Δέφτερη Ανάγνωση Εναλλακτική Πληροφόρηση Online εβδομαδιαίο Κυπριακό Περιοδικό

http://www.defterianaynosi.com/

Η Δέφτερη Ανάγνωση είναι προϊόν συλλογικής εργασίας: συντάσσεται από μια ομάδα και εκφράζει ένα χώρο ευρύτερου προβληματισμού για τον Δημόσιο Λόγο.
Οι βασικοί άξονες αυτού του προβληματισμού είναι:

1. Η Δημόσια Σφαίρα, η χειραγώγηση και ο ανισομερής δημόσιος διάλογος

Διαπιστώνεται ότι τα υφιστάμενα ΜΜΕ λειτουργούν μέσα παό τη χειραγώγηση, την επιλεκτική λογοκρισία και τις επικοινωνικαές επιθέσεις/ υστερίες με στόχο την «κατασκευή της κοινής γνώμης» παρά στη παροχή πληροφόρησης και ίσων ευκαιριών για δημόσιο διάλογο εξυπηρετώντας αυτονόητα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.. Το Δελτίο Εναλλακτικής Πληροφόρησης στοχεύει να λειτουργήσει ως μηχανισμός αντίστασης στην λογοκρισία και ως μια προσπάθεια ενίσχυσης της ισομερούς δημόσιας συζήτησης, ώστε να εκδημοκρατικοποιηθει ο διάλογος καιη λογική των «ίσων αποστάσεων» διασαφηνίσει τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένος ο δημόσιος διάλογος και όχι να νομιμοποιείται η υπάρχουσα δομή χειραγώγησης.

2. Η Εναλλακτική οπτική και η αποκωδικοποίηση του θεάματος

Το Δελτίο προσδιορίζεται ως «εναλλακτικό» με την ιστορική έννοια του όρου. Προσδιορίζει, δηλαδή, τις αρχές, οι οποίες λειτουργούν ως εστίες έμφασης για την επιλογή και τον σχολιασμό της επικαιρότητας: εστιάζει σε θέματα τα οποία σχετίζονται με προσπάθειες διεύρυνσης του «χώρου της ελευθερίας» και την υπονόμευση ή αντικατάσταση δομών και συστημάτων, τα οποία στηρίζονται στην ιεραρχία και την εξουσία όπως ο καπιταλισμός, η πατριαρχία, ο ρατσισμός, οι αποικιακές επεμβάσεις, η οικολογική καταστροφή κλπ. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιμονή σε ορθολογικό φιλτράρισμα και συνειδητή καχυποψία απέναντι στο θέαμα των ΜΜΕ, είναι απελευθερωτική επειδή σκοπεύει να εμπλέξει το «δέκτη» σε ένα ενεργητικό ρόλο αμφισβήτησης του λόγου, τον οποίο προσπαθεί να επιβάλει το Θέαμα. Ο στόχος δεν είναι μόνο η εναλλακτική πληροφόρηση, αλλά και αποκωδικοποίηση του κόσμου της εξουσίας πίσω από το Θέαμα.

3. Οι εν δυνάμει προοπτικές/δυναμικές

Ως εγχείρημα, το Δελτίο δεν έχει ως στόχο μόνο την καταγραφή και ανάλυση τάσεων. Στοχεύει, επίσης, στην ανάδειξη ριζοσπαστικών δυναμικών σε διάφορους χώρους - πολιτικούς, πολιτισμικούς, οικονομικούς, οικολογικούς- οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην κοινωνική μεταμόρφωση.

4. Το Τοπικό και το Παγκόσμιο

Το Δελτίο θεωρεί την ανάλυση των διεθνών δυναμικών, στην περιοχή και το παγκόσμιο σύστημα, ως το ευρύτερο πλαίσιο, μέσα στο οποίο διαδραματίζονται και οι τοπικές εξελίξεις.

Σε αναζήτηση νέου κινήματος

(Το Εθνικό Συμβούλιο ως φρένο στο εθνικό ζήτημα και ως Πλατφόρμα προώθησης πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση)

Κωστής Αχνιώτης

Όπως αναφέραμε σε προηγούμενο κείμενο, και μόνο το γεγονός ότι οι δικοινοτικές συνομιλίες διαρκούν για δεκαετίες χωρίς να δίνουν αποτέλεσμα, είναι μια ένδειξη αρκετά ισχυρή για την αναποτελεσματικότητά τους.

Πολλές φορές οι υποστηρικτές της γραμμής των συνομιλιών, όπως γίνονται, απαντούν στην πιο πάνω παρατήρηση λέγοντας ότι δεν υπάρχει εναλλακτική γραμμή.

Είναι γεγονός ότι συνήθως η ερώτηση αυτή προέρχεται από το απορριπτικό στρατόπεδο, το οποίο στοχεύει, έτσι κι' αλλιώς, να παρεμποδίσει μια συμβιβαστική λύση, που θα ξαναενώσει τις δύο κοινότητες.

Μπορούμε όμως να υποδείξουμε ότι οι συνομιλίες είναι αναποτελεσματικές και από την πλευρά των ανθρώπων που θέλουν να εξεύρουν αποτελεσματικό τρόπο για να οδηγηθούμε σε μία ομαλή συνύπαρξη των κυπριακών κοινοτήτων, στη βάση της διζωνικής ομοσπονδίας (τη μόνη δηλαδή πολιτική βάση στην οποία οι δύο κοινότητες μπορούν να συγκλίνουν αυτόβουλα).

Από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων ο θεμέλιος λίθος της αναποτελεσματικότητας είναι το ιδεολόγημα της εθνικής ομοψυχίας και ενότητας. Έχει καλλιεργηθεί με πολλούς τρόπους, σε βαθμό που να θεωρείται αυταπόδεικτο, ότι το οποιοδήποτε βήμα γίνει στο κυπριακό θα πρέπει να υπακούει στις ανάγκες μίας προϋπάρχουσας συμμαχίας μεταξύ ανόμοιων δυνάμεων. Αυτό το γεγονός μπλοκάρει τη δυνατότητα προόδου από πλευράς της κυβέρνησης και της παρέχει ταυτόχρονα το άλλοθι της ανεπάρκειάς της.

Ένας μηχανισμός που στηρίζει σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία της ε/κ πλευράς να παίρνει αποφάσεις για δράση, είναι το Εθνικό Συμβούλιο. Ο συγκεκριμένος άτυπος θεσμός (γιατί δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και θεωρητικά λαμβάνεται υπόψη μόνο όταν υπάρχει ομοφωνία) λειτουργεί αρνητικά σε διάφορα επίπεδα:

α) Μπλοκάρει κατά κανόνα οποιοδήποτε βήμα προόδου προς την κατεύθυνση επίλυσης του Κυπριακού. Γίνεται, κατά κανόνα από τον καιρό της δημιουργίας του, μία πλατφόρμα προκαταρτικής αντίρρησης σε οποιοδήποτε καινούριο μέτρο φαίνεται να χρειάζεται, μετά από πολλές δυσκολίες καταλήγει με χρονική καθυστέρηση σε κάποια ομόφωνη απόφαση, η οποία χρησιμοποιείται στη συνέχεια για να παρεμποδίζει οποιαδήποτε πρόοδο. Μετά από τόσα χρόνια, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το Εθνικό Συμβούλιο δεν παρήγαγε κάποια θετική πρόταση η οποία να έσπρωξε την οποιαδήποτε κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της λύσης. Αντίθετα, λειτούργησε πάντα ως ένα φρένο στις συνομιλίες.

β) Το Εθνικό Συμβούλιο λειτούργησε κατά κανόνα ως μία πλατφόρμα αναπαραγωγής μιας πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση. Μπορούμε να θυμηθούμε τις δεκάδες δηλώσεις των πολιτικών μετά από κάθε συνεδρία μπροστά στα κανάλια τα οποία ανήγαγαν κάθε συνεδρία του σε πολιτικό γεγονός, γύρω από το οποίο αρθρωνόταν η πολιτική επικαιρότητα και διαμορφωνόταν η κοινή γνώμη. Είναι ένα ιδιότυπο πολιτικό καρναβάλι “Μέιντ ιν Σάυπρους”.

Οι πιο πάνω διαπιστώσεις δεν αφαιρούν από την τ/κ πλευρά και την Τουρκία τις δικές τους ευθύνες για το αδιέξοδο στο Κυπριακό αλλά από την άλλη, η ε/κ πλευρά θα πρέπει να πάψει να κρύβεται πίσω από την τουρκική πολιτική για την -ηθελημένη ή όχι- αδυναμία της να σπρώξει με πιο παραγωγικό τρόπο το Κυπριακό προς τη λύση του.

Εν πάση περιπτώσει, το Κυπριακό σύρθηκε ως εδώ και οι προοπτικές επίλυσής του φαίνονται εξίσου μακρινές με το 1974.

Το διεθνές πλαίσιο όμως μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα είναι ένα γενικό καθεστώς ρευστότητας και ανασφάλειας, ιδίως στην περιοχή μας, και μιας πρωτοφανούς κατάστασης παγκόσμιας συστημικής οικονομικής κρίσης. Μέσα σε αυτά τα δεδομένα γεννιούνται νέα κινήματα αντίστασης των πολιτών τα οποία αντιστέκονται στην σκληρή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Η κρίση φθάνει με ραγδαίους ρυθμούς στην Κύπρο κυρίως μέσα από τη βουλιμία του τραπεζικού τομέα που “πέταξε” στη ρουλέτα της κερδοσκοπίας δύο περίπου φορές το ακαθάριστο ετήσιο προϊόν της Κύπρου. Έτσι λοιπόν σήμερα ο κυπριακός λαός βρίσκεται ταυτόχρονα μπροστά από τα ερείπια μιας οικονομικής πολιτικής και μπροστά από τα ερείπια της πολιτικής επίλυσης του Κυπριακού. Η ανευθυνότητα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος κληροδοτεί τις επόμενες γενιές τα λάθη του και ένα αβέβαιο μέλλον.

Όπως και σε άλλες χώρες, φαίνεται ότι η πορεία προς την επίλυση των συσσωρευμένων αδιεξόδων πέφτει πλέον πάνω στους ώμους των πολιτών και των κινημάτων τους. Η ελληνική περίπτωση είναι χαρακτηριστική ως προς το ότι δείχνει πως όταν ο λαός εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα ενεργοποιείται και γεννά νέα κινήματα τα οποία αντιμετωπίζουν τις νέες ιστορικές προκλήσεις. Οι κινητοποιήσεις των τ/κ τα τελευταία έτη δείχνουν ότι και το νησί μας ανήκει στο σύγχρονο κόσμο και τη σύγχρονη εποχή.

Στους ώμους ενός παγκύπριου διακοινοτικού κινήματος, συνδεδεμένου με τα παγκόσμια κινήματα της εποχής μας, πέφτει η ευθύνη για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου στο Κυπριακό και τη διάσωση της κοινωνίας από τη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου

ΦΥΛΛΑΔΙΟ Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ)

Η ΕΡΑΣ συστάθηκε τον Οκτώβρη του 2011 με στόχο να ενεργοποιήσει και να φέρει μαζί τους ανθρώπους της ριζοσπαστικής Αριστεράς, να οργανώσει, να συντονίσει και να διευρύνει τους αγώνες που γίνονται και που χρειάζεται να γίνουν για να αντιμετωπιστεί η εν εξελίξει επίθεση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, για βελτίωση της ποιότητας ζωής της πλειοψηφίας, δημιουργίας συνθηκών ανθρώπινης αξιοπρέπειας και κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και για την επιβίωση σημαντικής μερίδας του πληθυσμού τόσο στην Ευρώπη όσο και διεθνώς.

Όραμα και στόχος της ΕΡΑΣ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας. Αντιλαμβανόμαστε τη σημερινή κρίση ως κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και της ζώνης του ευρώ ειδικότερα και ως εκ τούτου είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια που μπορεί και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η ΕΡΑΣ έχει ήδη επεξεργαστεί κάποιες αρχικές θέσεις οι οποίες είναι δημοσιευμένες στην ιστοσελίδα της (www.erascy.blogspot.com) και θεωρεί ότι στην πορεία και με τη διεύρυνσή της θα προχωρήσει σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα θέσεων. Για επικοινωνία erascy@gmail.com

Οικονομία:

Η ιδιωτικοποίηση του κέρδους και η κοινωνικοποίηση των ζημιών, που έχουν καταστεί διεθνώς ο κανόνας, πρέπει να τερματιστούν. Αποδεικνύεται εξάλλου ότι πέραν από κοινωνικά άδικη είναι και οικονομικά μη βιώσιμη. Τασσόμαστε ενάντια στην πολιτική λιτότητας που εξαθλιώνει την κοινωνική πλειοψηφία και αυξάνει τις ανισότητες όσο ποτέ προηγούμενα στη σύγχρονη ιστορία. Η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η υποτίμηση της εργασίας και η συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, είναι διαδικασίες που κορυφώνονται σήμερα και αποτελούν σοβαρή οπισθοδρόμηση. Απαιτούμε την αυξημένη φορολόγηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, των συσσωρευμένων κερδών και της πολυτέλειας.

Σημαντικές ευθύνες για την οικονομική κρίση φέρει ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Οι κυπριακές τράπεζες με την ανεξέλεγκτα κερδοσκοπική τους συμπεριφορά τα τελευταία χρόνια, έχουν φέρει την κυπριακή οικονομία μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης. Θεωρούμε ότι ο τραπεζικός τομέας στο σύνολό του πρέπει να κρατικοποιηθεί και τα τραπεζικά ιδρύματα να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο με ανοιχτές και διαφανείς διαδικασίες. Επίσης, χρειάζεται να ξεκινήσει άμεσα η έρευνα για το σκάνδαλο των τραπεζών και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι τραπεζιτικοί, τεχνοκρατικοί και πολιτικοί παράγοντες.

Κυπριακό:

Διαπιστώνουμε με αγανάκτηση τη στασιμότητα στις συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού. Διαβλέπουμε ότι η ομοσπονδιακή επανένωση δεν φαίνεται να αποτελεί προτεραιότητα για μεγάλη μερίδα του πολιτικού φάσματος και στις δυο κοινότητες. Η ΕΡΑΣ στηρίζει τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία ως την ιστορικά ορθή λύση του κυπριακού και υποστηρίζει ότι η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί μέσα από ένα δικοινοτικό μέτωπο αγώνα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων επαναπροσεγγιστών.

Η ε/κ πλευρά θα πρέπει να αποδεχτεί ότι η λογική των εξοπλισμών έχει επιβαρύνει δραματικά τα οικονομικά του τόπου και δεν τροποποιεί ούτε κατά το ελάχιστο τους συσχετισμούς ισχύος έναντι της Τουρκίας. Θεωρούμε ότι για την Κύπρο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της ειρήνης και ως εκ τούτου καλούμε για το πάγωμα των αμυντικών δαπανών.

Υγεία και παιδεία:

Τασσόμαστε ενάντια στη λογική της ιδιωτικοποίησης στον τομέα της υγείας και ειδικότερα την προώθηση του ανταγωνισμού μεταξύ νοσοκομειακών μονάδων. Θεωρούμε απαραίτητο να διαφυλαχθεί και να ενδυναμωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του συστήματος υγείας στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι επιχειρηματικών και κερδοσκοπικών προτύπων.

Στηρίζουμε το δημοκρατικό, κοσμικό, πολυπολιτισμικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα της παιδείας. Τα σχολεία πρέπει να πάψουν να είναι φυτώρια ρατσισμού, εθνικισμού και διχοτομικής συνείδησης και να σταματήσουν να κρύβουν τις ενοχλητικές για το σύστημα πτυχές της κυπριακής ιστορίας. Η δημόσια εκπαίδευση στο σύνολό της, από το νηπιαγωγείο μέχρι και το πανεπιστήμιο, θα πρέπει να αναβαθμιστεί και να επεκταθεί έτσι ώστε η ιδιωτική εκπαίδευση να καταστεί αχρείαστη.

Μεταναστευτικό, ρατσισμός και φασισμός:

Οι μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Κύπρο έχουν νομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και συμβάλλουν ουσιαστικά στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους, τόσο στην πολιτεία όσο και την κοινωνία γενικότερα. Για αυτό, η κυβέρνηση και η βουλή θα πρέπει να προχωρήσουν στην υιοθέτηση πολιτικών, μέτρων και πρακτικών που να διασφαλίζουν την προστασία των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων των μεταναστών, με ή χωρίς χαρτιά. Τασσόμαστε υπέρ της ένταξης των μεταναστών στην Κυπριακή κοινωνία και υπέρ της πραγματικά ίσης μεταχείρισής τους στην εργασία, με τους Κύπριους εργαζόμενους. Ο τερματισμός της υπερεκμετάλλευσης των μεταναστών θα έχει θετική επίδραση και στους Κύπριους εργαζόμενους καθότι θα σταματήσει την πίεση πάνω στους μισθούς και την υπονόμευση των εργασιακών συμβάσεων γενικότερα.

Η εμφάνιση και υποδαύλιση από πολιτικούς και την Εκκλησία ρατσιστικών και φασιστικών κινήσεων στο πολιτικό προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, που στοχοποιούν τους μετανάστες, αντιρατσιστικές ΜΚΟ αλλά και τους Τουρκοκύπριους, αποτελούν μια άκρως ανησυχητική εξέλιξη. Αυτές οι ιδέες που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, αλλά και ενόψει της αναβίωσης του εθνικισμού-σοβινισμού ως απόρροια της στασιμότητας στο κυπριακό, είναι επικίνδυνες καθότι προωθούν τη μισαλλοδοξία και τη βία και απειλούν όχι μόνο τις εθνοτικές, κοινωνικές και πολιτικές ομάδες στις οποίες οι ρατσιστικοί φορείς επιτίθενται άμεσα αλλά γενικότερα την κοινωνία και τη δημοκρατία. Η άνοδος του νεοφασισμού δεν θα πρέπει να αγνοείται και να εξορκίζεται με ρητορικές καταδίκες αλλά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά.

Οικολογία:

Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι καταστροφικός τόσο για την κοινωνία όσο και για το φυσικό περιβάλλον του πλανήτη. Χρειάζονται να ληφθούν μέτρα ενάντια στις ρυπογόνες δραστηριότητες και να προωθηθεί η αειφόρος ανάπτυξη. Επισημαίνουμε ταυτόχρονα ότι, πίσω από τις λεγόμενες πολιτικές πράσινης ανάπτυξης συγκαλύπτονται τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία επιδοτούνται από το δημόσιο. Είναι αναγκαίο να προωθηθούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας αλλά κατά τρόπο αποκεντρωτικό έτσι ώστε το όφελος να διανέμεται στους πολίτες και όχι στις μεγάλες επιχειρήσεις. Το φυσικό περιβάλλον της Κύπρου πρέπει να διαφυλαχθεί με κάθε τρόπο από τη βουλιμία των επιχειρηματιών ανάπτυξης γης οι οποίοι έχουν ήδη τσιμεντώσει μεγάλο μέρος του νησιού.

Ελλάδα - η ώρα της Αριστεράς

Η ΕΡΑΣ διοργανώνει δημόσιες πολιτικές συζητήσεις σε Λευκωσία και Λεμεσό με θέμα

ΕΛΛΑΔΑ - Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Λευκωσία την Παρασκευή 8/6/2012 ώρα 7.00
Δημοσιογραφική Εστία

Κώστας Αθανασίου (συντονιστής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ)

Πάνος Κοσμάς (δημοσιογράφος, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ)

Μωυσής Λίτσης (δημοσιογράφος, μέλος απεργιακής επιτροπής Ελευθεροτυπίας)

Συντονίζει η Αγγελική Αγιομαμμίτη (ΕΡΑΣ)

...................

και στη Λεμεσό το Σαββατο 9/6/2012 ώρα 6.00 
Apollo Garden Cafe (tel 25362890) Ιφιγένειας 14 (δρόμος βιβλιοθήκης ΤΕΠΑΚ και IL POSTO με κατεύθυνση νότια προς θάλασσα)

Κώστας Αθανασίου (συντονιστής Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ)

Μωυσής Λίτσης (δημοσιογράφος, μέλος απεργιακής επιτροπής Ελευθεροτυπίας)

Συντονίζει ο Μάριος Θρασυβούλου (ΕΡΑΣ)

Public Discussion: SPACES OF (RE-)APPROCHEMENT Old Movements and New in the Buffer Zone

Saturday 26/5/2012 at EIRINI CULTURAL CENTRE (end of Ledras Street) 18.30

The formation and activities of the ‘Occupy the Buffer Zone’ movement, as well as the violent eviction from the squatted building, open a range of issues that require discussion and consideration. This public discussion aims to continue the dialogue as well as opening new topics for consideration on the Buffer Zone bringing together all generations of activists.

What is the framework that created this radicalized movement?

Is OBZ relevant to other social movements unfolding at the moment, or have unfolded in the past?

In what ways is OBZ connected to space in walled Nicosia?

What allowed the articulation of common ideas between G/Cs and T/Cs activists in the context of OBZ?

Is there a genealogy of the rapprochement movement, and, if so, how has it evolved?

What are the conceptualizations and reconceptualizations of the Buffer Zone?

with

Niyazi Kizilyurek, Beran Djemal, Kostis Ahniotis, Gregoris Ioannou, Seta Astreou, Pafsanias Karathanasis, Rahme Veziroglou and Marios Michaelides


The discussion will be held in English and is affiliated to the Theseus Street Festival (25 - 26/05/12). The festival is taking place along and at different locations of Theseus Street, within the walls Nicosia.

A suggested €1 donation will help us cover venue expenses.

Organizers: Antonis Hadjikyriacou, Constantina Zanou, Despo Pasia

Οι συνομιλίες ψυχομαχούν; Ζήτω η ομοσπονδία των Κυπρίων

Η συνομιλίες για την ομοσπονδία είναι και πάλι σε βαθύ αδιέξοδο, η Τουρκία δια στόματος Γκιούλ μιλά για σχέδιο Β, η κυβέρνηση καταγγέλλει την παρανομία θεωρώντας ότι αυτό αποτελεί αποτελεσματική αντιμετώπιση, τα κόμματα ασχολούνται με τις εκλογές χωρίς να ζητούν ως συνήθως σύγκλιση του λεγόμενου εθνικού συμβουλίου, με εθνική ομοψυχία καλύπτουν τις άμεσες ανάγκης της Λαϊκής τράπεζας, προσπαθούν να κρύψουν τον τρόμο τους από την ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, και κάμνουν ως να μην τους απασχολεί ιδιαίτερα η αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ και η διεκδίκηση της μη αμφισβητούμενης από την τουρκοκυπριακή πλευρά.

Στο Κυπριακό ακόμα μια φορά η ελληνοκυπριακή πλευρά ακολουθεί την εκλογική πεπατημένη. Η αντιπολίτευση ανακαλεί τις τελευταίες «υποχωρήσεις» και η διαδικασία μπαίνει στο γύψο. Ειδικότερα αυτή τη φορά η ενωμένη δεξιά δεν άφησε καθόλου περιθώρια κίνησης στην κυβέρνηση.

Οι συνομιλίες ψυχομαχούν;

Ζήτω η ομοσπονδία των Κυπρίων

Κωστής Αχνιώτης

Οι δικοινοτικές συνομιλίες που συνεχίζονται για δεκαετίες στοχεύουν να λύσουν δήθεν το Κυπριακό ενώ στην πραγματικότητα χρησιμεύουν στη διαχείριση της μη λύσης. Στο μεταξύ το Κυπριακό αλλάζει καθ’ οδόν γιατί ο χρόνος που περνά είναι πραγματικός.

Το Κυπριακό αλλάζει γιατί αλλάζει το διεθνές πλαίσιο. Το Κυπριακό αλλάζει γιατί αλλάζουν και οι γενιές και οι εσωτερικές συνθήκες. Μετά το 2004, η αποτυχία των δημοψηφισμάτων δημιούργησε συνθήκες ραγδαίας αύξησης των οικοδομημένων χώρων στα κατεχόμενα, αύξηση των εποίκων, αύξηση των ξένων αντιπροσωπειών εκεί,, αύξηση των διεθνών επαφών, κ.α. Η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων είναι από μόνο του θέμα που μπορεί υπερβαίνει το Κυπριακό και ενδεχομένως το υποτάσσει σε άλλη λογική. Παράλληλα με τους υδρογονάνθρακες, η «χαμένη» ήδη άνοιξη των Αράβων αλλάζει τις ισορροπίες…

Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων αποκάλυψε μεταξύ άλλων ( θετικών και αρνητικών) μια τεράστια επιθυμία συνύπαρξης και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, η οποία μπόρεσε να εκδηλωθεί σε μια στιγμή που οι ηγεσίες απώλεσαν τον έλεγχο. Τα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν τεράστιες προσπάθειες διάβρωσης και εξουθένωσης της επαναπροσέγγισης. Παρόλα αυτά παραμένουν και επιμένουν πολλοί Τ/Κ και Ε/Κ οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να συνυπάρχουν σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών.

Ωστόσο το επαναπροσεγγιστικό κίνημα παραμένει ένα κίνημα που δεν καταφέρνει να εκδηλωθεί δυναμικά και να επηρεάσει τον δημόσιο διάλογο. Δεδομένης της εθνικιστικής γραμμής της συντριπτικής πλειοψηφίας των ε/κ ΜΜΕ (στην τ/κ πλευρά υπάρχει σημαντικός αριθμός ΜΜΕ που υποστηρίζουν την επανένωση). Άμεση συνέπεια είναι η αδυναμία του ε/κ επαναπροσεγγιστικού κινήματος να δραστηριοποιηθεί δυναμικά σε αντίθεση με το τ/κ (παρόλα αυτά και στην τ/κ πλευρά υπάρχει μια σχετική κόπωση σε σχέση με την ομοσπονδία και αυτό γίνεται αντιληπτό από την υποβάθμιση της στις διακηρύξεις της συνδικαλιστικής τ/κ πλατφόρμας).

Θα πρέπει λοιπόν όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν στην ομοσπονδιακή λύση του κυπριακού να βρούμε τρόπους μιας πιο δημιουργικής παρέμβασης στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Ο στόχος θα πρέπει να είναι από την μια η συντήρηση των υφιστάμενων δυνάμεων και από την άλλη η διεύρυνση τους.

Η ομοσπονδία ως επιθυμητή επιδίωξη

Μια πρώτη θεμελιακή θέση η οποία έχει ήδη γίνει κτήμα του επαναπροσεγγιστικού κινήματος είναι ότι η ομοσπονδιακή λύση δεν είναι μια συμβιβαστική και λανθασμένη επιλογή των «ηττηθέντων Ελλήνων» (όπως πρόσφατα άκουσα να λέγεται σε ένα ραδιοσταθμό) αλλά ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να λύσουμε ένα πρόβλημα που στην μια του τουλάχιστο διάσταση –την εσωτερική όπως λέγεται- είναι εθνοτικό. Η ομοσπονδία εάν δεν υπήρχε θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί από τους Κύπριους και να επιδιωχθεί ως αντίδοτο στην εθνοτική σύγκρουση που άρχισε το 50 με ρίζες από ακόμα πιο πριν. Στα εθνοτικά ζητήματα ποτέ οι συγκρουόμενοι πληθυσμοί δεν είναι ίσοι αριθμητικά και επομένως το επιχείρημα ότι μια πλειονότητα δικαιούται να εξουσιάζει μια μειονότητα απλούστατα δεν ισχύει στην πραγματική ζωή. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν εθνικά προβλήματα στον πλανήτη. Μια έγκαιρη ομοσπονδιακή πολιτική θα μπορούσε επομένως να μας είχε απαλλάξει από πολλά από τα δεινά μας, και θα είχε εμποδίσει την αποικιοκρατική Βρετανία να παίξει ως συνήθως το χαρτί του «διαίρει και βασίλευε». Εάν εφαρμοζόταν μάλιστα την δεκαετία του 60 δεν θα χρειαζόταν να είναι διζωνική και η αποτελεσματική συμμετοχή στην διακυβέρνηση θα μπορούσε να στηρίζεται σε άλλες αναλογίες και με άλλες ρυθμίσεις από αυτές που συζητούνται σήμερα.

Ανεξαρτητοποίηση από τις ηγεσίες

Μια ενδογενής σημαντική αδυναμία του επαναπροσεγγιστικού κινήματος είναι η προσκόλληση του στις δικοινοτικές συνομιλίες. Όταν οι συνομιλίες δείχνουν να κινούνται θετικά το ηθικό των επαναπροσεγγιστών ανεβαίνει και όταν σταλώνουν, οι επαναπροσεγγιστές αποθαρρύνονται. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι συνομιλίες όπως είναι δομημένες δεν μπορούν να αποδώσουν. Χωρίς να επιχειρηματολογήσουμε επί τούτου αρκεί να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι με τον ένα η με τον άλλο τρόπο οι κοινότητες ευρίσκονται σε συνομιλίες για πάνω από μισό αιώνα. Και μόνο αυτό το γεγονός δείχνει ότι οι συνομιλίες από μόνες τους είναι κατά κάποιο τρόπο ήδη ένα καθεστώς. Στη τ/κ πλευρά τον σημαντικό ρόλο τον διαδραματίζει η Τουρκία και στην ε/κ πλευρά οι πολιτικές συμμαχίες οδηγούν κατά κανόνα σε μια αδυναμία εφαρμογής μιας αποφασιστικής πολιτικής. Το λεγόμενο εθνικό συμβούλιο είναι το εχέγγυο μιας μόνιμης πολιτικής αδράνειας η οποία στοχεύει περισσότερο στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι παρά στην επίλυση του πολιτικού ζητήματος. Το 2004 εμφανίστηκε η προοπτική λύσης διότι η Τουρκία βρισκόταν σε μια μετάβαση εξουσίας από τους στρατηγούς στον Ερτογάν και σε μια νέα γεωστρατηγική επιλογή –αυτή της ένταξης στην ΕΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία ήταν υποχρεωμένη να επιδιώξει την λύση για να ενταχθεί στην ΕΕ. Για μια στιγμή η Τουρκία και η Κυπριακή Δημοκρατία βρέθηκαν σε κίνηση και σε παράλληλη πορεία (σε θετική αλληλεξάρτηση).

Το επαναπροσεγγιστικό κίνημα λοιπόν θα πατήσει καλύτερα στα πόδια του εάν δημιουργήσει ένα πλαίσιο ύπαρξης που θα στηρίζεται κυρίως στην δική του δράση. Θα πρέπει να ξεφύγει από τον άμεσο έλεγχο των κομμάτων γιατί όπως μόλις περιγράψαμε, τα υφιστάμενα κόμματα τείνουν να εκτονώνουν και να αδρανοποιούν το κίνημα παρά να το ενδυναμώνουν. Ίσως ο καλύτερος τρόπος είναι η αυτοοργάνωση ενός δικοινοτικού φόρουμ στο οποίο να μετέχουν τ/κ και ε/κ ως άτομα και το οποίο θα προωθεί στόχους και δράσεις που δημιουργούν συνείδηση συμβίωσης και ειρηνικής επανένωσης της Κύπρου. Εν ολίγοις θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια «ενωμένη κοινωνία» πριν να δημιουργήσουμε μια ενωμένη χώρα. Κάτι δηλαδή που ήδη υπάρχει σε ένα μη αμελητέο βαθμό. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό πλαίσιο το οποίο θα επιτρέψει στον κόσμο της επαναπροσέγγισης να λειτουργήσει πολιτικά μέσα σε μια σχετική αυτονομία ασκώντας πίεση πάνω στις πολιτικές ηγεσίες και τα ΜΜΕ.

Η επαναπροσέγγιση στην καθημερινότητα

Από το 2003 τα οδοφράγματα άνοιξαν και η επικοινωνία είναι εφικτή παρά τις δυσκολίες στην προσπέλαση οι οποίες δεν είναι μικρές, σε σχέση με τους ρυθμούς τις καθημερινής ζωής. Ωστόσο για πάρα πολύ κόσμο τα συρματοπλέγματα είναι βαθιά χαραγμένα στα μυαλά των ανθρώπων, αναλόγως και του ιδεολογικού τους περιβάλλοντος. Το επαναπροσεγγιστικό κίνημα λοιπόν έχει συνειδητή ευθύνη πέρα από την «πολιτική επαναπροσέγγιση» να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συνεύρεσης των κοινοτήτων μέσα στην καθημερινότητα τους. Να σημειώσουμε εδώ ότι πρόκειται για μια απάντηση με καθυστέρηση δεκαετιών σε μια προπαγάνδα που στοίχειωσε την δεκαετία του 60 από Τούρκο σε Τούρκο ή από Έλληνα σε Έλληνα. Αυτό το πλαίσιο μπορεί να αναφέρεται σε πολιτιστικές, περιβαλλοντικές, παιδαγωγικές, ιστορικές, ψυχαγωγικές και άλλες δραστηριότητες. Μπορεί απλά να αναφέρεται σε ένα απογευματινό καφέ η ένα μικρό περίπατο στην απ’ εκεί ή την απ’ εδώ Λευκωσία.

Η άλλη μας κρυμμένη Ιστορία

Υπάρχει μια κακή κρυφή Ιστορία για την κάθε πλευρά. Αυτή η ιστορία του μίσους και των εγκλημάτων της κάθε πλευράς είναι γνωστή και υπερβολικά προβεβλημένη από την άλλη πλευρά. Εμφανίστηκαν μερικές εργασίες που το δείχνουν και το αποδείχνουν αλλά παραμένουν στο περιθώριο και υποβαθμίζονται εκατέρωθεν, αφού για δεκαετίες αποσιωπήθηκαν τελείως. Σκέφτομαι ότι ένα βιβλίο με μεταφράσεις 5- 10 αντιπροσωπευτικών κειμένων θα ήταν πολύ χρήσιμο αν φυσικά δεν έμπαινε στα συρτάρια. Οι μεταφράσεις και η προβολή μερικών ακόμα πολιτικών κειμένων, εκ παραλλήλου, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οδήγησαν στη δικοινοτική διαμάχη, το πραξικόπημα και την εισβολή θα είναι χρήσιμες.

Υπάρχει και μια άλλη παραγνωρισμένη Ιστορία: εκείνη της συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης ανθρώπων των δύο κοινοτήτων. Ότι γίνεται αναφορικά με αυτήν τη ιστορία γίνεται από πρωτοβουλίες πολιτών αποσπασματικά και με πολύ κόπο και εν πάση περιπτώσει όχι επίσημους θεσμούς ούτε και κόμματα – όταν δε αυτή γίνεται από θεσμούς και κόμματα γίνεται με στρεβλό τρόπο και εξυπηρετώντας εθνικές σκοπιμότητες.

Η ανάδειξη των παραγνωρισμένων πτυχών της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας, τόσο των αρνητικών όσο και των θετικών χωρίς αποσιωπήσεις και μονομέρειες είναι εξ αντικειμένου στην ευθύνη του δικοινοτικού κινήματος.

Η επαναπροσέγγιση ως μέρος του παγκόσμιο χωριού

Το Ενωτικό Ομοσπονδιακό Κίνημα των Κύπριων πρέπει ενωμένο να επιδιώξει να συνδεθεί με τον διεθνή χώρο ως αυτόνομο κίνημα και ειδικότερα με όμορα κινήματα του ευρωπαϊκού χώρου. Θα πρέπει στην διπλωματία της αδράνειας, στην συνέχιση του πολέμου με διπλωματικά μέσα να προβάλουμε με αποφασιστικότητα και δυναμικότητα το Ενωμένο Κίνημα των Κοινοτήτων της Κύπρου ως την έκφραση στην Κύπρο μιας πανευρωπαϊκής αντίληψης της συνύπαρξης των λαών, των εθνών, των εθνοτικών ομάδων. Το Κίνημα αυτό θα πρέπει να υιοθετήσει ιδέες και μορφές πάλης έτσι ώστε να ενταχθεί στο παγκόσμιο κινηματικό χώρο αμφισβήτησης, διευρύνοντας και ευθυγραμμίζοντας με την εποχή μας τις επιδιώξεις του.

Επειδή διάφορα γεγονότα και δηλώσεις δείχνουν ότι είναι πιθανόν το επόμενο διάστημα, και τώρα αλλά ιδίως μετά την λήξη της κυπριακής προεδρίας της ΕΕ, να βρεθούμε σε μια κατάσταση στρατιωτικής έντασης, ένα πεδίο που ευνοεί τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αλλά περιθωριοποιεί τα μικρά κράτη, θα πρέπει να τονίσουμε τον αντιμιλιταριστικό χαρακτήρα του κινήματος της επαναπροσέγγισης και να προτάξουμε ως αίτημα την αποχώρηση των ξένων στρατών και την πλήρη αποστρατικοποίηση γενικά της χώρας μας. Το συγκεκριμένο αίτημα είναι δυνατόν να μπορεί να συγκεντρώσει σημαντική υποστήριξη από κινήματα της Ευρώπης και ευρύτερα αν προωθηθεί από το δικοινοτικό κίνημα.

Σικάγο: στρατιώτες ενάντια στο πόλεμο - ο εχθρός δεν είναι αλλού αλλά εδώ

Στο μονοπάτι της διχοτόμησης

Ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος δείχνει προς τα δύο κράτη από καιρό.

Προς τα πού όμως βαδίζει ο Δημοκρατικός Συναγερμός;

Το ΑΚΕΛ σε μια θάλασσα αμηχανίας

Κωστής Αχνιώτης

Μερικές φορές παρά τα χρόνια που περνούν και απαβλύνουν την μνήμη, όχι τόσον όσον αφορά στο γεγονός όσο στο λόγο και στα αισθήματα που τον συνόδευσαν έρχεται στη μνήμη το πολύ ωραίο «ψηφίζω όχι για να τσιμεντώσω το ναι». Παρά το ότι έγραψα από τότε ότι το πραγματικό διακύβευμα των δημοψηφισμάτων του 2004 δεν ήταν το ναι ή το όχι στην ομοσπονδία αλλά το ναι ή το όχι στη διχοτόμηση, αποφάσισα να ελπίζω ότι κάνω λάθος. Εξ άλλου λίγο πριν είχα κάνει και πάλι λάθος θεωρώντας ότι το ΑΚΕΛ θα στήριζε το ναι. Επί πλέον δεν θεωρούσα το σχέδιο λύσης ορθό αλλά ως ένα παράθυρο ευκαιρίας που θα μπορούσε να αποτρέψει τη διχοτόμηση αν εργάζονταν γι αυτό οι δυνάμεις της κοινωνίας που θα ήθελαν να εργαστούν για την επανένωση. Έτσι αντιμετωπίσαμε το θέμα στην «Πρωτοβουλία Αριστερών για το Ναι».

Όμως και με ναι στο δημοψήφισμα αν οι εθνικιστές διατηρούσαν ακόμα και το μισό της επιρροής που έχουν σήμερα θα καταλήγαμε και πάλι στη διχοτόμηση ίσως με κάποια διαφορά στο εδαφικό και κάποια επιστροφή προσφύγων. Η επανένωση της χώρας πρέπει να στηριχθεί σε κάποιο συνενωτικό σχέδιο αλλά το θεμέλιο της και το εχέγγυο της δεν μπορεί να είναι άλλο από τον συνειδητό κοινό αγώνα των κοινοτήτων για να την πραγματώσουν. Το σχέδιο Ανάν θα μπορούσε να είναι μια βοήθεια λοιπόν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Αν επιχειρήσουμε να δούμε ξανά τα πράγματα από την απόσταση που δημιούργησε ο χρόνος θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλο εκείνο το πανάκριβο πολιτικό σήριαλ ήταν τελικά το μέσον που χρησιμοποιήθηκε για να εκτονωθεί το δυναμικό κλίμα επανένωσης που είχε προκύψει από την εξέγερση των Τουρκοκυπρίων και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Οι δομές εξουσίας των κοινοτήτων χρησιμοποίησαν τις συνομιλίες για να επανακτήσουν την επιρροή που για μια στιγμή είχε ξεφύγει από τα χέρια τους στην μεν τουρκοκυπριακή πλευρά το χρονικό διάστημα των μεγάλων κινητοποιήσεων και στην ελληνοκυπριακή τις πρώτες μέρες του ανοίγματος των οδοφραγμάτων.

Από την περιπέτεια των συνομιλιών η ελληνοκυπριακή πλευρά κέρδισε την ένταξη στην ΕΕ αλλά μέσα από το πολιτικό μπλοφάρισμα του Τάσσου Παπαδόπουλου- αποδοχή της επιδιαιτησίας και ανατροπή της από τον ίδιο στα δημοψηφίσματα- βρέθηκε σε διπλωματική απομόνωση. Μπορεί κάποιος να διερωτηθεί, βλέποντας και τη συνέχεια, αν η διπλωματική πιρουέτα του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν ήταν όπως συχνά θεωρείται μια ανόητη μπλόφα που ξεσκεπάστηκε από το ναι στην επιδιαιτησία του Ντενκτάς, αλλά μια ηθελημένη κίνηση ματ ενάντια στην ομοσπονδία και υπέρ μιας πολιτικής συμφωνημένης διχοτόμησης (βλέπε συνάντηση με Σερντάρ Ντενκτάς στην Στράκκα πριν τα δημοψηφίσματα του 2004).

Η πολιτική του Δημήτρη Χριστόφια στο Κυπριακό έπρεπε επειγόντως να σπάσει αυτή την απομόνωση και τα κατάφερε ως ένα βαθμό επιμένοντας ότι οι Ελληνοκύπριοι εξακολουθούν να επιθυμούν λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Η συμμαχία του όμως με το ΔΗΚΟ το έθετε ευθύς εξ αρχής σε περιορισμούς που το υποχρέωσαν να ξαναρχίσει τις συνομιλίες σχεδόν από την αρχή και να σπαταλά τον χρόνο.

Συνηθίζεται να επιρρίπτεται η ευθύνη στην Τουρκία για το αδιέξοδο στο κυπριακό. Είναι μια θέση που έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Είναι όμως εξίσου αληθινό ότι μεγάλα προσκόμματα στην πρόοδο του κυπριακού θέτει η ελληνοκυπριακή αντιπολίτευση, η οποία με διάφορες αιτιάσεις απορρίπτει κάθε βήμα προόδου. Αυτή η πολιτική της απόρριψης ακολουθείται μεθοδικά από την στιγμή που έγινε δεκτή η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Η απόρριψη γίνεται κατά καιρούς από διάφορους με διαφορετικούς τρόπους.

Το ΑΚΕΛ παρέμεινε ουσιαστικά μόνο του να εμφανίζεται ταυτισμένο με την αναζήτηση λύσης. Διαπιστώνουμε ότι τα τέσσερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου φλερτάρουν με την ιδέα της εγκατάλειψη της ΔΔΟ σε διαφορετικό βαθμό το καθένα και κάτω από διαφορετικές αιτιολογήσεις.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο ΔΗΣΥ, το κόμμα που είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου λύσης, κάνει βήματα πρόσφατα με τα οποία σχετικοποιεί την δέσμευση του έναντι της ΔΔΟ. Παρά το ότι φραστικά φαίνεται να επιμένει στην πολιτική του, κάνει μικρά βήματα που το απομακρύνουν. Πρώτα πρώτα κάνει αναφορά σε μια ομοσπονδία την οποία χαρακτηρίζει, ότι κι αν σημαίνει, χαλαρού τύπου ομοσπονδία. Δεύτερο προτείνει συνομιλίες στις οποίες δεν θα μετέχει ο πρόεδρος αλλά ένας εκπρόσωπος της κοινότητας ο οποίος θα δεσμεύεται έναντι του εθνικού συμβουλίου. Ο εκπρόσωπος αυτός θα μετέχει σε συνομιλίες στις οποίες θα μετέχουν εκτός από την τουρκοκυπριακή πλευρά παρατηρητές από τις εγγυήτριες δυνάμεις και άλλες χώρες. Είναι αναπόφευκτο την υποβάθμιση της ελληνοκυπριακής εκπροσώπησης να ακολουθήσει υποβάθμιση της τουρκοκυπριακής. Είναι σαφές ότι η δέσμευση του εκπροσώπου από το εθνικό συμβούλιο θα τον εμποδίζει να προχωρήσει προς την λύση όπως είδη συμβαίνει κατά κανόνα χωρίς καν να υπάρχει αυτή η δέσμευση. Είναι επίσης σαφές ότι η πρόταση Αναστασιάδη (η οποία αφενός χαμηλώνει το επίπεδο συνομιλιών και αφετέρου τις διευρύνει με συμμετοχή εκπροσώπων άλλων χωρών) μοιάζει περισσότερο με μια προληπτική κίνηση η οποία έχει κύριο της στόχο την αντιμετώπιση τυχόν κρίσεων που θα προκύπτουν από την πορεία «ταιβανοποίησης» του μη αναγνωρισμένου τουρκοκυπριακού κράτους. Η ένταση των κρίσεων ήδη προαναγγέλλεται με διάφορά γεγονότα που σχετίζονται με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και με την κυπριακή ΑΟΖ.

Τα τελευταία χρόνια τίθεται κατά καιρούς το ερώτημα αν το ΑΚΕΛ προωθεί με ειλικρίνεια την λύση του κυπριακού και την ομοσπονδία. Το ερώτημα δεν έχει αυτό καθ’ αυτό αξία. Το ουσιώδες στην πολιτική είναι ο συσχετισμός της επιθυμίας με μια αποτελεσματική δράση. Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι παρά τις όποιες προσπάθειες του κυβερνόντος ΑΚΕΛ, διαμορφώνεται ένα πλαίσιο ανόδου του εθνικισμού και των διχοτομικών δυνάμεων.

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει με αντίστροφο τρόπο την γραμμή του ΑΚΕΛ στη δεκαετία του 60 στο εθνοτικό μέχρι τότε ζήτημα. Το ΑΚΕΛ από την μια ακόμα και στο ίδιο του το καταστατικό υποστήριζε την Ένωση ( Το 68 ψήφισε στη Βουλή υπέρ της Ένωσης με τα άλλα κόμματα) ενώ παράλληλα επέλεγε την πραγματιστική πολιτική στήριξης της Ανεξαρτησίας (του εφικτού) του Μακάριου χωρίς να τολμά ωστόσο να προβεί σε καταστατική αλλαγή. Αυτό το έκανε αρκετά μετά το 74. Κατ’ αντιστοιχία, τυχόν συμμαχία του ΑΚΕΛ με το ΔΗΚΟ στις εκλογές θα σημαίνει πριμοδότηση της πολιτικής της απόρριψης, δηλαδή της διχοτόμησης, ενώ το ΑΚΕΛ θα επιμένει στην ομοσπονδιακή ρητορική του.

Η πολιτική της αποδοχής της διχοτόμησης (βλέπε ενδεχομένως ακόμα και την διεκδίκηση της) διαμορφώνεται πλέον όχι μόνο μέσα στο σύνηθες πλαίσιο λειτουργίας του κυπριακού αλλά και σε επίπεδο περιφερειακής πολιτικής. Αναφερόμαστε στην προσέγγιση Κύπρου Ισραήλ και την εν δυνάμει συμμαχία των δύο χώρων (καθώς και με την Ελλάδα) η οποία εντάσσει πλέον τα δύο κομμάτια της Κύπρου μέσα σε δύο αντίπαλα περιφερειακά στρατόπεδα και σταθεροποιεί την αντιπαράθεση μεταξύ τους.

Σαφής προπομπός της διαμόρφωσης αυτού του περιφερειακού συγκρουσιακού πεδίου είναι η θέσεις της Άγκυρας και της τουρκοκυπριακής αρχής ότι με την ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ από την Κύπρο τερματίζουν τις συνομιλίες και παγώνουν οποιεσδήποτε επαφές τους με την ΕΕ που θα περνούν μέσα από την προεδρία της Κύπρου.

Μια πρόχειρη ανάγνωση των δηλώσεων της τουρκικής και τουρκοκυπριακής πλευράς προδιαγράφει την είσοδο της περιοχής σε μια περίοδο που παραπέμπει περισσότερο στον ψυχρό πόλεμο. Σε ένα ψυχρό πόλεμο όμως κατά την διάρκεια του οποίου τα θερμά επεισόδια δεν θα είναι υποχρεωτικά απόντα αφού η τουρκική πλευρά αναγγέλλει ήδη ερευνητικές διατρήσεις στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ, την οποία και αμφισβητεί ευθέως. Η πρόταση του Αναστασιάδη για εσωτερική υποβάθμιση και ταυτόχρονα « διεθνοποίηση» της ομάδας διαπραγμάτευσης παραπέμπει μάλλον στην διαχείριση αυτών των θερμών επεισοδίων παρά στην επίλυση του Κυπριακού.

Το νέο συγκρουσιακό περιφερειακό πεδίο στην Ανατολική Μεσόγειο διαμορφώνεται μέσα στο διεθνές πλαίσιο της οικονομικής αστάθειας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι βυθισμένη στην κρίση του χρέους της, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις με αντικείμενο την οικονομία ιδιαίτερα μέσα στην Ευρωζώνη δείχνουν να αυξάνονται και επομένως οι πολιτικές των χωρών της ΕΕ προς το περιβάλλον της θα είναι πιο δύσκολο να συγκλίνουν και να λειτουργούν σταθεροποιητικά. Ειδικά για την Κυπριακή Δημοκρατία η αισιοδοξία με την οποία επενδύεται η προσέγγιση με το Ισραήλ, δεν καλύπτει τις αναταράξεις στην πολιτική της γέφυρας με την Ανατολή που ακολουθούσε παραδοσιακά , και δεν καλύπτει βέβαια την αλλαγή στους συσχετισμούς ισχύος που προκαλεί η ελληνική κρίση. Σύντομα θα γίνει πιο καθαρή και η έκταση της οικονομικής κρίσης και στη χώρα μας.

Η διάσωση της Λαϊκής και το σκάνδαλο της διαπλοκής στις Τράπεζες: δικηγορικά γραφεία και διαπλοκή με την πολιτική

Δέφτερη Ανάγνωση

Το πιο χαρακτηριστικό σχόλιο για το σχέδιο διάσωσης της Λαϊκής, το είχε η Καθημερινή στις 20/5 στην σελίδα 2: κάτω από μια φωτογραφία του Ν. Παπαδόπουλου έγραφε: «Συνεχίζοντας την παράδοση του οικογενειακού Οίκου της Strakka, ο Πρίγκιπας έσωσε τη Λαϊκή Τράπεζα. Δικηγόρος της γαρ. Conflict? No, business as usual.»

Το ενδιαφέρον είναι ότι έστω και με χιουμοριστικό τρόπο ο σαρκασμός για τον Ν. Παπαδόπουλο ως σύμβολο της διαπλοκής της πολιτικής και την οικονομική ελίτ, αρχίζει να διαχέεται και στα ΜΜΕ. Η τηλεοπτική εικόνα του Ν. Παπαδόπουλου, άλλωστε, να προσπαθεί να εξηγήσει στην Βουλή τα διάφορα στοιχεία του νομοσχεδίου, έδειχνε ένα άτομο που προσπαθούσε να πείσει εναγωνίως για την αναγκαιότητα να περάσει ένα νομοσχέδιο – χωρίς να διερωτάται σε αυτή την περίπτωση για το «σπάταλο κράτος» και χωρίς να απορεί «για αυτή τη κυβέρνηση». Και μετά, βέβαια, ζητούσε έρευνα, γενικώς, χωρίς να αναφέρεται σε όσους ζουν πλουσιοπάροχα από τον τραπεζιτικό τομέα – όπως ο ίδιος και οικογένεια του. Όταν ένας πολίτης χρωστά στη Λαϊκή τράπεζα, οι δικηγόροι της φροντίζουν να τον πάρουν δικαστήριο, να τον υποχρεώσουν να πληρώσει τις αγωγές και αν δεν μπορεί να αντεπεξέλθει να του κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία. Όταν, όμως, η τράπεζα χρωστά και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει οι δικηγόροι – πολιτικοί που την εκπροσωπούν στην βουλή, θα προσπαθήσουν να καλύψουν το σκάνδαλο, να το παρουσιάσουν ως περίπου «αναμενόμενο» στα πλαίσια της οικονομίας – και αν το σκάνδαλο είναι κραυγαλέο, θα προσπαθήσουν να μετατοπίσουν/φορτώσουν τις ευθύνες σε άλλους. Οι δικηγόροι – πολιτικοί, με αυτήν την έννοια, αποτελούν το πιο χαρακτηριστικό κομβικό σημείο μιας ευρύτερης διαπλοκής. Ξεκινώντας από τα διπλά - από την βουλή και τις τράπεζες - εισοδήματα των δικηγόρων και την διαπλοκή των συμφερόντων και των κινήτρων τους, όταν εμπλέκονται, ταυτόχρονα, τόσο στην πολιτική, ως εκλελεγμενοι λειτουργοί του δημόσιου, όσο και στην δικηγορική ως υπηρέτες των συμφερόντων των τραπεζών εργοδοτών τους. Διότι ένας δικηγόρος εισπράττει λ.χ. εισοδήματα, μέσω των αγωγών και από τους πελάτες και εγγυητές της Τράπεζας, ενώ από την άλλη πρέπει, υποτίθεται να τους προστατεύει ως νομοθέτης από μια δυσμενή κατάσταση στην οποία - όχι τυχαία - κανένας δεν τολμά να βάλει σε τάξη – όπως λ.χ. στην υπερχρέωση επιτοκίου 13% για καθυστερημένα δάνεια ή για αυθαίρετες και παράνομες παρεμβάσεις στους λογαριασμούς των εγγυητών από τις τράπεζες.

Σύντομο ιστορικό: από τους τοκογλύφους στην διεθνή επέκταση των τραπεζών

Ας δούμε, λοιπόν, το ιστορικό που οδήγησε από την μια σε ότι ο υπουργός οικονομικών, περίγραψε ως στιγμή ευθύνης και αλληλεγγύης, αλλά και η οποία αποκάλυπτε, από την άλλη, μια στιγμή κατάρρευσης για ένα πάλαι ποτέ κολοσσό του κυπριακού τραπεζιτικού συστήματος, τη Λαϊκή τράπεζα.

Η πρώτη μορφή του τραπεζιτικού τομέα, η οποία εμφανίστηκε στην Κύπρο την αποικιακή περίοδο, ήταν οι τοκογλύφοι των αρχών του 20^ου αιώνα, οι οποίοι οδήγησαν με την πρακτική τους σε ένα κοινωνικό αναβρασμό που ανάγκασε ακόμα και την αποικιακή διοίκηση να πάρει μέτρα. Και μέχρι το 1931, οι τοκογλύφοι μαζί με τους δικηγόρους ήταν και οι πολιτικάντηδες της τότε εποχής. Το σύγχρονο τραπεζιτικό σύστημα, το οποίο λειτούργησε μετά την ανεξαρτησία, ήταν μέχρι την δεκαετία του 1990 συγκρατημένο και εστιασμένο στην εσωτερική αγορά, όπου η παρουσία του συνεργατικού κινήματος λειτουργούσε και ως συγκριτικό αντίβαρο. Το άνοιγμα του τραπεζιτικού τομέα στο εξωτερικό, την δεκαετία του ’90, οδήγησε στην απότομη αύξηση των κερδών, αλλά αναπόφευκτα και στη διόγκωση, τόσο του τραπεζιτικού τομέα, όσο και των διαπλοκών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων με κομβικό σημείο τα δικηγορικά γραφεία. Τα πιο γνωστά επεισόδια εκείνης της δεκαετίας ήταν από την μια η εμπλοκή του δικηγορικού γραφείου του Τάσσου Παπαδόπουλου - μεγαλοδικηγόρου και μεγαλοπαράγοντα της πολιτικής - στην υπόθεση των «γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων» και η εμπλοκή των τραπεζών στην καλλιέργεια της φούσκας του χρηματιστηρίου του 1999. Αν η υπόθεση των γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων αφορούσε την δημιουργία υπόγειων/under the table μηχανισμών, ανάμεσα στην πολιτική ελίτ και το τραπεζιτικό σύστημα, η φούσκα τους χρηματιστηρίου ήταν η πρώτη φορά από την δεκαετία του 1920, που το χρηματιστικό κεφαλαίο έκανε μια ξεκάθαρη απόπειρα αρπακτικής απόσπασης κεφαλαίων από την κοινωνία, μέσα από μηχανισμούς παραπλάνησης και χειραγώγησης. Οι τράπεζες, χωρίς να υπόκεινται σε ουσιαστικό έλεγχο, συνέχισαν να κερδοσκοπούν και στα μέσα της δεκαετίας του 2000-10 δημιούργησαν μια νέα φούσκα στα ακίνητα, όπως παρατήρησε και ο Π. Χαραλάμπους του οικονομικού Φιλελευθέρου. Στο τέλος της δεκαετίας, η κερδοσκοπία στα ελληνικά ομόλογα τις οδήγησε στα πρόθυρα χρεοκοπίας – και σε αναζήτηση κρατικής στήριξης. Και, όπως θα δούμε, προσπάθησαν το 2011, να αποφύγουν την ευθύνη συμμετέχοντας, μαζί με τα δίκτυα των δικηγόρων πολιτικών που εργοδοτούν, σε μια προσπάθεια μετατόπισης της ευθύνης στο δημόσιο για την κρίση που προκάλεσαν οι ίδιοι.

Το δικηγορικό γραφείο Τ. Παπαδόπουλου και η Λαϊκή

Ας δούμε, όμως, λίγο πιο αναλυτικά την υπόθεση των γιουγκοσλαβικών κεφαλαίων, στην οποία εμπλέκονται πιο άμεσα και οι σημερινοί διαπλεκομενοι – η Λαϊκή και το δικηγορικό γραφείο του Τ. Παπαδόπουλου. Οι Financial Times, ως θεματοφύλακας του δυτικού εμπάργκο, αλλά και των ανάλογων συμφερόντων, είχαν επιτεθεί στο δικηγορικό γραφείο του Τάσσου Παπαδόπουλου ως το μηχανισμό που οργάνωνε, κατά τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990, την παράκαμψη του εμπάρκο ενάντια στην Νέα Γιουγκοσλαβία. Η Τράπεζα με την οποία οργάνωνε το δικηγορικό γραφείο τις παρακάμψεις και τις under the table συμφωνίες ήταν η Λαϊκή. Σε δική που είχε γίνει το 2007, μετά από προσφυγή του δικηγορικού γραφείου του Παπαδόπουλου, η εφημερίδα είχε προσκομίσει στοιχεία που έδειχναν ότι οι μετακινήσεις χρημάτων, γίνονταν μέσω Λαϊκής. Η Λαϊκή ήταν τότε μια τράπεζα που ανοιγόταν στο εξωτερικό και η διαπλοκή της με το δικηγορικό γραφείο Παπαδόπουλου, της έδινε την δυνατότητα να έχει ισχυρή εσωτερική πολιτική κάλυψη. Με το αζημίωτο βέβαια.

Η διαπλοκή του γραφείου του Τ. Παπαδόπουλου με την Λαϊκή έφτασε σε τέτοιο σημείο που το 2006, ενώ ο Τ. Παπαδόπουλος ήταν πια Πρόεδρος της δημοκρατίας, η Λαϊκή κατέγραφε στην ίδια σελίδα με το διοικητικό της συμβούλιο το δικηγορικό του γραφείο, το οποίο της παρείχε «νομικές υπηρεσίες»¹. Η δημόσια καταγραφή, της διασύνδεσης του δικηγορικού γραφείου του Προέδρου με μια τράπεζα, ήταν από μόνη της ένα μικρό σκάνδαλο διαπλοκής, το οποίο πέρασε και αυτό στα απαρατήρητα του κυπριακού άβατου: της διαπλοκής ΜΜΕ, τραπεζών και γραφείων μεγαλοδικηγόρων. Και αξίζει, βέβαια, να αναφερθεί ότι τότε επικεφαλής της Λαϊκής ήταν, ήδη, ο Α. Βγενόπουλος, τον οποίον σήμερα οι ιθύνοντες της τράπεζας, αλλά και του δικηγορικού γραφείου καμώνονται ότι δεν ξέρουν.

2005-07: Μια σειρά σκανδάλων και δημοσίων συζητήσεων αλλάζουν την βιτρίνα

Τον ίδιο χρόνο, ξέσπασε ένα άλλο, αποκαλυπτικό, σκάνδαλο, το οποίο αφορούσε τον άλλο μεγαλοδικηγόρο της διαπλοκής τον Π. Πολυβίου: Η Κεντρική Τράπεζα ζήτησε να γίνει έρευνα για την διαπλοκή, όσον αφορά στη θέση του Πολυβίου ως δικηγόρου και ως μέλους του διοικητικού συμβουλίου της Τράπεζας Κύπρου. Και έθεσε θέμα απολαβών. Ήταν σαφές ότι η εσωτερική διαπλοκή οικογενειών και κυκλωμάτων, ανάμεσα σε τράπεζες και δικηγορικά γραφεία άρχισε να απασχολεί και την Ε.Ε.. Όταν η Τράπεζα Κύπρου προσπάθησε να παρουσιάσει τον Πολυβίου ως απλώς ένα ακόμα δικηγόρο της, η Κεντρική Τράπεζα της ζήτησε, για λόγους διαφάνειας, να «δώσει στη δημοσιότητα τις συνολικές απολαβές του εν λόγω γραφείου και για τα προηγούμενα πέντε τουλάχιστον χρόνια..». Και πρόσθεσε: «Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου θεωρεί σημαντικό να τονίσει ότι η υποχρέωση της τράπεζας Κύπρου και των άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να παρέχουν πλήρη στοιχεία για όλες τις συναλλαγές των διοικητικών συμβουλών υπαγορεύεται από τον Κώδικα Εταιρικής Διακυβέρνησης και τα Διεθνή λογιστικά πρότυπα..»²

Έτσι, οι κυπριακές τράπεζες έπρεπε, λόγω εξωτερικής πίεσης, να βάλουν σε κάποια τάξη, τουλάχιστον, την «εσωτερική νομή εξουσίας» και την «οικογενειοκρατία», όπως άφηνε νοηθεί η Κεντρική. Τον επόμενο χρόνο, μια σειρά υποθέσεις οδήγησαν σε μια πιο προσεκτική στάση των δικηγορικών γραφείων – τουλάχιστον σταμάτησαν να δηλώνουν τόσο έντονα την διαπλοκή τους, είτε με την κατοχή διπλών θέσεων, είτε με την δημόσια καταγραφή της διαπλοκής τους. Κατ’ αρχήν ήταν η δίκη του δικηγορικού γραφείου του Τάσσου με τους Financial Times, ενώ ταυτόχρονα, ξέσπασε και ένα σκάνδαλο για την διαπλοκή του δικηγορικού γραφείου του Τ. Παπαδόπουλου - με επίκεντρο του σκανδάλου τον Ν. Παπαδόπουλο - με την προσπάθεια ευνοϊκής κατακύρωσης προσφορών για την δημιουργία πλωτής μονάδας αποθήκευσης και αποϋγροποιησης φυσικού αερίου. Σε εκείνο το κλίμα, άρχισαν να τίθενται και ερωτήματα και για την εμπλοκή του δικηγορικού γραφείου σε προσφορές στρατιωτικού εξοπλισμού για την εθνική φρουρά.

Μπροστά σε αυτές τις πιέσεις και τις δημόσιες συζητήσεις, έγιναν κάποιες διακοσμητικές αλλαγές, αλλά το καθεστώς παρέμεινε το ίδιο. Σε μερικά σημεία, μάλιστα, έγινε και χειρότερο με την στάση του νέου Διοικητή, του Α. Ορφανίδη, να συμπεριφέρεται και ο ίδιος ευνοιοκρατικά απέναντι στην οικογένεια Παπαδοπουλου και τα οικονομικό-πολιτικά της συμφέροντα. Και συμμετείχε άμεσα την περίοδο 2009-2011 στην προσπάθεια συγκάλυψης του μεγάλου σκανδάλου των ελληνικών ομολόγων.

Και οι τράπεζες συνεχίζουν με απόλυτο έλεγχο πια του θεσμικού πλαισίου: Το σκάνδαλο των ελληνικών ομολόγων 2009-2011

Το σκάνδαλο των τραπεζών αξιώνει την καταγωγή του από το 2009, όταν μερίδα των ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης άρχισαν μια εκστρατεία για παραχώρηση χαμηλότοκων χρεογράφων στις τράπεζες – το λόμπι των τραπεζών, δηλαδή, επέβαλε την θέληση του, μέσα από μια συντονισμένη εκστρατεία που περιλάμβανε βουλευτές διαφόρων κομμάτων, ΜΜΕ και τον διοικητή της κεντρικής. Ήταν μια καλά συντονισμένη και επιτυχημένη εκστρατεία, την οποία η υπόλοιπη κοινωνία δεν είχε κατανοήσει, ούτε είχε μέχρι τότε ανάλογες εμπειρίες. Όταν τελικά, ο υπουργός οικονομικών υποχώρησε, στο όνομα της «εθνικής ενότητας», τόσο τα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών, όσο και ο τότε διοικητής της κεντρικής αρνήθηκαν να τηρήσουν την υπόσχεση τους για διοχέτευση των δανείων στο εσωτερικό – ως χαμηλοτοκα δάνεια σε επιχειρήσεις. 

Το 2009, μετά την εκλογή της μέχρι τότε επικεφαλής της επιτροπής οικονομικών της βουλής, Α. Παπαδοπούλου στο ευρωκοινοβούλιο, τη θέση της ανέλαβε ο Ν. Παπαδόπουλος, του δικηγορικού γραφείου με τις ιστορικές σχέσεις με τις τράπεζες και ιδιαίτερα την Λαϊκή. Έτσι, η διαπλοκή έγινε πια θεσμική και για πρώτη φορά, ο τραπεζιτικός τομέας, όχι μόνο δεν ελεγχόταν κάπως έστω από την Κεντρική, αλλά έγινε όργανο του και η επιτροπή οικονομικών της βουλής μέσα από την χειραγώγηση της θεαματικής παρουσίασης των ζητημάτων από το δικηγόρο-βουλευτή Ν. Παπαδόπουλο.

Όταν στις αρχές του 2011, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας σε συνέντευξη τύπου έθεσε το θέμα του κινδύνου από τα ελληνικά ομόλογα και το ζήτημα της αθέτησης της υπόσχεσης για επένδυση των χρημάτων που αντλήθηκαν από τα χρεόγραφα του 2009 στην κυπριακή αγορά, έγινε στόχος επίθεσης, η έμφαση μετατοπίστηκε και το θέμα λογοκρίθηκε στα ΜΜΕ. Έτσι ακόμα και τότε, το ζήτημα των ελληνικών ομολόγων, δεν συζητήθηκε δημόσια, ενώ ο διοικητής της κεντρικής και ο Ν. Παπαδόπουλος ως δικηγόρος της Λαϊκής στην επιτροπή οικονομικών της βουλής, συνέχιζαν να επιτίθενται μέχρι και στα επίσημα στοιχεία του κράτους, για να μην εστιαστεί η προσοχή στο διογκούμενο, κάτω από την επιφάνεια, ζήτημα των ελληνικών ομολόγων. Εκείνη η επίθεση δεν ήταν απλώς αντιπολιτευτική - ο Ν. Παπαδόπουλος ήταν μέλος σε συγκυβερνών κόμμα, το ΔΗΚΟ – είχε ως απώτερο στόχο τη μετατόπιση της ευθύνης για την επερχόμενη κρίση. Οι επιθέσεις έφτασαν στο σημείο, σύμφωνα με μαρτυρίες τόσο του τέως υπουργού οικονομικών όσο και άλλων παραγόντων, να προσπαθούν να αποθαρρύνουν τις τράπεζες από το να αγοράζουν κυπριακά ομόλογα. Είναι δύσκολο να μην δει κανείς, κοιτάζοντας προς τα πίσω, μια σχεδόν οργανωμένη προσπάθεια να βυθιστεί η οικονομία σε μια συνολική κρίση, έτσι ώστε η κρίση των τραπεζών να εμφανιστεί ως απλό προϊόν, αντί ως αιτία της κρίσης. Μόνο ο ΠΑΣΕΧΑ, ο σύνδεσμος μικροεπενδυτών, οι οποίοι ήταν ήδη θύματα των τραπεζών από το 1999, κατάγγελλε την επένδυση στα ελληνικά ομόλογα και τους κινδύνους τους οποίους δημιουργούσε.

Από ότι φάνηκε τελικά, και τώρα οι καταγγελίες έρχονται και από το εσωτερικό του τραπεζιτικού συστήματος, οι τράπεζες επένδυαν ανεξέλεγκτα σε ελληνικά ομόλογα - με στόχο προφανώς την εύκολη και γρήγορη κερδοσκοπία μερικών στελεχών - ακόμα και το 2011, όταν άλλοι οργανισμοί, όπως οι γερμανικές τράπεζες, τα ξεφορτώνονταν. Από ότι φαίνεται, ο διοικητής της κεντρικής ταυτίστηκε πλήρως με την εκστρατεία της αντιπολίτευσης ενάντια στην κυβέρνηση – και έτσι αγνοούνταν οι όποιες προειδοποιήσεις για ανάγκη διασποράς των κίνδυνων, που γίνονταν ακόμα και από άτομα του τραπεζιτικού συστήματος.

Το καλοκαίρι του 2011, η κατάσταση ήταν πια σαφής – οι τράπεζες ήταν πια στο χείλος το γκρεμού, αλλά φυσικά δεν το παραδέχονταν δημόσια. Η τελευταία προσπάθεια για συγκάλυψη, αφού απέτυχε και η προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα πανικού πριν τις βουλευτικές, ήταν η εκμετάλλευση του ατυχήματος στο Μαρί. Οι τότε υπερφίαλες προσπάθειες ταύτισης της καταστροφής μέρους του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού με το 1974, είχαν ακριβώς τον ίδιο στόχο όπως και οι προσπάθειες καλλιέργειας πανικού την άνοιξη – οι οποίες γίνονταν, μάλιστα, από τα άτομα που θα έπρεπε να ξέρουν ότι μια οικονομία σε κρίσιμη περίοδο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι ο πανικός. όμως, ο στόχος ήταν και πάλι να μετατοπιστεί η κρίση από την επερχόμενη αποκάλυψη του σκανδάλου των τραπεζών - το οποίο έχει, όντως, διαστάσεις κρίσης όπως του 1974 για τον τομέα των εμπορικών τραπεζών - σε πρόβλημα άλλων – της κυβέρνησης, του Προέδρου κλπ.

Η παραδοχή της κρίσης και της αποτυχίας: 2012

Τελικά στις αρχές του 2012, η κατάσταση άρχισε να γίνεται σαφής, καθώς οι τράπεζες ανακοίνωσαν πια τις ζημιές τους. Ο Ορφανίδης διόρισε το Σαρρή, επικεφαλής της Λαϊκής, σε μια ξαφνική ανακάλυψη των εξουσιών της Κεντρικής. Ήταν πια αργά, όμως. Παρά τα αρχικά αισιόδοξα σενάρια, οι ξένοι επενδύτες δεν άργησαν να καταλάβουν ότι οι ιδιοκτήτες της Λαϊκής ήθελαν απλώς ξένα κεφάλαια για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Ήδη από τις αρχές του χρόνου, σύμφωνα με τον «Φιλελεύθερο», η Λαϊκή ζητούσε από το κράτος να την διασώσει. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι ζήτησε από την τράπεζα να κάμει η ίδια παραχωρήσεις για να βρει επενδυτές. Ανάλογα φαινόμενα απροθυμίας υποχωρήσεων από τους ήδη μεγαλομετόχους και μέλη του διοικητικού συμβουλίου, είχαν αναφερθεί και στην τράπεζα Κύπρου. Το ότι πρόσφατα, οι επενδύτες από το Ντουμπάι άφησαν να διαρρεύσει στον τύπο ότι ενδιαφέρονταν για ενεργότερη συμμετοχή στην Λαϊκή, αποκαλύπτει και τις εσωτερικές διαμάχες στην τράπεζα που έχει γίνει η πέτρα του σκανδάλου. Σε κάποιο στάδιο στις αρχές του χρόνου, η Λαϊκή φάνηκε να ποντάρει σε κινέζους επενδυτές – ειρωνικά ίσως και με την μεσολάβηση της κυβέρνησης, την οποία οι δικηγόροι και οι βουλευτές της, είχαν πολεμήσει τόσο έντονα τον προηγούμενο χρόνο. Ενώ όμως η κυβέρνηση προώθησε την κινεζική επένδυση με τον όμιλο Σιακόλα, οι επενδύσεις στην Λαϊκή φαίνεται ότι σκάλωσαν και λόγω των εσωτερικών απαιτήσεων για διατήρηση του έλεγχου από τους νυν διοικούντες, αλλά και λόγω της ευρύτερης αστάθειας. Η κατάσταση, σαφώς, οξύνθηκε μετά τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών τον Μάιο. Η αποτυχία δημιουργίας κυβέρνησης και το ρεαλιστικό πια σενάριο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ - εθελοντικά ή μη - δημιούργησαν φόβους για bank run στην Λαϊκή ή κατάρρευση των μετοχών της. Σε αυτό το πλαίσιο, η εσπευσμένη επέμβαση της κυβέρνησης, την περασμένη εβδομάδα ήταν πια η μόνη σανίδα σωτήριας – και για αυτό οι όροι ήταν «σκληροί». Ταυτόχρονα, βέβαια, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να είναι εγγυητής – και μάλιστα για ένα συγκεκριμένο πόσο - ενώ η τράπεζα είναι, πλέον, ανοικτή για επενδύσεις ή κινήσεις τις οποίες ήταν απρόθυμη να κάνει πριν – όπως το να απαλλαγεί από αρκετά εξωτερικά της δίκτυα, όπως στην Ελλάδα.

Η βουλή συμπεριφέρθηκε μέσα στα πλαίσια των ιστορικών παραδόσεων των κυπρίων για συλλογικότητα και αλληλεγγύη σε συνθήκες κρίσης, διότι, σαφώς, πολύ πιο έντονα από την Λαϊκή, η σκιά που πλανιέται είναι η κρίση στην Ελλάδα. Και όπως έγραψε και ο Φιλελεύθερος την Κυριακή, το ζητούμενο τώρα, αν δεν βρεθεί επενδυτής, είναι να εξασφαλίσει η κυβέρνηση διακρατικό δάνειο. Ειρωνικά και πάλι, το κύκλωμα των τραπεζιτών και των δικηγορών τους στην βουλή, όχι απλά δέχονται πια, αλλά σχεδόν εκλιπαρούν την εισήγηση της αριστεράς για θεσμικά, διακρατικά δάνεια ενώ τα προηγούμενα χρόνια επέμεναν στην μαγική λειτουργία των αγορών.

Η δυσφορία με τις τράπεζες έχει αρχίσει, όμως, να απλώνεται στην κοινωνία – και αυτό δεν έρχεται πια μόνο από την αριστερά - στο εσωτερικό της Κύπρου - αλλά και από την Ευρώπη, όπου η κριτική είναι πια έντονη.

Τα οικονομικά της Διαπλοκής: Πόσα πληρώνονται οι δικηγόροι των τραπεζών;

Το Σάββατο 19/5, ο Πολίτης κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδη αναφορά στους μισθούς τους οποίους είχαν οι υψηλόβαθμοι της Λαϊκής – και το θέμα των περικοπών των μισθών, μάλλον, παρουσιάστηκε ως είδος αυστηρής τιμωρίας για τους υπεύθυνους. Στην αναφορά υπήρχαν δύο άτομα - που βρίσκονται ακόμα στην ιεραρχία της Λαϊκής - οι οποίοι είχαν εισοδήματα πάνω από 300, 000 ευρώ τον χρόνο. Αξίζει συγκριτικά να δει κάποιος, λοιπόν, και τα εισοδήματα των σημείων διαπλοκής τραπεζών και πολιτικής ελίτ – των δικηγόρων: λόγω των δημοσίων συζητήσεων του 2006, έχουμε και τις αναφορές για τα εισοδήματα του μεγαλοδικηγόρου της Τράπεζας Κύπρου τότε:

Ο κ. Πόλυς Γ. Πολυβίου, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρίας, είναι συνέταιρος στο Δικηγορικό Γραφείο Χρυσαφίνης και Πολυβίου, οι οποίοι είναι οι εξωτερικοί νομικοί σύμβουλοι του Συγκροτήματος και χειρίζονται ενώπιον των δικαστηρίων αγωγές και δικαστικές διαδικασίες εκ μέρους του Συγκροτήματος στην Κύπρο και το εξωτερικό. Το σύνολο των αμοιβών που καταβλήθηκαν στο γραφείο Χρυσαφίνης & Πολυβίου από το Συγκρότημα κατά το 2005 ανήρχετο σε £402 χιλ. (2004: £365 χιλ.). Στο εν λόγω δικηγορικό γραφείο ανατίθενται επίσης δικαστικές αγωγές και διαδικασίες κατά χρεωστών / οφειλετών του Συγκροτήματος. Το συνολικό κόστος για τις υποθέσεις αυτές χρεώνεται στους ίδιους τους χρεώστες / οφειλέτες.³

Δηλαδή, το συγκεκριμένο δικηγορικό γραφείο έπαιρνε από τότε πολύ περισσότερα από όσα παίρνουν αυτοί, οι οποίοι είναι υψηλόμισθοι, σήμερα, στην Λαϊκή. Το 2004, πήραν 365 χιλιάδες λίρες και το 2005, 402 χιλιάδες λίρες [687,000 ευρώ]. Λογικά, ανάλογα ήταν και τα εισοδήματα του γραφείου του Τ. Παπαδόπουλου. Και αξίζει, επίσης, να παρατηρηθεί ότι αυτά δεν περιλαμβάνουν τις αγωγές – το κόστος για τις αγωγές εναντίον πολιτών που χρωστούν στις τράπεζες, το οποίο καρπούνται και πάλι τα δικηγορικά γραφεία. Προφανώς, εδώ βρίσκεται ένα σημαντικό σημείο συσσώρευσης κερδών και απολαβών. Και όπως είχε τονίσει και τότε η Κεντρική, για να έχει κάποιος συνολική εικόνα πρέπει να δει τα εισοδήματα για «τουλάχιστον 5 χρόνια» ή όπως ήρθαν τα πράγματα, ίσως και για τα προηγούμενα δέκα χρόνια. Οι αναφορές και οι φήμες, τότε, μιλούσαν για ετήσια εισοδήματα των δικηγορικών γραφείων 2+ εκατομμυρίων λιρών.

Λογικά, λοιπόν, θα πρέπει η Πολιτεία να απαιτήσει και την δημοσιοποίηση των εισοδημάτων των δικηγορικών γραφείων [ιδιαίτερα εκείνων των οποίων οι ιδιοκτήτες η λειτουργοί κατέχουν ταυτόχρονα δημόσια αξιώματα], τα οποία εξυπηρετούν τις Τράπεζες – και να δημοσιοποιηθούν οι διαπλοκές αυτών των γραφείων με την πολιτική. Και ο γενικός εισαγγελέας να πάρει θέση για την νομιμότητα νομοθεσιών για τις τράπεζες, στις οποίες συμμετέχουν οι δικηγόροι των τραπεζών.

1 Marfin Popular Bank 2006 Annual Reporthttp://www.laiki.com/web/w3sr.nsf/Lookup/ANNUAL-REPORT_ENG.pdf/$file/ANNUAL-REPORT_ENG.pdf

2 Κεντρική – Απάντηση στην Τράπεζα Κύπρου

http://www1.sigmalive.com/files/filefield/6/1/6/simerini07062006.pdf

3 «Συγκρότημα Τράπεζας Κύπρου - Οικονομικές Καταστάσεις για το έτος που έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2005»

Για μας

του Θάνου Ανδρίτσου

Είναι πολύ περίεργη και δύσκολη εποχή. Το ξέρουμε αυτό όλοι. Δεξιοί, πιο δεξιοί, πασόκοι, αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεροδέξιοι τρέχουν και δε φτάνουν. Ραγδαίες εξελίξεις, πολλές υποχρεώσεις, μεγάλα διλλήματα και ερωτήματα.

Έχω άποψη για τα περισσότερα, έχω πάρει θέση πολιτική προσωπικά και συλλογικά. Δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την τοποθέτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας, που βεβαίως έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον. Άλλωστε προσπαθώ εδώ και μέρες να καταγράψω τις πιο συγκεκριμένες σκέψεις μου σε ένα άλλο κείμενο.

Όμως θα διεκδικήσω μερικά λεπτά δικά μου, έξω από την επιτακτικότητα των καιρών, έξω από τη σκληρότητα των ερωτημάτων, τις άχαρες αλλά και αναγκαίες αντιπαραθέσεις. Έξω ίσως και από τον αμείλικτο ρεαλισμό, τη συγκεκριμενοποίηση ή και την ορθολογικότητα που γενικά με διακατέχει και είναι πράγματι σημαντική στις μέρες αυτές.  Θα τα διεκδικήσω για να μιλήσω για κάτι μεγάλο που χάνεται καμιά φορά «μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Για κάτι που μπορεί να είναι σημαντικότερο και από τις εκλογές.

Θα τολμήσω να μιλήσω για μας. Για μας, όποιοι και αν είμαστε αυτοί, ότι και αν αυτό σημαίνει. Για μας που θέλουμε να είμαστε αριστεροί, που θέλουμε να είμαστε επαναστάτες, που θέλουμε να είμαστε με «τη νιότη του κόσμου», τον σύγχρονο κομμουνισμό. Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Δεν έχω κάτι να επιδείξω για το οποίο να δικαιούμαι εγώ να μιλάω για την Αριστερά. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω αυτά που σήμαιναν για μένα Αριστερά όταν αποφάσισα να βρεθώ στις τάξεις της. Και σημαίνουν ακόμα.

Και αποφάσισα να το κάνω γιατί αυτό το αποτρόπαιο θέαμα που λαμβάνει χώρα σε όλα τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα της χώρας δεν είναι μόνο η προσπάθεια διατήρησης των ίδιων μνημονιακών κομμάτων στην εξουσία. Δεν είναι μόνο η επίθεση για τη μείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην επόμενη εκλογική μάχη, ή άλλες φορές ενάντια στο ΚΚΕ. Σαφώς είναι και αυτός ο στόχος. Όμως στο στόχαστρο δεν μπαίνουν μόνο οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά οι αξίες, τα ιδανικά και οι άνθρωποι αυτού που ονομάζεται Αριστερά. Δε θέλω στο κείμενο αυτό να μιλήσω για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε εγώ συμμετέχω σε άλλη συλλογικότητα. Ωστόσο ο πόλεμος υπερβαίνει αυτό το κόμμα και πιάνει τους πάντες, συχνά ακόμα και για θέσεις που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υπερασπίζεται καν.

Είναι εμφανές ότι στο στόχαστρο βρίσκεται ότι εκφράζει και εξέφραζε ιστορικά η Αριστερά στον τόπο μας. Είναι εμφανές ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι μόνο μια εκλογική επικράτηση αλλά μια συνολική ιδεολογική και αξιακή επανατοποθέτηση της ελληνικής κοινωνίας. Γνωρίζουν ότι ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα των εκλογών, η κοινωνική αναμέτρηση που κυοφορείται στην Ελλάδα και διεθνώς και η οποία θα έχει αντικειμενικά αντικαπιταλιστική προοπτική, μεταξύ του παρακμάζοντος καπιταλισμού και του κόσμου της εργασίας, είναι μπροστά μας και θα είναι σκληρότατη. Και όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, αυτός που μπορούσε να εκφράσει τους καταπιεσμένους, να εμπνεύσει τους πεινασμένους, να βρεθεί δίπλα στους επαναστατημένους, ήταν οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης και της αριστερής, κομμουνιστής προοπτικής. Αυτό φοβούνται. Αυτό θέλουν να ξορκίσουν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν είναι αθώο, δυστυχώς ούτε και πρωτοφανές. Η αντιδραστική θωράκιση του συστήματος, ο συνεχιζόμενος εκφασισμός, η άνοδος των ναζιστών, η δημιουργία ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος με τη συνεχόμενη τρομοκράτηση για την Αριστερά που θέλει αίμα, χάος και εκτελέσεις, όλα αυτά δεν είναι παρά η δυσωδία που αναβλύζει το πτώμα του σάπιου πολιτικού συστήματος που κάνει ότι μπορεί για να μην ανατραπεί.

Επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Και όχι μόνο οι υμνητές του Χίτλερ που αναρωτιούνται αν υπήρχε το Άουσβιτς και αν η Πέπη Ρηγοπούλου χτύπησε στην πύλη του Πολυτεχνείου ή σε ένα περίπατο στο πάρκο. Αλλά και άλλοι, κουστουμάτοι επίσημοι που κόπτονται για τη «δημοκρατία» και τρέμουν για το «χάος» που θα έρθει αν σταματήσει η καταστροφή που μας οδηγούν.

Στοχεύουν καλά. Στο βάθος της ψυχής του ελληνικού λαού. Εκεί που ακόμα κατοικεί ο αντάρτης με τη σκούφια στραβά στο κεφάλι του που δεν υποτάχτηκε στους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους Χίτες, εκεί που βρίσκεται ακόμα ο μακρυμάλλης φοιτητής με το αμπέχωνο κρατώντας ένα πλακάτ που λέει “σήμερα πεθαίνει ο φασισμός”. Θέλουν να ξεριζώσουν ότι πιο όμορφο κρατούσαμε στην καρδιά μας. Να απονομιμοποιήσουν την απονομιμοποιήση του φασισμού που είχε επιβάλλει η μεταπολίτευση. Αυτό είναι και μια από τις πλευρές του γνωστού «τέλους της μεταπολίτευσης» για το οποίο μιλούν γλαφυρά. Ή τουλάχιστον από την πλευρά των υπερασπιστών της μαυρίλας του σημερινού συστήματος.

Όταν η μοδάτη Lifo, που η κενότητά της ξεπερνιέται μόνο από τη δουλικότητα που δείχνει προς το σύστημα, αφιερώνει το εξώφυλλο της στα δύο «κακά» που ανοίγονται μπροστά μας, το σφυροδρέπανο και τη σβάστικα, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Όταν το σκοτάδι εξισώνεται με το φως σαν τα «δύο άκρα», όταν η ζωή γίνεται το ίδιο, ακριβώς επειδή είναι το αντίθετο, με το θάνατο πρέπει να φωνάξουμε. Πρέπει να φωνάξουμε για μας. Για αυτό που είναι για μας η Αριστερά. Και δεν ξέρω τι σημαίνει κάθε φορά αυτός ο χαρακτηρισμός, δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρεί ο καθένας, ή με ποιους τρόπους πιστεύει ότι θα φτάσει στους στόχους του, δεν ξέρω καν ποιοι είναι κάθε φορά αριστεροί και αν αρκεί το να το δηλώσεις για να είσαι. Ξέρω όμως ποιοι είχαν υπάρξει αριστεροί και κομμουνιστές. Και όλοι αυτοί με κάνουν κάθε φορά να δακρύζω, να στέκομαι με σεβασμό και να χαίρομαι που έχω βρεθεί σε αυτό το στρατόπεδο στη ζωή μου.

Η Αριστερά ήταν πάντοτε αυτή που ήταν με το τίμιο, το δίκαιο, το ελπιδοφόρο, το φωτεινό, το μελλοντικό. Δεξιά ήταν το άτιμο, το άδικο, το απελπιστικό, το σκοτεινό και το συντηρητικό. Ήταν με τον δούλο όταν κάποιοι ήταν με τον αφέντη ή πίστευαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφεντάδες και δούλους. Ήταν με κάτι ονειροπόλους ξεβράκωτους όταν κάποιοι έψαχναν να βρουν το παντεσπάνι της αφέντρας τους. Ήταν με τον φτωχό, τον απόκληρο που συμπίεζαν στις πόλεις για να δουλέψει σε εργοστάσια- φυλακές. Και ήταν μαζί του όταν κέρδιζε το 8ωρο, όταν μάθαινε να διαβάζει, να οργανώνεται και να διεκδικεί. Όταν αποφάσιζε να δει παραπέρα, ψηλότερα από τα σύννεφα και να αγγίξει τον ουρανό, ακόμα και όταν σκόνταφτε ή έπεφτε. Ανέβαινε μαζί με αυτόν και έπεφτε μαζί με αυτόν. Ήταν αυτός. Ήταν ο φτωχός που στέλνανε για τροφή στα κανονιοβόλα αλλά και ο εργάτης που πήρε τη ζωή στα χέρια του για να διεκδικήσει ειρήνη, γη και ψωμί. Ήταν μια ακόμα ψυχή στις απέραντες χιονισμένες εκτάσεις που έδιναν τη ζωή τους για να χάσει ο φασισμός. Ήταν ο γοητευτικός γιατρός που άφησε μια άνετη ζωή στην Αργεντινή για να γυρίσει τον κόσμο με ένα όπλο και τον μπερέ του.

Μιλάνε τώρα ποιοι, και σε ποιους; Οι αριστεροί που αρνούνταν τις Μεγάλες Ιδέες ή οι δεξιοί που οδηγούσαν το λαό στη συμφορά; Αυτοί που βρίσκονταν δίπλα στους εργάτες, τους πρόσφυγες, τους φτωχούς της πρώτης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας ή οι βιομήχανοι και οι ρουφιάνοι τους. Αυτοί που σάλπισαν με ορμή για «λέυτερη πατρίδα και πανανθρώπινη λευτεριά» ή αυτοί με τις μαύρες κουκούλες και τα σηκωμένα δάκτυλα; Αυτοί που πέρασαν τη ζωή τους στα ξερονήσια ή οι υπηρέτες όλων των αφεντάδων, Γερμανών, Ιταλών, Άγγλων, Αμερικάνων και Ελλήνων. Αυτοί που πάλεψαν για δουλειά, παιδεία και δημοκρατία ή αυτοί που επέβαιναν στα τρίκυκλα; Αυτοί που βασανίζονταν στα κρατητήρια της ΕΑΤ- ΕΣΑ ή αυτοί που στέκονταν προσοχή στους Συνταγματάρχες; Αυτοί που κατακτούσαν με το αίμα τους βήμα βήμα νίκες για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ή οι ομοτράπεζοι των «ευρωπαίων εταίρων». Αυτοί που έδιναν με αξιοπρέπεια τον καθημερινό αγώνα ή τα λαμόγια της εξουσίας και των επιχειρήσεων. Αυτοί που στέκονταν δίπλα στο φτωχό, τον εργάτη, το νέο, τον μετανάστη ή αυτοί που μαγεύονταν από την «ισχυρή Ελλάδα» των Ολυμπιακών αγώνων. Και τελικά αυτοί που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στις πλατείες και στις διαδηλώσεις ή τα τσιράκια των τραπεζιτών, οι «υπεύθυνοι» « ναι σε όλα».

Όχι κύριοι. Δε δικαιούστε να ομιλείτε. Δε δικαιούστε να καταγγέλλετε ότι φταίνε οι πρώτοι για την καταστροφή που βρισκόμαστε σήμερα. Δε φταίει η Αριστερά για τους μισθούς, τις δουλειές, τα σπίτια, τις ζωές που χάνονται. Το μαύρο μέτωπο του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και όλων των παρατρεχάμενων φταίει. Και δεν δικαιούστε να ομιλείτε και για κάτι ακόμα: Γιατί ακόμα και σήμερα δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα. Άλλη απόγνωση έχει ο άνεργος και ο απολυμένος και άλλη ο βιομήχανος και οι βουτυρομπεμπέδες της Εκάλης. Και η Αριστερά είναι πάντα με τον πρώτο.

Όμως οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έρχονται στο μυαλό μου μόνο σε φωτογραφίες αγώνων. Είναι και ο Ρίτσος να κάνει θέατρο στην εξορία. Ο Γληνός να σχεδιάζει τη μόρφωση της νέας γενιάς. Ο Μίκης να μελοποιεί τον Ελύτη και ο πρόσφατα χαμένος Αγγελόπουλος να τους βάζει στην ταινία του. Είναι ο Μπάτσης να προτείνει πως πρέπει να αναπτυχθεί η Ελλάδα πάνω στις ανάγκες της κοινωνίας και μετά να δολοφονείται πλάι στο χαμογελαστό άνδρα με το γαρύφαλλο. Είναι η Μαρία Δημητριάδη να τραγουδά Χικμέτ και ο Διονύσης, ότι και αν πει και ότι και αν κάνει στη ζωή του, να παίζει κιθάρα και να μιλά για τα κλειστά καφενεία και τους ξενιτεμένους φίλους. Όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι είναι για μένα Αριστερά. Είναι όλα τα καλά και όμορφα που έγιναν ή προσπάθησαν να γίνουν σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη με τα τόσα δεινά και τα τόσα όνειρα.

Εγώ με αυτούς είμαι. Και αυτοί είναι η ελπίδα και το αύριο. Οι άλλοι είναι το χθές και το σκοτάδι. Η Αριστερά, μας εμπνέει και μας συγκινεί για όλα αυτά, για τις στιγμές που συναντιέται με το μεγάλο, το πανανθρώπινο, το παντοτινό, με τον πραγματικό σκοπό της άλλωστε, που είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Αυτοί θέλουμε να είμαστε οι Αριστεροί:  «Δεν είμαστε εχθροί… Θέλουμε να σας δώσουμε τεράστιες παράξενες εκτάσεις… Όπου το μυστήριο εν είδη ανθών προσφέρεται σε όποιον θέλει να το κόψει… Υπάρχουν εκεί καινούργια φώτα χρώματα που κανείς ποτέ δεν έχει δει… Θέλουμε να εξερευνήσουμε τον τόπο τον πλατύ της καλοσύνης… εκεί που όλα σιωπούν.. ναι- πολεμούμε… για το απέραντο και για το μέλλον». (Γκιγιώμ Απολλιναίρ).

Δεν προσπαθώ να κάνω μια αγιογραφία του παρελθόντος της Αριστεράς. Κάθε άλλο, έχει και αυτή τα φαντάσματά της. Τα φαντάσματα της ήττας, των προδοσιών, των συναγωνιστών που λύγισαν, αυτών που θεώρησαν αυτούς που λύγισαν προδότες, τις διαγραφές, τις συνθηκολογήσεις, τις συγκυβερνήσεις. Δεν τα ξεχνάμε ποτέ. Αυτή την ιστορική ήττα της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια πληρώνουμε ακόμα. Όλα τα θυμόμαστε, πολλά από αυτά μας καθορίζουν μέχρι σήμερα και έτσι πρέπει. Είναι όμως όλα δικά μας, και τα καλά και τα κακά, και οι νίκες και οι ήττες, και θα τα κρατήσουμε και θα τα συζητήσουμε και θα τσακωθούμε. Αλλά είναι δικά μας και θα μιλήσουμε εμείς για αυτά στην προσπάθεια να φτιάξουμε την Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή, την Αριστερά της επανάστασης και του κομμουνισμού. Εσείς κύριοι στα κανάλια, στις Lifo και στα κόμματα του μνημονίου δεν είστε στη δική μας μεριά. Δεν θα συνομιλήσουμε για αυτά με εσάς. Τα λάθη της δικής μας ιστορίας στοίχισαν σε εμάς και στο λαό ακριβώς γιατί άφησαν εσάς να κυβερνάτε, γιατί άφησαν ανέγγιχτη την εξουσία του κεφαλαίου.

Έχουμε μεγάλες ευθύνες όλοι πάνω μας, όσοι τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε αυτή ως την κληρονομιά της Αριστεράς. Έχουμε την ευθύνη του παρελθόντος, της γνώσης ότι όποια πρόοδο έκανε η ανθρωπότητα αλλά και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστήμης και της τέχνης συνδέονται με τον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την κατάληψη όλων των διακρίσεων, συνδέονται αντικειμενικά με αυτό που εκφράζει η Αριστερά. Έχουμε και την ευθύνη του παρόντος, την ηθική στάση του αγωνιστή που δεν ξεπουλιέται, του γείτονα και του φίλου, αυτού που θα απλώσει πάντοτε το χέρι να βοηθήσει τον αδύναμο δίπλα του, ακόμα και αν ο ίδιος αντιμετωπίζει δυσκολίες. Έχουμε όμως πιο πολύ την ευθύνη του αύριο ότι ή θα διαλυθεί το σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και θα ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση ή το μόνο μέλλον είναι η εξαθλίωση.

Αυτό για μένα ήταν πάντα το δίλλημα για τον αριστερό και ειδικά για τον κομμουνιστή. Και όποιος αυτά αντιλαμβάνεται σαν κληρονομιές και ευθύνες τους πρέπει να τα υπερασπίζεται από όποιον τα πυροβολεί αλλά και να προσέχει ώστε να μην τα εκφυλίσει και τα κάνει να ξεφτίσουν.

Αυτή τη μάχη θα δώσουμε λοιπόν, φίλοι και σύντροφοι. Μια μάχη που δεν θα μπορούσε να κρίνεται κυρίως στις εκλογές ότι και να υποστηρίζει ο καθένας.

Ο Μπ. Μπρέχτ μπορεί καλύτερα να επιχειρηματολογήσει από μένα:

Εγκώμιο στον κομμουνισμό

Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν’ εύκολος.

Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.

Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι’ αυτόν.

Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρωμεροί τον λένε βρωμερό.

Αυτός είναι ενάντια στη βρωμιά και την ηλιθιότητα.

Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.

Αλλά εμείς ξέρουμε:

Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.

Δεν είναι παραφροσύνη, μα

Το τέλος της παραφροσύνης.

Δεν είναι χάος

Μα η τάξη.

Είναι το απλό

Που είναι δύσκολο να γίνει.

 http://ilesxi.wordpress.com/2012/05/19/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82/

Δυναμικές κινητοποιήσεις από το τ/κ εργατικό μέτωπο

Με αρκετά πιο δυναμικό τρόπο επανήλθαν χθες οι υπάλληλοι του «δήμου» Λευκωσίας, μεταφέροντας αυτή τη φορά τις κινητοποιήσεις τους από τη «δημαρχία» μπροστά στην «πρωθυπουργία». Και χθες δεν έλειψαν τα παρατράγουδα, καθώς σημειώθηκαν συγκρούσεις με την «αστυνομία», με τους διαδηλωτές να προσπαθούν να εισέλθουν στην «πρωθυπουργία» αλλά να αποκρούονται από τις αρκετές δεκάδες «αστυνομικών».
 
Ειδοποιός διαφορά των χθεσινών επεισοδίων ήταν το γεγονός ότι οι «δημοτικοί» υπάλληλοι (που παραμένουν απλήρωτοι για δυόμισι μήνες) είχαν χθες στο πλευρό τους αρκετά μέλη της πλατφόρμας τ/κ συντεχνιών, στοιχείο που δείχνει ότι το εργατικό μέτωπο που σήκωσε στο πόδι πέρσι τα κατεχόμενα παραμένει ακόμα εν ζωή. Πάνω από 3.000 άτομα πορεύθηκαν χθες από το «δημαρχείο» Λευκωσίας προς την «πρωθυπουργία» φωνάζοντας συνθήματα κατά της «κυβέρνησης», του «δημάρχου», αλλά και του ίδιου του Ντερβίς Έρογλου, ο οποίος μάταια προσπαθεί να εμφανιστεί ως προασπιστής των «δημοτικών» υπαλλήλων και πολέμιος της «κυβέρνησης» Κιουτσιούκ.
Παρόλο που με κάθε ευκαιρία ο Έρογλου τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια του «πρωθυπουργού» Ιρσέν Κιουτσιούκ, εντούτοις δεν μπορεί να... διαγράψει τους ισχυρούς δεσμούς του με το ΚΕΕ, την υπογραφή του (επί «πρωθυπουργίας» του) στο επίμαχο οικονομικό «πρωτόκολλο» με την Τουρκία, αλλά και την υπόγεια στήριξη που δείχνει να παρέχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον «δήμαρχο» Τζεμάλ Μπουλουτογλουλαρί. Να σημειωθεί ότι ο τελευταίος έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και το πρόβλημα της μη πληρωμής των «δημοτικών» υπαλλήλων έχει καταστεί πρόβλημα της «κυβέρνησης» και της «προεδρίας».
Τ/κ κύκλοι, πάντως, επισημαίνουν ότι η οικονομική τρύπα που έχει ανοίξει στο «δήμο» επί Μπουλουτογλουλαρί είναι πρωτόγνωρη και δεν μπορεί να κλείσει όσο και αν «κυβέρνηση» και «προεδρία» καταβάλλουν προσπάθειες να κουκουλώσουν την κατάσταση.

Με πέτρες Οι διαδηλωτές ξεκίνησαν και χθες «επιθετικά», θέλοντας να εισέλθουν στην «πρωθυπουργία». «Αστυνομικοί» με πλήρη εξάρτυση είχαν καλύψει όλες τις πλευρές και τις προσβάσεις του κτηρίου και έτσι οι διαδηλωτές ξεκίνησαν να πετάνε στους «αστυνομικούς» μπουκάλια, πέτρες και να καίνε σκουπίδια και λάστιχα. Η κατάσταση δεν άργησε να ξεφύγει από τον έλεγχο, με τα τ/κ ΜΜΕ να κάνουν λόγο για αρκετούς τραυματίες (πέντε τουλάχιστον μεταφέρθηκαν στο «νοσοκομείο») αλλά και για συλλήψεις. Οι διαδηλωτές κάνουν λόγο για άσκηση υπέρμετρης βίας εκ μέρους της «αστυνομίας», ενώ από την πλευρά της η «αστυνομία» ανακοίνωσε ότι ένας από τους συλληφθέντες είχε στην κατοχή του μαχαίρι.
Μετά την ολοκλήρωση της διαδήλωσης ο επικεφαλής της συντεχνίας υπαλλήλων του «δήμου» Σαβάς Μποζάτ ανακοίνωσε ότι ο αγώνας δεν σταματά, αλλά «θα συνεχιστεί μέχρι να νικήσουμε». «Δίνουμε τον αγώνα για το ψωμί μας», είπε, εξηγώντας πως από τους 5 μήνες του 2012 οι ίδιοι δεν πληρώθηκαν για τους δυο μήνες. Να σημειωθεί ότι οι «δημοτικοί» υπάλληλοι αψήφησαν χθες την προχθεσινή απαγόρευση εκ μέρους του «υπουργικού συμβουλίου» της απεργίας τους και δεν μετέβησαν καθόλου στις δουλειές τους. Για αυτή ακριβώς την απόφαση η συντεχνία θα προσφύγει στο «ανώτατο δικαστήριο».

Θυμήθηκαν συσκέψεις Η χθεσινή μέρα, πάντως, ξεκίνησε με σύσκεψη στο «προεδρικό» υπό τους Έρογλου, Κιουτσιούκ και τους «υπουργούς» οικονομίας και εσωτερικών. Όπως ανακοινώθηκε αργότερα, η σύσκεψη αφορούσε μόνο το θέμα του «δήμου» και αποφασίστηκε να συγκροτηθεί μια επιτροπή που θα εξεύρει τρόπους για να πληρώνονται κανονικά οι «δημοτικοί» υπάλληλοι. Σε αυτήν την ανακοίνωση ο Μποζάτ ευλόγως διερωτήθηκε «γιατί δεν συσκέπτονταν πριν κατέβουμε στους δρόμους;»
Σε δηλώσεις του ο Έρογλου είπε πως εργαζόμενοι και κάτοικοι Λευκωσίας είναι θύματα της κατάστασης, καθώς οι πρώτοι παραμένουν απλήρωτοι ενώ οι δεύτεροι ζουν μέσα στις στοίβες σκουπιδιών που έχουν δημιουργηθεί λόγω της απεργίας. Απέρριψε πάντως τις πληροφορίες που τον ήθελαν να κηρύττει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Από την πλευρά του ο Κιουτσιούκ είπε πως καταβάλλονται προσπάθειες για να πληρωθούν οι υπάλληλοι, αλλά κατηγόρησε μερίδα συντεχνιών ότι εργάζονται για να πλήξουν την «κυβέρνηση» και το ΚΕΕ.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ»

η ανακοίνωση της ΠΕΟ εδώ http://paratiritirioergasias.blogspot.com/

Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Σοσιαλιστική Έκφραση σας προσκαλεί σε κοινή ανοικτή εκδήλωση/συζήτηση με την Baraka.

Θέμα: Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση

Ομιλητές:

• Σωτήρης Βλάχος, Αριστερή Πτέρυγα
• Ali sahin, Baraka

Την Τετάρτη, 16 Μαϊου του 2012 και ώρα 8:00μμ

Η εκδήλωση θα γίνει στο Οίκημα Συνδικάτου Τουρκοκύπριων Καθηγητών στην οδό 5, Abdullah Parla SK, Lefkosia

Ώρα αναχώρησης 6:30 από τα γραφεία της Σοσιαλιστικής Έκφρασης

Τηλέφωνα επικοινωνίας:  99 48 75 23 99 455169