5 Ιαν 2013

Μια απάντηση στο σ. Ν.Τριμικλινιώτη. Nέα εποχή, νέα προοπτική, νέα Αριστερά

του Μάριου Θρασυβούλου

«Πρόεδρε, ξανασκέψου πριν υπογράψεις», έγραφε ο σ. Τριμικλινιώτης σε ένα καλό του κείμενο ένα μήνα πριν, θέλοντας να δείξει τις ολέθριες συνέπειες από την υπογραφή του μνημονίου. Φυσικά, ο Πρόεδρος, όχι μόνο δεν το ξανασκέφτηκε, αλλά συνέβαλε αποφασιστικά στην αποδοχή του. Ο Πρόεδρος, δεν σκέφτηκε ούτε την αγωνία του συντρόφου, ούτε την αγωνία πολλών άλλων αριστερών και πολύ περισσότερο, την αγωνία τού κάθε εργαζόμενου και νέου μπροστά στη φτωχοποίηση.
Φυσικά και το διαπραγματεύτηκε, φυσικά και θα ήταν χειρότερα τα πράγματα αν στη θέση του Χριστόφια ήταν ο Αναστασιάδης ή ο Λιλλήκας. Δεν αρκεί όμως αυτό. Η ουσία είναι ότι συμβιβάστηκε με τις μνημονιακές λογικές και τα συμφέροντα του ντόπιου κατεστημένου και έβαλε σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντα του λαού. Ως πότε στο απυρόβλητο η συντηρητική πολιτική της ηγεσίας του ΑΚΕΛ;
Καλεί ο σ.Τριμικλινιώτης την υποστήριξή μας στην υποψηφιότητα Μαλά και προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει για τούτο. Είναι αλήθεια ότι αρκετοί τίμιοι και ανιδιοτελείς αριστεροί(στο ΑΚΕΛ, στην ΕΡΑΣ και αλλού) θα στηρίξουν κριτικά τον Μαλά, ως μια επιλογή του μοναδικού αριστερού κόμματος και άρα να δώσουν ένα είδους στήριγμα και αλληλεγγύης στον κόσμο και στην προοπτική της Αριστεράς, μπροστά μάλιστα, στους κινδύνους από την εκλογή ενός από τους άλλους δυο υποψήφιους. Αυτή η στάση προς την «κριτική στήριξη» έχει φυσικά αδυνατίσει σε αυτές τις εκλογές και ο λόγος είναι ότι αυξήθηκε η απαξίωση και η καχυποψία προς την ηγεσία του ΑΚΕΛ, μετά και την πενταετή διακυβέρνηση.
Σεβαστή η στάση όλων αυτών των συντρόφων. Σεβαστή και η θέση του σ.Τριμικλινιώτη φυσικά, όπως και η προσπάθειά του να «νουθετήσει» τα μέλη της ΕΡΑΣ. Κάπου όμως υπερβάλλει και εν τέλει αδυνατίζει την επιχειρηματολογία του. Αν συζητούμε σήμερα την πιθανότητα να μην περάσει στο β’ γύρο ο Μαλάς ή αν περάσει, να κυμανθούν τα ποσοστά του πολύ πιο κάτω από την εκλογική δύναμη του ΑΚΕΛ, τότε τι σημαίνει; Φταίει η ΕΡΑΣ και οι άλλοι αριστεροί που δεν θα στηρίξουν αυτή την επιλογή ή σημαίνει ότι κάτι άλλαξε, κάπου έσπασαν οι γραμμές του κόμματος; Γι’ αυτό οι νουθεσίες, είναι καλά να στραφούν επιτέλους με αποφασιστικότητα και προς τα μέσα, εκεί στα ανώτερα δώματα του κόμματος.
Πάμε λίγο στα σημεία που θέτει ο σ. Τριμικλινιώτης.
α) Σωστά ο σύντροφος μιλά για τη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το 1930. Μα αυτό θα πρέπει να το πει, με όλο το σέβας και την εκτίμηση, στον Χριστόφια και στην ηγεσία του ΑΚΕΛ. Με τη μεγαλειώδη στήριξη που τους έδωσε ο κόσμος μετά τα γεγονότα στο Μαρί , περιμέναμε μια νέα αρχή, μια επανεκκίνηση από τον Χριστόφια και το ΑΚΕΛ. Όχι απλά να προστατεύσουν την αξιοπρέπεια της πρώτης αριστερής διακυβέρνησης, αλλά και όλης της Αριστεράς. Την αξιοπιστία της Αριστεράς ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα, ότι είναι διατεθειμένη να διαφοροποιήσει το λόγο της, ότι είναι αποφασισμένη να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική της. Περιμέναμε να καλέσουν, Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, σε συστράτευση όλους τους αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους, σε μια κοινή προσπάθεια για αντιμετώπιση της επερχόμενης λαίλαπας των μνημονίων. Περιμέναμε να κατέβουν στην κοινωνία, να κερδίσουν την κοινωνία πάνω σε ένα αριστερό ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Αντί αυτού, κάνουν πίσω, αναδιπλώνονται. Προφανώς προτιμούν τον σίγουρο (και βολικό)ρόλο, αυτόν της αντιπολίτευσης, παρά να βγουν μπροστά και να ηγηθούν μιας νέας πορείας. Η επιλογή Μαλά είναι η παραδοχή τους ότι δεν μπορούν και ούτε θέλουν να πρωτοπορήσουν σε μια δύσκολη εποχή.
β) Είμαστε στις απαρχές μιας ταξικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης που όσο περνά ο καιρός θα οξύνεται. Το ΑΚΕΛ δεν είναι όμως ο εκφραστής των λαϊκών στρωμάτων στην πάλη αυτή σήμερα. Δεν θέλησε να πάρει αυτόν το ρόλο και για αυτό απαξιώνεται η Αριστερά και για αυτό κέρδισαν την ανοχή της κοινωνίας οι δεξιές μνημονιακές δυνάμεις , που αύριο θα κυβερνήσουν. Οι εργαζόμενοι είναι διασπαρμένοι παντού και θα δώσουν τις μάχες τους, όχι κάτω από μια κομματική ομπρέλα, αλλά το πιο πιθανόν ανεξάρτητα και αυτόνομα. Το ΑΚΕΛ έχει την ιστορία και την παράδοση υπεράσπισης των εργατικών αγώνων. Και αυτό δεν ξεγράφεται και σίγουρα το διαφοροποιεί από τα άλλα κόμματα. Αυτήν την ιστορία και την παράδοση όμως, η ίδια η ηγεσία του την παραμέρισε, κανείς άλλος! Με την επιλογή Μαλά δεν εκφράζεται καμιά κοινωνική αντίσταση. Εκφράζεται μόνο η δειλία της Αριστεράς, η αναξιοπιστία, η έλλειψη οράματος. Με τον Μαλά εκφράζεται η αντίληψη ενός «υποφερτού μνημονίου», εκφράζεται η επιστροφή στον Μακάριο και στις μακαριακές δυνάμεις, εκφράζεται η άκριτη αποδοχή της δεξιάς ιστορικής αφήγησης( εξύμνηση του αγώνα της ΕΟΚΑ από τον Μαλά), εκφράζεται ο συντηρητισμός σε μια σειρά κοινωνικών ζητημάτων(σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλοφίλων κλπ). Με τον Μαλά, εκφράζεται το πισωγύρισμα της Αριστεράς.
Λέει ο σ. Τριμικλινιώτης ότι είναι ηττοπαθής η θέση για αποχή. Η θέση για αποχή , δεν κάνει τίποτε άλλο, παρά τονίζει τα όρια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, ανοίγει τη συζήτηση για το ποια Αριστερά θέλουμε , ποια θα μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία ακόμα. Θέτει κάτω μια ατζέντα προβληματισμού. Αν μιλάμε για ηττοπάθεια, τότε αυτή έχει όνομα και επίθετο: επιλογή Σταύρου Μαλά.
Λέει ακόμα ο σύντροφος για πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Μα πότε η ηγεσία του ΑΚΕΛ έλαβε υπόψη τους εξωακελικούς, και πολύ περισσότερο, πότε πάλεψε για την ενότητα της Αριστεράς; Το βλέμμα της μόνιμα στρέφεται προς τα δεξιά. Ακόμα και σήμερα, μπροστά στις εκλογές, η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν απευθύνθηκε ούτε στιγμή στις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις!
γ) Κανένας μας δεν θέλει να τιμωρήσει το ΑΚΕΛ. Κανένας δεν θέλει πολυδιάσπαση της Αριστεράς. Η ίδια η ηγεσία του, ο έμμισθος μηχανισμός του και οι μόνιμοι απολογητές τής λανθασμένης του πολιτικής (και σε αυτούς δεν είναι σίγουρα ο Τριμικλινιώτης), σπρώχνουν το ΑΚΕΛ προς τα πίσω, απογοητεύουν τα πιο ταξικά και συνειδητοποιημένα στοιχεία του, αδυνατίζουν το αριστερό όραμα.
Όποιοι άνθρωποι της ΕΡΑΣ και όποιοι άλλοι αριστεροί έξω από το ΑΚΕΛ ή ακόμα και μέσα στο ΑΚΕΛ, αποφάσισαν κάτι διαφορετικό από τη θέση της κριτικής υποστήριξης στον Μαλά, δεν θα καθορίσουν το αποτέλεσμα του Φεβράρη. Δεν έχουν εξάλλου τη δύναμη για κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα καθορίστηκε από τις ίδιες τις επιλογές της ηγεσίας του ΑΚΕΛ.
Παρουσιάζει, ο σύντροφος, την άρνηση ταύτισης μιας σημαντικής μερίδας αριστερών με τις επιλογές της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, λίγο πολύ σαν έγκλημα! Επαναλαμβάνεται φορτικά μια εκβιαστική λογική που λέει ότι αν δεν ταυτιστείς μαζί με αυτές τις επιλογές, κάνεις ζημιά στον …αγώνα. Ποιον αγώνα, με ποιον εκφραστή, με ποιες θέσεις, με ποια προοπτική;
Εξάλλου, ας είμαστε ειλικρινείς. Στην παγκόσμια πρωτοτυπία, όπου τον 21ο αιώνα, σε ένα κράτος, υπάρχει μόνο ένα αριστερό κόμμα που ηγεμονεύει όλο το χώρο, δεν μπορούμε και δεν δικαιούμαστε άραγε να μιλήσουμε και για κάτι άλλο πέραν του ΑΚΕΛ; Δεν είναι προφανές ότι η απουσία εναλλακτικών αριστερών επιλογών τόσα χρόνια, με την έλλειψη παράλληλα «πίεσης» από τα αριστερά, άφησε το ΑΚΕΛ έρμαιο της δεξιάς πολιτικής της ηγεσίας του, σπρώχνοντάς το στο συντηρητισμό και επακόλουθα, μαζί μ’ αυτό, όλο το πολιτικό οικοδόμημα;
δ) Να πούμε ξανά το αυτονόητο: δεν είναι το ίδιο πράγμα ο Μαλάς με τους άλλους δυο υποψήφιους για το λόγο ότι στηρίζεται από το κόμμα της Αριστεράς , με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν μπορεί όμως ο Μαλάς να αποτελεί «ανάχωμα» αυτή τη στιγμή μπροστά στις νεοφιλελεύθερες πιέσεις. Τόσο ο ίδιος, όσο και η ηγεσία του ΑΚΕΛ, φρόντισαν με τη στάση τους να το επιβεβαιώσουν. Ανάχωμα θα είναι αύριο οι αγώνες στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης που θα ξεπροβάλουν. Το πιο μεγάλο ανάχωμα όμως θα αποτελέσει η ίδια η συνειδητοποίηση των αριστερών, μέσα και έξω από το ΑΚΕΛ, ότι επιβάλλεται να χαραχτεί ένας νέος δρόμος, τολμηρός, μακριά από συμβιβασμούς με το κατεστημένο. Ας ξεκινήσει τώρα μια συζήτηση μέσα στο ΑΚΕΛ για μια νέα πορεία. Ας ενωθεί αυτός ο προβληματισμός με τον δικό μας και πολλών άλλων αριστερών έξω από το ΑΚΕΛ . Τότε θα μιλάμε για ενότητα της Αριστεράς! Το να γίνουμε απολογητές της ηγεσίας του ΑΚΕΛ βρέξει χιονίσει, δεν μας οδηγεί πουθενά.
ε) Παρουσιάζεται από τον σ. Τριμικλινιώτη και άλλους, η τωρινή προεκλογική περίοδος και η ίδια η εκλογική αναμέτρηση, σαν μια μάχη Αριστεράς- Δεξιάς. Αυτό δεν είναι σωστό, αλλά ούτε απόλυτα λάθος. Εξηγούμαι:
Τα γεγονότα του καλοκαιριού τού 2011 μετά το Μαρί, πυροδότησαν «εκρήξεις» με ένα ιδεολογικό και ταξικό περιεχόμενο που αναπόφευκτα οδήγησαν την πολιτική ζωή σε μια αντιπαράθεση Αριστεράς- Δεξιάς. Η κυβέρνηση, ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ δεν επεδίωξαν φυσικά αυτή την αντιπαράθεση. Αντίθετα κρύφτηκαν. Η αντιπαράθεση προκλήθηκε από μια πρωτοφανή σε ένταση επίθεση της ολότητας της Δεξιάς ενάντια στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση ,που βρήκε αφορμή την τραγωδία στο Μαρί. Οι επερχόμενες προεδρικές εκλογές, η πάλη για την εξουσία και τα συμφέροντα, η νέα εποχή των οικονομικών κρίσεων και άρα των κρίσιμων αποφάσεων, το συσσωρευμένο μίσος πολιτικών και πολιτών για την Αριστερά που «τόλμησε» να κυβερνήσει, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ, η ειλικρινής ακόμα αγανάκτηση του κόσμου (στα αρχικά στάδια) για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού , των θεσμών και την ατιμωρησία , όλα αυτά οδήγησαν σε μια ιδεολογική αντιπαράθεση. Η αλαζονεία και η επιθετικότητα της Δεξιάς την προκάλεσε. Για μήνες βλέπαμε έξω από το προεδρικό, στους δρόμους, στα σπίτια, στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, μια μανία, μια απαξίωση, ένα χλευασμό για την κυβέρνηση και τον Χριστόφια, αλλά μέσω αυτών, για την ίδια την Αριστερά. Όποιος είχε ιδεολογική και ταξική συνείδηση μπορούσε εύκολα να διακρίνει αυτόν τον ιδεολογικό πόλεμο. Υπερασπιζόμενος την κυβέρνηση, υπεράσπιζες, όχι τον Χριστόφια ,αλλά την ίδια την Αριστερά και την προοπτική της. Και φυσικά, δηλώσαμε όλοι παρόντες σε εκείνο τον πόλεμο. Απόδειξη, οι κινητοποιήσεις όλων εμάς, τα φυλλάδια, η αρθρογραφία, οι εκδηλώσεις. Απόδειξη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, το αίσθημα και η συνειδητοποίηση τού κάθε αριστερού (και κυρίως του προχωρημένου, του κριτικού και ανοιχτόμυαλου), ότι κάπου διακυβεύεται κάτι σοβαρό, κάπου διακυβεύεται η τάξη μας, η ιδεολογία μας, το μέλλον μας. Τρεις φορές γέμισε ο κόσμος της Αριστεράς, στάδια και προεδρικό, σε μια μαζική άμυνα ενάντια στον παροξυσμό και στην αμπαλατοσύνη της καθυστερημένης κυπριακής Δεξιάς.
Υπάρχει κανένας που πιστεύει στα σοβαρά ότι η σημερινή συγκυρία των Προεδρικών έχει έστω και ένα από τα στοιχεία της περιόδου του καλοκαιριού τού 2011; Ποιο, αλήθεια;Η επίκληση μιας αόριστης «ιδεολογικής μάχης» δεν πείθει ούτε τους χειροκροτητές του κόμματος. Ακόμα και αυτοί θα ψηφίσουν Μαλά γιατί έτσι έμαθαν, από κομματικό πατριωτισμό πιο πολύ. Και πολλοί άλλοι, που νιώθουν σαν καθήκον τους να υποστηρίξουν την επιλογή του κόμματός τους. Πολλοί θα στραφούν στον Λιλλήκα μέσα στην απογοήτευσή τους για τη θητεία Χριστόφια, αλλά και μέσα στην έλλειψη διαπαιδαγώγησης από το κόμμα τους. Δεν έχουν μάθει να σκέφτονται με όρους ιδεολογικούς και ταξικούς, πιθανόν να κουβαλούν εθνικισμό και ρατσισμό, άρα προς τι η έκπληξη; Πολλοί νέοι, μορφωμένοι, ιδεολόγοι ακελικοί, δεν βρίσκουν τίποτε που να τους εμπνέει σε αυτή τη μάχη. Θα κάτσουν σπίτι τους. Νιώθουν ότι η μάχη χάθηκε και έρχεται αναπόφευκτα η ήττα . Νιώθουν ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ δεν τόλμησαν να εμποδίσουν το αναπόφευκτο , τόσο με τη διακυβέρνησή τους, όσο και με την επιλογή ήττας που έκαναν με τον Μαλά. Γιατί είναι χαμηλά τα ποσοστά του Μαλά; Δεν είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ενθουσιασμός , αλλά και ούτε η δυνατότητα να γίνει κάτι; Γιατί δεν γεμίζει τους δρόμους και τα στάδια ο κόσμος του ΑΚΕΛ, γιατί δεν νιώθει τόσο την ανάγκη να υπερασπίσει το κόμμα του; Γιατί λείπει η συνειδητοποίηση όπως το 2011;
Ο Χριστόφιας και η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχασαν την αξιοπιστία τους όταν «παραδόθηκαν στην ειμαρμένη» και δήλωσαν απρόθυμοι να ξαναδιεκδικήσουν τη διακυβέρνηση με τόλμη και με διαφορετικό προσανατολισμό. Αυτός ο συντηρητισμός τους έφερε τον Μαλά στην επιφάνεια. Η υποψηφιότητα Μαλά όμως, δεν θα μπορούσε παρά να συνεχίσει στο ίδιο συντηρητικό τέμπο και στην ηττοπαθή νοοτροπία του κόμματος που τον στηρίζει. Αυτή η χλιαρή πολιτική και η επουσιώδης διαφοροποίησή του από τους ανθυποψηφίους του δεν έχει πέραση πια. Άλλο 1988 με Βασιλείου(μετά από δεκαετή διακυβέρνηση Κυπριανού), άλλο ακόμα 2003 με Τάσο(μετά από δεκαετή διακυβέρνηση Κληρίδη). Τώρα, άλλη εποχή, πιο πιεστική, με τη μεγάλη οικονομική κρίση και τον κίνδυνο φτωχοποίησης σημαντικής μερίδας του λαού , πιο απαιτητική, πιο πολύπλοκη και πιο αντιφατική. Πώς μπορεί να εμπνεύσει μια τέτοια υποψηφιότητα που δεν τόλμησε να αρθρώσει έστω και μια ριζοσπαστική κουβέντα; Που ο λόγος της δεν έχει τίποτε το ιδεολογικό και το ταξικό; Πώς μπορεί να ιδωθεί θετικά η απόφαση ενός κόμματος, που ενώ κυβέρνησε και είχε ακόμα και πέρσι την ευκαιρία να απευθυνθεί ξανά στην κοινωνία, να τα παρατά και να προβάλλει ένα κεντροαριστερό (κεντροδεξιό;) υποψήφιο;
Θα πουν κάποιοι ότι , «ούτε το καλοκαίρι του 2011 εκφράστηκε η κυβέρνηση και Χριστόφιας με ένα θαρραλέο λόγο, αλλά τότε έτρεξαν οι ιδεολόγοι αριστεροί και οι φίλοι του κόμματος να αμυνθούν. Γιατί όχι τώρα;» Απλούστατα γιατί τότε, ναι μεν δεν είχαμε σωστή πολιτική και τακτικούς χειρισμούς που θα ενέπνεαν, από μέρους Χριστόφια και ΑΚΕΛ, είχαμε όμως μια ολομέτωπη ιδεολογική επίθεση από παντού. Και αυτό ήταν φανερό, ήταν διάχυτο στην καθημερινότητα, στην ατμόσφαιρα.
Τώρα, δεν έχουμε ολομέτωπο ιδεολογικό πόλεμο και αυτό πρώτα και κύρια το νιώθουν οι ίδιοι οι φίλοι του ΑΚΕΛ και μετά όλοι οι άλλοι. Η Δεξιά είναι διασπασμένη στους δυο υποψήφιούς της και πολιτεύεται με την ένταση και το πάθος που χαρακτηρίζουν την κάθε εκλογική αναμέτρηση. Φυσικά και το κεφάλαιο προτιμά τον Αναστασιάδη, την ίδια ώρα που Εκκλησία και ΜΜΕ είναι διχασμένοι ανάμεσα στους δυο. Φυσικά και δέχεται πόλεμο ο Χριστόφιας, το ΑΚΕΛ και ο υποψήφιός τους. Αλλά αυτός ο πόλεμος είναι ένας συνήθης προεκλογικός πόλεμος και ας μην υπερβάλλουμε. Σίγουρα υπάρχουν στοιχεία ιδεολογικής χροιάς, αλλά δεν είναι τα κυρίαρχα, όπως το 2011. Ούτε ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ προσπάθησε να δώσει μια ιδεολογική χροιά στη μάχη, αλλά ούτε η Δεξιά έχει ανάγκη να «κινητοποιήσει» όλες τις δυνάμεις και τα ιδεολογικά όπλα της όπως τότε. Οι δυνάμεις και τα όπλα της συγκρούονται μεταξύ τους για το ποιος από τους «δικούς» της (Αναστασιάδης ή Λιλλήκας) θα κυριαρχήσει, σε μια μάχη εξουσίας , συμφερόντων, κομματικών ταχτικισμών. Η ιδεολογική μάχη χάθηκε από καιρό και ας αναζητηθούν οι αίτιοι εκεί που πρέπει.

4 σχόλια:

νεος είπε...

Μάριε γεια σου, το θέμα δεν είναι αριθμητικό φυσικά. Σίγουρα δεν θα οφείλεται η αποτυχία του ΑΚΕΛ στις μη ψήφους των συντρόφων της ΕΡΑΣ.
Το θέμα είναι πολιτικό και το βάζεις στις σωστές του διαστάσεις.

Μια επιλογή της ΕΡΑΣ για υποστήριξη Μαλά θα ήταν μια «δορυφορική» προσέγγιση.

Χρειαζόσασταν, χοντρικά, κάτι για να διαφοροποιηθείτε και να στείλετε μηνύματα για τα «όρια του ΑΚΕΛ».
Κατανοητό.

Από εκεί και πέρα, διαφωνούμε στην αξιολόγηση της κυβερνητικής πορείας. Φυσικά δεν κάνεις καμιά συγκεκριμένη αναφορά στις συνθήκες που προκαλούν τις υποχωρήσεις. Δεν είναι η αντιπολιτευτική μανία που αναγκάζει το ΑΚΕΛ σε υποχωρήσεις, αλλά η οικονομική κατάσταση και οι επιλογές που υπάρχουν στα πλαίσια αυτά.

Να συγκριθεί η Κύπρος με παρόμοια παραδείγματα, σε παρόμοιες συνθήκες, και να κριθεί η «αριστερότητα» των διακυβερνήσεων που καλέστηκαν να αντιμετωπίσουν τα νούμερα που υπάρχουν μπροστά μας.

Η οικονομική πολιτική είναι απόρροια των προβλημάτων. Από εκεί και πέρα, η στόχευση αυτής της πολιτικής, πόσο θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί δραματικά και με ποιο τρόπο θα επιβαλλόταν η αριστερή πολιτική στα κοινοβουλευτικά μας πλαίσια, είναι επίσης κάτι που πρέπει να συζητηθεί.

Γιατί η δράση της βουλής τα τελευταία χρόνια κάτι λέει ως προς τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης να κάνει αυτό που θέλει. Ξέρουν όλοι τα συμβάντα να μην τα επαναλαμβάνω.

Από εκεί και πέρα, επειδή δεν θέλω να κρύβομαι πίσω από ήξεις-αφίξεις λεκτικές ακροβασίες προς διατήρηση των ισορροπιών και για διαλεκτική ευγένεια, λέω ξεκάθαρα πως για όσους ακόμα υπερασπίζονται το ΑΚΕΛ και τη διακυβέρνηση, η κίνησή σας θεωρείται ωμά ως λιποταξία.

Λιποταξία από τη μάχη του 2011, που είναι μια αέναη μάχη εφόσον παραδεχόμαστε όλοι ότι η πολιτική εκφράζει πάντα την ταξική αντίθεση.

Αν το ΑΚΕΛ υπερασπίζεται ακόμα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης ή όχι, δεν είναι ένα πόρισμα που θα του αφιερώσεις είτε εσύ, είτε άλλος, μια παράγραφο για να το τεκμηριώσεις.

Θα πρέπει πρώτα να δούμε από τι αποτελείται αυτή η υπεράσπιση σε ένα αστικό κράτος σε συνθήκες τοπικής και παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, δέσμιο στην ΕΕ και το Ευρώ.

Επίσης θεωρώ πως κάνεις λάθος ανάλυση όταν λες πως το κριτήριο της εκλογικής μάχης για τη δεξιά δεν είναι ο εξοστρακισμός του ΑΚΕΛ και κατά συνέπεια της μη εθνικιστικής Αριστεράς ως συνισταμένης του αστικού πολιτικού φάσματος. (εκτός κι αν το ΑΚΕΛ, εκτός από "κεντροδεξιό" έγινε ή είναι και εθνικιστικό)

Το μοτίβο των εκλογών είναι ο αντιακελισμός, και αυτός θα κρίνει το αποτέλεσμά τους. Κατά πόσο δηλαδή έχει ισχυροποιηθεί στην εκλογική βάση, είτε κατά πόσο έχει πετύχει η προπαγάνδα ότι «όλοι είναι το ίδιο».

Γιατί αυτό το δεύτερο φέρνει την αποχή. Και σ’ αυτό, φύσει και θέσει, συμβάλλετε κι εσείς.

Να μη μακρηγορώ, η εμπιστοσύνη συνθλίβεται, όπως αντιλαμβάνεσαι.

Η κίνησή σας για αποχή δίνει άλλοθι στη δεξιά και τη κάθε συντηρητική κατάσταση. Αποτελεί «τεκμήριο» μη «αριστερότητας» του ΑΚΕΛ που τους αφαιρεί και τον τελευταίο ενδοιασμό.

Είναι πλήγμα. Το τελευταίο ίσως από όσα επιφυλάχθηκαν στο κίνημα μετά και τη Πραξούλλα:-)

Πολιτικό, όχι αριθμητικό.
Και στέλνει μηνύματα, και στον κόσμο του ΑΚΕΛ. Αλλά όχι πάντα αυτά που θα θέλατε εσείς να σταλούν, μάλλον τα αντίθετα.

Και κάτι τελευταίο: Αν θεωρήσουμε ότι στα οικονομικά-εργασιακά οι τρεις υποψήφιοι ψηλά-χαμηλά θα παράξουν το ίδιο αποτέλεσμα, ποια είναι η ανάλυσή σας (σαν ΕΡΑΣ) για τις επιπτώσεις στο Κυπριακό από την ενδεχόμενη εκλογή των δύο υποψηφίων τους εθνικιστικού-δυτικόφιλου χώρου;

Αυτά και καλή χρονιά!

mariosthr είπε...

Νέε,γεια σου και Χρόνια Πολλά.
Να πω κάποια πράγματα σε σχέση με το σχόλιό σου:
-Το άρθρο υπογράφεται από μένα και εκ τούτου δεν δεσμεύει την υπόλοιπη ΕΡΑΣ.
-Η ΕΡΑΣ ως συλλογικότητα, πήρε θέση και την εξέδωσε εδώ και 40 μέρες.
-Στην ανακοίνωσή της περιγράφει και τη θέση που μειοψήφισε και που είναι η κριτική υποστήριξη Μαλά.
-Η απόφασή μας βγήκε μετά από δημοκρατική συζήτηση και αφορούσε τη στάση μας στον Α' γύρο των εκλογών.
-Δεν νομίζω ότι περιμέναμε τις προεδρικές εκλογές για να "διαφοροποιηθούμε" από το ΑΚΕΛ. Η ΕΡΑΣ συστάθηκε εδώ και πάνω από ένα χρόνο και ένα από τα βασικά στοιχεία τής δημιουργίας της ήταν η κατανόησή μας ότι το ΑΚΕΛ δεν έχει τη βούληση να αγωνιστεί για την κοινωνική εξέλιξη.
-Επικαλείσαι τις δυσκολίες των συνθηκών για να δικαιολογήσεις την κυβέρνηση.Μα πότε μια αριστερή διακυβέρνηση ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα;Το θέμα δεν είναι να πούμε τα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση και ο Χριστόφιας(ήταν πολλά, συν την εναντίωση της πλειοψηφίας της Βουλής), αλλά να δούμε αν ενήργησε με βάση να πετύχει το μέγιστο, αν προσπάθησε να ανατρέψει πράγματα και καταστάσεις,αν τα έβαλε με τα κάθε λογής κατεστημένα, αν προσπάθησε να συσπειρώσει τους ανθρώπους και τις δυνάμεις εκείνες που θα τον στήριζαν σε ένα τέτοιο δύσκολο έργο,αν προσπάθησε να κερδίσει την κοινωνία κλπ. Νομίζεις ότι είχαμε ένα πρόεδρο και μια κυβέρνηση ή ένα ΑΚΕΛ, που είχαν τέτοια βούληση;
-Δύο μόνο παραδείγματα και για να ξεφύγουμε από το θέμα της οικονομίας. Σε δύο θέματα θα μπορούσε να δώσει το στίγμα της η κυβέρνηση, να πλήξει αντιδραστικούς θεσμούς και αντιλήψεις, να αφήσει σπουδαίες παρακαταθήκες για το μέλλον και να διαπαιδαγωγήσει την κοινωνία:α)Παιδεία, είχε τον ποιοτικότερο υπουργό(Δημητρίου)που είχε ποτέ αυτός ο τόπος και ο οποίος έκανε έργο σε πείσμα του κατεστημένου της παιδείας και της Εκκλησίας, και ως αποτέλεσμα, διώχνεται για να μπει ένας άλλος που φρόντισε αμέσως να δώσει τα διαπιστευτήριά του σε καταστημένο και Εκκλησία...! β)Στρατός,δεν τόλμησε αυτή η κυβέρνηση να μιλήσει καν στα σοβαρά για μείωση της θητείας, να προσπαθήσει έστω να εκθέσει αυτόν τον παραλογισμό του στρατού. Τι να πούμε; Σε δυο ζητήματα που είχε την ευκαιρία να "μιλήσει"πολιτικά και να διαπαιδαγωγήσει συνειδήσεις, δεν το έκανε, ενώ μπορούσε!
-Είναι λίγο περίεργο να κατηγορούνται κάποιοι αριστεροί έξω από το ΑΚΕΛ για "λιποταξία" σε μια εκλογική μάχη που φρόντισε η ίδια η ηγεσία του ΑΚΕΛ να χαθεί!Δεν διακυβεύεται η τιμή και το μέλλον της Αριστεράς σε αυτές τις εκλογές, ούτε το μέλλον των ταξικών και κοινωνικών αγώνων.Και σίγουρα, αν διακυβεύονταν όλα αυτά, γιατί δεν κατέβηκε ξανά το ΑΚΕΛ με τον ηγέτη του ή με κάποιο στέλεχός του, δίνοντας έτσι την ανάλογη σημασία στη συγκυρία και το ανάλογο πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα;Δηλαδή όλα αυτά που διακυβεύονται και που κατηγορείται η ΕΡΑΣ ότι δεν τα αντιλαμβάνεται,θα προστατευθούν με την υποψηφιότητα Μαλά; Αν υπήρχε η ειλικρινής έγνοια από το ΑΚΕΛ για όλα αυτά, θα έπραττε και διαφορετικά.
-Φαίνεται η μνήμη είναι κοντή και λυπάμαι για αυτό.Το καλοκαίρι του 2011, ήμασταν όλοι εκεί στη μάχη ενάντια στους αμπάλατους που ήθελαν να θάψουν δια παντός την αριστερή υπόσταση και που αναδείκνυαν για μήνες τον αντικομμουνισμό τους, τον εθνικισμό τους, το ρατσισμό τους.Εκεί και αν είχαμε ευκαιρία να "διαφοροποιηθούμε" και να πλήξουμε το ΑΚΕΛ.Δεν το κάναμε, γιατί το ΑΚΕΛ ήταν σε εκείνη τη συγκυρία το πιο ψηλό ανάχωμα σε εκείνο τον άθλιο πόλεμο.Και τότε διακυβεύονταν πράγματι πολλά!
-Είναι ακόμα προσβλητικό (και σκέψου το λίγο),να υποβάλλεις σε αριστερούς εκτός του κόμματός σου, ότι λίγο πολύ "προδώνουν" με τη θέση που πήραν για τις προεδρικές.Θα το αντέστρεφα:στις εποχές που έρχονται, της φτωχοποίησης και της απελπισίας,όπου η Αριστερά θάπρεπε να κινητοποιούνταν με τα καλύτερά της όπλα (ανθρώπους και ιδέες) και θάπρεπε να αποτελούσε την εναλλακτική διέξοδο, ενώ αντίθετα δείχνει παραδομένη και ηττοπαθής, τότε ποιος προδίδει ποιον;

νεος είπε...

Και μια ακόμα σημείωση που μου διέφυγε: Η επιτροπή δεν θεωρεί σημαντικό λόγο κινητοποίησης και αντίθεσης-αντίστασης στις επόμενες εκλογές την πρόθεση Αναστασιάδη για αίτηση ένταξης ακόμα και στο ΝΑΤΟ, και φυσικά την πρόθεση των δύο υποψηφίων για αίτηση ένταξης στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ, τον ΣγτΕ;

Anef_Oriwn είπε...

MariosThr,
Ένα σύντομο σχόλιο πάνω στα δυο παραδείγματα που ανάφερες [την Παιδεία και τον Στρατό] και την αδυναμία, ή/και τη διστακτικότητα, ή/και την απροθυμία της Κυβέρνησης «να πλήξει αντιδραστικούς θεσμούς και αντιλήψεις»
Έχω την άποψη ότι όταν (επι)κρίνουμε πρόσωπα, καταστάσεις και πολιτικές πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν όλες τις παραμέτρους που επηρεάζουν τα συγκεκριμένα ζητήματα. Λόγου χάριν δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να παραγνωρίζουμε ότι μέχρι τον Φεβράρη του 2010 είχαμε μια τριμερή βασικά Κυβέρνηση [ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ] και μέχρι τον Οκτώβρη του 2011 μια διμερή [ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ]. Ως γνωστόν τα κόμματα αυτά είναι εκφραστές συντηρητικών, εθνικιστικών και ελληνοκεντρικών απόψεων, ενώ έχουν ρίζες στο βαθύ κράτος της Δεξιάς… Κι ας μην ξεχνάμε και τα αντικόμματα/εμπόδια που έμπαιναν στους προγραμματισμούς της Κυβέρνησης από την «κυβερνώσα» Βουλή
Αν είναι να κρίνουμε κάτι σήμερα [κι αυτό εκ των υστέρων] είναι αν ενδεικνυόταν τότε με βάση το ισοζύγιο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, το ΑΚΕΛ να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση του τόπου…