Για την περίπτωση του ΑΚΕΛ σήμερα

Γιώργος Χαραλάμπους

(αναδημοσίευση από το facebook)

Με τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις κομμάτων στον χωροχρόνο, οι οποίες μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα στη βάση μοντέλων πολιτικής συμπεριφοράς, έτσι άλλες είναι τόσο ιδιαίτερες και κραυγαλέα ξεχωριστές, που δύνανται να αποτελέσουν έναυσμα για θεωρίες και προσεγγίσεις, οι οποίες να πραγματεύονται το μέχρι πρόσφατα ανήκουστο.

Τέτοια είναι και η περίπτωση του ΑΚΕΛ. Είναι η περίπτωση ενός κόμματος της αντιπολίτευσης στην πιο (οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά) κρισιακή περίοδο της χώρας του και της ευρύτερης γεωγραφικής του περιοχής, που έχει την ευχέρεια να βάλλει καθημερινά κατά της κυβέρνησης, εντάσει τον εαυτό του στη ριζοσπαστική αριστερά και εκφωνεί αντί-μνημονιακό λόγο, αλλά αρνείται συστηματικά να προτείνει ριζικές τομές στο εθνικό σύστημα διακυβέρνησης, να κινητοποιηθεί ουσιαστικά σε επίπεδο κοινωνίας και να επιχειρήσει (γραπτώς) μια ανάλυση που να συνάδει με την επίσημη ιδεολογία του. Είναι η μόνη περίπτωση κόμματος που διαθέτει επιλογές άλλες από την αυτοαναίρεση, αλλά επιλέγει την τελευταία.

Τώρα που χαλούν τα στερεότυπα, που αμφισβητούνται τα κατεστημένα, που διατυπανίζεται εκκοφαντικά η αδηφαγία των ηγεμονικών νοοτροπιών από τον κάθε 'Γιαννάκη', το ΑΚΕΛ επιλέγει να μιλά στο όνομα της εθνικής ενότητας, της συναίνεσης και των ενιαίων συμφερόντων· επιλέγει να επικεντρώνεται στη μικροαπάτη και την κακοδιαχείρηση, τη στατική αντίληψη των όποιων οικονομικών προβλημάτων· δηλαδή ούτε καν αναφέρεται σε συστημικούς παράγοντες, μακρο-ιστορικά ρεύματα και την επιφανειακότητα των αποκλειστικά τεχνοκρατικών επιχειρημάτων· δεν πολεμά τον επικίνδυνο λαϊκισμό εκείνης της μερίδας του αντί-μνημονιακού λόγου που κάνει επίκληση στην εθνική περηφάνεια και προσεγγίζει το 'εθνικό συμφέρον' σαν ένα και αδιαίρετο.

Τα κάνει αυτά θεωρώ, μεταξύ άλλων και πάνω απ'όλα, διότι είναι κόμμα πολυσυλλεκτικό, τόσο με ταξικούς όσο και με ιδεολογικό-πολιτικούς όρους. Κόμμα το οποίο δεν υπάρχει (τουλάχιστον πλέον) για να πείθει, να μεταπείθει, να επηρεάζει και να ευαισθητοποιεί, αλλά κυρίως για να συγκερνά ετερογενή συμφέροντα, να παραμένει εκλογικά ισχυρό, ή τουλάχιστον σταθερό και να διατηρεί συνδέσμους με τον κρατικό μηχανισμό, οι οποίοι να μπορούν να ενεργοποιηθούν στην κατάλληλη συγκυρία. Είναι με άλλα λόγια ένα αριστερό κόμμα στο οποίο η 'αριστεροσύνη' υστερεί κατά πολύ του 'κομματισμού'. Ο στόχος της ηγεσίας του είναι πάνω απ'όλα να καλλιεργεί, να ικανοποιεί και να διαιωνίζει το φαντασιακό των στελεχών και μελών του, χωρίς να αποκλίνει από την 'επιβεβλημένη' πλέον, λόγω της φύσης του, εξισορρόπηση μεταξύ του αστικού και του λαϊκού.