Οι
εκπρόσωποι της κυπριακής ολιγαρχίας
στη Βουλή θα επιχειρήσουν σήμερα να
επισημοποιήσουν και με κοινοβουλευτική
σφραγίδα την υπαγωγή του κυπριακού λαού
σε ένα από τα πιο βάρβαρα καθεστώτα που
προωθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός στην
παραζάλη της κρίσης του. Πρόκειται για
ένα καθεστώς οικονομικής, πολιτικής
και πολιτιστικής εξαθλίωσης που οδηγεί
την κυπριακή κοινωνία σε συνθήκες
διαβίωσης ανάλογες με αυτές ενός λαού
ηττημένου σε τακτικό πόλεμο.
Αυτή
τη δύσκολη ώρα παρακολουθούμε ταυτόχρονα
ένα απόλυτα παράλογο και τραγικό θέαμα.
Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των
εργαζομένων οδηγείται σε μειώσεις
μισθών και συντάξεων, στην ανεργία και
τα κοινωνικά παντοπωλεία, σε γενικές
αυξήσεις της φορολογίας, και σε
προπολεμικές συνθήκες εργασίας, το
πλουτοκρατικό κατεστημένο κρύβει και
εξάγει κεφάλαια , υποφορολογείται και
φοροδιαφεύγει, ενώ εισπράττει επιδοτήσεις
για την ανάπτυξη την οποία για δεκαετίες
απέφευγε προς όφελος χρηματοπιστωτικών
επιλογών του εύκολου κέρδους.
Η
ναυαρχίδα του κυπριακού θαύματος και
της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, οι τράπεζες,
οδηγήθηκαν στη χρεωκοπία μέσα από
εφήμερες , θνησιγενείς, ύποπτες
κερδοσκοπικές δραστηριότητες,
συμπαρασύροντας ολόκληρη την κοινωνία.
Παρόλα αυτά η Τρόικα και οι εσωτερικοί
εκφραστές της έχουν το θράσος να θεωρούν
χρεοκοπημένες δημόσιες εταιρείες και
απαιτούν το ξεπούλημα τους σε εξευτελιστικές
τιμές. Η κρατική μηχανή , την οποία η
εκκλησία και η δεξιά δημιούργησαν και
παγίωσαν, χρειάζεται ασφαλώς αναδόμηση
και αναπροσαρμογή προς όφελος των
πολιτών. Ταυτόχρονα, όμως, είναι τελείως
ανέντιμο να φορτώνονται στους δημόσιους
υπαλλήλους οι ευθύνες του τραπεζικού
ιερατείου που καταδυνάστευσε το πολιτικό
σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες.
Η
αντιμνημονιακή στροφή του ΑΚΕΛ και της
ΕΔΕΚ, έστω και καθυστερημένη, αντανακλά
και τις πιέσεις που ήδη ασκούνται από
τους εργαζομένους σ’ αυτά τα κόμματα,
καθώς και την ευαισθησία των ηγεσιών
τους ως προς το λαϊκό αίσθημα. Χαιρετίζουμε
την αντιμνημονιακή τους στροφή που
δίνει ελπίδα στον κυπριακό λαό. Η
εναλλακτική πολιτική στο μνημόνιο και
τις πολιτικές λιτότητας, όμως, για να
είναι αποτελεσματική, οφείλει να προάγει
το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων εις
βάρος του πλουτοκρατικού κατεστημένου
που οδήγησε την οικονομία του τόπου
στην καταστροφή. Δεν είναι η ώρα της
εθνικής ενότητας, είναι η ώρα της ενότητας
των εργαζομένων ενάντια στις μεθοδεύσεις
της Τρόικας και των εδώ εκπροσώπων της.
Ο μόνος μας σύμμαχος σ’ αυτή την πάλη
είναι το ενεργό κοινωνικό κίνημα που
ήδη αντιστέκεται σε πολλές άλλες
ευρωπαϊκές χώρες ενάντια στην αδυσώπητη
επίθεση του κεφαλαίου που θέλει να
μετακυλήσει το κόστος της κρίσης του
στους εργαζόμενους.
Όχι
στις ιδιωτικοποιήσεις. Όχι
στην λιτότητα. Εθνικοποίηση του Τραπεζικού
Συστήματος.
Τιμωρία
των ενόχων στο τραπεζικό σκάνδαλο και
δήμευση της περιουσίας τους.
Φορολόγηση
του κεφαλαίου και της εκκλησίας και
δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Διαγραφή
του επαχθούς δημόσιου χρέους
