Για τους Συντηρητικούς οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ζήτημα δογματικής εμμονής

του Owen Jones*

“Δογματικοί παρά τις περί του αντιθέτου αποδείξεις”, “στηρίζουν περιθωριακές πολιτικές που αγκαλιάζονται από ελάχιστες και ύποπτες μειοψηφίες”, “προάγουν χρεωκοπημένες αντιλήψεις που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν την καταστροφή”. Τέτοιες είναι οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εδώ και χρόνια κατά της αριστεράς από τους κορυφαίους συνήγορους “μετριοπαθών” πολιτικών προτάσεων, όπως είναι, ας πούμε, η παράνομη εισβολή σε χώρες με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς ή η εφαρμογή περικοπών που ακόμα και η κ. Θάτσερ θα μπορούσε μόνο να ονειρεύεται.

Πώς εισπράττεται όμως το ακραίο και καθόλου δημοφιλές ενδεχόμενο της ιδιωτικοποίησης των Βρετανικών Ταχυδρομείων; Σύμφωνα με δημοσκόπηση της YouGov, τα δύο-τρίτα των Βρετανών είναι αντίθετοι. Ακόμα και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του Συντηρητικού κόμματος τοποθετείται ενάντια. Μόνο 4% από αυτούς συνεχίζει να υπερασπίζεται σθεναρά το ξεπούλημα και αυτής της δημόσιας υπηρεσίας, μια ακόμα ένδειξη του πόσο λίγοι είναι οι σκληροπυρηνικοί της ελεύθερης αγοράς.

Το μέγεθος της αντίθεσης στην ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών Ταχυδρομείων δεν αποτελεί έκπληξη. Οι Βρετανοί έχουν υποστεί ένα πείραμα ξεπουλήματος των δημόσιων υπηρεσιών τους που διαρκεί εδώ και τρεις δεκαετίες. Μετά από πολλά χρόνια πρωτοκαθεδρίας, οι μαζορέττες του εξτρεμισμού της ελεύθερης αγοράς οφείλουν να παραδεχτούν ότι απέτυχαν να κερδίσουν την υποστήριξη ή έστω την ανοχή του Βρετανικού λαού. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 61% θεωρεί πως οι κύριες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, όπως αυτές της ενέργειας και του νερού, απέδιδαν καλύτερα ενόσω υπάγονταν στο δημόσιο τομέα. Μόνο το 25% των πολιτών συνεχίζει να προκρίνει τις ιδιωτικές εταιρείες. Όλες οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν ότι ο Βρετανικός λαός επιθυμεί να δει τους σιδηροδρόμους να επιστρέφουν στη διαχείριση του δημοσίου. Το γεγονός ότι πολύ λίγα μέλη του κοινοβουλίου αφουγκράζονται αυτές τις φωνές συνιστά πραγματικό κόλαφο για την πολιτική ελίτ και το όλο επίπεδο της Βρετανικής δημοκρατίας.

Αυτή η λαϊκή ετυμηγορία είναι, χωρίς αμφίβολα, απόρροια της ίδιας της εμπειρίας. Ο φορολογούμενος πληρώνει σήμερα τα τριπλάσια για τη συντήρηση των ιδιωτικοποιημένων σιδηροδρόμων από όταν η διαχείρισή τους ανήκε στο κράτος. Οι τιμές των εισιτηρίων εκτοξεύθηκαν πάνω από τον πληθωρισμό, καθιστώντας τη χρήση αυτού του μέσου μαζικής μεταφοράς απρόσιτη για εκατομμύρια οικογένειες. Ταυτόχρονα, οι σιδηροδρομικές υπηρεσίες είναι κατακερματισμένες και χαοτικές. Οι ιδιωτικές εταιρείες ενέργειας και νερού καταληστεύουν τους καταναλωτές, τη στιγμή που οι μισθοί υφίστανται τη μεγαλύτερη συμπίεση που γνώρισαν στον καιρό μας.

Αυτή η τελευταία εκδήλωση εξτρεμισμού από τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς έρχεται τη στιγμή που το δόγμα “ο ιδιωτικός τομέας καλός, ο δημόσιος τομέας κακός” έχει μπει σε περιπέτειες. Οι εταιρίες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας G4S και Serco κατηγορούνται για υπερχρέωση του κράτους για την ηλεκτρονική  παρακολούθηση παραβατών, καθώς και για τη χρέωση του κράτους για παρακολουθήσεις ατόμων που είτε έχουν αποβιώσει είτε δεν τέθηκαν ποτέ υπό παρακολούθηση. Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, η G4S απέτυχε να παράσχει τον απαιτούμενο αριθμό φρουρών ασφάλειας, αφήνοντας το κράτος – ποιον άλλο; – να καλύψει το κενό. Εκείνες τις μέρες, ο Συντηρητικός υπουργός Philip Hammond παραδέχτηκε ότι το όλο επεισόδιο υπέσκαψε την “προκατάληψη [του] ότι πρέπει να βλέπουμε πώς διεκπεραιώνει ο ιδιωτικός τομέας για να μάθουμε πώς πρέπει να λειτουργούμε ως κυβέρνηση”.

Ο κατάλογος τέτοιων περιπτώσεων δεν σταματά εδώ. Πάρτε για παράδειγμα την εταιρία A4e, ιδιωτική εταιρία ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού και εξεύρεσης εργασίας. Εκτός του ότι σήμερα υπόκειται σε έρευνες για εξαπάτηση του δημοσίου, η μέχρι πρότινος εκτελεστική διευθύντρια της εταιρίας, Emma Harrison, παραιτήθηκε αφού πρώτα φιλοδώρησε τον εαυτό της με ένα μέρισμα ύψους 8,6 εκατομμυρίων στερλινών, σε βάρος του δημοσίου. Υπάρχει επίσης το ζήτημα των σχεδίων PFI (της χρηματοδότησης δηλ. δημόσιων έργων από ιδιωτικά κεφάλαια), που αναπτύχθηκαν ραγδαία κατά την τελευταία διακυβέρνηση των Εργατικών, και τα οποία επιφόρτισαν το φορολογούμενο με χρέη δισεκατομμυρίων στερλινών. Και στη συνέχεια, βέβαια, υπάρχει και εκείνο το “ελάχιστο” ζήτημα των τραπεζών που κατέρρευσαν: δεν ήταν το δόγμα της ελεύθερης αγοράς που τις διέσωσε – ήταν το κράτος.

Τα επιχειρήματα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών Ταχυδρομείων είναι συντριπτικά, ακόμα κι αν προς στιγμή αφήσουμε κατά μέρος τις αποτυχίες όλων των υπόλοιπων υπηρεσιών που πέρασαν σε ιδιωτικό έλεγχο. Πρόκειται για μια κερδοφόρα επιχείρηση, που την προηγούμενη χρονιά απέφερε κέρδη της τάξης των 440 εκατομμυρίων στερλινών. Αποτελεί φυσικό μονοπώλιο.  Η δεξιά δεξαμενή σκέψης Bow Group εισηγείται τώρα το κλείσιμο των ταχυδρομείων στην επαρχία και την αύξηση της τιμής των γραμματοσήμων.

Ο εξτρεμισμός της ελεύθερης αγοράς που προάγεται από το μεγαλύτερο “κόμμα” στη Βρετανία – από το νεοφιλελεύθερο κέντρο των υποστηρικτών του Μπλερ (Εργατικοί), των υποστηρικτών του Κάμερον (Συντηρητικοί) και της Πορτοκαλιάς Βίβλου των Φιλελεύθερων Δημοκρατών – βρίθει υποκρισίας. Γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός στην πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στο κράτος και τη γενναιοδωρία των κυβερνήσεων: για να διασώζουν τις τράπεζες, να χρυσοπληρώνουν τις εργολαβίες που εκχωρούν στον ιδιωτικό τομέα, να δίνουν φορολογική πίστωση στους εργοδότες που προσλαμβάνουν με εξευτελιστικούς μισθούς, και για να τσεπώνουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων τα οικιστικά επιδόματα που εκδίδει η κοινωνική πρόνοια εξαιτίας της μαζικής εκποίησης των εργατικών (δημοτικών) κατοικιών – ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Είναι πολλοί οι εξτρεμιστές της ελεύθερης αγοράς που έχουν άμεσα ωφεληθεί από το δόγμα τους. Πάρτε για παράδειγμα την Patricia Hewitt, μια πάλαι ποτέ αριστερή  που “ανελίχθηκε” σε υπουργό Υγείας της σοσιαλ-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Μπλερ: πρόσφατα διορίστηκε ως διευθυντικό στέλεχος της BUPA, μιας εταιρίας που έχει πολλά να επωφεληθεί από την ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS). Ο «Εργατικός» λόρδος Norman Warner που υποστηρίζει την αποψίλωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, είναι εκ των προέδρων του ιδιωτικού κονσόρτσιουμ Healthcare Gateway και σύμβουλος της τεχνολογικής εταιρείας Xansa, εταιρίες στις οποίες οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης των Συντηρητικών εγγυώνται ένα λαμπρό μέλλον. Η πολιτική της «ανοικτής πόρτας» των εξτρεμιστών της ελεύθερης αγοράς έχει αποδειχτεί πολύ προσοδοφόρα για μερικούς.

Τα στοιχεία που καταρρίπτουν τη δαιμονοποίηση του δημόσιου τομέα αποσιωπούνται μονίμως από τα ΜΜΕ και την πολιτική ελίτ της χώρας. Η κυβέρνηση προγραμματίζει την επαναϊδιωτικοποιήση της κεντρικής σιδηροδρομικής αρτηρίας της East Coast, παρ’ ότι ο ανεξάρτητος Ρυθμιστής των Βρετανικών Σιδηροδρόμων την έχει αναδείξει ως την “πιο αποδοτική σιδηροδρομική υπηρεσία”. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι όλοι όσοι είναι αντίθετοι στον εξτρεμισμό της ελεύθερης αγοράς δεν πρέπει να τηρούν μια αμυντική στάση ή να ανέχονται να τους χρωματίζουν ως συντηρητικούς αντίπαλους της “μεταρρύθμισης” (ένας όρος κλεμμένος και παραποιημένος για να ορίζει τις “ιδιωτικοποιήσεις” και “περικοπές”). Όταν η μεταπολεμική Εργατική κυβέρνηση κρατικοποίησε βασικούς τομείς της οικονομίας, δημιούργησε μια πυραμιδωτή διάρθρωση μη-δημοκρατικά ελεγχόμενων δημόσιων οργανισμών. Χωρίς την ουσιαστική  συμμετοχή των εργαζομένων και των χρηστών αυτών των υπηρεσιών, λίγοι ήταν σε θέση να αντισταθούν αποτελεσματικά όταν η Θάτσερ άρχισε να ξεπουλά τα “ασημικά της οικογένειας”.

Είναι καιρός να απαιτήσουμε μια νέα μορφή δημοκρατικής, κοινωνικής ιδιοκτησίας. Ας πάρουμε την περίπτωση των σιδηροδρόμων. Εύκολα θα μπορούσαν να μετατραπούν σε ιδιοκτησία του δημοσίου, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση: το κράτος θα μπορούσε απλά να αναλάβει τη διαχείρισή τους κατά τη λήξη των υφιστάμενων συμβολαίων με ιδιωτικές εταιρίες. Αντί όμως να τους διαχειρίζονται γραφειοκράτες της κεντρικής κυβέρνησης, μπορεί να δοθεί στους εργαζόμενούς τους και στους επιβάτες το δικαίωμα ψήφου για την εκλογή των δικών τους αντιπροσώπων στο διοικητικό συμβούλιο. Η ίδια λογική θα μπορούσε να ισχύσει και στις τράπεζες, και στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, και στα Βρετανικά Ταχυδρομεία, κ.ο.κ. – δημιουργώντας έτσι το πλαίσιο στο οποίο οι διάφορες υπηρεσίες θα μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των χρηστών τους, αντί να τις ξεπουλούν στα ιδιωτικά συμφέροντα που πρώτα και κύρια ενδιαφέρονται για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους και όχι για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών.

Καθώς οι εξτρεμιστές της ελεύθερης αγοράς περιφρονούν για πολλοστή φορά τη θέληση του Βρετανικού λαού, είναι καιρός να περάσουμε στην αντεπίθεση. Το καταστροφικό ξεπούλημα μιας ακόμα δημόσιας υπηρεσίας δεν θα σημαίνει απλά τη συνέχιση του υφιστάμενου στάτους κβο. Δημοκρατία και όχι ιδιωτικοποιήσεις: αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας.

(*) Τακτικός αρθρογράφος της Βρετανική Independent  – Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Independent  στις 15 Ιουλίου 2013

Μετάφραση-απόδοση: Μερόπη Τσιμίλλη-Μιχαήλ και Δάφνος Οικονόμου

Ακριβώς το αντίστροφο.

Ο υπερδανεισμός, τα τεράστια δημόσια χρέη, οι τεράστιοι μισθοί κυβερνητικών υπαλλήλων, έχουν γίνει ο στόχος παγκόσμιας επίθεσης σαν οι λόγοι της κρίσης.

Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς το αντίστροφο. Ο υπερδανεισμός, τα τεράστια δημόσια- αλλά και ιδιωτικά- χρέη και οι τεράστιοι μισθοί κυβερνητικών υπαλλήλων, ανέστειλαν το ξέσπασμα της κρίσης. Για πολύ καιρό. Κάλυψαν την ανικανότητα του οικονομικού συστήματος να αναπτύσσεται  χωρίς να δανείζεται, να λειτουργεί χωρίς πλασματικούς μισθούς που να συντηρούν την ζήτηση, να κρατούν την αγορά σε κίνηση. Κάλυψαν την ανικανότητα του συστήματος να παρέχει κατανάλωση και εργασία στις σημερινές γενιές χωρίς να χρεώνει τις αυριανές, χωρίς να αποικίζει το μέλλον(Colonizing the future- Φώτης Λυσάνδρου).

Απαράδεκτοι, προκλητικοί μισθοί στο Δημόσιο φωνάζουν οι υποστηρικτές της λιτότητας. Και ακόμα περισσότερο στις τράπεζες (που ξεχνούν να αναφέρουν διότι αυτές είναι ιδιωτικές) και στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα προσθέταμε εμείς. Εκείνο που όμως δεν τολμούν να αγγίξουν είναι, μετά από την αποκατάσταση μιας πιο δίκαιης κατανομής εισοδημάτων, πως μπαίνει το σύστημα σε ανάκαμψη; Αφαιρώντας αυτή όλη την αγοραστική δύναμη από την αγορά, πως «επανεκκινεί» η οικονομία;

 «Η επανάκαμψη της οικονομίας σε βάσεις πλέον πολύ πιο υγιείς και βιώσιμες θα επιτευχθεί αν διορθωθούν τα δύο πολύ βασικά προβλήματα, τα οποία είναι οι ανισοσκέλειες των δημοσίων οικονομικών και η αλόγιστη και αστόχευτη πιστωτική επέκταση που υπονόμευσαν την αναπτυξιακή προοπτική», θα δηλώσει ο Υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης. Τοποθέτηση που έχει κατά κόρον επαναληφτεί από αμέτρητα στόματα επισήμων και ΜΜΕ.

Ακριβώς όμως το αντίθετο, είναι η αλήθεια. . Οι «ανισοσκέλειες των δημοσίων οικονομικών και η αλόγιστη και αστόχευτη πιστωτική επέκταση» είναι που κράτησαν την παγκόσμια οικονομία, αλλά και την Κυπριακή,  σε λειτουργία. Αλόγιστα, αστόχευτα και «βρώμικα». Με ένα σωρό παιγνίδια και μεθόδους, που στην Κύπρο βρήκαν την εξειδίκευση στην πολική ξεγελάσματος των υπόλοιπων ευρωπαίων. Παρέχοντας στις Ρωσικές καταθέσεις (τεράστια ποσά, γνωστής/άγνωστης προέλευσης) 2% ψηλότερο επιτόκιο από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη (που ήταν και η πιθανή αιτία της ‘τιμωρίας’ μας με το κούρεμα). Τεράστιες καταθέσεις που κρατούσαν την οικονομία σε λειτουργία, στηρίζοντας τις φούσκες στα ακίνητα (αφού πρακτικά οι τράπεζες ‘παρακαλούσαν’ να δώσουν δάνεια, αποτέλεσμα των τεράτων καταθέσεων που συσσώρευσαν), στηρίζοντας με αυτά τα δάνεια την οικονομική λειτουργία. Πως μπορεί τώρα που έσπασε η «Τραπεζική φούσκα», στις ΗΠΑ με την Lehman brothers  το 2008, στην Κύπρο με  τις Λαϊκή και Τράπεζα Κύπρου το 2013,  να υπάρξει ξανά πορεία ανάπτυξης; Είτε στην Κύπρο, είτε αλλού;

«Οι πολιτικές λιτότητας για την Ελλάδα είναι συνταγές αυτοκτονίας», θα πει ο Joseph Stinglitz, κάτοχος βραβείου Νόμπελ στην Οικονομία, πρώην Chief Economist της Παγκόσμιας Τράπεζας.

«Τα μέτρα λιτότητας όταν εφαρμόζονται σε πολλές χώρες ταυτόχρονα επιδεινώνουν την ύφεση» θα συμπεράνει πολύ πρόσφατα το ΔΝΤ.

Τα μέτρα λιτότητας έχουν ήδη αποδειχτεί, και θα αποδεικνύονται καθημερινά, καταστροφή όπου εφαρμόστηκαν. Αποδεκατίζουν την αγορά και ενισχύουν την καθοδική πορεία. Αλλά και αυξάνουν  το χρέος. Είναι από τα εξωφρενικά της κρίσης, που  τόσο προσπαθούν να αποκρύψουν οι κύκλοι της εξουσίας  και τα ΜΜΕ. Ο κόσμος στερείται, φτάνει στα όρια της απόγνωσης και το χρέος αυξάνει.  Τα τελευταία στατιστικά που δημοσιοποίησε η Eurostat, καταγράφουν αύξηση του δημοσίου χρέους, για το B’ τρίμηνο του 2013, της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Στο τέλος του δεύτερου τριμήνου του 2013 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ανήλθε στο 98,3% του ΑΕΠ από 83,1% που ήταν το δεύτερο τρίμηνο του 2012. Την ίδια περίοδο το χρέος στην Ελλάδα αυξήθηκε από το 149,2% του ΑΕΠ στο 169,1% και στην Ευρωζώνη από 89,9% στο 93,4%.»

 Όσοι από την δεξιά, αλλά και άλλους χώρους,   στηρίζουν τα μέτρα λιτότητας, είτε συνειδητά είτα από άγνοια, με ένα σωρό θεωρητικά «ευφυολογήματα», θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα και θα παραμεριστούν.

Την ίδια ώρα η εισήγηση για επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, που είναι η βασική εναλλακτική πρόταση που έχει μπει για συζήτηση από την επίσημη αριστερά, τουλάχιστον στην Κύπρο, είναι το ίδιο  αδιέξοδη.

Η κρίση είναι  κρίση που υπόβοσκε για δεκαετίες, και που αφορμή για το ξέσπασμα της έδωσε η κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Lehman Brothers στις ΗΠΑ το 2008.

Μέσα σε λίγες μέρες το παγκόσμιο σύστημα είχε μπλοκαριστεί, δείχνοντας πάνω από όλα την απίστευτη, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, αλληλεξάρτηση των οικονομιών παγκόσμια.

Είναι πέρα  και από αυτά τα όρια της χίμαιρας να ελπίζει κάποιος ότι μπορεί να δώσει εθνική λύση, να βρει τρόπο να βάλει την χώρα του ξανά σε πορεία ανάπτυξης, σε ένα κόσμο στον οποίο οι υπόλοιπες χώρες καταρρέουν- και επιστροφή στα παλιά εθνικά νομίσματα έχει αποκλειστικά και μόνο αυτό τον στόχο.

Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι εξαντλημένο. Χωρίς καμία δυνατότητα για νέα τροχιά ανάπτυξης. Αυτή θα είναι η πιο ωμη, τραγική αλήθεια που θα διαπιστώνεται όλη την επόμενη περίοδο.

Σωτήρης Βλάχος

Αλληλεγγύη και Συμπαράσταση στον Αγώνα των Συνταξιούχων

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ)

28 Οκτωβρίου 2013

Αλληλεγγύη και Συμπαράσταση στον Αγώνα των Συνταξιούχων

Οι συνταξιούχοι  κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους μέσα σε λίγους μήνες από τη μέρα που ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Μετά το κούρεμα των καταθέσεων ακολούθησε το κούρεμα των μισθών και των συντάξεων, και τώρα το κούρεμα επιδομάτων. Μέρα με τη μέρα η κυβέρνηση βάζει το χέρι πιο βαθειά ακόμα και στα λίγα που παίρνουν οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οδηγώντας τους στην απόλυτη φτώχεια.

Τα μέτρα που οδήγησαν και οδηγούν χιλιάδες συνταξιούχους στην απελπισία είναι:

·         Η αυθαίρετη μείωση κατά 7,4% στο όριο της φτώχειας που ίσχυε μέχρι και το τέλος του 2012. Με αυτό το μέτρο αποκλείστηκαν μερικές χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχοι από το Σχέδιο Ενίσχυσης, ενώ επέφερε και τη δραστική μείωση του μηνιαίου επιδόματος για τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων που παρέμειναν στο Σχέδιο.

·         Η κατάργηση ουσιαστικά του πασχαλινού επιδόματος, αφού το κριτήριο για ετήσιο εισόδημα από τις €20.080 μειώθηκε στις €9.750, με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία από τις 70.000 περίπου που ήταν δικαιούχοι να αποκλείονται. 

·         Η επιβολή νέων αυξημένων τελών για επίσκεψη σε γιατρό, για παροχή φαρμάκων, για τις Πρώτες Βοήθειες έχει επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το εισόδημα ειδικά των χαμηλοσυνταξιούχων. Πολλοί πια σκέφτονται να πάνε για εξετάσεις και αναλύσεις, με συνέπειες στην υγεία τους.

·         Η φορολόγηση της πρώτης κατοικίας με όριο τις €12.500 (με τιμές 1980), χωρίς καμία εξαίρεση, είναι άδικο και ισοπεδωτικό μέτρο. Επιβάλλει ένα  δυσβάστακτο χαράτσι για τους συνταξιούχους και δείχνει τη «κοινωνική αναισθησία» της κυβέρνησης, που την ίδια ώρα απαλλάσσει τους ξενοδόχους και τους βιομήχανους.   

·         Η αύξηση του ΦΠΑ στη φορολογία στα πετρελαιοειδή και η κατάργηση της δωρεάν μεταφοράς των συνταξιούχων με τα λεωφορεία από 17/6/2013 επηρεάζει τους συνταξιούχους αφού πληρώνουν το 50% του κομίστρου και μειώνει ακόμα παραπάνω το εισόδημα τους. 

Όλα αυτά τα μέτρα οδηγούν στη φτώχεια και τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας των συνταξιούχων. Η Ένωση Κυπρίων Συνταξιούχων (ΕΚΥΣΥ) συνεχίζει τον αγώνα της με μια νέα σειρά εκδηλώσεων διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Οικονομικών αύριο Τρίτη 29 Οκτωβρίου, την Πέμπτη 31 Οκτωβρίου και την Τρίτη 5 Νοεμβρίου, με όλες να αρχίζουν στις 9.30 το πρωί.

Η ΕΡΑΣ υποστηρίζει το δίκαιο αγώνα των συνταξιούχων και καλεί τον κάθε εργαζόμενο να στηρίξει αυτές τις κινητοποιήσεις. Αυτοί που αγωνίστηκαν για να κερδηθούν όσα σήμερα προσπαθεί η κυβέρνηση με την Τρόικα και τα μνημόνια τους να μας πάρουν, είναι για άλλη μια φορά μπροστά στον αγώνα και χρειάζονται την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας. Είναι μια μεγάλη μάχη για να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές στη πράξη. Δεν πρέπει να μείνουν μόνοι τους.

Οι Ανατροπές στην Ανατολική Μεσόγειο, οι Υδρογονάθρακες και το Κυπριακό

Προσπάθειες για επέμβαση στην Συρία, σε ένα κόσμο σημαντικά διαφορετικό

Τα σενάρια για στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, που τόσο εντατικοποιήθηκαν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, υπογράμμισαν την ολοένα και αυξανόμενη αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας κατάστασης. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία», σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, δημιουργούν συνεχώς καινούργιες εστίες ‘τρομοκρατίας’, τις οποίες  οι ΗΠΑ μπορούν ολοένα και λιγότερο να ελέγξουν. Τα αδιέξοδα  αυτών που μέχρι πρόσφατα φαίνονταν να ελέγχουν το παγκόσμιο παιγνίδι είναι τεράστια.

Η Υπερδύναμη που ‘δια στόματος’ πατέρα Μπους δήλωνε, μετά την σαρωτική νίκη τους στον λιγοήμερο πόλεμο στον Κόλπο στο 1991, ότι, ‘ότι λέμε ισχύει’, σήμερα φαίνεται καθηλωμένη από την πολυπλοκότητα που η βαρβαρότητα της πολιτικής της δημιούργησε, και από ένα αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κοινό πολύ πιο δύσπιστο στις προθέσεις και τα κίνητρα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.

Τα αδιέξοδα της σταυροφορίας ενάντια στο Αφγανιστάν και Ιράκ, που τότε ‘μάζεψαν διεθνή υποστήριξη,  μέσα σε ένα φόντο που το αμερικανικό όνειρο έχει δεκτή καίρια πλήγματα από την οικονομική κρίση,  αλλάζουν τις αντιλήψεις με γρήγορους ρυθμούς.

Η τοποθέτηση από τον Ομπαμα της κόκκινης γραμμής, που παραλίγο να δώσει την αφορμή για τον πόλεμο, ότι η  χρήση χημικών δεν θα γίνει ανεκτή, ακούστηκε σαν μακάβριο ανέκδοτο από την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Από τις ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και την Ναγκασάκι, μέχρι τα πολλά εκατομμύρια νεκρούς στην Κορέα και το Βιετνάμ από την χρήση χημικών, το απεμπλουτισμενο ουράνιο στην Σερβία, το Ιράκ, για να παραθέσουμε μόνο κάποια από τα πιο γνωστά, κατατάσσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον τοποτηρητή αυτό των συμφερόντων του παγκόσμιου καπιταλισμού, σαν τον αριθμό ένα εχθρό της ανθρωπότητας και του σύγχρονου πολιτισμού.

Σαν μακάβριο ανέκδοτο φαίνεται επίσης και η σημερινή προσπάθεια για στήσιμο διεθνούς μετώπου  για  στήριξη των «επαναστατημένων», τους οποίους αποτελούν οι οργανώσεις  Αλ Νούστρα, Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας και Ταξιαρχίες Αχραρ αλ σχαμ-οι κύριες δυνάμεις που αντιμάχονται το Συριακό καθεστώς- που είναι συνδεδεμένες ή φιλικα προσκείμενες προς την Αλ Καϊτα, με στοχο την... ‘παταξη’ της τρομοκρατίας.

Ο Πούτιν φαίνεται προς το παρόν να είναι ο μεγάλος κερδισμένος στο σκηνικό που έχει στηθεί. Έκανε κινήσεις πολύ μεγαλύτερες από το ανάστημα της σημερινής Ρωσίας, αλλά του βγήκαν. Φάνηκε να είναι παίκτης ισάξιος, ή περίπου ισάξιος των ΗΠΑ στην διεθνή σκακιέρα και να είναι αυτός που ‘έδωσε στην ειρήνη μια ευκαιρία’.  

Όμως αυτό που απέτρεψε τον πόλεμο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι η ‘αποφασιστικότητα’ Πουτιν και οι δισταγμοί των αμερικανών μπροστά της. Είναι η πολυπλοκότητα της κατάστασης στην σημερινή Μέση Ανατολή, από την Γάζα και τον Λίβανο,  μέχρι το Ιράν- για να μην αναφερθούμε σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο που σε μεγάλο βαθμό θα εμπλεκόταν στο απρόβλεπτο σκηνικό που θα δημιουργούσε μια ιμπεριαλιστική επέμβαση  στην Συρία. Η πολυπλοκότητα της κατάστασης συνδυασμένη με ένα δυτικό κόσμο με διαφορετική συνείδηση.  

Δεν είναι  η έλλειψη προτάσεων τύπου Πούτιν που έκανε τους προηγούμενους πολέμους στο Αφγανιστάν και Ιράκ αναπόφευκτους. Είναι το σημαντικά διαφορετικό  περιβάλλον που τότε επικρατούσε.  

Δεν σημαίνει ότι η προοπτική του πολέμου είναι σήμερα εκτός ατζέντας. Κάθε άλλο. Ολόκληρη η περιοχή όπως και ο κόσμος ολόκληρος βρίσκονται μπροστά στο φάσμα των πολέμων όσο ποτέ προηγουμένως από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικονομική κρίση θα δημιουργεί τις συνθήκες όπου αυτό που φαίνεται σήμερα παράλογο, θα είναι η κατάληξη, σε ένα κόσμο που η πτώση ενός ολόκληρου, παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος, που ξεκίνησε το 2008,  θα αναδεικνύει ολοένα και περισσότερο τα πιο βάρβαρα χαρακτηριστικά του.

Αυτό που σημαίνει είναι ότι μαζί με την προοπτική των πολέμων που θα διευρύνεται ολοένα και περισσότερο, θα διευρύνονται  και οι δυνατότητες συνειδητής παρέμβασης των ανθρώπων προς την άλλη κατεύθυνση. Παρέμβασης που θα έχει την δυνατότητα να αλλάξει, να ανατρέψει τις αποφάσεις και σχεδιασμούς των κεντρικών επιτελείων του κεφαλαίου.

Το καθεστώς Ασαντ βρέθηκε μέσα στο μάτι του κυκλώνα στο ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης. Κόσμος κινητοποιήθηκε διεκδικώντας καλύτερους όρους ζωής. Από τα αρχικά στάδια όμως η κινητοποίηση που υπήρξε, απήχθηκε από δυνάμεις ξένες προς τις διεκδικήσεις των κινητοποιημένων μαζών. Το καθεστώς του Ασαντ, όπως και αυτό του Καντάφι στη Λιβύη,  ήταν από χρόνια στα στόχαστρα των Δυτικών που βρήκαν την ευκαιρία να επέμβουν. Και το έκαναν, από την πλευρά των ‘εξεγερμένων’, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.α., όπου η στήριξης τους ήταν στα καθεστώτα, τα πιο καθυστερημένα της περιοχής.

Η Αραβική Άνοιξη, αυτό το τεράστιο γεγονός για την περιοχή αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, βρήκε την πιο ένθερμη στήριξη, αναπτέρωσε τις ελπίδες δισεκατομμυρίων απλών ανθρώπων του πλανήτη για ένα κόσμο καλύτερο. Το ίδιο και οι Συριακές κινητοποιήσεις στα πρώτα τους στάδια όπου δεν μπορούσαν παρά να έχουν την ολόψυχη στήριξη του εργατικού κινήματος κάθε χώρας. Το ίδιο ξεκάθαρα όμως που η στήριξη  τότε ήταν στις διεκδικήσεις των κινητοποιήσεων, του αναπόσπαστου αυτού μέρους της Αραβικής Άνοιξης, το ίδιο ξεκάθαρα σήμερα πρέπει να υπάρξει αντίθεση σε κάθε ξένη, ιμπεριαλιστική επέμβαση στην χώρα. Το σταμάτημα της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής μηχανής είναι ο μόνος τρόπος για τις μάζες να ξαναβρούν τον δρόμο της διεκδίκησης των δικών τους δικαίων.

Σωτήρης Βλάχος.

Ραδιομαραθώνιος: Η αγάπη δεν είναι πάντοτε ωφέλιμη

Η κυπριακή κοινωνία ζει και πάλιν αυτές τις μέρες τα πανηγύρια του Ραδιομαραθώνιου. Δεν θα ασχοληθούμε με την ερμηνεία του πώς και γιατί τελικά κατέληξε στο να είναι θεσμός ούτε και με όσους έχουν οικονομικά, πολιτικά και άλλα συμφέροντα από τη διεξαγωγή του.

Θα προσπαθήσουμε όμως να μιλήσουμε με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα με εκείνους τους πολλούς που ίσως και να κοπιάζουν για να ολοκληρωθεί η διεξαγωγή του, αισθανόμενοι πραγματικά ότι συμμετέχουν σε εκδηλώσεις που βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, αισθανόμενοι ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Θα προσπαθήσουμε επίσης να μιλήσουμε με την κοινωνία την ίδια, η οποία καλείται με μελοδραματικές εκκλήσεις και λόγια αλλά και με παροτρύνσεις που εξευτελίζουν την έννοια της αγάπης μετατρέποντάς την σε μέσον εκμετάλλευσης.

Η αγάπη είναι μια αφηρημένη έννοια, γεμάτη με θετικά συναισθήματα. Όταν εκφράζεται στην πράξη αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν είναι πάντοτε ωφέλιμη. Η συγκεκριμένη εκδήλωση αγάπης μέσα από τον Ραδιομαραθώνιο κατακλύζεται από αίσθημα φιλανθρωπίας και λύπης προς τους κακόμοιρους συνανθρώπους μας. Οι κουμπαράδες στα σχολεία, οι συγκεντρώσεις στις αυλές των σχολείων, τα ποιήματα για την αγάπη μας στα παιδάκια με ειδικές ανάγκες, οι κάμερες που απαθανατίζουν τις «όμορφες» αυτές στιγμές κλπ, όλα αυτά δημιουργούν στα σημερινά παιδιά κι αυριανούς ενήλικες πολίτες αρνητική εικόνα για τα άτομα με αναπηρία. Όση αγάπη και να προστεθεί, η εικόνα θα μένει πάντα η ίδια: τα άτομα με αναπηρία μειονεκτούν, είναι υποδεέστερα των υπολοίπων, χρειάζονται την αγάπη τους. Διαιωνίζονται έτσι οι διαχωριστικές γραμμές, διαιωνίζεται ο κοινωνικός παραγκωνισμός προς τους ανθρώπους που υποτίθεται αγαπάμε και θέλουμε να βοηθήσουμε. 

Όταν διεξαγόταν ο Ραδιομαραθώνιος το 2011, ένα κοριτσάκι τεσσεράμισι περίπου χρονών, του οποίου η οικογένεια διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον Ποσειδώνα (ψευδώνυμο) ο οποίος διακινείται με τροχοκάθισμα, ρώτησε τη μαμά του αν θα του δώσει λεφτά να πάρει στο σχολείο. Η μαμά απάντησε: Ό,τι θέλεις εσύ. Η επόμενη απορία εκφράστηκε με το ερώτημα: Μαμά πρέπει να μαζέψουμε λεφτά να δώσουμε και στον Ποσειδώνα; Η εικόνα που στη σκέψη του κοριτσιού σχηματίστηκε, από αυτά  που άκουσε στο σχολείο, συνδέθηκε αμέσως και με τον Ποσειδώνα, που σημαίνει πως η εικόνα που είχε για τον Ποσειδώνα τέθηκε σε αμφισβήτηση.

Φέτος, μια μάνα λέει: Χτες βρήκα στη τσάντα του γιου μου (πάει νηπιαγωγείο) μιαν ανακοίνωση που γράφει ότι την Τρίτη θα περάσει ο κουμπαράς από το σχολείο και ότι όλα τα παιδιά πρέπει να είναι έγκαιρα εκεί για να δώσουν την εισφορά τους. Στην πόρτα του νηπιαγωγείου τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα για το Ραδιομαραθώνιο και ο γιος μου με ρωτά (για άλλη μια χρονιά) να εξηγήσω τι είναι αυτό το πράγμα. Ένας συμμαθητής του έχει εμφανή κινητική αναπηρία. Μέχρι σήμερα, είναι απλά ο φίλος του ο Ποσειδώνας. Από την ερχόμενη βδομάδα θα είναι το παιδάκι με τις ειδικές ανάγκες που χρειάζεται τα χρήματα και την αγάπη μας.

Δεν είναι μόνο αυτά τα παραδείγματα, είναι πάμπολλα και μας φωνάζουν: Βρίσκεστε σε λάθος δρόμο! Θα ακούσουμε επιτέλους τη φωνή τους; Θα ωριμάσουμε εμείς για να πάψουμε να δηλητηριάζουμε την αυριανή κοινωνία με τις δικές μας ανεπάρκειες; Θα αφουγκραστούμε την αγωνία του εντεκάχρονου παιδιού με εγκεφαλική παράλυση που ευθέως μας λέει να τον αφήσουμε να είναι αυτός υπεύθυνος για τον εαυτό του; Εσείς οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί, οι καθηγητές, οι άνθρωποι των γραμμάτων θα σηκώσετε επιτέλους ανάστημα ή θα παραμείνετε στον λήθαργο;

Μιχάλης Δημοσθένους

Πρόεδρος της Οργάνωσης Μαθητών και Αποφοίτων του ΚΕΑΑ

Email: mdem@cytanet.com.cy

ΤΟ ΡΙΚ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ)

22 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΡΙΚ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ

Αυτές τις μέρες στο μάτι του νεοφιλελεύθερου κυκλώνα βρίσκεται το ΡΙΚ. Η κυβέρνηση, πρωτοστατούντος του υπουργού εσωτερικών Χάσικου και άλλων συνοδοιπόρων του,  όπως ο κ. Αβέρωφ, συγκέντρωσαν τα πυρά τους στα κακώς κείμενα του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου, τα οποία ξαφνικά μετατράπηκαν σε απεχθή και απαράδεκτα που θα πρέπει να εξαφανιστούν σε μια νύχτα (σε ρυθμούς Τρόικας).

Από μια αριστερή οπτική η αντιμετώπιση του ΡΙΚ θα πρέπει ευθύς εξαρχής να περιλαμβάνει μια σφοδρή κριτική σε σχέση με την ίδρυση και την πολύχρονη πορεία του ως κατασκεύασμα των συντηρητικών δυνάμεων, οι οποίες κατά κανόνα κυβέρνησαν τον τόπο. Είναι σαφής η ιδεολογική αγκύλωση και ο κοινωνικός προσανατολισμός στο μεγαλύτερο μέρος του στελεχικού του δυναμικού. Η οικογενειοκρατία, η ευνοιοκρατία, οι κομματικοί διορισμοί, ο πολιτικός παρεμβατισμός και ο ιδεολογικός στραβισμός είναι οφθαλμοφανή.

Παρόλα αυτά το κρατικό ίδρυμα έχει σιγά σιγά επηρεασθεί από την πρόοδο της κοινωνίας και από την επαφή του με ΜΜΕ του εξωτερικού και έχει υποχρεωθεί να προβάλλει, ως ένα βαθμό, την πολυφωνία της κοινωνίας (έστω κύρια της κομματικής). Έτσι ξεχωρίζει και αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, σημείο αναφοράς για τα περισσότερα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία από πλευράς ποιότητας έχουν πιάσει πάτο, ενώ από πολιτικής πλευράς είναι υποχείρια των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι για λόγους καθόλου τυχαίους ανήκουν στην βαθιά συντηρητική πτέρυγα του πολιτικού φάσματος.

Η επίθεση την οποία εξαπέλυσε η κυβέρνηση ενάντια στο ΡΙΚ γίνεται μέσα στα πλαίσια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του μνημονίου που στοχεύουν από τη μια στη λιτότητα και από την άλλα στην διαμόρφωση ενός αυταρχικού κράτους. Έτσι στη συγκεκριμένη περίπτωση στοχεύει στις απολύσεις και τη μείωση των μισθών από τη μια και από την άλλη στην παραπέρα πολιτική και ιδεολογική καθυπόταξη του Ιδρύματος. Σε ότι αφορά τη συρρίκνωση του Ιδρύματος είναι προφανές ότι η κυβέρνηση λειτουργεί ως ενδιάμεσος των ιδιωτικών συμφερόντων στον τομέα των ΜΜΕ.

Είναι θλιβερό, μέσα στις δύσκολες αυτές συνθήκες, Συντεχνία των υπαλλήλων του ΡΙΚ να λειτουργεί ως το μακρύ χέρι της κυβέρνησης αντί να καλέσει σε ένα μέτωπο αγώνα ενάντια στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Είναι προς τιμή του ΡΙΚ το ότι στήριξε τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ενάντια στην μνημονιακή τους κυβέρνηση, προβάλλοντας μάλιστα την εκπομπή τους για όλο το διάστημα που η EBU παρείχε τη δυνατότητα δορυφορικής μετάδοσης. Υπενθυμίζουμε τις οργισμένες δηλώσεις στελεχών της δεξιάς για το ζήτημα. Δυστυχώς την κρίσιμη ώρα που την επίθεση δέχεται το ίδιο το ΡΙΚ, οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν φαίνεται να συγκροτούν ένα ενωμένο μέτωπο αγώνα.

Η ΕΡΑΣ απορρίπτει την πολιτική της μνημονιακής κυβέρνησης που στοχεύει σε απολύσεις και στη συρρίκνωση του ΡΙΚ, και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως σχεδιασμό. Απορρίπτουμε τη χυδαιότητα και το λαϊκισμό με τον οποίο ο υπουργός Χάσικος χειρίζεται το ζήτημα εισάγοντας στη χώρα τα απεχθή φαινόμενα του Μπερλουσκονισμού, υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα ότι η οικογένεια του είναι ιδιοκτήτης ΜΜΕ. Υπενθυμίζουμε ακόμα το σκάνδαλο με το "χάρισμα" του χρέους εκατομμυρίων της Velister (τυπικά, τη για πέντε χρόνια αναστολή εκπλήρωσης των υποχρεώσεών της), καθώς και την προσπάθεια να περάσει στα χέρια της ο έλεγχος της ψηφιακής πλατφόρμας. 

Είναι φανερό ότι ο στόχος της κυβέρνησης είναι η μετατροπή του Ιδρύματος σε ένα μικρό και πλήρως ελεγχόμενο κανάλι ειδήσεων και τινών άλλων σαχλών προγραμμάτων, προς δόξα των ιδιωτών και των αυταρχικών κυβερνητικών πολιτικών. 

Ο ρόλος της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης δεν πρέπει να περιορισθεί στην παραγωγή στρεβλών ειδήσεων και προγραμμάτων life-style, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στο Ιδιωτικά Μέσα. Η ΕΡΑΣ στηρίζει το ΡΙΚ, ως τη δημόσια ραδιοτηλεόραση που να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, απαιτώντας ταυτόχρονα αναβάθμιση του ρόλου του και εμβάθυνση του πλουραλισμού, όχι μόνο αναφορικά με τις θέσεις των κομμάτων αλλά και προς την κατεύθυνση των διαφόρων κοινωνικών ρευμάτων και ευαισθησιών και της πολυπολιτισμικότητας της χώρας.

Ο δημοκρατικός έλεγχος της λειτουργίας του ΡΙΚ από τους εργαζόμενους και την ευρύτερη κοινωνία είναι απαραίτητο στοιχείο και αποτελεί εχέγγυο για την ομαλή πλουραλιστική λειτουργία του και ικανοποιητική ασπίδα ενάντια στις κυβερνητικές, κομματικές και άλλες παρεμβάσεις, σκοπιμότητες και διαπλοκές. 

Μιά ανακοίνωση της ΕΡΑΣ Λευκωσίας

Απάντηση της Επαρχιακής Συνέλευσης ΕΡΑΣ Λευκωσίας στην Αριστερή Παρέμβαση

Από την ίδρυσή της η ΕΡΑΣ ήταν και παραμένει μια προσπάθεια συσπείρωσης της Ριζοσπαστική Αριστεράς στην Κύπρο με μεσοπρόθεσμο στόχο τη διαμόρφωση πολιτικών θέσεων και την παρουσία των μελών της στο κοινωνικό κίνημα και τα πολιτικά δρώμενα ως ένα ενιαίο σχήμα. Βασική προϋπόθεση αυτού του εγχειρήματος, που παραμένει επίκαιρο, είναι η καταστατικά κατοχυρωμένη συναινετική διαδικασία λήψης αποφάσεων με στόχο την προοδευτική υπέρβαση των πολιτικών διαφορών. Καλλιεργούμε ένα κλίμα σεβασμού των διαφορετικών απόψεων και ευαισθησιών και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν ανεχόμαστε προπηλακισμούς, μη πολιτικούς χαρακτηρισμούς ή μη πολιτικές διαμάχες.

Η πολιτική και κινηματική δράση της ΕΡΑΣ επιδίωκε εξ αρχής τη μαζική απεύθυνση στους εργαζόμενους, πέρα από κάθε σεκταρισμό και με γνώμονα την υπεράσπιση και διεύρυνση του κοινωνικού κεκτημένου. Η πολιτική και κινηματική μας δράση λαμβάνει σοβαρά υπόψη τους υφιστάμενους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων, βάσει των οποίων διαμορφώνει την τακτική της.

Η ΕΡΑΣ συνεχίζει να διαμορφώνει πρωτοπόρες, πολιτικές και προγραμματικές θέσεις στην παρούσα οικονομικό-πολιτική συγκυρία και ξεπερνά προοδευτικά την εσωτερική της κρίση και την εσωστρέφεια που αυτή προκάλεσε. Η δημιουργία ενός ανεξάρτητου, ισχυρού πολιτικού σχήματος στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς προϋποθέτει βαθιά κατανόηση του πολιτικού τοπίου που δεν συνάδει με υπεραπλουστευτικές, μονοδιάστατες ή αφοριστικές αναλύσεις.

Παρά τη διαφορετική ανάγνωση των πραγματικοτήτων, είμαστε βέβαιοι ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που αποχωρούν τώρα και επίσημα από την ΕΡΑΣ θα βρεθούν μαζί μας στην ίδια πλευρά του οδοφράγματος γιατί ο αγώνας μας παραμένει κοινός

Μια ανακοίνωση της αριστερής Παρέμβασης

Ένας σύντομος απολογισμός και μια ξεκάθαρη δήλωση αποχώρησης

Η ΕΡΑΣ είχε εξελιχτεί σε ένα αξιόλογο και σημαντικό εγχείρημα το 2012, καθώς τότε προσέλκυσε αρκετούς κυρίως ανένταχτους ακτιβιστές/ριες της ριζοσπαστικής αριστεράς. Διαμόρφωσε προκαταρκτικές θέσεις, έκανε παρεμβάσεις και ξεκίνησε μια επίπονη διαδικασία συγκρότησης ενός νέου αυτόνομου αριστερού σχήματος, τόσο σε οργανωτικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Παρά τις διάφορες δυσκολίες που προέκυψαν προς το τέλος της χρονιάς και ιδιαίτερα σε σχέση με τις προεδρικές εκλογές όπου υπήρξε διαφωνία για τη στήριξη ή όχι του υποψηφίου που επέλεξε το ΑΚΕΛ, η προοπτική για τη συγκρότηση ενός ριζοσπαστικού αριστερού σχήματος δεν είχε χαθεί.

Αυτή χάθηκε κάπου στις αρχές του 2013 όταν μερίδα συντρόφων και συντροφισσών (ουσιαστικά τα μέλη της Αριστερής Πτέρυγας, της Εργατικής Δημοκρατίας και η περιφέρειά τους) έδειξε ότι δεν είχε ούτε τη διάθεση να συζητήσει ισότιμα, ούτε και την πρόθεση να συν-διαμορφώσει πλαίσιο και να παράξει συλλογικά πολιτική στη νέα συγκυρία. Φάνηκε ακόμα, ότι τελικά δεν είχε την ετοιμότητα και διάθεση να αλλάξει νοοτροπίες και συνήθειες και να κάνει τις υπερβάσεις εκείνες προς τον κοινό στόχο του κτισίματος μιας σοβαρής και αξιόπιστης, αυτόνομης αριστερής κίνησης. Η ένταση και ο τρόπος με τον οποίο αυτή η τάση στήριξε τον μνημονιακό υποψήφιο του ΑΚΕΛ στις προεδρικές, και όχι αυτή καθ' αυτή η στήριξη, ήταν ένα προμήνυμα για αυτά που θα ακολουθούσαν. Ενώ οι πολιτικές διαφωνίες και διαφορές είναι θεμιτές, η αδιαφορία για τις διαδικασίες, η παράκαμψη ή η επιλεκτική επίκλησή τους με αποκλειστικό σκοπό την επιβολή και όχι τη συλλογική και ισότιμη συνδιαμόρφωση θέσεων, μας έχουν απογοητεύσει. Οι τριβές, η σύγχυση και οι φυγόκεντρες τάσεις που υπήρχαν στο εσωτερικό της ΕΡΑΣ εντάθηκαν περισσότερο όταν αυτή η μερίδα συντρόφων και συντροφισσών προσκολλήθηκε ακόμα περισσότερο στο ΑΚΕΛ, το οποίο, όντας τώρα στην αντιπολίτευση, είχε προχωρήσει ρητορικά και υποκριτικά σε δήθεν εναντίωση στην τρόικα και το μνημόνιο. Η συνοχή της ΕΡΑΣ διαλύθηκε και πολλά μέλη οδηγήθηκαν οριστικά στην αδρανοποίηση ή και στην αποχώρηση.

Η ΕΡΑΣ, ως συλλογικότητα, ουσιαστικά βρίσκεται σε αδράνεια από την άνοιξη του 2013. Οι ομάδες εργασίας, το γραφείο τύπου, το συντονιστικό, παρέλυσαν διαδοχικά, ενώ όλες οι προσπάθειες για διενέργεια παγκύπριας συνέλευσης προσέκρουσαν στην άρνηση αυτής της μερίδας μελών. Μετά την αποχώρηση και αποστασιοποίηση αρκετών από την επαρχιακή Λευκωσίας και σχεδόν του συνόλου της επαρχιακής Λεμεσού, η ομάδα αυτή ενεργεί ουσιαστικά σαν “η ΕΡΑΣ Λευκωσίας”.

Αντιλαμβανόμενοι ότι δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια μέσα στο ασφυκτικό αυτό κλίμα, μια ομάδα μελών της ΕΡΑΣ ξεκινήσαμε μια πρωτοβουλία με στόχο τη διαφύλαξη των βασικών αρχών στη βάση των οποίων είχε συγκροτηθεί η ΕΡΑΣ.. Δηλαδή, την από κοινού και με αλληλοσεβασμό διαμόρφωση προγράμματος, την αποσαφήνιση του πολιτικού λόγου μιας ανεξάρτητης από το ΑΚΕΛ αριστεράς και την αναζήτηση των όρων συγκρότησης ενός ριζοσπαστικού πολιτικού φορέα. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε την ιδιότητα των μελών της ΕΡΑΣ ελπίζοντας ότι δυνητικά, μέσα από μια νέα συνεννόηση μπορούσε να επιτευχθεί κάποιου είδους μετεξέλιξη του σχήματος έτσι ώστε να κρατηθεί κάποιου τύπου συνεργασία εκεί όπου θα ήταν εφικτό. 

Σήμερα αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Αριστερής Πτέρυγας, Εργατικής Δημοκρατίας και φίλων, όπως και άλλους συντρόφους μέσα, γύρω και έξω από το ΑΚΕΛ, θα βρεθούμε μαζί στις κινητοποιήσεις στο δρόμο, σε μονοθεματικές πρωτοβουλίες και αγώνες, ίσως και σε μεγάλες συνελεύσεις. Για τους λόγους αυτούς προτιμούμε μια ήρεμη, παρά συγκρουσιακή αποχώρηση.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσποιούμαστε ότι μαζί μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα οργανωτικό σχήμα, πόσο μάλλον το νέο πολιτικό σχήμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς  που δεν θα κουβαλά τις παθογένειες που ιστορικά χαρακτήριζαν εξωΑΚΕΛικά σχήματα. Όλες και όλοι κάνουμε την ανάγνωση και τις επιλογές μας. Η “πλειοψηφία της ΕΡΑΣ Λευκωσίας” μπορεί να κρατήσει το όνομα και το ρόλο μιας Συσπείρωσης γύρω από τον υφιστάμενο αριστερό πόλο. Εμείς επιλέξαμε μια νέα, αυτόνομη αριστερή Παρέμβαση.

http://aristeriparemvasicy.wordpress.com/

Γρηγόρης Ιωάννου

Μαρίλια Χριστοδούλου

Μάριος Θρασυβούλου

Γιώργος Χαραλάμπους

Νίκος Φιλίππου

Χρίστος Τσέλιος

Θοδωρής Κούρος

Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Λέανδρος Σαββίδης

Μάριος Ιερωνύμου

Μαρία Τ.

Αντώνης 

Οι ανατροπές στην Ανατολική Μεσόγειο, οι υδρογονάνθρακες και το Κυπριακό

ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Οι ανατροπές στην Ανατολική Μεσόγειο, οι υδρογονάνθρακες και το Κυπριακό

Ομιλητές:

• Κώστας Κωνσταντίνου, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου
• Κώστας Γεννάρης, Δημοσιογράφος
• Κωστής Αχνιώτης, Μέλος της ΕΡΑΣ

Συντονισμός: Μαρία Αντωνίου, Μέλος της ΕΡΑΣ

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου

7:00μμ

Δημοσιογραφική Εστία

Λευκωσία

Η δίωξη της Χρυσής Αυγής και η αντιμετώπιση του φασισμού

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Σοσιαλιστική Έκφραση σας προσκαλεί σε εκδήλωση/συζήτηση με:

Θέμα

Η δίωξη της Χρυσής Αυγής

και η αντιμετώπιση του φασισμού

Ομιλητή

τον Θέμο Δημητρίου

Συντονιστή

τον Μιχάλη Δημοσθένους

Η εκδήλωση/συζήτηση θα πραγματοποιηθεί

στις 17 Οκτωβρίου 2013, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7:30μμ

Στα γραφεία της Σοσιαλιστικής Έκφρασης

Οδός Τέρρα Σάντα 10 (ισόγειο)

Τηλέφωνα επικοινωνίας:  99 455169  -  99 697582

Φασισμός, Ξενοφοβία και Ρατσιστική Βία στην Κύπρο

Φίλος ή φίλη της ιστοσελίδας μας έστειλε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, σήμερα 14/10/2014, το αρχείο PDF που μπορείτε να διαβάσετε στον πιό κάτω σύνδεσμο. Το μήνυμα και ο σύνδεσμος:

"Το αρχείο PDF εμπεριέχει υλικό πάνω στον φασισμό, την ξενοφοβία και τις ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις στην Κύπρο για την περίοδο 2009-2013. Φτιάχτηκε για σκοπούς αντί-προπαγάνδας στα ψέματα των ακροδεξιών και αρχειοθέτησης της φασιστικής βίας στην Κύπρο, πριν αυτή ξεχαστεί από τα πλείστα ΜΜΕ και το πολιτικό κατεστημένο (όταν το μόνο που το ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ αναγνώρισαν σαν φασιστική βία στην Κύπρο ήταν οι κατασκηνώσεις του ΕΛΑΜ, ξέπλυναν τη φασιστική ομάδα από τις πράξεις που θα βρείτε στο αρχείο). Δεν υπάρχει κάπου αλλού (σε δημόσια πρόσβαση) αυτό το υλικό μαζεμένο και οργανωμένο. Σας το στέλνω για να το βγάλετε στην επιφάνεια και να εκθέσετε τόσο τις ακροδεξιές ομάδες όσο και το πολιτικό κατεστημένο που συνεχίζει να τις ανέχεται.

Το στέλνω ανώνυμα και ανυπόγραφα για ευνόητους λόγους.

Καλή συνέχεια."

Το Σκάνδαλο της Δρομολαξιάς και Μνημονιακές Σκοπιμότητες

Το σκάνδαλο της Δρομολαξιάς δεν είναι ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Η διαφθορά είναι διάχυτη στην Κυπριακή κοινωνία και αφορά σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τις τράπεζες, την εκκλησία και τη δημόσια υπηρεσία.

Είναι φανερό ότι η Δεξιά, συνεπικουρούμενη από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, επικεντρώνεται σ’ αυτό το σκάνδαλο γιατί θέλει να διασύρει τόσο τη CΥΤΑ όσο και το ΑΚΕΛ και να μειώσει τη θέληση για αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και τα μέτρα λιτότητας. Παρασύρει ταυτόχρονα την κοινή γνώμη μακριά από τις ασήκωτες ευθύνες των ιθυνόντων, μακριά από τη στημένη και ανυπόστατη απόφαση της Επιτροπής για την Οικονομία, την παράβλεψη του χαρίσματος εκατομμυρίων στη Velister, την προσπάθεια για αποσιώπηση των τεράστιων και εγκληματικών σκανδάλων των Τραπεζών όπως και της φυγάδευσης κεφαλαίων από συγγενείς του Προέδρου Αναστασιάδη, και πολλά άλλα. Τέτοια σκάνδαλα πάντα βρίσκονταν στη ρουτίνα της κυπριακής πολιτικής σκηνής από τον καιρό της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.  Πάντα συγκαλύπτονταν και ξεχνιούνταν σύντομα και «βολικά».

Η προσπάθεια υπόσκαψης της Αριστεράς δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Κατά την περίοδο της προεδρίας Χριστόφια, αντιπολίτευση όπως και "συμπολίτευση" επεχείρησαν επανειλημμένα να πλήξουν τον Πρόεδρο και την Αριστερά, με αποκορύφωμα τη χυδαία εκμετάλλευση της τραγωδίας στο Μαρί.

Η σημερινή δίωξη στελεχών του ΑΚΕΛ, στο χρόνο και με τον τρόπο που γίνεται, αποτελεί μέρος ενός κυνηγητού μαγισσών με στόχο τον περιορισμό των δυνατοτήτων του εργατικού κινήματος για αντίσταση ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας και καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου  που τροχιοδρομεί η κυβέρνηση Αναστασιάδη και οι συνοδοιπόροι της.

Το γεγονός ότι, στο συγκεκριμένο σκάνδαλο, το ΑΚΕΛ φαίνεται να έχει ακολουθήσει την πρακτική και των υπολοίπων κομμάτων να δέχονται χορηγίες από ύποπτες πηγές είναι κάτι το οποίο πλήττει το εργατικό κίνημα που αυτή τη στιγμή καλείται να υπερασπιστεί τα κοινωνικά του δίκαια που υπονομεύονται μεθοδικά από την τρόικα και το κυπριακό πλουτοκρατικό κατεστημένο.

Η υπόθεση αυτή πλήττει το μέτωπο της αντίστασης κατά του κοινωνικά απαράδεκτου και οικονομικά ανορθολογικού ξεπουλήματος των ημικρατικών οργανισμών. Όπως η ΕΡΑΣ τόνισε επανειλημμένα, οι ημικρατικοί οργανισμοί πρέπει να λειτουργήσουν σε συνθήκες διαφάνειας και κοινωνικού ελέγχου στην υπηρεσία των συμφερόντων του κυπριακού λαού και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αποτελέσουν λεία των κερδοσκόπων που καιροφυλακτούν και προετοιμάζουν το έδαφος για τη μεγαλύτερη ληστεία του δημοσίου από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Η εμπλοκή του ΑΚΕΛ στην υπόθεση Δρομολαξιάς είναι σύμπτωμα ενός πολιτικού προσανατολισμού ταξικής συνεργασίας και πολιτικής σύζευξης με χώρους του δεξιού πολιτικού κατεστημένου, στη βάση μιας θεωρίας που χωρίζει τους αγώνες των εργαζομένων σε στάδια και ορίζει το παρόν στάδιο ως εθνικοαπελευθερωτικό κατά τη διάρκεια του οποίου οι αγώνες των εργαζομένων πρέπει να περιορίζονται. Η πιο πάνω θεωρία ορίζει τμήματα της άρχουσας τάξης ως «εθνικά» και «πατριωτικά» και καθιστά αναγκαία τη συνεργασία ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο των εργατικών κομμάτων με το «πατριωτικό» και «δημοκρατικό» κομμάτι της αστικής τάξης. Αυτή η πολιτική οδήγησε το ΑΚΕΛ στο να αναπτύξει σχέσεις με «επιχειρηματίες» του τύπου του κ. Λίλλη, τις οποίες και εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά στην εκστρατεία δυσφήμησης του κόμματος και της Αριστεράς κατ΄επέκταση.   

Μέσα στις σημερινές συνθήκες της κατά μέτωπο επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων που θέλουν να φορτώσουν το κόστος της κρίσης στους εργαζόμενους στην Κύπρο, όπως και στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ταξικής συνεργασίας. Μέσα σε συνθήκες πρωτόγνωρης κρίσης του καπιταλισμού μόνο οι ίδιοι οι αγώνες των εργαζομένων μπορούν να γίνουν φραγμός στην αρπακτικότητα του κεφαλαίου. 

Η απογοήτευση και η απαισιοδοξία που επικρατούν ανάμεσα στους υποστηριχτές, στα μέλη και τα στελέχη του ΑΚΕΛ δεν είναι αποτέλεσμα μόνο του σκανδάλου της Δρομολαξιάς, αλλά κυρίως της συνολικής αδυναμίας του κόμματος να αντισταθεί με συνέπεια και με δυναμικό τρόπο στις μνημονιακές πολιτικές.

Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε επιβάλλεται η συστράτευση της κυπριακής Αριστεράς και με τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στον κοινό αγώνα κατά των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Η εποχή της ταξικής συνεργασίας με τμήματα της αστικής τάξης έχει παρέλθει. Πρέπει να αντικατασταθεί με την ταξική συνεργασία των εργαζομένων στη Κύπρο όπως και σε  πανευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτός ο ταξικός πολιτικός προσανατολισμός για να είναι πειστικός και αποτελεσματικός προϋποθέτει μια Αριστερά με δημοκρατική και διαφανή εσωτερική λειτουργία.

Η ιδιωτική περιχαράκωση και η εγκατάλειψη του κοινωνικού και πολιτικού αγώνα δεν είναι λύση για κανένα αριστερό. Δεν συνθηκολογούμε με τις δυνάμεις της αντίδρασης και του συντηρισμού. Συσπειρωνόμαστε και κτίζουμε ένα μαζικό και δυναμικό κοινωνικό μέτωπο αντίστασης στις πολιτικές λιτότητας και της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

ΕΡΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ για μια ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (ΕΡΑΣ)

4 Οκτωβρίου 2013

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Η σύλληψη και φυλάκιση των φασιστών της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα αποτελεί σημαντικό βήμα στην αντιμετώπιση του φασισμού και την περιθωριοποίησή του στην Ελληνική κοινωνία. Οι φασίστες μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με αποφασιστική δράση. Αν η αποφασιστικότητα και η ταχύτητα που έδειξαν τώρα οι Ελληνικές διωκτικές αρχές επιδεικνυόταν μερικά χρόνια πριν, όταν άρχιζε να γίνεται φανερή η εγκληματική φύση της Χρυσής Αυγής, δεν θα είχαμε σήμερα το φαινόμενο σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόροι να ψηφίζουν για μια εγκληματική οργάνωση και να στέλλουν δεκαοκτώ φασίστες στη Βουλή.

Δεν είναι τυχαίο που η Ελληνική κοινωνία υπήρξε διστακτική στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Η εθνικιστική διαπαιδαγώγηση, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία είναι σύμφυτα του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου της χώρας, το οποίο στηρίζει και στηρίζεται σε να εθνικιστικό και θρησκόληπτο εκπαιδευτικό σύστημα που δηλητηριάζει τα παιδιά από την πρώτη τάξη του δημοτικού ως την ανώτατη εκπαίδευση. Τα κόμματα της δεξιάς ουδέποτε έκρυψαν την εχθρική τους στάση απέναντι στους μετανάστες. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ως προπομπός των ίδιων ιδεών που αναπτύσσονται και προβάλλονται με "κομψότερο" τρόπο από τα κόμματα της δεξιάς.

Αυτό που έσπρωξε την Κυβέρνηση να δράσει ενάντια στη Χρυσή Αυγή δεν είναι ότι ξαφνικά ανακάλυψε πως είναι εγκληματικη οργάνωση. Η αποτελεσματικότητα των επιδρομών της αστυνομίας και η ετοιμότητα για πρόσαψη πολλών και συγκεκριμένων κατηγοριών δείχνει μια πολύ καλά οργανωμένη επιχείρηση που δεν θα μπορούσε να προγραμματιστεί μέσα σε λίγες μέρες.  Η Κυβέρνηση ήξερε από πολύ καιρό πως οι Χρυσαυγίτες ήταν εγκληματίες αλλα δεν έκαμνε τίποτε για να τους εμποδίσει. Μόλις μερικούς μήνες πριν ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του εμπόδισαν τη ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου που στρεφόταν κύρια ενάντια στις εγκληματικές ενέργειες της Χρυσής Αυγής.

Η Κυβέρνηση έδρασε τώρα γιατί μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσα ένιωσε το έδαφος να υποχωρεί κάτω απο τα πόδια της. Οι κινητοποιήσεις που πυροδότησε η δολοφονία έτειναν να πάρουν διαστάσεις ανάλογες με τις διαδηλώσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν μερικά χρόνια. Με τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, οι δυνατότητες επιβίωσης της Κυβέρνησης μειώνονταν καθημερινά. Νέες εκλογές στη σκιά λαϊκών κινητοποιήσεων θα ανάτρεπαν τους σχεδιασμούς της και θα έρριχναν στην αβεβαιότητα ολόκληρη την πολιτική της Ευρώπης. Επέλεξαν λοιπόν να κινηθούν ενάντια στη Χρυσή Αυγή ελπίζοντας από τη μια να αποφύγουν τις εκλογές σήμερα ή, αν αυτό δεν είναι εφικτό, να τις διεκδικήσουν με τις περγαμηνές της καταπολέμησης του φασισμού.

Η δίωξη της Χρυσής Αυγής δεν είναι αποτέλεσμα της αντιφασιστικής διάθεσης του Σαμαρά και της κυβέρνησής του αλλα της αστάθειάς της και των κινητοποιήσεων του Ελληνικού λαού. Σαφώς όμως το πρόβλημα δεν τελειώνει εδώ. Αν δεν υπάρξει συνεχής επαγρύπνηση και ετοιμότητα κινητοποιήσεων ενάντια στο φασισμό και τα εθνικιστικά και ρατσιστικά φαινόμενα στην Ελληνική κοινωνία, ο φασισμός θα επιστρέψει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και βίαιη δράση.

Στην Κύπρο ο φασισμός δεν έχει ακόμα πάρει τις διαστάσεις που έχει πάρει στην Ελλάδα. Αυτοί που διατείνονται ότι δεν υπάρχουν ανάλογα φαινόμενα ουσιαστικά καλύπτουν την εκκόλαψη του φασισμού και θα είναι συνένοχοι για την ανάπτυξή του και τα εγκλήματα που θα επιφέρει. Έχουμε ήδη φαινόμενα μαχαιρωμάτων, ξυλοδαρμού μεταναστών και Τουρκοκυπρίων, στρατιωτικης  εκπαίδευσης, πλύσης εγκεφάλου ανηλίκων, διαδηλώσεων με ρόπαλα καμουφλαρισμένα με ελληνικές σημαίες και ασπίδες. Αν δεν δράσουμε τώρα, τα φαινόμενα στην Κύπρο μπορεί να εξελικτούν πολύ πιο τραγικά από ότι στην Ελλάδα.

Υπάρχει άμεση ανάγκη δημιουργίας ενός δικτύου κοινωνικής δράσης ενάντια στην ανάπτυξη του φασισμού και του νεοναζισμού, το οποίο με τις ανάλογες δράσεις και κινητοποιήσεις θα αποτελέσει μια λαϊκή ασπίδα απέναντι στη νεοναζιστική χυδαιότητα και επιθετικότητα. Η ΕΡΑΣ εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση και καλεί όλους τους κοινωνικούς φορείς, τα συνδικάτα και τις οργανώσεις της Αριστεράς να εργαστούν από κοινού.

Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των εργαζομένων

Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των εργαζομένων

  Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία  διοργανώνει και φέτος στις 3 Οκτωβρίου την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των εργαζομένων που είναι αφιερωμένη στο δικαίωμα της πρόσβασης όλων των εργαζομένων στα δημόσια αγαθά (νερό, τρόφιμα, ιατρική περίθαλψη, εκπαίδευση, στέγη) .

Η ΠΕΟ η DEV- IS, KTAMS, KTOS, KTOEOS, BES που είναι μέλη της ΠΣΟ ανταποκρινόμενοι στην έκκληση διοργανώνουν Ανοικτή συζήτηση την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013 και ώρα 16.00μμ -18.00 στην Αίθουσα Ειρήνης (Τέρμα οδού Λήδρας) με θέμα :

  «Παιδεία-Υγεία : Δημόσια αγαθά ή εμπορεύματα»

 Πρόγραμμα εκδήλωσης

• Άνοιγμα εκδήλωσης
• Χαιρετισμοί από Συνδικαλιστικές Οργανώσεις
• Παρουσίαση του θέματος από τους  ακαδημαϊκούς  Ανδρέα Δημητρίου,Ψυχολόγο (πρώην Υπουργός Παιδείας) , Πρόεδρο Ερευνητικού Κέντρου του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και  Umut Bozgurt, Επίκουρος Καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών
• Συζήτηση