''Όλες οι
δυσάρεστες καταστάσεις που παρατηρήσαμε
τα τελευταία χρόνια δεν είναι τίποτα
άλλο από ένα ζέσταμα για την ακόμη
μεγαλύτερη κρίση που θα πρέπει να
περιμένουμε'' σύμφωνα με τους
Financial Times
ενώ
η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας αναμένει
μέσα στα επόμενα 4
χρόνια στην ευρωζώνη άλλα
επιπλέον 4,5 εκατομμύρια άνεργους
http://paratiritirioergasias.blogspot.com/2012/07/45-4.html
Είναι
εκπληκτικό το γεγονός το πόσο βαθιά
ριζωμένη έχει καταστεί η ηγεμονική
ιδεολογία. Πολλοί άνθρωποι μπορούν να
φανταστούν το τέλος του κόσμου αλλά
τους είναι αδιανόητη η ανατροπή του
καπιταλισμού. Ακόμα και σήμερα, που
διανύουμε τον πέμπτο χρόνο της παγκόσμιας
κρίσης, της μεγαλύτερης στην ιστορία
του καπιταλισμού, που δεν υπάρχει ούτε
μια πρόβλεψη για ανάκαμψη ή σύντομη
έξοδο, που κανένας από τους λαλίστατους
αστούς οικονομολόγους και πολιτικούς
δεν έχει να εισηγηθεί κάτι πέραν από
βραχυπρόθεσμα διαχειριστικά μέτρα που
απλά σπρώχνουν τα προβλήματα 1-2 χρόνια
παρακάτω, δεν αρθρώνεται ένας
αντικαπιταλιστικός λόγος με την
αποφασιστικότητα και την σοβαρότητα
που αρμόζει στην εποχή της απόλυτης
σήψης του συστήματος.
Η
βαρβαρότητα ήταν πάντοτε χαρακτηριστικό
του καπιταλισμού – όμως την χρυσή του
Κεϋνσιανή εποχή, σε κάποιες περιοχές
του πλανήτη τουλάχιστον, είχε επιτρέψει
κάποιου είδους αντιπροσωπευτική
δημοκρατία, είχε δημιουργήσει μια μεσαία
τάξη και είχε θεσπίσει κάποια στοιχειώδη
εργατικά δικαιώματα και κοινωνική
πρόνοια. Σήμερα η αντιπροσωπευτική
δημοκρατία είναι η διαχείριση της
επιθυμίας των διεθνών αγορών, η μεσαία
τάξη ένα κλάσμα του τι ήταν πριν 30 χρόνια,
τα εργατικά δικαιώματα και η κοινωνική
πρόνοια είδος προς εξαφάνιση. Το χάσμα
των κοινωνικών ανισοτήτων αυξάνεται,
η διαδικασία της φτωχοποίησης συνεχίζει
ακάθεκτη, η οικολογική κρίση εντείνεται
και το πολιτικό πεδίο, μέσα από το οποίο
μπορεί να επιτευχθεί αλλαγή πορείας
συρρικνώνεται – από τα πάνω μέσα από
την μετάθεση της εξουσίας στους δήθεν
ουδέτερους τεχνοκράτες και από τα κάτω
μέσα από την απαξίωση του πολιτικού
συστήματος που σε συνάρτηση με την
κυριαρχία του μεταμοντέρνου σχετικισμού
και της ιδεολογικής ισοπέδωσης
μετατρέπεται απλά σε αποπολιτικοποίηση.
Παρόλο
που κάθε αρχή του νεοφιλελευθερισμού
έχει χρεοκοπήσει όχι μόνο στη θεωρία
αλλά πλέον και στην πράξη, συνεχίζει να
συγκροτεί το βασικό πλαίσιο μέσα στο
οποίο διεξάγεται η πολιτική. Αυτό είναι
μάλλον ενδεικτικό της βαθιάς αντεπανάστασης
που συντελέστηκε στο τέλος του 20ου αιώνα
και που είχε σαν αποτέλεσμα την πλήρη
εξουδετέρωση και της σοσιαλδημοκρατίας
ως μεταρρυθμιστική δύναμη. Διότι πλέον
η ριζική μεταρρύθμιση του υφιστάμενου
συστήματος μέσα από εθνικοποιήσεις και
δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και την
κατάργηση των δημόσιων χρεών δεν είναι
κάποια προχωρημένη και ευφάνταστη
κίνηση για μια πορεία προς τον κομμουνισμό,
αλλά αυτό που είναι πλέον αυτονόητο και
κοινή λογική. Δεν είναι καθ' αυτό κάποιο
προοίμιο για τον σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό, είναι σήμερα προϋπόθεση
για την διατήρηση των ψεγμάτων δημοκρατίας
που ακόμα υφίστανται.
Το σίγουρο
είναι ότι ο καπιταλισμός με την σημερινή
του μορφή δεν είναι βιώσιμος. Η ελεύθερη
πτώση δεν φαίνεται να ανακόπτεται και
ο πάτος δεν έχει καν φανεί. Τα επόμενα
χρόνια αναμένεται να είναι χρόνια
κοινωνικής αναταραχής και αυξημένων
συγκρούσεων τόσο εσωτερικών όσο και
εξωτερικών. Η στρατιωτικοποίηση των
εθνικών και διεθνών πολιτικών καταστολής,
η άνοδος της ακροδεξιάς και του
νεοφασισμού, η αύξηση του μέρους του
παγκόσμιου πληθυσμού που θεωρείται
πλέον από το σύστημα πλεονάζον και άρα
η αναπαραγωγή του αδιάφορη, δεν προμηνύουν
καθόλου ελπιδοφόρες εξελίξεις. Αλλά
είναι ακριβώς μέσα σε αυτές τις συνθήκες
που καλείται η παγκόσμια ριζοσπαστική
αριστερά να δράσει και να αλλάξει την
ιστορία της ανθρωπότητας.
Από την άφιξη των απεργών ανθρακωρύχων της Αστούριας στη Μαδρίτη
Γρηγόρης
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου