Σωτήρης Βλάχος
Μέσα σε λίγες μέρες λες και η Κύπρος έχει γίνει ένα άλλο μέρος.
Κάτω από την πίεση της κρίσης και της παράλυσης του τραπεζικού συστήματος αλλά και της οικονομίας, η Τρόικα καταργεί το απαραβίαστο της ατομικής ιδιοκτησίας που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της κοινωνίας. Δισεκατομμύρια αφαιρούνται από τους ιδιόκτητες τους, όχι τέλος πάντων για βοήθεια στην αντιμετώπιση μιας κοινωνικής δυστυχίας, αλλά για να καλυφτούν οι ζημιές που έφερε η εγκληματικά κερδοσκοπική λειτουργία των τραπεζών τα τελευταία χρόνια.
Οι δυο πυλώνες γύρω από τους οποίους περιστράφηκε η πολιτική τους σε Ελλάδα, Ισπανία κλ., αυτοί της λιτότητας/πτώχευσης της κοινωνίας και των ιδιωτικοποιήσεων, δεν έχουν αποδώσει και κινούνται προς πράξεις που σύμφωνα με όλους τους νομικούς και ηθικούς τους κανόνες δεν είναι παρά ληστεία.
Αυτή την ακραία κίνηση δοκιμάζουν πρώτα στην Κύπρο που χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο για να δουν πως κινούνται παρακάτω.
Από την μια μέρα στην άλλη η Κύπρος περνά στην βαρβαρότητα και η Αριστερά είναι τραγικά απροετοίμαστη. Έχοντας χάσει από τον ορίζοντα της την πιθανότητα καπιταλιστής κατάρρευσης, έχει μείνει αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις αλλά και χωρίς συμμάχους αφού οι «πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις», το απίστευτο αυτό συνονθύλευμα καιροσκόπων, έχει τραβήξει προς του ταξικούς του συμμάχους.
Η δεξιά στην Κύπρο θα σύρεται, μέσα σε εξελίξεις που δεν ελέγχει, σε κάθε είδους αγυρτεία αλλά και ολοένα πιο σκληρή εφαρμογή της λιτότητας και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Μόνο και μόνο όμως για να διαπιστώνει επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης μέχρι να καταλήξουν στην μοναδική άλλη καπιταλιστική συνταγή, αυτή της εξόδου από το ευρώ. Μια πολιτική που έχει τον ίδιο και μοναδικό στόχο όπως η λιτότητα και τα μνημόνια: να πουλάς πιο φτηνά. Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των τριών μεθόδων είναι ότι αν μπορούσαν οι δυο πρώτες να χαρακτηριστούν διαδικασία αργού θανάτου, η τρίτη θα είναι ακαριαίος θάνατος.
Η ιδέα για εθνικές λύσεις σε οποιαδήποτε χώρα με επιστροφή στο παλιό της νόμισμα, μέσα στα πλαίσια μιας κρίσης που δεν είναι εθνική αλλά Ευρωπαϊκή, παγκόσμια, είναι ουτοπία. Στην περίπτωση της Κύπρου αποκτά και μια αστεία διάσταση.
Αποχώρηση της Κύπρου από το ευρώ θα της επέτρεπε, μας λένε, να ανταγωνιστεί πιο φτηνά μέσα από υποτίμηση του νομίσματος της. Δεν μας λένε όμως τι θα γίνει στα δάνεια και στις δόσεις της που θα αυξηθούν από την μια στιγμή στην άλλη όσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα της? Δεν μας λένε τι θα κάνουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι? Πως θα απαντήσουν σε μια εχθρική Κυπριακή αποχώρηση από το ευρώ με στόχο να τους ανταγωνιστεί ποιό φτηνά?
Η έξοδος από το ευρώ και η υποτίμηση του νομίσματος θα είναι εντελώς καταστροφική. Δεν θα έχει καμιά ελπίδα επιτυχίας σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης και πλαίσιο ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ακόμα και αν δεν υπήρχαν τεράστια χρέη. Δεν είναι παρά η αρχή εμπορικού πολέμου που μέσα στα πλαίσια της γενικής κατάρρευσης θα είναι απλά το πρώτο στάδιο των άλλων πολέμων. Οι πιο σοβαροί αστοί το αντιλαμβάνονται και τρέμουν μια τέτοια εξέλιξη. Και ακόμα περισσότερο στην Κύπρο όπου μέσα στους χώρους της δεξιάς μόνο τα πιο καιροσκοπικά στοιχεία τύπου Λιλικα και η εκκλησία τόλμησαν προς το παρόν να διατυπώσουν ανοικτή έκλυση για αποχώρηση από το ευρώ.
Εντελώς απροετοίμαστη η ηγεσία της επίσημης αριστεράς για τέτοιες συνθήκες παίζει και αυτή με την ιδέα της αποχώρησης, που αν πραγματοποιηθεί θα της φορτώσουν όλες της τραγικές και ακαριαίες συνέπιες της.
Το ίδιο επικίνδυνα είναι και τα πολικά μηνύματα ενός τέτοιου συνθήματος. Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε μια περίοδο όπου η κρίση θα τρέφει ταυτόχρονα και τις επαναστατικές αλλά και τις αντιδραστικές, εθνικιστικές κλπ απόψεις. Το σύνθημα της αποχώρησης από το ευρώ φορτώνει σε ένα νόμισμα της ευθύνες της καπιταλιστικής κρίσης, βάζει το στίγμα ότι όσα δεν μπορεί να μας δώσει το κακό νόμισμα των ξένων και ο κακός Ευρωπαϊκός καπιταλισμός, θα μας το προσφέρει η καλή μας λίρα και η καλή καπιταλιστική Κύπρος.
Σε μια εποχή όπου η Γερμανία μπαίνει στο στόχαστρο όχι γιατί είναι η κύρια καπιταλιστική δύναμη της Ευρώπης που αναπόφευκτα διεκδικεί και τον κύριο λόγο στις αποφάσεις και τα μνημόνια, αλλά διότι είναι Γερμανία, οι απόγονοι του Χίτλερ που συμπληρώνουν το έργο του, πρέπει η απάντηση της Αριστεράς να είναι ότι όσο εχθρός μας είναι οι Γερμανικές Τράπεζες, άλλο τόσο σύμμαχοι είναι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, ο απλός κόσμος, που μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, που ο ένας μετά τον άλλο θα πέφτουν θύματα της ίδιας καπιταλιστικής επίθεσης, θα αποδειχτούν οι μοναδικοί αξιόπιστοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση των μνημονίων και της Τρόικας.
Μέσα σε λίγες μέρες λες και η Κύπρος έχει γίνει ένα άλλο μέρος.
Κάτω από την πίεση της κρίσης και της παράλυσης του τραπεζικού συστήματος αλλά και της οικονομίας, η Τρόικα καταργεί το απαραβίαστο της ατομικής ιδιοκτησίας που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της κοινωνίας. Δισεκατομμύρια αφαιρούνται από τους ιδιόκτητες τους, όχι τέλος πάντων για βοήθεια στην αντιμετώπιση μιας κοινωνικής δυστυχίας, αλλά για να καλυφτούν οι ζημιές που έφερε η εγκληματικά κερδοσκοπική λειτουργία των τραπεζών τα τελευταία χρόνια.
Οι δυο πυλώνες γύρω από τους οποίους περιστράφηκε η πολιτική τους σε Ελλάδα, Ισπανία κλ., αυτοί της λιτότητας/πτώχευσης της κοινωνίας και των ιδιωτικοποιήσεων, δεν έχουν αποδώσει και κινούνται προς πράξεις που σύμφωνα με όλους τους νομικούς και ηθικούς τους κανόνες δεν είναι παρά ληστεία.
Αυτή την ακραία κίνηση δοκιμάζουν πρώτα στην Κύπρο που χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο για να δουν πως κινούνται παρακάτω.
Από την μια μέρα στην άλλη η Κύπρος περνά στην βαρβαρότητα και η Αριστερά είναι τραγικά απροετοίμαστη. Έχοντας χάσει από τον ορίζοντα της την πιθανότητα καπιταλιστής κατάρρευσης, έχει μείνει αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις αλλά και χωρίς συμμάχους αφού οι «πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις», το απίστευτο αυτό συνονθύλευμα καιροσκόπων, έχει τραβήξει προς του ταξικούς του συμμάχους.
Η δεξιά στην Κύπρο θα σύρεται, μέσα σε εξελίξεις που δεν ελέγχει, σε κάθε είδους αγυρτεία αλλά και ολοένα πιο σκληρή εφαρμογή της λιτότητας και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Μόνο και μόνο όμως για να διαπιστώνει επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης μέχρι να καταλήξουν στην μοναδική άλλη καπιταλιστική συνταγή, αυτή της εξόδου από το ευρώ. Μια πολιτική που έχει τον ίδιο και μοναδικό στόχο όπως η λιτότητα και τα μνημόνια: να πουλάς πιο φτηνά. Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ των τριών μεθόδων είναι ότι αν μπορούσαν οι δυο πρώτες να χαρακτηριστούν διαδικασία αργού θανάτου, η τρίτη θα είναι ακαριαίος θάνατος.
Η ιδέα για εθνικές λύσεις σε οποιαδήποτε χώρα με επιστροφή στο παλιό της νόμισμα, μέσα στα πλαίσια μιας κρίσης που δεν είναι εθνική αλλά Ευρωπαϊκή, παγκόσμια, είναι ουτοπία. Στην περίπτωση της Κύπρου αποκτά και μια αστεία διάσταση.
Αποχώρηση της Κύπρου από το ευρώ θα της επέτρεπε, μας λένε, να ανταγωνιστεί πιο φτηνά μέσα από υποτίμηση του νομίσματος της. Δεν μας λένε όμως τι θα γίνει στα δάνεια και στις δόσεις της που θα αυξηθούν από την μια στιγμή στην άλλη όσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα της? Δεν μας λένε τι θα κάνουν οι υπόλοιποι ευρωπαίοι? Πως θα απαντήσουν σε μια εχθρική Κυπριακή αποχώρηση από το ευρώ με στόχο να τους ανταγωνιστεί ποιό φτηνά?
Η έξοδος από το ευρώ και η υποτίμηση του νομίσματος θα είναι εντελώς καταστροφική. Δεν θα έχει καμιά ελπίδα επιτυχίας σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης και πλαίσιο ανελέητου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, ακόμα και αν δεν υπήρχαν τεράστια χρέη. Δεν είναι παρά η αρχή εμπορικού πολέμου που μέσα στα πλαίσια της γενικής κατάρρευσης θα είναι απλά το πρώτο στάδιο των άλλων πολέμων. Οι πιο σοβαροί αστοί το αντιλαμβάνονται και τρέμουν μια τέτοια εξέλιξη. Και ακόμα περισσότερο στην Κύπρο όπου μέσα στους χώρους της δεξιάς μόνο τα πιο καιροσκοπικά στοιχεία τύπου Λιλικα και η εκκλησία τόλμησαν προς το παρόν να διατυπώσουν ανοικτή έκλυση για αποχώρηση από το ευρώ.
Εντελώς απροετοίμαστη η ηγεσία της επίσημης αριστεράς για τέτοιες συνθήκες παίζει και αυτή με την ιδέα της αποχώρησης, που αν πραγματοποιηθεί θα της φορτώσουν όλες της τραγικές και ακαριαίες συνέπιες της.
Το ίδιο επικίνδυνα είναι και τα πολικά μηνύματα ενός τέτοιου συνθήματος. Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε μια περίοδο όπου η κρίση θα τρέφει ταυτόχρονα και τις επαναστατικές αλλά και τις αντιδραστικές, εθνικιστικές κλπ απόψεις. Το σύνθημα της αποχώρησης από το ευρώ φορτώνει σε ένα νόμισμα της ευθύνες της καπιταλιστικής κρίσης, βάζει το στίγμα ότι όσα δεν μπορεί να μας δώσει το κακό νόμισμα των ξένων και ο κακός Ευρωπαϊκός καπιταλισμός, θα μας το προσφέρει η καλή μας λίρα και η καλή καπιταλιστική Κύπρος.
Σε μια εποχή όπου η Γερμανία μπαίνει στο στόχαστρο όχι γιατί είναι η κύρια καπιταλιστική δύναμη της Ευρώπης που αναπόφευκτα διεκδικεί και τον κύριο λόγο στις αποφάσεις και τα μνημόνια, αλλά διότι είναι Γερμανία, οι απόγονοι του Χίτλερ που συμπληρώνουν το έργο του, πρέπει η απάντηση της Αριστεράς να είναι ότι όσο εχθρός μας είναι οι Γερμανικές Τράπεζες, άλλο τόσο σύμμαχοι είναι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, ο απλός κόσμος, που μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, που ο ένας μετά τον άλλο θα πέφτουν θύματα της ίδιας καπιταλιστικής επίθεσης, θα αποδειχτούν οι μοναδικοί αξιόπιστοι σύμμαχοι στην αντιμετώπιση των μνημονίων και της Τρόικας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου