Ποιανού πολιτισμένου ανθρώπου δεν δέθηκε κόμπο το στομάχι του βλέποντας τη φασιστική σύναξη της Κορίνθου; Ποιος δεν ένιωσε αηδία για όλους εκεί; Στην πραγματικότητα, έχουμε ένα σύνηθες σκηνικό της Ελλάδας των τελευταίων μηνών: ένας συρφετός ανθρώπων της χαμηλότερης στάθμης και πνευματικότητας, γίνεται τιμητής και χειροκροτητής των αποβρασμάτων της Χρυσής Αυγής, σε μια ακόμη εκδήλωση μίσους. Δεν έλειψαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι από την ελληνική κοινωνία. Ήταν διασκορπισμένοι όμως εδώ και εκεί, στην αφάνεια, στο σκοτάδι, σαν τυφλοπόντικες. Η συγκυρία τούς έδωσε υπόσταση και τους έβγαλε από το σκοτάδι. Ενώθηκαν κάτω από την ομπρέλα του φασισμού, ο οποίος φασισμός ικανοποίησε τα απωθημένα τους. Μέσω του φασισμού έγιναν πρωτοπορία, μια θλιβερή μεν, αλλά υπαρκτή πρωτοπορία. Βγαίνουν στους δρόμους, στις πλατείες, κάνουν πορείες, νιώθουν αυτοπεποίθηση, νιώθουν ότι έχουν το πάνω χέρι, αυτοί κάνουν κουμάντο τώρα. Θέλουν να εκδικηθούν για τα χαμένα χρόνια που έζησαν στην απαξίωση, ουραγοί της ιστορίας!
Και σαφώς, δεν πρέπει κατ’ ουδένα λόγο να μπαίνει το ζήτημα, “ότι έπρεπε η Αριστερά να κερδίσει αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους κερδίσει η Χρυσή Αυγή…”. Αυτά τα χαμένα κορμιά, όσοι πολλοί και αν είναι, δεν τους έχει ανάγκη η Αριστερά. Η τραγικότητα των γεγονότων της Κορίνθου, δεν είναι τόσο η παρουσία αυτών των ανθρώπων εκεί , όσο η ανοχή των υπόλοιπων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα, μπροστά στο φασισμό. Αυτή η ανοχή, δεν σημαίνει και αποδοχή του. Είναι μια παθητική στάση ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να δράσουν και να συμπεριφερθούν απέναντι σε ένα επιθετικό φαινόμενο. Σε αυτούς πρέπει να στραφεί η Αριστερά. Σε αυτούς που είναι η μεγάλη πλειοψηφία και που αποτελούσαν πάντα τη μαγιά κάθε προοδευτικής εξέλιξης. Σε αυτούς που αποτραβήχτηκαν σπίτι, άναυδοι από τις εξελίξεις, φοβισμένοι μπροστά στους καινούργιους καιρούς. Η άνοδος της Δεξιάς, η έλλειψη πειστικού λόγου, ενότητας και προοπτικής από την Αριστερά, σε συνδυασμό με την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, οδήγησε σε μια ηθική κατάπτωση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Αυτοί όλοι πρέπει να ξαναβρούν τη χαμένη τους ελπίδα. Μπορεί η ελληνική Αριστερά να τους τη δώσει πίσω;
“Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική”, έλεγε ο Λένιν. Τα πράγματα δεν θα πάνε μπροστά αν δεν κατανοήσουμε, ως αριστεροί, την εποχή αλλά και τα λάθη μας. Ο καπιταλισμός, όσο και αν γίνεται ολοένα και πιο αποκρουστικός για τους ανθρώπους, είναι το μοναδικό υπαρκτό πρότυπο. Η αποτυχία του υγιούς σοσιαλισμού να ριζώσει και να απλωθεί, είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για τους αριστερούς να πείσουν την κοινωνία. Αποδείχτηκε πάμπολλες φορές, ότι π.χ. καμιά οικονομική κρίση δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας και στην απόρριψη του υπάρχοντος συστήματος. Αντίθετα μάλιστα, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει στη συντηρητική στροφή και ακόμη χειρότερα, στην άνοδο του φασισμού. Θέλει προσπάθεια υπομονετική και σταθερή, ώστε με τους αγώνες, τα συνθήματα, τις θέσεις για όλα τα ζητήματα, να βοηθάς στην εξέλιξη της συνείδησης των ανθρώπων. Πρέπει να εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή που σου παρουσιάζεται, να την κάνεις ευκαιρία. Κάθε μάχη έχει τη σημασία της και η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να μην την παλεύει με στόχο τη νίκη. Έτσι δίνεις αυτοπεποίθηση στους εργαζομένους και στη νεολαία, δίνεις ελπίδα και προοπτική. Έτσι απομονώνεις τους σκοταδιστές, ρίχνοντάς τους στο περιθώριο.
Η ελληνική Αριστερά έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στις πρόσφατες εκλογές, ενωμένη, κάτω από ένα μίνιμουμ συμφωνημένο πρόγραμμα, να κυβερνήσει. Τα συνεπακόλουθα της ήττας τα βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Τώρα όμως, μπροστά στη φασιστική λαίλαπα, δεν χωράνε περιχαρακώσεις και “κομματικοί πατριωτισμοί”. Οι προσεγγίσεις του στυλ, “η κοινωνία πάτησε πάτο και δεν μπορεί να μας κατανοήσει εμάς τους ανώτερους”, εκτός του ότι είναι πολιτικά ολότελα λάθος, ταυτίζουν την υπόλοιπη κοινωνία με τους χαμερπείς τιμητές του φασισμού. Είναι όλη η κοινωνία με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως τους απογοητεύσαμε και ‘μεις με τη στάση μας και τους κλέψαμε την ελπίδα; Το φασισμό πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Η φορτική σύνδεση ,σε κάθε ευκαιρία, του καπιταλισμού και του φασισμού, δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το παρατείνει γιατί αφοπλίζει την Αριστερά από το να δράσει αντιφασιστικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι για να κτυπήσεις και εξαλείψεις μια για πάντα το φασισμό, θα πρέπει να ανατρέψεις τον καπιταλισμό. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να το κάνουμε αυτό τώρα! Υπάρχει; Μια σοφή κουβέντα λέει ότι, όταν έχεις ένα εχθρό που σε απειλεί με το πιστόλι στον κρόταφο και ένα άλλο που σου δίνει δηλητήριο κάθε μέρα για να πεθάνεις αργά αργά, τότε είναι προφανές ποιον θα αντιμετωπίσεις πρώτο.
Μάριος Θρασυβούλου
27/8/2012
Και σαφώς, δεν πρέπει κατ’ ουδένα λόγο να μπαίνει το ζήτημα, “ότι έπρεπε η Αριστερά να κερδίσει αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους κερδίσει η Χρυσή Αυγή…”. Αυτά τα χαμένα κορμιά, όσοι πολλοί και αν είναι, δεν τους έχει ανάγκη η Αριστερά. Η τραγικότητα των γεγονότων της Κορίνθου, δεν είναι τόσο η παρουσία αυτών των ανθρώπων εκεί , όσο η ανοχή των υπόλοιπων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα, μπροστά στο φασισμό. Αυτή η ανοχή, δεν σημαίνει και αποδοχή του. Είναι μια παθητική στάση ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να δράσουν και να συμπεριφερθούν απέναντι σε ένα επιθετικό φαινόμενο. Σε αυτούς πρέπει να στραφεί η Αριστερά. Σε αυτούς που είναι η μεγάλη πλειοψηφία και που αποτελούσαν πάντα τη μαγιά κάθε προοδευτικής εξέλιξης. Σε αυτούς που αποτραβήχτηκαν σπίτι, άναυδοι από τις εξελίξεις, φοβισμένοι μπροστά στους καινούργιους καιρούς. Η άνοδος της Δεξιάς, η έλλειψη πειστικού λόγου, ενότητας και προοπτικής από την Αριστερά, σε συνδυασμό με την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση, οδήγησε σε μια ηθική κατάπτωση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Αυτοί όλοι πρέπει να ξαναβρούν τη χαμένη τους ελπίδα. Μπορεί η ελληνική Αριστερά να τους τη δώσει πίσω;
“Η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική”, έλεγε ο Λένιν. Τα πράγματα δεν θα πάνε μπροστά αν δεν κατανοήσουμε, ως αριστεροί, την εποχή αλλά και τα λάθη μας. Ο καπιταλισμός, όσο και αν γίνεται ολοένα και πιο αποκρουστικός για τους ανθρώπους, είναι το μοναδικό υπαρκτό πρότυπο. Η αποτυχία του υγιούς σοσιαλισμού να ριζώσει και να απλωθεί, είναι ένα σοβαρό εμπόδιο για τους αριστερούς να πείσουν την κοινωνία. Αποδείχτηκε πάμπολλες φορές, ότι π.χ. καμιά οικονομική κρίση δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας και στην απόρριψη του υπάρχοντος συστήματος. Αντίθετα μάλιστα, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει στη συντηρητική στροφή και ακόμη χειρότερα, στην άνοδο του φασισμού. Θέλει προσπάθεια υπομονετική και σταθερή, ώστε με τους αγώνες, τα συνθήματα, τις θέσεις για όλα τα ζητήματα, να βοηθάς στην εξέλιξη της συνείδησης των ανθρώπων. Πρέπει να εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή που σου παρουσιάζεται, να την κάνεις ευκαιρία. Κάθε μάχη έχει τη σημασία της και η Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια να μην την παλεύει με στόχο τη νίκη. Έτσι δίνεις αυτοπεποίθηση στους εργαζομένους και στη νεολαία, δίνεις ελπίδα και προοπτική. Έτσι απομονώνεις τους σκοταδιστές, ρίχνοντάς τους στο περιθώριο.
Η ελληνική Αριστερά έχασε μια μεγάλη ευκαιρία στις πρόσφατες εκλογές, ενωμένη, κάτω από ένα μίνιμουμ συμφωνημένο πρόγραμμα, να κυβερνήσει. Τα συνεπακόλουθα της ήττας τα βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Τώρα όμως, μπροστά στη φασιστική λαίλαπα, δεν χωράνε περιχαρακώσεις και “κομματικοί πατριωτισμοί”. Οι προσεγγίσεις του στυλ, “η κοινωνία πάτησε πάτο και δεν μπορεί να μας κατανοήσει εμάς τους ανώτερους”, εκτός του ότι είναι πολιτικά ολότελα λάθος, ταυτίζουν την υπόλοιπη κοινωνία με τους χαμερπείς τιμητές του φασισμού. Είναι όλη η κοινωνία με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως τους απογοητεύσαμε και ‘μεις με τη στάση μας και τους κλέψαμε την ελπίδα; Το φασισμό πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Η φορτική σύνδεση ,σε κάθε ευκαιρία, του καπιταλισμού και του φασισμού, δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το παρατείνει γιατί αφοπλίζει την Αριστερά από το να δράσει αντιφασιστικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι για να κτυπήσεις και εξαλείψεις μια για πάντα το φασισμό, θα πρέπει να ανατρέψεις τον καπιταλισμό. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να το κάνουμε αυτό τώρα! Υπάρχει; Μια σοφή κουβέντα λέει ότι, όταν έχεις ένα εχθρό που σε απειλεί με το πιστόλι στον κρόταφο και ένα άλλο που σου δίνει δηλητήριο κάθε μέρα για να πεθάνεις αργά αργά, τότε είναι προφανές ποιον θα αντιμετωπίσεις πρώτο.
Μάριος Θρασυβούλου
27/8/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου