλά και της ίδιας της ιμπεριαλιστικής επιρροής στην περιοχή μπορούν να προσφέρουν τα κίνημα της Ευρώπης και της ίδιας της Αμερικής, η εργατική τάξη αυτών των χωρών που είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την αποστολή δυτικών στρατευμάτων και πολεμικού εξοπλισμού στην περιοχή. Η θέση που η εργατική τάξη της Δύσης κατέχει στην κοινωνία την καθιστά την δύναμη που πραγματικά μπορεί να παράλυση τον ιμπεριαλισμό, και είναι εκεί που θα πρέπει ο αραβικός κόσμος να ζητήσει συμμάχους, προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν.

Η ερώτηση που θα αναδύεται ξανά και ξανά σε όλη την περίοδο που ανοίγεται, με ποιο επιτακτικό τρόπο από ότι ποτέ προηγουμένως, είναι ποιος ελέγχει τον πλούτο της περιοχής: Οι Αμερικανοί και οι άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, είτε απευθείας είτε μέσα από τα εκφυλισμένα αραβικά καθεστώτα, ή οι ενωμένες αραβικές μάζες, στις οποίες θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται και οι μάζες του Ισραήλ, που θα τον χρησιμοποιήσουν στην βάση εθνικοποιήσεων, σχεδιασμού και εργατικού ελέγχου για να φέρουν τέλος στα βάσανα των μαζών της περιοχής; Συνέχιση και εμβάθυνση της αιμορραγίας και βαρβαρότητας ή μια νέα εποχή; Θα είναι το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει μέση οδός.

Σωτήρης Βλάχος.