12 Φεβ 2013

Η Ριζοσπαστική Αριστερά μπροστά στην εποχή των μνημονίων


Και ενώ ο πλανήτης βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1930, η Κύπρος δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη. Την κρίση στην Κύπρο, την οποία προκάλεσε ο τυχοδιωκτισμός της οικονομικής ελίτ του τόπου και του τραπεζικού συστήματος, την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Η επιβολή του μνημονίου, είναι ουσιαστικά η μετάθεση στους ώμους των ανθρώπων της εργασίας, της ζημιάς που προκάλεσε η απληστία της οικονομικής ελίτ του κεφαλαίου και των τραπεζών για υπερκέρδη, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης επίθεσης του καπιταλισμού. Αναπόφευκτα, το ένα μνημόνιο θα φέρει το άλλο, σ’ ένα φαύλο κύκλο που θα οδηγεί την κοινωνία προς τα πίσω, καθώς η ανεργία θα αυξάνεται, η φτωχοποίηση θα εντείνεται και η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και η όξυνση των ανισοτήτων θα προχωρά. Η Κύπρος θα μπει οριστικά και ολοκληρωτικά υπό την ομηρία του νεοφιλελευθερισμού. Παράλληλα, είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος τής περαιτέρω ενίσχυσης του εθνικισμού, του ρατσισμού και των φασιστικών ιδεών.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες διεξάγονται οι προεδρικές εκλογές. Η Δεξιά είναι προ των πυλών να κυβερνήσει ξανά με τον Αναστασιάδη, τον γνησιότερο εκφραστή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στην Κύπρο. Ήδη έχουμε σημαντικές μειώσεις στους πραγματικούς μισθούς και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, ενώ στην ατζέντα των εργοδοτικών οργανώσεων και των πολιτικών προστατών τους, μπήκαν μ’ ένα επιθετικό τρόπο θέματα όπως, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η περαιτέρω μείωση των μισθών και των ωφελημάτων, η μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών παροχών γενικά, η ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών, η οριστική και συνολική κατάργηση της ΑΤΑ και του 13ου μισθού όπου ακόμα υπάρχουν. Η εκλογή του Αναστασιάδη θα υποθάλψει αυτήν την επιθετικότητα.

Η επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία, οριστικοποιήθηκε από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δεν κινητοποίησε την κοινωνία. Η διακυβέρνηση Χριστόφια, δεν ξέφυγε από τη λογική διαχείρισης τού υπάρχοντος συστήματος και ούτε καν επιχείρησε ουσιαστικά να πραγματοποιήσει κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις μέσα σε αυτό. Ακολούθησε πολιτικές και πρακτικές που, τις περισσότερες φορές, ακολούθησαν και οι προηγούμενοι δεξιοί πρόεδροι.

Ασφαλώς και η πρώτη αριστερή διακυβέρνηση του τόπου δέκτηκε πόλεμο. Ασφαλώς και είχε τη μόνιμη αντιπαλότητα της «κυβερνώσας βουλής», των ΜΜΕ, της Εκκλησίας. Αλλά, αυτό ήταν αναμενόμενο, από πολύ γρήγορα εντελώς προβλέψιμο και ακριβώς αντιμετωπίσιμο μόνο με ριζοσπαστικές τομές στο κράτος και την οικονομία που θα βασίζονταν σε μια στροφή της αριστερής κυβέρνησης προς την κοινωνία για να συμμετέχει και να στηρίξει μια πραγματική αλλαγή, προς την κατεύθυνση της “δίκαιης κοινωνίας”. Η κυβέρνηση Χριστόφια όμως δεν προσπάθησε καν να πετύχει το μέγιστο που θα μπορούσε, να τα βάλει με πράγματα και καταστάσεις, με το κάθε λογής κατεστημένο, να κερδίσει μαζί της σε αυτόν τον αγώνα τον καθημερινό άνθρωπο, να κερδίσει την κοινωνία. Αντίθετα, ενέδωσε στις πιέσεις και δεν κινητοποίησε ούτε καν τα ίδια τα μέλη και τους υποστηρικτές του ΑΚΕΛ. Σε ζητήματα όπως π.χ., η αύξηση του εταιρικού φόρου, αναδιπλώθηκε και υιοθέτησε, μόλις μερικούς μήνες μετά, τις θέσεις της Δεξιάς. Όχι μόνο δεν διανοήθηκε να μεταρρυθμίσει το υφιστάμενο φορολογικό σύστημα για να υλοποιήσει το σύνθημα της φορολόγησης του πλούτου, αλλά αντίθετα προχώρησε σε φορολογική αμνηστία και έδωσε φορολογικές ελαφρύνσεις και κίνητρα στο κεφάλαιο για να γίνει “ανάπτυξη”. Στο Κυπριακό, παρά την αρχική πρόοδο στις συνομιλίες, δεν έκανε τίποτε για να καλλιεργήσει κουλτούρα επανένωσης και σήμερα, με τις συνομιλίες σε αδιέξοδο και τα χρόνια να περνούν, η διχοτόμηση είναι πιο εδραιωμένη παρά το 2008. Στην Παιδεία, ενώ άρχισε ένα σημαντικό έργο, πολύ σύντομα και πάλι ενέδωσε στις πιέσεις του συντηρητισμού περιοριζόμενη σε κυρίως τεχνικής φύσης αλλαγές. Στο Στρατό, δεν τόλμησε αυτή η κυβέρνηση να υλοποιήσει την υπόσχεσή της για μείωση της θητείας, ούτε φυσικά να μειώσει τους εξοπλισμούς ή να εκθέσει αυτόν τον παραλογισμό του στρατού. Σε κεντρικά ζητήματα όπου θα μπορούσε να αφήσει και το στίγμα της και σημαντικές παρακαταθήκες για το μέλλον, δεν το έκανε και απλά ακολούθησε την καθιερωμένη πολιτική πεπατημένη.

Αυτή η κυβέρνηση είχε την ευκαιρία, με τη μεγαλειώδη στήριξη που της έδωσε ο κόσμος της Αριστεράς μετά τα γεγονότα στο Μαρί, να κάνει μια νέα αρχή. Όχι απλά να προστατεύσει την αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης, αλλά και να δείξει ότι μπορεί να κυβερνήσει διαφορετικά, ότι είναι διατεθειμένη να μιλήσει με αριστερή γλώσσα, ότι μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική της. Αντίθετα, κυβέρνηση και ΑΚΕΛ κινήθηκαν δεξιότερα μετά το καλοκαίρι του 2011. Η επιλογή Μαλά εντάσσεται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο, της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι δεν μπορεί και ούτε θέλει να πρωτοπορήσει σε μια δύσκολη εποχή. Με την επιλογή Μαλά δεν εκφράζεται καμιά κοινωνική αντίσταση. Εκφράζεται μόνο η ατολμία της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και η έλλειψη οράματος. Με τον Μαλά εκφράζεται η αντίληψη ενός «υποφερτού μνημονίου», εκφράζεται η λογική της εθνικής ενότητας, η επιστροφή στον Μακάριο και στις «πατριωτικές δυνάμεις», η αποδοχή της δεξιάς ιστορικής αφήγησης (εξύμνηση του αγώνα της ΕΟΚΑ από τον Μαλά), εκφράζεται ακόμα ο συντηρητισμός σε μια σειρά ζητημάτων, το πισωγύρισμα και ο συμβιβασμός.
Ο κόσμος της ευρύτερης Αριστεράς γενικά, αλλά και πολλοί προοδευτικοί πολίτες, νιώθουν έντονα την αποτυχία της πρώτης αριστερής κυβέρνησης να εμπνεύσει. Αντιλαμβάνονται επίσης το αναπόφευκτο της νίκης του κύριου ηγέτη της Δεξιάς. Πολλοί θα ψηφίσουν Μαλά απλά από συνήθεια ή κομματικό πατριωτισμό, άλλοι μέσα στα πλαίσια του διαχρονικού συνθήματος για το “μη χείρον βέλτιστον”, ενώ πολλοί άλλοι, νιώθοντας ότι θα πρέπει να στηρίξουν την όποια επιλογή του ΑΚΕΛ ενάντια στη Δεξιά. Κάποιοι δυστυχώς θα στραφούν στο λαϊκιστή και εθνικιστή Λιλλήκα. Πολλοί θα απέχουν, μεταξύ τους χιλιάδες νέοι και νέες καθώς δεν βρίσκουν κάτι που να έχει ιδιαίτερο νόημα σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Είναι φανερό ότι λείπει από αυτούς όλους τους ανθρώπους η πίστη και ο ενθουσιασμός. Αυτή η αναμέτρηση γίνεται μεν μέσα σε πολύ άσχημες και σχεδόν δραματικές συνθήκες, την ίδια ώρα όμως, είναι εν πολλοίς προκαθορισμένη η έκβασή της, σχετική η σημασία της για τα κεντρικά ζητήματα και για μεγάλο μέρος της κοινωνίας αδιάφορη, τυπική και συνηθισμένη.
Συνυπολογίζοντας όλα αυτά, για εμάς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, και που εκφράζουμε την θέση της πλειοψηφίας των μελών της ΕΡΑΣ που τοποθετήθηκαν υπέρ τής μη στήριξης κανενός υποψηφίου στη συνέλευση στις 17/11/2012, (//erascy.blogspot.com/2012/12/blog-post_4.html ) η κριτική στήριξη Μαλά δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αριστερή καταγραφή, μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται από το ΑΚΕΛ. Αυτό θα ίσχυε εάν η πολιτική του πρόταση προετοίμαζε, έστω και στοιχειωδώς, το έδαφος της πάλης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Σ’ αυτή τη βάση, δεν μπορεί να υποστηριχθεί ένας υποψήφιος που δεν εκφράζει μια πραγματική αριστερή πρόταση μέσα στην κρίση. Ψήφος στον Μαλά σ’ αυτή τη συγκυρία, θα ερμηνευτεί ουσιαστικά ως μια επικύρωση της διαχειριστικής πολιτικής του ΑΚΕΛ και της λογικής του συμβιβασμού με το νεοφιλελευθερισμό. Θα αποτυπωθεί “αντικειμενικά” ως επιβράβευση του πισωγυρίσματος και της παραδοχής της ηγεσίας του ΑΚΕΛ ότι αδυνατεί να πρωτοπορήσει και να κατευθύνει την κοινωνία στην εξέλιξη. Θα συνιστά στην πράξη, επικρότηση μιας ηγεσίας ενός αριστερού κόμματος που επιλέγει κεντρώες πολιτικές. Παρόλα αυτά κατανοούμε τους συντρόφους/ισσες που κάνουν αυτή την επιλογή και σεβόμαστε την άποψή τους ότι “δεν έχουν άλλη επιλογή”, παρόλο που διαφωνούμε και στην προσέγγιση του ζητήματος ,αλλά εν τέλει και στην ένταση της τοποθέτησης.

Για εμάς, το διακύβευμα δεν είναι το ποια θα είναι τα ποσοστά του ΑΚΕΛ και του υποψηφίου του, ούτε με ποιο ποσοστό θα εκλεγεί ο Αναστασιάδης. Το πραγματικό διακύβευμα είναι κατά πόσο η Αριστερά στην ολότητά της, μαζί με τον καθημερινό άνθρωπο της δουλειάς, θα μπορέσουν να συγκροτήσουν ένα μέτωπο αντίστασης ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές. Θεωρούμε ότι η υποψηφιότητα Μαλά δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να αποτελέσει ανάχωμα μπροστά στις νεοφιλελεύθερες πιέσεις. Εξάλλου, τόσο ο ίδιος, όσο και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, φρόντισαν με τη στάση τους να το επιβεβαιώσουν. Ανάχωμα θα είναι αύριο, οι αγώνες στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης που θα ξεπροβάλουν. Το πιο μεγάλο ανάχωμα όμως, θα αποτελέσει η ίδια η συνειδητοποίηση των αριστερών αγωνιστών/ριων, των συνδικαλιστών/ριων, των νέων εργαζομένων, ότι επιβάλλεται να χαραχτεί ένας νέος δρόμος, τολμηρός, μακριά από συμβιβασμούς με το κατεστημένο, ο οποίος θα οδηγεί την κοινωνία μπροστά.
Υπογράφουν:
Μάριος Θρασυβούλου
Γρηγόρης Ιωάννου
Αντωνία Λύρα


5 σχόλια:

nicostrim είπε...

Πως η Αριστερή Αποχή λειτουργεί ως δεκανίκι στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού

Με ενδιαφέρουν όσοι έχουν πολιτικούς λόγους που ενίστανται, και μάλιστα στο χώρο τους Αριστεράς ή όσοι προβάλλουν επιχειρήματα επικαλούμενοι την ανάγκη για μια πιο ξεκάθαρη Αριστερή τοποθέτηση. Δεν εξετάζω το περιεχόμενο της όποιας κριτικής γιατί αυτό έχει συζητηθεί κατά κόρον. Οφείλουμε να συζητήσουμε το αποτέλεσμα και τις συνέπειες της επιλογής τούτης. Είναι ενδιαφέρον ότι η πολιτική στάση αυτών που απορρίπτουν την επιλογή Μαλά στις επερχόμενες προεδρικές, με το επιχείρημα ότι δεν εκφράζεται επαρκώς αριστερά, π.χ. αντιμνημονιακά ή δεν θέτει τους μίνιμουμ ταξικές ή κοινωνικές θέσεις, με την πράξη τους συνδράμουν ενεργά (οι πλείστοι άθελα τους, κάποιοι συνειδητά με σκοπό να «τιμωρήσουν»), στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, ή ακόμη χειρότερα στην εκλογή Αναστασιάδη από τον πρώτο γύρο.
Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι καινούρια. Το κλασσικό πλέον έργο του Πολ Γουίλις «Μαθαίνοντας να Δουλεύεις, Πώς τα παιδιά εργατικής προέλευσης επιλέγουν δουλειές της εργατικής τάξης» (Gutenberg, 2012), που αρχικά δημοσιεύτηκε το 1977, αναφέρεται στο φαινόμενα αυτό. Στο κεντρικό ερώτημα της έρευνας «γιατί τα παιδιά των εργατών διαλέγουν επαγγέλματα τους εργατικής τάξης, μένοντας έτσι καθηλωμένα στην τάξη των γονιών τους;», οι «μάγκες» (the lads) απορρίπτοντας τις (μικροαστικές) σχολικές αξίες οδηγούνται ακριβώς εκεί που το σύστημα τους κατευθύνει, αλλά αυτοβούλως. Συγκροτούν λοιπόν τη δική τους «αντι-σχολική» κουλτούρα, η οποία αντιστοιχεί ακριβώς στην κουλτούρα στην αλυσίδα παραγωγής. Η «αντίσταση» τους κανόνες και η κατασκευή του δικού τους νοήματος καθημερινότητας βγαίνοντας εκτός σχολείου και στην απόπειρα τους για μια πραγματική ζωή (π.χ. αγγλικές παμπ και στα εργοστάσια) του οδηγεί μαθηματικά στη σχολική αποτυχία και καταλήγουν σε δουλειές παρόμοιες με εκείνες των γονιών τους – πράγμα που εξάλλου θεωρούν φυσιολογικό.

Κατ’ αναλογία έχουμε παρόμοια φαινόμενα και Αριστερούς που απέχουν με την λογική ότι το ΑΚΕΛ ή ο Μαλάς δεν είναι «επαρκώς Αριστεροί». Διατηρούν την επαναστατική τους καθαρότητα και οδηγούνται στην φαντασιακή επί το πλείστον «αντίσταση στο δρόμο», νομιμοποιούν έτσι την δική τους επαναστατική επιλογή, συνδράμοντας στην αποχή και την απαξίωση που ανεβάζει την νεοφιλελεύθερη Δεξιά στη εξουσία και τις αυταρχικές λύσεις που θα ακολουθήσουν.

Ασφαλώς, υπάρχουν ορισμένοι φίλοι που συνειδητά θέλουν να πλήξουν το ΑΚΕΛ για να το τιμωρήσουν, όπως οι τρεις φίλοι της ΈΡΑΣ που προχωρούν μάλιστα με «νεκροψία» πριν πεθάνει καν ο «ασθενής». Αυτό όμως έχει συνέπειες. Με ποια αξιοπιστία θα μιλούν μετά τις εκλογές, όταν με μοιρολατρική χαιρεκακία σπέρνουν από τώρα την απογοήτευση από τώρα; Μου θυμίζει κάποιους αναρχικούς και ακροαριστερούς στη Βρετανία που δοξολογούσαν τη Θάτσερ γιατί προκάλεσε «ριζοσπαστικοποίηση» του κόσμου που βγήκε στους δρόμους από αγανάκτηση – κι ας κατέστρεψε τις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών.

Οι τρεις φίλοι θεωρούν ότι «εκφράζουν την πλειοψηφία» της ομάδας, πράγμα που αμφιβάλω. Δεν γνωρίζω τις διαδικασίες που ακολουθεί η ΕΡΑΣ, αλλά βρίσκω τουλάχιστο παράδοξο ότι η οι τρείς εδώ μιλούν εκ μέρους μιας «πλειοψηφίας».

Ε.Ρ.Α.Σ είπε...

Αγαπητέ φίλε και σύντροφε Νίκο,

Για άλλη μια φορά, διάβασα με προσοχή και ενδιαφέρον ένα ακόμη κείμενο σου που απευθύνεται πρωτίστως στα μέλη της ΕΡΑΣ. Στο πλαίσιο του γόνιμου διαλόγου που έχεις αναλάβει να φιλοξενήσεις στο blog σου τις τελευταίες εβδομάδες, επέτρεψε μου μερικές σύντομες παρατηρήσεις και εισηγήσεις:

1ον - Με το να επιμένεις να "μην εξετάζεις το περιεχόμενο της όποιας κριτικής", με πρόσχημα ότι πρόκειται για "κάτι το οποίο έχει συζητηθεί κατά κόρον", δεν παρακάμπτεις απλά την ουσία της συζήτησης, μεταπηδώντας "στο αποτέλεσμα και τις συνέπειες της επιλογής τούτης". Με αυτή σου την επιλογή, διαπράττεις ένα salto mortale (θανάσιμο άλμα), του οποίου η βαθύτητα και η ταχύτητα δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός ότι σαρώνει ολόκληρη την παράδοση της φιλοσοφικής γνώσης, της επιστημονικής ανάλυσης και της πολιτικής πράξης του μαρξισμού, του σοσιαλισμού και της αριστεράς που έρχεσαι να προασπίσεις, ορίζοντας σε ένα στενά κομματικό και καθορίζοντας σε ένα ασφυκτικά προεκλογικό πλαίσιο τη συγκεκριμένη επιλογή σου.

2ον - Με το να τονίζεις ότι "με την πράξη τους συνδράμουν ενεργά (οι πλείστοι άθελα τους, κάποιοι συνειδητά με σκοπό να 'τιμωρήσουν'), στην ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού, ή ακόμη χειρότερα στην εκλογή Αναστασιάδη από τον πρώτο γύρο", δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να εκτρέφεις το θηρίο της μονολιθικής σκέψης, της μονοδιάστατης ανάλυσης και της αντι-διαλεκτικής πρακτικής στο εσωτερικό της αριστερής παράταξης, όπως αυτή ιστορικά, πολιτικά και κοινωνιολογικά ορίζεται εντός και εκτός ενός θεσμοποιημένου κομματικού πλαισίου. Εύχομαι ότι έχεις το πολιτικό θάρρος να αντιληφθείς το εκλογικό θράσος μίας τέτοιας διατύπωσης και να αναθεωρήσεις την άποψη σου, παραδεχόμενος ότι δεν αρμόζει σε οποιονδήποτε από εμάς και κυρίως - για όσες και όσους σε ξέρουμε - σε εσένα προσωπικά. Σε αντίθετη περίπτωση, οφείλω να σου πω ότι σπέρνεις μία αυστηρά και βαθιά αντι-διαλεκτική προσέγγιση στο έδαφος της τόσο γόνιμης διαλεκτικής παράταξης που όλες και όλοι εκπροσωπούμε.

3ον - Αναλυτικά και εμπειρικά μιλώντας, η αναφορά σου στο έργο του Paul Willis ("Learning to Labor: How Working Class Kids Get Working Class Jobs") είναι επιεικώς άστοχη. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ καν να αντιληφθώ την αιτιώδη σύνδεση και συσχέτιση μεταξύ της προαναφερθείσας ανάλυσης και της δικής σου άποψης. Λες και μιλάς για κάτι αμόρφωτα παιδιά του δρόμου και κάτι ακαλλιέργητα φρικιά του πεζοδρομίου ... Πέραν τούτου και άθελα σου μάλλον, μου φαίνεται ότι παραβλέπεις το "φλερτάρισμα" της θέσης που διατυπώνεις με τις θεωρίες των ελίτ στην ιστορική και πολιτική κοινωνιολογία. Ενδιαφέρον το πως γυρίζει ο τροχός των επιχειρημάτων σε τούτη τη συζήτηση ...

Ε.Ρ.Α.Σ είπε...

4ον - Συνεχίζεις να αναφέρεσαι αυθαίρετα και αυταρχικά σε μία δήθεν "επαναστατική καθαρότητα", παραβλέποντας τα όσα έχουν ήδη ειπωθεί και καταγραφεί περί του αντιθέτου σε παλαιότερες αναρτήσεις σε αυτό το ιστολόγιο. Μία στάση που απλά οδηγεί στην απαξίωση της δικής σου ανάλυσης.

5ον - Εάν η αντίσταση στο δρόμο είναι "ως επί το πλείστον φαντασιακή", θα μπορούσα να το αφήσω στην κρίση των αναγνωστών του ιστολογίου. Αλλά εδώ, να μου επιτρέψετε να προβώ κι εγώ με τη σειρά μου σε μία άλλη - πολιτική και ακαδημαϊκή ταυτόχρονα -πολεμική. Φαντασιακό δεν είναι το διευρυνόμενο ρεπερτόριο δράσης (repertoire of action) των κινηματικών δικτύων που εμφανίζονται στους δρόμους και τις πλατείες της κυπριακής κοινωνίας. Φαντασιακό δεν είναι τα κλιμακούμενο κύμα της διεκδίκησης / σύγκρουσης (wave of contention) με το νεοφιλελευθερισμό, το νεοσυντηρητισμό, το νεοφασισμό, τον εθνικισμό, το ρατσισμό, το μιλιταρισμό, το τεχνο-γραφειοκρατικό σύμπλεγμα της δημόσιας διοίκησης και της κομματικής νομενκλατούρας. Φαντασιακές είναι οι τοποθετήσεις κάτι πολιτικών κοινωνιολόγων και ακαδημαϊκών μανδαρίνων που υποστηρίζουν το αντίθετο, χωρίς να προσκομίζουν κανένα απολύτως δείγμα θεωρητικής ανάλυσης και εμπειρικής τεκμηρίωσης. Εάν θέλετε να μιλήσουμε για κοινωνικά κινήματα, συλλογική δράση και διεκδικητική πολιτική, ας το κάνουμε χωρίς κομματικούς αφορισμούς, οι οποίοι κακώς και δυστυχώς πλέον λαμβάνουν το χαρακτήρα επιστημολογικών αφαιρέσεων και αναιρέσεων. Και όταν το πράξουμε, ας επανέλθουμε για να μιλήσουμε για το «κινηματικό φαντασιακό» και κυρίως για τη πολιτική σκοπιμότητα μίας τέτοιας θέσης. Είτε αυτή λαμβάνει το χαρακτήρα της κινηματικής αποχής ή της κινηματικής καταπίεσης, είτε της κινηματικής αδράνειας ή της κινηματικής αφάνειας (χωρίς εισαγωγικά παρακαλώ).

6ον - Αυτοί που ανεβάζουν το νεοφιλευθερισμό στην εξουσία και αυτοί που προωθούν αυταρχικές λύσεις δεν είναι άλλοι από αυτούς που αποδέχονται αβίαστα και απερίφραστα την αθλιότητα της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Των μνημονίων, των δανείων, της ανεργίας, της λιτότητας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της καταπίεσης. 

Ε.Ρ.Α.Σ είπε...

7ον - Μιλάς για "ορισμένους φίλους που συνειδητά θέλουν να πλήξουν το ΑΚΕΛ για να το τιμωρήσουν", υποδεικνύοντας και καταδεικνύοντας - εν είδει κομματικού δικαστή και εκλογικού ενόρκου - "τρεις φίλους της ΕΡΑΣ". Κρίμα, καλέ μου φίλε και αγαπητέ σύντροφε Νίκο, κρίμα ... 

8ον - Την άνοδο της Thatcher και την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στη Μεγάλη Βρετανία δεν την έφεραν ούτε οι αναρχικοί, ούτε οι ακροαριστεροί. Την έφεραν τα αυξανόμενα αδιέξοδα του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους και η κλιμακούμενη παρακμή του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Και η ηγεμονική επικράτηση του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού στην Μεγάλη Βρετανία δεν επικυρώθηκε καν ούτε από τη Thatcher, ούτε από τον Major, αλλά από τον "Τρίτο Δρόμο" και τη "Νέα Σοσιαλδημοκρατία". Άλλο ένα salto mortale της θεώρησης και της ανάλυσης σου ...

9ον - Εδώ* ανάρτησες κάθε κείμενο μέλους της ΕΡΑΣ υπέρ της στήριξης Μαλά. Γιατί δεν έπραξες το ίδιο για το κείμενο στο οποίο αναφέρεσαι, αν μη τι άλλο για να έχει μία πιο ολοκληρωμένη εικόνα ο αναγνώστης του ιστολογίου σου; Αυτό, καλέ μου φίλε και αγαπητέ μου σύντροφε Νίκο, δεν είναι απλά ένα λάθος. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία πράξη πολιτικής σκοπιμότητας και ιδεολογική ανηθικότητας.

10ον - Οι διαδικασίες που ακολουθεί η ΕΡΑΣ είναι αμεσοδημοκρατικές, οριζόντιες και ανοικτές. Αυτό το ξέρεις μέσω παλαιότερων συζητήσεων και αναρτήσεων. Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να το αναφέρεις, αλλά να μην το αμφισβητήσεις. Όπως επίσης γνωρίζεις ότι η άποψη σου που εκφέρουν οι τρεις σύντροφοι της ΕΡΑΣ εκφράζει το 74% των μελών της. Ούτε αυτό έπρεπε να το αμφισβητήσεις, όχι μόνο επειδή το γνωρίζεις, αλλά επειδή στην τελική δεν είσαι καν σε θέση να το παρουσιάσεις και να το αναλύσεις, πόσο μάλλον να το αξιολογήσεις και να το κατακρίνεις.

Αυτά, καλέ φίλε και αγαπητέ σύντροφε Νίκο.

Με εκτίμηση και αλληλεγγύη,
ένας φίλος και σύντροφος σου από την ΕΡΑΣ

* ο σχολιαστής αναφέρεται στο ιστολόγιο του Νίκου όπου αναρτήθηκε αρχικά αυτό το σχόλιο στο παρόν κείμενο

La είπε...

Δυστυχώς κ.Τριμικλινίωτη τα πράγματα συμβαίνουν αντίστροφα. Δεν ξέρω αν είναι η φτώχεια της θεωρίας ή κάτι αλλο αυτό που σας οδήγησε να πείτε ότι ''η αποχή είναι δεκανίκη στο νεοφιλελευθερισμό''. Το Ακελ είναι το δεκανίκι στον νεοφιλελευθερισμό (το οποίο διόρισε επανελειμμένα νεοφιλελεύθερους υπουργούς οικονομικών...όξα ο Σιαρλής εν μαρξιστής;). Οι κύπριοι είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν, αλλά η στάση και η πολιτική του Ακελ τους στέλνει ακροδεξιά.
''Την πρόθεσή του να κυβερνήσει με μια κυβέρνηση εθνικού συνασπισμού, με πρόσωπα από την αριστερά μέχρι και τη δεξιά, εξέφρασε στον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου, Χρυσόστομο ο υποψήφιος Πρόεδρος Σταύρος Μαλάς''
http://www.kathimerini.com.cy/index.php?pageaction=kat&modid=1&artid=122787