και αν
δεν υπάρξει άμεση και αποφασιστική
αντίσταση στη βάση της ταξικής και
συνδικαλιστικής ενότητας και αλληλεγγύης,
ενδέχεται να κορυφωθεί μέσα στο 2012
σπρώχνοντας τις εργασιακές σχέσεις
στην Κύπρο πολλές δεκαετίες πίσω.
Ήταν
βέβαια ξεκάθαρο ότι η επιθετική διάταξη
των εργοδοτών ήδη από το καλοκαίρι είχε
στο στόχαστρο της το σύνολο της μισθωτής
εργασίας έστω και αν η ρητορική εστίαση
για λόγους τακτικής επικεντρώθηκε στον
δημόσιο τομέα. Οι προειδοποιήσεις και
οι σωστές επισημάνσεις διαφόρων αριστερών
κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου πνίγηκαν
μέσα στο συντονισμένο επικοινωνιακό
βομβαρδισμό από το κεφάλαιο και τους
εκπρόσωπους του στη βουλή και στη δημόσια
σφαίρα που κατάφερε να στρέψει μερίδα
ιδιωτικών υπαλλήλων ενάντια στους
δημόσιους υπαλλήλους και άλλη μεγαλύτερη
μερίδα εργαζομένων στην ψευδαίσθηση
ότι δεν τους αφορούσαν τα μέτρα λιτότητας.
Τα συνδικάτα και η Αριστερά, παρά τη
σχεδόν φασίζουσα επίθεση των νεοφιλελεύθερων
δυνάμεων, ούτε έλαβαν τα μέτρα τους
έγκαιρα ούτε προετοιμάστηκαν επαρκώς
για να στήσουν αποτελεσματικές γραμμές
άμυνας όπως φάνηκε και τον Δεκέμβρη.
Η ΕΡΑΣ,
που ήδη σημείωνε στις 11 του Δεκέμβρη
ότι η επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα
θα συνεχιστεί και ότι απαιτείται
συσπείρωση των εργαζομένων, επιβεβαιώνεται
μόλις 3 βδομάδες μετά, με τα αυξημένα
κρούσματα άρνησης καταβολής 13ων μισθών
από πληθώρα εργοδοτών, με την επίσημη
δήλωση από πλευράς ΟΕΒ ότι συλλογικές
συμβάσεις που προνοούν αυξήσεις θα
πρέπει να τύχουν επαναδιαπραγμάτευσης,
με την ΑΤΑ να θεωρείται ήδη ότι βρίσκεται
σε διαδικασία κατάργησης, με τις
συλλογικές συμβάσεις να παραβιάζονται
πιο συστηματικά, με μισθολογικά και μη
μισθολογικά κεκτημένα ωφελήματα
εργαζομένων να καταργούνται. Μετά το
πάγωμα των μισθών και όλων των τραπεζικών
υπαλλήλων που ακολούθησε μόλις 2 βδομάδες
μετά το πάγωμα των μισθών όλων των
δημοσίων υπαλλήλων ακόμα και οι πιο
αφελείς θα πρέπει να εμπέδωσαν τώρα την
άμεση διασύνδεση δημοσίου και ιδιωτικού
τομέα και τα κοινά συμφέροντα όλων των
μισθωτών απέναντι στη λυσσαλέα επιδρομή
του κεφαλαίου.
Η εργατική
αντίσταση ήταν, είναι και θα παραμείνει
βέβαια μονόδρομος για την ανακοπή της
σοβαρής κοινωνικής οπισθοδρόμησης που
βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Οι λόγοι της
διαφαινόμενης αδυναμίας συγκρότησης
ενός αγωνιστικού εργατικού μετώπου
όμως, δεν βρίσκονται μόνο στη διστακτικότητα
των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δηλώνουν
με κάθε ευκαιρία την υπό προϋποθέσεις
ετοιμότητά τους για νέες υποχωρήσεις.
Βρίσκονται κυρίως στο φόβο που έσπειρε
η οικονομική κρίση και η εργοδοτική
τρομοκρατία στους εργασιακούς χώρους,
στην απειλή των απολύσεων και της
ανεργίας, στην αδυναμία αποπληρωμής
των προσωπικών δανείων, στον τρόμο της
Ελλαδοποίησης. Αλλά ο φόβος αυτός των
εργαζομένων ερμηνεύεται από την εργοδοσία
ως πρόσφορο έδαφος για νέες επιθέσεις
στα πλαίσια πια μιας κούρσας προς στον
πάτο.
Οι
συνθήκες σήμερα όμως είναι τέτοιες που
απειλούνται όχι μόνο τα κεκτημένα του
συνδικαλιστικού κινήματος αλλά η ίδια
η ύπαρξη του συνδικαλισμού. Διακυβεύεται
πλέον όχι απλώς το πλαίσιο δράσης του
εργατικού κινήματος, αλλά η ίδια η
συνέχιση του ως τέτοιο και η αποτροπή
της αποσύνθεσής του σε αλληλοσυγκρουόμενες
ομάδες συμφερόντων που θα αλληλοσπαράζονται
σε κανιβαλιστικούς ανταγωνισμούς την
ώρα που ο πλούτος θα συνεχίζει να
συσσωρεύεται. Το εργατικό κίνημα
χρειάζεται να αποκτήσει αυτοπεποίθηση
και αγωνιστική διάθεση, ενότητα δράσης
και ταξικού αγώνα, όχι μόνο για να
προστατέψει το βιοτικό επίπεδο της
πλειοψηφίας για τα επόμενα χρόνια και
δεκαετίες αλλά δυνητικά ακόμα και την
επιβίωση μερίδας εργαζομένων και την
ίδια την υπόσταση του.
Γρηγόρης
Ιωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου