Οι υπόγειες διαδρομές του κυπριακού τραπεζικού συστήματος

Η κυπριακή κοινωνία διανύει μια πρωτόγνωρη περίοδο σαν αποτέλεσμα της τραπεζικής κατάρρευσης. Χιλιάδες τραπεζικοί υπάλληλοι προ του φάσματος της απόλυσης, χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι απολύονται από το κλείσιμο επιχειρήσεων, χάσιμο περιουσιών από τη μια στιγμή στην άλλη, μείωση μισθών, φτωχοποίηση μεγάλου αριθμού συνανθρώπων μας. Την ώρα αυτή της απελπισίας, έρχονται ξανά στο φως αποκαλύψεις για διαγραφή χρεών ανθρώπων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, εταιριών συνδεδεμένων με κόμματα και συντεχνίες, όπως και πολλών άλλων «επώνυμων» . Και αν λάβουμε υπόψη το γεγονός της φυγάδευσης στο εξωτερικό εκατομμυρίων ευρώ τις τελευταίες μέρες , τότε μιλούμε για μια τεράστια πρόκληση. Δεν έχει σημασία αν οι αποκαλύψεις είναι ακριβείς στην ολότητά τους ή όχι , ούτε αν τελικά θα πάρουν το δρόμο της δικαιοσύνης.

Το ζήτημα είναι πολιτικό και έχει να κάνει με το ρόλο του τραπεζικού συστήματος και τι και ποιους εξυπηρετεί. Αυτά που αποκαλύπτονται συνεχώς ,δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τον παρασιτικό ρόλο του τραπεζικού συστήματος, το οποίο λειτούργησε εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Δεν είδαμε ποτέ σβήσιμο χρεών και διευκολύνσεις για τον απλό πολίτη. Αντίθετα είδαμε, έως και πολύ πρόσφατα , να τον ξεγελούν με δήθεν αξιόπιστα καταθετικά σχέδια. Τώρα, τον καλούν να πληρώσει τη ζημιά! Τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, βουλευτές, κομματικά στελέχη, σ’ ένα πάρε δώσε διαπλοκής και εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Με απίστευτη ανευθυνότητα και ιδιοτέλεια, άφηναν ένα αρρωστημένο τραπεζικό σύστημα να εκτίθεται ολοένα και σε περισσότερα ρίσκα και σε τζογαδόρικες πράξεις, να βουλιάζει στα χρέη, και όλα αυτά, για να συνεχίσουν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι να το απομυζούν.

Και αν για τη Δεξιά και τα κόμματά της, η λέξη « ευαισθησία» είναι κενή περιεχομένου, μιας και η ίδια εκφράζει ιδεολογικά την ανισότητα, την απληστία του κεφαλαίου, την υπεράσπιση των συμφερόντων της αστικής τάξης μέσα από τη λειτουργία των θεσμών, για την Αριστερά και το κόμμα της, το ΑΚΕΛ, τα πράγματα θα έπρεπε να ήταν αλλιώς. Δεν είναι όμως! Συμβαδίζοντας με τη λογική και τις πρακτικές των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αντιμετώπισε το τραπεζικό σύστημα σαν ένα πεδίο εξυπηρέτησης συμφερόντων του κόμματος, εταιριών του, στελεχών του. Μακριά από κάθε έννοια κόμματος που νοιάζεται για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, την κοινωνική πρόοδο, το ΑΚΕΛ, ευθύνεται ομοίως, για τη λάθος πορεία και τελικά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος που συμπαρέσυρε στον γκρεμό την οικονομία του τόπου, φέρνοντας τη δυστυχία.

Μάριος Θρασυβούλου