Χαλάστρα στα σχέδια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος!

Για την επίσημη τοποθέτηση της ΕΡΑΣ σχετικά με εκλογές στη βάση της παγκύπριας της συνέλευσης 
δες:http://erascy.blogspot.com/2012/12/blog-post_4.html

Ένα γράμμα από όχι και τόσο μακριά…Χαλάστρα στα σχέδια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος! Για κριτική υποστήριξη στο Σταύρο Μαλά – Όχι στους υποψήφιους του νεοφιλελευθερισμού, του ΝΑΤΟ και του εθνικισμού.

από Λέανδρος Φίσερ (ΕΡΑΣ/Λεμεσός, Die Linke/Γερμανία)

και Ιωάννα Θεοδώρου (ΕΡΑΣ/Λεμεσός, Γαλλία)

Σύντροφοι και συντρόφισσες μας στην ΕΡΑΣ,

Στις 17 του μήνα, καλείστε να λάβετε μια απόφαση που θα είναι κομβική για το μέλλον του τόπου, αλλά και για τη συνέχεια, ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, την οποία η ΕΡΑΣ ορθά θέλει να συσπειρώσει και να εδραιώσει.

Θέλουμε μαζί να κτίσουμε μια εναλλακτική πρόταση στις πολιτικές των μνημονίων και της λιτότητας. Στοχεύουμε στην τελική υπέρβαση του καπιταλισμού και προσπαθούμε χωρίς εσωστρέφεια να δώσουμε μια απελευθερωτική πρόταση με απήχηση σε ολόκληρη την κοινωνία. Για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να μείνουμε αδρανείς όταν οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές μας δίνουν τη δυνατότητα με τη ψήφο και με τη δράση μας να βελτιώσουμε τους όρους διεξαγωγής αυτής της προσπάθειας – ή, τουλάχιστον, να εμποδίσουμε τη χειροτέρευσή τους.

Αντιλαμβανόμαστε ότι εξ αιτίας της απογοήτευσης με την παρούσα κυβέρνηση, μια πλειοψηφία στην ΕΡΑΣ επέλεξε το δρόμο της αποχής. Σεβόμαστε την απόφαση αυτή, όπως και όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες. Παρόλα αυτά θεωρούμε αυτή την απόφαση εξαιρετικά λανθασμένη και αυτοκαταστροφική. Απευθυνόμαστε σε εσάς που διαλέξατε την αποχή, με την ιδιότητα μας ως κάποιοι που εδώ και κάποια χρόνια ζουν στο εξωτερικό, σε μια ύστατη προσπάθεια να αναλογιστείτε το τί διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές, τόσο σε κυπριακό, όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι επιλογές είναι τρεις: Είναι ο κατεξοχήν και δηλωμένος εκπρόσωπος της Μέρκελ και του Μπαρόζο, του ντόπιου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου, του αντικομμουνισμού, της δικαίωσης του πραξικοπήματος, της ακραίας λιτότητας και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, Νίκος Αναστασιάδης. Είναι και ο δημαγωγός και περιοδεύων των πολιτικών χώρων, Γιώργος Λιλλήκας, που έχει συσπειρώσει γύρο του ένα τσούρμο απορριπτικούς, ενωτικούς και ρατσιστές. Ο δεύτερος, σημειώστε, εκπροσωπεί ένα επικίνδυνο πολιτικό φαινόμενο που εμφανίζεται στην Ευρώπη της κρίσης – ενός νεοφιλελεύθερου λαϊκισμού φτιασιδωμένου με αντιμνημονιακές κορώνες. Που δεν διστάζει να φταίξει όλους για την κρίση εκτός το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι και ο Σταύρος Μαλάς, ο υποψήφιος της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και ο υποψήφιος του μεγαλύτερου κόμματος της εργατικής τάξης. Ο υποψήφιος που απορρίπτει την ιδιωτικοποίηση των ημικρατικών οργανισμών και την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Είναι ο μόνος από τους τρεις αυτούς υποψηφίους που στην προεκλογική του εκστρατεία δεν έχει προσφύγει στο μισαλλόδοξο και δηλητηριώδης μέσο του ρατσισμού.

Ο Σταύρος Μαλάς μπορεί να μην είναι ο ιδανικός υποψήφιος. Αποτελεί ίσως και μια συνθηκολόγηση του ΑΚΕΛ με την αισχρή αντικομμουνιστική και εθνικιστική εκστρατεία που υπέστη η διακυβέρνηση Χριστόφια. Ούτε και το ΑΚΕΛ είναι και ούτε ήταν ένα επαναστατικό κόμμα - ούτε πριν και ούτε μετά τη διαπραγμάτευση του μνημονίου. Καταλαβαίνουμε την απογοήτευση πολλών συντρόφων που ανέμεναν περισσότερα από όσα αυτή η κυβέρνηση παρέδωσε. Αρνούμαστε όμως να εξισώσουμε το ΑΚΕΛ και τον υποψήφιο του με τους υπόλοιπους. Γιατί οφείλουμε να διατηρήσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. Διαχωρίζουμε μεταξύ των πολιτικών των δυνάμεων που προσανατολίζονται (έστω και με ανεπαρκή τρόπο) στη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων μέσα στο υπάρχον σύστημα και αυτών που εκπροσωπούν την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, με αιτία αλλά και αφορμή την οικονομική κρίση. Στη σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο φιλοσοφιών, και ιδιαίτερα όταν ο καπιταλισμός στην κρίση του φέρνει την ανέχεια και την απανθρωπιά, τοποθετούμαστε απερίφραστα με το μέρος των πρώτων. Εντασσόμαστε, χωρίς αλαζονεία και ελιτισμό, στο ίδιο χαράκωμα με χιλιάδες άλλους εργαζόμενους και προσπαθούμε να δώσουμε αντικαπιταλιστική έκφραση και κατεύθυνση στον αγώνα αυτό, που για πολλούς είναι κυριολεκτικά αγώνας επιβίωσης.

Το μέγεθος της επίθεσης ενάντια στην κυβέρνηση Χριστόφια δεν πρέπει να υποτιμάται. Ίσως η Κύπρος να είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου μια σημαντική μερίδα των δημοσίων υπαλλήλων σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσει για υποψήφιους που έχουν αναδείξει σε επιστήμη την δαιμονοποίηση τους! Ο αντικομμουνισμός και ο αντιακελισμός, το αστικό μίσος ενάντια στο «γιο της πλύστρας» Χριστόφια, η θεοποίηση τσαρλατάνων του αποτυχημένου νεοφιλελευθερισμού όπως του νομπελίστα Πισσαρίδη, καθώς και η ολομέτωπη προπαγάνδα ενάντια στο κοινωνικό κράτος και τους αιτητές πολιτικού ασύλου από ένα σωρό lifestyle-κιτρινοφυλλάδες που διανέμονται δωρεάν σε κάθε σπίτι έχουν οδηγήσει σε ένα μισαλλόδοξο παροξυσμό εναντίον της Αριστεράς όπως δεν τον έζησε η Κύπρος από τις παραμονές του Πραξικοπήματος.

Η πλύση εγκέφαλου από τα ΜΜΕ και από τους άμβωνες της Εκκλησίας έχει επηρεάσει και κομμάτια του ΑΚΕΛ. Πρόκειται όμως για τη λιγότερο και όχι τη περισσότερο ταξικά συνειδητοποιημένη μερίδα του κόμματος. Αυτούς που βλέπουν προς Λιλλήκα, που ίσως ακόμα από απαισιοδοξία θα ψηφίσουν και Αναστασιάδη. Σε αυτό συνυπεύθυνο είναι αναμφίβολα και το ΑΚΕΛ το ίδιο. Δεν κινητοποίησε τη βάση και το μηχανισμό του όπως θα έπρεπε. Απέφυγε στο όνομα της «εθνικής ενότητας» να αντιταχθεί όπως θα έπρεπε στα φαντάσματα της ΕΟΚΑ Β’ και του φασισμού που ζωντάνεψαν και με τη συμβολή των δήθεν φιλελεύθερων αρθρογράφων του «Πολίτη» και της «Καθημερινής». Αυτοί που με τα υπόλοιπα ΜΜΕ νομιμοποίησαν το σύνθημα «Να πεθάνει ο Χριστόφιας» και εξίσωσαν το Πραξικόπημα με το Μαρί. Αυτό δεν πρέπει να μας εμποδίζει αλλά να μας ωθεί στο να συμπαραταχθούμε με τους χιλιάδες άλλους ψηφοφόρους της Αριστεράς, τον λιμενεργάτη, την ταμεία του σουπερμάρκετ, τον οικοδόμο, που βλέπουν στην υποψηφιότητα του Μαλά το τελευταίο ανάχωμα μπροστά στη νεοφιλελεύθερη καταστροφή που υπόσχεται να φέρει μια κυβέρνηση Αναστασιάδη. Την κυβέρνηση αυτών που θέλουν να περάσουν μέτρα τριάντα χρόνων νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη σε μια νύχτα. Που θέλουν να τσακίσουν το ισχυρό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου μας, που δεν θα διστάσουν να επιβάλουν καταστάσεις τύπου Ελλάδας.

Επειδή κάποιοι από εμάς της ΕΡΑΣ κοιτάζουν προς κόμματα όπως το ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στα αριστερά της Σοσιαλδημοκρατίας σαν μια εναλλακτική προς το ΑΚΕΛ, τους καλούμε να διακρίνουν πως το γρασίδι στην αντίπερα όχθη δεν είναι πάντα πράσινο: Ο Τσίπρας, όντας ακόμα στην αντιπολίτευση, πιστεύει με αφέλεια στη «μεταρρύθμιση» της ΕΕ, το Front de Gauche στη Γαλλία υποστήριξε τις στρατιωτικές επεμβάσεις στη Λιβύη και στο Μάλι, και το Linke στη Γερμανία έκανε σε τοπικές κυβερνήσεις πράγματα που το ΑΚΕΛ δεν θα εδιανοείτο καν, όπως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες. Καλούμε τους συντρόφους να λάβουν επίσης υπόψη, ότι παρόλα τα όσα αυτή η κυβέρνηση δεν έπραξε, ήταν η μόνη στην ΕΕ που είδε το μνημόνιο σαν βάση για σκληρή διαπραγμάτευση μηνών και όχι σαν αφορμή για να περαστούν μακρόχρονες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ήταν και η μόνη κυβέρνηση στην ΕΕ που ανοικτά και επίσημα όρισε τη σημερινή κρίση σαν συστημική κρίση και όχι σαν δημοσιονομική ή διαχειριστική. Είναι και η μόνη στην ΕΕ που απορρίπτει τις ιδιωτικοποιήσεις.

Σημαίνει αυτό ότι η ψήφος στο Μαλά ισοδυναμεί με υποστήριξη της λογικής των μνημονίων την οποία αυτός αποδέχεται και εμείς ορθά απορρίπτουμε; Όχι. Όπως η υποστήριξη στον αγώνα των Παλαιστινίων δεν ισοδυναμεί με την αποδοχή του κοινωνικά αντιδραστικού προγράμματος της Χαμάς, έτσι ούτε η συμπαράταξη με τις δυνάμεις που εναντιώνονται από τα αριστερά στο «ακραίο κέντρο» (στη συντηρητική Δεξιά και στη νεοφιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία) ισοδυναμεί με επικρότηση όλων των θέσεων που πρεσβεύουν. Από την εμπειρία στην Ευρώπη έχουμε μάθει ότι η μάχη κατά της λιτότητας μας θέτει στο ίδιο χαράκωμα με δυνάμεις που κατά καιρούς ενεργούν αρνητικά, όπως το ΑΚΕΛ. Αν η αντικαπιταλιστική Αριστερά θέλει όμως να επηρεάσει τις εξελίξεις, πρέπει σε αυτούς τους κρίσιμους καιρούς του ανοικτού ταξικού πολέμου – που κήρυξαν οι Μέρκελ, οι Ολάντ και οι Μπαρόζο της Ευρώπης – να κινηθεί με στρατηγική αλλά και τακτική προσέγγιση. Η προσκόλληση στην «ιδεολογική αγνότητα» αποτελεί πολυτέλεια την οποία η ΕΡΑΣ δεν έχει, ιδιαίτερα όταν κατά τους επόμενους μήνες θα πρέπει να συγκροτηθούν ενιαία μέτωπα ενάντια σε συγκεκριμένες πολιτικές και φαινόμενα της κρίσης – την κατάργηση της ΑΤΑ, του 13ου μισθού, τις ιδιωτικοποιήσεις και τους φασίστες.

Δεδομένου του όλου κλίματος και των συσχετισμών επί του ταξικού εδάφους, η απόφαση για αποχή βοηθά μόνο τους δύο δεξιούς υποψήφιους. Είναι η αποχή δυστυχώς – και αυτό πρέπει να το πούμε – η έμμεση και άθελη, αλλά πραγματική πριμοδότηση των υποψήφιων της Δεξιάς από τη ριζοσπαστική Αριστερά. Το σενάριο όπου στο δεύτερο γύρο θα περάσουν Αναστασιάδης και Λιλλήκας πρέπει πάση θυσία να αποτραπεί. Θα αποτελέσει πρόσταγμα γενικής επίθεσης για τη δεξιά και την ακροδεξιά από την οποία το εργατικό κίνημα θα χρειαστεί χρόνια να ανακάμψει, και από την οποία ο μόνος άλλος κερδισμένος θα είναι ο φασισμός που καραδοκεί.

Όσοι από τώρα ρίχνουν το φταίξιμο στο ΑΚΕΛ και στο πρόγραμμα Μαλά για αυτό το ενδεχόμενο, ενώ ταυτόχρονα υπερασπίζονται τη στάση αποχής καλά κάνουν να αναλογιστούν τις πιθανές τους ευθύνες. Και να συσπειρωθούν, έστω και τώρα, με την πιο ταξικά συνειδητοποιημένη μερίδα του λαού γύρω από την μόνη ταξικά εμπόλεμη επιλογή από την μεριά μας. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν μπορεί ούτε πρόκειται να ευδοκιμήσει σε συνθήκες ήττας και ταπείνωσης του εργατικού κινήματος. Η καπιταλιστική κρίση και η εξαθλίωση δεν οδηγούν αυτόματα στη σοσιαλιστική προοπτική, πόσο μάλλον όταν η ριζοσπαστική Αριστερά αρνείται να λάβει θέση σε καθοριστικά ζητήματα όπως είναι αυτές οι εκλογές, που θα έχουν άμεσο αντίκτυπο στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και ευρύτερα στους όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Αυτό το έδειξε η ιστορία του περασμένου αιώνα με τον πιο φρικτό τρόπο.

Επειδή ζούμε σε χώρες όπου βιώνουμε τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και των ιδιωτικοποιήσεων καθημερινά, επειδή βλέπουμε – ειδικά στη Γερμανία – το μένος των ΜΜΕ και των κυβερνήσεων ενάντια σε «ανυπάκουους» όπως τον Χριστόφια, επειδή παρατηρούμε με αηδία την προσπάθεια διάσπασης των εργαζομένων σε «εργατικούς» βορειοευρωπαίους και «τεμπέληδες­» νοτιοευρωπαίους, επειδή γνωρίζουμε ότι οι εργαζόμενοι μόνο με διεθνή αλληλεγγύη μπορούν να κερδίσουν και να περάσουν στην αντεπίθεση, καλούμε εσένα, συντρόφισσα και σύντροφε μας στην ΕΡΑΣ, με βάση τα δεδομένα και με βάση τις συνέπειες από μια εκλογή Αναστασιάδη ή από ένα δεύτερο γύρο με Αναστασιάδη-Λιλλήκα:

• Να μετατρέψεις τις εκλογές σε δημοψήφισμα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη λιτότητα και τον εθνικισμό που πρεσβεύουν οι δύο δεξιοί υποψήφιοι.
• Να σκεφτείς ποιό αποτέλεσμα στις εκλογές θα ήταν το καλύτερο, όχι μόνο για την κυπριακή εργατική τάξη, αλλά και για τους εργαζόμενους σε όλη την Ευρώπη.
• Να σκεφτείς κάτω από ποιές συνθήκες προτιμάς να κτίζεις μια αντικαπιταλιστική προοπτική στην Κύπρο.
• Να υπερψηφίσεις με κριτική σκέψη και χωρίς αυταπάτες την υποψηφιότητα του Σταύρου Μαλά.
• Να καταψηφίσεις τον υποψήφιο της Μέρκελ και της Τρόικας, Ν. Αναστασιάδη και να δυσκολέψεις τα ηγεμονικά σχέδια του γερμανικού κεφαλαίου που στρέφονται ενάντια σε ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους της Ευρώπης, είτε στην Ελλάδα, είτε στη Γερμανία, κ.ο.κ..
• Να μην επιτρέψεις στον επικίνδυνο λαϊκιστή Λιλλήκα να εκμεταλλευτεί τα δεδομένα που δημιούργησε ο πόλεμος του κεφαλαίου, της Εκκλησίας και των ΜΜΕ ενάντια στην παρούσα διακυβέρνηση.
• Να μην επιτρέψεις στο φασισμό να βγει κερδισμένος από μια εκλογική πανωλεθρία του εργατικού κινήματος.

Στις 17 του Φλεβάρη, όλοι μαζί για την ήττα του νεοφιλελευθερισμού, όλοι μαζί για την ανατροπή!