Η κληρονομιά του Γλαύκου Κληρίδη

Σαν εν ενεργεία αρχηγός του κράτους και με δημόσια δαπάνη, θα ταφεί ο Γλαύκος Κληρίδης, που πέθανε στις 15 του Νοέμβρη.

Οι δοξασίες και η ηρωοποιήση για τον ηγέτη της δεξιάς και ιδρυτή του κυβερνώντος κόμματος έφτασε αυτές τις μέρες στο απόγειο της. Οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι δεξιοί πολιτικοί δήλωσαν ότι τον θεωρούν «πολιτικό πατέρα» και «μέντορα» τους ενώ ο Σαμαράς τον χαρακτήρισε μεγάλο έλληνα ευπατρίδη. Ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι από το χώρο της αριστεράς το μόνο που έχουν να πουν είναι καλά λόγια. Αυτοί ας θλίβονται και ας θρηνούν τον «μεγάλο ηγέτη» και ας κάνουν τον δικό τους απολογισμό για την κληρονομιά του.

Εμείς όμως δεν χρειάζεται να θρηνούμε και πρέπει να κάνουμε τον δικό μας πολιτικό απολογισμό για την δεκαετία που βρισκόταν στην εξουσία και για τα βαρίδια που μας άφησε. Αν δεν το κάνουμε αυτό θα μείνουμε με τα ψέματα τους.

Ο Κληρίδης κέρδισε δύο εκλογικές προεδρικές αναμετρήσεις καβάλα στο άρμα του εθνικισμού. Την πρώτη φορά εγκατέλειψε τον Γιώργο Βασιλείου, την πολιτική του οποίου στο κυπριακό στήριζε προηγουμένως, για να «ενταφιάσει τις ιδέες Γκάλι». 

Ακολούθησε μια πενταετία αυταρχισμού, λιτότητας και εθνικισμού. Μια πενταετία που χαρακτηρίζεται από την επιβολή μιας εθνικιστικής ελληνοκεντρικής παιδείας στα σχολεία. 

Η πρώτη πολιτική πράξη της προεδρίας του ήταν η αποκατάσταση των 62 δημόσιων υπαλλήλων που απολύθηκαν για τη συμμετοχή τους στο πραξικόπημα του 74. Κάτι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. 

Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε και το επεισόδιο στη Χλώρακα όπου οι επίλεκτες δυνάμεις της  κυπριακής αστυνομίας καλέστηκαν να χωρίσουν ένα ζευγάρι που καυγάδιζε, την Έλση και τον Λευτέρη, για να φτάσουμε στο θάνατο και των δύο από τις σφαίρες των ανδρών της ΜΜΑΔ  που εισέβαλαν μέσα στο σπίτι τάχα για να απελευθερώσουν την Ελση. 

Την δεύτερη φορά που διεκδίκησε την προεδρία, και κέρδισε, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο επικίνδυνα. Πάνω στο στρώμα του ενιαίου αμυντικού δόγματος, τα εξοπλιστικά προγράμματα της εθνοφρουράς όπου η Κυπριακή Δημοκρατία  ξόδευε ένα εκατομμύριο την ημέρα για εξοπλισμούς, την καλλιέργεια του εθνικισμού στα σχολεία και την κοινωνία, τις εκστρατείες τύπου οι μοτοσικλετιστές επιστρέφουν που οδήγησαν στα επεισόδια της Δερύνειας και το θάνατο δύο ανθρώπων, πατούσε η πολιτική του «ενεργού ηφαιστείου» με κερασάκι στην τούρτα την αγορά των  πυραύλων S300.

Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να ισχυριστεί κάποιος ότι με αυτή την πολιτική προωθούσε την ειρήνη στην Κύπρο και καλλιεργούσε κλίμα ανεκτικότητας, αποδοχής και συνύπαρξης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Το ότι ήταν ρεαλιστής πολιτικός και στήριξε το «ναι» στο σχέδιο Ανάν και τον προσωρινό συμβιβασμό στην βάση αυτού του σχεδίου δεν τον κάνει ούτε φιλειρηνιστή ούτε οπαδό της συμφιλίωσης και της συνεργασίας των απλών ανθρώπων στη Κύπρο. Αντίθετα ήταν ο άνθρωπος που έκφραζε με τον πιο καθαρό τρόπο την πολιτική που έλεγε ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να κάνουμε συνταγματικές παραχωρήσεις στο κυπριακό αφού με την πολιτική και οικονομική υπεροχή που έχουμε σαν η μεγαλύτερη και ισχυρότερη κοινότητα μπορούμε στο μέλλον να γίνουμε και πάλι η κυρίαρχη κοινότητα σε ολόκληρο το νησί. 

Ακόμη κατά την διάρκεια της προεδρίας του στήθηκε η μέχρι σήμερα μεγαλύτερη μεταφορά πλούτου από τα χέρια των πολλών στα χέρια των λίγων μέσα από την απάτη του χρηματιστηρίου. Δισεκατομμύρια λίρες άλλαξαν χέρια και μεταφέρθηκαν στα χέρια της ελίτ της ελληνοκυπριακής κοινωνίας.

Ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν άξιο παιδί της τάξης του και δούλευε πιστά για τα συμφέροντα της, όπως και των ευρωπαίων ομολόγων τους. Γι εμάς μάλλον είχε περιφρόνηση αφού σε όσους διαμαρτύρονταν για την απάτη και την κλοπή του χρηματιστηρίου απάντησε «παίξατε και χάσατε», ενώ η έρευνα που τεκμηρίωνε την απάτη και τους ενόχους αντί να σταλεί στον εισαγγελέα πήγε στον κάλαθο τον αχρήστων.

Αυτά είναι η πραγματική κληρονομιά που μας άφησε και πρέπει να παλέψουμε για να τη ξεφορτωθούμε.

Σταύρος Σιδεράς