Ακριβώς το αντίστροφο.

Ο υπερδανεισμός, τα τεράστια δημόσια χρέη, οι τεράστιοι μισθοί κυβερνητικών υπαλλήλων, έχουν γίνει ο στόχος παγκόσμιας επίθεσης σαν οι λόγοι της κρίσης.

Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς το αντίστροφο. Ο υπερδανεισμός, τα τεράστια δημόσια- αλλά και ιδιωτικά- χρέη και οι τεράστιοι μισθοί κυβερνητικών υπαλλήλων, ανέστειλαν το ξέσπασμα της κρίσης. Για πολύ καιρό. Κάλυψαν την ανικανότητα του οικονομικού συστήματος να αναπτύσσεται  χωρίς να δανείζεται, να λειτουργεί χωρίς πλασματικούς μισθούς που να συντηρούν την ζήτηση, να κρατούν την αγορά σε κίνηση. Κάλυψαν την ανικανότητα του συστήματος να παρέχει κατανάλωση και εργασία στις σημερινές γενιές χωρίς να χρεώνει τις αυριανές, χωρίς να αποικίζει το μέλλον(Colonizing the future- Φώτης Λυσάνδρου).

Απαράδεκτοι, προκλητικοί μισθοί στο Δημόσιο φωνάζουν οι υποστηρικτές της λιτότητας. Και ακόμα περισσότερο στις τράπεζες (που ξεχνούν να αναφέρουν διότι αυτές είναι ιδιωτικές) και στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα προσθέταμε εμείς. Εκείνο που όμως δεν τολμούν να αγγίξουν είναι, μετά από την αποκατάσταση μιας πιο δίκαιης κατανομής εισοδημάτων, πως μπαίνει το σύστημα σε ανάκαμψη; Αφαιρώντας αυτή όλη την αγοραστική δύναμη από την αγορά, πως «επανεκκινεί» η οικονομία;

 «Η επανάκαμψη της οικονομίας σε βάσεις πλέον πολύ πιο υγιείς και βιώσιμες θα επιτευχθεί αν διορθωθούν τα δύο πολύ βασικά προβλήματα, τα οποία είναι οι ανισοσκέλειες των δημοσίων οικονομικών και η αλόγιστη και αστόχευτη πιστωτική επέκταση που υπονόμευσαν την αναπτυξιακή προοπτική», θα δηλώσει ο Υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης. Τοποθέτηση που έχει κατά κόρον επαναληφτεί από αμέτρητα στόματα επισήμων και ΜΜΕ.

Ακριβώς όμως το αντίθετο, είναι η αλήθεια. . Οι «ανισοσκέλειες των δημοσίων οικονομικών και η αλόγιστη και αστόχευτη πιστωτική επέκταση» είναι που κράτησαν την παγκόσμια οικονομία, αλλά και την Κυπριακή,  σε λειτουργία. Αλόγιστα, αστόχευτα και «βρώμικα». Με ένα σωρό παιγνίδια και μεθόδους, που στην Κύπρο βρήκαν την εξειδίκευση στην πολική ξεγελάσματος των υπόλοιπων ευρωπαίων. Παρέχοντας στις Ρωσικές καταθέσεις (τεράστια ποσά, γνωστής/άγνωστης προέλευσης) 2% ψηλότερο επιτόκιο από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη (που ήταν και η πιθανή αιτία της ‘τιμωρίας’ μας με το κούρεμα). Τεράστιες καταθέσεις που κρατούσαν την οικονομία σε λειτουργία, στηρίζοντας τις φούσκες στα ακίνητα (αφού πρακτικά οι τράπεζες ‘παρακαλούσαν’ να δώσουν δάνεια, αποτέλεσμα των τεράτων καταθέσεων που συσσώρευσαν), στηρίζοντας με αυτά τα δάνεια την οικονομική λειτουργία. Πως μπορεί τώρα που έσπασε η «Τραπεζική φούσκα», στις ΗΠΑ με την Lehman brothers  το 2008, στην Κύπρο με  τις Λαϊκή και Τράπεζα Κύπρου το 2013,  να υπάρξει ξανά πορεία ανάπτυξης; Είτε στην Κύπρο, είτε αλλού;

«Οι πολιτικές λιτότητας για την Ελλάδα είναι συνταγές αυτοκτονίας», θα πει ο Joseph Stinglitz, κάτοχος βραβείου Νόμπελ στην Οικονομία, πρώην Chief Economist της Παγκόσμιας Τράπεζας.

«Τα μέτρα λιτότητας όταν εφαρμόζονται σε πολλές χώρες ταυτόχρονα επιδεινώνουν την ύφεση» θα συμπεράνει πολύ πρόσφατα το ΔΝΤ.

Τα μέτρα λιτότητας έχουν ήδη αποδειχτεί, και θα αποδεικνύονται καθημερινά, καταστροφή όπου εφαρμόστηκαν. Αποδεκατίζουν την αγορά και ενισχύουν την καθοδική πορεία. Αλλά και αυξάνουν  το χρέος. Είναι από τα εξωφρενικά της κρίσης, που  τόσο προσπαθούν να αποκρύψουν οι κύκλοι της εξουσίας  και τα ΜΜΕ. Ο κόσμος στερείται, φτάνει στα όρια της απόγνωσης και το χρέος αυξάνει.  Τα τελευταία στατιστικά που δημοσιοποίησε η Eurostat, καταγράφουν αύξηση του δημοσίου χρέους, για το B’ τρίμηνο του 2013, της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Στο τέλος του δεύτερου τριμήνου του 2013 το δημόσιο χρέος της Κύπρου ανήλθε στο 98,3% του ΑΕΠ από 83,1% που ήταν το δεύτερο τρίμηνο του 2012. Την ίδια περίοδο το χρέος στην Ελλάδα αυξήθηκε από το 149,2% του ΑΕΠ στο 169,1% και στην Ευρωζώνη από 89,9% στο 93,4%.»

 Όσοι από την δεξιά, αλλά και άλλους χώρους,   στηρίζουν τα μέτρα λιτότητας, είτε συνειδητά είτα από άγνοια, με ένα σωρό θεωρητικά «ευφυολογήματα», θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα και θα παραμεριστούν.

Την ίδια ώρα η εισήγηση για επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, που είναι η βασική εναλλακτική πρόταση που έχει μπει για συζήτηση από την επίσημη αριστερά, τουλάχιστον στην Κύπρο, είναι το ίδιο  αδιέξοδη.

Η κρίση είναι  κρίση που υπόβοσκε για δεκαετίες, και που αφορμή για το ξέσπασμα της έδωσε η κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Lehman Brothers στις ΗΠΑ το 2008.

Μέσα σε λίγες μέρες το παγκόσμιο σύστημα είχε μπλοκαριστεί, δείχνοντας πάνω από όλα την απίστευτη, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία, αλληλεξάρτηση των οικονομιών παγκόσμια.

Είναι πέρα  και από αυτά τα όρια της χίμαιρας να ελπίζει κάποιος ότι μπορεί να δώσει εθνική λύση, να βρει τρόπο να βάλει την χώρα του ξανά σε πορεία ανάπτυξης, σε ένα κόσμο στον οποίο οι υπόλοιπες χώρες καταρρέουν- και επιστροφή στα παλιά εθνικά νομίσματα έχει αποκλειστικά και μόνο αυτό τον στόχο.

Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι εξαντλημένο. Χωρίς καμία δυνατότητα για νέα τροχιά ανάπτυξης. Αυτή θα είναι η πιο ωμη, τραγική αλήθεια που θα διαπιστώνεται όλη την επόμενη περίοδο.

Σωτήρης Βλάχος