Η χώρα μας μπαίνει πλέον
για τα καλά στον κόσμο της κοινωνικής
αναταραχής. Τα πακέτα λιτότητας ενάντια
στους εργαζόμενους διαδέχονται το ένα
το άλλο, ενώ οι υποσχέσεις για τη
φορολόγηση του κεφαλαίου και της μεγάλης
ακίνητης ιδιοκτησίας αποδεικνύονται
κενά λόγια. Με μεγάλη καθυστέρηση η
ΠΑΣΥΔΥ σήκωσε το γάντι. Την υποχρέωσαν
τα μέλει της που κατάλαβαν το αυτονόητο:
όσο πιο ασθενικά αντιστέκονται οι
εργαζόμενοι τόσο πιο μεγάλο είναι το
θράσος των εκπροσώπων της πλουτοκρατίας
και η όρεξη τους να αναδιανέμουν προς
όφελος τους το εθνικό προϊόν. Η
αποφασιστικότητα της
ΠΑΣΥΔΥ υποχρέωσε την ΟΕΛΜΕΚ και την
ΠΟΕΔ σε συμπαράταξη, έστω και χωρίς
συμμετοχή στην απεργία της Τετάρτης
και Πέμπτης. Σημειώνουμε επίσης ότι και
η ΔΕΟΚ στήριξε την ΠΑΣΥΔΥ, ενώ η ΠΕΟ και
η ΣΕΚ διαχώρισαν μεν την θέση τους αλλά
σωστά δεν μπήκαν σε αντιπαράθεση με την
ΠΑΣΥΔΥ, τονίζοντας την αναγκαιότητα
για ένα μεγάλο πανσυδικαλιστικό μέτωπο,
όπως εκφράστηκε στην απεργία της Τρίτης.
Η απεργία των δημοσίων
υπαλλήλων υπενθύμισε σε όσους θέλουν
να υποτιμούν τη δύναμη των εργαζομένων
ότι η ανεκτικότητα έχει τα όρια της.
Παρά το ήδη χαμένο έδαφος, η ΠΑΣΥΔΥ
έδειξε ότι είναι αποφασισμένη να επιβάλει
τουλάχιστον τον κοινωνικό διάλογο. Ο
ισχυρισμός διαφόρων πολιτικών δυνάμεων
ότι η απεργία στηρίχτηκε σε φήμες και
όχι πραγματικά γεγονότα είναι αστείος
αν λάβει κανείς υπόψη την ευκολία με
την οποία η κυβέρνηση και ακόμη περισσότερο
η αντιπολίτευση προσθέτουν συνεχώς νέα
μέτρα σε βάρος των μισθωτών. Αντίθετα
η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι η
αντίσταση ήταν και είναι τώρα περισσότερο
από ποτέ επιβεβλημένη.
Η χρόνια, επιτυχής σε
μεγάλο βαθμό, εκστρατεία κομμάτων και
μέσων ενημέρωσης που έστρεψαν την κοινή
γνώμη ενάντια στους εργαζόμενους του
δημοσίου κλιμακώνεται σήμερα. Όμως,
ειδικά αυτή την περίοδο της γενικευμένης
επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στους
εργαζόμενους, η συσπείρωση όλων των
εργαζομένων είναι αναγκαία. Επειδή
όντως η οικονομική κρίση θα είναι
μακροχρόνια και βαθειά, η ενότητα των
εργαζομένων και οι μαζικές κινητοποιήσεις
είναι ο μόνος τρόπος για να υποχρεωθεί
ο πλούτος να πληρώσει την κρίση του. Οι
φωνασκίες καταδίκης των απεργιακών
μέτρων που επηρεάζουν σημαντικές
υπηρεσίες όπως τη βουλή (τον ιερό ναό
της Δημοκρατίας όπως την ονομάζουν
κάποιοι, όπου όμως εξυμνείται ξεδιάντροπα
ο πλούτος), ή τα αεροδρόμια ή ακόμα και
τις δημοτικές εκλογές, καθώς και οι
προτάσεις περιορισμού του απεργιακού
δικαιώματος αποτελούν προσπάθεια για
πειθάρχηση των εργαζομένων. Αν οι
απεργίες γίνονταν με τρόπο που να μην
ενοχλείται κανένας και ειδικά η εργοδοσία
ασφαλώς δεν θα ήταν αποτελεσματικές. Η
συγκεκριμένη συγκυρία επιβάλλει
ουσιαστικές κινητοποιήσεις γιατί οι
δυνάμεις του κεφαλαίου συμπεριφέρονται
πλέον ληστρικά. Οι συμβολικές απεργίες
μικρής διάρκειας είχαν ίσως μια αξία
στο παρελθόν. Ακόμα και η αναβολή των
δημοτικών εκλογών δεν πλήττει τη
δημοκρατία με κανένα τρόπο. Αντίθετα,
είναι η αναδιανομή του πλούτου προς
όφελος του κεφαλαίου που επιχειρείται
που υπονομεύει τη δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου