Όταν τελειώνουν οι υποσχέσεις τζαι μινίσκει μόνο ο φόβος για το αύριο…

Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται μια σημαντική αλλαγή όσον αφορά τη χρήση του πολιτικού λόγου που τα πολιτικά κόμματα αλλά τζαι γενικά που άλλους εμπλεκόμενους στην πολιτική σκηνή. Μια αλλαγή ρητορικής που προετοιμάζει τις πολιτικές αλλαγές όσον αφορά το τρόπο διαχείρισης του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι. Γιατί ο λόγος δεν είναι απλά έκφραση, αλλά είναι τζαι συμβολική-σημειολογική κατασκευή της πραγματικότητας.

 

Που τη Δημοκρατία στην Τρομοκρατία… 

Ο πολιτικός λόγος εμεταλλάχτηκε τζαι τζαμέ που υποσχόταν ουτοπίες (δικαιοσύνη, ελευθερία, ευημερία…) τζαι αόριστα “θα-θα”, πλέων δεν υπόσχεται τίποτε… μόνο την καταστροφή τζαι ένα μέλλον σκοτεινό. Με άλλα λόγια, οι “νόμιμοι” πολιτικοί αρμόδιοι προσπαθούν να πείσουν κατασκευάζοντας τρόμο για το χειρότερο τζαι όι ελπίδα για το καλύτερο…

 

Ο Jaques Rancière έγραφε ήδη για τούτο το φαινόμενο που το 98 στο βιβλίο του “Aux bords du politique” σχολιάζοντας την τελευταία προεκλογική εκστρατεία του Μιτεράν. Γράφει χαρακτηριστικά ότι εκατάφερε να τροποποιήσει την πολιτική που “τέχνη της υπόσχεσης για πρόοδο” σε “τέχνη της αποφυγής της καταστροφής”.

 

Τούτη η τρομοκρατία μέσα που την πολιτική έφτασε σε αποκορύφωση μετά την κρίση (τους) του 2008. Ο πολιτικός λόγος θέλει να διά την εντύπωση ότι εφτάσαμε στο άκρον άωτον της ευημερίας τζαι ότι που δαμέ τζαι κάτω μόνο μεταβολές προς το χειρότερο μπορούν να υπάρξουν. Κατά συνέπεια οι προτάσεις τζαι τα σχέδια των πολιτικών ατόμων τζαι συνόλων αποσκοπούν στην αποφυγή των χείριστων…

 

Έτσι, που το δημοκρατικό δικαίωμα (έστω τζαι κουτσουρεμένο) της επιλογής πολιτικού προγράμματος για την πρόοδο, εφτάσαμε στην τρομοκρατική επιβολή πολιτικοοικονομικών μέτρων “σωτηρίας”.

 

…τζαι που την Τρομοκρατία στην Τεχνοκρατία 

Το κύριο χαρακτηριστικό του τρομοκρατικού πολιτικού λόγου είναι η περιβολή του με την ετικέτα του “αδιαμφισβήτητου”. Ο,τι εκφωνεί δηλαδή ο πολιτικός τρομοκρατικός λόγος είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Τούτο πετυχαίνεται κατά κύριο λόγο μέσα που την έντονη χρήση στατιστικών στοιχείων για την παρουσίαση της “πραγματικότητας”. Οι αριθμοί στις σημερινές κοινωνίες έχουν μιαν ιδιαίτερη κοινωνική αξία που παραπέμπει στην -αλήθεια, στην – ουδετερότητα τζαι στο -αδιαμφισβήτητο (A.OGIEN 2010). Τούτο σε συνδυασμό με τις αναφορές σε “ουδέτερους”, α-πολιτικούς οργανισμούς, όπως η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Moody’s, Standard & Poor’s τζ’ ένα σορό άλλα μασκαραλήκια έχουν ως αποτέλεσμα, πέραν του κολλήματος της ετικέτας “αδιαμφισβήτητο” στον πολιτικό λόγο, την ισοπέδωση των ιδεολογικών τζαι ταξικών διαφορών.

 

Είτε σοσιαλιστές είναι, είτε συντηρητικοί, ή φιλελεύθεροι, λαλόυν μας ούλλοι το ίδιο πράμα : “εμείς εν τζαι…”, “ο τάδε οργανισμός τζαι ο τάδε οίκος λαλούν ότι …”. Έτσι αφήνουμε πίσω μας την εποχή του συμβιβασμού που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας τζαι μπαίνουμε στην εποχή της ομοφωνίας που είναι το κύριο χαρακτηριστικό της τεχνοκρατίας…

Όταν μινίσκει μόνο ο φόβος για το αύριο…οι υποχωρήσεις του σήμερα φαντάζουν μικρές…

Για τα Χριστούγεννα ετοιμάζουν μας… πακκέττα! Πακκέττα μέτρων που ούτε αδιαμφισβήτητα είναι, ούτε υποχρεωτικά, ούτε τζαι οι μόνες πιθανές λύσεις… Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πλούτου αλλά ο κακός διαμερισμός του πλούτου. Πιάστε τα που τζείνους που έχουν τζαι δώστε τα τζαμέ που πρέπει!

 

πηγή: PasΑνάΚατά