Προσπάθειες για επέμβαση στην Συρία, σε ένα κόσμο σημαντικά διαφορετικό

Τα σενάρια για στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, που τόσο εντατικοποιήθηκαν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, υπογράμμισαν την ολοένα και αυξανόμενη αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας κατάστασης. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία», σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, δημιουργούν συνεχώς καινούργιες εστίες ‘τρομοκρατίας’, τις οποίες  οι ΗΠΑ μπορούν ολοένα και λιγότερο να ελέγξουν. Τα αδιέξοδα  αυτών που μέχρι πρόσφατα φαίνονταν να ελέγχουν το παγκόσμιο παιγνίδι είναι τεράστια.

Η Υπερδύναμη που ‘δια στόματος’ πατέρα Μπους δήλωνε, μετά την σαρωτική νίκη τους στον λιγοήμερο πόλεμο στον Κόλπο στο 1991, ότι, ‘ότι λέμε ισχύει’, σήμερα φαίνεται καθηλωμένη από την πολυπλοκότητα που η βαρβαρότητα της πολιτικής της δημιούργησε, και από ένα αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κοινό πολύ πιο δύσπιστο στις προθέσεις και τα κίνητρα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.

Τα αδιέξοδα της σταυροφορίας ενάντια στο Αφγανιστάν και Ιράκ, που τότε ‘μάζεψαν διεθνή υποστήριξη,  μέσα σε ένα φόντο που το αμερικανικό όνειρο έχει δεκτή καίρια πλήγματα από την οικονομική κρίση,  αλλάζουν τις αντιλήψεις με γρήγορους ρυθμούς.

Η τοποθέτηση από τον Ομπαμα της κόκκινης γραμμής, που παραλίγο να δώσει την αφορμή για τον πόλεμο, ότι η  χρήση χημικών δεν θα γίνει ανεκτή, ακούστηκε σαν μακάβριο ανέκδοτο από την συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Από τις ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και την Ναγκασάκι, μέχρι τα πολλά εκατομμύρια νεκρούς στην Κορέα και το Βιετνάμ από την χρήση χημικών, το απεμπλουτισμενο ουράνιο στην Σερβία, το Ιράκ, για να παραθέσουμε μόνο κάποια από τα πιο γνωστά, κατατάσσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον τοποτηρητή αυτό των συμφερόντων του παγκόσμιου καπιταλισμού, σαν τον αριθμό ένα εχθρό της ανθρωπότητας και του σύγχρονου πολιτισμού.

Σαν μακάβριο ανέκδοτο φαίνεται επίσης και η σημερινή προσπάθεια για στήσιμο διεθνούς μετώπου  για  στήριξη των «επαναστατημένων», τους οποίους αποτελούν οι οργανώσεις  Αλ Νούστρα, Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας και Ταξιαρχίες Αχραρ αλ σχαμ-οι κύριες δυνάμεις που αντιμάχονται το Συριακό καθεστώς- που είναι συνδεδεμένες ή φιλικα προσκείμενες προς την Αλ Καϊτα, με στοχο την... ‘παταξη’ της τρομοκρατίας.

Ο Πούτιν φαίνεται προς το παρόν να είναι ο μεγάλος κερδισμένος στο σκηνικό που έχει στηθεί. Έκανε κινήσεις πολύ μεγαλύτερες από το ανάστημα της σημερινής Ρωσίας, αλλά του βγήκαν. Φάνηκε να είναι παίκτης ισάξιος, ή περίπου ισάξιος των ΗΠΑ στην διεθνή σκακιέρα και να είναι αυτός που ‘έδωσε στην ειρήνη μια ευκαιρία’.  

Όμως αυτό που απέτρεψε τον πόλεμο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι η ‘αποφασιστικότητα’ Πουτιν και οι δισταγμοί των αμερικανών μπροστά της. Είναι η πολυπλοκότητα της κατάστασης στην σημερινή Μέση Ανατολή, από την Γάζα και τον Λίβανο,  μέχρι το Ιράν- για να μην αναφερθούμε σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο που σε μεγάλο βαθμό θα εμπλεκόταν στο απρόβλεπτο σκηνικό που θα δημιουργούσε μια ιμπεριαλιστική επέμβαση  στην Συρία. Η πολυπλοκότητα της κατάστασης συνδυασμένη με ένα δυτικό κόσμο με διαφορετική συνείδηση.  

Δεν είναι  η έλλειψη προτάσεων τύπου Πούτιν που έκανε τους προηγούμενους πολέμους στο Αφγανιστάν και Ιράκ αναπόφευκτους. Είναι το σημαντικά διαφορετικό  περιβάλλον που τότε επικρατούσε.  

Δεν σημαίνει ότι η προοπτική του πολέμου είναι σήμερα εκτός ατζέντας. Κάθε άλλο. Ολόκληρη η περιοχή όπως και ο κόσμος ολόκληρος βρίσκονται μπροστά στο φάσμα των πολέμων όσο ποτέ προηγουμένως από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικονομική κρίση θα δημιουργεί τις συνθήκες όπου αυτό που φαίνεται σήμερα παράλογο, θα είναι η κατάληξη, σε ένα κόσμο που η πτώση ενός ολόκληρου, παγκόσμιου κοινωνικού συστήματος, που ξεκίνησε το 2008,  θα αναδεικνύει ολοένα και περισσότερο τα πιο βάρβαρα χαρακτηριστικά του.

Αυτό που σημαίνει είναι ότι μαζί με την προοπτική των πολέμων που θα διευρύνεται ολοένα και περισσότερο, θα διευρύνονται  και οι δυνατότητες συνειδητής παρέμβασης των ανθρώπων προς την άλλη κατεύθυνση. Παρέμβασης που θα έχει την δυνατότητα να αλλάξει, να ανατρέψει τις αποφάσεις και σχεδιασμούς των κεντρικών επιτελείων του κεφαλαίου.

Το καθεστώς Ασαντ βρέθηκε μέσα στο μάτι του κυκλώνα στο ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης. Κόσμος κινητοποιήθηκε διεκδικώντας καλύτερους όρους ζωής. Από τα αρχικά στάδια όμως η κινητοποίηση που υπήρξε, απήχθηκε από δυνάμεις ξένες προς τις διεκδικήσεις των κινητοποιημένων μαζών. Το καθεστώς του Ασαντ, όπως και αυτό του Καντάφι στη Λιβύη,  ήταν από χρόνια στα στόχαστρα των Δυτικών που βρήκαν την ευκαιρία να επέμβουν. Και το έκαναν, από την πλευρά των ‘εξεγερμένων’, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ κ.α., όπου η στήριξης τους ήταν στα καθεστώτα, τα πιο καθυστερημένα της περιοχής.

Η Αραβική Άνοιξη, αυτό το τεράστιο γεγονός για την περιοχή αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, βρήκε την πιο ένθερμη στήριξη, αναπτέρωσε τις ελπίδες δισεκατομμυρίων απλών ανθρώπων του πλανήτη για ένα κόσμο καλύτερο. Το ίδιο και οι Συριακές κινητοποιήσεις στα πρώτα τους στάδια όπου δεν μπορούσαν παρά να έχουν την ολόψυχη στήριξη του εργατικού κινήματος κάθε χώρας. Το ίδιο ξεκάθαρα όμως που η στήριξη  τότε ήταν στις διεκδικήσεις των κινητοποιήσεων, του αναπόσπαστου αυτού μέρους της Αραβικής Άνοιξης, το ίδιο ξεκάθαρα σήμερα πρέπει να υπάρξει αντίθεση σε κάθε ξένη, ιμπεριαλιστική επέμβαση στην χώρα. Το σταμάτημα της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής μηχανής είναι ο μόνος τρόπος για τις μάζες να ξαναβρούν τον δρόμο της διεκδίκησης των δικών τους δικαίων.

Σωτήρης Βλάχος.