Ραδιομαραθώνιος: Η αγάπη δεν είναι πάντοτε ωφέλιμη

Η κυπριακή κοινωνία ζει και πάλιν αυτές τις μέρες τα πανηγύρια του Ραδιομαραθώνιου. Δεν θα ασχοληθούμε με την ερμηνεία του πώς και γιατί τελικά κατέληξε στο να είναι θεσμός ούτε και με όσους έχουν οικονομικά, πολιτικά και άλλα συμφέροντα από τη διεξαγωγή του.

Θα προσπαθήσουμε όμως να μιλήσουμε με τους ανθρώπους και ιδιαίτερα με εκείνους τους πολλούς που ίσως και να κοπιάζουν για να ολοκληρωθεί η διεξαγωγή του, αισθανόμενοι πραγματικά ότι συμμετέχουν σε εκδηλώσεις που βοηθούν τον συνάνθρωπό τους, αισθανόμενοι ότι επιτελούν κοινωνικό έργο. Θα προσπαθήσουμε επίσης να μιλήσουμε με την κοινωνία την ίδια, η οποία καλείται με μελοδραματικές εκκλήσεις και λόγια αλλά και με παροτρύνσεις που εξευτελίζουν την έννοια της αγάπης μετατρέποντάς την σε μέσον εκμετάλλευσης.

Η αγάπη είναι μια αφηρημένη έννοια, γεμάτη με θετικά συναισθήματα. Όταν εκφράζεται στην πράξη αποκτά συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεν είναι πάντοτε ωφέλιμη. Η συγκεκριμένη εκδήλωση αγάπης μέσα από τον Ραδιομαραθώνιο κατακλύζεται από αίσθημα φιλανθρωπίας και λύπης προς τους κακόμοιρους συνανθρώπους μας. Οι κουμπαράδες στα σχολεία, οι συγκεντρώσεις στις αυλές των σχολείων, τα ποιήματα για την αγάπη μας στα παιδάκια με ειδικές ανάγκες, οι κάμερες που απαθανατίζουν τις «όμορφες» αυτές στιγμές κλπ, όλα αυτά δημιουργούν στα σημερινά παιδιά κι αυριανούς ενήλικες πολίτες αρνητική εικόνα για τα άτομα με αναπηρία. Όση αγάπη και να προστεθεί, η εικόνα θα μένει πάντα η ίδια: τα άτομα με αναπηρία μειονεκτούν, είναι υποδεέστερα των υπολοίπων, χρειάζονται την αγάπη τους. Διαιωνίζονται έτσι οι διαχωριστικές γραμμές, διαιωνίζεται ο κοινωνικός παραγκωνισμός προς τους ανθρώπους που υποτίθεται αγαπάμε και θέλουμε να βοηθήσουμε. 

Όταν διεξαγόταν ο Ραδιομαραθώνιος το 2011, ένα κοριτσάκι τεσσεράμισι περίπου χρονών, του οποίου η οικογένεια διατηρεί φιλικές σχέσεις με τον Ποσειδώνα (ψευδώνυμο) ο οποίος διακινείται με τροχοκάθισμα, ρώτησε τη μαμά του αν θα του δώσει λεφτά να πάρει στο σχολείο. Η μαμά απάντησε: Ό,τι θέλεις εσύ. Η επόμενη απορία εκφράστηκε με το ερώτημα: Μαμά πρέπει να μαζέψουμε λεφτά να δώσουμε και στον Ποσειδώνα; Η εικόνα που στη σκέψη του κοριτσιού σχηματίστηκε, από αυτά  που άκουσε στο σχολείο, συνδέθηκε αμέσως και με τον Ποσειδώνα, που σημαίνει πως η εικόνα που είχε για τον Ποσειδώνα τέθηκε σε αμφισβήτηση.

Φέτος, μια μάνα λέει: Χτες βρήκα στη τσάντα του γιου μου (πάει νηπιαγωγείο) μιαν ανακοίνωση που γράφει ότι την Τρίτη θα περάσει ο κουμπαράς από το σχολείο και ότι όλα τα παιδιά πρέπει να είναι έγκαιρα εκεί για να δώσουν την εισφορά τους. Στην πόρτα του νηπιαγωγείου τοποθετήθηκε μια μεγάλη αφίσα για το Ραδιομαραθώνιο και ο γιος μου με ρωτά (για άλλη μια χρονιά) να εξηγήσω τι είναι αυτό το πράγμα. Ένας συμμαθητής του έχει εμφανή κινητική αναπηρία. Μέχρι σήμερα, είναι απλά ο φίλος του ο Ποσειδώνας. Από την ερχόμενη βδομάδα θα είναι το παιδάκι με τις ειδικές ανάγκες που χρειάζεται τα χρήματα και την αγάπη μας.

Δεν είναι μόνο αυτά τα παραδείγματα, είναι πάμπολλα και μας φωνάζουν: Βρίσκεστε σε λάθος δρόμο! Θα ακούσουμε επιτέλους τη φωνή τους; Θα ωριμάσουμε εμείς για να πάψουμε να δηλητηριάζουμε την αυριανή κοινωνία με τις δικές μας ανεπάρκειες; Θα αφουγκραστούμε την αγωνία του εντεκάχρονου παιδιού με εγκεφαλική παράλυση που ευθέως μας λέει να τον αφήσουμε να είναι αυτός υπεύθυνος για τον εαυτό του; Εσείς οι δάσκαλοι, οι νηπιαγωγοί, οι καθηγητές, οι άνθρωποι των γραμμάτων θα σηκώσετε επιτέλους ανάστημα ή θα παραμείνετε στον λήθαργο;

Μιχάλης Δημοσθένους

Πρόεδρος της Οργάνωσης Μαθητών και Αποφοίτων του ΚΕΑΑ

Email: mdem@cytanet.com.cy