Ίδρυση μονάδας εκποίησης ακινήτων από την Τράπεζα Κύπρου

Μόλις πρόσφατα, πληροφορηθήκαμε την δημιουργία ειδικής μονάδας της Τράπεζας Κύπρου που θα διαχειρίζεται περιουσίες που θα κατάσχει λόγο της μη αποπληρωμής δανείων. Η συνέχιση όμως της διατύπωσης για «κατάσχεση περιουσιών», έτσι γενικά, χωρίς κατηγοριοποίηση τους, επιβεβαιώνει τις ανησυχίες μας για ετοιμασία επίθεσης της Τράπεζας ενάντια στην ίδια την κοινωνία.

Στις περιουσίες πελατών της τράπεζας συμπεριλαμβάνονται ακίνητα εκατοντάδων εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ που κτίστηκαν με ακραία απαράδεκτο δανεισμό σε πολυεκατομμυριούχους, χωρίς εγγυήσεις και εξασφάλιση, όπως έμαθε το πλατύ κοινό με τις αποκαλύψεις της τελευταίας περιόδου. Σε τέτοιες περιπτώσεις όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και επιβάλλεται η κατάσχεση περιουσιών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Κατάσχεση φυσικά που ούτε και εμείς σαν κίνημα θα δεχόμασταν να αφαιρει το δικαίωμα στην πρώτη κατοικία. Το ίδιο ισχύει και για τους υπευθύνους των τραπεζών, των οποίων οι αποφάσεις και ενέργειες συμπεριλαμβάνονται στα αίτια της κρίσης. Πρέπει να υπάρξουν τιμωρίες, που πρέπει να προσχωρούν μέχρι και κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων από αυτούς που πήραν τις αποφάσεις.

Η κατάσχεση όμως περιουσιών που αφορούν πρώτη κατοικία και επαγγελματική στέγη από απλούς ανθρώπους που η κρίση κατέστησε ανίκανους να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και στην αποπληρωμή των δανείων τους, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Η κατάσχεση πρώτης κατοικίας και επαγγελματικής στέγης δεν αποτελεί μόνο ενέργεια βαρβαρότητας αλλά και ακραία άδικη προσέγγιση σε ανθρώπους που έχουν για μια ζωή ανταποκριθεί σε όλες τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία.

Και που σταμάτησαν να το κάνουν όταν η ίδια η κοινωνία τους στέρησε το δικαίωμα στην εργασία. Δεν αμφιβάλλουμε ότι η κατάσταση των τραπεζών, όπως και της γενικότερης οικονομίας, είναι δεινή. Όπως δεν αμφιβάλουμε ότι η Τράπεζα Κύπρου πιθανών να «πνέει τα λοίσθια». Ακόμα όμως και παραβλέποντας την αφόρητη αδικία της εκποίησης πρώτης κατοικίας και επαγγελματικής στέγης, ούτε και από οικονομικής άποψης υπάρχει οποιοδήποτε νόημα στην γενική πολιτική εκποίησης περιουσιών.

Οι μεγάλες ιδιωτικές εμπορικές τράπεζες ταυτίστηκαν με τον τζόγο την διαφθορά και την διαπλοκή, στοιχεία τα οποία τις οδήγησαν στην κατάρρευση φορτώνοντας τις ζημιές στην κοινωνία. Με τις πιο πάνω εξαγγελίες της η τράπεζα Κύπρου αποδεικνύει ότι θα συνεχίζει να επιτίθεται και να απομυζά τους άνεργους και δυσπραγούντες και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας παίζοντας ένα καθαρά αντιδραστικό κοινωνικό ρόλο.

Η κατάσχεση επαγγελματικής στέγης από χιλιάδες μικρομεσαίους, είναι πράξη οικονομικής αυτοκτονίας της ίδιας της κοινωνίας, που θα στερεί από τον εαυτό της οποιαδήποτε δυνατότητα οικονομικής ανάπτυξης- και καθόλου δεν εμπίπτει στα πλαίσια της τόσο βαρύγδουπης έκκλησης του κου Hourican, Εκτελεστικού Διευθυντή της Τράπεζας Κύπρου, για επαγγελματικό χειρισμό των προβληματικών δανείων.

Το κίνημα μας έχει ήδη επεξεργαστεί συγκεκριμένες προτάσεις. Σε αυτές τις προτάσεις, που είμαστε διατεθειμένοι να τις αναπτύξουμε οπουδήποτε, θέλουμε πάνω από όλα να κάνουμε ξεκάθαρα δυο πράγματα: α. Ότι δεν θέλουμε να αποποιηθούμε των ατομικών υποχρεώσεων οποιουδήποτε απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και την υποχρέωση του να επιστρέψει ότι δανείστηκε, όταν αυτό θα είναι δυνατό, και β. Ότι, ταυτόχρονα, δεν θα επιτρέψουμε, θα αγωνιστούμε όσο μπορούμε, ώστε κανένας άνθρωπος να μείνει χωρίς κατοικία και επαγγελματική στέγη διότι τα παγκόσμια παιγνίδια των τραπεζών και των κερδοσκόπων του στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία.

Αν οι τράπεζες είναι αδύνατο να σωθούν στα χέρια ιδιωτών, χωρίς να ξεπουληθεί, να καταστραφεί ολόκληρη η κοινωνία, ας τις αναλάβει το κράτος, εκποιώντας τις περιουσίες των υπευθύνων, και βάζοντας τες επιτέλους να δουλέψουν προς όφελος της πλειοψηφίας των ανθρώπων και της οικονομίας και όχι ενάντια της. Για να μπορέσει το τραπεζικό σύστημα να αποτελέσει την ατμομηχανή της ανάπτυξης και της προόδου και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας πρέπει να περάσει κάτω από τον έλεγχο της κοινωνίας με την συμμετοχή στην διοίκηση τους των δανειοληπτών των καταναλωτών των εργαζομένων και άλλων κοινωνικών οργανώσεων.




ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΚΠΟΙΗΣΕΙΣ
Λευκωσία 26/12/2013

Το "κάψιμο του λίπους" και τα πλοία ανοιχτής θαλάσσης

19 Δεκεμβρίου 2013

Πολλές είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η πολιτική ελίτ του τόπου δείχνει ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα και ειδικά τους χαμηλόμισθους και τους άνεργους. Αναφερθήκαμε πρόσφατα στο θέμα των κρατικών λιμουζίνων που θα έπρεπε να αποσυρθούν από τη Βουλή μέσα σε πέντε λεπτά, αντί της τραγελαφικής και αναποτελεσματικής πεντάμηνης συζήτησης που δεν λέει να καταλήξει. Η απόσυρση θα εξοικονομήσει ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο φυσικά δεν αρκεί για να στηρίξει με την όποια επάρκεια τις ευάλωτες ομάδες. Πέρα όμως από οικονομικό θέμα, το συγκεκριμένο έχει και μια ηθική διάσταση και αποτελεί πρόκληση για τον κόσμο.

Το θέμα όμως της διασπάθισης δημοσίου χρήματος για θεωρούμενες στρατιωτικές ανάγκες μέσα στις δεδομένες συνθήκες αποτελεί μια πολιτική επιλογή χαμηλής ευθύνης, που ασφαλώς προκαλεί την οργή της στρατιάς των ανέργων και των ευπαθών ομάδων της πτωχοποιημένης κοινωνίας.

Αναφερόμαστε στην απόφαση της κυβέρνησης να αγοράσει δύο πυραυλακάτους αξίας 100 εκ ευρώ χωρίς τους πυραύλους συν άλλα 40 για τους πυραύλους και άλλον ελαφρύ εξοπλισμό. Τα 50 εκ θα δοθούν ως προκαταβολή και τα υπόλοιπα άμα τη παραδώσει σε 3 χρόνια. Αφού μιλούμε για πυραύλους να υπενθυμίσουμε με πικρή ειρωνεία τον εμπαιγμό που υπέστη ο λαός με την υπόθεση των S300, ένας εκ των οποίων εκτοξεύτηκε σε δοκιμαστική βολή στην Κρήτη αυτές τις μέρες.

Ανάλογη οργή προκαλεί και η επιμονή ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ να δοθούν 28 εκ ευρώ για επιδιόρθωση των επιθετικών ρωσικών ελικοπτέρων.

Σημειώνουμε ότι από το 1990 περίπου που άρχισε ο μαζικός εξοπλισμός της Εθνικής Φρουράς ένα σημαντικότατο μέρος του χρέους της Κυπριακής Δημοκρατίας αφορά στους εξοπλισμούς. Όλοι αυτοί οι εξοπλισμοί είχαν ένα εξαιρετικά αμφίβολο αποτέλεσμα στον όποιο επηρεασμό του συσχετισμού δυνάμεων, ενώ ήδη η Εθνική Φρουρά έχει καταντήσει ένα τεράστιο μουσείο πεπαλαιωμένου εξοπλισμού.

Μεταξύ άλλων, αυτό δείχνουν οι τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών που αποστέλλονται με μεγάλο κόστος στο εξωτερικό για να καταστραφούν. Αποτελεί σκάνδαλο και το μέγεθος του εξοπλισμού αλλά και η έλλειψη υποδομής για τη συνολική διαχείριση των εκρηκτικών υλών και βλημάτων.

Ενώ αυτά σχεδιάζονται ή αποφασίζονται, η κυβέρνηση σταυρώνει στο νέο προϋπολογισμό, μεταξύ άλλων,  κονδύλια εκατομμυρίων  ευρώ που αφορούν στην υγεία, στη διαχείριση επικινδύνων ιατρικών αποβλήτων, επιδοτήσεις εθελοντικών κοινωνικών οργανώσεων κλπ, θεωρώντας ότι υπάρχει ακόμα " λίπος για κάψιμο".

Για την ενωμένη πορεία ενάντια στο μνημόνιο

17 Δεκεμβρίου 2013

Η μεγάλη, ίσως η πιο μεγάλη διαδήλωση που οργάνωσαν τα συνδικάτα στην εποχή του μνημονίου το περασμένο Σάββατο, είναι ίσως ο προάγγελος των μεγάλων κινητοποιήσεων που απαιτούνται το επόμενο διάστημα.

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει την ενότητα δράσης που επέδειξαν πολλά συνδικάτα και μετωπικές οργανώσεις, καθώς και την οργανωτική προσπάθεια όλων, η οποία έφερε το ελπιδοφόρο αποτέλεσμα που είδαμε στους δρόμους της Λευκωσίας. Είναι σαφές ότι στην ενωμένη δράση συμμετείχαν άτομα και οργανώσεις με διαφορετικούς ιδεολογικούς ή πολιτικούς προσανατολισμούς,  που ήλθαν μαζί για να εκφράσουν την οργή τους ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και του μνημονίου. Ήταν μία εκδήλωση ταξικής ενότητας πέρα από κομματικές αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, προσηλωμένη σε συγκεκριμένους στόχους, που φανερώνει την ικανότητα των Κυπρίων εργαζομένων να ενώνονται εκεί και όπου χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν από κοινού τα πολλαπλά προβλήματα  που επισώρευσε η καπιταλιστική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές. Οι Κύπριοι εργαζόμενοι απέδειξαν στην πράξη ότι δεν είναι πρόβατα για σφαγή, αλλά μπαίνουν στη λογική της αντιμνημονιακής αντίστασης.

Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη εκδήλωση ταξικής ενότητας από όσους έλαβαν μέρος. Ταυτόχρονα όμως είχαμε δυστυχώς και παραδείγματα διασπαστικών επιλογών από τις ηγεσίες μερικών οργανώσεων, ύστερα από Προεδρικές παρεμβάσεις, όπως της ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ, ΟΕΛΜΕΚ και ΟΛΤΕΚ.

Υπενθυμίζουμε ότι μια από τις πρώτες δυσκολίες που προέκυψαν όταν η κυβέρνηση και η Τρόικα άρχισαν να πετσοκόβουν τους μισθούς του δημοσίου τομέα ήταν η από καιρό καλλιεργούμενη αντιπαράθεση ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Πολλοί ιδιωτικοί υπάλληλοι στήριζαν την κυβέρνηση διότι δεν αντιλαμβάνονταν ότι επρόκειτο για τον πρόλογο μιας πολιτικής που θα ξεσπούσε με την ίδια και περισσότερη δριμύτητα και στον ιδιωτικό τομέα. 'Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι, και οι εκπαιδευτικοί ανάμεσα σ αυτούς, είχαν να αντιμετωπίσουν την εργοδοτική επίθεση μέσα στη μοναξιά τους.

Είναι με έκπληξη που διαπιστώνουμε ότι αντί να προστρέξουν να συνενωθούν με το κίνημα διαμαρτυρίας του Σαββάτου, έπεσαν με τόση "αγαθότητα" στην παγίδα του Προεδρικού για ξεχωριστές συμφωνίες.  Και στο κάτω-κάτω θα μπορούσαν να κάνουν τις συμφωνίες που επιθυμούν στο βαθμό που τους ικανοποιούν. Γιατί όμως δεν συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας του Σαββάτου, αν μη τι άλλο για να στηρίξουν τα αιτήματα της τάξης των εργαζομένων;

Η ΕΡΑΣ χαιρετίζει την παρουσία της ΠΟΕΔ, καθώς και των εκπαιδευτικών και των δημοσίων υπαλλήλων που δεν ακολούθησαν τις ηγεσίες τους και προσήλθαν μαζικά στην πορεία του Σαββάτου για να συμβάλουν στην ενότητα του κινήματος των εργαζομένων. Με την ευκαιρία χαιρετίζουμε και τη μαζική παρουσία της ΔΕΟΚ.

Θέση της ΕΡΑΣ είναι ότι αποτελεί  απόλυτη αναγκαιότητα η ίδρυση ενός Μετώπου Κοινωνικής Αντίστασης, ως εργαλείου για την ανατροπή του μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας. Κατά συνέπεια καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις που συμμετείχαν στην μεγάλη εκδήλωση του Σαββάτου καθώς και όσες απείχαν να συμπήξουν ένα ευρύ μόνιμο μέτωπο αντίστασης. Σε αυτό το μέτωπο έχουν θέση όλοι όσοι θέλουν να μετέχουν στη διάσωση της κοινωνίας.

Η ΕΡΑΣ τονίζει ότι οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για πορεία εξόδου από το μνημόνιο αποτελούν συνειδητά ψεύδη με στόχο να κρατήσουν τους εργαζόμενους στην αδράνεια ενώ το κεφάλαιο οδηγεί την κοινωνία σε τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας, παιδείας και υγείας.

Η ΕΡΑΣ συμμετείχε στην πορεία με δυο βασικά συνθήματα:

- ΑΜΕΣΗ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.

- ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ.

 

Κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στην κοινωνική κινητοποίηση της 14ης Δεκεμβρίου

10 Δεκεμβρίου 2013

Η ΕΡΑΣ καλεί όλους τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία σε μαζική συμμετοχή στη μεγάλη παγκύπρια κοινωνική κινητοποίηση που οργανώνεται από ένα ευρύ φάσμα εργατικών συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων το Σάββατο, 14/12/2013. Η κινητοποποίηση θα αρχίσει στις 10.00 π.μ με συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και θα συνεχίσει με πορεία προς το Προεδρικό Μέγαρο.

Είναι μεγάλης σημασίας να είναι μαζική αυτή η πρώτη οργανωμένη αντίδραση και αντίσταση του λαού και των εργαζομένων στις αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας που οδηγούν, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις, στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, στην καταστροφή των οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων του λαού μας.  Πρέπει να είναι σαφές και δυνατό το μήνυμα ότι η πολιτική των κυβερνώντων δημιουργεί αγανάκτηση, πάνω στην οποία θα στηθεί λαϊκή αντίσταση.

Για το κίνημα και τον απλό εργαζόμενο δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Η επίθεση είναι ολομέτωπη και σε όλα τα επίπεδα. Μόλις χθες τέθηκε όρος από την Τρόικα για ποινικοποίηση των αστικών χρεών. Για να μπορούν να φυλακίσουν αυτούς από τους οποίους τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των τραπεζών στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία, καθιστώντας τους έτσι ανίκανους να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους. Οι ίδιοι που χωρίς καμιά εξουσιοδότηση έκλεψαν από τις καταθέσεις του κόσμου για να διασώσουν τις τράπεζες, ετοιμάζουν τώρα  νόμους για ποινικοποίηση της φτώχειας που προκάλεσαν.

Αυτή τους η πρόθεση είναι ακόμα μια ένδειξη της πολιτικής συνεχούς ψήφισης μέτρων και νομοσχεδίων που κάνουν ακόμα πιο εύκολο το δρόμο στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στο ξεσπίτωμα οικογενειών. Δεν πρέπει και δεν μπορούν να περάσουν τη θέλησή τους, που από καιρό τώρα έχει ξεπεράσει τα όρια της κατάφωρης αδικίας και φτάνει στη βαρβαρότητα.

Είναι μεγάλης σημασίας το κυπριακό κίνημα να ενώσει τη φωνή του μαζί με τα κινήματα  ευρωπαϊκών χωρών που ήδη αντιστέκονται στις πολιτικές του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Στην χωρίς ενδοιασμούς και προσχήματα ανελέητη ταξική επίθεσή του πρέπει να προβάλουμε την ταξική ενότητα τόσο εθνικά όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι νεοφιλελεύθερες αλχημείες του Νίκου Αναστασιάδη

13 Δεκεμβρίου 2013

Δέκα μέτρα για αντιμετώπιση της ανεργίας ανακοίνωσε με βαρύγδουπο ύφος ο κ Αναστασιάδης. Τα δέκα μέτρα, ύψους 340 εκ ευρώ, στοχεύουν υποτίθεται στην αντιμετώπιση της ανεργίας και στη στήριξη των ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού και των επιχειρήσεων.

Η πρώτη παρατήρηση που οφείλουμε να σημειώσουμε είναι η εξόφθαλμη προσπάθεια παραπλάνησης των πολιτών ως προς το μέγεθος της λεγόμενης βοήθειας. Μια παραπλάνηση η οποία έγινε δυνατή μόνο με τη συνειδητή συμμετοχή των ΜΜΕ.  

Ο Νίκος Αναστασιάδης αναμειγνύει με τρόπο ανέντιμο και δημαγωγικό τα 300 εκ, που θα παραχωρηθούν στις απολύτως αναξιόπιστες εμπορικές τράπεζες για να δανειοδοτήσουν με το αζημίωτο τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με άλλα 40 εκ που θα επιδοτήσουν την εργασία ή την εκπαίδευση νέων, ανέργων κυρίως. Είναι προφανές ότι τα 40 εκ είναι ένα ποσό απολύτως ανεπαρκές για το ύψος της ανεργίας που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και επειδή κατανοεί και ο ίδιος την ανεπάρκεια του ποσού, το προσθέτει με τα 300 εκ που θα δανείσει στις επιχειρήσεις, για να προβάλλει μια ανύπαρκτη κατ' ουσία κοινωνική πολιτική.

Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στο ποσό των 40 εκ προς ανέργους και μαθητευόμενους. Το ποσό της επιδότησης στηρίζει κατ' ουσία τη δημιουργία της γενιάς των Κυπρίων των 500 ευρώ. Με ύπουλο τρόπο πλήττεται ο θεσμός του κατώτατου μισθού. Μια στρατιά νέων ανθρώπων εξωθούνται σε μισθούς πείνας, δήθεν "προσωρινά". Στην ουσία όμως, αυτή είναι η πραγματική στόχευση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία ξανακτίζει μια οικονομία τριτοκοσμικού τύπου.

Επίσης είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων, ούτε σύστημα ελέγχου και αξιολόγησης.

Οι εργοδότες εξέφρασαν την ευαρέσκειά τους για τα μέτρα αλλά τόνισαν ότι δεν είναι αρκετά διότι χρειάζεται περαιτέρω αύξηση της ανταγωνιστικότητας της κυπριακής οικονομίας, δηλαδή περαιτέρω μείωση μισθών και εισοδημάτων των εργαζομένων. Πρόκειται για μια τάξη καπιταλιστών επαιτών, όπως τονίσαμε αρκετές φορές, οι οποίοι απομυζούν τους διαθέσιμους πόρους από την κοινωνία.

 

Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι λύση αλλά πισωγύρισμα

Η κυβέρνηση Αναστασιάδη αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση  των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών της CYTA, ΑΗΚ και της Αρχής Λιμένων σε πρώτο στάδιο και έπεται συνέχεια.

Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις Αναστασιάδη προς τους εργαζόμενους των ημικρατικών, ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα τον «οδικό χάρτη» για τις ιδιωτικοποιήσεις. Ούτε οι υπουργοί του ΔΗΚΟ δεν αντέδρασαν όπως τους καλούσε ο Τρυφωνίδης ΓΓ της ΠΑΣΕ- ΑΤΗΚ και στέλεχος τους ΔΗΚΟ να μη εγκρίνουν τον «οδικό χάρτη» και να «γράψουν ιστορία». Η μόνη ιστορία που έγραψαν τόσο αυτοί όσο και η κυβέρνηση  Αναστασιάδη είναι αυτή της κοροϊδίας και της αναξιοπιστίας.

Ο εμπαιγμός των εργαζομένων άρχισε από τον περασμένο Απρίλη με το δεύτερο μνημόνιο το «αναθεωρημένο» όπως το λέει η κυβέρνηση, όπου προστέθηκε η δέσμευση να πάρουν το 1,4 δις από τις ιδιωτικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Από τότε εμπαίζει τους εργαζόμενους και την κοινωνία ότι δεν θα προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις φτάνει να βρεθεί το 1,4 δις.

Από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία αντίδραση από το ΔΗΚΟ ή τους υπουργούς του ενώ οι οργανώσεις των εργαζομένων, πίστωναν τη κυβέρνηση με ειλικρίνεια.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έστω και την τελευταία στιμή, αντέδρασαν με στάση εργασίας όλες μαζί, με μόνη παραφωνία αυτή της ΣΕΚ στην Αρχή Λιμένων. Χαρακτηριστικό της οργής και του θυμού των εργαζομένων είναι το τεράστιο πανό που άνοιξαν οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ που έγραφε «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Από τη δεκαετία του ‘90 επί κυβέρνησης Κληρίδη  ο Συναγερμός προσπαθεί να περάσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Ετοίμασε σχέδιο για τη CYTA που προνοούσε τη δημιουργία ιδιωτικής εταιρείας της  ΑΛΦΑ, που δεν πέρασε όμως εξαιτίας των αντιδράσεων που υπήρξαν.

Ιδιωτικοποιούν τα κέρδη- Κοινωνικοποιούν τα χρέη

Τριάντα  χρόνια οι ιδιωτικοποιήσεις παρουσιάζονται σαν πανάκεια που θα λύσει τα προβλήματα, της διαφθοράς, του χαμηλού κόστους των υπηρεσιών, της παραγωγικότητας, της γραφειοκρατίας και του δημόσιου χρέους. Έτσι θέλουν να  πουλήσουν κερδοφόρους τομείς όπως τη  CYTA , για να εξασφαλίσουν το 1,4 δις, που ζητά η τρόικα και να μειώσουν  το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

 Όμως αυτά είναι χοντρά ψέματα. Πως μπορεί να συμβεί αυτό όταν στερούν έσοδα από το κράτος, και τα παραχωρούν σε τιμή ευκαιρίας στους ιδιώτες και το κεφάλαιο. Οι οργανισμοί αυτοί κάθε χρόνο παραχωρούν 60 με 70 εκατομμύρια από το πλεόνασμα τους στο κράτος. Αν οι οργανισμοί αυτοί δεν δάνειζαν στο κράτος από 150 εκατομμύρια ο καθένας, τον προπερασμένο Ιούλιο, το κράτος θα προχωρούσε σε στάση πληρωμών.

 Αν οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέτρο που φέρει ανάπτυξη όπως λέει ο Χάσικος γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια πριν το ζητήσει η  τρόικα. Γιατί στην Ελλάδα που προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις δεν οδήγησε σε καμία ανάπτυξη ούτε μείωση του χρέους παρά μόνο σε μεγάλα φαγοπότια μίζες και αφαίμαξαν το ελληνικό λαό.

Χαρακτηριστικά η Ελλάδα το 2000 είχε δημόσιο χρέος 139 δις και το 2011 είχε φτάσει τα 360 δις και τώρα μετά το κούρεμα βρίσκεται στα 320 δις. Το χρέος δηλαδή τριπλασιάστηκε. Ξεπούλησαν τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, την ΑΓΕΤ, το 90% του ΟΤΕ, τον τραπεζικό τομέα, το λιμάνι του Πειραιά και την Ολυμπιακή. Μέχρι το 2004 είχαν ιδιωτικοποιήσει το 48,5% της ΔΕΗ,(ρεύμα) το 40% της ΕΥΔΑΠ(νερό), το 65% στα Ελληνικά Πετρέλαια, το 49% του ΟΠΑΠ, το 92% της Εθνικής και πολλά άλλα. Παρά τις εκποιήσεις και το ξεπούλημα, αυτό σε τίποτε δεν βοήθησε την οικονομία του τόπου, σε τίποτε δεν εμπόδισε την εκτίναξη του δημόσιου χρέους, δεν απέτρεψε την πτώχευση, δεν εμπόδισε την διαφθορά και τη διαπλοκή. Η Siemens  δεν ήταν κρατική αλλά ιδιωτική. Οι τράπεζες που είναι το σύμβολο της «ελεύθερης οικονομίας»  και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας είναι ταυτόχρονα και το πιο χοντροκομμένο παράδειγμα της διαπλοκής και της διαφθοράς με τα χαρισμένα δάνεια, τις μίζες και τα μπόνους. Οι υπέρμαχοι αυτής της πολιτικής δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για διαφθορά και διαπλοκή.

Οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 80 με την Θάτσερ αλλά όπου  εφαρμόστηκαν δεν οδήγησαν ούτε σε ανάπτυξη ούτε σε μείωση του χρέους. Όπως και αν τις ονομάσουν αποκρατικοποίηση ή μετοχοποίηση οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η μετοχοποίηση με την συμμετοχή των εργαζομένων με «επενδύσεις» από τα ταμεία σύνταξης των εργαζομένων είναι μια απάτη. Οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν συνιδιοκτήτες αλλά θα «τσοντάρουν» με τα ταμεία σύνταξής τους τον στρατηγικό επενδυτή ο οποίος θα έχει τον έλεγχο του οργανισμού και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Είναι μία απάτη που θα αφαιμάξει τα ταμεία σύνταξης, τις συντάξεις και τα εφάπαξ των εργαζομένων, προς όφελος του στρατηγικού επενδυτή.

Παράλληλα όταν τα πράγματα στριμώξουν θυμούνται το κράτος και την ανάγκη στήριξης τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Λαϊκή όπου με την κρατικοποίηση της ουσιαστικά κοινωνικοποίησαν τις ζημίες της, δηλαδή φόρτωσαν τα χρέη της στο κόσμο. Τα ίδια έγιναν και στην Ισπανία με την Βάνκια που ήταν χρεωμένη με 30 δις και τις έδωσαν 40 δις τα οποία ουσιαστικά φόρτωσαν στις πλάτες του Ισπανικού λαού.  Την  ίδια ώρα η τράπεζα αυτή ξεσπιτώνει 400 χιλιάδες ισπανούς με τους πλειστηριασμούς των κατοικιών.

 Αυτό που ουσιαστικά θέλουν όπως και αν το ονομάζουν είναι να κοινωνικοποιούν τις ζημιές και τα χρέη, δηλαδή να τα φορτώνουν στις πλάτες των εργαζομένων και  των απλών ανθρώπων και την ίδια ώρα  να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη και το δημόσιο  πλούτο.

Πισωγύρισμα

Με τις ιδιωτικοποιήσεις θα πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων που κερδήθηκαν μέσα από αγώνες και θυσίες όλα τα προηγούμενα χρόνια όπως, συντάξεις, ταμεία προνοίας, κατάργηση των  συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση της μονιμότητας και επέκταση των εκτάκτων σε όλες τις θέσεις, με μισθούς πείνας.

Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις εκτός από τους εργαζόμενους θα κτυπήσουν ακόμα περισσότερο τους καταναλωτές με την αύξηση των τιμών και την μείωση των προσφερομένων υπηρεσιών. Αυτό συνέβη στις χώρες όπου προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις όπως για παράδειγμα στη Λιθουανία όπου μετά την ασυγκράτητη αύξηση στο ηλεκτρικό ρεύμα το κράτος αναλαμβάνει ξανά σαν κύριος μέτοχος για να ελέγξει τις τιμές και να εκτονώσει τις αντιδράσεις. Στη Βουλγαρία μάλιστα λόγω τις αύξησης στο ηλεκτρικό ρεύμα οι καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις και πορείες ανάγκασαν την κυβέρνηση σε παραίτηση.  Στην Αργεντινή η ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε εκτός από αύξηση στις τιμές και μείωση της ποιότητας του νερού. Τα ίδια στην Βρετανία με τους σιδηροδρόμους που οδήγησαν σε καθυστερήσεις στα δρομολόγια και την αύξηση των ατυχημάτων. Τα τελευταία χρόνια η CYTA επανειλημμένα ζήτησε να μειώσει το πάγιο ενοίκιο της τηλεφωνικής γραμμής και δεν της το επιτρέπει ο ρυθμιστής λόγω του ότι θέλουν να στηρίξουν τις ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες χρησιμοποιούν επιπλέον τα τηλεφωνικά κέντρα και το όλο το δίκτυο της CYTA με ψίχουλα.

Ο Αντωνίου εκπρόσωπος της ΟΕΒ δήλωνε πως «αφού θα φύγουν 350 εργαζόμενοι στην ΑΗΚ με το σχέδιο πρόωρης αφυπηρέτησης και ο οργανισμός θα συνεχίσει να εργάζεται χωρίς προβλήματα τότε γιατί ήταν στον οργανισμό αυτοί και γιατί τους πληρώναμε για τόσα χρόνια». Στην ΑΗΚ, στη CYTA και αλλού προσλήφθηκαν μαζικά εργαζόμενοι, όταν οι οργανισμοί επένδυαν εκατομμύρια, με χορηγίες τότε από το κράτος, για να δώσουν  ρεύμα, νερό, και τηλέφωνο στις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές στις πόλεις και τα χωρία. Κανένας ιδιώτης δεν θα έδινε γρόσι για να βάλει τηλέφωνο σε κάθε σπίτι σε απομακρυσμένα και απομονωμένα χωρία όπου ζούσαν κύρια ηλικιωμένοι. Σταθμοί, υπόγειο και εναέριο δίκτυο έγιναν από αυτούς τους εργαζόμενους. Δεν ήταν παραπανήσιοι αλλά απαραίτητοι για να γίνει όλη αυτή η ανάπτυξη. Σήμερα θέλουν να τους πετάξουν έξω αφού τους ξεζούμισαν και παρά το ότι οι περισσότεροι είναι με σοβαρά προβλήματα υγείας.   

Αντίσταση

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προχωρήσουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις. Πρέπει να απευθυνθούν στην κοινωνία και στους απλούς ανθρώπους, στους εργαζόμενους και να τους ενημερώσουν για το τι πραγματικά θα σημαίνει γι’ αυτούς αν περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ζητήσουν την συμπαράσταση τους.

Χρειάζεται ενωμένοι να δώσουν την μάχη αυτή και όχι να ζητά ο καθένας χωριστά εξαίρεση από τις Ιδιωτικοποιήσεις όπως ζητά ΑΗΚ. Τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι τραπεζίτες και η κρίση του συστήματος δεν θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Γι’ αυτό σήμερα δεν αρκεί να φωνάξουμε μόνο «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ» αλλά και «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ» Να πληρώσει ο πλούτος και το κεφάλαιο.

Η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας» πραγματοποίησε το καλοκαίρι μια μαζική και μαχητική κινητοποίηση έξω από το Προεδρικό. Σήμερα και άλλοι κλάδοι δέχονται επίθεση όπως γιατροί και νοσοκόμοι, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και τραπεζιτικοί. Τώρα άμεσα χρειάζεται όσο ποτέ μια δυναμική ενωτική συγκέντρωση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την πολιτική λιτότητας. Όλοι αυτοί οι κλάδοι των εργαζομένων μπορούν και πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα τους και να οργανώσουν μια πολύ μεγαλύτερη κινητοποίηση από αυτή του καλοκαιριού. Η 14^η του Δεκέμβρη είναι μια καλή ευκαιρία να δώσουν μια πρώτη απάντηση αλλά χρειάζεται συνέχεια και κλιμάκωση. Μόνο έτσι ανατρέπεται αυτή η αντεργατική πολιτική.  

Νίκος Αγιομαμίτης

Όταν οι φούσκες έσκασαν, μέρος β

Η Αριστερά, τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού, προσπαθώντας να χαράξει νέα πορεία σε αυτό το παγκόσμιο χάος και τα αδιέξοδα των μνημονίων, προσεγγίζει με επικίνδυνο τρόπο το ζήτημα του Ευρώ και της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η  παγκόσμια κρίση, με σπινθήρα την κατάρρευση της Lehman Brothers στις ΗΠΑ το 2008, άγγιξε κάθε γωνιά του πλανήτη μέσα σε λίγες μέρες. ‘Έσπασαν οι φούσκες  που κρατούσαν το παγκόσμιο σύστημα σε λειτουργία και φάνηκε το βάθος της κρίσης  που καμιά σχέση  έχει με ενιαία νομίσματα. Ενιαίο νόμισμα υπάρχει στην ευρωζώνη, αλλά η κρίση βρίσκεται σε κάθε χώρα.

Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Τρόικα, που επιβάλλουν τα μνημόνια, επιδεινώνουν την  κρίση. Είναι ουτοπία όμως η εντύπωση ότι αποχώρηση από το ευρώ είναι το αντίδοτο, ή δίνει, με οποιοδήποτε τρόπο, ανεξαρτησία κινήσεων,  διαγράφει τη δυνατότητα των διεθνών τραπεζιτών και των ισχυρών να καθορίσουν την μοίρα κάθε κράτους.

Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και η Τρόικα μπορούν να επιβάλουν μνημόνια στα κράτη μέλη. Μπορούν να επιβάλουν όμως και εμπορικούς περιορισμούς, δασμούς στα εισαγόμενα- για να μην αναφέρουμε  ακόμα πιο πολεμικά μέτρα- από τα κράτη μη μέλη. Με αποτελέσματα ακόμα πιο δραματικά από αυτά των μνημονίων. 

Η ίδια η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε αυτό ακριβώς τον σκοπό: να ‘επιβάλει μέτρα στα μη μέλη για να προστατέψει τα μέλη.

Η κρίση του 1929 και αυτού που ακολούθησε, είναι αρκετό παράδειγμα για τις δυνατότητες των ξεχωριστών κρατών να βρουν λύσεις από μόνα τους, σε ανταγωνισμό με τα υπόλοιπα, σε περιοδους παγκόσμιας κρίσης. Οι εμπορικοί περιορισμοί και οι υποτιμήσεις νομισμάτων- που είναι το ένα και μοναδικό «πλεονέκτημα» που παρέχει η αποχώρηση από το ευρώ- όχι δεν βοήθησαν ακόμα και ένα έθνος να βγει από την κρίση, αλλά οδήγησαν στην μεγαλύτερη βαρβαρότητα στην ανθρώπινη ιστορία.

Η «ανεξαρτησία» κινήσεων σε σχέση με το τύπωμα χρήματος και τον καθορισμό του ύψους των επιτοκίων, που δίνει η αποχώρηση από το ευρώ, δεν μπορεί καν να αναφέρεται σαν πλεονέκτημα σε συνθήκες οικονομικών πολέμων και συνολικής κατάρρευσης.

Η κατάρρευση της Ε.Ε. και του ευρώ αποτελεί την πιο πιθανή προοπτική με τα σημερινά δεδομένα, που πρέπει όμως να αντιμετωπίζεται με τρόμο.  Όταν τα μέτρα των ευρωπαϊκών θεσμών και της Τρόικας αποδειχτούν εντελώς ανίκανα να δώσουν διέξοδο από την κρίση, το επόμενο βήμα  θα είναι η  προσπάθεια κάθε  ευρωπαϊκού κράτους να αντιμετωπίσει ότι γίνεται από την κρίση από μόνο του. Φορτώνοντας ότι μπορεί στους υπόλοιπους.

Τα  στρατηγικά κέντρα κάθε χώρας τρέμουν αυτή την προοπτική, που θα είναι το προοίμιο ένοπλων συγκρούσεων. Όσο όμως τα μνημόνια και οι «λύσεις» μέσα στην Ε.Ε. καταλήγουν σε αδιέξοδα και επιδείνωση της κατάστασης, τόσο μια «ηρωική» έξοδος και τα επακόλουθα της θα μπαίνουν στην ημερήσια ατζέντα.  

Για να μην διαλυθεί η Ευρώπη, μέσα και από την πολιτική εγκατάλειψης του ευρώ, και να εισέρθουν οι ξεχωριστές χώρες σε ανελέητο εθνικό ανταγωνισμό για επιβίωση, θα πρέπει η Αριστερά να δώσει πραγματική μάχη.  Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί. Δεν είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρώπης που ευθύνεται για την ευρωπαϊκή κρίση, πόσο μάλλον την παγκόσμια. Είναι η αδυναμία της πολυδιαφημισμένης ελεύθερης αγοράς να αναπαράγει, να συντηρήσει τον εαυτ ό της. Αδυναμία που κατέστησε τις φούσκες και τον υπερδανεισμό αναπόσπαστο, αναντικατάστατο στοιχείο της οικονομικής επιβίωσης του παγκόσμιου συστήματος τις τελευταίες δεκαετίες. Πολιτική όμως που είχε  ημερομηνία λήξης το 2008.

Οι φούσκες   έσκασαν και ο υπερδανεισμός έχει μετατραπεί από παράγοντας στήριξης της σχετικής ανάπτυξης, σε παράγοντα που έχει αλυσοδέσει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης. Όχι μόνο για τα υπερχρεωμένα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και για τα υπόλοιπα, ακόμα και την Γερμανία. Τα δανεικά στην Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία κλπ, δεν ήταν απαραίτητα μόνο για αυτές, αλλά και για τις Γερμανικές εξαγωγές σε αυτές τις χώρες, την Γερμανική ανάπτυξη. Τα δανεικά των χρεωμένων χωρών ήταν απαραίτητα για το παγκόσμιο σύστημα.

Για  να υπάρξει διέξοδος από τον βάλτο της κρίσης, πρέπει να υπάρξει  διαγραφή των χρεών που χρησίμευαν σε όλους. Και αυτή η διαγραφή δεν μπορεί να γίνει ανταγωνιστικά, με απόφαση του Ελληνικού  κράτους σε βάρος του Γερμανικού. Αυτό θα ήταν η αφορμή για εθνικές συγκρούσεις που σύντομα θα βγουν εκτός έλεγχου. Ειδικά όσο ο Γερμανικός λαός είναι πεισμένος ότι με τον δικό του ιδρώτα στήριξε τους Έλληνες «αργόσχολους», που τώρα αρνούνται να εξοφλήσουν το χρέος τους.  Πρέπει να υπάρξει συμφωνία των δυο κρατών. Και υπάρχουν δυνατά, πειστικά επιχειρήματα για να γίνει αυτό δυνατό. Η κρίση στην οποία και η Γερμάνια εισέρχεται σήμερα, είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι τα δανεικά της Ελλάδας χθες, ήταν και για την ίδια απαραίτητα. Αυτή η προσέγγιση πρέπει να ακουστεί από τον Γερμανικό λαό.

Η μάχη που υπάρχει μπροστά μας είναι κύρια πολιτική και όχι οικονομική. Είναι μάχη για να αντικατασταθεί η εντελώς αδιέξοδη, καταστροφική για τους ανθρώπους αλλά και για ολόκληρο τον πολιτισμό του 21ου αιώνα, επίθεση ενάντια στις ζωές των ανθρώπων. Να αντικατασταθεί με συμφωνίες των λαών για διαγραφή του χρέους. Δημόσιου και ιδιωτικού. Με κατασχέσεις περιουσιών ιδιωτών όπου τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία δεν δικαιολογούνται από τις δηλώσεις εισοδήματος. Με κρατικοποιήσεις στις περιπτώσεις εταιρειών με στρατηγική σημασία για την οικονομία.

Αυτό θα έσπαζε τα δεσμά που κρατούν τις παραγωγικές δυνατότητες χαντακωμένες.  Που σε συνδυασμό με τον έλεγχο των τραπεζών από την κοινωνία, θα επέτρεπε σχεδιασμό της χρηματοδότησης και της παραγωγής. Στην βάση όχι του τραπεζικού κέρδους, αλλά  του πόση στήριξη χρειάζονται οι επιχειρήσεις, οι παραγωγικές δυνάμεις,  για να ανταποκριθούν στο αναγκαίο για την κοινωνία επίπεδο παραγωγής. Απελευθερώνοντας τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της Ε.Ε. αλλά και του κόσμου ολόκληρου.

Σε αυτό το στόχο  ο ρόλος της Αριστεράς είναι αναντικατάστατος. Θα πρέπει να εξηγήσει και να κερδίσει την στήριξη των μαζών. Και να οδηγήσει στην  συμμαχία των λαών  της  Ευρώπης στην κοινή τους πορεία. Πορεία στην οποία  τα μέτρα που πρέπει να παρθούν θα είναι απλά, αλλά θα αντιμετωπίσουν μεγάλη αντίσταση από ελάχιστες αλλά πανίσχυρες σήμερα μειοψηφίες.

Σωτήρης Βλάχος

Στέλεχος της Αριστερής Πτέρυγας.

Αντίσταση στα μνημόνια της χρεοκοπίας

Δεν υπάρχει έξοδος από το μνημόνιο χωρίς έξοδο από το ευρώ αλλά η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει και έξοδο από το μνημόνιο

Εννιά μήνες  μετά την υπογραφή του μνημονίου οι συνέπειες του γίνονται όλο και πιο έντονες. Η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων βλέπει τη ζωή του να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για τα μπράβο που εισπράττει από την τρόικα και την πρώτη αναβάθμιση από οίκο αξιολόγησης αλλά η ανεργία κοντεύει στο 20% ενώ στους νέους ηλικίας 18 – 35 ακουμπά σχεδόν το 50%. Οι μισθοί έχουν μειωθεί κατά 20% -25% στο δημόσιο και πολύ περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα. Οι συντάξεις το ίδιο, ενώ η επιβολή τελών στα νοσηλευτήρια κάνει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα δημόσια νοσοκομεία σχεδόν απαγορευτική ιδιαίτερα για αυτούς που την χρειάζονται περισσότερο, τους ανέργους και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Οι περικοπές στην Υγεία και την Παιδεία δημιουργούν τεράστια προβλήματα στους εργαζόμενους σε αυτούς τους τομείς αλλά και στους μαθητές και φοιτητές, ενώ οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές αφήνουν εκτεθειμένες τις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού.

Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση επιμένει ότι ο μόνος δρόμος για έξοδο από το μνημόνιο είναι η πιστή και άμεση εφαρμογή του και ετοιμάζεται να ξεπουλήσει  τους πιο κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς,  ΑΤΗΚ, ΑΗΚ και Αρχή Λιμένων που αξίζουν πάνω από 8 δις συνολικά για να πάρουν 1.4 δις που ζητά η τρόικα. Έχουν συμπεριλάβει  ακόμη στο δεύτερο μνημόνιο (γιατί αυτό είναι το υποτιθέμενο «επικαιροποιημένο μνημόνιο») πρόνοια που απαγορεύει στη Βουλή να ψηφίσει νόμους που να εμποδίζουν τις εκποιήσεις ακόμη και της πρώτης κατοικίας για όσους δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν τα δάνεια τους.

Προβάλλουν το παράδειγμα της Ιρλανδίας που βγήκε από το μνημόνιο μετά την υλοποίηση των όρων του. Ξεχνούν να μας πουν όμως ότι αυτοί που βγήκαν από το μνημόνιο, είναι οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις και όχι οι εργαζόμενοι. Για αυτούς οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, οι φορολογίες, και πολλά άλλα έμειναν και θα χρειαστούν πολλά χρόνια και αγώνες για να τα πάρουν πίσω. Το ίδιο ισχύει και για μας. Ακόμη και αν βγει η «οικονομία» δηλαδή οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις από το μνημόνιο (που δεν ξέρουμε πόσες φορές θα χρειαστεί να «επικαιροποιηθεί» ακόμη για να γίνει αυτό) εμείς θα χρειαστούμε χρόνια και σκληρούς αγώνες για να ξανακερδίσουμε αυτά που μας πήραν.

Ποιοι ευθύνονται

Το μνημόνιο δεν είναι η σωτηρία μας όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση. Στη πραγματικότητα το μνημόνιο μας επιβλήθηκε από την τρόικα για να εξασφαλίσει ότι θα πάρουν πίσω αυτά που χρωστά το κράτος και οι τράπεζες στους ευρωπαίους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς. Το περασμένο καλοκαίρι η τρόικα έδωσε 3 δις σαν πρώτη δόση του δανείου. Από αυτά έπρεπε να πληρωθούν 450 εκατομμύρια σαν τόκοι περιόδου και 1,8 δις σε ληξιπρόθεσμα ομόλογα του δημοσίου. Κάποια από αυτά τα ομόλογα πληρώθηκαν και κάποια ανανεώθηκαν που σημαίνει ότι θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας. Το ίδιο έγινε αργότερα με άλλο 1,8 δις που δόθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση  των Συνεργατικών ιδρυμάτων. Είναι φανερό ότι τα λεφτά του δανείου δεν πάνε σε αναπτυξιακά έργα ή για «επανεκκίνηση» της οικονομίας όπως μας λένε αλλά πίσω στους δανειστές μας για να τους εξοφλήσουμε

Ποιοι ευθύνονται όμως για αυτά τα χρέη. «Μαζί τα φάγαμε» όπως είπε και ο διαβόητος Πάγκαλος και επαναλαμβάνουν και εδώ πολλοί συνοδοιπόροι του; Όχι βέβαια. Δεν φταίμε εμείς ούτε για τα δάνεια του κράτους και πολύ περισσότερο για τα χρέη των τραπεζιτών. Τα χρέη του κράτους δημιουργήθηκαν από τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα (S-300, TOR-M1 και  άλλα) και τις προμήθειες που έτρωγαν οι διάφοροι «πατριώτες» που μας «υπηρετούσαν» από τα κρατικά και πολιτειακά αξιώματα. Σύμφωνα με στοιχεία του (SIPRI), που είναι ο πιο έγκυρος οργανισμός παρακολούθησης των διεθνών στρατιωτικών δαπανών, από το 1988 μέχρι το 2012 η Κυπριακή Δημοκρατία είχε δαπανήσει γύρω στα 10,5 δις ευρώ. Ένα ποσό τεράστιο για το μέγεθος και τις αντοχές της κυπριακής οικονομίας.

Τα ελλείμματα δεν δημιουργήθηκαν από λεφτά που δόθηκαν για κοινωνικές παροχές ή για ενίσχυση του κράτους προνοίας. Αυτά ήταν ελάχιστα μπροστά στα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς  που τα έφαγαν, όπως και τις καταθέσεις του κόσμου, τζογάροντας στη φούσκα των ακινήτων, στα ελληνικά ομόλογα, στην επέκταση τους στις  χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και κερδοσκοπώντας με επισφαλή δάνεια. Το ύψος των δανείων που είχαν χορηγήσει οι κυπριακές τράπεζες σύμφωνα με την International Herald Tribune της12 Απριλίου 2012, έφταναν τα 152 δις Ευρώ, ένα ποσό επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας. Επρόκειτο για μια φούσκα γιγαντιαίων διαστάσεων, συγκρινόμενη μόνο με εκείνη της Ισλανδίας ή της Ιρλανδίας, καθιστώντας αδύνατο για την κυβέρνηση Χριστόφια ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση να επιλύσει την κρίση με ίδια μέσα.

Και όμως τολμούν να μας λένε ότι φταίξαμε όλοι και ότι επωφεληθήκαμε όλοι. Μαζί φάγαμε τα 9,5 δις του ELA που πήραν Λαϊκή και Τράπεζα Κύπρου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Μαζί φάγαμε τα εκατοντάδες εκατομμύρια που έδινε ο Βγενόπουλος στους φίλους του  σε Ελλάδα και Κύπρο χωρίς καμιά εξασφάλιση ή σαν δώρα για τις «εξυπηρετήσεις» που του έκαναν; Μαζί φάγαμε τα 6,2 δις που χρωστούν 20 μεγαλοκαρχαρίες της αγοράς στις τράπεζες (που είναι το μεγαλύτερο μέρος από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών σήμερα); Στους δικούς μας λογαριασμούς στο εξωτερικό βρίσκονται τα δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια που φυγαδεύτηκαν λίγο πριν το κούρεμα ή ακόμη και μετά;

Αυτά είναι που χρειάζεται να πληρώσουν σήμερα και τα φορτώνουν στην πλάτη των εργαζομένων. Μας έχουν γυρίσει σε συνθήκες της δεκαετίας του ’60 και τολμούν ακόμη να μας λένε  ότι «θα μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία». Φυσικά για αυτούς είναι ευκαιρία να πατήσουν πάνω στην καταστροφή που οι ίδιοι προκάλεσαν για να βάλουν χέρι στους κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς και να πάρουν πίσω ότι κέρδισαν με θυσίες και αγώνες οι εργαζόμενοι τα τελευταία 60 χρόνια. Για μας τι ευκαιρία μπορεί να είναι να χάνεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου, να καταφεύγεις στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια;

Μόνο με την τραγωδία του ’74 μπορούν να συγκριθούν οι συνθήκες σήμερα. Μόνο που τότε ο κόσμος έχανε τα σπίτια του σε ένα πόλεμο, και το κράτος έκτιζε προσφυγικούς συνοικισμούς για να τον στεγάσει. Σήμερα κινδυνεύει να τα χάσει γιατί οι τράπεζες ετοιμάζονται να εκποιήσουν τα σπίτια χιλιάδων φτωχών ανθρώπων που χρωστούν μερικές χιλιάδες ευρώ, και δεν μπορούν πια να τα ξεπληρώσουν. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κάνει τίποτα για να το εμποδίσει αλλά συμφώνησε με την τρόικα ότι ούτε η Βουλή δεν θα μπορεί να ψηφίσει κάποιο νόμο για να προστατέψει αυτόν τον κόσμο.

Δεν είναι μονόδρομος

Αυτά σημαίνει η πιστή εφαρμογή του μνημονίου που ζητά η κυβέρνηση και οι απολογητές της. Ζητούν να σκύψουμε το κεφάλι, να τα δεχτούμε, όπως και όσα θα ακολουθήσουν, και να δουλέψουμε για να υλοποιήσουμε τις πρόνοιες του μνημονίου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Οτιδήποτε άλλο μας λένε θα οδηγήσει σε χρεοκοπία.

Η οποιαδήποτε αμφισβήτηση αυτής της προοπτικής σκοντάφτει στο ερώτημα: που θα βρούμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε; Αυτό όμως είναι ένα πλασματικό ερώτημα.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να λειτουργήσει το κράτος, η δημόσια υπηρεσία, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα ασφαλιστικά ταμεία  κλπ. Λεφτά για όλα αυτά υπάρχουν όπως υπήρχαν για δεκαετίες. Το κράτος παίρνει αρκετά από τις φορολογίες και τα τέλη που υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι λεφτά για να πληρωθούν τα χρέη. Οι προϋπολογισμοί τα τελευταία χρόνια είναι ελλειμματικοί όχι γιατί ξοδεύονται πολλά για αυτούς τους τομείς αλλά γιατί πληρώνονται τόκοι (που φτάνουν σχεδόν το 1 δις τον χρόνο) και δόσεις των δανείων που έγιναν για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες όπως το 1,8 δις που δόθηκε στη Λαϊκή το καλοκαίρι του 2012.

Κανείς όμως δεν ζητά από αυτούς που δημιούργησαν τα χρέη, τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους της αγοράς που έχουν στο εξωτερικό σε ασφαλείς λογαριασμούς δισεκατομμύρια να πληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν.

Η κυβέρνηση προτιμά να κρύβει ή στη καλύτερη περίπτωση να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα και να επιμένει στα προγράμματα λιτότητας και περικοπών των κοινωνικών παροχών και στις ιδιωτικοποιήσεις.

Μα δεν είναι οι κρατικές επιχειρήσεις που προκάλεσαν την κρίση αλλά ιδιωτικοί οργανισμοί και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η Lehman Brothers στις ΗΠΑ από την κατάρρευση της οποίας ξεκίνησε το ντόμινο της κρίσης που έφτασε και στην Ευρώπη και την Κύπρο δεν είναι καμιά κρατική τράπεζα αλλά ένας ιδιωτικός κερδοσκοπικός οργανισμός που λειτουργούσε με τους νόμους της αγοράς. Το ίδιο είναι και οι κυπριακές τράπεζες που έπαιξαν με τους νόμους της αγοράς και της κερδοσκοπίας τα δισεκατομμύρια που καλείται σήμερα να πληρώσει ο κόσμος.

Παρ’ όλα αυτά οι απολογητές της αγοράς μας λένε ότι θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις που είναι κερδοφόρες γιατί στο μέλλον μπορεί να μην είναι, και ότι κάτω από ιδιωτικό καθεστώς θα αποδίδουν καλύτερα  και θα μειωθούν τα τέλη αυτών των υπηρεσιών. Η πραγματικότητα όμως μαρτυρά το αντίθετο. Στη Βουλγαρία μετά την ιδιωτικοποίηση της Αρχής Ηλεκτρισμού το ρεύμα ανέβηκε στα ύψη προκαλώντας τεράστιες αντιδράσεις ενώ στη Λιθουανία αναγκάστηκε το κράτος να ξαναπάρει τον έλεγχο της μετά την ασυγκράτητη αύξηση της τιμής του ρεύματος.

 Χρειάζεται ακόμη πολύ υποκρισία για να μας λένε ότι το πρόβλημα της δημόσιας υπηρεσίας και των δημοσίων επιχειρήσεων είναι το υπεράριθμο προσωπικό. Δεν είναι υπεράριθμό το προσωπικό σε αυτούς τους τομείς, αντίθετα σε πολλές  περιπτώσεις υπάρχει έλλειψη προσωπικού όπως στα νοσοκομεία, τα σχολεία, ενώ οι ημικρατικοί οργανισμοί όπως η ΑΤΗΚ και η ΑΗΚ χρειάστηκαν προσωπικό για να κτίσουν τα δίκτυα παροχής των υπηρεσιών τους και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Κύπρου. Σήμερα θα πρέπει να τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες; Αν είναι όμως σε κάποιες περιπτώσεις υπεράριθμο το προσωπικό, πως έγινε αυτό; Η απάντηση είναι σε όλους γνωστή: επειδή η δημόσια υπηρεσία και οι ημικρατικοί οργανισμοί χρησιμοποιούνταν σαν το εργαλείο για εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε αρχικά από τις κυβερνήσεις του Μακάριου, έφτασε στο απόγειο της με τον Κυπριανού και συνεχίστηκε επάξια και από τον Κληρίδη. Εφαρμόζεται εδώ και 50 χρόνια και δεν προκάλεσε την κατάρρευση της οικονομίας.

Η προσπάθεια να φορτώσουν τις ευθύνες για την κατάρρευση της οικονομίας στο κράτος ή στην καθυστέρηση να πάρει μέτρα η προηγούμενη κυβέρνηση έχει σαν στόχο να κρύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους που είναι ο τράπεζες και οι κερδοσκόποι της αγοράς.

Σίγουρα έκανε λάθη η Κυβέρνηση Χριστόφια, αλλά όχι αυτά για τα οποία την κατηγορούν Η διαδρομή της κυβέρνησης Χριστόφια ήταν συνεπής με τη διακήρυξη του ίδιου ότι δεν επρόκειτο να ανατρέψει τον καπιταλισμό αλλά να τον διαχειριστεί! Κι αυτό που έγινε ήταν, δυστυχώς για τους εργαζόμενους, να διαχειριστεί τον ελληνοκυπριακό καπιταλισμό κάτω από συνθήκες της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μετά τη δεκαετία του 1930. Παρόλο που έδωσε κοινωνικές παροχές δεν έθιξε τα δικαιώματα του κεφαλαίου ενώ σύρθηκε σε νεοφιλελεύθερες επιλογές, κάνοντας παραχωρήσεις (παγοποίηση ΑΤΑ, μειώσεις μισθών δημοσίων, προϋπολογισμός λιτότητας για το 2012), επιδοτώντας φοροαπαλλαγές, δίνοντας εγγυήσεις δισεκατομμυρίων στις τράπεζες για να αυξήσουν τη ρευστότητα μετατρέποντας την οικονομία από πλεονασματική σε ελλειμματική και υπογράφοντας ένα πιο «υποφερτό» μνημόνιο. Μια πολιτική που αφόπλισε τους εργαζόμενους από του να αποκρούσουν τις επιθέσεις της τρόικας και του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό και η υποκρισία και το θράσος σύσσωμης της δεξιάς και της άρχουσας τάξης είναι απύθμενο όταν σήμερα επιδίδονται σε μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία για τις ευθύνες της «αριστερής κυβέρνησης» Χριστόφια. 

Και χρειάζεται ακόμη περισσότερο θράσος αυτοί που κρατικοποίησαν τις ζημιές των ιδιωτικών τραπεζών φορτώνοντας τις στις πλάτες των εργαζομένων και των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού να θέλουν σήμερα να ιδιωτικοποιήσουν τα κέρδη των δημοσίων επιχειρήσεων. Κέρδη που σε ένα μεγάλο βαθμό καταλήγουν σαν εισφορές στο κράτος.

Ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε.

Δυστυχώς τα κόμματα συμφωνούν με την κυβέρνηση ότι θα πρέπει να πληρωθούν αυτά τα χρέη παρά το ότι αναγνωρίζουν ότι δεν ευθύνεται ο κόσμος για αυτά. Εκεί που διαφωνούν είναι στο από πού θα βρεθούν τα λεφτά. Τα συγκυβερνώντα κόμματα θέλουν να τα πάρουν από τους εργαζόμενους και τους φτωχούς και μας έχουν κηρύξει τον πόλεμο οδηγώντας στην εξαθλίωση τα πιο χαμηλά στρώματα του πληθυσμού. Η ΕΔΕΚ μιλά ενάντια στο μνημόνιο αλλά δεν έχει καμιά ουσιαστική αντιπρόταση. Το ΑΚΕΛ υποστηρίζει έξοδο από το μνημόνιο με έξοδο από το ευρώ.

Παρά το ότι η πρόταση του ΑΚΕΛ κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση είναι ανεπαρκής, πάει μόνο μέχρι τα μισά του δρόμου. Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από το μνημόνιο χωρίς έξοδο από το ευρώ αλλά η έξοδος από το ευρώ δεν σημαίνει αυτόματα και έξοδο από το μνημόνιο. Η έξοδος από το ευρώ σε μια προοπτική επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα και μια εθνική περιχαράκωση για να μπορούμε να ασκούμε πιο αποτελεσματική νομισματική πολιτική και να ελέγξουμε την υποτίμηση του νομίσματος, ακόμη και αν μπορούσε να γίνει «συντεταγμένα» και «ελεγχόμενα» όπως εισηγείται το ΑΚΕΛ, δηλαδή σε συνεννόηση με τους υπόλοιπους της Ε.Ε., (πράγμα απίθανο), δεν θα μπορούσε να μας σώσει από τις συνέπειες μια μεγάλης υποτίμησης, που θα οδηγήσει σε περισσότερη φτώχεια και ανέχεια τους εργαζόμενους και γενικά τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας.

Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να έχει νόημα και αποτέλεσμα μόνο στην προοπτική υιοθέτησης ενός συνολικού προγράμματος με ριζοσπαστικά μέτρα.

·          Μέτρα ανυπακοής στους εκβιασμούς της τρόικα, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ε.Ε., στη βάση μιας πολιτικής που να δηλώνει  ξεκάθαρα ότι δεν έχουμε ανάγκη κανένα δάνειο, αρκεί να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών του χρέους. Δεν είναι δικό μας χρέος και δεν το πληρώνουμε, να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν.

·          Χρειάζεται ακόμη να  προχωρήσουμε σε άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από  εργατικό έλεγχο, για να εξυπηρετούν τις ανάγκες της ανάπτυξης και της κοινωνικής πρόνοιας,  και όχι των τραπεζιτών που ξεπλύθηκαν με ένα «συγνώμη κάναμε λάθος» και συνεχίζουν τον πόλεμο ενάντια στους φτωχούς.

·          Χρειάζεται να διασφαλιστεί ο κρατικός χαρακτήρας των βασικών τομέων της οικονομίας, υγεία, παιδεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμός, και να κρατικοποιηθούν όσοι έχουν παραχωρηθεί στους ιδιώτες όπως αεροδρόμια και συγκοινωνίες, με κοινωνικό έλεγχο για να αποτρέψουμε τα σκάνδαλα, τις μίζες και τη κακοδιαχείριση.

·          Χρειάζεται η άμεση φορολόγηση του πλούτου και της εκκλησίας και η αύξηση του εταιρικού φόρου.

·          Χρειάζεται η δραστική μείωση των στρατιωτικών δαπανών και της στρατιωτικής θητείας.

·          Θα πρέπει ακόμη το κράτος να οδηγήσει στα δικαστήρια τους υπεύθυνους που προκάλεσαν αυτή τη καταστροφή και όσους φυγάδευσαν κεφάλαια στο εξωτερικό και να τους αναγκάσει να πληρώσουν ή να δημεύσει τις περιουσίες τους.

Ολ’ αυτά είναι μέτρα που θα μπορούσαν να αποφέρουν άμεσα έσοδα για να λειτουργήσει το κράτος χωρίς να χρειάζεται να μειώσει τους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές ή να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις.

Μέσα στα πλαίσια αυτά η ρήξη με το ευρώ και την ίδια την Ε.Ε. είναι όχι μόνο αναπόφευκτη αλλά και αναγκαία. Αν δεν είσαι αποφασισμένος για αυτή τη ρήξη τότε δεν υπάρχει προοπτική εξόδου από το μνημόνιο.

Εργατική αντίσταση και αλληλεγγύη

 Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί βέβαια να περιμένει κανείς ότι θα την προωθήσει ο Αναστασιάδης με τον Αβέρωφ και τον Παπαδόπουλο. Αυτοί είναι ταγμένοι με την άλλη πλευρά. Τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τους ευρωπαίους ομολόγους τους. Αυτοί είναι η εσωτερική  τρόικα. Το μνημόνιο δεν ήταν παρά η ευκαιρία να προωθήσουν ότι ζητούσαν τόσα χρόνια και δεν μπορούσαν να τα περάσουν εξαιτίας της αντίστασης των εργαζομένων και των συνδικάτων τους. Ούτε μπορεί να περιμένει κανείς από την Βουλή που ελέγχεται από τα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι θα μπει φραγμός σε αυτά τα σχέδια.

Μια τέτοια πολιτική μπορεί να την επιβάλει μόνο ένα μαζικό και δυναμικό εργατικό κίνημα. Χρειάζεται ένας εργατικός ξεσηκωμός και αντίσταση στο μνημόνιο σε κάθε περίπτωση που πάει να εφαρμοστεί, στον τομέα της Υγείας, της Παιδείας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εκποιήσεις και όλα τα άλλα.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δεν θα μας τσακίσει η Ε.Ε. το ΔΝΤ και οι μηχανισμοί που ελέγχουν; Δεν θα μας κόψουν τα φάρμακα, τα καύσιμα, και διάφορα άλλα προϊόντα και αγαθά που εισάγουμε από το εξωτερικό όπως μας απειλεί η κυβέρνηση και οι σύνδεσμοι των εργοδοτών; Δεν θα απομονωθούμε πολιτικά και θα χάσουμε την υποστήριξη της Ε.Ε.. Δεν θα αδυνατίσει η θέση μας στο κυπριακό;

Όλη αυτή η επιχειρηματολογία αγνοεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα, το κίνημα στην κάθε χώρα.  Οι κυβερνήσεις δεν είναι εύκολο πια να αποφασίζουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις αντιδράσεις του κόσμου μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. αναπτύσσονται κινήματα ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Κινήματα που έδειξαν μια εκπληκτική αντοχή αλλά και αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων σε άλλες χώρες που παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Η αλληλεγγύη στους αγώνες των εργαζομένων στην Ελλάδα έκανε το σύνθημα «είμαστε όλοι Έλληνες» να ακούγεται από την Μαδρίτη και την Βαρκελώνη, μέχρι το Λονδίνο και το Παρίσι. Έφτασε ακόμη και μέσα στο Γερμανικό Κοινοβούλιο που το φώναξε βουλευτής της αριστεράς. Ο ενθουσιασμός που προκάλεσε σε πολύ κόσμο σε ολόκληρη την Ευρώπη, η απόρριψη από την κυπριακή Βουλή της πρώτης συμφωνίας για το κούρεμα όλων των καταθέσεων, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στη Κύπρο, καταγράφηκε από πολλά διεθνή ΜΜΕ.

Πόσο εύκολο θα είναι για τις κυβερνήσεις σε αυτές τις χώρες της Ε.Ε. να συμμετέχουν σε μια πολιτική στραγγαλισμού ενός κινήματος που θα ανέτρεπε το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα προς όφελος των εργαζομένων; Οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ε.Ε. στηρίζονται πάνω σε πολύ αδύνατες πλειοψηφίες όπως στην Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία εξαιτίας των κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας. Είναι πιο πιθανό τα κινήματα σε αυτές τις χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα μιας χώρας που ανέτρεψε το μνημόνιο και την κυβέρνηση που προσπαθούσε να το επιβάλει παρά να στηρίξουν την κυβέρνηση τους για να στραγγαλίσει το κίνημα σε αυτή τη χώρα.

Αυτό δεν εκφράζει απλά ένα δικό μας ευσεβή πόθο αλλά μια ρεαλιστική προοπτική στις σημερινές συνθήκες κρίσης για αρκετές χώρες της ευρωζώνης και ιδιαίτερα την Ελλάδα, που μετά από αλλεπάλληλα  μνημόνια και χρόνια σκληρών αγώνων συνεχίζει να αντιστέκεται και η προοπτική να πέσει ο Σαμαράς και να κερδίσει τις εκλογές η αριστερά στοιχειώνει τα ευρωαφεντικά.

Όσο για το αν θα αδυνατήσει η θέση της ελληνοκυπριακής πλευράς στο κυπριακό. Αυτό εμάς δεν μας απασχολεί. Αυτό έχει σημασία μόνο για όσους θέλουν να επιβάλουν στους τουρκοκύπριους μια διευθέτηση του προβλήματος με τους δικούς τους όρους. Εμείς κτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας με τους τουρκοκύπριους εργαζόμενους στη προοπτική ενός κοινού μετώπου δράσης με στόχο την προώθηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης και μιας δημοκρατικής διευθέτησης του κυπριακού μέσα από μια κοινά αποδεκτή συμφωνία. Πιστεύουμε ότι αυτό επιθυμεί και η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων στο νησί οι οποίοι ενδιαφέρονται να ξεφύγουν από τη μέγγενη του μνημονίου και ελπίζουν ότι μια ειρηνική διευθέτηση του κυπριακού θα βοηθήσει να δημιουργηθούν καλύτερες συνθήκες για όλους τους κατοίκους του νησιού.

Υπάρχει αυτή η προοπτική;

Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια τέτοια προοπτική στη Κύπρο; Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα μαζικό, δυναμικό, δημοκρατικό εργατικό κίνημα; Χωρίς αυτό δεν μπορούμε να πετύχουμε καμιά ανατροπή του μνημονίου, ούτε να ελπίζουμε στην αλληλεγγύη των κινημάτων από την υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού.

Μέχρι σήμερα οι αντιδράσεις των συνδικάτων αλλά και της επίσημης αριστεράς, του ΑΚΕΛ, με εξαίρεση την πρώτη περίοδο μετά την υπογραφή της πρώτης συμφωνίας Αναστασιάδη – Eurogroup  ήταν υποτονικές. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έγιναν και πολλά πράγματα. Η αντίσταση ήταν περισσότερο φραστική παρά ουσιαστική. Κάτι που ανησυχεί και απογοητεύει τον κόσμο. Όχι μόνο γιατί ήταν η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ που πέρασε τα μισά μνημονιακά νομοσχέδια, αλλά ακόμη και σαν αντιπολίτευση όταν χρειάστηκε να συγκρουστεί με τις πρόνοιες του μνημονίου για τον Συνεργατισμό έκανε πίσω μπροστά στο επιχείρημα ή ψηφίζετε ή δεν εκταμιεύεται η επόμενη δόση του δανείου. Οι αλλαγές που επικαλείται ότι έγιναν στο νομοσχέδιο ήταν μάλλον διακοσμητικές και δεν αναιρούν τους λόγους για τους οποίους αρχικά δεν ψήφισε το νομοσχέδιο, όπως τον  κίνδυνο να περάσει στα χέρια του ιδιωτικού κεφαλαίου ο Συνεργατισμός.

Υπήρξαν όμως και κάποιες πρωτοβουλίες και κινήσεις που προσπάθησαν να οργανώσουν και να συντονίσουν τη δράση των εργαζομένων και των συνδικάτων όπως η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις και τις Πολιτικές Λιτότητας» που στηρίζεται από το ΑΚΕΛ και που οργάνωσε μια αρκετά μαζική κινητοποίηση έξω από το Προεδρικό το περασμένο καλοκαίρι, που δυστυχώς έμεινε και αυτή χωρίς συνέχεια.  Σήμερα βλέπουμε και άλλες κινήσεις προς τη κατεύθυνση οργάνωσης της αντίστασης από τα κάτω, όπως το «Κίνημα ενάντια στις εκποιήσεις». Αρχίζουμε να βλέπουμε και κάποιες δυναμικές κινήσεις όπως τις στάσεις εργασίας από τους εργαζόμενους στην ΑΤΗΚ και την ΑΗΚ .

Σήμερα εμφανίζεται ένα νέο στρώμα εργαζομένων που ψάχνουν απαντήσεις προς τα αριστερά, που θέλουν να κοντράρουν τις πολιτικές λιτότητας και το μνημόνιο. Ένας κόσμος, κυρίως νεολαίοι, που δεν πείθεται από τα συνθήματα για εθνική ενότητα και λύσεις που θα τις δώσουμε όλοι μαζί, και αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή και τα θύματα της. Που ψάχνουν ταξικές απαντήσεις στον πόλεμο που μας έχει κηρύξει το κεφάλαιο, που θέλουν να δώσουν τη κόντρα με το ρατσισμό και τη ξενοφοβία που έχει γίνει το προσφιλές καταφύγιο για τα κόμματα της συγκυβέρνησης με εξάρχωντα  πρωτοψάλτη τον Χάσικο. Είναι ένας κόσμος που κοιτάζει προς τη ριζοσπαστική αριστερά. Χρειάζεται και η ριζοσπαστική αριστερά να κοιτάξει προς το μέρος αυτού του κόσμου και να του δώσει προοπτική, με προτάσεις που να μπορούν να οδηγήσουν στη νίκη.

Το Σάββατο 14 του Δεκέμβρη έχει καλεστεί από 25 συνολικά οργανώσεις και συνδικάτα  μεγάλη κινητοποίηση με συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και πορεία στο Προεδρικό κάτω από το σύνθημα  «η κοινωνία αντιστέκεται» «όχι στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους». Είναι ίσως η πρώτη φορά που τόσες πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως η ΠΕΟ η ΔΕΟΚ, η ΠΟΑΣ (ανεξάρτητα συνδικάτα), η ΠΟΒΕΚ των καταστηματαρχών, η ΟΕΛΜΕΚ  και η ΟΛΤΕΚ των καθηγητών, η ΠΟΕΔ των Δασκάλων, συντεχνίες των ημικρατικών και πολλοί άλλοι θα πορευτούν μαζί ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που επέβαλε το μνημόνιο. 

Παρά το ότι δεν μπαίνει από όλους καθαρό το αίτημα για κατάργηση του μνημονίου, ουσιαστικά αυτή η εκδήλωση μπορεί να αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν  πανεργατικό ξεσηκωμό που θα μπορέσει να βάλει σε αμφισβήτηση στην πράξη το μνημόνιο. Είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να οργανωθεί, να συντονιστεί και να κλιμακωθεί η συνέχεια με απεργίες, συλλαλητήρια ακόμη και καταλήψεις για να εμποδίσουμε την εφαρμογή των μέτρων του μνημονίου. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο μπορούν και πρέπει να απαιτήσουν κοινές συνελεύσεις όλων των συντεχνιών, για να ξεπεραστεί η διάσπαση στους χώρους δουλειάς και να πάρουν αποφάσεις για την συνέχιση και κλιμάκωση του αγώνα.

Προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η Αριστερά αν θέλει να κτίσει ένα νικηφόρο κίνημα. Προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί και η «Κίνηση Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις» που έδειξε ότι μπορεί να παίξει ένα συντονιστικό ρόλο. Προς αυτή τη κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθούμε και να πιέσουμε όσοι θέλουμε να δούμε ένα νέο κίνημα να γεννιέται , η ΕΡΑΣ που στηρίζει και συμμετέχει σε αυτό τον εργατικό ξεσηκωμό όπως και η Εργατική Δημοκρατία που δίνει όλες της τις δυνάμεις για την επιτυχία του. 

 του Ντίνου Αγιομαμίτη της Εργατικής Δημοκρατίας