Τράπεζες: η χιονοστιβάδα των σκανδάλων και τα ΜΜΕ

Η κάθοδος της Τρόικας από τη μια, και η προσπάθεια της Κεντρικής Τράπεζας υπό το νέο Διοικητή από την άλλη, για να διερευνήσουν την κατάσταση των τραπεζών, φαίνεται να ανοίγει μια σειρά από λογοκρινόμενα θέματα. Ταυτόχρονα, η πλειοψηφία των ΜΜΕ προσπαθεί να υποβαθμίσει το ζήτημα, το οποίο βέβαια δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Διότι στο βάθος, όλοι ξέρουν ότι το επόμενο μεγάλο ζήτημα, έχει να κάμει με την έκθεση των κυπριακών τραπεζών σε δάνεια στην Ελλάδα και αν τελικά αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, οι εξελίξεις σε εκείνο τον τομέα θα είναι κατακλυσμικές. Προς τον παρόν, φαίνεται ότι υπάρχει μια προσπάθεια στην Ευρώπη να αναβληθεί αυτό το ενδεχόμενο για το 2013, ίσως και μετά τις γερμανικές εκλογές. Οι διαρροές, ωστόσο, για τα σκάνδαλα των τραπεζών είναι εντυπωσιακές παρά τις προσπάθειες για λογοκρισία – ήδη λ.χ. διέρρευσαν εκθέσεις για «συγκρούσεις συμφερόντων», για ύποπτη λειτουργία θυγατρικών, και την περασμένη Κυριακή, 26/8, η Χαραυγή, η οποία μαζί με το οικονομικό του Φιλελευθέρου, ήταν και οι μόνες εφημερίδες που δημοσίευσαν κάποια στοιχεία για τα σκάνδαλα, είχε πληροφορίες για την αγορά ελληνικών ομολόγων από γερμανική τράπεζα η οποία προσπαθούσε να τα ξεφορτωθεί και στην αγορά περιλήφθηκε και προμήθεια 5%. Το ποίοι αποφάσισαν την αγορά είναι, προφανώς, ενδιαφέρον. Την Τρίτη, 28/8, ο «Φιλελεύθερος» είχε αναφορά σε εσωτερική έρευνα της Τράπεζας Κύπρου για δάνειο 2 εκατομμυρίων που πήρε ο τέως εκτελεστικός σύμβουλος Α. Ηλιάδης, το οποίο ήταν εντυπωσιακά χαμηλότοκο [2.5% αντί 5.5%]. Η αναφορά ήταν απλά η αρχή: την Τετάρτη μέχρι και η «Αλήθεια» είχε πρωτοσέλιδο ότι ο Ηλιαδης μαζί με τον Καρυδα (τον οποίον πρόβαλε ο Πολίτης, προηγουμένως, σαν «αδικημένο») ήταν τα άτομα τα οποία εμπλέκονται στην αγορά των ελληνικών ομολόγων – και μάλιστα «εν άγνοια» του Δ.Σ. της Τράπεζας, το οποίο έγκρινε την αγορά «εκ των υστέρων». Ταυτόχρονα παραιτήθηκε ο πρόεδρος της Τράπεζας Κύπρου. Και ξεκινούν οι έρευνες από τον διεθνή οίκο Alvarez and Marshal εκ μέρους της Κεντρικής. Όσα διαρρέουν τώρα είναι απλά η αρχή.

Ας ξεκινήσουμε την καταγραφή, όμως, από τον περασμένο Ιούλη:

Ο βαθύς λάκκος της Λαϊκής: από τις παλιές αμαρτίες, στις συγκρούσεις συμφερόντων με φόντο τα δάνεια

Η Τρόικα φαίνεται να προσπέρασε γρήγορα τις προσπάθειες των τραπεζών να συγκαλύψουν τα κενά τους και ανέβασε τα πιθανά ποσά που θα χρειαστούν στα 6 με 10 δις. Φαίνεται, επίσης, ότι η Τρόικα άρχισε να διερευνά και τους μηχανισμούς μέσα από τους οποίους γινόταν ξέπλυμα χρήματος, μέσω των κυπριακών τραπεζών. Αναφορά στο θέμα έκανε άμεσα και η Καθημερινή της Κυριακής 26/8. Στο ελληνικό "Βήμα" υπήρχε πριν μερικές εβδομάδες αναφορά, ότι εκφράστηκαν διαφωνίες για την παρουσία του κ. Φιλίππου στο Δ.Σ. της Λαϊκής. Σε μια ενδιαφέρουσα κίνηση, ωστόσο, ο κ. Φιλίππου διορίστηκε επικεφαλής της Τράπεζας, μετά την υποχρεωτική αποχώρηση του κ. Σαρρή. Αν και ο διορισμός του κ. Φιλίππου έγινε για λόγους τυπικούς επίσημα – ως ο γηραιότερος – ενδέχεται, επίσης, η τοποθέτηση του στη συγκεκριμένη θέση να αποτελεί και μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν δύσκολες ερωτήσεις, αφού την περίοδο της διακίνησης των γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων είχε νευραλγική θέση στην Κεντρική Τράπεζα. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο διορισμός του στο Συμβούλιο της Λαϊκής, έγινε κατόπιν επίμονης του ΔΗΚΟ – και στη δεδομένη περίπτωση του Ν. Παπαδόπουλου. Αν, κατά συνέπεια, η τοποθέτησή του είναι κίνηση άμυνας ή τοπικής συναίνεσης θα φανεί στην πορεία.

Η αντικατάσταση του κ. Σαρρή, από την άλλη, ήταν αναμενόμενη, αλλά η προσπάθεια του κύκλου του να την αποδώσει στην «Ομόνοια» - ως είδος μεταφορικής μετατόπισης των ευθυνών του στο "φταίνε οι άλλοι", μάλλον το ζημίωσε, αφού στη διαδικασία της συζήτησης δημοσιοποιήθηκε, τελικά, ένα σκάνδαλο που εκκρεμούσε στα εσωτερικά της Τράπεζας, αλλά και στην Κεντρική Τράπεζα σε σχέση με τον κ. Σαρρή αναφορικά με "σύγκρουση συμφερόντων". Ο κ. Σαρρής όταν ανέλαβε την διοίκηση της Λαϊκής ήταν, ήδη, στο διοικητικό συμβούλιο οκτώ εταιρειών, δύο από τις οποίες είχαν δάνεια στην Λαϊκή – της μιας μάλιστα ανερχόταν σε 100,000 και σύμφωνα με τη Χαραυγή είναι «μη εξυπηρετούμενο» σήμερα. Όταν δημοσιοποιήθηκαν τα στοιχεία από τις δύο αριστερές εφημερίδες, Χαραυγή και Γνώμη, την Παρασκευή 17 Αυγούστου, ακολούθησε μια εντυπωσιακή σιωπή από τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Μόνο το ΡΙΚ κάλυψε το θέμα, και αυτό με δηλώσεις του εκπρόσωπου του ΠΑΣΕΧΑ, Μ. Ολύμπιου. Ο κ. Σαρρής προσπάθησε να απαντήσει τη Δευτέρα, εκθέτοντας τον εαυτό του, αφού ουσιαστικά προσπάθησε να παραπλανήσει δηλώνοντας ότι δεν είχαν δοθεί δάνεια κατά την διάρκεια της θητείας του ως επικεφαλής της Λαϊκής. Το θέμα, βέβαια, ήταν τα δάνεια που υπήρχαν και όχι που είχαν δοθεί. Και, φυσικά, η συμμετοχή στα διοικητικά συμβούλια των οκτώ εταιρειών, θέμα το οποίο δεν σχολίασε σε μια έμμεση παραδοχή για την αλήθεια των πληροφοριών. Ο Ορφανίδης, ο οποίος προσπάθησε, επίσης, να αντιδράσει, αφού οι αποκαλύψεις έδειχναν ότι το ζήτημα της σύγκρουσης συμφερόντων του κ. Σαρρή είχε επισημανθεί και από υπηρεσία της Κεντρικής Τράπεζας, υποστήριξε ότι «δεν ολοκληρώθηκε η έρευνα» - ένας αστείος ισχυρισμός, αφού η μοναδική ενέργεια σε αυτή την κατεύθυνση ήταν ότι έστειλε επιστολή στον κ. Σαρρή, στην οποία ο τελευταίος δεν απάντησε, παρά την παρέλευση αρκετών μηνών.

Το όλο θέμα με τον κ. Σαρρή ήταν ουσιαστικά, αποκαλυπτικό των διαπλεκομένων συμφερόντων στις Τράπεζες. Το πραγματικό υπόστρωμα ήταν τα δάνεια που είχαν δοθεί και τα οποία ήταν, είτε μη εξυπηρετούμενα, είτε ύποπτα, όσον αφορά στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν. Ήδη, κυκλοφορήσαν φήμες και στοιχεία από τον Μάιο ότι είχαν δοθεί δάνεια ύψους ενός δις σε μέλη του διοικητικού συμβουλίου, τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα και την χρόνια, το 2011, που εμπλάκηκε στην προεδρία της τράπεζας ο κ. Σαρρής, τα δάνεια σε μέλη του Δ.Σ. είχαν φτάσει στα 400 εκατομμύρια. Ταυτόχρονα, κυκλοφορούσαν πληροφορίες για μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε αθλητικούς παράγοντες. Και δημοσιεύτηκε, επίσης, και ένα ζήτημα παραχώρησης δανείων σε ιρανούς επιχειρηματίες για αγορά επαύλεων από εργοληπτικές εταιρείες, χωρίς να υπάρχει διασφάλιση για την αποπληρωμή των δανείων. Τελικά, οι οικοδομικές εταιρείες πληρώθηκαν, αλλά τα δάνεια δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος αποπληρωμής – και σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν είναι «μη εξυπηρετούμενα» για μήνες. Τίθενται κατά συνέπεια και ζητήματα μεσαζόντων – οι δικηγόροι είναι πάντα ένας νευραλγικός κρίκος στην όλη διαδικασία διαπλοκής των τραπεζών.

Και σαν να μην έφταναν τα εσωτερικά προβλήματα, εμφανίστηκαν και διεθνή: βρετανοί, οι οποίοι πήραν δάνεια από την Λαϊκή, για «αγορά εξοχικών κατοικιών» σκοπεύουν να καταφύγουν στα δικαστήρια γιατί, υποστηρίζουν, ότι «παρασύρθηκαν» η παραπλανήθηκαν από «τράπεζες, κυπριακές εταιρείες ανάπτυξης γης και βρετανούς σύμβουλους» να πάρουν δάνειο σε ελβετικά φράγκα – με αποτέλεσμα να μην μπορούν τώρα να πληρώσουν τις δόσεις. Πολλά δάνεια της Λαϊκής σε αυτόν τον τομέα είναι ήδη «μη εξυπηρετούμενα».

Οι εσωτερικές φουρτούνες στην τράπεζα Κύπρου: από την Uniastrum στην αγορά των ελληνικών ομολόγων

Ενώ στην Λαϊκή συνεχίζονται οι προσπάθειες για κάλυψη και διάγνωση των ζημιών, οι εσωτερικές έρευνες στην Τράπεζα Κύπρου δείχνουν, επίσης, μια σειρά ύποπτων διαδικασιών. Το πρώτο σκάνδαλο που διέρρευσε αφορούσε τη ρωσική τράπεζα Uniastrum. Το θέμα της τράπεζας είχε εγείρει, πριν από μερικούς μήνες, ο τέως υπουργός οικονομικών, Χ. Σταυράκης: στο βιβλίο του «Οικονομία στην Πολιτική, Πολιτική στην Οικονομία» όπου καταγράφει την προσπάθεια του να πείσει τον τότε διοικητή της Κεντρικής, τον Α. Ορφανίδη, να καθυστερήσει την αγορά της τράπεζας.

Ο Ορφανίδης αρνήθηκε και τελικά η τράπεζα αγοράστηκε για πολύ περισσότερα από όσο άξιζε με βάση τις τιμές μετά την κρίση του 2008. Ο Σταυράκης απέδωσε το λάθος στο πείσμα του Ορφανίδη. Είναι, όμως, πιθανόν να υπήρχαν και ευρύτερα συμφέροντα, τελικά. Η παράλογη απόφαση να αγοραστεί πιο ακριβά η τράπεζα, συνοδεύτηκε και από μια σειρά από παράδοξες πρακτικές της τράπεζας στη Ρωσία, όπως οι σχέσεις της με θυγατρικές και άλλες εταιρείες και συμφέροντα. Σύμφωνα με τον Φιλελεύθερο:

«Η έκθεση υποστηρίζει ότι εταιρεία που συνδέεται με στελέχη της ρωσικής θυγατρικής λειτούργησαν σε βάρος της μητρικής, δημιουργώντας ένα πολύπλοκο μηχανισμό παραχώρησης δανείων σε εταιρείες με άγνωστους ακόμα μετόχους.»

Αν και η Τράπεζα Κύπρου επέμενε ότι οι ζημίες ήταν συγκριτικά μικρές - μερικά εκατομμύρια - το συνολικό κόστος, μάλλον, θα είναι πολύ μεγαλύτερο, αν υπολογιστούν τα αρχικά επιπλέον κόστη της εξαγοράς, οι κρυμμένες ζημιές από την διαπλοκή που ανιχνεύτηκε από την έρευνα και οι τελικές ζημιές από την πώληση της τράπεζας. Η έρευνα, ουσιαστικά, έδειχνε ότι κάτω από την επιφάνεια υπήρχαν διάφοροι σκελετοί στα ντουλάπια των τραπεζών.

Η στάση των ΜΜΕ ήταν ενδιαφέρουσα. Το θέμα είχε διαρρεύσει, αρχικά, σε ελληνικό ιστότοπο και ακολούθως, προβλήθηκε πρωτοσέλιδα από τη Χαραυγή και σε μικρότερη κλίμακα από το Φιλελεύθερο, ο οποίος το κάλυψε στις οικονομικές του σελίδες. Η πιο εντυπωσιακή προσπάθεια συγκάλυψης έγινε από τον Πολίτη. Όχι μόνο δεν προβλήθηκε τίποτα πρωτοσέλιδα - παρά την συνηθισμένη του πρακτική για σκανδαλοθηρία ως διαφημιστική πρακτική - αλλά προσπάθησε συνειδητά να συγκαλύψει το θέμα μετατοπίζοντας το ... και πάλιν στην Ομόνοια. Αν στην περίπτωση του Σαρρή αποδείχθηκε ότι η επίκληση του σωματείου - που δεν είχε πάρει δάνεια - ήταν τρόπος για να συγκαλύψει τη δική του σύγκρουση συμφερόντων, η επανάληψη του σεναρίου στην περίπτωση του Πολίτη, δίνει στο θέμα σχεδόν κωμική διάσταση. Αυτήν την φορά, η εφημερίδα χρησιμοποίησε τη διαμαρτυρία ενός στελέχους της Τράπεζας Κύπρου, κάποιου κ. Καρυδά, ο οποίος φαίνεται ότι κρίθηκε υπεύθυνος, σε εσωτερική έρευνα της τράπεζας, για την αγορά των ελληνικών ομολόγων και του αφαιρέθηκαν αρμοδιότητες, για να μπορέσει να διεξαχθεί έρευνα. Χωρίς να γίνεται αναφορά στη θέση της Τράπεζας και τις εν δυνάμει ευθύνες του κ. Καρυδά στο σκάνδαλο της αγοράς των ομολόγων, ο Πολίτης υιοθέτησε με πρωτοσέλιδο τίτλο τις απόψεις του ότι απομακρύνθηκε από τα καθήκοντα του, διότι δεν συμφώνησε να δοθεί δάνειο στην Ομόνοια και εταιρείες του Λαϊκού. Την επομένη, ο Πολίτης βρέθηκε αντιμέτωπος με αγωγές για δυσφήμηση και επίσημες δηλώσεις ότι ο κ. Καρυδάς έλεγε ψέματα - η εταιρεία Τηλέγραφος λ.χ., δήλωσε, ότι δεν είχε ζητήσει δάνειο - και ότι η εφημερίδα προσπαθούσε να συγκαλύψει ευθύνες για την αγορά των ομολόγων. Ο Πολίτης προσπάθησε να τα μαζέψει μετά το φιάσκο και με απολογητικό τόνο προσπάθησε να παρουσιάσει, ως δηλώσεις του κ. Καρυδά, το όλο θέμα. Η επιλογή της πρωτοσέλιδης προβολής μιας κουτσομπολίστικης δήλωσης, δεν ήταν, όμως, τυχαία.

Η διαρροή των πληροφοριών, την Κυριακή, στην Χαραυγή, ότι στην αγορά των ελληνικών ομολόγων της Τράπεζας Κύπρου (1.8 δις – το ποσό το οποίο ζήτησε η Λαϊκή Τράπεζα για να έχουμε συγκριτικό μέτρο) υπήρχαν προμήθειες, φαίνεται να εστιάζει στις ευθύνες συγκεκριμένων ατόμων - προφανώς και του κ. Καρυδά - κάτι που θα φανεί, βέβαια, από τις έρευνες που θα διεξάγει ο διεθνής οίκος στον οποίο ανατέθηκε η έρευνα. Και η προμήθεια 5% θα μπορούσε να χρηματοδοτεί και μπόνους η και μίζες. Η εφημερίδα υπολογίζει ότι τα κέρδη από τις προμήθειες μπορεί να έφταναν και σε 100 εκατομμύρια. Και μετά οι αποκαλύψεις πήραν την μορφή χιονοστιβάδας: Ο Φιλελεύθερος την Τρίτη, 28/8, εστίασε στο χαμηλοτοκο δάνειο του κ. Ηλιαδη ενώ ξαφνικά την Τετάρτη, 28/8, και η Αλήθεια (η οποία μέχρι τώρα απόφευγε την έμφαση στα τραπεζιτικά σκάνδαλα) δημοσίευσε και έγγραφα τα οποία ονόμαζαν πια τους Ηλιαδη και Καρυδα σαν τα άτομα που εμπλέκονταν στην αγορά των ομολόγων. Σύμφωνα με τα έγγραφα τα οποία επικαλείται ενώ ο κ. Καρυδας διαβεβαίωνε τον Δεκέμβριο του 2009 ότι η Τράπεζα είχε «μειώσει σημαντικά» την «συμμετοχή» της σε ελληνικά ομόλογα, την ίδια ακριβώς περίοδο ξεκίνησε μια ξέφρενη αγορά ελληνικών ομολόγων η οποία έφτασε μέχρι τον Απρίλιο του 2010 σχεδόν τα 2 δις. Αυτές οι αγορές (σύμφωνα με έγγραφο της Τράπεζας Κύπρου του 2012), έγιναν με «προφορικές οδηγίες» των Ηλιαδη και Καρυδα.

Κατά τα άλλα, ο κ. Ηλιαδης διεκδικεί πέραν των τεσσάρων εκατομμυρίων ως εφάπαξ μετά την "αποχώρηση"/απόλυσή του.

apo http://www.defterianaynosi.com/

Συναπάντημα Ειρήνης και Επανένωσης

Την καθιερωμένη τους κοινή εκδήλωση, η οποία πραγματοποιείται κάθε χρόνο με αφορμή την 1η Σεπτεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των Συνδικάτων για την ειρήνη, συνδιοργανώνουν το ερχόμενο Σάββατο, η ΠΕΟ, η ΝΤΕΒ-ΙΣ και η Δικοινοτική Πρωτοβουλία «Ενωμένη Κύπρος».
Το  «Συναπάντημα Ειρήνης και Επανένωσης» θα πραγματοποιηθεί στο χώρο δίπλα από το Σπίτι της Συνεργασίας, στη νεκρή ζώνη, ο οποίος θεωρείται από τις συνδιοργανώτριες οργανώσεις συμβολικός για το θέμα της εκδήλωσης, και θα περιλαμβάνει καλλιτεχνικό πρόγραμμα από μουσικά σχήματα από τις δύο κοινότητες.

Ο Γενικός Γραμματέας της ΠΕΟ Πάμπης Κυρίτσης, σε σημερινή δημοσιογραφική διάσκεψη στο Σπίτι της Συνεργασίας, ανέφερε ότι η κοινή αυτή εκδήλωση έχει καθιερωθεί με περιεχόμενο την υπεράσπιση της ειρήνης, ιδιαίτερα στην Κύπρο και βασίζεται σε μια κοινή πολιτική βάση, η οποία έχει συμφωνηθεί από τους συνδιοργανωτές και η οποία περιλαμβάνεται στην κοινή τους διακήρυξη.
Ο Γενικός Γραμματέας της τουρκοκυπριακής συντεχνίας ΚΤΟΣ Σενέρ Ελτζίλ είπε ότι «ως αποτέλεσμα των κινήσεων των ιμπεριαλιστών για την υπεράσπιση των βρώμικων συμφερόντων τους στην περιοχή η Κύπρος βρίσκεται σε επικίνδυνη θέση». Το αιματοκύλισμα στην ευρύτερη περιοχή δείχνει πόσο σημαντικό αγαθό είναι η ειρήνη, για την οποία, όπως ανέφερε, πρέπει να παλέψουμε από κοινού.

«Ως Κύπριοι που ζήσαμε την οδύνη του πολέμου, κατανοούμε τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων στη Συρία και στις νότιες περιοχές της Τουρκίας», είπε. Πρόσθεσε ότι «έχει ιδιαίτερη σημασία η εκδήλωση να πραγματοποιείται στη νεκρή ζώνη». «Ενώνουμε τις δυνάμεις και τις φωνές μας για μια Κύπρο στην οποία δεν θα μας χωρίζουν συρματοπλέγματα και οδοφράγματα», ανέφερε ο  Σενέρ Ελτζίλ.

Στην κοινή διακήρυξη των οργανώσεων, την οποία ανέγνωσαν στα ελληνικά και στα τουρκικά ο ΓΓ της ΠΕΟ Πάμπης Κυρίτσης και ο ΓΓ της ΚΤΟΣ Σενέρ Ελτζίλ, αντίστοιχα, αναφέρεται ότι ο «πιο σοβαρός κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο κυπριακός λαός είναι η συνέχιση της de facto διαίρεσης του τόπου μας. Ο αγώνας για την ειρήνη και την επανένωση της χώρας μας, αποτελεί για μας τη βασική και άμεση προτεραιότητα μας» και προστίθεται ότι «καμία κατάκτηση των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι μόνιμη και σταθερή όσο η πατρίδα μας παραμένει διχοτομημένη».

«Επιμένουμε ότι ο δρόμος των συνομιλιών είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουμε στη λύση», αναφέρουν οι οργανώσεις, οι οποίες ζητούν «τη συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών που έχει ουσιαστικά παγώσει, με ειλικρινή διάθεση, χωρίς υπαναχωρήσεις και με σεβασμό στα μέχρι σήμερα συμφωνηθέντα».

«O στόχος μας είναι η λύση δικοινοτικής, διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως αυτή προνοείται από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και που θα προνοεί για ένα κράτος, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα βάσει των συμφωνιών 23ης Μαΐου και 1ης Ιουλίου», σημειώνεται.

Η κοινή διακήρυξη αναφέρεται και στην παγκόσμια οικονομική κρίση, για την οποία οι οργανώσεις που τη συνυπογράφουν, εκτιμούν ότι είναι «πολύ πιο βαθιά και πιο μακρόχρονη απ’ ό,τι υπολογιζόταν. Πρόκειται για μια κρίση του καπιταλισμού και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες και έχει οδηγήσει στη διεύρυνση των ανισοτήτων και στην υπόσκαψη του κοινωνικού κράτους».

Προστίθεται ότι  «αναπόφευκτα και στη χώρα μας οι εργαζόμενοι έχουν επηρεαστεί από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης».

Εμείς, συνεχίζει η διακήρυξη, «από θέση αρχής συνεχίζουμε τον αγώνα μας, ώστε να μην φορτωθούν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης πάνω στην πλάτη της εργατικής τάξης, αλλά να πληρώσουν κυρίως αυτοί που έχουν πιο μεγάλη οικονομική δυνατότητα και αντέχουν περισσότερο».
Την κοινή διακήρυξη των συνδιοργανώτριων οργανώσεων συνυπογράφουν 61 οργανώσεις ανάμεσα στις οποίες πολιτικά κόμματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ιδρύματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τη συμμετοχή των οποίων πραγματοποιείται η εκδήλωση της 1ης Σεπτεμβρίου.

Η 1η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, ως Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των Συνδικάτων για την ειρήνη, στη μνήμη της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας κατά της ανθρωπότητας το 1939 και των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού.

http://www.gnomionline.com.cy/index.php/politiki/alla-gegonota/idisi8/

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

Ποιανού πολιτισμένου ανθρώπου δεν δέθηκε κόμπο το στομάχι του βλέποντας τη φασιστική σύναξη της Κορίνθου;  Ποιος δεν ένιωσε αηδία για όλους εκεί; Στην πραγματικότητα, έχουμε ένα  σύνηθες σκηνικό της Ελλάδας των τελευταίων μηνών: ένας συρφετός ανθρώπων της χαμηλότερης στάθμης και πνευματικότητας, γίνεται τιμητής και χειροκροτητής των αποβρασμάτων της Χρυσής Αυγής, σε μια ακόμη εκδήλωση μίσους. Δεν έλειψαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι από την ελληνική κοινωνία. Ήταν διασκορπισμένοι  όμως εδώ και εκεί, στην αφάνεια, στο σκοτάδι, σαν τυφλοπόντικες. Η συγκυρία τούς έδωσε υπόσταση και τους έβγαλε από το σκοτάδι. Ενώθηκαν κάτω από την ομπρέλα του φασισμού, ο οποίος φασισμός ικανοποίησε τα απωθημένα τους. Μέσω του φασισμού έγιναν πρωτοπορία, μια θλιβερή μεν, αλλά υπαρκτή πρωτοπορία. Βγαίνουν στους δρόμους, στις πλατείες, κάνουν πορείες, νιώθουν αυτοπεποίθηση, νιώθουν ότι έχουν το πάνω χέρι, αυτοί κάνουν κουμάντο τώρα. Θέλουν να εκδικηθούν για τα χαμένα χρόνια που έζησαν στην απαξίωση, ουραγοί της ιστορίας!
Και σαφώς, δεν πρέπει κατ’ ουδένα λόγο να μπαίνει το ζήτημα,  “ότι έπρεπε η Αριστερά να κερδίσει αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους κερδίσει η Χρυσή Αυγή…”. Αυτά τα χαμένα κορμιά, όσοι πολλοί και αν είναι, δεν τους έχει ανάγκη η Αριστερά. Η τραγικότητα των γεγονότων της Κορίνθου, δεν είναι τόσο η παρουσία  αυτών των ανθρώπων εκεί , όσο η ανοχή των υπόλοιπων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα, μπροστά στο φασισμό. Αυτή η ανοχή, δεν σημαίνει  και αποδοχή του. Είναι μια παθητική στάση ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να δράσουν και να συμπεριφερθούν απέναντι σε ένα επιθετικό φαινόμενο. Σε αυτούς πρέπει να στραφεί η Αριστερά. Σε αυτούς που είναι η μεγάλη πλειοψηφία και που αποτελούσαν πάντα τη μαγιά κάθε προοδευτικής εξέλιξης. Σε αυτούς που αποτραβήχτηκαν σπίτι, άναυδοι από τις εξελίξεις, φοβισμένοι μπροστά στους καινούργιους καιρούς. Η άνοδος της Δεξιάς, η έλλειψη πειστικού λόγου, ενότητας και προοπτικής από την Αριστερά, σε συνδυασμό με την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, οδήγησε σε μια ηθική κατάπτωση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Αυτοί όλοι πρέπει να ξαναβρούν τη χαμένη τους ελπίδα. Μπορεί η ελληνική Αριστερά να τους τη δώσει πίσω;

“Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική”, έλεγε ο Λένιν. Τα πράγματα δεν θα πάνε μπροστά αν δεν κατανοήσουμε, ως αριστεροί, την εποχή αλλά και τα λάθη μας. Ο καπιταλισμός, όσο και αν γίνεται ολοένα και πιο αποκρουστικός για τους ανθρώπους, είναι το μοναδικό υπαρκτό πρότυπο. Η αποτυχία του υγιούς σοσιαλισμού να ριζώσει και να απλωθεί, είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για τους αριστερούς να πείσουν την κοινωνία. Αποδείχτηκε πάμπολλες φορές, ότι π.χ. καμιά οικονομική κρίση δεν οδηγεί  κατ’ ανάγκη στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας και στην απόρριψη του υπάρχοντος συστήματος. Αντίθετα μάλιστα, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει στη συντηρητική στροφή και ακόμη χειρότερα, στην άνοδο του φασισμού.  Θέλει προσπάθεια υπομονετική και σταθερή, ώστε με τους αγώνες, τα συνθήματα, τις θέσεις για όλα τα ζητήματα, να βοηθάς στην εξέλιξη της συνείδησης των ανθρώπων. Πρέπει να εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή που σου παρουσιάζεται, να την κάνεις ευκαιρία. Κάθε μάχη έχει τη σημασία της και η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να μην την παλεύει με στόχο τη νίκη. Έτσι δίνεις αυτοπεποίθηση στους εργαζομένους και στη νεολαία, δίνεις ελπίδα και προοπτική. Έτσι απομονώνεις τους σκοταδιστές, ρίχνοντάς τους στο περιθώριο.

Η ελληνική Αριστερά έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στις πρόσφατες εκλογές, ενωμένη, κάτω από ένα μίνιμουμ συμφωνημένο πρόγραμμα, να κυβερνήσει. Τα συνεπακόλουθα της ήττας τα βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Τώρα όμως, μπροστά στη φασιστική λαίλαπα, δεν χωράνε περιχαρακώσεις και “κομματικοί πατριωτισμοί”. Οι προσεγγίσεις του στυλ, “η κοινωνία πάτησε πάτο και δεν μπορεί να μας κατανοήσει εμάς τους ανώτερους”, εκτός του ότι είναι πολιτικά ολότελα λάθος, ταυτίζουν την υπόλοιπη κοινωνία με τους χαμερπείς τιμητές του φασισμού. Είναι όλη η κοινωνία με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως τους απογοητεύσαμε και ‘μεις με τη στάση μας  και τους κλέψαμε την ελπίδα; Το φασισμό πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Η φορτική σύνδεση ,σε κάθε ευκαιρία, του καπιταλισμού και του φασισμού, δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το παρατείνει γιατί αφοπλίζει την Αριστερά από το να δράσει αντιφασιστικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι για να κτυπήσεις και εξαλείψεις μια για πάντα το φασισμό, θα πρέπει να ανατρέψεις τον καπιταλισμό. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να το κάνουμε αυτό τώρα! Υπάρχει; Μια σοφή κουβέντα λέει ότι, όταν έχεις ένα εχθρό που σε απειλεί με το πιστόλι στον κρόταφο και ένα άλλο που σου δίνει δηλητήριο κάθε μέρα για να πεθάνεις αργά αργά, τότε είναι προφανές ποιον θα αντιμετωπίσεις πρώτο.

Μάριος Θρασυβούλου
27/8/2012

Νικηφόρος: Οικονομική δυσπραγία και θεία τιμωρία

του Σωτήρη Κάττου στον Πολίτη

Φαίνεται ότι ο Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας κ Νικηφορος, θα πρέπει να είναι ο πιο ηθικός άνθρωπος εις την νήσον καθότι τον ευλόγησε ο θεός του και τον έχει καταστήσει τον μεγαλύτερο κάτοχο περιουσίας και πλούτου στην Άγια αυτή νήσον. Εξ άμβωνος φορώντας την πολυτελή και απαστράπτουσα από χλιδή αρχιερατική μίτρα και περιστοιχιζόμενος από επενδυμένο χρυσό εικονοστάσι, απευθύνθηκε προς το ποίμνιο του καταλογίζοντας τους ευθύνες για την πνευματική και την ηθική τους κατάπτωση και επομένως, αναπόφευκτα, ο θεός έρχεται να τους τιμωρήσει με οικονομική δυσπραγία. Φαίνεται ότι ο μητροπολίτης κ. Νικηφόρος ομού μετ’ άλλων κληρικών της ιεραρχίας, ανησυχούν για την επικείμενη οικονομική λαίλαπα που τυχόν ένα μνημόνιο θα επιφέρει εις το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων τον ανησυχεί μήπως το χριστεπώνυμο πλήρωμα από ανάγκη, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας απευθυνθεί προς τον ευλογημένο αυτόν επίσκοπο που ο θεός τον προικοδότησε με ευμάρεια, πλούτο, ευρυμάθεια και «ταπεινοφροσύνη». Φρόντισε προληπτικά να ανεγείρει πνευματικό ανάχωμα ούτως ώστε να αποτρέψει την μάζα του ποιμνίου του να προστρέξει προς αυτόν για πιθανή βοήθεια στο μέλλον. Πιστός στην λαϊκή θυμοσοφία «όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά» και όχι στο χριστιανικό δίδαγμα «ο έχων δύο χιτώνας δίνει τον ένα» υπέβαλε εξ’ άμβωνος με έπαρση και αλαζονεία στους πιστούς ψυχαναγκαστικά ψευτοδιλήμματα ως ένας ικανότατος προπαγανδιστής του φόβου και της ανθρώπινης αμαρτίας. Με πνευματική βαναυσότητα βίασε τα μυαλά και τις ψυχές της ευάλωτης κοινωνικής μάζας. Μιας κοινωνικής μάζας που την χαρακτηρίζει η σχηματική νοηματική λειτουργία και που είναι επιρρεπής στην αποδοχή του μεγάλου ψέματος, όπως αυτό που τους υπέβαλε ο κ. Νικηφόρος, ότι δηλαδή ο θεός τους έφερε την οικονομική δυσπραγία ελέω πνευματικής και ηθικής πτώσης.

Το τραγικότερο όμως αυτής της κατάστασης αφορά τον θεσμικό ρόλο της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, η οποία την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου ολόκληρο σχεδόν το δελτίο ειδήσεων αφιερώθηκε στην θρησκευτική εξαλλοσύνη, στην κοινωνική αφέλεια, στους θρησκευτικούς αφορισμούς και πνευματικούς ψυχαναγκασμούς. Και ενώ είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους, μέσα από την νοοτροπία του ΡΙΚ απεκαλύφθη η κυριαρχία και το μεγαλείο του θεοκρατισμού. Ήταν μια πρωτόγνωρη παρουσίαση του θεοκρατικού βιασμού της ελεύθερης σκέψης και κριτικής αντίληψης. Από την άλλη μέσα από το "ηθικό δίδαγμα" του κ. Νικηφόρου αποτελούσε μια συντονισμένη προσπάθεια εκφοβισμού των μαζών, που αποσκοπούσε στην αποδοχή της επικείμενης οικονομικής δυσπραγίας ελέω μνημονίου, ουσιαστικά ως θέλημα Θεού. Και πράγματι ο κ. Νικηφόρος, στην προσπάθεια του να προστατέψει τα εκκλησιαστικά συμφέροντα και πλειοψηφικά πακέτα μετοχών στο τραπεζικό κατεστημένο υπερέβη εαυτόν στην καθυπόταξη της αλήθειας και την ανάδειξη του ψεύδους.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

1 EYLÜL ORTAK AÇIKLAMASI

Nazi Almanyası’nın 1939’da insanlığa karşı başlattığı saldırı ile nazizmin ve faşizmin katlettiği milyonlarca kurbanının anısına 1 Eylül Dünya Sendikalar Federasyonu tarafından Sendikaların Dünya çapında Barış için Eylem Günü olarak ilan edilmiştir. Bu gün, her ilerici ve demokrat insan açısından ülkemizde ve dünya çapında barışın hâkim olması hedefiyle verilen mücadeleye çağrıyı teşkil etmektedir.

Sendikaların Dünya çapında Barış için Eylem Günü vesilesiyle, insan hakları ve çalışma hakları için, eşitsizliklerin ve sömürünün olmayacağı daha iyi bir dünyanın inşası için mücadele eden bütün halklarla dayanışmamızı ifade ediyoruz. Daha önceki tarihi dönemlerde de olduğu gibi, pek çok halkın savaşlar, bütün halkların özellikle alt katmanlarının büyük acılar yaşamasına yol açmaya devam eden emperyalist Yeni Dünya Düzeni’ne karşı, uluslararası hukukun ilkelerine saygı temelinde dünya barışı için mücadele eden dünyanın her yerindeki barış yanlısı ilerici güçlerle sesimizi birleştiriyoruz.

Dünyanın her yerinde çalışanlar öngörülenden çok daha uzun ve derin olduğu kanıtlanan krizin olumsuz sonuçlarını yaşamaktadırlar. Bu kriz kapitalizmin bir krizidir; eşitsizlikleri arttıran ve sosyal devletin altını oyan neoliberal modelin krizidir.

Bugün ekonomik eşitsizlikler, sömürü, sefalet ve yoksulluk dünya nüfusunun büyük kesimi için her zamankinden daha da derinleşmektedir. İşsizliğin, insanca bir yaşam isteğiyle toplu göçün artması, yeni ırkçılık dalgalarının yaygınlaşması, yaşanan iklimsel değişiklikler ve çevredeki büyük yıkım ile ortaya çıkan büyük sorunlar dünyada dengeleri olumsuz yönde etkilemekte ve barışı tehlikeye sokmaktadır.

Küresel ekonomik krizin sonuçları kaçınılmaz bir biçimde ülkemiz çalışanlarını da etkiledi. Kapitalist krizin yükünün işçi sınıfının sırtına yüklenmemesi, krizin bedelini esas olarak ekonomik açıdan daha büyük olanaklara sahip olanların ödemesi için biz ilkeli bir biçimde mücadele etmekteyiz.

Bu koşullarda, maalesef ırkçılık, milliyetçilik ve neofaşizm yükselmektedir ve bu bizi özellikle düşündüren ve endişelendiren bir olgudur.

Kıbrıs halkının karşı karşıya olduğu en ciddi tehlike ülkemizde defakto bölünmenin devam etmesidir. Barış ve ülkemizin yeniden birleşmesi için mücadele temel ve acil önceliğimizi teşkil etmektedir. Yurdumuz bölünmüş bir durumda kalmaya devam ettiği sürece, çalışanların hiçbir kazanımının kalıcı ve istikrarlı olamayacağını biliyoruz.

Kıbrıs’ın yeniden birleşmesi, ülkemizin yabancı askeri güçlerin varlığından kurtulması, vasiler ve hamiler olmaksızın, tüm Kıbrıslılar için barış, güvenlik ve refah koşullarının yaratılması için istikrarlı ve kararlı bir biçimde mücadeleye devam ediyoruz.

Görüşme masasındaki geriye gidişlerden hiç memnun olmamamıza rağmen, çözüm yönünde ilerlemek için tek yolun görüşmeler yolu olduğunda ısrarlıyız.

Zamanın geçmesinin çözüm hedefine değil, tam aksine mevcut durumun kalıcılaşmasına yardımcı olduğunu kaydederek, üzerinde anlaşmaya varılacak bir çözümün bulunması için uluslararası düzeyde ilgili bütün tarafları çabalarını yoğunlaştırmaya çağırıyoruz. Bugün özünde donmuş olan görüşmeler sürecinin bugüne kadar üzerinde anlaşmaya varılanlara saygı gösterilerek ve geriye gidişler olmaksızın Kıbrıstürk ve Kıbrısrum toplumlarının çıkarları açısından iyi niyetle devamını talep ediyoruz.

Barış ve ülkemizin yeniden birleşmesi için mücadele bizim temel ve acil önceliğimizi teşkil etmektedir.

Çözüm için üzerinde anlaşmaya varılmış olan ortak zemin mevcuttur ve iki toplum arasındaki yüksek düzey anlaşmalarında bunun üzerinde anlaşmaya varılmıştır ve bu, BM Güvenlik Konseyi kararları tarafından da benimsenmiştir.

Hedefimiz, 23 Mayıs ve 1 Temmuz anlaşmaları temelinde tek egemenlikli, tek vatandaşlıklı ve tek uluslararası kimlikli bir devleti öngörecek olan ve BM’nin ilgili kararlarında belirtildiği şekilde siyasi eşitliğin olacağı iki bölgeli iki toplumlu federasyon çözümüdür. Hedefimize istikrarlı bir biçimde bağlı olmaya devam ediyoruz.

Kıbrıslılara hizmet edecek olan ve yurdumuzu tüm bölgemiz için barış ve güvenlik köprüsü haline getirecek olan çözüm budur.

Biz yolumuzu asla şaşırmayacağız. Taksim ne hoşgörüyle karşılanabilir, ne de kabul edilebilir. Taksimin sonuçları Kıbrıs ve Akdeniz’in bu geniş bölgesi için yıkıcı olacaktır.

Kıbrıs sorununun çözümü ve Kıbrıs’ın yeniden birleşmesi için çalışanların ortak mücadelesi dünya barışına önemli katkılarda bulunacaktır. Bu çerçevede, çözümle birlikte tüm Kıbrıs’ın derhal askersizleştirilmesi yönündeki tezimizi tekrarlıyoruz.

Barışın ve yeniden birleşmenin başarılması hedefiyle ortak mücadeleyi güçlendirmeye devam etmek için tüm Kıbrıslıları 1 Eylül’de yapılacak etkinlikte bizimle birlikte olmaya çağırıyoruz.

Çözüm ve ülkemizin yeniden birleşmesinin en önemli öncelik olduğu mesajını güçlü bir şekilde duyurabilmemiz için, bu metinle hemfikir olan tüm örgütleri, sendikal ve örgütlü yapıları seslerini bizimle birleştirmeye çağırıyoruz.

......................

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία ΠΣΟ καθιέρωσε την 1^η Σεπτεμβρίου, ως Παγκόσμια μέρα δράσης των Συνδικάτων για την ειρήνη στην μνήμη της επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας κατά της ανθρωπότητας το 1939 και των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού και του φασισμού. Τούτη η μέρα, λειτουργεί για το κάθε προοδευτικό και δημοκρατικό άνθρωπο ως ένα κάλεσμα για αγώνα με στόχο την επικράτηση της ειρήνης στην χώρα μας και παγκόσμια.

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας μέρα δράσης των Συνδικάτων για την ειρήνη εκφράζουμε την αλληλεγγύη και συμπαράσταση μας σ’ όλους τους λαούς που αγωνίζονται για ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση. Ενώνουμε τη φωνή μας με τις φιλειρηνικές προοδευτικές δυνάμεις στον κόσμο που αγωνίζονται για παγκόσμια ειρήνη βασισμένη στον σεβασμό των αρχών του διεθνούς δικαίου, ενάντια στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων, που όπως και σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους, συνεχίζει να προκαλεί πολέμους και δυστυχία σε πολλούς λαούς και ειδικότερα στα κατώτερα στρώματα όλων των λαών.

Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο βιώνουν τις συνέπειες μιας κρίσης η οποία αποδεικνύεται πολύ πιο βαθιά και πιο μακρόχρονη απ’ ότι υπολογιζόταν. Πρόκειται για μια κρίση του καπιταλισμού και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες και έχει οδηγήσει στη διεύρυνση των ανισοτήτων και στην υπόσκαψη του κοινωνικού κράτους.

Σήμερα στον κόσμο, η οικονομική ανισότητα, η εκμετάλλευση, η αθλιότητα και η φτώχεια για μεγάλες μερίδες του παγκόσμιου πληθυσμού, αυξάνονται περισσότερο από ποτέ. Τα μεγάλα προβλήματα της κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας, της μαζικής μετανάστευσης ανθρώπων για αναζήτηση αξιοπρεπούς ζωής, του νέου κύματος έξαρσης του ρατσισμού, της αλλαγής των κλιματικών συνθηκών και της μεγάλη καταστροφής στο περιβάλλον, είναι ζητήματα που επηρεάζουν αρνητικά τις ισορροπίες στον κόσμο και θέτουν την ειρήνη σε κίνδυνο.

Αναπόφευκτα και στην χώρα μας οι εργαζόμενοι έχουν επηρεαστεί από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης. Εμείς από θέση αρχής συνεχίζουμε τον αγώνα μας ώστε να μην φορτωθούν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης πάνω στην πλάτη της εργατικής τάξης, αλλά να πληρώσουν κυρίως αυτοί που έχουν πιο μεγάλη οικονομική δυνατότητα και αντέχουν περισσότερο.

Δυστυχώς, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός και ο νεοφασισμός βρίσκεται σε έξαρση και αυτό είναι ένα φαινόμενο που μας ανησυχεί και μας προβληματίζει ιδιαίτερα.

Ο πιο σοβαρός κίνδυνος που αντιμετωπίζει ο Κυπριακός λαός είναι η συνέχιση της de facto διαίρεσης του τόπου μας. Ο αγώνας για την ειρήνη και την επανένωση της χώρας μας, αποτελεί για μας την βασική και άμεση προτεραιότητα μας. Ξέρουμε ότι καμία κατάκτηση των εργαζομένων δεν μπορεί να είναι μόνιμη και σταθερή όσο η πατρίδα μας παραμένει διχοτομημένη.

Σταθερά και αταλάντευτα αγωνιζόμαστε για την επανένωση της Κύπρου, για την απαλλαγή της χώρας από την ξένη στρατιωτική παρουσία, για την δημιουργία συνθηκών ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για όλους τους Κυπρίους, χωρίς κηδεμόνες και χωρίς προστάτες.

Παρά το γεγονός ότι δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι από τις παλινδρομήσεις και τις υπαναχωρήσεις στο τραπέζι των συνομιλιών, εντούτοις επιμένουμε ότι ο δρόμος των συνομιλιών είναι ο μόνος δρόμος για να προχωρήσουμε στη λύση.

Καλούμε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη στο διεθνές επίπεδο να εντείνουν τις προσπάθειες τους για εξεύρεση συμφωνημένης λύσης, σημειώνοντας ότι η παρέλευση του χρόνου δεν βοηθά το στόχο της λύσης, αλλά αντίθετα βοηθά στην εδραίωση της υφιστάμενης κατάστασης. Για το συμφέρον της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής κοινότητας ζητούμε την συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών που έχει ουσιαστικά παγώσει, με ειλικρινή διάθεση, χωρίς υπαναχωρήσεις και με σεβασμό στα μέχρι σήμερα συμφωνηθέντα.

Ο αγώνας για την ειρήνη και την επανένωση της χώρας μας αποτελεί για μας την βασική και άμεση προτεραιότητα μας.

Η κοινή βάση για τη λύση υπάρχει και αυτή είναι ήδη συμφωνημένη στις συμφωνίες ανωτάτου επιπέδου μεταξύ των δύο κοινοτήτων και υιοθετημένη από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

O στόχος μας είναι η λύση δικοινοτικής, διζωνικής Ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως αυτή ερμηνεύεται από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και που θα προνοεί για ένα κράτος, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα βάσει των συμφωνιών 23^ης Μαΐου και 1^ης Ιουλίου. Παραμένουμε σταθερά δεσμευμένοι στο στόχο μας.

Αυτή είναι η λύση που εξυπηρετεί τους κύπριους και που θα μετατρέψει την χώρα μας σε γέφυρα ειρήνης και ασφάλειας για ολόκληρη την περιοχή μας.

Εμείς δεν πρόκειται ποτέ να αποπροσανατολιστούμε. Η διχοτόμηση δεν είναι ανεκτή, ούτε αποδεκτή. Έχει καταστροφικές συνέπειες για την Κύπρο και για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

O κοινός αγώνας των εργαζομένων για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος και επανένωση της Κύπρου θα συμβάλει σημαντικά στην παγκόσμια ειρήνη. Σε αυτά τα πλαίσια, επαναλαμβάνουμε την θέση μας για άμεση αποστρατικοποίηση ολόκληρης της Κύπρου μαζί με την λύση.

Καλούμε όλους τους Κύπριους να ενωθούν μαζί μας στην εκδήλωση που θα γίνει προς τιμή της 1^η Σεπτεμβρίου, για να συνεχίσουμε και να ενισχύσουμε τον κοινό αγώνα για επίτευξη της ειρήνης και της επανένωσης.

Καλούμε όσες οργανώσεις, Συνδικαλιστικές ή άλλα οργανωμένα σύνολα, συμφωνούν με το παρών κείμενο, να ενώσουν την φωνή τους μαζί μας για να δώσουμε βροντερό μήνυμα ότι η λύση και η επανένωση του τόπου μας, αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα.

Τουρκοκύπριοι-Πολιτικό Ισλάμ: Σχέση αντιπαράθεσης, του Νίκου Μούδουρου

Οι εξελίξεις στα κατεχόμενα και οι αντιπαραθέσεις που προκαλούν, υποχρεώνουν σε μια προσεκτική ματιά στη νέα κοινωνική πραγματικότητα που εμφανίζεται.
 

Οι προσανατολισμοί αυτής της πραγματικότητας, επηρεάζουν το σύνολο της Τουρκοκυπριακής κοινότητας και θα καθορίσουν μέρος των εξελίξεων στο Κυπριακό. Σε μια πρώτη παρατήρηση, το πολιτικό πεδίο στιγματίζεται από την «βίαιη μεταβίβαση» της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας προς το τουρκικό στοιχείο, με τρόπο μάλιστα που να αλλάζει την μέχρι σήμερα αντίληψη για τον έλεγχο της Τουρκίας. Η αλλαγή στη λειτουργία των οικονομικών δομών, φέρνει σημαντικά ρήγματα στο ιδεολογικό περιβάλλον που πλαισιώνει την Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Όπως γίνεται ξεκάθαρο από τα στοιχεία που δημοσιεύονται, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, η τουρκική παρουσία εξοστρακίζει σε καθημερινή βάση την τουρκοκυπριακή. Το τρίπτυχο «νέες δομές-νέα οικονομία-νέα πολιτική», φαίνεται να αποτελεί μια πορεία που επιβάλλεται από την κυβέρνηση Έρντογαν στα κατεχόμενα και που την ίδια όμως στιγμή φέρει μαζί της ξένα προς τους Τουρκοκύπριους στοιχεία. Το χαρακτηριστικότερο από αυτά είναι η ισλαμική θρησκεία, η ενίσχυση της οποίας προκαλεί σοβαρές αντιπαραθέσεις.

 

«Η Βόρεια Κύπρος είναι μια τουρκική και μουσουλμανική χώρα. Θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτές μας τις ιδιαιτερότητες και χωρίς αμφιβολίες να τις προωθούμε. Για παράδειγμα τη στιγμή που η ελληνοκυπριακή πλευρά δείχνει τόση αφοσίωση στους δεσμούς της με την Εκκλησία, θα πρέπει και εμείς να συνειδητοποιήσουμε τις πολιτιστικές μας διαφορές με περισσότερα τζαμιά, με περισσότερη θρησκευτική εκπαίδευση» (Yeni Düzen, 2.2.2012). Τα πιο πάνω δήλωσε ο Έρντογαν σε Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους. Δηλώσεις που δίνουν με ξεκάθαρο τρόπο το περιεχόμενο της αλλαγής που βιώνει η Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Μάλιστα η ένταση με την οποία εφαρμόζονται τα μέτρα ενίσχυσης της ισλαμικής παρουσίας στα κατεχόμενα, προκάλεσαν τέτοιες αντιδράσεις που ακόμα και οι εκδηλώσεις για την τουρκική εισβολή επισκιάστηκαν από τις διαμαρτυρίες οργανωμένων συνόλων ενάντια στη δημιουργία της ισλαμικής Θεολογικής Σχολής στην περιοχή της Μιας Μηλιάς.

Η ενίσχυση της ισλαμικής δραστηριότητας στα κατεχόμενα, από τη μια αντικατοπτρίζει την αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού και την ισχυροποίηση Τούρκων εποίκων. Από την άλλη όμως, είναι μια σχεδιασμένη ιδεολογική παρέμβαση συντηρητικής αλλαγής που συνοδεύει τα θεμέλια του νέου πολιτικού καθεστώτος που οικοδομείται. Στο σημείο αυτό, αναδεικνύεται η δεύτερη σημαντική παρατήρηση για τις εξελίξεις που αφορά τη διαλεκτική σχέση μεταξύ των νέων δομών που οικοδομούνται και του Ισλάμ. Σύμφωνα με το πολιτικό πρόγραμμα που υιοθετεί η τουρκοκυπριακή Δεξιά, οι ανανεωμένες δομές του «κράτους» έχουν ρόλο στην ανάδειξη του Ισλάμ ως συστατικό στοιχείο του πολιτικού πλαισίου. Θα πρέπει να «φυσιολογικοποιήσουν» την ενίσχυση της θρησκείας σε μια ομολογουμένως κοσμική κοινότητα και να συνεργαστούν με νέους πολιτικούς παράγοντες που θα προκύψουν, ούτως ώστε ο ιδεολογικός μετασχηματισμός να γίνει «αναίμακτα». Μέτρα που κινούνται στο πιο πάνω πλαίσιο είναι τα εξής: δημιουργία ισλαμικού κτιριακού συγκροτήματος στη Μια Μηλιά που θα συμπεριλαμβάνει Θεολογική Σχολή, δημιουργία Θεολογικής Σχολής στο πανεπιστήμιο «Εγγύς Ανατολής», μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε υποχρεωτικό, έναρξη κορανικών μαθημάτων και δημιουργία τμήματος αρμόδιου για ισλαμικά-θεολογικά ζητήματα εκπαίδευσης στο «Υπουργείο Παιδείας».

Την ίδια στιγμή που το «κράτος» μπαίνει στην υπηρεσία ενίσχυσης της ισλαμικής θρησκείας, το Ισλάμ μετατρέπεται σε εργαλείο ενίσχυσης χωριστών δομών. Έργα όπως η Θεολογική Σχολή, αποτελούν βήματα εμπέδωσης κράτους. Ο Αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Μπεσίρ Αταλάϊ, περιγράφοντας τη σημασία ενός τέτοιου έργου στην εκδήλωση κατάθεσης του θεμέλιου λίθου στη Μια Μηλιά τόνισε: «Οι χώρες δε δημιουργούνται εύκολα. Μια χώρα γίνεται μεγάλη με τις υποδομές της, με την επένδυση στους ανθρώπους, αλλά και με την ενίσχυση της κουλτούρας, των εθίμων και της θρησκείας» (Haberdar, 21.7.2012).

 

Η τρίτη και σημαντικότερη παρατήρηση αφορά την τουρκοκυπριακή αντίδραση. Η προσπάθεια προστασίας του κοσμικού χαρακτήρα της κοινότητας αντικατοπτρίζεται καλύτερα από τους δάσκαλους, καθηγητές και τα προοδευτικά κόμματα. Όμως είναι γεγονός ότι η αντίσταση στον εξισλαμισμό, συγκεντρώνει πλατύτερη υποστήριξη. Οι διαμαρτυρίες των Τουρκοκυπρίων δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο περιστατικό που εκδηλώνεται στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης συγκυρίας. Αντιθέτως αποτελούν έκφραση μιας αντιπολίτευσης προς την σημερινή Τουρκία, η οποία εμφανίζεται δυναμικά αναλόγως της οργανωτικής και ιδεολογικής της συγκρότησης. Οι αντιδράσεις των προοδευτικών Τουρκοκυπρίων σε αυτό το θέμα είναι σημαντικές γιατί θέτουν σε προτεραιότητα την προστασία της κυπριακής τους ταυτότητας, γιατί αμφισβητούν το νέο πλαίσιο ηγεμονίας της Τουρκίας. Υπό αυτή την έννοια απονομιμοποιούν τις υφιστάμενες σχέσεις της κοινότητας με την Άγκυρα και συνεπώς βροντοφωνάζουν για τον περιορισμό του ρόλου της Τουρκίας στην ίδια την κυπριακή ιστορία. Οι αντιδράσεις αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν από την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Ούτε θα πρέπει να γίνουν κατανοητές ως μια «εσωτερική τουρκοκυπριακή υπόθεση». Οι διαμαρτυρίες έχουν περιεχόμενο κυπριακής εμβέλειας, αξιολογούνται στο κυπριακό τους περιβάλλον και αποτελούν ένα νέο πεδίο δημιουργικού διαλόγου για την δημοκρατική ανανέωση των σχέσεων των δύο κυπριακών κοινοτήτων. Για όσους βέβαια ενδιαφέρονται…

 http://cyprusnews.eu/nikos-moudouros/490571-2012-08-23-08-10-30.html

ΟΙ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» ΤΟΥ 1% Γιατί η ρεαλιστική Δεξιά αγκάλιασε τους έξαλλους σοβινιστές

ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΦΛΩΡΕΝΤΙΝ & ΔΑΦΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

http://www.defterianaynosi.com/

Σε χώρες του Δυτικού κόσμου γίνονται μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και καταλήψεις ενάντια στη νεοφιλελεύθερη φτώχια. Οι πιο χτυπητές ονομασίες των κινητοποιημένων είναι οι «Αγανακτισμένοι» και «Είμαστε το 99%».

Οι εκδηλώσεις για την επέτειο της φονικής έκρηξης στο Μαρί είχαν την ιδιομορφία να δηλώνουν οι συμμετέχοντες «Αγανακτισμένοι» ή «Αφυπνισμένοι», αλλά να εξυπηρετούν τις επιδιώξεις του 1%.

Μπορεί το μεγαλύτερο τους μέρος να μην ανήκει κοινωνικά στο 1 %, ούτε να είχε συνείδηση ότι αυτούς εξυπηρετεί.

Ωστόσο, τιμώμενο πρόσωπο και ήρωας των πρόσφατων επετειακών εκδηλώσεων ήταν ο Πόλυς Πολυβίου. Εκτός από τη σεπτή παρουσία του στην εκδήλωση στο Μαρί, στη συγκέντρωση έξω από το Προεδρικό αναμεταδίδονταν αποσπάσματα από το περιβόητο του «πόρισμα». Ο Πολυβίου ανήκει στο 1%, και μάλιστα στο πιο τοξικό του κομμάτι, στο τραπεζικό κατεστημένο. (Για λεπτομέρειες δες το οnline περιοδικό Δέφτερη Ανάγνωση, «Τα τραπεζικά κυκλώματα: Οικογενειοκρατία, δικηγόροι και τραπεζίτες στην Τράπεζα Κύπρου»).[1]

Ο Χριστόφιας κατηγορήθηκε χαιρέκακα: «Όποιος βάζει αυτογκόλ είναι άξιος της μοίρας του». Με απορία: «Μα πως του κατέβηκε να βάλει τον Πολυβίου;» Και βέβαια με αφ’ υψηλού αυστηρότητα: «Τραυμάτισε ανεπανόρθωτα τους θεσμούς μη αποδεχόμενος το πόρισμα της μονομελούς διερευνητικής που ο ίδιος διόρισε». O Πολυβίου αντίθετα χαιρετίστηκε από ολόκληρη τη Δεξιά – δηλαδή το κατ’ εξοχήν κατεστημένο – ως ο «πρώτος» που τόλμησε, «επιτέλους», να τα βάλει με το κατεστημένο.

             

ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΡΙΑΣ

Αυτά, επιεικώς, είναι ανοησίες. Ο Πολυβίου και το πόρισμα του καθόλου δεν ξέφευγαν της πεπατημένης: Και σε αυτή την περίπτωση είχαμε ένα μέλος του οικονομικού κατεστημένου να υπηρετεί το κατεστημένο, αυτούς που έχουν στα χέρια τους την πραγματική εξουσία. Για όποιον δεν είναι αφελής ώστε να πιστεύει ότι πράγματι ο Πολυβίου εξέτασε τα γεγονότα και κατέληξε σε αντικειμενικά συμπεράσματα, η επιλογή του από τον Χριστόφια καθώς και η όλη στάση και συμπεριφορά του ίδιου του Πολυβίου αντανακλούν απλά τις οικονομικές και πολιτικές πραγματικότητες της περιόδου.

Όταν ο Χριστόφιας επέλεξε τον Πολυβίου ήταν ήδη φανερό ότι την ηγεσία των κινητοποιήσεων για το Μαρί είχαν πάρει τα πιο ακραία σοβινιστικά ακόμα και νεοναζιστικά στοιχεία. Από αυτούς που εδώ και χρόνια προπηλακίζουν την ηγεσία του ΔΗΣΥ ως εθνοπροδοτική στα μνημόσυνα του Γρίβα ή ματαιώνοντας εκδηλώσεις του ΔΗΣΥ στο οίκημα του ΑΠΟΕΛ. Ο Χριστόφιας επέλεξε λοιπόν ένα καθαρόαιμο δεξιό της «ρεαλιστικής σχολής» στο Κυπριακό[2], στην παράδοση Κληρίδη και Αναστασιάδη. Ο Πολυβίου είχε το πλεονέκτημα ότι ήταν σημαίνουσα προσωπικότητα της Δεξιάς και άρα δεν μπορούσε να κατηγορηθεί ότι θα έκανε χάρες στην Αριστερά. Και ανήκε συγχρόνως σε μια πολιτική κατηγορία σχεδόν εξίσου μισητή στην σοβινιστική ηγεσία των συγκεντρωμένων έξω από το προεδρικό όσο και ο Χριστόφιας.

Γιατί το χάσμα που χώριζε τον Πόλυ Πολυβίου – πρώην καθηγητή του Lincoln College της Οξφόρδης, μέλος της Ελληνοκυπριακής διαπραγματευτικής ομάδας στη Γενεύη τον Αύγουστο του 1974 και «γόνο επιφανούς οικογένειας νομικών» – από τους ντεσπεράντο ακροδεξιούς που συντηρούσαν το ντελίριο έξω από το προεδρικό έμοιαζε για άβυσσος. Ο Πολυβίου αφιέρωσε ολόκληρα βιβλία στην απόκρουση του απορριπτικού «παραλογισμού». Επικαλούμενος δήλωση του Δ. Χριστόφια για την «αξιοθρήνητη» κατάσταση του «εσωτερικού μετώπου», πρόσαπτε στο μεγαλύτερο μέρος της απορριπτικής (και όχι μόνο) πολιτικής ηγεσίας «ένα κράμα αφέλειας, ρηχής σκέψης, άγνοιας, παραγνώρισης των πραγματικών διαστάσεων του προβλήματος, και εσκεμμένης παραπλάνησης». Επιμένοντας ότι:

«[θ]α πρέπει να αποκλεισθούν “λύσεις” διπλής ένωσης, διχοτόμησης, συνομοσπονδίας και συνειδητής συνέχισης του αδιεξόδου. Οι μόνες επιλογές κατ’ ουσίαν είναι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία… ή η συνέχιση της υφιστάμενης κατάστασης… απλούστατα διότι δεν προσφέρεται οποιαδήποτε άλλη αποδεκτή λύση.»[3]

Πως εξηγείται λοιπόν ότι ο Πολυβίου αποφάσισε να παραδώσει τον Χριστόφια στους
σοβινιστές μπράβους του ΕΛΑΜ;

Το καλοκαίρι του 2011 η «παράδοξη» περίοδος όπου η επίσημη συμπολίτευση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ λειτουργούσε ως αξιωματική αντιπολίτευση και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΔΗΣΥ ως ανεπίσημη συμπολίτευση έφτανε γοργά στο τέλος της.[4]

Το Μαρί συνέπεσε με τη δημοσιοποίηση της επικείμενης εκρηκτικής κατάληξης των προβλημάτων των ελληνικών τραπεζών και του ελληνικού δημόσιου χρέους. Οι οικονομικοί παράγοντες – μεταξύ αυτών και ο μεγαλοδικηγόρος και εκ των διοικητών της Τράπεζας Κύπρου Πόλυς Πολυβίου – γνώριζαν ήδη πόσο καταστροφικές θα ήταν οι επιπτώσεις του τζόγου των τραπεζών με τα ελληνικά ομόλογα.

Για αυτούς το βασικό ζητούμενο διαγραφόταν με σαφήνεια. Πως θα εξαναγκάζονταν οι κύπριοι εργαζόμενοι να πληρώσουν τα σπασμένα; Πως θα εφαρμοζόταν και εδώ η γνωστή από άλλες χώρες συνταγή;: «Διάσωση» των τραπεζών από το κράτος. Αποτέλεσμα, κίνδυνος χρεοκοπίας του δημόσιου τομέα. Ταχυδακτυλουργική μετατόπιση και απόδοση ευθυνών στο δήθεν «χρόνια νοσούντα» και «σπάταλο» δημόσιο τομέα από τους πολιτικούς της Δεξιάς και τα ΜΜΕ. Οι εργαζόμενοι πληρώνουν την «εξυγίανση» του Δημόσιου Τομέα με περικοπές των πιο σημαντικών δημόσιων δαπανών, στην Δημόσια Υγεία (τραγική ειρωνεία), στην Δημόσια Εκπαίδευση, στις Συντάξεις, με τη μείωση του αριθμού των εργαζόμενων στις δημόσιες υπηρεσίες. Η μείωση των εισοδημάτων μεγάλου αριθμού εργαζόμενων μεταδίδει την κρίση σε ολόκληρη την οικονομία και μαζί έρχονται όλα τα υπόλοιπα βασανιστήρια που συνοδεύουν την κατ’ ευφημισμό «λιτότητα».

ΔΕΞΙΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Να σημειωθεί ότι ο κρατικός προϋπολογισμός γίνεται ελλειμματικός αρκετά πριν την κρίση των τραπεζών και τη διάσωση τους. Δεν έγινε όμως ελλειμματικός εξαιτίας κάποιας κακοδιαχείρισης από την κυβέρνηση Χριστόφια, όπως επαναλαμβάνουν οι προπαγανδιστές της Δεξιάς. Το ίδιο συνέβηκε σε πολλά άλλα κράτη, πολλά με Συντηρητικές κυβερνήσεις. Ο μηχανισμός λίγο διαφέρει ανάμεσα στις διάφορες εθνικές οικονομίες. Η έκθεση όλων στην διεθνή οικονομία σημαίνει ότι η διεθνής οικονομική κρίση συρρικνώνει παντού την οικονομική δραστηριότητα και μαζί τα φορολογικά έσοδα. Ο κρατικός τομέας γίνεται «προβληματικός» επειδή αναλαμβάνει τα βάρη του προβληματικού, σπάταλου και επιρρεπή σε κρίσεις ιδιωτικού τομέα. Τον οποίο όμως κανένας τους δεν καταγγέλλει. Ούτε για τα υπέρογκα εισοδήματα των μετόχων, ιδιοκτητών και μάνατζέρ του, ούτε για την ανώφελη σπατάλη της διαφήμισης. Ούτε για την ακραία ανευθυνότητα πρακτικών όπως της «πατέντας» των φαρμακοβιομηχανιών σε φάρμακα που θα μπορούσαν να σώσουν αναρίθμητες ζωές. Ούτε για την αναποτελεσματικότητα που προκύπτει από τα εμπορικά και τεχνολογικά εταιρικά μυστικά. Ούτε για τη διάσταση ανάμεσα στην δημοκρατία και τον αυθαίρετο έλεγχο που ασκούν στις πιο ζωτικές ανθρώπινες δραστηριότητες οι κεκλισμένων των θυρών συνεδριάσεις των διοικήσεων των εταιρικών κολοσσών.

Αρκετοί στο χώρο της Αριστεράς ελπίζουν πως μια κυβέρνηση του ΑΚΕΛ θα καταφέρει να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη βαθειά οικονομική κρίση, και να λειτουργήσει ικανοποιητικά ως ασπίδα για τους εργαζόμενους, χωρίς να μπει σε τροχιά ρήξης με βασικές δομές και ιεραρχίες του συστήματος. Οι ελπίδες αυτές μέρα με τη μέρα, δυστυχώς, διαψεύδονται. Όχι γιατί μειονεκτεί το ΑΚΕΛ ως διαχειριστής, αλλά εξαιτίας του χαρακτήρα της ίδιας της – διεθνούς, συστημικής – κρίσης. Όμως η προπαγάνδα της Δεξιάς και προπαντός του ΔΗΣΥ, πως αυτό ξέρει και μπορεί να διαχειριστεί την κρίση καλύτερα από το ΑΚΕΛ θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν καιρός για κλάματα. Κατηγορούν το ΑΚΕΛ ότι «δεν καταλαβαίνει τον σημερινό κόσμο»! Μια ματιά στα πρόσφατα «κατορθώματα» των δεξιών κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο, πείθει για τη σοφία της παροιμίας: «Απ’ ον αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του». Η αλήθεια είναι ότι οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου, σε εποχές κρίσης όχι μόνο μπορούν αλλά – για να επιβληθούν – χρειάζεται να είναι ξεδιάντροποι.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Οι δεξιές οικονομικές και πολιτικές ελίτ και τα ΜΜΕ προσπαθούν λοιπόν να μεταμφιέσουν τη δική τους κρίση, την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας στο νεοφιλελεύθερο της στάδιο, σε κρίση του δημόσιου τομέα και της πολιτικής του ΑΚΕΛ και του Χριστόφια. Φάνηκε όμως από την αρχή πως αυτό δεν θα ήταν και τόσο εύκολη υπόθεση. Άρπαξαν οπότε την ευκαιρία που τους έδινε η τραγωδία στο Μαρί, για να συμπληρώσουν – να θυμίσουμε – την αποπροσανατολιστική ρατσιστική εκστρατεία εναντίον της «σπατάλης» για τους αιτητές πολιτικού ασύλου, που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο.

Αν κοιτάξει κανείς τη χρονική διαδοχή των γεγονότων, θα δει πως και γιατί η τραγωδία του Μαρί χρησιμοποιήθηκε για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Τρεις μέρες πριν την έκρηξη στο Μαρί στις ειδήσεις κυριαρχεί η συμφωνία στην οποία κατέληξαν όλα τα κόμματα – της Δεξιάς και του ΑΚΕΛ – για την «αναγκαιότητα λήψης σοβαρών μέτρων λιτότητας». Όχι προφανώς εξαιτίας του Μαρί, που ακόμα δεν είχε συμβεί, αλλά γιατί τα κύματα από την ελληνική κρίση πλησίαζαν όλο και πιο ορμητικά τις κυπριακές οικονομικές ακτές.

Ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ, όμως, επέμεναν πως αυτό θα έπρεπε να γίνει με τον παλιό καλό τρόπο – με τη σύμφωνη γνώμη των συντεχνιών, με «κοινωνικό διάλογο»:

«Όλοι οφείλουν να επιδείξουν το σεβασμό στις διαδικασίες του κοινωνικού διαλόγου και οι όποιες προτάσεις για τροποποιήσεις στους όρους απασχόλησης ή στα δικαιώματα των εργαζομένων να είναι αποτέλεσμα διαλόγου και διαβούλευσης… [Ο]ι φορείς και οι εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού ας συγκρατήσουν λίγο τις ορέξεις τους και να μην τα θέλουν όλα υπέρ του πλούτου…Τα κόμματα τα οποία απ’ αφορμή την οικονομική κρίση άδραξαν την ευκαιρία να κτυπήσουν το συνδικαλισμό, να αλλάξουν ρότα.» (Χαραυγή, 8/7/2011 – 3 μέρες πριν την έκρηξη στο Μαρί)

Αυτό ήταν κάτι που δεν σκόπευε να κάνει το 1%. Λίγες μέρες μετά το Μαρί ο
Χριστόφιας ανακοίνωνε ότι έπρεπε να περιμένουν να ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις του με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες δεν είχαν δεχθεί τις προτάσεις των πολιτικών. «Δεν υπάρχει χρόνος» για τέτοιες διαβουλεύσεις ήταν η «γραμμή» που έθεσαν σε κυκλοφορία οι διάφοροι οικονομικοί παράγοντες. Ο πρόεδρος του ΚΕΒΕ, Μάνθος Μαυρομάτης, δήλωνε χαρακτηριστικά ότι για τον δημόσιο τομέα «δεν υπάρχει πλέον χρονικό περιθώριο» και «η ανάγκη διαλόγου δεν μπορεί να χρησιμοποιείτε ως δικαιολογία για την καθυστέρηση στη λήψη μέτρων» (Φιλελεύθερος, 9/7/2011). Οι παπαγάλοι του κεφαλαίου στη σφαίρα της πολιτικής και στα ΜΜΕ επαναλαμβάνουν έκτοτε ευλαβικά αυτό το τροπάρι. Ο ΔΗΣΥ έφτασε στο σημείο να κατηγορεί τον Χριστόφια πως αντί για Πρόεδρος προσπαθεί να το παίξει «συνδικαλιστής».

Η κατάργηση του «κοινωνικού διαλόγου» ήταν το άνοιγμα της αυλαίας στην μετωπική επίθεση της Δεξιάς και του οικονομικού κατεστημένου εναντίον των εργαζομένων. Αυτό απαιτούσε την εξουδετέρωση των οργανώσεων τους και της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας – αριστερής και δεξιάς αδιακρίτως.  Ο για δεκαετίες παγιωμένος ρόλος και θέση τους έπρεπε να κατεδαφιστούν πάραυτα. Αυτό απαιτούσε την εξουδετέρωση, επιπλέον, του Προέδρου και του κόμματος της Αριστεράς, που έδειξαν διάθεση να λειτουργήσουν σαν πολιτική ασπίδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ήταν αυτά τα νέα δεδομένα που άλλαξαν τη σχέση του, «ρεαλιστή» στο Κυπριακό μεν, εκπρόσωπου των τραπεζών δε, Πόλυ Πολυβίου με τους ξεσαλωμένους σοβινιστές και φασίστες έξω από το Προεδρικό. Μετατρέποντάς την από πολιτικά αδιανόητη σε ευκαιρία για εξουδετέρωση του ΑΚΕΛ. Όχι μόνο, ούτε καν κύρια, ως του διαχρονικού εκλογικού τους αντίπαλου, αλλά ως του άμεσου πολιτικού και ιδεολογικού εμποδίου στην γρήγορη και σε βάθος καταλήστευση της κυπριακής εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχών στρωμάτων – του 99%. Να θυμίσουμε πως την ίδια περίοδο άνθισε η συμμαχία Αβέρωφ Νεοφύτου και Νικόλα Παπαδόπουλου, που δεν ήταν παρά μια επανάληψη της συμμαχίας του ρεαλιστή Πολυβίου με τους άγριους απορριπτικούς έξω από το Προεδρικό σε επίπεδο πολιτικής κορυφής.

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Η ελληνοκυπριακή Δεξιά, οι πολιτικοί διεκπεραιωτές των αναγκών του 1%, εδώ και δεκαετίες έχουν να χειριστούν δυο προβλήματα: Το πρώτο είναι το Κυπριακό στο οποίο προ πολλού έχει εμπεδωθεί ότι η Δεξιά είναι διασπασμένη ανάμεσα στους υποστηρικτές μιας «συμφωνημένης συμβιβαστικής λύσης» και στους «απορριπτικούς» αντίπαλους της. Οι «ενδοτικοί», παρόλα τα σκαμπανεβάσματα, έστω και άτυπα, συνεργάζονται με το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό. Το δεύτερο πρόβλημα είναι βέβαια η Δεξιά να εξυπηρετεί όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται τις ανάγκες του 1% στην κυριαρχία του πάνω στο 99%. Έχει να αντιμετωπίσει δηλαδή ένα εξωτερικό (Τουρκία και τουρκοκύπριοι) και ένα εσωτερικό (εργαζόμενοι) εχθρό.

Απέναντι σε αυτόν τον δεύτερο εχθρό η κυπριακή Δεξιά δεν υπήρξε ομοιογενής, είτε στις μεθόδους της, είτε στο ποιό τμήμα του κεφαλαίου υπηρετούσε πρωτίστως. Ήταν όμως πάντα ομόφωνη στο ότι οι απλοί εργαζόμενοι πρέπει να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τις ρυθμίσεις-«θυσίες» που κρίνει το κεφάλαιο αναγκαίες, και βέβαια πάντα στο όνομα του «καλού της εθνικής μας οικονομίας».

Από την εποχή του πολέμου του 1974 και του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», αυτή η ανάγκη έμοιαζε να ικανοποιείται, με τις λιγότερες αναταράξεις, από την πολιτική της «τριμερούς συνεργασίας», μεταξύ κράτους, εργοδοτών και εργαζομένων, όπως αυτοί εκπροσωπούνταν από τις κατά γενική παραδοχή «υπεύθυνες» συνδικαλιστικές τους οργανώσεις.

Ήταν μια κατάσταση που έμοιαζε να ωφελεί όλες τις πλευρές. Και πλαισιώνονταν από σεβαστούς από όλες τις πλευρές – τουλάχιστον στα λόγια – θεσμούς όπως η ΑΤΑ, ο Κώδικας Βιομηχανικών Σχέσεων, και κυρίως οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι κρατικές μεσολαβήσεις, και η παράδοση της συνεννόησης ανάμεσα σε κυβέρνηση, βουλή και εκπροσώπους των εργαζομένων και των εργοδοτών. Μια διαδικασία γνωστή με το όνομα «κοινωνικός διάλογος», όρο που τελευταία υπενθυμίζουν συχνά οι συντεχνίες, η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ.

Σε ένα πολιτικό σύστημα όπου το ένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα αυτοχαρακτηρίζεται κομμουνιστικό, η πάλη των τάξεων είναι αναπόφευκτα μια έννοια και μια πραγματικότητα γνωστή στις πλατιές μάζες των εργαζομένων, πολύ πέρα από το χώρο της Αριστεράς. Διεξαγόταν όμως ταυτόχρονα μέσα από διαδικασίες ιδιόμορφα εξημερωμένες.

Το ΑΚΕΛ ανέβαλε επίσημα τον «αγώνα για τον σοσιαλισμό» για το «μετά τη λύση του Κυπριακού» μέλλον – ταυτίζοντας, αυθαίρετα νομίζουμε, αυτή την αναβολή με τη διασφάλιση μιας σχετικά εξημερωμένης διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Έμοιαζε με κόμμα που έπαιρνε εμπόλεμη στάση μόνο όταν αντιμετώπιζε τον Δυτικό ιμπεριαλισμό, τους «ντόπιους εκφραστές και πράκτορες του» και την Τουρκία. Η συμμετοχή του στην πάλη των τάξεων, στην άμεση τοπική της έκφραση, δεν είχε σταματήσει. Αυτή όμως έμοιαζε περισσότερο με μια σειρά από φιλικές ποδοσφαιρικές συναντήσεις, ή, σπανιότερα, με αγώνες μποξ, που πάντα όμως διεξάγονταν εντός σταδίου – με κανόνες, διαιτητές και όρους – παρά με ολικό πόλεμο στον οποίο όλα επιτρέπονται. Με το τέλος κάθε αγώνα αναμενόταν οι διαγωνιζόμενοι να δώσουν τα χέρια και να συνεχίσουν ως «Κύπριοι», «χωρίς νικητές και ηττημένους», και όχι ως οι εργοδότες από τη μια και οι εργαζόμενοι από την άλλη.

Σε ποίο βαθμό η νεοφιλελεύθερη καταιγίδα που πλήττει τις οικονομίες της «ελεύθερης αγοράς» από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 άργησε να έρθει στην Κύπρο εξαιτίας της παρουσίας του μεγαλύτερου και ανθεκτικότερου παγκόσμια Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια Δυτική χώρα; Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον αλλά και καθόλου απλό ερώτημα που αξίζει να απασχολήσει. Το βέβαιο είναι ότι θεσμοί όπως η ΑΤΑ δέχτηκαν κατά καιρούς επιθέσεις από τμήματα του οικονομικού κατεστημένου, οι οποίες όμως δεν απέδωσαν το ποθητό για αυτούς αποτέλεσμα. Από την άλλη, οι περισσότεροι εργοδότες φαίνεται να ήταν – ως τώρα! – ικανοποιημένοι σε γενικές γραμμές από την «εργατική ειρήνη» και την «κοινωνική συνοχή», για να χρησιμοποιήσουμε την κουτοπόνηρη φράση του συρμού, που συνόδευαν την πολιτική της «τριμερούς συνεργασίας».

Ήταν μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα ιδεολογικής κυριαρχίας του «Κυπριακού» και της προσπάθειας λύσης του και σε κλίμα συναίνεσης για μια όσο το δυνατόν ειρηνική διεξαγωγή της ταξικής πάλης, που το ΑΚΕΛ μπορούσε να συμμαχεί με δεξιά κόμματα, να στηρίζει κυβερνήσεις, να συμμετέχει σε κυβερνήσεις και, τελικά, μετά από πολλά, να αναδείξει το ίδιο τη δική του κυβέρνηση.  

Οι καιροί όμως άλλαξαν. Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η τοπική της έκφραση μέσα από την κρίση χρέους του τραπεζικού συστήματος, δεν ευνοούν πια πολιτικές και θεσμούς όπως ο «κοινωνικός διάλογος». Οι συντεχνίες, όσο «υπεύθυνα» και να φέρονται, δεν βολεύουν την απεγνωσμένη προσπάθεια της οικονομικής ολιγαρχίας να σώσει την κατάσταση, εφαρμόζοντας τις ίδιες νεοφιλελεύθερες φόρμουλες που οδήγησαν στη σημερινή παγκόσμια κρίση, αλλά σε ακόμα πιο άγρια μορφή. Το Κυπριακό και οι σχετικές διαφωνίες ανάμεσα στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ – μια πραγματικότητα που επέτρεπε προηγούμενα στο ΑΚΕΛ να ελίσσεται και να συναλλάσσεται με δεξιές πολιτικές δυνάμεις – μπήκε σε περίοδο χειμερίας νάρκης, που προοιωνίζεται πολύ πιο ανθεκτική από προηγούμενες. Κάτι που εξηγείται και από το γεγονός ότι η «ευρωπαϊκή τακτική» της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης, τουλάχιστον προς το παρόν, μπαίνει και αυτή στον πάγο: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το καρότο και το ραβδί με τα οποία δελέαζαν αλλά και εκβίαζαν τους τουρκοκύπριους και την Τουρκία, σήμερα έχει επιεικώς ξεθωριάσει. Τα νέα δεδομένα αποδίδει παραστατικά η Σλοβένα ευρωβουλευτής, Tanja Fajon, στους New York Times:

«Αυτά που γίνονται στην Ευρώπη ήδη προκαλούν αρνητικές ψυχολογικές επιδράσεις … [Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη] ήρθε σαν η εκπλήρωση ενός ονείρου… Πρόκειται όμως για ένα όνειρο που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.»[5]

Όσο για τον «κοινωνικό διάλογο», την «εργατική ειρήνη» και την «κοινωνική συνοχή», οι εκπρόσωποι του 1%, ιδιαίτερα αυτοί που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα προβλήματα των τραπεζών, όπως ο Πολυβίου, ήξεραν ότι είχε έρθει ή ώρα η θεσμοθετημένα εξημερωμένη πάλη των τάξεων να αντικατασταθεί από τον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο. Αν ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ δεν έδειχναν διατεθειμένοι να πετάξουν στα σκουπίδια την πραγματικότητα που τούς όριζε ως ένα αριστερό Πρόεδρο και ένα αριστερό εργατικό κόμμα, τότε έπρεπε να πεταχτούν και οι ίδιοι στα σκουπίδια.

Αυτόν ακριβώς το ρόλο βρέθηκε σε θέση να παίξει ο Π. Πολυβίου. Τον έπαιξε εξυπηρετώντας όχι κάποιες προσωπικές φιλοδοξίες ή δημαγωγικές παρορμήσεις του, αλλά τις πραγματικές ανάγκες του συστήματος που υπηρετεί – των κυπριακών τραπεζών ιδιαίτερα – οι οποίες άρχισαν να οξύνονται και να γίνονται ευρύτερα αντιληπτές κατά την μετά το Μαρί θερμή εποχή.

Μπορεί το ΑΚΕΛ και ο Χριστόφιας να έβαλαν αυτογκόλ διορίζοντας τον Πολυβίου, αλλά αυτό δεν έγινε ούτε από βλακεία ούτε από ανικανότητα. Ίσως από κεκτημένη ταχύτητα; Αν κάτι διευκόλυνε το αυτογκόλ, αυτό ήταν ίσως η αδυναμία του ΑΚΕΛ όχι να κατανοήσει τις τρέχουσες εξελίξεις, αλλά να το πάρει απόφαση πως για πρώτη φορά από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας μπαίναμε και στην Κύπρο σε περίοδο ανοιχτού και ανένδοτου ταξικού πολέμου – σαφώς κηρυγμένου από το κεφάλαιο, από το 1%.

Οι όποιες εκκλήσεις σήμερα για «ενότητα» με όλους ή έστω με την «προοδευτική κεντροδεξιά» δεν έχουν κανένα περιεχόμενο. Η συμπεριφορά ολόκληρου του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου, οι συνεχείς καταγγελίες κατά της κυβέρνησης για «αναποφασιστικότητα στη λήψη μέτρων σωτηρίας της οικονομίας» τα οποία στρέφονται κατά των εργαζομένων – συμπεριλαμβανομένης της ενίοτε διφορούμενης ΕΔΕΚ – δείχνει καθαρά πως έχουν όλοι τεθεί στην υπηρεσία των αναγκών του κεφαλαίου.

«Βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο καράβι» ήταν η έκκληση του νεοδιορισμένου τότε υπουργού Οικονομικών, Κίκη Καζαμία, τρεις βδομάδες μετά την έκρηξη στο Μαρί. Οι τελευταίοι που πείθονται από τέτοια είναι τα μέλη της Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων και οι συνάδελφοί τους στις τράπεζες, έστω και αν αυτή η προτροπή συμπυκνώνει τη δική τους παραδοσιακή προπαγάνδα.

Ο αντικομμουνισμός στις μέρες μας έπαψε να είναι βίτσιο και αγκύλωση κάποιων περιθωριακών ακροδεξιών. Σήμερα γίνεται ένα από τα βασικά ιδεολογικά όπλα όλων αυτών που έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους εργαζόμενους. Για αυτό η Αριστερά οφείλει να βρει νέους τρόπους πολιτικής παρέμβασης και νέους συμμάχους. Οι ηγεσίες των περισσοτέρων συντεχνιών, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τον Γλ. Χατζηπέτρου της ΠΑΣΥΔΥ, αλλά ακόμα και στελέχη της ΣΕΚ, έχουν σε πολλές περιπτώσεις σταθεί αντιμέτωποι με την νεοφιλελεύθερη Δεξιά, και στο πλάι της Αριστεράς. Σε τέτοιες συμμαχίες θα πρέπει να προσανατολιστεί η Αριστερά για να ενισχύσει τους αγώνες των μισθοσυντήρητων, των φοιτητών, των ανέργων, των συνταξιούχων, και όλων των άλλων θυμάτων του νεοφιλελευθερισμού – του 99%.

Οι ειδήσεις του ΡΙΚ στις 30 Ιουλίου σημείωναν ότι «η ΠΑΣΥΔΥ διαμηνύει ότι ο μισθωτός δεν είναι η εύκολη λύση». Αυτή είναι και η απάντηση στον Πολυβίου και το σινάφι του, της Τρόϊκας συμπεριλαμβανομένης. Αυτοί που μπορούν να φροντίσουν ώστε να μην αποτελέσουν οι εργαζόμενοι την εύκολη λύση, είμαστε εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τις συνδικαλιστικές μας οργανώσεις. Πρέπει να γίνουμε η πιο δύσκολη λύση. Σε αυτό δικαιούμαστε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα αναγκαία μέσα, όπως ήδη κάνει ο αντίπαλος.

---

[1] http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=151

[2] Ένας γνωστός φιλελεύθερος blogger, της «ρεαλιστικής σχολής», περιγράφει εκείνη την περίοδο τον Πολυβίου ως «ο νούσιμος Πολυβίου» σε συνάρτηση με την όλη στάση του στο Κυπριακό: http://strovoliotis.wordpress.com/2011/10/06/%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82/ 

[3] Πολύβιος Πολυβίου, Το Κυπριακό Πρόβλημα: Παραλογισμοί και Προβληματισμοί, Αθήνα, 2010.

[4] Πρόκειται για μια «παραδοξότητα» που κρατά από το 1985, όταν για πρώτη φορά τα «άκρα» ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ συνεργάστηκαν εναντίον των υπολοίπων, οπότε και εισήχθηκαν στην καθημερινή πολιτική ορολογία οι όροι «ενδοτικοί», «απορριπτικοί», «ρεαλιστές» κλπ.

[5] New York Times, 16/6/2012 http://www.nytimes.com/2012/06/16/world/europe/fears-of-social-and-political-unrest-if-greece-leaves-euro.html?pagewanted=2&_r=1&nl=todaysheadlines&emc=edit_th_20120616&pagewanted=all 

Πέντε σκέψεις για την Εναλλακτική Συνάντηση Κορυφής (Alter Summit)

Ομιλία του Βέλγου συνδικαλιστή Felipe Van Keirsbilck* στη συνάντηση της Πορταριάς (20 Ιουλίου 2013)

1. Ένα αίνιγμα

Γιατί οι πολιτικές ελίτ εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας που είναι

• Κοινωνικά καταστροφικά. Πρόκειται για τα χειρότερα πισωγυρίσματα από το πόλεμο και μετά, ενώ ακόμα και η κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης χαρακτηρίζει αυτή τη λιτότητα απειλή ενάντια στα κοινωνικά δικαιώματα και τη δημοκρατία.
• Οικονομικά παράλογα. Η λιτότητα αυξάνει τα ελλείμματα και το χρέος και καταστρέφει τον παραγωγικό μηχανισμό, χωρίς ούτε καν να προσφέρει μια διέξοδο από τη κρίση.
• Δημοκρατικά αυτοκτονιστικό. Από τη μια με τις αυταρχικές παρεμβάσεις της Τρόικα που φέρνουν πολλές χώρες σε κατάσταση μετα-δημοκρατικής λιτότητας, κι από την άλλη επειδή οι συνέπειες της λιτότητας ενθαρρύνουν τα φασιστικά και ξενοφοβικά κόμματα.

Είναι από ασχετοσύνη;

Όχι: μπορούμε να κατηγορήσουμε τους κυβερνήτες μας για πολλά λάθη, αλλά όχι για το ότι είναι ηλίθιοι. Μερικοί από τους πολιτικούς ηγέτες πιθανόν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις, αλλά βρίσκονται αντιμέτωποι με την απουσία ουσιαστικής απάντησης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτή λειτουργεί σήμερα. Όμως για άλλους ηγέτες, λίγο ή πολύ ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερους, η πιθανή εξήγηση είναι ότι το ζητούμενο για αυτούς είναι να εκμεταλλευτούν τη κρίση για να ολοκληρώσουν τη νεοφιλελεύθερη επανάσταση (never waste a good crisis). Κατά συνέπεια, βρισκόμαστε σε μια πρωτοφανή κατάσταση, που ζητάει πρωτοφανείς απαντήσεις, σε ευρωπαϊκή κλίμακα και πέρα από τις δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις – η ριζοσπαστικοποίηση της κύριας αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και στην εργασία, ανάμεσα στα συμφέροντα μιας μικρής υπερπρονομιούχας μειοψηφίας και στη μεγάλη μάζα του πληθυσμού, μας βάζει μπροστά σε ένα ιστορικό καθήκον.

2. Ένα άλλο αίνιγμα

Γιατί η οικονομική, πρακτική και θεωρητική ήττα του νεοφιλελευθερισμού δεν οδήγησε στην άνοδο στην εξουσία κυβερνήσεων αποφασισμένων να τολμήσουν τη ρήξη με τη Τρόικα και το νεοφιλελευθερισμό;

Είναι μήπως εξαιτίας της παθητικότητας των λαών;

Όχι, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε δει τόσες κινητοποιήσεις μεγάλων διαστάσεων όσο στα τελευταία 3 χρόνια! Η κύρια εξήγηση, κατά τη γνώμη μας, έχει σχέση με την ίδια την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καθιστά αναποτελεσματικές τις παραδοσιακές λαϊκές κινητοποιήσεις:   η εξουσία είναι στις Βρυξέλλες ή στη Φρανκφούρτη, αλλά η ικανότητα κινητοποίησης και πάλης των ανθρώπων είναι στη πατρίδα τους, στην επιχείρησή τους, στη πόλη τους, στη περιφέρειά τους, στη χώρα τους. Αυτό επιτρέπει να προσδιορίσουμε τη φύση αυτής της ιστορικής αποστολής που αναφέρθηκε προηγουμένως: για εμάς, είναι κατεπείγουσα ανάγκη να κάνουμε να γεννηθεί ένα πραγματικό Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα.

Τι ξέρουμε για τα Κοινωνικά Κινήματα; Καταρχήν, ότι αυτά δεν δημιουργούνται με μια απόφαση (διαφορετικά θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε ότι το ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα θα αρχίσει σε αυτή την αίθουσα αύριο στις δώδεκα και μισή…) …αλλά  ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να γίνουν εφικτά. Κατόπιν, ότι απαιτούν τρεις προϋποθέσεις:

• Την ικανότητα να πούμε ΕΜΕΙΣ (ποιοι είμαστε)
• Την ικανότητα να πούμε ΕΚΕΙΝΟΙ (ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας)
• Και την ικανότητα να πούμε ξεκάθαρα ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ

Να πούμε ΕΜΕΙΣ, σημαίνει ότι ξανακάνουμε δική μας τη φιλοδοξία της Ηγεμόνευσης. Ο Γκράμσι ξεχώριζε την κυβερνώσα τάξη από την ηγεμονική τάξη με το ακόλουθο κριτήριο: όταν η τάξη που είναι στην εξουσία κατορθώνει να εκφράσει τα συμφέροντά της και συνάμα τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, τότε «διευθύνει», δηλαδή ασκεί την εξουσία μέσω της ηγεμόνευσης,  μέσω της συναίνεσης των μαζών σε ένα πειστικό λόγο –ενώ η προσφυγή στην ισχύ δεν είναι παρά συμπληρωματική. Όταν αυτή η τάξη δεν μπορεί πια να πείσει τις μάζες, δεν της απομένει πια παρά η καταστολή και η βία, δεν διευθύνει πια τίποτα, και δεν είναι πια παρά μια κυρίαρχη τάξη. Η ωμή καταστολή στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στο Blockoccupy  της Φρανκφούρτης, το γεγονός ότι πληθαίνουν οι ελευθεριοκτόνοι ή αντισυνδικαλιστικοί νόμοι αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι η ευρωπαϊκή ολιγαρχία έχασε και εγκατέλειψε τη μάχη για την ηγεμονία. Αυτό δεν σημαίνει όμως διόλου και ότι εμείς θα την κερδίσουμε! Η αριστερά έχει μακρά παράδοση αδελφοκτόνων αγώνων για την ηγεμονία μεταξύ μας : πρέπει τώρα να έχουμε τη φιλοδοξία να κατακτήσουμε την ηγεμονία απέναντι σε εκείνους.

Για να πούμε ΕΚΕΙΝΟΙ, δεν θα είναι αρκετό να κατηγορήσουμε τις αγορές  -που είναι χωρίς όνομα και πρόσωπο. Οι αντίπαλοί μας είναι τράπεζες, πολυεθνικές, πολιτικά κόμματα που έχουν όνομα, διεύθυνση, ηγέτες. Πρέπει εξάλλου να θέσουμε ένα ερώτημα: δεν θα πρέπει να φτάσουμε να καταγγείλουμε τη προσωπική ευθύνη κάποιων ηγετών;  Αν σε αυτή την αίθουσα κάθονταν οι κύριοι Μπαρόζο και Τρισέ, η κυρία Μέρκελ και ο κύριος Σαρκοζί, οι κύριοι Ντράγκι και Παπαδήμος, δεν θα έπρεπε να τους ζητήσουμε λογαριασμό για τις ερειπωμένες κοινωνίες μας, για τις οικογένειες που τις τρώει το σαράκι της εργασιακής ανασφάλειας, της φτώχειας ή ακόμα και της πείνας… Για τις πολλές αυτοκτονίες που έχουν προκαλέσει οι αποφάσεις τους;

Σίγουρα, θα μας απαντούσαν πως δεν έχουν καμιά προσωπική ευθύνη, πως οι αποφάσεις τους κυρώθηκαν από κοινοβούλια με απόλυτα νόμιμο τρόπο, και πως κατά συνέπεια δεν μπορούν να κατηγορηθούν για τίποτα και άρα είναι στο απυρόβλητο… Και ίσως τότε θα μπορούσαμε να τους πούμε: OK, τέλεια! Είναι ακριβώς αυτά που έλεγαν, πριν από ενάμιση χρόνο, ο κύριος Μπεν Αλί και ο κύριος Μουμπάρακ!

Τέλος, πρέπει να πούμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ – με καθαρή γλώσσα που μιλάει για τις ανάγκες και τις πραγματικότητες που βιώνει το 99% των πολιτών, για αυτές τις ανάγκες που είναι η λύση και όχι το πρόβλημα! Μια από τις νίκες του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι έκανε να πιστέψουμε ότι η οικονομία και η πολιτική απαιτούσαν περισπούδαστες έννοιες και γλώσσα, ότι η γλώσσα του λαού δεν επαρκούσε για αυτά. Για παράδειγμα, να διεκδικούμε «Ευρω-ομόλογα» μπορεί να αποτελεί μια τεχνική απάντηση σε μια συγκεκριμένη στιγμή, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει ένα πολιτικό σύνθημα επειδή δεν ξέρω να το εξηγήσω στο μπακάλη στη γωνιά του δρόμου μου, και επειδή δεν πρόκειται να σπρώξει στους δρόμους του νεαρούς ανέργους της περιοχής μου.

3. Ένα κλασσικό ερώτημα: τι να κάνουμε;

Εδώ και χρόνια, το ερώτημα δεν είναι πια να μάθουμε κατά πόσο υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Έχουμε άφθονα κείμενα που περιγράφουν, με συνολικά συγκλίνοντα τρόπο, ποιες θα έπρεπε να είναι οι πειστικές εναλλακτικές λύσεις για μια δημοκρατική, οικολογική και κοινωνική Ευρώπη. Τα μανιφέστα και οι αναλύσεις διαδέχονται το ένα το άλλο (βλέπε μερικά παραδείγματα στο www.altersummit.eu), και δεν περνάει βδομάδα χωρίς να βγει κάποιο νέο κάλεσμα για την ενότητα των κοινωνικών κινημάτων στην Ευρώπη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μια δυνατή απάντηση στο ερώτημα «Τι να κάνουμε;» θα ήταν : «Να πάμε στο ΙΚΕΑ να αγοράσουμε μια εταζέρα για να βάλουμε όλα τα καλέσματα για ενότητα για μια άλλη Ευρώπη»…Μια άλλη απάντηση είναι να θεωρήσουμε ότι αυτό που χρειάζεται είναι να πραγματοποιήσουμε τη σύγκλιση των δυνάμεων, και την ενότητά τους στη δράση. Στόχος μας είναι να αλλάξουμε την Ευρώπη, όχι να αλλάξουμε μια διακήρυξη. Αυτή η ενότητα θα περάσει μέσα από ένα πρόγραμμα δράσεων που έχει τουλάχιστον τη φιλοδοξία να επηρεάσει τη πραγματικότητα (πράγμα που απαιτεί πολύ χρόνο προετοιμασίας…αλλά και να βιαστούμε για να παρέμβουμε την ώρα της κορύφωσης της κρίσης που βαθαίνει). Τρεις παρατηρήσεις για αυτό που μπορεί να είναι ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης:

1.     Μια δράση άξια του ονόματός της πρέπει:

• Να  προκαλεί φόβο στον αντίπαλο: άρα δεν πρόκειται απλώς για μια αναφορά στο διαδίκτυο, ούτε μόνο για μια διαδήλωση στην οποία οι μετέχοντες θα πάνε με το αεροπλάνο!
• Να κάνει τους μετέχοντες υπερήφανους και ευτυχείς που μετέχουν –σαν πρωταγωνιστές και όχι σαν μια μάζα που είναι ατού στα χέρια κάποιων.
• Να σταθεροποιεί και να μεγεθύνει το κίνημα, για να του επιτρέψει να πάει παραπέρα.

2.     Σε αυτό το πλαίσιο της υπαρκτής ΕΕ,  πρέπει ευθύς εξ αρχής να συλλάβουμε και να υλοποιούμε συνεχώς το πρόγραμμα δράσης ως «δι-επίπεδο» : δράσεις που είναι απλώς εθνικές δεν θα δώσουν τίποτα, και δράσεις ευρωπαϊκές χωρίς ισχυρό ρίζωμα  στις τοπικές και εθνικές πραγματικότητες είναι ανίσχυρες.

3.     Η δράση πρέπει να πραγματοποιεί την ενότητα. Όμως, δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σχετικά με το τι σημαίνει  ενότητα. Να πιστέψουμε ότι η φύση της αριστεράς, του εργατικού κινήματος, είναι να ενώσει, και ότι η φύση της δεξιάς και του κεφαλαίου είναι να διαιρέσει, σημαίνει ότι πιστεύουμε στα παραμύθια για μικρά παιδιά. Το να ενώσουμε είναι να διαιρέσουμε! Οι καπιταλιστές της χώρας μου είναι υπέρ της ενότητας:  θέλουν να τους είμαστε αλληλέγγυοι ενάντια στους Γερμανούς, στους Γάλλους, στους Ρουμάνους, κλπ. Εμείς, η αριστερά και το εργατικό κίνημα, οι διεθνιστές, πρέπει να διαιρούμε, επειδή ξέρουμε ότι μόνο επιλέγοντας στρατηγικά και ορίζοντας ξεκάθαρα τη γραμμή διαίρεσης («Εκείνοι») μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τη ενότητα («Εμείς»).

4. Ένα καλό νέο  

Για να υλοποιήσουμε αυτό το πρόγραμμα ενότητας στη δράση, υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία, με πλατιά αποδοχή, με ένα φύλο πορείας, και που υποστηρίζεται ήδη από καμιά πενηνταριά εθνικές και ευρωπαϊκές οργανώσεις από περισσότερες από δεκαπέντε χώρες.

Α. Ένα κάλεσμα –στο οποίο προστέθηκαν πολλά άλλα- που επιτρέπει μια πλατιά αλλά καθαρή σύγκλιση. Αυτό το κάλεσμα υπάρχει σε 9 γλώσσες στο  www.altersummit.eu Διαπιστώνουμε πλατιά σύγκλιση με πολλά άλλα καλέσματα.

Β. Πολυάριθμες υπογραφές. Με ονόματα όπως Ken Loach, Susan George ή Stephane Hessel. Και πολλές σημαντικές ευρωπαϊκές πολιτικές προσωπικότητες, από την ομάδα των Πρασίνων, των σοσιαλδημοκρατών ή της GUE/NGL.

Γ. Η σχέση με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ έχει ξεκαθαρίσει: να μην το αντικαταστήσουμε, να μην το επαναλάβουμε. Να πάμε παραπέρα. Είμαστε παιδί του ΕΚΦ –και αν το παιδί δεν αναγνωριστεί, δεν τρέχει και τίποτα.

Δ. Ξεκαθαρίσαμε  και τη σχέση μας με τα κόμματα: Το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα πρέπει να διευθύνεται από τα κοινωνικά κινήματα, όχι από τα κόμματα. Όμως, δεν απορρίπτουμε τις πολιτικές δυνάμεις.  Απορρίπτουμε τόσο τον ατομικιστή αντιπολιτικό όσο και την παλιά ιεραρχία σύμφωνα με την οποία τα κοινωνικά κινήματα θα έπρεπε να υποτάσσονται στους πολιτικούς. Οι προσωπικότητες που υποστηρίζουν το κάλεσμά μας είναι καλοδεχούμενες, πρέπει να παλέψουμε ο καθένας στο γήπεδό του. Όμως, δεν θέλουμε το κλασικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο το κοινωνικό κίνημα επεξεργάζεται ένα κατάλογο αιτημάτων και τον επιδίδει στον πολιτικό κόσμο. «Por favor, no nos representan!” («Παρακαλούμε, δεν μας εκπροσωπείτε»!). Δεν ζητάμε από τους πολιτικούς να μας εκπροσωπήσουν αλλά να παλέψουν μαζί μας, αν συμμερίζονται τη θεμελιώδη ανάλυση που παρατίθεται συνοπτικά στο κάλεσμά μας.

Ε.  Φύλο πορείας 

Έχουμε μπροστά μας δυο σημαντικά γεγονότα: τη συνγκέντρωση «Firenze 10+10» (Φλωρεντία 10+10) από τις 8 μέχρι τις 10 Νοεμβρίου, και το ίδιο το Alter Summit (Εναλλακτική Συνάντηση Κορυφής), που θα διεξαχθεί στις αρχές του 2013, πιθανόν στην Αθήνα. (Ένα πιο λεπτομερές roadmap βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.altersummit.eu) Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι δυο ημερομηνίες, απομονωμένες, δεν θα χρησιμέψουν σε τίποτα. Είναι ενδεικτικές ενός κοινού ρυθμού για αυτή τη διαδικασία που πρέπει να αρχίσει πριν  και να συνεχιστεί κατόπιν:  

-        Πριν από το Νοέμβρη, πρέπει να υπάρξει σκληρή δουλειά του ευρωπαϊκού συντονιστικού, και πρέπει να συγκροτηθεί το συντονιστικό για το Alter Summit στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό χωρών ή περιφερειών, ώστε οι αντιπροσωπείες που θα έλθουν στη Φλωρεντία να έχουν τροφοδοτηθεί με  εθνικές στρατηγικές συζητήσεις.

-        Μεταξύ του Νοέμβρη και της Άνοιξης 2013, θα έχουμε περίπου 100 μέρες για να οικοδομήσουμε τη μαζική κινητοποίηση σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο.  Η φιλοδοξία είναι να έχουμε μια ταυτόχρονη μέρα δράσης, σε όσο γίνεται περισσότερες πόλεις της Ευρώπης, με κοινά συνθήματα μεγάλης πολιτικής εμβέλειας.

-       Μετά το Alter Summit, η πάλη συνεχίζεται!

5. Ένα κακό νέο 

Το κακό νέο είναι ότι έχει πολύ δουλειά! Χρειαζόμαστε αγωνιστές για τα ενωτικά εθνικά ή περιφερειακά συντονιστικά.

Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας  δεν θα γίνει, το γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό, από τους ονειροπόλους που κατασκευάζουν θεωρίες χωρίς τέλος, ούτε από τους οπορτουνιστές που περιμένουν από τον εξαντλημένο από τη καταπίεση  λαό να εξεγερθεί αυθόρμητα. Αυτός ο μετασχηματισμός απαιτεί υπομονετική οργανωτική δουλειά.

Η πρόταση του Alter Summit που βάλαμε στο τραπέζι δεν είναι δογματική. Κερδίζει σημαντική υποστήριξη αλλά μπορεί ακόμα, στις επόμενες βδομάδες, να βελτιωθεί. Αν καλύτερες προτάσεις επιτρέπουν να ενισχυθεί η διαδικασία, η δύναμή της και οι πιθανότητές της να πετύχει, αυτές είναι καλοδεχούμενες. Όμως, γρήγορα, επειδή αυτή η διαδικασία δεν πρόκειται πια να σταματήσει.

Η πρώτη επείγουσα ανάγκη είναι να συγκροτηθούν ενωτικά, εθνικά ή περιφερειακά συντονιστικά για να προχωρήσουν αυτή τη διαδικασία.

Τέλος, δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη: αυτή η διαδικασία εγκαινιάζει μια μάχη μακράς πνοής. Ακόμα κι αν πετύχει –πράγμα που θα είναι δύσκολο- αυτή η διαδικασία κινητοποίησης δεν θα είναι αρκετή. Θέλουμε ωστόσο να δουλέψουμε για αυτή μαζί με όλους και όλες εκείνες που θα θελήσουν να την στηρίξουν μια και, όπως το λέμε συχνά στα συνδικάτα: «Εκείνος που παλεύει μπορεί να χάσει, αλλά εκείνος που δεν παλεύει έχει ήδη χάσει».

Info: info@altersummit.eu

www.altersummit.eu

* Ο Felipe Van Keirsbilck είναι Γενικός Γραμματέας του μεγάλου βελγικού συνδικάτου εργατοϋπαλλήλων CNE καθώς και ιδρυτικό στέλεχος της Joint Social Conference