Το κίνημα των «αγανακτισμένων» διεθνώς και των «αντιαγανακτισμένων» στη Κύπρο

Η κρίση που ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία και απειλεί με κατάρρευση, χώρες μέσα στη καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία δεν είναι μόνο οικονομική. Έχει μετατραπεί σε πολιτική κρίση. Ήδη στην Ελλάδα και Ιταλία έχουν καταρρεύσει οι Κυβερνήσεις κάτω από τη πίεση των αδιέξοδων πολιτικών λιτότητας που προσπάθησαν να εφαρμόσουν και της μαζικής αντίστασης που βρήκαν από τα κάτω. Θεσμοί και οργανισμοί όπως η Βουλή, η δικαστική εξουσία αλλά και η ίδια η Ε.Ε. μπαίνουν σε αμφισβήτηση.

Η δυνατότητα των από πάνω, αυτών που βρίσκονται στη κορυφή της κοινωνίας και έχουν τη δυνατότητα να κινούν τα νήματα και να επιβάλλουν στους από κάτω τη θέληση τους, έχει κλονιστεί σε μεγάλο βαθμό. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» που απειλεί να καταλάβει τη Wall Street, τους δρόμους του Λονδίνου, το Μιλάνο και αλλού είναι η καλύτερη απόδειξη γι αυτό.

Σήμερα εκτός από τα εργατικά συνδικάτα, τους αγρότες, τις φοιτητικές ενώσεις, που παραδοσιακά συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις κατεβαίνουν στους δρόμους μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που πριν ήταν παθητικά. Μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, δημόσιοι υπάλληλοι, άνθρωποι που δεν είναι οργανωμένοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, συνταξιούχοι, ακόμη και μικρομεσαίοι που κτυπιούνται από τη κρίση. Χιλιάδες κόσμου που μπαίνει σε δράση και ριζοσπαστικοποιείται με γρήγορους ρυθμούς.

Διαδηλώσεις με τεράστια μαζικότητα είδαμε τους τελευταίους μήνες, όχι μόνο σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, το Λονδίνο, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Ιταλία αλλά ακόμη και στο Ισραήλ που παρά το ότι η ζωή είναι στρατιωτικοποιημένη, κατέβηκαν στους δρόμους περισσότεροι από μισό εκατομμύριο άνθρωποι ενάντια στην πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης.

Αυτό βέβαια δεν είναι ένα κίνημα που προέκυψε από το πουθενά. Έχει τις ρίζες του σε δύο βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι η Αραβική Άνοιξη, οι νικηφόρες εξεγέρσεις στη Τυνησία και κυρίως στην Αίγυπτο. Η πλατεία Ταχρίρ, το σύμβολο της επανάστασης στην Αίγυπτο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης όχι μόνο για τους Άραβες αλλά και για τους καταπιεσμένους και καταφρονημένους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα για το πώς οι απλοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν από θεατές της ιστορίας σε πρωταγωνιστές της ιστορίας και να ανατρέψουν δικτατορίες και καθεστώτα που έμοιαζαν ακλόνητα.

Το δεύτερο είναι η ίδια η αποτυχία και η κρίση των θεσμών και των μηχανισμών που εξασφάλιζαν μια σχετικά ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Όταν αυτοί οι θεσμοί, κυβερνήσεις, Βουλή, τράπεζες, δικαστική εξουσία δεν μπορούν πια να προσφέρουν μια ανεκτή ζωή και λειτουργία της κοινωνίας τότε οι άνθρωποι αρχίζουν να σκέφτονται ότι χρειάζεται κάτι άλλο κάτι σαν την πλατεία Ταχρίρ. Η αίσθηση ότι οι από πάνω απέτυχαν κι ότι εμείς, οι από κάτω πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, δυναμώνει.

Βέβαια αυτό το κίνημα δεν είναι ομοιογενές, δεν έχει πολιτική ομοιομορφία και ξεκαθαρισμένη στρατηγική αλλά είναι σίγουρα προσανατολισμένο προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι ένα πολύχρωμο κίνημα αλλά με ξεκάθαρα αντιρατσιστικούς και αντικαπιταλιστικούς προσανατολισμούς. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από τους στόχους του που είναι οι τράπεζες τα χρηματιστήρια, οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί αλλά και από τα αιτήματα του που στρέφονται ενάντια στις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων. Παλεύουν για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί τα βάρη της κρίσης, για να σώσουν τις δουλειές τους, τις συντάξεις, την δημόσια παιδεία και υγεία αλλά και για περισσότερη διαφάνεια και δημοκρατία. Απαιτούν να πληρώσουν τη κρίση αυτή που την προκάλεσαν, οι τραπεζίτες και οι άλλοι κερδοσκόποι της αγοράς.

Γι αυτό και βρέθηκε από πολύ νωρίς στο στόχαστρο των απολογητών του καπιταλισμού σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και των ίδιων των κυβερνήσεων. Γι αυτό και βλέπουμε σήμερα αυτή τη λυσσαλέα προσπάθεια για καταστολή των κινητοποιήσεων με άγρια αστυνομική βία, συλλήψεις και διώξεις χιλιάδων ακτιβιστών κυρίως στις ΗΠΑ.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε αυτό το κίνημα και καταδικάζουμε κάθε προσπάθεια βίαιης καταστολής του. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» δεν είναι απλά μια μόδα ή ένας μεταδοτικός ιός που έχουν αρπάξει διάφορες χώρες όπως ίσως θέλουν να πιστεύουν διάφοροι αναλυτές. Όσο η οικονομική και κοινωνική κρίση θα βαθαίνει τόσο θα μεγαλώνει και η οργή και η αγανάκτηση που θα προκαλούνται από την προσπάθεια των κυβερνήσεων να ξεπεράσουν την κρίση προσαρμόζοντας την πολιτική τους στις ανάγκες της αγοράς και των κερδοσκόπων. Οι χιλιάδες διαδηλωτές που κατεβαίνουν στις πλατείες, που πολιορκούν τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά μόνο να αντισταθούν. Αυτό το μίγμα της απόγνωσης και της αγανάκτησης όταν συναντιέται και ενώνεται με την οργανωμένη δράση των εργαζομένων και των φοιτητών (όπως έχει συμβεί αρκετές φορές μέχρι σήμερα) γίνεται ένα εκρηκτικό μίγμα που μπορεί να απειλήσει το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που βρίσκεται σε κρίση.

Φυσικά όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με αυτούς που στη Κύπρο αυτοχαρακτηρίστηκαν «αφυπνισμένοι – αγανακτισμένοι». Αυτοί καπηλευτήκαν το όνομα ενός κινήματος με το οποίο δεν έχουν καμιά σχέση, όπως καπηλεύτηκαν και τους νεκρούς από τη τραγωδία στο Μαρί. Αντίθετα αυτοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «αντιαγανακτισμένοι» γιατί αντιπροσωπεύουν αυτά, ενάντια στα οποία παλεύουν οι πραγματικοί «αγανακτισμένοι» στον υπόλοιπο κόσμο, το συντηρητισμό, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τις πολιτικές της λιτότητας και του κτυπήματος των εργατικών κατακτήσεων. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που μαζί με τους ελληνοκύπριους «αντιαγανακτισμένους» συμπορεύτηκαν ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, και άλλοι νυν και πρώην τραπεζικοί αξιωματούχοι αλλά και πολλοί βουλευτές γνωστοί για τις εθνικιστικές και ρατσιστικές θέσεις τους και για τις επιθέσεις τους ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Για αυτό εξάλλου και εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα από το πολιτικό σκηνικό παρά το ότι είχαν τη στήριξη όλων σχεδόν των ΜΜΕ και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.